[RPG300] Camp Noctis • Speeltopic - Speeltopics

24 nov 2016 - 18:54 Mouli is offline

Mouli 1328

CAMP NOCTIS

THE METEORITE
Februar second, 2018, America
newsreporter: "De meteoriet die nu precies vier weken geleden is neergestord in de omgeving van Moskou, Rusland, leek op het eerste gezicht niks kwaads te zijn. Gewoon een stuk steen, afkomstig uit de ruimte. Hier hebben de wetenschappers zich sterk in vergist.
Het blijkt dat de meteoriet een virus met zich meedroeg. Mensen die binnen een straal van 100 kilometer van de meteoriet waren, zijn hiermee besmet geraakt en daarmee de eerste slachtoffers. Verder is het virus overdraagbaar door een simpele aanraking, al is het maar vingertop tegen vingertop.
Het virus is verder onderzocht en is een niet-geregistreerd virus. Dit betekent dat we er nog nooit eerder mee te maken hebben gekregen. Het virus staat nu bekend als virus MFx29Do45, ook wel the Furor.
In welk stadia het virus zich nu bevindt, is nog onduidelijk. Wel is zeker dat het nu al verspreid is over de hele wereld. Er is nog geen kuur, en het herkennen van het virus komt pas wanneer je het drie weken lang bezit. Het maakt mensen krankzinnig, en langzaamaan vermoord het virus de hersenen. Na drie weken zul je verschijnselen zien als extreme hoofdpijn, diep in je schedel, uiterst hoge koorts, rode vlekken op je huid en jeuk overal. Volgens de voorspellingen zal je het niet langer dan 3 weken volhouden nadat je de verschijnselen opmerkt.
Bereid je voor. We gaan een vreselijke tijd tegemoet. Want zolang er geen kuur komt, zal het grootste deel van de wereldbevolking langzaam sterven."

OUR FRIENDS
Na het horen van het nieuwsbericht is, heeft het vriendengroepje dat we gaan volgen hun spullen bij elkaar geraapt en de stad verlaten. De kans dat het virus zich in Amerika bevond, was al zeer groot. Al vier weken lang bevind het virus zich op de aarde, verspreid onder de bevolking. En wie weet hadden ze zelf het virus ook al te pakken.
Met hun rugzakken vol spullen hebben ze dagen gezocht naar een geschikte plek, om hun eigen leven op de bouwen. Na 11 dagen vonden ze een open plek in een immens groot bos, een plek gelegen aan een meertje. Hier besloten ze hun eigen kamp op te zetten, afgesloten van alle mensen die besmet waren met het virus. Klaar om opnieuw te beginnen met leven.
Het was een impuls, om zomaar hun vertrouwde leefomgeving te verlaten, alleen voor de angst om dood te gaan aan een virus dat meer pijn doet dan kanker, en veel sneller vermoord. Een impuls waarin ze hebben moeten besluiten om grotendeels te gaan leven zoals mensen dat 3000 jaar geleden deden: in de natuur, van de natuur.
De eerste weken waren zwaar, maar inmiddels houdt het groepje van 12 jongeren tussen de 17 en 20 het al 4 maanden vol. Al 4 maanden, waarin ze geen idee hebben hoeveel mensen er nog leven, of hun familie al dood is, of er een kuur is en of ze ooit weer terug kunnen naar hun oude vertrouwde leven.

CAMP NOCTIS
plattegrond
Na een paar dagen werd besloten het kamp een naam te geven: Camp Noctis, afgeleid van het latijnse woord Hangmat, aangezien het enige wat gebeurde in het kamp het zoeken naar voedsel en niks doen was. Camp Noctis werd langzaamaan ingericht en gemaakt tot een kamp waarin het nog maanden vol te houden is.
De open plek aan het meer is de basis geworden, hier is een grote partytent en drie kleinere tentjes opgezet. De partytent is vooral bedoeld om onder te gaan zitten als het regent, hier worden dan 's nachts ook het grootste deel aan hangmatten opgehangen. Het linker kleine tentje aan de "noordkant" van het kamp is bedoelt om gevonden eten in op te slaan, wanneer ze meer eten hebben dan voor één dag. Deze tent wordt altijd goed afgesloten in de hoop dat er zo min mogelijk beestjes bij komen. Het tentje ernaast is bedoelt voor hout, zodat het hout niet nat regent en ze in ieder geval van het droge hout een vuurtje kunnen maken. Het laatste tentje, naast de party tent, wordt gebruikt voor zooi als pannen, vishengels en andere spullen die ze vaak nodig hebben. Omdat niet alle twaalf de hangmatten tijdens de regen onder de party tent kunnen hangen, slapen meestal vier of vijf mensen in het zooitentje, tussen de zooi. Meer past er ook echt niet in.
In het midden van deze open plek staan de boomstambankjes, met in het midden daarvan het vaste kampvuurplekje. Hier wordt veel gezeten als er niet wordt gegeten, en ook 's avonds is dit de vaste zitplek. Meer de "woonkamer" van Camp Noctis. Daarnaast is vlakbij de partytent een grote houten picknicktafel waar gegeten wordt, en af en toe gezeten. Zowel de partytent en de picknicktafel is versierd met lampjes op zonne-energie, vanwege gebrek aan elektriciteit, maar zodat er wel altijd wat licht is.
Een groene kano licht aan de kade, en deze wordt bijna alleen maar gebruikt voor het vissen, en een enkele keer wanneer iemand alleen wilt zijn en zijn rust vindt op het water. Voor de rest ligt de kano met name gewoon stil aan de kant.

