250 | S.O.L.A.R --- Speeltopic OO1 - Speeltopics

SOLAR is named after our solar system, something so big and small in another kind of way. It makes you think: does your existence affect anything on our earth? Aren’t we all unimportant because whatever we do in the world will be wiped out of the solar system someday. The answer to that is yes. You are worth so much more than you think. You are here at S.O.L.A.R industries, where your life could save that of so many more. Faith is what brought you here. Even if someone had to stir your past to give the world the future it deserves. Juli 4th, 2020 — de dag waarop het leven van twintig jongeren drastisch komt te veranderen. Ze wijden hun lichaam, hun leven aan de toekomst. Het is niet dat ze iets te verliezen hebben. Allen bevinden ze zich namelijk in de S.O.L.A.R industries een wetenschappelijk observatorium gelegen in een onbekend eiland nabij de Caraïben. Dit lab houdt zich bezig met het zoeken van medicaties die ziektes zouden kunnen helpen, maar hiervoor moeten testen uitgevoerd worden en dat is waar onze jongeren van pas komen.       Wat de jongeren echter niet weten is waarvoor ze getest worden. Een wondermiddel waardoor mensen nooit meer ziek hoeven te worden, minder hoeven te slapen, die kanker zou kunnen stoppen? Nee SOLAR industries gaan groter dan dat. Zij hebben namelijk het middel gevonden om Metahumans te creëren. Mensen zo intelligent, zo perfect dat ziektes niet eens hoeven te bestaan.       Echter zijn er meer nadelen dan voordelen aan dit middel waardoor de jongeren lijken te veranderen in mutanten. Ze ontwikkelen nieuwe krachten en zijn inderdaad beter gebouwd dan een normaal mens, maar zijn ze het hier wel mee eens. Is dit toeval of was dit al jaren geleden gepland geweest voor hen om een tragisch iets mee te maken waardoor ze gewillig hun leven zouden geven voor iets dat de toekomst zal veranderen? Welcome to Solar industries.

ROLES

---

INFORMATIE De Rpg speelt zich af op een verlaten eiland die je zou kunnen situeren in de Bermuda driehoek. Het lab is deel van de overheid en dus ook strikt geheim. Op het eiland is er echter wel van alles te vinden, bebossing, bergen en sneeuw, strand en natuurlijk veel water. De jongeren verblijven in de high tech S.O.L.A.R east wing en underground. Dit is voor hun veiligheid te garanderen. De slaapkamers bevinden zich deels onderwater, maar geen angst er kan geen druppel binnen. Het glas is zo geavanceerd dat zelfs een torpedo er geen krasje op kan krijgen en heeft een elektrische schok als iemand het ook maar gaat proberen om het glas te breken. De bedden lijken wat vreemd maar meten het slaappatroon, harstlag, bloedruk, ... van de proefpersonen om te zien hoe ze reageren in hun slaap en REM periode. Slaapkamers O1, O2, O3 badkamer Woonkamer, O2 Keuken Iedere ochtend zal er eten voorzien worden door het personeel, maar indien de proefpersonen toch een hongertje tussendoor hebben kunnen ze gerust iets koken. SOLAR is dus gelegen aan de linkerkant van het eiland en is enorm groot te noemen. De jongeren zijn per prive jet naar het eiland gebracht (Solar bezit dus 2 van deze Jets ) Er is een grote telescoop die uit het observatorium piekt, Door deze telescoop kun je bijna alle buurplaneten van de aarde zien en natuurlijk ook alle sterrenstelsels. De jongeren mogen in dit gedeelde van het labo komen ( de ruimte lijkt net een projectie van het sterrenstelsen te zijn met in het midden een hoge stoel zodat je door de telescoop kunt kijken en hier rond verscheidene computerschermen die enkel door het personeel gebruikt kunnen worden. Iets wat de jongeren niet weten is dan het 'eiland' feitelijk op een platform ligt. Het drijft continu over de oceaan en is dus nooit langer dan twee dagen op dezelfde plek. Dit zorgt er dan ook voor dat het labo een onderverdeling kon maken die volledig in het water licht. In de slaapkamer van de jongeren is er dan ook 1 wand compleet in glas zodat ze het onderwaterrijk kunnen bewonderen. De jongeren zijn vrij om het eiland te verkennen , deze is verdeeld in 3 grote gebieden. Het stand, een rustige plek en tevens ook de grootste. Een eindeloze hoop zand. De jongeren kunnen hier wel schelpen vinden en klabben verzamelen maar echt veel is er niet te bewonderen. Dit is wel een goede trainingsruimte voor jongeren die hun krachten willen oefenen ( dus het schieten van vuurballen, vliegen, watersturen etc etc) , In het midden van het eiland heb je het regenwoud. , het is een vochtig gebied vol groen en kleurrijke bloemen. De jongeren krijgen een korte opleiding herbologie zodat ze niet van giftige bessen zouden eten of beschermde bloemen gaan vernielen. In dit gebied is ook het meeste leven te vinden. Er is een prachtige variatie aan insecten ( de giftige zijn ook te vinden in de mini curcus) en op het eiland zijn er ook een boel mooie zangvogels. Er zijn enkele ampfibiën te vinden al zul je grote vinden ( dus kleine schildpadden, salamanders etc) , hier ook weer opletten met wat je wilt aanraken. Qua zoogdieren is het eiland minder rijk. Hier en daar vind je wel een kleine occicat, knaagdieren of kleine aapjes maar deze zal je amper overdag vinden. Echter hoe oostelijker je gaat, hoe gevaarlijker de dieren worden. het lab heeft dan ook uitdrukkelijk gevraagd, niet over de Donkere lijn te gaan. Je zult het gebied kunnen onderscheiden aan de verschillende 'keep out' borden. Wie toch zo dom is om deze omheinde zone te betreden heeft de kans verscheurd te worden door panters, of vast te geraken in moeras. Dit gebied is dan ook erg bebost dus zullen de mensen van Solar je hier niet kunnen opsporen. Hoe noordelijker je gaat hoe droger het gebied word, het is er dor voornamelijk steen en de perfecte plaats om de trainen ( al zal het harder vallen zijn dan op het zand gebied) Solar gebruikt dit gebied dan voornamelijk ook om snelheid, kracht en andere grote veldoefeningen uit te testen. De jongeren mogen hier wel komen, behalve als er testen uitgevoerd worden. Echter mogen ze niet door de bergen gaan en word hier ook streng toezicht over gehouden. Je gaat niet over de bergen heen Door de bergen is er vers bronwater die door lijk te stromen naar het regenwoud. Dit water is drinkbaar en bevat geen giftige stoffen. Wat de jongeren niet weten is dat ober heel het eiland camera's hangen en ze dus 24/24 in het oog gehouden worden, dus denk goed na als je toch over dat hek gaat klimmen of die ene bes wilt uit proberen START Het is 4 Juli 2020, een zonnige dag op het eiland met een beetje wind. In SOLAR zelf is het rustig, de onderzoekers zijn momenteel bezig met het onderzoeken van Julien, Talon en Skye ( tot jullie natuurlijk weer kunnen posten c; ) Dus de andere zijn vrij om het gebouw en de andere patienten te leren kennen en natuurlijk om hun krachten wat te leren kennen. Sommigen hebben nu al een goede week hun nieuwe gaves, anderen hebben hier misschien nog geen weet van , dat is aan jullie om te beslissen ^^ RULES • In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet. • Je schrijft een post van minimaal 250 woorden. • Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden. • Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt. • Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden. • Maximaal 1 personage per persoon • Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's. • Alleen Vaiana maak nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven. • 16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post. • Sluit niemand buiten. • Vragen kunnen altijd gesteld worden Mijn doel, op z'n minst 1 speeltopic vol krijgen ! let's do this people !!

