Evan Raphael de Courfeyrac
22 || Law || The people too must rise || Coffee Corner
Ik was de hele nacht op geweest, had het nieuws gevolgd, en verbouwereerd toegekeken hoe het onvoorstelbare was gebeurt, en niet op een goede manier. Dit land had een rasistische, homofobe, xenofobe, achterlijke, achterbakse, liegende, hypokriete, geschifte, oranje pestkop met een toupetje verkozen tot President. Ik kon er echt niet bij, en hoe trots ik ook was op mijn land, groots waren we niet, en dat zouden we onder hem ook zeker niet berijken. Ik voelde me aan de ene kant volledig verslagen, erger dan ik ooit had gedaan. Ik voelde me compleet machteloos, maar tegelijkertijd gaf dit mij een enorme motivatie om nog harder te strijden voor waarin ik geloofde: Vrijheid, gelijkheid, en broederschap voor iedereen. Na om 6.00 bij opening een bak koffie te hebben gehaald groter dan mijn hoofd, en die binnen 10 minuten leeg te hebben gedronken, was ik dan ook direct aan de slag gegaan om te laten zien dat de denkbeelden en uitspraken van deze man niet normaal zijn, en dat iedereen nog altijd welkom is. Ook de tweede kop koffie was er snel achteraan gegaan, zonder te wachten tot deze iets was afgekoeld. Dit was een trekje van me die velen mij vol afschuw deed aankijken, maar door het ontelbare keren te hebben gedaan, voelde ik de hitte bijna niet meer.
De rest van de ochtend had ik gespendeerd in de vergaderzaal van mijn vereningshuis. Via de universiteitsfora en social media had ik proberen mensen te ronselen, terwijl ik ook druk aan het knutselen en kleuren was. Aan het einde van de ochtend was ik klaar en wist twee van mijn dispuutgenootjes te overtuigen om mij te helpen de borden die ik had geknutselt mee te versprijden over de gehele campus en zo veel mogelijk mensen te overtuigen later vandaag deel te nemen aan een massademonstratie. Eenmaal buiten zag ik veel verslagen gezichten, en grote spanningen tussen de Republikeinen en Democraten. Het hielp vast niet dat wij borden begonnen te versprijden met teksten als: 'Love trumps Hate' 'You're Valid' 'Not our President' 'You're Loved' 'Land of Immigrants' en 'You're Welcome Here'. Ik had ook een aantal borden met Fuck Trump willen maken maar met al een waarschuwing voor ordeverstoring met grof taalgebruik, had ik die toch weggelaten. Het maakte mij niet uit dat dit mensen ongemakkelijk maakte. Als je ongemakkelijk werd van deze positiviteit, dit protest tegen de haat die deze afschuwelijke sinassappel verkozen had gekregen. Het liefst was ik meteen met een megafoon de lanen door gegaan, maar ik had weinig zin in nog een waarschuwing, dus als ik het plande, zou het geen ordeverstoring zijn, maar een gepland protest, en dat mocht wel. Toen alle borden stonden, gingen de twee jongens richting hun vriendinnetjes in Alpha Delta Pi, en liep ik weer richting de koffiezaak, om mijn derde grote beker te halen voor vandaag, anders lukte het me echt niet. In de verte hoorde ik al mensen leuzen roepen, maar zelf had ik echt nog meer koffie nodig. Heel even wilde ik gaan zitten op een randje, maar bijna meteen stond ik weer op. Het voelde niet goed om te gaan zitten, en ik sprong dan ook weer op mijn benen, en liep met grote passen richting de stemmen die leuzen riepen, compleet zonder te bedenken dat ik er uitzag als een slonzige huisvrouw met verzamelwoede met mijn groezelige kleren van een nacht doorhalen en mijn blonde krullen in een rommelige knot bovenop mijn hoofd. Ik kon gewoon niet blijven zitten nu dit allemaal gaande was.
Bowties were never Cooler
