{RPG} A kingdom to conquer // Speeltopic - Speeltopics

In het koninkrijk Lurai is een grote koninklijke familie aan de macht. Door hun acties in het verleden zijn ze zeker niet geliefd bij hun gevolg en hierdoor is een geheim genootschap ontstaan. Jonge kinderen met een bijzondere gave zijn beoefend in de kunst van het vechten zodat ze de koninklijke familie kunnen beschermen. Nu, achttien jaar later, is de familie te ver gegaan en loopt het bijna uit op een burgeroorlog die alleen maar zorgt voor vele doden. De groep die ondertussen bekend staat als de begaafden, moet nu vanuit hun kamp naar het kasteel gaan er daar hun opdracht uitvoeren. Iedereen krijgt een koninklijk lid die zij of hij moet beschermen met zijn leven. Met een oorlog zo dicht bij, lopen de spanningen hoog op en niemand weet wanneer alles uit de hand gaat lopen.

Geschiedenis:

De vader van de huidige koning, was geen fijne man om te dienen. Hij was altijd uit op chaos en zei nooit nee tegen een gruwelijke executie van mensen. Iedereen vreesde hem en er heerste dus als voor meer dan veertig jaar angst in het land. Nu de nieuwe koning aan de macht is, is het volk woedend. Ze zijn voornamelijk bang dat hij net zo wordt als zijn vader. Drie weken geleden was er een onthoofding van een man die eigenlijk niks fouts had gedaan, maar de koning was er zo van overtuigd dat hij het heeft laten gebeuren. De paniek nam het volk over en een opstand begon. De koning vreest nu voor zijn gezin en heeft nu dus zijn laatste "wapen" ingeschakeld, de begaafden.

Rollen:

• Vrouwen // begaafden:
~ Lucilla Lapis Nacasia • Kenopsia ~ 1,2
~ Arrowin 'Sedna' Nightingale • LearnToPlay ~ 1,2
~ Skye Lunaria Brannpoire • DreamerN ~ 1,2

• Mannen // begaafden:
~ Aodhfin 'Svarazic' Nightingale • LearnToPlay ~ 1,2
~ Edmund Nacasia • Kenopsia ~ 1,4
~

• Vrouwen // koninklijke familie:
~ Prinses • Agnes Harryo Beatrice Wynter • Shireen ~ 1,2
~ Lynn Fiore Wynter - Dynell • Nakito ~ 1,4

• Mannen // koninklijke familie:
~ Koning • {G} • Homerus
~ Prins • Atlas Harrison Wynter • MonChevy ~ 1,2
~ Prins • Tristàn Aleixo Wynter {G} • Necessity ~ 1,2
~ Prins • Corrin August Benoit Wynter • Ijsvogel ~ 1,3
~ Neef • Brayde Ever Payton Wynter - Dynell • DreamerN ~ 1,3

Koppels:

Emma Cornelia Morgan/Edmund Nacasia • Atlas Harrison Wynter
Lucilla Lapis Nacasia • Brayde Ever Payton Wynter - Dynell
Arrowin 'Sedna' Nightingale • Tristàn Aleixo Winter
Aodhfin 'Svarazic' Nightingale • Agnes Harryo Beatrice Wynter
Skye Lunaria Brannpoire • Corrin August Benoit Wynter
Edmund Nacasia • Lynn Fiore Wynter - Dynell

:

Regels:

- Er is een minimum van 200 woorden per post, dit moet haalbaar zijn.
- Alleen Kenopsia maakt de topics aan, tenzij anders aangegeven.
- Bestuur elkaars personages alleen met toestemming.
- OOC het liefst in het praattopic, of onder je post. Gelieve hier geen aparte posts voor aan te maken.
- Probeer niemand buiten te sluiten.

Omgeving:

Het speelt zich af in een groot kasteel dat is omringd door een stad. De stad is weer omringd door een muur met daarachter het plattelandse leven en bossen.