[ bericht aangepast op 1 aug 2017 - 14:17 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Terwijl Ace luistert naar de dingen die Eden te zeggen had, keek hij aandachtig naar Julien. Niet veel later gebeurde dan ook precies waarop de Fin had gehoopt. Julien's gezicht vertrok en zijn wijnglas viel uit zijn hand. Een licht diabolische glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had gelijk en Julien had echt in zijn hoofd gekeken. Met grote passen liep hij richting de Fransman, Eden verder negerend. Ook Theo kwam ter hulp, al was Ace niet van plan om de Fransman te helpen.

Voordat Theo de kans had gekregen weg te lopen, stond Ace voor het tweetal.
"Wat was er Julien, hoorde je dingen die je niet wilde horen?" De diabolische glimlach was niet verdwenen. Ace legde zijn hand op Julien's schouder, fack! Hij voelde hoe zijn migraine verdween en richting Julien leek te verplaatsen. Even raakte Ace zelf van zijn à propos, maar hij herpakte zich.
"Als ik jou was, zou ik mijn hoofd uit andermans gedachten houden. De volgende keer zijn ze minder lieflijk," fluisterde Ace met een zachte, maar strenge stem in Julien's oor. Voor nu hoefde de rest het nog niet te weten.

Na die woorden liet hij Julien weer los en zonder enige waarschuwing keerde zijn migraine terug. Gevloek was onder zijn adem te verstaan. Hij voelde zich steeds minder lekker, zijn hele lichaam deed pijn en zijn hoofd leek wel uit elkaar te spatten. Zonder nog ook maar iemand aandacht te geven, liep Ace met grote passen de keuken uit. Hij moest weg van mensen, zo kon hij niet langer rond blijven lopen. Misschien moest hij een onderzoeksassistent aanspreken of een dokter. Zo kon hij namelijk niet rond blijven lopen. In een keer liep hij naar zijn slaapvertrek, waar hij het zo donker mogelijk maakte en een set met extra dekens op zijn bed gooide om er vervolgens zelf in te gaan liggen.

---

---

---

Do it scared, but do it anyway.