Naast de groten open plek is er nog een iets kleinere open plek, en deze dient als de "slaapkamer" van Camp Noctis. Op deze open plek staan een aantal bomen waar ze de hangmatten aan vast hebben geknoopt. Zolang het niet regent, wordt hier altijd geslapen. De hangmatten hangen met z'n tweeën boven elkaar, dus zijn te vergelijken met een stapelbed. Eentje slaapt boven, de ander beneden. Door middel van een smal bospaadje zijn de twee open plekken met elkaar verbonden.

In het kamp wordt voornamelijk water uit het meer gedronken, en door een prachtige destillatie opstelling die een van de kampleden heeft ontworpen, krijgen de kampers zelfs gereinigd water, wat de gezondheid meer bevorderd dan het vieze water.
De omgeving van het kamp kun je zien op de foto's hiernaast, de plaatjes zijn alleen bedoeld om verduidelijking te geven aan hoe de spullen en dingen eruit zien.

THEIR JOBS
Om toch nog wat uit te voeren, de boel netjes te houden en aan eten te komen heeft het groepje vrienden drie "baantjes" georganiseerd in het kamp. De vissers, de zoekers en de kampers.
De vissers gaan elke dag vissen, meestal in de ochtend of in de middag. Zij proberen zoveel mogelijk vis te vangen, zodat er zoveel mogelijk vis is om te eten.
De zoekers hebben de gevaarlijkste "baan". Zij zoeken naar eten in het bos, zoals bramen en beukenootjes, maar een keer in de twee weken gaan de vier mensen op pad, richting het dichtbijzijnde dorpje op ongeveer 30 kilometer afstand. Per dag lopen ze zo'n vijftien kilometer, dus totaal doen ze er 4 dagen over om heen en terug te gaan. In dit dorpje proberen ze zoveel mogelijk eten te bemachtigen, zoals brood en groenten uit blik. De zoekers lopen de grootste risico's op het krijgen van het virus, en moeten dus ook voorzichtig te werk gaan om niet in contact te komen met anderen, alles om niet in contact te komen met het virus dat zich mogelijk in het dorpje bevind. Wanneer het mogelijk is proberen ze ook nog andere dingen mee te nemen om het kamp beter te voorzien, zoals kleine boekjes, een pakje kaarten, visspullen en kookspullen.
De kampers hangen vooral rond op het kamp, maar niet zonder doel. Zij koken over het algemeen het eten, houden het kamp netjes, tellen de dagen zeer zorgvuldig, en zoeken eten in het bos wanneer de zoekers op pad zijn naar het dorpje.
Een leider heeft het kamp niet. Iedereen is gelijk aan elkaar, en ze zullen het maar met elkaar moeten doen.

THEIR NAMES
Naam — status — faceclaim — user — pagina
Vissers
• Theodore Johnson — Rebel — Reece King — kahlen — 1.2
• Gaia Abbott — Social butterfly — Sayria Jade — Sempre — 1.2
• Debby Emeline Warren — Wallflower — Alexa Losey — Soco — 1.2
• Sean Jeremiah Alvarez — status — faceclaim — Greenlight — 1.3

Zoekers
• Storm Kane — THe Hacker — faceclaim — Aftertaste — 1.4
• Jamie Hunter — De jongste, maar dapper — Thomas Sangster — Diable — 1.2
• Natalia Warshawsky — The Foreigner — Odeya Rush — Camouli — 1.3
• Christopher Morse — Sportieve optimist — Alex Watson — Richonne — 1.4

Kampers
• Caelan Tyrone Fletcher — Shy and positive gay — Connor Franta — Mouli — 1.2
• Naam — status — faceclaim — Ziegler — pagina (man)
• Lia Ashley O'Donnell — The Artist — Bridget Satterlee — EASE — 1.4
• Dean Alexander Samuels — The Pessimist — faceclaim — ANTI — 1.3

RULES AND EXTRA STUFF
• De huisregels van Quizlet
• Alleen ik, Mouli, maar de nieuwe topics aan, tenzij anders staat aangegeven
• Het woordenaantal van je posts moet minimaal 300 woorden bevatten, exclusief codes
• De RPG speelt zich wel degelijk af in de tijd van nu (eigenlijk de toekomst), maar vanwege de "omstandigheden" wordt er geen gebruik gemaakt van elektriciteit, computers, telefoons, koelkasten, etc.