Gave's:

- Pyrokinese
- Hydrokinese
- Killing
- Shapeshifting
- Illusies
- Telekinese

Topics:
Praattopic
Rollentopic

[ bericht aangepast op 17 aug 2016 - 13:52 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

[ bericht aangepast op 16 aug 2016 - 20:20 ]

---

"Rebellion's are build on hope"

emtee

---

Ich liebe dich 27.12.23

MT

---

When you believe your dreams come true

MT <3

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Mt

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Atlas Wynter

Mijn voetstappen weergalmden door de brede gangen van het kasteel. Natuurlijk moest ik net weer naar een andere kamer dan mijn eigen kamer, waar de begaafden waren. Ik moest samen met mijn nicht Lynn naar de kamer, omdat het nog niet duidelijk was of wij een van de begaafden moesten 'delen' of dat we er beiden een hadden. Terwijl mijn krullen op mijn hoofd dansten met elke stap die ik deed, sloeg ik rechtsaf de gang in. Het werd in deze gang wat drukker, omdat de mensen zich richting de balzaal begaven. Bij passeren bogen de mensen even hun hoofd en ik knikte naar ze. Eigenlijk voelde dat wel goed, dat mensen je respecteerden. Jammer dat ik alleen niet in staat was om koning te worden. Mijn kaken klemden zich bij die gedachten stevig op elkaar en met een starre pas liep ik door.
Niet aan denken, Atlas, dacht ik bij mezelf en ik ging de trap op naar boven. Toen ik tussen de twee bewakers doorliep voelde ik me eigenlijk al een stuk veiliger. Ik vond het maar niets om tussen de mensen te zijn, meer omtrent het verraad tegen de koninklijke familie door de keuzes van mijn vader, de koning. Na nog een lange gang rechtdoor kwam ik eindelijk aan op de bestemming en duwde ik de deur open.
"Welkom," zei ik toen ik de persoon/personen zag staan. "Mijn naam is Atlas," vertelde ik toen en ik keek naar hen/hem. "Met wie heb ik het genoegen?" vroeg ik toen geïnteresseerd en ik wachtte op antwoord. Ieder moment kon Lynn ook binnen komen, maar dan vertelden ze het maar opnieuw, ik was nieuwsgierig naar de naam/namen.

[ bericht aangepast op 16 aug 2016 - 20:40 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Langzaam struinde ik door één van de vele kasteelgangen, mijn lange jurk en mantel achter mij aanslepend. Het was nog vroeg en dus rustig in het kasteel. Ik genoot van de stilte en van de eerste zonnestralen die door de grote hoge ramen naar binnen schenen. Ik vervolgde mijn ronde en kwam op de buitentmuur terecht. Vanaf hier had je een uitkijkpunt waarvandaan je de hele stad kan overzien. Ik schoof de capuchon van mijn mantel van mijn hoofd en keek uit over de omgeving. De eerste tekenen van leven werden langzaam zichtbaar, de stad ontwaakte. Alles leek vanaf hier zo vredig, maar niets was minder waar. Het was nog maar drie weken geleden dat mijn oom, de koning, iemand geëxecuteerd had. De arme man had hoogstwaarschijnlijk niets gedaan maar toch moest hij het bekoren met zijn leven. De herinnering was nog vers, als één van mijn plichten had ik moeten toekijken hoe het gebeurde. Vanaf dat moment leek de bom gebarsten te zijn, het volk was de harde hand van mijn grootvader nog niet vergeten. Opstanden terroriseerden de stad en het koninklijk huis, de gespannen sfeer merkte ik maar al te goed op. Ik was benieuwd of er een oorlog uit zou breken, als het zover zou komen zouden wij hier niet lang meer veilig zijn. De komende tijd zou ik goed mijn oren moeten openhouden om zo wat extra informatie op te kunnen vangen. Vervolgens zuchtte ik en zette mijn gedachten opzij. Ik trok mijn capuchon weer over mijn hoofd en vertrok weer naar binnen, richting de eetzaal. ‘Goedemorgen moeder,‘ glimlachte ik warm naar de vrouw die aan het uiteinde van de tafel zat. ‘Vader,’ knikte ik kort, die aan de andere kant van de tafel zat. Vervolgens deed ik mijn mantel af en nam plaats aan de lange tafel om te ontbijten. Tijdens het eten werd wel duidelijk dat er iets aan de hand was. Mijn vader vertelde dat ik iemand zou krijgen die mij zou gaan beschermen en dat ik deze na het ontbijt zou ontmoeten. Ik knikte instemmend, zoals het hoort. Niet dat ik blij met dit nieuws was, ik had toch helemaal geen bescherming nodig? Nu had ik waarschijnlijk straks 24 uur per dag iemand die op mij let, weg privacy. Wel was ik nieuwsgierig, wat voor persoon zal het zijn? Na het ontbijt stond ik op en groette mijn vader en moeder en deed mijn mantel weer om. Vervolgens liep ik de eetzaal uit richting de aangewezen kamer. Eenmaal uit zicht kon ik het niet laten om te gaan rennen. Voor de kamer stopte ik, streek mijn kleding recht en zuchtte diep. Met een korte klop gaf aan dat ik binnen zou komen. Voorzichtig trok ik de grote eikendeur open en keek nieuwsgierig naar de persoon die in de kamer zit. ‘Hallo, ‘ zeg ik voorzichtig. Ik bekijk de man, hij ziet er best goed uit en het is blijkbaar niet zomaar een soldaat. Ik knikte vriendelijk bij het zien van mijn neef Atlas, die hier blijkbaar ook moest zijn. ‘Lynn Fiore Wynter, aangenaam’ Ik buig lichtjes door mijn knieën, waarbij ik mijn jurk een klein stukje van de grond op til, stel ik mijzelf voor aan de onbekende man.

[ bericht aangepast op 16 aug 2016 - 20:56 ]

---

When you believe your dreams come true

Ik zit gefrustreerd in de kamer van Tristàn. Van iedereen die ik kan beschermen moet ik dat jong beschermen. Ik zucht. Ik frunnik wat ongemakkelijk aan de lichtblauwe jurk die ik aan heb. Het liefst zou ik mijn zwarte light weight armor aan willen, waar ik mij meer in op mijn gemak voel. Ik heb ik een rijkelijk versierde houder aan de riem om mijn middel met een dolk erin. Ik zucht en tik ongeduldig op de grond met de hak van mijn laarsjes. Ik denk aan Aodfhin, die een paar kamers, of gangen verderop zit. Verveeld begin ik maar met water kleine figuurtjes te maken tot Tristàn er eindelijk een keer is. Ongemerkt ga ik met een hand naar mijn nek, waar het litteken zit. Hopelijk gaat Tristàn er niet naar vragen, aangezien ik geen antwoord erop wil geven. Niet dat hij het te weten krijgt.






Geïnteresseerd kijk ik de kamer van Agnes rond. Ik heb nog nooit een kamer van een koninklijke vrouw gezien. Eigenlijk heb ik nog nooit de kamer van een koninklijk lid gezien. Ik kijk naar beneden, naar mijn kledingen zucht. Ik vind de kleding die ik heb echt vreselijk. vooral omdat het heel strak rond mijn armen en torso, waardoor je de spieren die ik heb door jarenlang trainen overduidelijk ziet. Hopelijk is het niet te storend. Net als Arrowin, die, ik mag mijn god weten waar, in het kasteel zit, heb ik ook een dolk aan mijn riem hangen. In tegenstelling tot haar is die van mij rood. Ik frunnik aan de ring van mijn moeder die om een van mijn vingers zit die bijna geheel uit littekens bestaat. Ik verafschuw mijn handen nog steeds, elke keer dat ik ernaar kijk. Voornamelijk door de aanblik, maar ook door de herinnering die eraan kleeft. Ik zucht en begin weer rondjes te lopen door de kamer. Hopelijk komt Agnes snel, aangezien als ik me ga vervelen ik met vuur persoontjes ga maken. Alleen lijkt mij dat geen slim plan in een kamer van een koninklijk lid.