• 22 • English • Hyper Voice • With Ace, Theo & Julien •

Ongezien grepen mijn vingers naar de tafel toe, waar ik mezelf aan vastklampte om stevig op mijn voeten te blijven staan. Het was niet dat ik vlak ging van wat bloed, het was alleen de combinatie waar ik niet goed tegen kon en het feit dat Julien zo aan het glas leek te prutsen maakte het dat ik er misselijk van werd. Ik was hem echter wel dankbaar voor de afleiding die er altijd nog was, want zelfs mijn gesprekspartner liep resoluut langs me af alsof ik er nooit had gestaan. “Volgens mij is hier een badkamer dichtbij, daar zal er wel een EHBO kit te vinden zijn.” Met een schuine blik kijk ik naar Theo op en weet een flauwe glimlach over mijn lippen heen te laten glijden als deze een korte knik mijn kant op weet te werpen. “We zien jullie zo wel weer.”
      Wat er dan gebeurd lijkt even te snel aan me voorbij te gaan. Het ene moment vertrekken de twee jongens om samen naar de badkamer te gaan, maar de wit blonde jongen — die besloten had om iedereen volkomen te negeren — stak daar voor enkele seconde een stokje voor door Julien tegen te houden en aan te spreken. Daartussen verscheen eveneens een jongeman die ik nog niet eerder gezien; welke met een smak op de grond terecht kwam en overduidelijk het lichtje in zijn binnenste had uitgedaan. “What the —?” Verward, niet geheel in staat direct te realiseren wat er nu precies in de keuken gebeurde, trek ik mijn wenkbrauwen op. Theo en Julie verdwijnen en zo ook de blonde jongen, waarbij ik een zachte, knorrige sneer onverhoopt niet tegen weet te gaan. “Fijn je gesproken te hebben, joh.” Nors schud ik voorzichtig met mijn lange lokken, mompel nog half iets en wrijf lichtjes met mijn vingertoppen over mijn voorhoofd heen als het bloed langzaam weer normaal lijkt te stromen. Dit hele zooitje leek ineens een heel stuk vager te worden dan het al was.
      Uiteindelijk blik ik naar de jongen die languit op de grond ligt en vraag me zelf voor een paar tellen af wat ik hier in hemelsnaam mee moet. Waarom was ik niet gewoon alleen gebleven? Tactvol buig ik iets naar de jongen toe en tik hem een paar keer op zijn wangen om te kijken of er ook maar een klein beetje reactie uit lijkt te komen. “Aarde aan .. wie je ook bent,” breng ik uit en geef hem nog een tik op zijn wangen als ik weer terug recht ga staan. Soepel stap ik langs de jongen af en open de deur naar de gang om te kijken of daar verder nog iets, of iemand, rondliep die me wellicht zou kunnen helpen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Joaquin Rafael Romero
• 24 • Supernatural Hearing • Peru • Common Room • Going mad • The Russian Twins •
De twee waren duidelijk enorm close, het was haast eng. Ze leken haast in elkaar te versmelten. Nu zag ik pas echt goed hoeveel ze op elkaar leken. Misschien waren ze wel echt broer en zus, al maakte dat dit misschien nog wel creepier. Nu waren wij thuis vrij aanhankelijk aan elkaar, maar dit leek mij heel erg intiem, zelfs voor een broer en een zus. Ik brak uiteindelijk de stilte en de connectie tussen de twee met mijn antwoord. De jongen zei niets, maar het meisje mompelde wel wat. Haar woorden waren zacht, maar zelfs met deze koptelefoon op hoorde ik het nog. Ik knikte bij haar woorden. Het was verschrikkelijk en het deed me wensen dat ik nooit had meegedaan. Deze twee konden in elk geval nog normaal leven, iets wat ik waarschijnlijk niet meer zou kennen. Ik zuchtte om weer tot mezelf te komen en vroeg hen waar ze vandaan kwamen. Ik had geen idee, maar gelukkig gaf de jongen duidelijkheid. Rusland. Een enorm land, maar het gaf me wel een beetje een richting waar ik in zou moeten denken, en ook een temperatuur. De jongen ging verder over het feit dat het meisje graag raadde waar mensen vandaan kwamen. Zij leek het hier toch niet helemaal mee eens te zijn, al stemde ze er toch mee in. Ik wist niet goed hoe de verhoudingen tussen de twee lagen, maar de jongen hoefde maar weinig moeite te doen om haar te overtuigen. Ik voelde haar ogen over mij heen glijden, waardoor ik me langzaam toch wel opgelaten voelde. Ze was een mooi meisje en ik kreeg het gevoel of ze in mijn ziel probeerde te kijken op zoek naar antwoorden. Uiteindelijk zei ze vragend "Mexico?" Ik glimlachte zacht en schudde mijn hoofd. "Nee, maar je zit in de buurt. Ik kon uit de bergen van Peru." Ik speelde wat met de putjes van mijn haar, omdat ik even niet goed wist hoe ik verder moest gaan. Ik keek rond, op zoek naar een gespreksonderwerp. Mijn ogen keerden uiteindelijk weer terug naar de twee. "Zijn jullie trouwens broer en zus?" vroeg ik lichtelijk ongemakkelijk. Ik wilde niet te lang bij deze vraag blijven hangen, want als het niet zo was, dan had ik me nu enorm voor schut gezet. "Hebben jullie het gebouw al verder bekeken, of niet?" Ik had zelf niet veel meer gezien dan mijn kamer en deze common room. Ik wreef mijn handen wat in elkaar en keek rond. Ik had geen idee wat er allemaal achter de deuren lag. Buiten door het raam zag ik wel regenwoud en verderop iets wat leek op bergen. Echte bergen! Misschien kon ik toch ergens een plekje vinden wat een beetje was als thuis. Ze hadden wel gezegd dat het niet mocht, maar wat ze me hadden aangedaan, was ook niet waar ik mee had ingestemd, dus ik vond het een mooie middenweg om binnekort de bergen in te gaan.

