Szczur schreef:
***Rant incoming***
Ik wou dat ik gewoon met de hij/hem pronouns word aangesproken thuis, maar toch merk ik dat sinds mijn coming out papa erg ongemakkelijk is rond mij en mn stiefmoeder vertikt het gewoon me met mijn gekozen naam en pronouns aan te spreken. Zelfs mama doet het niet. Voor iedereen ben ik nog steeds het meisje die ik al lang niet meer ben van binnen. Ik zit er zo erg mee dat er gewoon weinig tot geen aandacht aan besteed word aan het enige wat ik wil. Bovendien durf ik het gewoon niet aan mn broertje te vertellen, aangezien die soms nog best gemeen kan zijn naar homo's, lesbiennes en trand mensen op tv en dergelijke. Ik snap dat iedereen eraan gewend moet raken, maar ik heb het idee dat niemand het echt probeert. Ik kan me herinneren dat papa zei dat ik het misschien met mijn psycholoog moest bespreken omdat die weet of het een fase in mijn leven is of dat ik me echt zo voel. Dat doet zo veel pijn vanbinnen. En elke avond die oneindige dysforie die ik voel... ik kan het echt niet meer aan. Misschien dat ik op een dag topsurgery krijg en aan de T mag, maar die dag is waarschijnlijk echt nog ver weg. Ik haat mijn lichaam. Ik haat mijn lengte. Ik haat mijn leven. Het enige wat ik tot nu toe van mijn familie vraag is gewoon om tenminste te proberen mij meer als jongen te zien en te benoemen want dit doet gewoon pijn. Hoe moest ik vandaag in godsnaam aan die docente vertellen dat ik mijn werkstuk niet af kreeg gisteren omdat ik gewoon de hele middag gehuild heb door een mengeling van het bovenstaande en bovenal dysphoria? Ik wil gewoon leuke dingen in mijn leven, goddammit.
Ah. ): Ga een keer met ze om de tafel zitten? Laat merken dat je je er echt niet prettig om voelt? Ga desnoods naar een vertrouwenspersoon op school zodat die het weet en het, mocht jij daar toestemming voor geven, eventueel doorgeeft aan je docenten?
Je verdient het, okay? (:
You gave me my life all those years ago, now I give you yours.
Hexcore
