[RPG — 250] Bloodlinked • Speeltopic - Speeltopics

16 juli 2016 - 21:23 Perseid is offline

Perseid 8184

BLOODLINKED
-- Speeltopic --

Salem, Massachusetts — USA. 2016.

De plek die voor altijd en eeuwig bekend zal staan om zijn heksenverhalen; waar menigeen aan de brandstapel heeft gestaan en altijd een aparte sfeer zal hangen. Anno 2016 heeft het echter meer weg van een landelijk dorpje, waar buurt BBQ's worden georganiseerd en kinderen zorgeloos met elkaar op straat spelen. Dat is niet geheel zonder goede reden. Ondanks het gebrek aan geloof in de heksen uit de vele mythen — hebben zij wel degelijk bestaan. Sterker nog; ze zijn nooit weggegaan. In strict geheim hebben zij hun stad een groot plezier gedaan. Heksen zijn namelijk nooit de enige bovennatuurlijke bewoners van Salem geweest. Al jaar en dag delen zij hun bijzondere grond met vampiers. Niet geheel vrijwillig, altijd in een zekere koude oorlog. Wanneer vampiers de mensen wakker dreigen te schudden uit hun blinde werkelijkheid door een spoor van moorden en verdwijningen achter te laten, komt de emmer langzaam vol te lopen. Hun razernij neemt pas drastische vormen aan wanneer één van hen wordt verscheurd onder de bloeddorst van deze onsterfelijke wezens. De maat is vol, de verdragen onherroepelijk bevuild en hun wraak is zoet. Een lot erger dan de dood, pijnlijker dan hun eeuwige dorst en onontkoombaar beloofd de heksencirkel hen.
De enige manier waarop de vampiers hun vrijheid kunnen terugwinnen, is door de strijd aan te gaan met hun instinct.

—— PLOT
‘‘ Punishment is the only way to learn. To truly remorse yourself from the wrong you did. ’’

De belofte, of beter gezegd de aankondiging van hun straf, laat niet lang op zich wachten. De heksen zijn niet sterk genoeg om zomaar iedere vampier die hen niet zint te vermoorden. Dat is dan ook de reden waarom de vampiers niet direct bang zijn voor hun toorn. Zij beseffen zich echter al snel genoeg dat er iets ergers bestaat dan een definitief einde.
De heksen buigen hun eigen regels — zo boos zijn ze — door mensen te betrekken in hun plannen. Voor iedere vampier binnen Salem, vinden ze een willekeurig mens. Iemand die gezond is, vitaal; veel mooie jaren te leven. Het kost hen een overgrote prijs om de magie te gebruiken die ze nodig hebben om de mensen aan de vampiers te linken. Ze willen niet alleen een band in bloed — maar een connectie die twee levens in elkaar verbind. De heksen willen niet alleen een einde aan het bloedvergiet in Salem; maar een makkelijke manier om de vampiers naar hun wil te buigen. Een vampier is moeilijk te verwonden, laat staan vermoorden. Een mens daarentegen?
De vampiers realiseren zich pas hoezeer ze in de problemen zitten, wanneer het kwaad al is geschiet.

—— BLOEDLINKEN
‘‘ When there is one, the other isn't far behind. ’’

Hij is niet zichtbaar; enkel voelbaar. Het betekent dat de twee personen nooit ver uit elkaar kunnen zijn. Enkele meters, wellicht, voor het pijn gaat doen. Een niet al te plezierig gevoel dat te vergelijken is met een hand die je ingewanden naar buiten probeert te trekken. Hoe verder weg, hoe gevaarlijker het wordt. In de eerste instantie voor het mens, die een stuk kwetsbaarder is en bloed op kan hoesten of buiten bewustzijn raken. Voor de vampier is het vooral mentaal, hetzelfde gevoel; maar dan mentaal. Buiten afstand, deelt de link ook een hoop. Emoties, dromen, dorst. Volledig door elkaar. Het is voor vampiers alles behalve plezierig, daar ze altijd in verleiding staan met bloed. Daarbuiten is de uiteindelijke straf van de heksen dat het mens ouder wordt en de kans heeft ten alle tijden te sterven (door hun toedoen, of natuurlijke). En als de mens overlijdt? Dan zal de vampier daar niet alleen alles van voelen, maar door de andere kant van de link te verliezen zelf van binnenuit wegkwijnen.
* Vampiers kunnen Salem niet verlaten, en de mensen automatisch ook niet. Voornamelijk zodat de heksen hen in de buurt kunnen houden.
Ze willen deze bloedlinken als waarschuwing laten gelden voor iedere vampier die voet zet op hun grond, en daarbuiten.