---

Bowties were never Cooler

Het was niet zo slim om zelf een beetje te gaan zitten pulken en trekken om zo het glas uit zijn hand te halen. Het meisje had gelijk: hij maakte het alleen maar erger. Maar zo was hij: hij loste het probleem graag eerst zelf op, als dat kon. Hij liet niet meteen anderen hem helpen, enkel omdat hij ergens vond dat hij volwassen was en het zelf moest oplossen. Maar Theo liet hij wel toe. Hij was echt niet handig bezig, en kreeg niet veel mee van de rest. Enkel dat het meisje niet goed tegen bloed kon en daarom liever niet naar zijn hand keek. Hij liet Theo hem meenemen naar de toiletten. Een enkele hand had hij gevoeld van hem op zijn rug, en dat voelde, al was het maar even, fijn.

Maar voordat ze weg waren werden ze opgehouden door Ace. Die had wel degelijk door dat hij zijn gedachten had gelezen. En al snel kwam hij er achter dat hij hem getest had daarop, door zijn gedachten een bepaalde kant op te sturen. "Wat was er Julien, hoorde je dingen die je niet wilde horen?" Hij reageerde hier niet op, enkel zond hij hem een duistere blik en waren zijn ogen wat meer samengeknepen, maar dit keer venijniger. Hij hoefde niet zo gepikeerd te reageren. Hij kon er niets aan doen. Ergens wilde hij de jongen dat ook uitleggen, maar hij begon al weer met praten. Opeens had hij pijn, weer migraine in zijn hoofd. Hij fronste even een enkele wenkbrauw. Er waren hier niet veel anderen, dit kwam door Ace, wist hij. Plezierig was het niet bepaald, hij wist niet welke pijn vervelender was: die in zijn hand of die in zijn hoofd. Door de migraine had hij niet de mogelijkheid voor een gepaste reactie. "Als ik jou was, zou ik mijn hoofd uit andermans gedachten houden. De volgende keer zijn ze minder lieflijk," “Whatever, Putain” (Frans voor hoer, een soort f*ck in Nl) had Julien enkel sissend geantwoord. Hij zou zich niet laten intimideren door Ace. En die woorden floepten er nu eenmaal zo uit. Hij wilde hem nu ook niet uitleggen dat het zijn bedoeling niet was geweest, dat hij er niets aan kon doen en zelf ook niet zomaar gedachten wilde horen, want Ace deed zo gepikeerd. Toen hij hem losliet voelde hij gelukkig dat de migraine weg ging. There you go Ace, heb je je eigen migraine weer terug.

Aangekomen in de toiletten vloekte hij even in het Frans. “Merde!” Dat gebeurde nu eenmaal vanzelf. Hij keek even naar Theo, die er vast niet veel van begreep. “Oké, ik weet niet wat ‘jou ding’ is, maar ‘mijn ding’ is zeg maar dat ik gedachten kan lezen. Helaas pik ik ze zomaar met no reason op, dus vandaar een gepikeerde Ace.” “Hij moet zich niet zo aanstellen” zei hij en hij zuchtte even.

Oké, ze waren hier gekomen met een reden, dus hij had zijn hand onder de kraan gedaan terwijl Theo op zoek ging naar de EHBO doos.

Hij haalde rustig adem terwijl hij Theo de glasstukjes uit zijn hand liet halen. “Zo, zo, iemand weet echt wat hij doet” zei hij met een klein grijnsje. Hij kon gelukkig wel tegen pijn. “Dankje” zei hij vervolgens nog, serieus dankbaar dat Theo zo goed de stukjes uit zijn hand wist te halen. Hij had zijn hand wel stil gehouden en dat kostte best wat moeite, gezien je al snel trilde met je hand, ondanks dat hij een redelijk vaste hand had. Toen alles eruit leek te zijn keek hij even goed naar zijn hand. Hmm, zonder glas zag het er ook niet uit, al de wondjes.

