Ik lees teveel op het internet./Zelfdiagnose - Liefde, Vriendschap & Familie

Hooi! (:

Ik lees teveel op het internet en weet nu niet meer wat nou waar is. Óf het waar is, in ieder geval.

Al een tijdje voel ik me behoorlijk down. Heb in het verleden ook te maken gehad met ZM gedachtes en dat ik achteraf gezien door de huisarts matigdepressief verklaard was. Ik ben bang dat dit nu een beetje teruggekomen is. De ZM gedachtes zijn er op het moment (nog) niet echt. Maar ik voel me wel gewoon heel down en onzeker en waardeloos en slecht. Slaap de hele dag als het even kan en ben aangekomen en heb maar weinig concentratie.

Toegegeven; Dat veel slapen en aangekomen zijn kunnen ook gewoon oorzaak zijn van de medicatie die ik slik voor mijn tics. Want dat zijn er bijwerkingen van. Depressie is er echter ook een bijwerking van. Daarom dat ik nu gewoon eventjes niet weet hoe het zit.

Op het internet met die testen zeggen ze allemaal dat ik in een depressie zit. Maar hoe betrouwbaar zijn die testen?

Verder vraag ik me af of ik het hier over met mijn ouders moet hebben. En zo ja, hoe moet ik het ze vertellen, of hoe moet ik hun om hun mening vragen hierover? Ik kan het goed vinden met mijn ouders en weet dat ze er voor me zijn en in het verleden dachten ze zelf ook al wel dat ik een (lichte) depressie had, maar hoe zal zoiets nu zijn?

Ik zal misschien wel teveel piekeren, maar dit houdt me al een best tijdje bezig, helaas...

What do you guys think? Ookal zijn jullie geen dokters...

Liefs

---

UPDATE
Ik heb het gisteren aangedurft om er met mijn vader (die eerst) en moeder over te praten. Ze dachten al dat ik in een dip zat. Verder hebben we dus de bijwerkingen bekeken en op een rijtje gezet wat ik ervan allemaal heb. Aangezien de vrouw die mij deze pillen voorschrijft nou niet bepaald deskundig overkomt, hebben we de hulp van de apotheker ingeroepen. Die heeft helaas net opgebeld en gezegd dat alle pillen die mij kunnen voorgeschreven worden ongeveer dezelfde bijwerkingen hebben. Maar hij ging zich er nog even wat meer in verdiepen, zei hij. Dus ik ben benieuwd of er toch nog een verrassend antwoord uit komt of dat ik de pech heb het hiermee te moeten doen. Zo ja, dan overweeg ik toch wel om met dit medicijn te stoppen en te kijken hoe het dan gaat. Aangezien ik momenteel meer last heb van bijwerkingen dan profijt van het medicijn.

Aan mijn dips kunnen mijn ouders niets doen zeggen ze en volgens mij gaat er dus ook niets aan gebeuren, want zelf ben ik ook een beetje radeloos over hoe ik mezelf hiermee helpen kan.

[ bericht aangepast op 11 okt 2016 - 18:23 ]

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Blijf weg van zelfdiagnoses van het internet en stap naar je huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog die vast kan stellen of jij kampt met depressie of niet. En die kan je er zelfs mee helpen. Je geeft aan dat je band met je ouders goed is, dus je zou best aan kunnen geven dat je je depressief voelt en daar eventueel professionele hulp bij wilt. Depressie is immers niets om je voor te schamen.

Sterkte!

---

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Bloodbath schreef:
Blijf weg van zelfdiagnoses van het internet en stap naar je huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog die vast kan stellen of jij kampt met depressie of niet. En die kan je er zelfs mee helpen. Je geeft aan dat je band met je ouders goed is, dus je zou best aan kunnen geven dat je je depressief voelt en daar eventueel professionele hulp bij wilt. Depressie is immers niets om je voor te schamen.

Sterkte!

Zeker naar de huisarts gaan ja, zeker als het een bijwerking is van je medicijnen.

---

Your make-up is terrible

Wel een depressie of een burn - out vind ik nog anders dan autisme of een persoonlijkheidsstoornis zelf vaststellen. Hier draait het meer om je gemoedstoestand dan om karaktertrekken, dus ik denk dat je dat wel echt aan kan voelen, als je het hebt.
In ieder geval: je voelt je niet goed op dit moment. Dat lijkt mij al voldoende om naar een dokter te stappen. Als je buikpijn hebt, dan ga je ook naar de dokter. In plaats van op te zoeken of je wel een maagontsteking hebt of niet. De pijn is er, of het nu mentaal is of fysiek, je moet het serieus nemen. Ik denk dat dat het belangrijkste is nu, dat je hulp zoekt. Iemand die hier voor je vast kan stellen of het nu griep is of een keelontsteking, zal je pijn niet wegnemen. Je moet ermee doen zoals je met fysieke pijn doet, opmerken en respecteren dat je ergens pijn hebt, dat er iets niet goed zit en dat je een behandeling nodig hebt. Naar de arts gaan voor de juiste behandeling, lijkt me nu het beste wat je ondernemen kan.

