• Doll House
    Everyone thinks that
    we're perfect.





    Story
    Weet jij wat er vroeger allemaal in je poppenhuis afspeelde toen jij de kamer verliet? Nee, niemand weet het. Men denkt dat er niks gebeurd, maar er is wel degelijk wat gaande. Mandy Martin, een dame die voor haar verjaardag een poppenhuis kreeg, had er ook niks van verwacht. Ze geloofde men en liet het poppenhuis achter in haar slaapkamer, maar dat was een fout, want haar poppenhuis is al ze weg is pas echt een dolle boel. Wat er gebeurd? Elke keer als de deur gesloten wordt gaan de armen bewegen, krijgen de benen gevoel en gaan de monden open. De poppen krijgen hun gedachten terug en nu begint hen leven als de poppen in een poppenhuis. Had je dat niet verwacht? Mandy ook niet, maar toch is het wel degelijk waar. Wij volgen de poppen in haar poppenhuis als zij de kamer verlaten heeft. Hoe hen leven zich afspeelt in haar poppenhuis.

    Rollen
    MEIDEN VOL
    naam - geslacht - faceclaim - username - pagina

    Hermoine Cain - meisje - Melanie Martinez - CarouseI - 1.3
    Olive Jackson - meisje - Emily Bador - Vesania - 1.5
    ??? - meisje - ??? - Melancholic - ???
    ??? - meisje - Sabrina Carpenter - JoSnape - ???
    Scarlett Ariana Bones - meisje - Adelaide Kane - Ochtendzon - 1.5
    Helena Lysander - meisje - ??? - Soco - 1.3
    Madelyn Davids - meisje - Chloë Moretz - Iratus - 1.5
    Amore Huntington - meisje - Eliza Kayudina - Desierto - 1.3
    Veronica Reed - meisje - Kimmy Schram - Ochtendzon - 1.6
    ??? - meisje - ??? - _Orphan_ - ???

    ??? - jongen - ??? - CarouseI - ???
    ??? - jongen - Orlando Bloom - Allmilla - ???
    ??? - Jongen - Logan Lerman - Iratus - ???
    ??? - jongen - ??? - Atarau - ???



    Lijst

    Naam
    Leeftijd
    Innerlijk
    Uiterlijk
    Geschiedenis
    Relaties
    Overig


    Regels

    - Een kort woordenaantal, makkelijk haalbaar.
    - Er bestaan geen perfecte personages.
    - Nieuwe topics worden gemaakt door mij, tenzij anders aangegeven
    - Wij volgen sowieso de huisregels van Quizlet.
    - Relaties&Shit is voor het praattopic, onthoudt dat.


    PRAATTOPIC


    Just say you'll be my firefly, take everything or nothing at all.

    CAMERON       DYLAN       BLACK

    •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •


    ''Nee, hij ligt in een matrasje naast me.'' Ze keek me met een blik aan de een mengeling van verbazing en minachting had. Zo'n vreemde vraag was het toch helemaal niet geweest. Ik bedoel let's be honest ze leek dat ding altijd bij te hebben. Nu moest ik toegeven dat ik mijn boksbeugel ook altijd op zak had en ik probeerde mijn mes altijd bij te hebben. Toch had ze niet het recht mij zo aan te kijken. Best wel een afknapper dus gezien haar uiterlijk zeker niet verkeerd was.
    Toen ik dan eindelijk ook beneden stond was Dalia al aan het wachten en had zelfs de koffie al gemaakt. Echter stond Maddie naast haar, ik wierp haar een minachtende blik toe en besloot haar volledige te negeren. Dat was dan wel een echt pluspunt eentje die veel zwaarder woog dan dat minpunt van net, de koffie die al klaar was. Nu had ik al twee grote mokken op maar besloot ik dat daar nog wel een derde bij kon. Je had nooit genoeg koffie bedacht ik dan ook.
    "Dus.. heb je een leuke kamergenootje?" Ik had nog haast nooit met Dalia gepraat en wist dus eigenlijk helemaal niet veel van haar af. Nu had mijn kamergenoot wel wat meer pit van mij mogen hebben maar helaas bepaalt Mandy naast wie we slapen en niet wijzelf. Anders had ik waarschijnlijk sowieso niet met een jongen op de kamer geslapen maar een meisje gezien ik veel meer connectie tot hen had. "Zullen we buiten gaan zitten, ik ben niet echt een staander" maakte ik een hele slechte woordgrap.


    "I'm interested in imperfections, quirkiness, insanity, unpredictability.
    That's what I really pay attention to anyway.
    We don't talk about planes flying ; we talk about them crashing"

    [ bericht aangepast op 15 maart 2017 - 21:08 ]


    "The stars replaced the emptiness of my heart."

    V E R O N I C A R E E D
    Soundtrack
    I am not shy.
    I just don't talk
    when I have nothing meaningful to say..

    Ik zie hoe Maddie in de lach wil uitbarsten waardoor ik mijn zelfvertrouwen dieper weg voel zakken dan dat het al is. 'Och meid, het is niet zo slim om je drinken om te gooien. Weet je wat, dat kun je gezellig opruimen. Dat is wel zo handig.' Ik knikte en zag hoe Maddie grinnikend de kamer uitliep. Ik pakte een doek terwijl ik de grond schoon poetste. Ik bekeek mijn kleding en vond het echter wel een ruim voldoende. Voorzichtig liep ik naar beneden. Voorzichtig kwam er een ''goedemorgen'''uit mijn mond die net zo hoorbaar was als trippelende muizen pootjes op de zolder. Bijna niet. Ik zag Maddie, Stiles en Delia. De drie die eigenlijk allemaal wel eens gemeen konden zijn, ik nam een glas water mee en liet me vallen op de bank terwijl ik onzeker een slok nam. Wie zou de eerste grap maken?

    [ bericht aangepast op 15 maart 2017 - 21:12 ]


    There is something haunting in the light of the moon; it has all the dispassionateness of a disembodied soul.

    D E L I A C L A R K
    Soundtrack
    You know what?
    FUCK YOU.

    Ik zag hoe Mandy haar koffie klaar maakte en me iets van goedemorgen wenste. ''Goedemorgen'', mompelde ik terwijl ik een slok koffie nam. Ik zag hoe lover boy de trap af liep.
    "Dus.. heb je een leuke kamergenootje?" De vraag was naar mij gericht waar op ik als antwoord mijn schouders voor ophaalde en in mijn koffie begon te roeren. ''Ze is oké.'' Ik gaf nooit uitgebreide antwoorden. Ik liet het klein met veel inhoud. Zo was ik gewoon, als hij daar problemen mee had? Ik heb mijn mes nog in mijn broek zitten. "Zullen we buiten gaan zitten, ik ben niet echt een staander.'' Zijn slechte woordgrap deed echter niks bij me, ik stond op en pakte mijn koffie. ''Kan een jongen zoals jij niet zonder zijn kinderstoel?''


    There is something haunting in the light of the moon; it has all the dispassionateness of a disembodied soul.

    Madelyn "Maddie" Davids

    "We're all playing the game, just different levels. Living the same hell, just different devils."

    《《》》
          Oh, Cam. Gezellig. Hij werpt me een minachtende blik toe en ik kijk dodelijk terug. Stom, arrogant leeghoofd. Hij vraagt vervolgens iets aan Delia en stelt later iets voor met een slechte woordgrap, de sukkel van een flirt.
          'Goedemorgen.' Heel zacht komt het woordje uit Veronica's mond. Zozo, ze heeft haar troep opgeruimd. Wat een prestatie. Ik wiebel met mijn wenkbrauwen.
          'Hoe ging het opruimen? Niet gestruikeld over je voeten of het glas?' vraag ik het meisje.


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    FRANCIS PORTMANN

    "Let's play a game!"

    ••• ••• •••

          Ik zal je vertellen waarom mijn leven zo moeilijk is. Ik lag dus vijf minuten geleden in bed heel rustig en fijn te slapen, zul je net hebben dat op een compleet willekeurig moment keihard Mandy's wekker afgaat. Ik weet niet wat ze met dat ding doet, maar het blijft irritant. Dus spring ik mijn bed uit en ik ren naar buiten, de mensen op de veranda - Cameron, Delia en Hermoine - negerend. Zo snel mogelijk sprint ik over Mandy's vloer en ik stop bij haar nachtkastje, waar de wekker op staat. Dat is te hoog... Snel ren ik naar een hangende slip van de deken op haar bed - dat haar moeder gelukkig nog niet heeft opgemaakt - en zo goed en zo kwaad als het gaat klim ik omhoog. Ik worstel me door de lakens - jemig, wat duurt dat lang maar die wekker blijft doorgaan - en zo kom ik uiteindelijk bij de wekker. Ik trap er met mijn voet tegenaan.
          Niets.
          Zuchtend loop ik om het rinkelende apparaat heen en ik haal de batterijen er uit. Snel keer ik weer terug naar het huis en op mijn kamer doe ik eindelijk mijn pyjama uit en ik duw de batterijen onder mijn bed. Hijgend blijf ik even staan voor ik mijn kleren aan trek. Zachtjes, om Kenneth niet wakker te maken, loop ik de kamer uit, naar de keuken.
          'Goedemorgen,' mompel ik daar tegen Maddie en Veronica, die er ook al zijn.
    ••• ••• •••

    Francis de avonturier.