“Misschien even verband om doen?” stelde hij zelf voor. Natuurlijk kon hij dit niet zelf, gezien het erg lastig was om dit met een vrije had te doen, dus hij nam al aan dat Theo dat zou doen. Eigenlijk had hij niemand zich zo makkelijk laten helpen. Maar Theo was wel oké, hij was te vertrouwen meende hij. Nu alle hectiek voorbij was en Theo klaar was met de stukjes uit zijn hand te halen, merkte hij pas op dat ze best wel dichtbij elkaar stonden. Niet per se vervelend vond hij. Hij ademde in ieder geval rustig en kon wel tegen bloed, en Theo ook, dus dat scheelde. Hij keek in zijn ogen terwijl hij wachtte totdat hij het verband om zijn hand zou wikkelen.

---

Aan niets denken is ook denken.

“Merde!” Vloekte de blonde jongen voor me eens we de badkamer binnen gingen. Ik was stil en geconcentreerd bezig om de kleine stukjes glas volledig uit zijn handpalm te halen en tot mijn blijheid hield hij zijn hand goed stil. Echter was dit niet de enige reden waarom ik zwijgzaam was op dit moment. Vlak voordat we de keuken uitgelopen waren had Ace ons nog even tegengehouden, of beter gezegd Julien. Waarover hij het had gehad wist ik niet, maar het klonk vijandig naar Julien toe , zo'n vijandigheid die ik het liefst zo veel mogelijk vermeed. Het deed me te veel denken aan de rivaliteit tussen mijn broers die me hadden gebroken zo ver dat ze maar konden gaan. Waarom? Dat was de vraag die tussen mijn hoofd spookte. Eens ik dan ook het laatste stukje eruit had gevist liet ik Juliens hand los zodat hij het kon afspoelen.
“Oké, ik weet niet wat ‘jou ding’ is, maar ‘mijn ding’ is zeg maar dat ik gedachten kan lezen. Helaas pik ik ze zomaar met no reason op, dus vandaar een gepikeerde Ace.” ratelde de jongen nog iets opgefokt en ik keek hem even fronsend aan. "Wat?" ik keek Julien even vreemd aan, het leek even alsof hij frans praatte op een kwade toon, maar nee hij had toch echt gezegd dat hij gedachten las. “Hij moet zich niet zo aanstellen” zuchtte hij vervolgens al bleef ik Julien vragend aankijken. We stonden wat dicht op elkaar, waardoor ik mooi zijn gezichtslijnen kon opmaken en ik zag ergens wel verwarring in zijn blik. Misschien was hij ook wat aan het zwansen van de wijn en het bloed al verklaarde dat niet de opmerking van Ace daarnet die inderdaad iets over gedachten had gezegd. “Zo, zo, iemand weet echt wat hij doet” Zei de jongen nog, echter waardeerde ik het wel dat hij het waardeerde dat ik hem hielp. Echter veranderde dit mijn mood niet. "Ik heb werkelijk geen idee waarover jullie het hadden, maar ik vind die vijandigheid tussen jullie maar niets' zei ik eerlijk. waarna ik de jongen even aankeek toen hij voorstelde om wat verband om zijn hand te winden, waardoor ik zacht knikte en wat verband uithaalde zodat ik zijn hand kon omwinden. " En wat bedoel je met mijn ding? Ik heb niet zoveel wijn op dat ik iets kan verzinnen als dat ik kan vliegen ofso? Je mag ook gewoon eerlijk tegen me zijn? Als je Ace al eerder kende zal ik niet kwaad zijn , maar ik tolereer geen leugens." zei ik rustig, mijn enige logische verklaring was dat Julien en Ace elkaar vast al eerder hadden ontmoet in slechte omstandigheden , maar dan nog leken beide heren me verteld te hebben elkaar pas ontmoet te hebben. Ik wist gewoon niet wat ik op dit moment moest denken.

AUSTIN HEATH CLARCKSON

Onderzoeker / 'undercover labrat', inviseble, With Daley and Eden , The kitchen

"Nee, alleen de sportdrankjes, maar ga je gang. Het ziet er heerlijk uit." verklaarde Daley me nog op een snelle toon, maar toch nog trager dan anders. Ik had dan ook even gegrijnsd naar de jongeman vooraleer ik een hap van het eten nam, die ook erg heerlijk was.
"Ik speel het grootste deel van mijn leven, het was een van de weinige sporten die er waren in de buurt waar ik opgroeide. Het was honkbal, rugby, en paardrijden. Ik hou niet van paarden en ben niet goed in contactsporten, zeker niet toen ik het kleinste magerste mannetje van mijn jaar was. De keuze was dus makkelijk. En jij? Doe jij aan spo..." antwoorde de jongen al eindigde hij zijn vraag niet, waardoor ik even opkeek en merkte dat de jongen verdwenen was. Een geërgerde zucht verliet mijn lippen. "Ik zou je wel antwoorden als je niet weggelopen was." mompelde ik tegen mezelf gezien mijn gesprekspartner verdwenen was. Ergens wist ik wel dat ik beter de jongen zou gaan zoeken, want hoewel hij veel sportdrank op had, was het nog niet genoeg energie en has hij beter wat gegeten voordat hij weggelopen was. Ergens had ik het gedacht om gewoon te blijven zitten, maar zoals de brave -babysitter- die ik was stond ik maar op en nam een flesje sportdrank vooraleer ik me uit de eetkamer begaf. "Daley?" riep ik terwijl ik door de gang liep, ik hoorde in de verte een paar stemmen waardoor ik die richting uitliep en uiteindelijk kwam er een meisje vanuit de keuken op de hall. Ze zag er ietsje bleek uit waardoor ik wel een vermoeden had dat Daley daar binnen gestormd was. "Hey! Heb jij toevallig een blonde jongen voorbij zien rennen? Hij is best lang, rent graag , valt graag..." zei ik met een onschuldige grijns, voor zover somde dat Daley 100% op bij mij. Ik liep naar het meisje toe en schonk haar een zacht glimlachje. " Ben jij ook een 'patiëntt' hier?" vroeg ik haar vervolgens, mijn undercoverrol staande houdend.

[ bericht aangepast op 31 aug 2017 - 20:52 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

"      I am shy, until you get to know me.      "

Electronisis || Joyful || 21 jaar || American Stiekem merkte ik al aan Riley dat je me goed in de gaten hield, wat mij enigszins onrustig maakte op een of andere manier. Maar dat zorgde er niet voor dat ik me nog steeds niet vrolijk voelde dat ik niet een, maar twee vrienden had gemaakt. Ik merkte hoe ze 'Aangenaam Lily', tegen mij zei met een glimlach op haar lippen, dus knikte ik naar haar met een vriendelijke glimlach op mijn lippen. “Volgens mij ben je niet de enige hiermee hoor. Iedereen moet leren om zijn of haar kracht te beheersen”, Zei ze en ik merkte aan haar dat ze meer had te zeggen dan ik daadwerkelijk zag. "Elke kracht heeft zo zijn nadelen denk ik en heeft veel training nodig.", Zei ik op een serieuze toon. Ik grinnikte om Riley's reactie op wat ik zei over Dolly die mijn eerste vriend hier was. "Ik denk dat je er vast wel binnenkort wat bij krijgt”, Zei ze en ze klonk eerder zeker over haar zaak. "Dat zullen we nog wel moeten zien. Tot nu toe lijkt iedereen in zijn eigen wereld te zitten., Zei ik op een beetje bange toon op het moment dat ik weer de kamer in keek. “Je bent makkelijker te benaderen omdat je in je eentje zit, maar ik wil natuurlijk wel iedereen leren kennen”, Zei ze eerlijk en ik knikte. "Dat is begrijpelijk. Voor mij alleen wat moeilijker dan de gemiddelde persoon denk ik. Een enorm nadeel van verlegen zijn." Bekende ik eerlijk aan haar en keek nu even naar de grond. Eerlijk zijn over mijn verlegenheid was erg moeilijk en koste me ook best veel moeite om daar aan toe te geven. Later merkte ik hoe rustig Riley eigenlijk reageerde toen ik helemaal los ging toen ik Dolly zag. Blijkbaar vond ze het helemaal niet raar dat ik zo deed over Dolly. Misschien hield zij ook wel van de natuur net zoals ik deed? Misschien iets om later te vragen. Pas na een enige stilte merkte ik dat Riley reageerde op mijn vraag. “Klopt, ik ben hier al een tijd. Schrik niet, ik ben onderzoeksassistente hier. Maar zelf heb ik ook een gave en ik moet die ook nog goed leren gebruiken”, Gaf ze eerlijk toe en ik was even met stomheid geslagen. Ze wist dus wie ik was en wat er met mij was gebeurd. Ik voelde me op dit moment erg verward en ook een beetje verraden. "Dus je bent hier om ons te onderzoeken en te zien wat onze gaven doen?", Vroeg ik en ik wist dat ik mijn stem zacht moest houden om de rest niet af te schrikken met wat ik zojuist had ontdekt. "Weet jij misschien wat ik heb gedaan voordat ik in de iso kwam? Er is een groot gapend gat aan herinneringen voordat ik de iso in kwam.", Vroeg ik eerlijk en ik was oprecht nieuwsgierig naar wat ik nou had gedaan waardoor ik in de isolatie kwam. Plots hoorde ik mijn buik een best gehoorbaar gerommel horen en ik begon te blozen uit schaamte. "Sorry, volgens mij begin ik honger te krijgen na enige tijd zonder eten. Wil je mee naar de keuken? Jij kent tenslotte de boel beter dan ik.", Zei ik met dezelfde rode wangen en hoopte vurig dat Riley mee ging, voor het geval dat ik mensen tegen kwam en ik compleet dicht zou slaan.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Hij was nog een beetje met Ace in zijn hoofd. Had hij hem zojuist uitgescholden voor hoer in het Frans?. Yes, he did. Maar de Fransen gebruikten dat scheldwoord regelmatig, net als Nederlanders F*ck dit en godverdomme dat zeiden. Misschien dat Ace dat ook wel begreep? Nee, hij dacht eigenlijk van niet, gezien de jongen niet veel kaas leek te hebben gegeten van de Franse cultuur. Of laten we het zo zeggen: hij liet het bepaald niet blijken. Pfft, hij had het op dit moment niet zo op de jongen. Misschien veranderde zijn houding later nog, gezien hij open stond om die bij te stellen, maar voor nu had hij het even met hem gehad.