TIMESKIPS
• zondagmiddag 17 juni 2018 — zoekers gaan weg
• —
• —

TOPICS
• Rollentopic
• Praattopic
• Speeltopic

WHERE, WHEN AND HOW
We beginnen op 17 juni 2018. Volgens de "berekeningen" van de kampers zou dit een zondag moeten zijn. Aan de stand van de zon te zien (die dus schijnt) is het rond de acht uur 's ochtends, en wordt iedereen net zo'n beetje wakker, met uitzondering op de uitslapers en de vroegelingen.
De kampers zullen beginnen met het klaarzetten van het ontbijt, dat ongetwijfeld bestaat uit bosvruchten zoals bessen en frambozen, per persoon een sneetje brood en wat water. Het is niet veel, maar genoeg voor een ontbijt.
In de nacht heeft iedereen bij de vaste slaapplek geslapen. Het was droog, dus geen redenen om de hangmatten te gaan verplaatsen.
Het is de bedoeling dat deze dag, meestal na het middageten, de zoekers naar het dorpje toegaan, om nieuw eten in te gaan slaan. De kampers en de vissers zullen zich bezig houden met de gebruikelijke dagtaken.

- De temperatuur is in de nog redelijk vroege ochtend rond de 15 graden
- De zon schijnt, en er zijn slechts een paar kleine wolkjes te zien.
- Er is ietwat wind, maar niet veel, ongeveer windkracht 2/3. Het water in het meer licht er dan ook redelijk stil bij.
- De vogels in de natuur zijn al weer vrolijk aan het fluiten, wat dan ook een goede wekker is.

Info voor de zoekers: Er wordt ongeveer 2 dagen over gedaan om het dorpje te bereiken en de zoekers lopen over het algemeen altijd met zijn vieren bij elkaar, zodat ze zeker weten dat ze niemand kwijtraken.
Info voor de kampers: Iedereen doet over het algemeen vaak 1 taak in tweetallen, zoals het ontbijt klaar zetten, tenten opruimen, en in dit geval dus bosvruchten zoeken omdat de zoekers weggaan, echter is het natuurlijk wel gewoon mogelijk dat ze een keer wat alleen doen of met zn drieeën, of even niks, maar over het algemeen doen ze veel in tweetallen. Wie wat doet, ligt eraan wie het eerste post ;')
Info voor de vissers: Vissen wordt zowel op de boot als langs de oever gedaan, iedereen kiest wat hij of zij lief heeft. Met hoeveel mensen ze in de boot zijn en hoeveel mensen er bij elkaar zijn, wisselt elke dag weer.

Slaapplekken van links naar rechts:
Boven: Jamie
Onder: Sean

Boven: Lia
Onder: Natalia

Boven: Zieglers personage
Onder: Debby

Boven: Christopher
Onder: Dean

Boven: Caelan
Onder: Theodore

Boven: Gaia
Onder: Storm

[ bericht aangepast op 25 nov 2016 - 16:25 ]

take risks

25 nov 2016 - 22:52 Pinguino is offline

Pinguino 18074

CHRISTOPHER MORSE

19 | Zoeker | Sportieve Optimist

Chris was al een poosje op. Hij werd altijd wakker zodra de zon begon te schijnen. Vandaag was het plan om weer naar het verderop gelegen dorpje te vertrekken om hun voorraden aan te vullen. Hij was nu ongeveer een half uur bezig met het klaarzetten van alle spullen die hij mee zou nemen. Veel van zijn vrienden sliepen nog, dus hij deed zijn best om stil te zijn. Zelfs om dit tijdstip brandde de zon al flink en Chris voelde dat het vandaag een warme dag zou worden. Dat was positief, want dan hoefde hij minder kleding mee te slepen om zich warm te houden. De totale reis kon zo een dag of vijf duren dus ze moesten genoeg meenemen. Hierdoor hield Chris ook meer van de zomer dan van de winter, waarin ze helemaal volgepakt op pad moesten. Goed voor de conditie, minder goed voor het humeur. Toch vond Chris het nooit erg om erop uit te trekken. Beter dan heel de dag in het kamp zitten waar niets te bevelen was. Hij was blij met zijn vrienden die dat wel deden, natuurlijk, want zonder hen had hij geen eten en was hun kamp nog altijd een bende. Inmiddels hadden ze het allemaal best goed voor elkaar zo. Ze hadden geen bedden, maar wel een plek om te slapen. Ze hadden niet veel eten, maar Chris had ook geen echte honger. Daarbij had hij zijn vrienden, die hem meer waard waren dan alles bij elkaar.
Chris liep nogmaals langs de rugzakken die hij klaar had gezet en controleerde alles voor de vijfde keer. Hij wilde er halverwege niet achterkomen dat ze onvoldoende water bij zich hadden of iets anders miste. Dat kostte veel tijd en zoveel tijd hadden ze niet. Chris vermoedde dat hij de reis zelf sneller kon lopen, maar dat was veel te gevaarlijk. Hij stond soms iets te positief in het leven, maar gek was hij zeker niet. Zometeen zou hij eerst gaan ontbijten en an alles nogmaals controleren. Gewoon, voor de zekerheid.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