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    -Late MT-


    obsessive rage

    CAMERON       DYLAN       BLACK

    •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •


    ''Kan een jongen zoals jij niet zonder zijn kinderstoel?''
    "Kan een meisje zoals jij niet zonder een ochtendhumeur kaatste ik terug.
    Ik pakte mijn mok koffie en liep naar buiten toe waar ik op de veranda stoelen neer plofte. Dalia volgde maar als ze wou, ik ging niet nog langer staand en niet in de zon zitten naar haar luitseren. Ik was een ochtend mens en anderen hoefde mij niet te behandelen als grof vuil in de ochtend. Het enige moment waarop ik nog redelijk goed gehumeurd was. Op de veranda had ook al iemand anders plaatsgenomen, Hermoine.
    "Goedemorgen" begroette ik haar terwijl ik er mompelend aan toevoegde "of nou ja voor haast iedereen"
    Ik zette de mok aan mijn lippen terwijl het zonnetje vrolijk het raam binnenviel op de kamer en dus ook op onze veranda. Ik had al zon meegemaakt, best veel zelfs maar ik wou heel graag nog een keer regen en bliksem meemaken. Het woeste gebrul van de wereld.


    "I'm interested in imperfections, quirkiness, insanity, unpredictability.
    That's what I really pay attention to anyway.
    We don't talk about planes flying ; we talk about them crashing"


    "The stars replaced the emptiness of my heart."

    Olive "Twist" Jackson
    There's a place called heaven, and a place called hell. A place called prison, and a place called jail. And I'm probably my way to all of them, except one.
    Clothing | Talking to no one yet


          Een klein, minuscuul spoor van koper lag op een plankenvloer, glinsterend in de schemering. Ik lag op mijn buik, over het spoor heen gebogen, mijn haren kietelden in mijn gezicht, toen de stoomtrein langs kwam rijden. Over het algemeen hield ik niet van die dingen, na er eens uit te zijn gesmeten door een conducteur, maar nu ik eens groot was -al wist ik niet hoe dat kwam- was het eigenlijk best een grappig ding. Zoals het helemaal vanzelf bewoog, eigenlijk was het best intrigerend, ergens. Dan nog was het hoge gepiep dat er met het stoom afblazen uitkwam ontiegelijk vervelend, maar hé, wat maakte het uit? Ik grijnsde licht toen het bij een station stopte, de deuren schoven open, en iemand stapte uit. Donkerblonde haren, lief gezichtje, maar een extreem arrogante blik, ze leek meer op een "brat" pop of een barbie dan een porseleinen geval, zoals ze eigenlijk was. Uit mijn zak haalde ik een pen, een lekkende, maar zolang de dop erop zat was er geen probleem. Zonder aarzelen pakte ik het barbie meisje op, meteen begon ze hevig te spartelen, de sukkel. Met mijn tanden haalde ik de dop eraf en ging met de pen over haar gezichtje, niet heel veel, enkel een snor en een bril, zodat ze er iets leuker uitzag.
          'Nee!' gilde het kind waardoor ik in lachen uitbarsten. Door het geluid kwam de conducteur verrast naar buiten. Een schok ging door me heen, ik herkende die man. Hij was het eerste gezicht dat ik ooit gezien had. Ik liet het meisje vallen, ik hoorde iets breken, maar het kon me even niet zoveel schelen. Het leek wel alsof de wereld groter werd, veel groter. De man werd groter, of werd ik kleiner? De wereld werd zo groot dat ik weer mijn normale grootte had, wat ontzettend klein was.
          Zonder moeite pakte de man me op, liep de trein in, en maakte het raampje open. Ik kneep mijn ogen dicht, ging het alweer gebeuren? Waarom? Had ik iets fout gedaan, op de barbie buiten bekladden na? Tijd om na te denken had ik echter niet, want zijn handen lieten los, en met een klap raakte ik de grond.


          Boenk. Mijn ogen schoten open, om erachter te komen dat ik verstrikt zat in mijn lakens, gewoon, in het poppenhuis, waar ik hoorde. Geen trein, geen vaders, geen lelijke barbies. Oké, dat laatste was er wel, maar ja, dat waren mijn huisgenoten nu eenmaal. Daar was weinig aan te doen. Ik maakte me los uit de dekens en stond op, mijn standaard witte nachtjapon hing losjes om mijn lichaam. Blijkbaar was ik uit bed gerold, want ik lag er niet meer in. Ik keek om me heen, mijn kamergenote was nergens te bekennen, en dus al wakker, of ontvoerd door aliens, gestolen, of heel misschien was het zo'n dag dat Mandy een pop mee mocht nemen naar school. Ik grinnikte bij het laatste idee.
          Ik liep naar mijn kledingkast, en besefte dat ik vandaag zelf kon kiezen wat ik aan mocht doen, vol enthousiasme gooide ik de kast open en keek rond. Ik zag strepen, als in een gevangenis, wat ik stiekem best een grappig idee vond, dus pakte het snel en keek of het bij elkaar paste. Ik vond van wel, dus trok de gestreepte dingen, een zwarte spijkerrok en een schoenpaar aan. Ik grijnsde licht, en liep vervolgens de kamer uit, wel wat langzamer, gezien ik probeerde de lijnen tussen de planken niet aan te raken. Met wat gedoe kwam ik in de keuken.
          'Hullo people!' zei ik vrolijk, liep naar de koffie en pakte wat.


    obsessive rage

    FRANCIS PORTMANN

    "Let's play a game!"

    ••• ••• •••

          'Hullo people,' zegt een opgewekte stem. Ik kijk op om Olive Jackson te zien, die met al haar enge ethousiasme binnen loopt. Ik staar haar onbewust aan voor ik mijn blik maar afwend.
          Het meisje wandelt naar de koffie en schenkt wat in een mok. Als ze me passeert ontmoet ik kort haar blik.
          'Goedemorgen, Olive,' zeg ik. 'Lekker geslapen?'
    ••• ••• •••


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Olive "Twist" Jackson
    There's a place called heaven, and a place called hell. A place called prison, and a place called jail. And I'm probably my way to all of them, except one.
    Clothing | Talking to Francis


          'Goedemorgen Olive,'
    Ik keek op, recht in twee knalblauwe ogen, of tja, dat probeerde ik, de eigenaar leek zijn uiterste best te doen ze op de grond te houden. 'Lekker geslapen?'
          Ik grijnsde licht en een beetje scheef. 'Nope,' zei ik rustig terwijl ik op het aanrecht ging zitten. Het was Francis die me aangesproken had, waardoor mijn grijns iets echter was dan gewoonlijk. Ik mocht Francis meestal wel, hij was aardig, en leek ontzettend veel op Robin. Misschien, heel misschien, was het Robin zelfs wel, en was hij gewoon een reïncarnatie en dacht hij nu dat hij Francis heette. Whatever. Ik nam een slok van mijn koffie, die eigenlijk iets te heet was, waardoor ik mijn tong bijna brandde. Ach tja, it happens. 'En hoe heeft Blue Boy geslapen?' vroeg ik nadat ik had doorgeslikt, de vloeistof was nu eenmaal iets te warm om in één keer achterover te gieten, zoals ik met de meeste drankjes deed.

    [ bericht aangepast op 16 maart 2017 - 11:58 ]


    obsessive rage

    FRANCIS PORTMANN

    "Let's play a game!"

    ••• ••• •••

          'Nope,' antwoordt ze gewoontjes. Oh, oké. Jammer. Het lijkt Olive eigenlijk niet zoveel uit te maken, aangezien ze nonchalant op het aanrecht gaat zitten en een slok van haar koffie neemt. Aan haar gezicht zie ik dat het net iets te heet is.
          'En hoe heeft Blue Boy geslapen?'
          Blue Boy? Niet-begrijpend kijk ik Olive weer even aan voor mijn blik weer naar de koffie in mijn handen glijdt. Ik houd niet van bijnamen.
          'Francis,' verbeter ik haar met een glimlach. 'En ja, ik heb wel goed geslapen. Alleen Mandy's wekker ging af dusss mijn ontwaken was... raar.'
    ••• ••• •••

    [ bericht aangepast op 16 maart 2017 - 12:38 ]


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Olive "Twist" Jackson
    There's a place called heaven, and a place called hell. A place called prison, and a place called jail. And I'm probably my way to all of them, except one.
    Clothing | Talking to Francis


          'Francis,' zei de jongen met een glimlach, als verbetering. Alsof ik dat niet wist - ik zou hem gewoon Blue Boy blijven noemen tot ik weet niet wanneer. 'En ja, ik heb wel goed geslapen. Alleen Mandy's wekker ging af dusss mijn ontwaken was... raar.'
          Een grinnik ontsnapte aan mijn lippen. 'Arme jij nou toch,' zei ik lichtelijk spottend, wel iets minder dan normaal. 'Tell me, wat was er raar?'


    obsessive rage

    FRANCIS PORTMANN

    "Let's play a game!"

    ••• ••• •••

          Olive grinnikt. 'Arme jij nou toch.' Hoor ik daar nou spot in haar stem? Ach nee, dat zal wel niet. 'Tell me,'beveelt ze me, 'wat was er raar?'
          Ik glimlach scheef. 'Mandy's roze prinsessenwekker begon te rinkelen,' begin ik te vertellen, 'en tja, ik werd wakker want -' mijn slaappillen zijn niet zo sterk '- dat verschrikkelijke geluid verwoestte mijn oren. Dus ik ben ons huis uitgerend, heb de wekker uitgedaan... Maar dat doet er niet zoveel toe.' Ik neem nog een slok van mijn koffie.
    ••• ••• •••


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Logan       Addams

    Makes By Christian Addams||Nickname: Free

    Don't judge me. I was born to be awesome, not perfect.
    Ik rekte me uit, maar had geen zin om op te staan. Het bed lag goed genoeg. Ik draaide om met mijn gezicht gericht naar mijn kamergenote. Ik schrok op toen het kei harde geluid van een wekker door de kamer galmde. Wanneer het eindelijk ophield liet ik mijn gezicht terug in het kussen vallen, maar ik kon toch niet slapen. Onhandig sloeg ik de degen van mijn lichaam af en liet mijn handen mijn lichaam optrekken. Ik besloot het meisje te laten slapen en liep geluidloos de kamer uit. Ik pakte een handdoek en liep vervolgens naar de badkamer. Ik sloot de deur waarna ik hem op slot draaide en me langzamerhand uitkleedde. Ik liep de douche en neuriënde vrolijk een liedje terwijl ik de douchestralen op mijn gezicht liet komen.


    kleding||hair


    Darling, go buy a personality.

    Jo      House       JollHouse
    “When they Look into Your Eyes and Say, ‘It’s Fake’ F*ck You!… I’m Real!”..."


    Mijn ogen gaan open, niet snel, niet langzaam. Geen gedachten, niet waarmee ik wakker word. Leeg, zielloos. Geen gevoel, rustig.
    Ik ga zitten en kijk op me heen, Mary ligt nog te slapen, volgens mij. Maakt me ook niet echt veel uit, ze is veel te 'aardig'. Het ziet eruit dat er al mensen wakker zijn want ik hoor in de andere kamers al wat rumoer.
    Ik sta op en loop naar mijn kastdeur, snel die vervloekte streepjes pyjama uit en zelf wat leuks uitkiezen! Ik kijk of ik iets leuks kan vinden. Uiteindelijk pak ik watkleding uit de kast en doe het aan. Door de hakken ben ik meteen wat groter, yeay.
    Ik doe de deur zachtjes open, meestal maakt het me niet uit of ik iemand wakker maak maar zo lang mogelijk van die 'aardigen' af zijn is ook wel een leuk idee.
    Ik loop naar beneden en zie Olive met Francis praten. Ze hebben koffie, omg! Ik heb ook koffie nodig!
    '- dat verschrikkelijke geluid verwoestte mijn oren. Dus ik ben ons huis uitgerend, heb de wekker uitgedaan... Maar dat doet er niet zoveel toe.' ik grinnik even en meng me snel in het gesprek, "Nawh.. Sad" zeg ik en maak ook wat koffie voor mezelf, "Wil je een herstelgesprek?" een lichte spot zit in mijn zin. Terwijl ik mijn koffie pak wanneer hij klaar is en ik voor de grap even tegen die van Olive aan zet als een soort proost. Dan neem ik een slok

    [ bericht aangepast op 16 maart 2017 - 17:40 ]


    het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]