Zijn aandacht ging weer naar Theo, die hem bepaald niet leek te begrijpen. Kom op, hij moest toch weten wat hier aan de hand was?. Hij fronste dan ook even. Hoe ging hij dit uitleggen?. "Ik heb werkelijk geen idee waarover jullie het hadden, maar ik vind die vijandigheid tussen jullie maar niets' Julien beet even op zijn lip en legde een hand op de schouder van Theo. Hij was er zelf ook niet blij mee, en wilde zeker Theo hier niet in betrekken.

Dat er iets van een heel klein schokje tussen hen te voelen was –van energie- op het moment dat hij zijn hand op de schouder van Theo had gelegd, had hij niet door. “Beste Theo, in het leven zijn er mensen die je –for some reason- niet mogen. Je kunt ze maar het beste negeren, maar soms is dat lastig. Ik geloof dat Ace zo’n soort iemand is.”Gewoon een irritante klootzak voegde hij er zelf in gedachten aan toe. Ik heb ook liever dat iedereen me mag maar Ace is blijkbaar snel op zijn teentjes getrapt.

Dat was dus zijn vrije hand, en zijn andere hand had Theo dan weer vast. “En wat bedoel je met mijn ding? Ik heb niet zoveel wijn op dat ik iets kan verzinnen als dat ik kan vliegen ofso? Je mag ook gewoon eerlijk tegen me zijn? Als je Ace al eerder kende zal ik niet kwaad zijn , maar ik tolereer geen leugens." Julien had hierdoor nog zijn hand op die van Theo. Hij was te erg van zijn padje af gebracht en in verwarring gebracht dat hij even niet de juiste woorden vond. Zijn ogen gingen onderzoekend over Theo zijn gezicht. Loog hij tegen hem? Waarom? Wilde hij informatie uit hem halen, zodat hij alles van zijn ‘kracht’ zou gaan vertellen?. Had hij dan niet te maken gehad met al die onderzoekers? Wist hij dan niet dat de migraine niet zomaar kon komen?

Hij had veel gedachtes, maar sprak ze niet uit. Hij sprak enkel: “Je komt er nog wel achter…” Hij zuchtte even zachtjes en liet Theo zijn schouder los. “We zijn hier toch niet voor niets?” Hij probeerde hem zelf het antwoord te laten zoeken door vragen terug te stellen. “Vanwaar al die onderzoeken? Al die observaties? Het lange wachten?” Hij moest het nu toch wel door hebben? Dat er meer aan de hand was? Dat ze niet zomaar iedereen hier neer lieten zitten om te onderzoeken, maar dat ze ‘speciaal’ waren.

Hij deed een paar stappen naar achteren. Eigenlijk had hij niet zoveel zin om heel lang in de badkamer te blijven maar Theo vroeg net naar antwoorden. Hij kon hem enkel op weg helpen, gezien hij ook niet zomaar aan de jongen kon zien wat voor kracht hij had. Hij keek even naar het verband en pulkte aan een randje. Het zat netjes.

[ bericht aangepast op 1 sep 2017 - 18:27 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Ik moet zachtjes lachen als zuslief bijna vrijwel meteen haar tong naar me uit steekt. Het is niet mijn schuld dat ze zo'n makkelijk slachtoffer is - hoewel dat waarschijnlijk ook enkel in mijn geval zo is. Ik ken maar weinig andere mannen die Misha net als ik zo snel stil krijgen. Al komt dat dan misschien wel door het feit dat ik eenieder die probeert haar op de achtergrond te houden met veel plezier zo snel mogelijk de deur uitwerk. Iemand bij wie ze niet haar stralende zelf kan zijn verdient haar simpelweg niet, en dan is er verder nog een ellenlange waslijst met andere eisen waaraan voldaan moet worden. Dat ik terwijl ik in gedachten verzonken was een stuk van het gesprek gemist heb wordt me duidelijk als ik merk dat Rafi weer aan het woord is. Ik doe mijn best alsnog een beetje bij de pinken te blijven, al is het maar omdat ik me in deze conversatie tot nu toe nog niet echt verveeld heb. "..bergen van Peru." Ik weet niet goed of de jongeman zich simpelweg ongemakkelijk voelt of liever ergens anders zou wezen. Voorzichtig volg ik zijn blik door de kamer, benieuwd of er misschien wat interessants te zien valt dat ik voorheen niet had opgemerkt, om dan tot de conclusie te komen dat hij zich weer op Misha en mezelf gericht heeft. "Zijn jullie trouwens broer en zus?" Opnieuw verschijnt er een lachje om mijn lippen. Ik verbaas er me steeds over hoeveel mensen zich die vraag nog stellen. Naar mijn mening zijn ons ijsblauwe ogen de grootste hint, maar we hebben ook heel wat andere uiterlijke kenmerken gemeenschappelijk. Waarschijnlijk zijn het echter net de precies zo opvallende verschillen waar mensen zich blind op staren. "Hebben jullie het gebouw al verder bekeken, of niet?" Een beetje in de war door de plotselinge wending van het gesprek krul ik mijn neus omhoog, niet wetend of ik nu op beide vragen een antwoord moet geven, of enkel op de laatste. Ik haal een hand door mijn haren en kijk mijn zusje een keer vragend aan, stiekem hopend dat zij net zo min van deze eigenaardige jongeman snapt als ik. Toegegeven, mijn people-skills zijn nooit echt van de bovenste plank geweest; daar is Misha me altijd ver op vooruit geweest. "Nee, zij is mijn dochter," flap ik er dan spontaan, maar wel bloedserieus uit. Wat is er in godsnaam mis met mij? Ik heb het grapje echter helaas al gang gezet en vind dat ik er nu wel mee moet doorgaan wil ik mezelf niet nog belachelijker maken. "Ze heeft mijn ogen en kin, maar de sprankelende persoonlijkheid van haar moeder. Vroeger dacht ik wel eens dat ze van de melkboer was, weet je. Maar daar ben ik snel van afgestapt, gezien er in ons dorp als sinds de jaren 50 geen melkboer meer komt." Ik haal mijn schouders op en richt mijn strakke blik op Mikhaila, in de hoop nog glimp van haar initiële reactie op te kunnen vangen, of dat ze het spelletje met me wil meespelen. Het duurt echter maar een fractie van een seconde voor de uitdrukking op haar gezicht me in lachen doet uitbarsten. "Mijn excuses," zeg ik oprecht tegen Rafi. "Ze is mijn tweelingzusje, en als het een troost mag wezen heeft ze een beter gevoel voor humor dan ik." Ik pink een eenzaam traantje weg en haal een keer diep adem, onder de indruk van mijn eigen zwakke grapje.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Ik voelde getik op mijn wangen en ver in de achergrond een stem, die ik niet goed verstond. Een zwaar misselijk gevoel was veel dichterbij, zo erg dat ik moeite moest doen niet over te geven. Het laatste wat ik me kon herrinneren was dat ik bloed zag. Dat verklaarde een hoop. Langzaam werden de stemmen luider, maar werd de misselijkheid ook erger. Waarom bloedden mensen zo makkelijk? Uiteindelijk kwam ik langzaam bij, en het enige wat ik zag was een witte vloer, mer een rode vlek erop, met een lichte geur van ijzer in de lucht. Ik draaide zo snel mogelijk op mijn buik, in de hoop niet weer flauw te vallen. Ik kwam op mijn handen en knieën terecht, maar nog voor ik echt kon verwerken dat ik met mijn lichaam twee tegels had gebroken, kwam mijn gehele maaginhoud van sportdrankjes weer naar buiten over deze tegels. Zelfs toen alle vloeistof uit mijn maag was bleef ik nog een tijdje kokhalsen en wat gal omhoog halen. Het was heel goor, en de geur van overgeefsel maakte dat niet beter, maar het verdrong in elk geval de geur van het bloed. Toen ik iets was bedaard, stond ik met nog wat licht gekuch op. Mijn ogen hield ik expres afgewend van de richting waarin in het bloed had gezien. Ik draaide me om in de richting van de stemmen en daar zag ik Austin en een meisje. Een beetje wankel bleef ik staan. "Ik zal een emmer halen." mompelde ik tegen de twee. "Ik haat bloed." Ik draaide me om en liep naar het aanrecht, waar ik eerst een glaasje water dronk, voor ik in de keukenkastjes begon te zoeken naar sop en een grote emmer. Uiteindelijk vond ik die en vulde de emmer met heet water en een boel sterk naar citroen geurend sop. Ik vond ook een dwijl en een trekker in een andere kast. Ik had altijd geleerd dat je overgeef zo snel mogelijk moest opruimen, zelfs als je maag nog niet helemaal goed was, want anders werd het alleen maar erger. Ik wankelde terug naar de twee, en gooide een deel van het sop over de plek waar ik net op handen en knieën had gezeten, in de hoop het waterige spul te verdunnen, voor ik het weg kon spoelen door een putje met de trekker en nog een beetje kon dwijlen om alles goed op te ruimen. Het bloed zou iemand anders alleen moeten opruimen, want anders was het weer hetzelfde liedje,

---

Bowties were never Cooler