26 nov 2016 - 15:36 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Theodore Johnson
21 YRS • VISSER • THE REBELISCH BIG BROTHER • WITH GAIA

'Hmm, een ontbijt. Waar heb ik dat aan te denken?'
Grijnzend wieg ik de hangmat van Gaia zachtjes heen en weer terwijl ze een kleine gaap uit weet te stoten. Damn — ze was schattig als ze moest gapen. Alhoewel ik haar al honderden keren op deze manier had gezien werd ik opnieuw overvallen door haar onschuld.
'Heb je wel goed geslapen?'
"Als een roosje. Maar dat kan ik eigenlijk wel overal." Voorzichtig probeer ik de hangmat wat te verschuiven zodat Gaia er gemakkelijk uit kan stappen. Helaas heeft ze de motorische vaardigheden van een pinda en schieten mijn handen direct naar voren als ze bijna dreigt te vallen. Gelukkig weet ze zichzelf ditmaal te redden door mijn schouders vast te grijpen.
'Ik begrijp niet waarom ik de bovenste hangmat heb gekregen. Misschien moet ik binnenkort vragen of iemand niet even een laddertje voor mij in elkaar wil zetten. Dus, wat voor ontbijt heb je in gedachten?'
Grinnikend haal ik een hand langs mijn gezicht om de laatste tekenen van slaap te verdrijven terwijl Gaia haar kleding staat te inspecteren. Waarom kon ze niet gewoonweg in zien dat ze er fantastisch uit zag? Zelfs nu we al zo lang in deze wildernis leefden?
"Dat laddertje zal er komen. Of je kan gewoon met mij wisselen? Het maakt mij niet uit waar ik lig." Wiebelend op één been trek ik een van mijn schoenen goed over mijn hiel. "Ontbijt is omdat je nog steeds praat in je slaap. Volgens mij heb je wel tien keer je liefde voor me verklaard." Alhoewel ik grijns, voel ik mijn wangen rood worden. "En het zal een speciale verrassing worden van bessen en bramen. Misschien een gedroogd koekje. Geef toe, sterrenkwaliteit." Ik sla een arm over haar schouders en wrijf zachtjes over haar bovenarm heen. Het voelde goed om haar aan te raken — té goed. Snel laat ik haar weer los en steek mijn handen in mijn broekzakken.
"Euhm — daarna was ik van plan om de boot te nemen om te gaan vissen. Wil je. . . mee? Of blijf je aan de kant vandaag?"

•

26 nov 2016 - 18:40 badgalriri is offline

badgalriri 436

DEAN ALEXANDER SAMUELS
“If you expect the worst, you'll never be disappointed.”

THE PESSIMIST | 20 | FEELING ANNOYED AND TIRED

Halverwege Sean's verhaal over het feit dat Picasso niet natuurgetrouw schilde, was Dean's aandacht al weer weg. Schilderen, tekenen of andere creatieve dingen boeiden hem eigenlijk niets. Zijn blik gleed over het meer. Er stond weinig wind en het zag er niet echt uit alsof het zou gaan regenen. Gelukkig maar, want anders moest hij weer tussen de vishengels en pannen slapen. Daarnaast was dit weer in het voordeel van de zoekers — regen zou ze alleen maar ophouden.
"Ach ja als ze er tegen aanlopen of tegen een pak kaarten kunnen ze het toch altijd snel in hun tas stoppen." Dean veplaatste zijn blik naar Sean en keek hem met een geïrriteerde frons aan. De jongen had ook echt geen prioriteiten. "Zou je ergens anders kunnen zitten? Op deze manier word mijn tekening zeker nooit een Picasso." Dean liet een holle lach horen. "Je zei net zelf dat het al geen Picasso zou worden, en daarbij ben ik van mening dat ik het uitzicht alleen maar verbeter." Met een grijns op zijn gezicht stond hij op, om weer weg te maken naar zijn hangmat.
“Dean, je moet echt even gaan zitten. Ik ga de spullen anders wel halen. Neem anders hier maar plaats." Verbaasd keek Dean Natalia aan terwijl hij plaatsnam op de boomstam. Wat ging ze doen? Voordat ze wegliep leek zo nog even te kijken naar zijn knie — wat bij hem het balletje deed rollen. Hij wist eerlijk gezegd niet of het zo handig was dat ze bezig ging aan zijn knie. De dokters hadden immers gezegd dat met rust en medicatie het allemaal goed zou komen, en hoewel de medicatie op was, nam hij de laatste paar dagen wel zijn rust. Maar ja, aan de andere kant waren er enkele hechtingen gesprongen en dat zou zijn situatie ook niet erg verbeteren.
Al snel keerde de brunette weer terug en verbrak de stilte. "Ik heb de eerstehulpdoos kunnen vinden, ik denk dat het eerst ontsmet moet worden," sprak ze. Hij bekeek haar gelaat, die een walgende uitdrukking droeg. “Gewoon jodium, toch?” Dean's ogen vergrootten bij het horen van haar onzekere vraag. Was ze nou serieus? "Hé, als je het niet zeker weet, is het dan wel handig om te doen?" Vroeg hij dan ook meteen terwijl hij zijn hand beschermend voor zijn knie hield. Als er iets verkeerd zou gaan, of zijn wond niet goed zou helen, dan zou hij zijn rechterknie niet meer zo goed kunnen functioneren als zijn linker.

