Zowel van miserie als van geluk. Ik had vandaag mijn laatste examen (mondeling geschiedenis) en dat ging vrij goed (de enige vraag die ik niet super goed kon beantwoorden was de praktische reden waarom Hitler Operatie Barabarossa in gang had gezet. Ik had dus een hele uitleg gegeven over de ideologie erachter, maar praktisch ... toen ze me een hint wilde geven en vroeg "aan de Kaspische zee, wat is er daar?" was het enige antwoord waar ik op kon komen "water"), maar de rest van mijn examens zijn los gefaald, dus de kans dat ik blijf zitten is immens groot. Wat ook direct de reden is dat ik na mijn examen helemaal in paniek geslagen ben en ben beginnen wenen waar nog twee klasgenoten en die leerkracht bij zaten, jammer genoeg.
Voornamelijk om het feit dat ik compleet geen energie meer had, al drie jaar niet meer en dat ik me schuldig voel over alles wat de voorbije drie jaren gebeurd is en dat ik bang ben en super onzeker enzoverder enzovoort. Nu goed, uiteindelijk ga ik dus naar buiten en terug naar huis.
Als ik een paar uur later op facebook kijk, zie ik dat mijn godsdienstlerares me een bericht gestuurd heeft met de volgende afbeelding:
Ik ben echt beginnen huilen van dankbaarheid en blijdschap van hoe lief dat berichtje wel niet was. Heeft m'n dag echt immens gemaakt.
Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried
