Ze zit ook op Quizlet, maar blijft liever anoniem. Daarom heb ik voorgesteld om het topic voor haar aan te maken. Ze zit met dingen waar ik zelf niet zo veel ervaring mee heb en ik weet dat er hier op Q mensen zitten die dat wel hebben, dus vandaar dat ik heb aangemoedigd om het hier te delen, zij het anoniem. Hieronder volgt haar verhaal.
Dit wordt waarschijnlijk een lang verhaal, maar iedereen die de moeite neemt om het te lezen en te reageren, ben ik enorm dankbaar. Ik vind het nogal lastig om dit te vertellen en zeker om het online te plaatsen, maar inmiddels zit ik op het punt dat ik gewoon heel erg op zoek ben naar mensen die zich in mijn situatie herkennen of die me kunnen helpen om mijn gedachten op een rijtje te zetten.
Er zijn in principe meerdere dingen waar ik erg mee zit, maar ze hebben wel allemaal met elkaar te maken. Om te beginnen is het belangrijk om te weten dat ik een enorme twijfelaar en denker ben. Ik kan mezelf overal bang voor praten en twijfel heel snel. Ook ben ik ontzettend slecht in het maken van keuzes. Dat maakt mijn situatie niet echt makkelijker.
Ik ben nu 20 jaar oud. In mijn verleden ben ik enkele keren verliefd geweest. Ik werd dan helemaal gelukkig als ik die persoon zag, wilde het liefst zoveel mogelijk bij hem zijn en ik denk ook wel dat ik gelukkig werd van kleine aanrakingen, zoals een omhelzing of een schouderklopje. Wel was ik in het verleden erg 'schrikkerig' bij aanrakingen en voelde ik me er erg ongemakkelijk bij. Later werd dat wel steeds minder, gelukkig. Op een gegeven moment, nu twee jaar geleden, vond ineens een jongen mij leuk en ben ik met hem op date geweest. Het was erg gezellig, maar toen hij mij aan het eind van de avond wilde zoenen, ging dat fout en daar werd ik erg onzeker van. Vervolgens ging ik alles weer enorm overdenken en ging ik aan alles twijfelen en onder andere omdat ik zo onzeker was, heb ik hem toen gezegd dat ik hem meer als een vriend zag (al moet ik toegeven dat dat misschien ook wel gewoon zo was).
Ongeveer een jaar later heeft een andere jongen me ook op date gevraagd en ben ik weer op date geweest. Aan het eind van de avond wilde ook hij me zoenen en toen dat weer niet soepel ging, was ik mijn zelfvertrouwen helemaal kwijt en durfde ik helemaal niks meer. Ik kwam er echter achter dat ik deze jongen niet écht leuk vond en we hebben er toen ook na één date alweer een punt achter gezet.
Afgelopen zomervakantie begon ik een jongen die ik al langer kende langzaamaan steeds leuker te vinden. In de laatste week van de zomervakantie was er een activiteit waarbij elke avond een feestje was. Die week was ik zo'n beetje elke avond bij hem en merkte ik ook aan hem dat hij me zeker wel leuk vond, en halverwege de week heeft hij dat ook tegen mijn huisgenootje gezegd. Ik zorgde er echter telkens voor dat er niks zou gebeuren, want ik durfde gewoon niet met hem te zoenen. Ik wist ook niet of ik het wilde - ik had er geen behoefte aan, maar ja, dat kwam natuurlijk door alle druk die er nu achter stond. De laatste avond heeft hij me gezegd dat ie me leuk vond en ik heb toen ook gezegd dat ik hem leuk vond, en toen probeerde hij me te zoenen - en het mislukte.
Met deze jongen ben ik echter gaan daten. Toen het zoenen nog een keer fout ging tijdens onze eerste date, heb ik eerlijk toegegeven dat ik het niet kon en zei hij dat we maar moesten oefenen. Echter heb ik de eerste weken van ons daten niet hem gezoend en gaven we elkaar telkens een gewone kus.
Ik had nog nooit een relatie gehad, dus het was natuurlijk allemaal ontzettend spannend, maar hij was ontzettend geduldig, nam het initiatief en eigenlijk voelde het allemaal best wel goed. We hadden een paar dates gehad toen hij echter in een dronken bui met iemand anders had gezoend. Hij wist zich niks meer van de avond te herinneren en heeft ook via via moeten horen dat hij dat gedaan heeft. Toen hij me dat ook nog eens niet vertelde, heb ik echt overwogen om er een punt achter te zetten, maar het deed me best wel veel en dat zei ook iets over wat ik voor hem voelde (tot toen wist ik het allemaal nog niet zo goed). Hij heeft toen meerdere keren gezegd dat hij niet kon geloven dat hij zoiets had gedaan, omdat hij me zo ontzettend leuk vindt en echt verliefd op me is. Uiteindelijk heb ik het hem vergeven, al voelde ik me wel extra onzeker omdat ik nog nooit met hem gezoend had en hij wel met iemand anders. Het voelde simpelgezegd kut.
Dat hele gedoe heb ik gelukkig achter me gelaten. De eerste keer dat hij bij mij sliep, heeft hij me officieel gevraagd of ik zijn vriendin wilde worden en vanaf dat moment was het een relatie. Toen hij bij me sliep, hebben we ook voor het eerst gezoend. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn eerste gedachte was: 'Dit valt reuze mee...' Echter vond ik het nog steeds niet prettig en voelde ik me er nog steeds onzeker over.
Inmiddels zijn we weer verder en hebben we al een paar keer bij elkaar geslapen, al is er niets meer gebeurd dat zoenen en knuffelen. Hij wilde wel verder, maar ik wilde dat niet. Ik was daar (nog) niet aan toe. Zoenen doen we wel, maar ik heb er helemaal geen behoefte aan. En toen ging er een alarmbelletje bij me rinkelen. Want inmiddels was ik niet meer onzeker over het zoenen, maar ik vond het nog steeds niet per se leuk of zo. Dat klopt toch niet? De gemiddelde persoon vindt zoenen wel leuk, en zeker met hun vriendje.
En eigenlijk zijn er sindsdien twee dingen aan het gebeuren:
1. Ik begin steeds meer te twijfelen of ik wel verliefd op hem ben. Ik voel niet die behoefte om hem te zoenen (of meer al helemaal niet), ik vind het leuk om hem te zien maar mis hem niet als ik hem niet zie, en ik word er heel ongemakkelijk van als iedereen tegen me zegt dat ze het zo leuk voor ons vinden dat we nu een relatie hebben. Ik bedoel, als het goed zit, zou je dat toch leuk moeten vinden?
2. Ik begin te denken dat ik misschien aseksueel ben. Ik vind zoenen niet zoveel aan, kan me niet voorstellen dat ik binnen nu en een paar maanden seks heb en eigenlijk heb ik die behoefte nooit gehad. Ik ben mezelf steeds aan het overtuigen dat ik wel opgewonden word van bepaalde dingen of dat het gewoon de angst is voor iets nieuws, maar ik weet niet of dat wel waar is.
Eigenlijk is mijn vraag of iemand zich in deze situatie herkent of dat iemand tips heeft. Momenteel ga ik zijn familie ontmoeten (zijn ouders heb ik al ontmoet) met kerst en komende zondag gaat hij mijn familie ontmoeten (hij kent mijn ouders ook al), maar als ik zo twijfel, ligt daar ineens veel meer druk op. Ik heb dit ook nog niet met hem besproken, omdat ik eerst voor mezelf duidelijk wil hebben hoe het zit. Het maakt het niet makkelijker dat hij mij zo ontzettend leuk vindt; ik weet dat hij helemaal gek op me is en dat is zowel geruststellend als angstaanjagend. Ik wil het ook nog niet met hem bespreken voor kerst en zo voorbij is, omdat er anders ook zo'n gekke sfeer hangt en er veel meer druk op ligt als hij bij mijn familie is (en ik bij de zijne). Maar op dit moment kijk ik er bijna tegenop om hem te zien (al komt dat voornamelijk omdat ik mezelf bang heb gepraat) en twijfel ik dus over mijn relatie én over mijn geaardheid. En het stomme is, het ene overlapt met het andere en ze beïnvloeden elkaar en ik weet het allemaal gewoon even niet meer...
Every villain is a hero in his own mind.
SPECS