i tried to buy your pretty heart, but the price too high

26 nov 2016 - 22:58 Sempre is offline

Sempre 5089

GAIA ABBOTT

18 | VISSER | THE SOCIAL BUTTERFLY | WITH THEODORE |

««« If you obey all the rules, you miss all the fun »»»

Ik glimlachte even toen Theodore aangaf dat hij als een roosje had geslapen. Zoekend keek ik om mezelf heen om vervolgens mij te realiseren dat ik gisteravond mijn schoenen aan een tak had gehangen. Bij het vissen was ik namelijk weer eens in het water gedoken en uiteraard waren ze niet droog geweest. Gelukkig had mijn plan gewerkt en bleken ze droog te zijn waardoor ik snel in de allstars schoot.
"Dat laddertje zal er komen. Of je kan gewoon met mij wisselen? Het maakt mij niet uit waar ik lig."
Opnieuw krulden mijn mondhoeken omhoog door zijn woorden. Ik keek even omhoog terwijl ik mijn veters strikte.
"Of ik leer gewoon eens wat soepeler te zijn in dit soort dingen," vulde ik aan om vervolgens weer overeind te komen. "Maar ik hou het in mijn achterhoofd, mocht ik binnen enkele weken nog steeds geen vooruitgang hebben geboekt."
Eenmaal klaar om te gaan onbijten keek ik om me heen. Blijkbaar waren al meerdere mensen wakker want al vele hangmatten waren leeg. Opnieuw keek ik even naar Theodore die mijn eerdere vraag beantwoordde.
"Ontbijt is omdat je nog steeds praat in je slaap. Volgens mij heb je wel tien keer je liefde voor me verklaard." Mijn ogen werden groot van schrik. Hij maakte een grapje, toch? Ik had vroeger inderdaad wel in mijn slaap gepraat maar ik dacht dat ik er inmiddels wel overheen gegroeid was. De jongen leek echter niks door de hebben van mijn reactie want hij ging gewoon verder. "En het zal een speciale verrassing worden van bessen en bramen. Misschien een gedroogd koekje. Geef toe, sterrenkwaliteit."
Oké Gaia, herpak jezelf, bedacht ik terwijl ik een hopeloze poging deed om mijn rode wangen te verbergen.
"Ehh.." was uiteindelijk het enige wat er over mijn lippen gleed en ik kon mezelf op dat moment wel voor mijn hoofd slaan. Shit shit shit. Het was niet de bedoeling dat hij er zó achter zou komen.
"Ik denk dan dat ik daarmee jouw onbijtjes bedoelde." Voegde ik er uiteindelijk nog aan toe met een schaapachtige lach, hoewel ik ervoor zorgde dat mijn ogen de zijne niet ontmoette. Met een kuchje veegde ik een pluk haar achter mijn oor.
Opnieuw stonden mijn wangen in vuur en vlam wanneer hij zijn arm om mij heen sloeg. Heel even sloot ik mijn ogen en stond mezelf toe om enkele seconden van zijn aanraking te genieten. Zodra hij zijn arm weer weghaalde ging er een steek van teleurstelling door me heen, iets wat ik krampachtig probeerde te negeren.
"Euhm — daarna was ik van plan om de boot te nemen om te gaan vissen. Wil je. . . mee? Of blijf je aan de kant vandaag?" Vroeg Theodore na een stilte. Dit zorgde ervoor dat ik een beetje ontspande aangezien dit een wat bekender terrein was.
"Tuurlijk ga ik mee," antwoordde ik terwijl we richting de picknicktafel liepen. Ik nam plaats aan de hoek van de tafel om vervolgens verwachtingsvol naar Theo te kijken.
"Ik ben benieuwd naar je creatie, chef." Met een lach stak ik plagend mijn tong naar hem uit terwijl ik de kriebels die inmiddels maar al te bekend voor me waren geworden opzij schoof. Dit was niet het moment voor ingewikkelde gevoelens.

[ bericht aangepast op 26 nov 2016 - 23:05 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

27 nov 2016 - 18:19 Venustic is offline

Venustic 2690

SEAN JEREMIAH ALVAREZ

20 JAAR | VISSER | THE LONE WOLF | TALKING TO NATALIA AND DEAN

. "Je zei net zelf dat het al geen Picasso zou worden, en daarbij ben ik van mening dat ik het uitzicht alleen maar verbeter." Waren de woorden waarmee Dean op Sean zijn vorige opmerking had gereageerd. Een geïrriteerde zucht was over Sean zijn lippen heen gerold, maar reageren op deze opmerking deed Sean niet. Het was maar beter ook, want Sean kon geen antwoord meer verzinnen die ook maar semi-aardig klonk. De enige opmerkingen die Sean kon verzinnen waren gemeen en Sean had geen zin om zo vroeg op de ochtend al een ruzie te veroorzaken. Zijn brein was nog niet wakker genoeg om met een echt goede comeback te komen.
Net toen Dean opstond en leek als of hij weg wou lopen besloot Natalia iets anders waardoor de jongeman alleen maar langer in het gezelschap van Sean en Natalia zou zijn. Of eigenlijk niet ze Dean achter in Sean zijn gezelschap en vertelde ze hem dat hij moest gaan zitten op de plek waar Natalia net zelf had gezeten, naast Sean. Sean volgde Natalia met zijn ogen toen ze wegliep, hopend dat ze zich bedacht en gewoon weer terug liep waardoor Sean niet alleen met deze jongen hoefde te zijn. Ze draaide zich niet om en liep terug naar het kamp, Sean keek niet weer op naar Dean en ging in stilte weer verder met zijn tekening. Hij weigerde ook maar een woord uit te spreken. Het was niet als of Dean hem nou echt beledigd had, zo snel was Sean ook weer niet beledigd. Er viel gewoon niks te bespreken met Dean en bovendien was Sean er van overtuigd dat op alles wat Sean zou zeggen alleen maar een chagerijnige reactie terug zou komen. Dat was nou eenmaal niet iets waar Sean behoefte zin in had.
Gelukkig kwam Natalia toch redelijk snel weer terug met de eerstehulpdoos. Ze ging bij Dean zitten en vroeg toen of ze met jodium kon ontsmetten, bij deze woorden keek Natalia redelijk aarzelend naar Sean. Voordat Sean iets kon zeggen kwam Dean er echter alweer tussen. De jongeman merkte op dat als Natalia het niet zeker wist dat ze het beter niet kon doen. Sean keek nu naar Dean en schudde zijn hoofd. 'Je hebt de komende de vier dagen sowieso geen medicatie. Als je je wond er zo bij laat zitten weet je bijna zeker dat het ontsteekt dus we kunnen beter maar wat doen.' Zei Sean tegen de jongeman, waarna hij zich weer naar Natalia draaide. 'Met jodium ontsmet je inderdaad een wond.' Zei Sean tegen haar, Sean glimlachte bemoedigend naar Natalia. Sean zelf wist redelijk goed hoe je een wond zou moeten behandelen, kleine wonden dan. Sean zou Natalia dan ook wel helpen met wat ze zou moeten doen, maar had zelf niet de grote behoefte om aan Dean zijn wond te zitten. Als het iemand anders was geweest dan had Sean het zo gedaan, maar Dean het kon Sean gewoon niet zoveel boeien wat er met hem gebeurde.

