Ik was 19 toen ik mijn eerste date had, en toen probeerde hij me te zoenen, maar dat mislukte. Daarna raakte ik wel aardig in paniek omdat ik dacht dat ik het niet kon. Het is ook niks met die jongen geworden.
Een halfjaar later (nog steeds op m'n 19e) had ik een nieuwe eerste date, met een andere jongen. Ook hier mislukte het zoenen; weliswaar minder dan de vorige keer, maar het was zeker niet zoals het 'moest'. Mijn onzekerheid groeide. Ook met deze jongen heb ik geen vervolgdate gehad.
Toen ik 20 werd (toevallig drie dagen na mijn verjaardag) was ik een jongen leuk gaan vinden en hij mij ook. Die avond gaf hij dat aan me toe en probeerde hij me te zoenen; opnieuw mislukte het. We bleven daarna wel appen. Vervolgens hadden we onze eerste date en ook daar mislukte het zoenen. Ik heb toen in lichte paniek tegen hem gezegd dat ik het niet kon.
Maar hij vond me leuk en had geduld met me, dus de weken die volgden, gaf hij me na elk afspraakje en ontmoeting een normale kus op mijn mond. Ik was hem ontzettend dankbaar dat hij zo geduldig met me was. Inmiddels is hij nu alweer een dik halfjaar mijn vriend en het zoenen is geen ding meer. De eerste keer dat het 'lukte' was superspannend, maar ik had iemand gevonden die bereid was om geduld te hebben voor me. Ik weet nu niet eens meer waarom ik ooit zo ontzettend onzeker was.
Al met al ben ik toch blij met hoe het gelopen is; hoewel ik zeker een dik jaar ontzettend onzeker ben geweest, ben ik nu samen met iemand die het wachten waard was en die me eigenlijk simpelweg heeft "leren" zoenen, en die er nooit een issue van gemaakt heeft. In je hoofd bouw je het toch wel een beetje op als je nog nooit met iemand gezoend hebt, en lijkt de druk ineens enorm hoog te liggen. Maar als je dus iemand vindt die jou leuk vindt om wie je bent (en jij hem natuurlijk), dan is het echt niet zo'n probleem als je nog geen ervaring hebt. Dat komt vanzelf.
~ You know you’ve read a good book when you turn the last page and feel a little as if you have lost a friend. ~