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

ieeeks MT Ik probeer zsm te posten

---

how dare you speak of grace

Hij tikte zenuwachtig met zijn handen op de houten balk die als vensterbank diende voor het raam die hij had opengegooid. Het was eindelijk zo ver. Na vierentwintig jaar aan training, mocht hij hierheen. Hij wist dat zijn zuster ook ergens in dit kasteel zat en hij wist met volle zekerheid, dat zij rustiger was op dit moment. Ze was altijd meer nuchter geweest dan hij en dat vond hij niet altijd zo een geweldige eigenschap aan haar. Aangezien hij het zelf ook liever wilde zijn.
Hij slaakte een luide zucht en probeerde compleet rustig te blijven en niet zijn verstand te verliezen. Het hele feit dat hij hier nu gewoon was, op dit moment, het zorgde voor een heerlijke kick. Hij dacht nog terug aan toen ze het te horen kregen in het kamp. Hij had Lucy opgetild en in een rondje gedraaid, puur uit blijdschap. Hij draaide zich met een ruk om, toen hij geluiden van buiten de deur hoorde en slaakte nogmaals een zucht. Dit was het, dit was het moment. Een jongeman stapte de kamer binnen en Ed nam hem snel in zich op. Hij had bruin haar met een lichte slag erin en zijn rode mantel stak er fel bij af. Hij stelde zich voor als Atlas, maar Ed wist al het één en andere over de jonge prins en hij wilde terug zeggen wie hij zelf was, toen een vrouw de kamer inliep. Dezelfde donkere haarkleur was bij haar te zien en hij herkende haar als Lynn Winter. Ze stelde zich ook onder die naam voor en ging toen lichtelijk door zijn knieën.
Hij boog voor de twee koninklijke leden en kwam omhoog met een kleine glimlach.
'Mijn naam is Edmund Nacasia en ik sta vanaf vandaag volledig tot jullie beschikking qua bescherming' zegt hij en hij ging kaarsrecht staan, zodat hij zo iets langer leek.

---

"Rebellion's are build on hope"

{Miauw}

---

Credendo Vides

De man boog voor ons en glimlachte. 'Mijn naam is Edmund Nacasia en ik sta vanaf vandaag volledig tot jullie beschikking qua bescherming' Ik knikte en slikte even. Het klonk zo definitief, vanaf nu zou hij altijd op mij gaan letten. Ik besloot dat ik de man graag beter wilde leren kennen, hij leek mij best vriendelijk. Kort daarna betrapte ik mijzelf erop dat ik hem aan het aanstaren was, beschaamd sloeg ik mijn ogen neer. Om dit ongemakkelijke moment te vergeten begon ik hem te ondervragen. ‘Vertel me, waar kom je vandaan Edmund? Waar ben je in getraind en waarom wil je dit werk doen?’ Zijn taak had een zwaardere functie dan de normale soldaten en wachters. ik was wel benieuwd naar zijn motivatie. Ik moest tenslotte zeker weten dat ik deze persoon kon vertrouwen. Ik nam plaats op een stoel en keek de Edmund geïnteresseerd aan. Ondertussen wisselde ik ook een blik uit met Atlas, wat zou hij van deze situatie vinden? Was hij hiervan op de hoogte? Ik zou willen dat ik het eerder had geweten, zodat ik mij had kunnen voorbereiden op dit gesprek. Normaal gesproken had ik al lang informatie opgevangen, maar ze hadden dit keer niets losgelaten. Wel was het mij opgevallen dat vader de laatste tijd wat geheimzinnig deed, nu wist ik de reden waarom.

---

When you believe your dreams come true

MT

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

De wind door zijn haren leidde Tristàn heel even af van de taak die hij net verricht had. In een paar uur zou zijn slachtoffer happend naar adem neervallen en niemand zou ooit vermoeden dat het zou komen door dat ene drankje dat die naamloze vreemdeling met zijn charmante glimlach had aangeboden. Missie geslaagd. Zou hij eenmaal het kasteel bereikt hebben, dan zou hij weer de rol van Tristàn Wynter, prins, op zich nemen. Hij wist al wat die rol in hield. Bescherming. Begaafden. Juist, alsof hij dat ook maar enigszins nodig had. Hij kon zichzelf prima redden en hoe moest hij zijn andere taken verrichten met een of andere pottenkijker die hem overal volgde? Zijn paard gaf hij aan een van de stalknechten, waarna hij zich naar zijn vader de koning haastte om rapport uit te brengen. Hij nam niet eens tijd om zijn arm te verbinden. Het was maar een kleine snijwond, aangebracht door een groepje mannen die hadden gedacht die eenzame reiziger te kunnen beroven. Uiteindelijk waren zij degenen die waren beroofd, en wel van hun leven. Nadat hij rapport had uitgebracht, ging hij richting zijn kamers. Hij wist dat daar degene die hem was toegewezen aan het wachten was en hij wist ook dat hij eigenlijk ontzettend laat was. Dat maakte weinig uit. Degene die ‘zijn begaafde’ was, was niet iemand die hij moest inpalmen of nog kon gebruiken. Voor hij naar binnen ging, bekeek hij het meisje even vanuit de schaduwen. Ze zag er weinig indrukwekkend uit. De jurk die ze aanhad was gewoon onpraktisch en ze zag er ook niet echt sterk uit. Ze moest wel echt goede gaven hebben, wilde ze zelfs maar een beetje goedkeuring van hem krijgen. Op het moment dat Tristàn zijn arm optilde om de deur verder open te duwen, merkte hij dat dit minder goed ging dan zou moeten. De deur was niet heel licht om eventuele aanvallers tegen te kunnen houden, maar hij zou niet zoveel moeite moeten hebben om de deur open te krijgen. Terwijl hij de kamer binnen liep, stroopte hij zijn mouw op. De wond was dieper dan hij in eerste instantie verwacht had en het was dan ook niet verwonderlijk dat zijn mouw onder het bloed zat. “En jij bent?” zei hij zelfs nog enigszins vriendelijk – oké, niet vriendelijk, maar het was minder kil dan hij had kunnen doen – terwijl hij voorzichtig met zijn vrije arm de wond schoonmaakte om hem daarna te kunnen verbinden.

[ bericht aangepast op 16 aug 2016 - 23:40 ]

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Agnes Harryo Beatrice Wynter De controle over mijn vingers had ik volledig verloren, maar dansend bleven ze over de toetsen gaan. Het geluid dat de klavecimbel produceerde was in mijn oren meer dan prachtig, en zeker gezien de duistere melodie mijn stemming volledig aanvulde.       Ik was de controle over mijn vingers verloren, maar de controle over mijn geest had ik pas zodra ik begon te spelen weer herpakt. Een donkere afgelopen paar uur had ik doorstaan, maar niemand leek hieraan te begrijpen dat ik geen behoefte had om tegen ook maar iemand te praten.       'Milady.' Ik negeerde de irritante stem die door het galmen van mijn muziek in de grote, haast lege ruimte weerklonk, en speelde door. Slechts een eerste maal was ik hiertoe in staat.       'Milady!' Het geluid van een aantal toetsen die tegelijk in woede werden ingedrukt was vreselijk, maar gepast. Met een ruk draaide ik me om naar mijn kamermeisje dat het lef had gehad een dwingende toon te gebruiken.       'Ja!' snauwde ik terug. 'Ik weet het.' Zonder verder nog op haar te reageren stond ik op en liep ik langs haar heen de lange gang in, richting mijn vertrekken. De achterkant van mijn gown sleepte over de rond, terwijl de hakken van mijn schoenen een galmend geluid maakten door de gehele hal.       Ik was me ervan bewust dat de binnenkomst van het bal dat vanavond zou plaatsvinden al was begonnen, maar gelukkig kwam ik op dit moment niemand tegen, gezien ik me vaak ook het liefste tot de stillere ruimten in het paleis beperkte. De deuren naar mijn kamer duwde ik vluchtig en grandioos open, maar ik was even ontzet toen ik daar al iemand aantrof. Voor een moment keek ik hem in stilte aan.       'U moet weten dat het normaalgesproken erg ongepast is om een dame te ontmoeten in haar kamers zonder chaperone.' sprak ik streng, maar daarna versoepelde ik alweer. Een hand naar de man uitsteken was mij echter nog te veel.       'Agnes Harryo Wynter. En jij bent?'

---

how dare you speak of grace