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

27 nov 2016 - 19:42 Altschmerz is offline

Altschmerz 7758

Theodore Johnson
21 YRS • VISSER • THE REBELISCH BIG BROTHER • WITH GAIA

"Eh. . . Ik denk dat ik daarmee jouw ontbijtjes bedoelde."
Natuurlijk. Waarom kon ik niet gewoonweg mijn mond gesloten houden in plaats van Gaia op een flauwe manier uit te dagen? Alsof ze ineens voor mijn voeten zou vallen en mijn gevoelens zou beantwoorden — dit was the frigging Notebook niet. Vliegensvlug weet ik over te gaan op de dagelijkse gang van zaken waar we elkaar altijd in kunnen vinden — vissen.
Gelukkig weet Gaia bevestigend op mijn vraag te beantwoorden zodat ik in ieder geval niet alleen in de boot zal zitten vanmiddag. Gewoonlijk had ik een gigantische hekel aan alleen zijn. Alhoewel er na de ramp vele momenten waren waarop ik éven afgezonderd was van de groep om mijn gedachten te ordenen en mijn gevoelens weg te stoppen. Voor nu vond ik het in ieder geval prettig dat Gaia en ik een van de weinigen in het hangmattenkamp waren en dus ook de enigen aan de picknicktafel.
"Ik ben benieuwd naar je creatie, chef."
Met een zachte lach rommel ik door de weinige voorraden die we nog hadden. Het was een goede beslissing geweest om de Zoekers er vanmiddag op uit te gaan sturen om op zoek te gaan naar nieuw voedsel. Terwijl ik een zacht deuntje neurie gooi ik wat materialen op een plastic bord zodat het als een klein torentje trots staat te schitteren. Haast alsof het een drie sterren maaltijd was in plaats van een bijeengeraapt zooitje.
Breed glimlachend ga ik achter Gaia staan en zet het bord voor haar neer op tafel, mijn armen aan weerszijden van haar lichaam.
"Mevrouw — uw maaltijd is gereed. Voor u staat een overheerlijke traktatie van verse bosbessen en bramen op een sneetje bruin brood van slechts drie dagen oud. Als toetje nog maar bosbessen en bramen, gedeeltelijk gesponsord door uw beste vriend Theodore Johnson. Hij staat met liefde drie van zijn geliefde vruchten aan u af."
In een opwelling druk ik een kus op Gaia's wang waardoor een smakkend geluid ontstaat. Om mijn rode wangen te verbergen ga ik snel terug naar de voorraad om ook voor mezelf een klein ontbijtje klaar te maken. Wanneer ik weer ga zitten, is de rode kleur weg.
"Nou, val aan monster. Dan kunnen we weer aan het werk."

•

28 nov 2016 - 22:32 EASE is offline

EASE 14238

LIA ASHLEY O'DONNELL
Kamper // 19 // the Artist

Vaak was het zo dat we gezamenlijk ontbeten, en het klaarzetten een beetje verdeeld werd, maar vandaag was dat niet het geval. Sommigen hadden zelf al wat eten gepakt, en anderen gingen wel aan de tafel zitten. Voor mezelf besloot ik mijn sneetje brood en bessen samen met wat water mee te pakken en om aan het water te gaan zitten. Daar aankomende bleek dat ik niet de enige was, want Caelen lag al op de kade te ontbijten. Blijkbaar merkte hij mij ook op, en ik wreef traag wat slaap uit mijn ogen, terwijl ik hem met een scheve glimlach aankeek.
"Goeiemorgen, een goede nacht gehad? Of was je bang dat de kleine miertjes je neus in zouden kruipen?" lachte hij, waarop ik hem een lichte stomp in zijn arm gaf.
"Natuuurlijk niet. Enkel voor de spinnen." Was mijn reactie dan ook. Ik was nou eenmaal doodsbang voor spinnen. Al sinds jongs af aan had ik een hekel gehad aan de beestjes, en die hekel was helaas nooit weggegaan. Als je het mij vroeg, was het nou niet bepaald een handige eigenschap om te hebben als je in een bos woonde. De laatste maanden waren een drastische verandering geweest van mijn leven voor de uitbraak van het virus. Dagelijks vroeg ik me af wat er gebeurd zou zijn als we gewoon gebleven waren. Waren we dan dood geweest? En hoe ging het met iedereen die ik kende? Ik wist het niet, en om heel eerlijk te zijn hoefde ik er ook niet nodig antwoord op. Ja, het zou fijn te zijn om te weten dat bepaalde mensen nog leefden, maar ik zou het niet aankunnen om te horen dat er bepaalde mensen niet meer leefden.
"Jij?" vroeg ik hem vervolgens, terwijl ik bij de oever in de kleermakerszit ging zitten en hem, terwijl ik een aantal besjes in mijn mond popte, geïnteresseerd aankeek. Hoewel ik met iedereen goed bevriend was, was ik de afgelopen maanden nog wat closer geworden met de jongen waar ik nu bij zat, al kwam dat waarschijnlijk voornamelijk door het simpele feit dat we dezelfde taak hadden binnen ons kleine systeem.

take me back to the basics and the simple life

2 dec 2016 - 16:55 Mouli is offline

Mouli 1328

Living in a forest looks nice: Every night sleeping under the bright stars, the smell of nature, hammocks, but don't forget the sideeffects: you can't paint you nails, there is no coffee, your bath is always cold... But, still try to be postive!

CAELAN TYRONE FLETCHER
17 | Kamper | Shy & positive gay | talking to Lia | clothes

"Natuurlijk niet. Enkel bang voor de spinnen," reageerde Lia terug. Ik glimlachte kort. Ik zelf moet eigenlijk al helemaal niet aan insecten denken. Ik heb dr een spuughekel aan en ik heb denk ik gewoon te veel films gezien, ofzo. Ik ben bang dat bijvoorbeeld via mijn oor mijn hoofd in kruipen en van me gaan zitten eten.
Net als het virus, eigenlijk.
Daarom slaap ik ook niet voor niets elke nacht met een handdoek over mijn hoofd heen gelegd. Gewoon een klein handdoekje, dat niet zo veel plek in neemt. Maar effectief is het wel, dat zeker.