[ bericht aangepast op 7 okt 2016 - 19:40 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Maar voor ik ga beslissen of ik het wel of niet verstandig vind om naar een huisarts te gaan, wil ik het met mijn ouders bespreken. Maar hoe begin ik zo'n gesprek? Daar heb ik best moeite mee...

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Gibbs schreef:
Maar voor ik ga beslissen of ik het wel of niet verstandig vind om naar een huisarts te gaan, wil ik het met mijn ouders bespreken. Maar hoe begin ik zo'n gesprek? Daar heb ik best moeite mee...

Zet wat punten op papier, zoals je hier boven ook hebt gedaan. Begin er op een rustig moment over, niet tijdens het tv-kijken of net na hun werk.
Geef aan waar jij behoefte aan hebt, en in welke mate je hun hulp/begeleiding nodig hebt/denkt te hebben.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Aangezien je er al een tijdje mee zit en je je er echt zorgen over maakt, lijkt het me een heel goed idee om dit in ieder geval een keer aan te snijden met je ouders. Ik zou gewoon een keer vragen of je met ze kunt praten en dan ongeveer vertellen wat je hier ook hebt gezegd. Je kunt van tevoren wat dingen op papier zetten, zoals Maslany zegt, als je wilt. Vanuit daar kunnen jullie dan weer verder. Ik denk dat het ook erg verstandig zou zijn om een keer bij een huisarts langs te gaan, want die weet veel meer van dit soort dingen dan het internet of Q, en die kan je daar als het goed is beter advies bij geven.

En knuffels, Yolanda. Dit klinkt heel erg vervelend. (no_chears)

---

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Zo ongeveer precies een jaar geleden was voor mij een omkeerpunt waarop ik zwaar(?) depressief raakte. Ik had wel een vermoeden want tja, internet. Uiteindelijk dacht ik dat ik gek werd - letterlijk - en toen heb ik een consult aangevraagd met de huisarts. Want voor mij was het heel eng om maar gewoon op bezoek te komen en te vertellen wat er is. Dus via dat consult en wat erna volgde heb ik veel meer geleerd over mezelf en dat heeft me zo veel verder gebracht dan zelfdiagnoses. Het is lastig, maar ik zou proberen om het er inderdaad met je ouders of de huisarts over te hebben. Ik kan me voorstellen dat dit laatste de voorkeur kan hebben - want de huisarts is beter in diagnoses stellen en soms is het makkelijker om gewoon aan iemand te vertellen die je minder goed kent.
Wat ik doe als ik mijn ouders iets over mezelf probeer te vertellen, is om het uit te schrijven. Dan heb je die letters op papier om je aan vast te klampen, je hoeft alleen maar te vragen of ze willen luisteren tot het einde. Je kan goed over je woorden nadenken en als je emoties te heftig worden, is het makkelijker om door te praten als je jezelf voorhoud dat je alleen maar de letters hoeft voor te lezen, alsof ze door iemand anders geschreven zijn.
Hoe je vraagt om zo'n gesprek? Tja, dat is eigenlijk heel lastig. Ik denk dat je moet afwegen of je het eerst één iemand verteld, soms is dat makkelijker. Maar ik denk dat het gewoon het beste is als je vraagt of ze even een momentje voor je hebben en dat het belangrijk is. Ze zullen het zo moedig van je vinden dat je het durft te vertellen, geloof me. Ik vraag mijzelf regelmatig af waarom ik het mijn ouders in Godsnaam heb verteld, maar uiteindelijk kunnen ze je helpen, dat beloof ik je. Het zijn je ouders, ze houden onvoorwaardelijk van je en dat zal niet veranderen. Probeer niet bang te zijn <3

Bloodbath schreef:
Blijf weg van zelfdiagnoses van het internet en stap naar je huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog die vast kan stellen of jij kampt met depressie of niet. En die kan je er zelfs mee helpen. Je geeft aan dat je band met je ouders goed is, dus je zou best aan kunnen geven dat je je depressief voelt en daar eventueel professionele hulp bij wilt. Depressie is immers niets om je voor te schamen.

Sterkte!

