Soms ben ik echt jaloers... - Liefde, Vriendschap & Familie

Op mensen die wel een goede band met hun moeder kunnen hebben, want mij lukt het iig niet :')

Mijn vader is vertrokken toen ik twee was en daar heb ik verder nooit geen enkel contact mee gehad. Ik heb altijd al alleen met mijn moeder gewoond (en met twee katten en een hamster maar dat telt even niet). Dus als je met zijn tweeën in huis woont, hoop je toch wel dat je enigszins een goede band met elkaar hebt. Nou, dat is de afgelopen 4-5 jaar steeds minder geworden. Dit tot op het punt waar we momenteel staan. Ik heb totaal niet het gevoel dat ik haar kan vertrouwen en ik heb vaak het gevoel dat ze een hekel aan me heeft. Ze geeft me heel vaak het gevoel alsof ik niks goed kan doen en niks waard ben.
Nu heeft ze ook haar eigen problemen, zowel psychisch als lichamelijk (haar knie(ën)). Ik probeer hier zoveel mogelijk begrip voor te tonen, al lukt dit niet altijd even goed maar oké, maar als ik een keer over mijn eigen problemen begin is het niet dat ze ook begrip toont. Nee, meestal moet ik dan horen hoe zij het allemaal veel zwaarder heeft. Dat is ook zo, dat weet ik. Maar het zou toch fijn zijn als je moeder enigszins ook begrip toont voor jou.
Een ander punt is gewicht. Nou ben ik niet de lichtste, dat weet ik. Maar ik ben toch tevreden met mezelf en mijn maat 40-42. Toch moet ik heel vaak aanhoren hoe ik wéér ben aangekomen (al zegt de weegschaal van niet maar oké) wat me toch weer minder tevreden laat voelen. Dit terwijl ze weet dat ik hier vroeger heel veel moeite mee had en pas sinds enkele jaren weer (vrij) tevreden ben met mezelf. Vandaag ook weer. Ik had een heel leuk zwart jurkje gekocht, dit komt tot mijn knieën. Dit omdat ik zaterdag een feest heb. In de winkel vond ik hem heel mooi staan en mijn beste vriendin ook, maar eenmaal thuis was het gelijk te kort en stond het me niet. Ze zei dat ik maar een jeans en een trui aan moest doen. Het word zaterdag bijna 30 graden. Ik ga hoogstwaarschijnlijk dansen en toch wat drinken. Dat wordt een beetje heel erg warm lijkt me, maar zolang het maar bedekt no? :') En daar komen de twijfels weer of ik het aan moet doen zaterdag. Ugh ugh ugh, ik had zo'n goed humeur vandaag maar dat is nu wéér verpest...

Oké, koekje voor iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen. Ik zeik waarschijnlijk enorm #FirstWorldProblems enzo, maar ik moest het even kwijt want dit is de zoveelste x dat ze me crappy laat voelen. Ik vind het echt gewoon rot hoe ik mijn bloedeigen moeder niet kan vertrouwen en gewoonweg niet close met haar kan zijn omdat ze me weg duwt.

Ugh ugh ugh ):

---

El Diablo.

Aww wat rot. Jouw moeder lijkt heel wat negativiteit bij jou binnen te willen laten komen, en helaas lukt dat soms wel. Enige advies is het toch van je af te laten glijden als het lukt. En als het echt heel moeilijk wordt misschien een keer het gesprek erover met haar aan gaan?

Btw; draag het jurkje! Hij staat vast fantastisch!

---

The truth is out there.

Dat klinkt alsof ze al haar frustratie op jou los laat, ik denk dat jij er beter uit ziet dan je moeder. Ze reflecteert haar shit op jou en dat is echt niet oké.

---

You were born original, don't die as a copy.

Ripley schreef:
Aww wat rot. Jouw moeder lijkt heel wat negativiteit bij jou binnen te willen laten komen, en helaas lukt dat soms wel. Enige advies is het toch van je af te laten glijden als het lukt. En als het echt heel moeilijk wordt misschien een keer het gesprek erover met haar aan gaan?

Btw; draag het jurkje! Hij staat vast fantastisch!

Dat probeer ik wel, maar als het door blijft gaan voel je het uiteindelijk toch wel een beetje.. Het lijkt bijna alsof ze wil zeggen "Als ik me niet goed in mijn vel voel, ga jij je ook niet goed voelen", al klinkt dat een beetje extreem.

---

El Diablo.

SPECS schreef:
Dat klinkt alsof ze al haar frustratie op jou los laat, ik denk dat jij er beter uit ziet dan je moeder. Ze reflecteert haar shit op jou en dat is echt niet oké.

I guess... Het voelt bijna als de normale gang van zaken haha :') Het is dat ik weet hoe het er bij anderen thuis aan toe gaat, anders zou ik denken dat het normaal is

---

El Diablo.