"Jij?" vroeg Lia, terwijl ik samen met haar langs de oever ging zitten. Zij in kleermakerszit, ik met mijn benen gestrekt naar voren. "Ik heb prima geslapen," zei ik. "Eigenlijk, niet anders dan anders. Ik denk zo'n zes/zeven uur, ofzo. Ik heb geen idee eigenlijk. Maar ik voel me goed wakker, dus dat is toch positief?"
Ik slaakte een zucht. Niet zo'n eentje als teken dat je een veel te zwaar leven hebt, maar meer een soort... rustmomentje, ofzo? Ik nam de geur van de natuur in me op, deed mijn ogen dicht, en bleef een paar lange seconden zo zitten. De natuur was zo mooi, zo levendig en zich tegelijkertijd nergens van bewust. Alsof het voor altijd zo zou kunnen blijven bestaan, nooit gedeerd zou kunnen worden. Zo... mooi.
Ik legde mijn arm op Lia's rechterschouder en leunde met mijn hoofd op haar linker. God, wat hield ik van een schouder van iemand anders. Het gevoel dat je niet alles in je leven alleen hoeft te doen en je er zeker niet alleen voorstaat.

Vanmiddag zouden de zoekers weer op pad gaan, onze voorraad eten en spullen vernieuwen. Met alle liefde had ik die taak aan de anderen afgestaan. God, wat zou dat niet geschikt voor mij zijn. Ik durf niet eens meer in contact te komen met de buitenwereld, laat staan me er midden in te bevinden. Nee, ik voel me een stuk prettiger als kamper. Onder andere samen met Lia. Dat was dan ook voornamelijk de reden dat ik haar steeds beter leerde kennen, en zo ongeveer meer van haar wist dan van de rest. Gewoon omdat ik haar iedere dag veel spreek, en iedere dag dingen samen met haar doe. Niet dat ik het erg vind, though.
"Zullen we zo, als jij je ontbijt op hebt, anders gaan kijken wat we allemaal nog nodig hebben enzo? Dan kunnen we alvast tegen de zoekers vertellen wat we allemaal nodig hebben, dus waar ze een beetje naar moeten zoeken. En anders kunnen we altijd nog opzoek naar extra brandhout. Nu is het mooi droog geweest vannacht, dus is de kans op droog hout een stuk groter, en kunnen we dat vast opbergen."

[ bericht aangepast op 2 dec 2016 - 16:56 ]

take risks

4 dec 2016 - 20:09 Pinguino is offline

Pinguino 18074

CHRISTOPHER MORSE

19 | Zoeker | Sportieve Optimist

Nadat hij klaar was met het controleren van alle tassen stond Chris op. Hij had honger gekregen en nu de meeste mensen toch wel wakker waren was het tijd voor het ontbijt. Over een paar uur zou hij tenslotte al vertrekken. Chris liep terug naar de anderen en pakte zijn deel van ontbijt. Jaren geleden zou hij dit een vreselijk karig ontbijt hebben gevonden, maar inmiddels was hij er wel aan gewend en echt honger had hij in het kamp ook niet meer. Soms, als de missie niet helemaal niet zoals gepland, deden ze er wat langer over en hadden ze minder eten. Dan kwam de honger weer terug en Chris vond dat echt verschrikkelijk. Hij stierf nog liever aan het virus dan van de honger. Dat was waarschijnlijk ook één van de redenen waarom Chris zoeker was geworden. Zo kon hij ervoor zorgen dat niemand uit het kamp echt honger hoefde te lijden.
Chris keek om zich heen en zag toen Lia en Caelan aan het water zitten. Hij besloot om bij hen te gaan zitten en liep naar ze toe. Misschien was het ook wel fijn om nu nog even aan de waterkant te zitten. Heel even dan, want stilzitten was niet zijn beste vak.
"Goedemorgen," groette hij het tweetal toen hij naast Caelan kwam zitten. "Bedankt voor het ontbijt." Caelan en Lia waren beide kampers en zorgden dus iedere ochtend voor het ontbijt. De zoekers deden niet heel veel meer dan het simpelweg vinden, ook al was dat natuurlijk een heel grote taak.
"Volgens mij wordt het een prachtige dag vandaag," zei Chris met een oog op de lucht. "Met een beetje geluk blijft het een paar dagen zo. Dan zijn we snel weer terug." Met regen of ander slecht weer duurde het altijd langer voor de zoekers weer terug waren bij het kamp. Het huidige weer was echter ideaal.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Index RPG Actieve Topics Zoek