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

Misschien kan je beginnen met één ouder tegelijk? Als ik ergens mee zit, zeg ik dat het liefst tegen mama. Dan zegt zij het tegen mijn papa, met twee tegelijk is te confronterend, dan krijg ik veel te veel vragen op me afgevuurd en ik vind ik te confronterend, toch als het iets is waar ik gesloten over ben. Ik zou gewoon eens naar de keuken of zo gaan, als ze bezig is met het één en ander en zeggen: mama mag ik een keer iets zeggen. Bij mij kan mijn mama het best naar emotionele zaken luisteren, ga gewoon naar de ouder die het best is in luisteren, begrip te tonen als je iets naar voren brengt, dat soort dingen. Of ja, als ik ooit zelfmoordgedachten zou hebben, zou ik toch maar naar mijn vader gaan. Hij is veel rationeler/meer nuchter. Als ik daarmee ooit bij mijn mama zou afkomen, haar moederhart gaat compleet overstag van paniek. Daarop zou ik nooit de normale reactie kunnen krijgen, die ik op dat ogenblik wel van haar nodig zou hebben. Dus weeg het wat af, bij wie van de twee je je het best zult voelen, om zoiets te brengen.

[ bericht aangepast op 7 okt 2016 - 22:59 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Bloodbath schreef:
Blijf weg van zelfdiagnoses van het internet en stap naar je huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog die vast kan stellen of jij kampt met depressie of niet. En die kan je er zelfs mee helpen. Je geeft aan dat je band met je ouders goed is, dus je zou best aan kunnen geven dat je je depressief voelt en daar eventueel professionele hulp bij wilt. Depressie is immers niets om je voor te schamen.

Sterkte!

Dit dus^^

En denk eraan Yo; we houden van je <3 en mocht je willen praten, je weet mij (en andere) te vinden

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Ik heb er geen ervaring mee, maar wat hierboven gezegd wordt, klinkt wijs.
Ik wil je wel even een hele dikke virtuele knuffel geven!

---

Every villain is a hero in his own mind.

Bloodbath schreef:
Blijf weg van zelfdiagnoses van het internet en stap naar je huisarts. Die kan jou doorverwijzen naar een psycholoog die vast kan stellen of jij kampt met depressie of niet. En die kan je er zelfs mee helpen. Je geeft aan dat je band met je ouders goed is, dus je zou best aan kunnen geven dat je je depressief voelt en daar eventueel professionele hulp bij wilt. Depressie is immers niets om je voor te schamen.

Sterkte!

Dit en een hele dikke knuffel!

---

16 - 09 - '17

Dankjullie. <3

Ik ben alleen toch wel een beetje bang voor mijn ouders'hun reactie. Want ik ben al eerder bij een psycholoog geweest, maar dat haalde niets uit. Daarbij geloven mijn ouders niet in psychologen en weet ik niet of ik er medicijnen voor zou willen, maar ik ben daar ook niet over ingelicht. En andere opties ken ik niet.
Maar het is denk ik wel verstandig om het er met mijn ouders over te hebben. Ik denk dat ik dat deze week ga doen. Moet ik wel een geschikte tijd vinden ervoor... Komt hopelijk wel goed.

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Wat rot voor je dat je je zo voelt.
Ik wil je toch echt aanraden om naar de huisarts te gaan. Ik heb een moeilijke periode in mijn leven gehad en ging toen ook zelf 'diagnosticeren'. Uiteindelijk werd ik hier radeloos en nog somberder van. Een huisarts is een professional, kijkt objectief en kan je doorverwijzen naar de goede persoon.
Sterkte!

---

I was an angel living in the garden of evil

UPDATE
Ik heb het gisteren aangedurft om er met mijn vader (die eerst) en moeder over te praten. Ze dachten al dat ik in een dip zat. Verder hebben we dus de bijwerkingen bekeken en op een rijtje gezet wat ik ervan allemaal heb. Aangezien de vrouw die mij deze pillen voorschrijft nou niet bepaald deskundig overkomt, hebben we de hulp van de apotheker ingeroepen. Die heeft helaas net opgebeld en gezegd dat alle pillen die mij kunnen voorgeschreven worden ongeveer dezelfde bijwerkingen hebben. Maar hij ging zich er nog even wat meer in verdiepen, zei hij. Dus ik ben benieuwd of er toch nog een verrassend antwoord uit komt of dat ik de pech heb het hiermee te moeten doen. Zo ja, dan overweeg ik toch wel om met dit medicijn te stoppen en te kijken hoe het dan gaat. Aangezien ik momenteel meer last heb van bijwerkingen dan profijt van het medicijn.

Aan mijn dips kunnen mijn ouders niets doen zeggen ze en volgens mij gaat er dus ook niets aan gebeuren, want zelf ben ik ook een beetje radeloos over hoe ik mezelf hiermee helpen kan.

---

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •