Vanmiddag was ik even boodschappen doen bij de Albert Heijn hier in de buurt. Omdat ik lui ben, pakte ik mijn vaders auto. Het was aardig druk in de parkeergarage, maar ik wist nog een plekje te vinden. Veel ruimte was er niet en ik reed er een beetje ongelukkig in: mijn rechter buitenspiegel zat maar een centimeter of vijf van de muur af. Maarrrr ik stond.
Uitdraaien ging niet zo makkelijk. Mijn stuur stond nog scheef en als ik corrigeerde zou ik de muur raken met mijn spiegel, dus ik moest er precies in dezelfde lijn uit als ik erin was gedraaid. Hield een paar mensen op met mijn geklungel, maar mijn spiegel zat er nog aan.
Eenmaal thuis ging ik voor de zekerheid toch nog maar even een rondje om de auto lopen. Toen ik mijn rijbewijs net had, ergens vorige zomer, was ik tegen een hekje aangereden toen ik voor een andere auto aan de kant ging. Dat leverde aardig wat krassen op, waar mijn vader absoluut niet blij mee was. Sindsdien ben ik errrrg voorzichtig met hekjes, muurtjes, paaltjes en dergelijke. Toen ik vanmiddag een flinke kras op de bumper zag, net boven de rechter mistlamp, dacht ik dan ook even dat ik een hartverzakking kreeg.
Met trillende vingers maakte ik een foto die ik naar mijn vader stuurde. "Zat dit er al...?" Nou, nee, dat dacht mijn vader niet. Oftewel: ik had toch echt schade gereden, voor de tweede keer nu. Hij was niet heel boos, maar ik voelde me zo stom. Ergens tegenaan rijden is al kut genoeg, maar het niet eens doorhebben is nog erger. Ik heb vijf keer examen moeten doen voor ik mijn rijbewijs haalde, wat mijn zelfverzekerdheid geen goed heeft gedaan. Ondanks dat ik nu met veel plezier rij, twijfel ik nog vaak genoeg aan mijn kundigheid. Ik dacht bij mezelf: nu ga ik echt nooit meer achter het stuur zitten.
Vanavond toen mijn vader met zijn motor thuiskwam van werk, stonden we samen naar de kras te kijken. Ik zei dat ik er niets van snapte, dat ik echt niks gehoord of gevoeld had. Toen herinnerde mijn vader zich opeens wat: die ochtend, toen hij zijn motor uit de garage reed, raakte hij de auto. De kras zat precies op de hoogte van de uitlaat van zijn motor. De aap kwam uit de mouw. "Ik denk... uh... dat jij het niet gedaan hebt, Sarah."
Ik heb me in tijden niet zo opgelucht gevoeld, god. Ik moet echt leren meer vertrouwen te hebben in mijn rijvaardigheid haha.
i put the fun in funeral