Dus, als jullie niets te doen hebben nu, ik ga jullie een interessant verhaal vertellen. Of romantisch, zoals een vriendin van mij het noemde. Het is maar hoe je het ziet.
Als ik van thuis naar mijn kot ga, moet ik altijd overstappen in Luik. Er liep een jongen langs, zoals velen op het station, en net als velen maakte ik een snap-judgement. Als jullie het per se willen weten, het was een positieve indruk, hij leek mij een nerd. Dus, eenmaal in de trein blijkt dat hij schuin achter mij gaat zitten. Ik keek een keer toevallig om, en toen zag ik hem naar mij kijken, of wegkijken. Maar ik dacht van hm, misschien is dat niet zo, en verzin ik maar iets. Disclaimer, dit denk ik vaak, om veilig te zijn, want ik heb een wilde fantasie, geloof me. Anywho, ik keek ook af en toe eens om, en hij denk ik ook. En ik begon hem steeds leuker te vinden, en ik begon ook half het idee te krijgen dat hij mij leuk zou vinden. Toen kwamen we in Leuven aan, en ik stond op, en gaf hem een kleine glimlach en ging in het halletje staan. Ik dacht, dit is over, geen gezeur meer. Want ik krijg dikke stress van dit soort situaties. Wat bleek? Hij kwam naast mij in het halletje staan. Ik keek star omlaag, of weg, maar niet naar hem. Want ik ben een non-sociale awkward hoopje van een nerd die super verlegen is. Toen ik naar onder ging, gaf ik hem nog maar een glimlach, want zie, ik vond hem wel oké, en hij mij -dacht ik nog steeds-, maar dit was het einde, want hoe groot is nu de kans dat we dezelfde richting uit zouden gaan? He? Niet groot he? We zaten op dezelfde bus... Nog steeds zeiden we geen woord, en ik ontweek hem met alles wat in mij zat, want ik was nog steeds verre van zeker of hij mij leuk vond, en ik zou niet eens weten wat ik zou moeten zeggen. Ik had zoiets van, als hij nu uitstapt samen met mij, dan spreek ik hem aan. Dan ga ik al mijn moed verzamelen, en hem aanspreken. Maar shit gek, hij stapte niet uit op dezelfde plaats als mij. Nee, maar het wordt nog erger. Toen de bus weg reed keek ik nog eens om en HIJ ZWAAIDE NAAR MIJ. Shit, hij vond mij dus wel leuk. En ik hem..
Dat is ondertussen driekwartier geleden en ik heb nog steeds dikke stress als ik er aan terug denk. Geloof het of niet, dit overkomt mij niet gauw. Dus ik met alle stress in mij naar mijn kot gelopen en mijn vriendin een bericht gestuurd over wat ik moet doen. En zij gaat morgen een KUL spotted insturen voor mij. Ik hoop dat het nog goed komt, maar shit gek, ik heb nog steeds de grootste stress als ik er over terug denk. Waarom moet ik per se zo verlegen zijn..
You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