Ten eerste, ik vind het zo geweldig te horen dat je tevreden bent over jezelf! Ik (en ik denk nog wel meer meiden) kunnen daar een groot voorbeeld aan nemen!
Ten tweede, ik vind het zo rot dat je geen goeie band met je moeder hebt. Mijn band met mijn moeder is rotsvast. Ik weet niet beter dan dat zij mijn beste vriendin is en ik heb 5 zussen en twee broers, dus dat mijn moeder het bij iedereen zo goed flikt, vind ik geweldig. Ik vind het echt naar voor je dat jij dat niet hebt... Daarom deze knuffel:

En ten derde, wat dat jurkje betreft, gewoon dragen als jij t geweldig vind staan! Ik trek me ook altijd te veel aan wat mensen van mijn kleding vinden (vooral van mijn zusje die nogal (onbedoeld) bot uit de hoek kan komen over mijn kleding keuze. Bij jou klinkt het een beetje alsof je moeder jaloers is dat het je zo goed staat en dat jouw leven op dit moment misschien wat rooskleurig is dat die van haar, in haar ogen. Zou natuurlijk kunnen...

Mocht je nog vaker van dit soort dingen hebben, je mag me altijd pb'en! Schoom niet gewoon doen ^.^ Je lijkt me een geweldig leuk meisje!!

xoxo

---

~My Mind Is Free~

Campeon schreef:
(...)

Dat probeer ik wel, maar als het door blijft gaan voel je het uiteindelijk toch wel een beetje.. Het lijkt bijna alsof ze wil zeggen "Als ik me niet goed in mijn vel voel, ga jij je ook niet goed voelen", al klinkt dat een beetje extreem.

Dat is niet extreem. Sterker nog, het komt wel vaker voor. Helaas. En ik snap dat het heel erg lastig is. Is er misschien een tussenpersoon die een gesprek tussen jou en jouw moeder zou kunnen bemiddelen want als het door blijft gaan is het ook steeds slechter voor jou. Wat mij vaak helpt is om me te proberen te bedenken dat de problemen van anderen niet bij mij liggen en dan probeer ik mentaal een bubbel om mezelf voor te stellen die de negativiteit tegen houd. Hugs tho! c:

---

The truth is out there.

Zelf herken ik dit wel. Als mijn moeder slecht in haar vel zit moet iedereen eronder lijden; ze reageert het op alles en iedereen af. Wat ik me dan bedenk is dat ze gewoon keihard haar eigen tekortkomingen laat zien als ze me weer eens uitfoetert. Hier heb ik het langere tijd moeilijk mee gehad, maar ik heb toch een soort immuniteit weten te ontwikkelen. Dit gaat misschien voor mij ook wat makkelijker doordat ik toch een groot deel van de week bij mijn vriend ben en mijn grootste zorgen niet meer deel met haar.

---

26 - 02 - '16

misschien kan je het er met je moeder eens serieus over hebben? ik weet heel goed hoe het is om met twee te wonen, en soms is het enorm lastig. toch blijft communiceren met elkaar heel belangrijk. zorg ervoor dat jullie samen in één huis wonen, niet naast elkaar.

het is niet simpel om als alleenstaande moeder een kind op te voeden, zeker niet als je niet zo'n sterk persoon bent en niet al te positief in het leven staat. ik denk dat het heel belangrijk is om te praten wat de problemen nu precies zijn, want jullie hebben beiden problemen (al dan niet gewoon kleine problemen) en het zal jullie gezinssfeer serieus veranderen moest dit bespreekbaar kunnen worden. het is belangrijk dat jij ook weet wat het probleem is en eventueel kan helpen of steun kunt bieden.

opgroeien met één ouder is gewoon niet simpel en je hebt sowieso een andere opvoeding dan andere kinderen, waarbij je meer zelfstandig moet doen en voor jezelf moet zorgen. onthoud dat je moeder er 24/7 alleen voor staat wat betreft huishouden en dat dat ook niet altijd makkelijk is.

ik denk dat het gewoon belangrijk is om elkaar goed te begrijpen. jij bent ook ouder geworden, een puber geworden, niet alle ouders kunnen daar even goed mee om. dit rechtvaardigt natuurlijk niets, maar het kan wel een mogelijke verklaring/oorzaak zijn. je kan jezelf gewoon even afvragen 'gaat alles wel goed met mam?'
met twee wonen betekent voor elkaar zorgen, want je hebt enkel elkaar.

als je tips & tricks wilt, ik woon alleen samen met m'n pa, wat ook niet altijd simpel is, aangezien we beiden beginnen roepen als we ruzie maken :') en dan roepen dat de ander niet moet roepen, ah you can imagine

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

@Mankind I try my best haha. Als de relatie tussen mijn moeder en mij zo was voor mijn 12e, zou ik het heel goed herkennen. Na mijn 12e is er blijkbaar iets gebeurd wat dat helemaal heeft veranderd, al weet ik nog altijd niet wat. Dankje! Ik zal het onthouden (:

@Ripley Er zijn twee tussenpersonen die al een aantal jaren 1x per week langskomen, maar ook daar weet ze het altijd te draaien dat het aan mij ligt waardoor ik er bijna nooit iets tussenin kan brengen, dus daar stop ik ook niet al te veel moeite meer in. Ik hoop nu gewoon dat ik slaag zodat ik kan gaan studeren in Utrecht en misschien in mijn tweede jaar op kamers kan gaan.

@Smyth Dat herken ik maar al te goed inderdaad. Ik wil tegenwoordig ook zoveel mogelijk weg zijn, school hielp maar dat ben ik nu voor 3 maanden kwijt. Dus nu reken ik op mijn werk en mijn beste vriendin, sinds mijn andere vrienden te ver wonen om dagelijks te kunnen bezoeken.


Jullie berichtjes laten me alweer wat beter voelen! (:

---

El Diablo.

Campeon schreef:

@Smyth Dat herken ik maar al te goed inderdaad. Ik wil tegenwoordig ook zoveel mogelijk weg zijn, school hielp maar dat ben ik nu voor 3 maanden kwijt. Dus nu reken ik op mijn werk en mijn beste vriendin, sinds mijn andere vrienden te ver wonen om dagelijks te kunnen bezoeken.


Jullie berichtjes laten me alweer wat beter voelen! (:

He, ik weet dat een meisje hier op Q in de zomervakantie bij allemaal Q'ers op bezoek gaat. Is natuurlijk ook een ideetje om bij wat mensen te gaan logeren in die 3 maand. Kun je ze tegelijk meeten hahah

---

~My Mind Is Free~

goud schreef:
misschien kan je het er met je moeder eens serieus over hebben? ik weet heel goed hoe het is om met twee te wonen, en soms is het enorm lastig. toch blijft communiceren met elkaar heel belangrijk. zorg ervoor dat jullie samen in één huis wonen, niet naast elkaar.

het is niet simpel om als alleenstaande moeder een kind op te voeden, zeker niet als je niet zo'n sterk persoon bent en niet al te positief in het leven staat. ik denk dat het heel belangrijk is om te praten wat de problemen nu precies zijn, want jullie hebben beiden problemen (al dan niet gewoon kleine problemen) en het zal jullie gezinssfeer serieus veranderen moest dit bespreekbaar kunnen worden. het is belangrijk dat jij ook weet wat het probleem is en eventueel kan helpen of steun kunt bieden.

opgroeien met één ouder is gewoon niet simpel en je hebt sowieso een andere opvoeding dan andere kinderen, waarbij je meer zelfstandig moet doen en voor jezelf moet zorgen. onthoud dat je moeder er 24/7 alleen voor staat wat betreft huishouden en dat dat ook niet altijd makkelijk is.

ik denk dat het gewoon belangrijk is om elkaar goed te begrijpen. jij bent ook ouder geworden, een puber geworden, niet alle ouders kunnen daar even goed mee om. dit rechtvaardigt natuurlijk niets, maar het kan wel een mogelijke verklaring/oorzaak zijn. je kan jezelf gewoon even afvragen 'gaat alles wel goed met mam?'
met twee wonen betekent voor elkaar zorgen, want je hebt enkel elkaar.

als je tips & tricks wilt, ik woon alleen samen met m'n pa, wat ook niet altijd simpel is, aangezien we beiden beginnen roepen als we ruzie maken :') en dan roepen dat de ander niet moet roepen, ah you can imagine

Ik probeer het zoveel mogelijk te begrijpen, al blijf ik een puber dus lukt dat niet altijd haha. Als ik erover begin te praten wordt ze meestal al heel snel emotioneel, en door bepaalde dingen in mijn jeugd kan ik hier niet heel goed mee omgaan, waardoor het weer uitloopt op niks eigenlijk. Na een ruzie is het meestal ook stil en is het eigenlijk wachten tot de volgende, en als ik over de ruzie begin start ik weer een nieuwe :') Het lijkt wel een vicieuze cirkel.

---

El Diablo.

Dikke hugs voor jou. Ik heb een hele goede band met mijn ouders, dus ik kan wel verstandelijk begrijpen hoe je je voelt, maar ik heb het niet meegemaakt dus voel het dan denk ik niet hetzelfde. Ik heb in ieder geval niet echt nuttige tips voor je. Communication is the key. Dat is het enigste wat ik je kan meegeven. Desnoods schrijf je alles van hoe je je voelt en hoe je tegen dingen aankijkt op- op een papiertje en laat je je moeder dat lezen. Dan kan ze je niet tegenspreken en dan kan zij erna háár verhaal doen. Desnoods maken jullie van te voren de afspraak níét door elkaar heen te praten.

Verder gewoon hele grote hugs voor jou. <3

---

Smile. You're beautiful. <3