Oké, dit gaat best wel een zeiktopic worden, dus chapeau als je het helemaal gelezen hebt en mij kunt helpen. Oh ja, en dit typ ik allemaal met pijn in mijn rechterwijsvinger. FYI, lol.
Dus, mijn zusje en ik zijn als dag en nacht als het ware. We zijn overal heel erg verschillend in. Sure, we hebben wel een paar raakpunten, maar over de meeste dingen zijn wij heel anders. Bovendien verschillen we zo'n 3,5 jaar. Wat ervoor zorgde dat we nooit echt samen hebben kunnen spelen. Toen ik eindelijk uit de pubertijd kwam, ging zij erin. Op deze manier hebben we nooit echt een goede band opgebouwd.
Maar soms kunnen we het goed vinden, en ik vind het gewoon belangrijk dat wij goede vrienden zijn. Ik bedoeld, ik houd van haar en ik wil gewoon meer met haar bevriend zijn. Echter, ik heb het idee dat zij dat niet wil. Dit is dus wat mij dwars zit. We zaten daarnet samen te lunchen met ons tweeën, en dan stel ik heel veel vragen waarop zij open kan antwoorden, maar dan maakt ze enkel maar geluidjes. Een "ja" of "nee" kan er nog niet eens vanaf. En zo gaat het vaak. En als ik dan zeg dat ik meer bevriend met haar wil worden dan is ze het daar mee eens, maar dan doet ze verder fucking niets. Ik sta altijd open voor haar, doe mijn best om conversaties te beginnen, maar madame loopt van me weg als ik haar eens simpele knuffel wil geven. En dan ben ik al niet meer ieder moment knuffels aan het geven, maar af en toe, en dan nog loopt ze weg. Ten eerste, de is super kinderachtig, en ten tweede, weet je hoeveel pijn dat doet?
Dus ik wilde het daar daarstraks met haar over hebben tijdens de lunch, en ik zeg, waarom ben je altijd zo afstandelijk. "ben ik niet". Suuuure. We hebben even gepraat en zij zei dat ze alles aan mij irritant vond. Oke, dat weet ik ondertussen, doet me niets. Maar dan vraag ik specifiek wat. "Alles." Ja, dit gaat helpen, thanks. En op een gegeven moment begint ze zovan. "Dit is wie ik ben en ik ga niet veranderen". Dit is niet wie je bent en ik heb je niet eens gevraagd om te veranderen.
Het komt erop neer dat ze mij de schuld geeft dat wij geen vrienden zijn, terwijl ik open sta voor haar en haar iedere kans geef. Ik sta echt op het punt om vanaf nu bot tegen haar te gaan doen, maar ik denk dat mij dat echt zou verscheuren. Ik weet niet wat ik moet doen. Na de zomer gaat ze ook het huis uit, en ik wil niet dat onze band nog meer verwatert en dat we elkaar uiteindelijk enkel maar op verjaardagen en feestdagen zien. Maar zij is diegene die nu moet zeggen van "oke, ik wil vrienden zijn". Het maakt me zo kwaad en tegelijkertijd doet het me zo'n pijn. Zij is een super sociaal persoon tegen haar vrienden, en zelfs als ze met mijn ouders weg gaat of iets heeft ze nog wel interesses, maar van zodra wij met ons tweeën zijn is ze opeens Miss Bitch Noheart. En dan zou het aan mij liggen? Flikker toch op.
Ik heb er genoeg van dat ze mij behandelt alsof ik het onderste van de prullenbak ben en hatelijk persoon, want ik doe mijn fucking best voor haar. Dat zij haar best eens voor mij doet.
En weet je wat nog het ergste is? Ik wil er nu over praten, dus natuurlijk zou ik mijn moeder bellen. Maar mijn moeder wilt niet dat mijn zusje en ik overeen komen om een of andere reden. Als wij een keertje gezellig doen met ons tweeën, of een beetje speels aan het doen zijn, zegt ze dat we ermee moeten stoppen etc. Of als er iets is met mijn zusje en ik wil helpen zegt ze me dat het mij niet aan gaat. Bijv. hadden we het erover dat als een hypothetisch vriendje van mijn zusje vreemd zou gaat dat hij dan problemen zou krijgen met mij. Logisch toch? Niet volgens mijn moeder. En dat is denk ik ook deels waarom wij niet echt klikken, omdat mijn moeder ons uiteen heeft gehouden.
Ja, ik ben kwaad.
You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