—— WITCHES
‘‘ Justice is served. ’’

—— VAMPIRES
‘‘ There is nothing I crave more than your blood. And the moment I take it, I lose. ’’

—— RULES

—— BLOODLINKS
Silas Weston x Nikolai Levi Williams
Cordelia Doan Sandlin x Ofelia Allicot
Danjiel Caspar Kovac x Jolene Barnes
Rosemary Adelaide Kane x Julian Harrison
[R] AdoreDelano x Bostyn Ryleigh Ackerman
[R] Heathens x Ford Denman
Nathaneal 'Jean' Schröder x Allistair Jackson Buckley
Eunice ''Nic'' Kinnaird x Jonathan 'Jona' Christopher Easton
[R] Pukwudgie x Mei-Ying Kaia Carpenter
[R] PaintedFace x Georgina ''Georgie'' Easton[/i

—— ROLES

[ bericht aangepast op 9 aug 2016 - 0:45 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

31 juli 2016 - 16:43 Ken_ is offline

Ken_ 18305

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

"Dat klinkt veel belovend, maar nu moet ik je er wel aan houden, hoor," zei Joey quasi waarschuwend waardoor een speelse grijns mijn lippen sierde, ze leek me wel een dame met pit, en dat was altijd interessant. Het meisje wist zijn gevlei wel te waarderen door er mee in te gaan. Dit soort momenten waren altijd leuker dan dat een vrouw -of man- je afwijst of er koppig over beginnen te doen. Hard to get was soms ook nog wel leuk, maar het meisje leek nog iets te open te zijn om het zo te gaan noemen. Haar lach was fijn om aan te horen zeker gezien ik in tegenstelling tot andere vampiers -kuch Jean kuch- geen norse zeur was.
Joey moest erom lachen, ze voelde zich zeker gevleid om deze opmerking en vond zijn speelse benadering wel leuk.
Bij mijn galante manier om de deur open te houden grijnsde de blondine terug naar me "Mijnheer," Joey stapte het lege koffietentje naar binnen en het verbaasde hem dus niet dat er rond dit uur geen volk was.
"Gewoon koffie, tenzij je een andere specialiteit hebt?" vroeg ze me en ik knikte even. "Dan neem ik dat. Kan ik het gelijk vergelijken met de brul van Starbucks."
De blondine leunde op de toonbank terwijl ik achter de toonbank kwam te staan en geamuseerd keek naar de brede grijns rond haar rode lippen. "Tja naast koffie kan ik e niet veel anders aanbieden, behalve van die instant soepjes voor het personeel maar dat is niet echt een specialiteit hier." zei ik grappend en begon met de zwarte koffiebonen in de maler te gooien zodat er verse koffie gemalen werd voor de intense smaken vrij te maken.
"Dus Joey, de blonde mysterieuse verschijning van Salem. Verteld eens over jezelf want ik heb je hier nog nooit eerder gezien, helaas. " zei hij nieuwsgierig en begon met haar koffie te maken.

-sorry voor de slechte posts :c ik ben te vaak afgeleid -

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

31 juli 2016 - 21:06 Perseid is offline

Perseid 8184

Eunice ‘‘NIC’’ Kinnaird
Vampire — Hostess

Er vielen enkele druppels over haar heen in de miezerregen. Het belette de jongedame er echter niet van te zien wie zich links en rechts van haar bevonden. Haar loopje bleef afgemeten en nonchalant toen Silas zich naast haar voegde, al had ze het zekere fatsoen opzij te kijken terwijl hij tegen haar sprak. Er was niets af te lezen aan zijn gelaat wat duidde op pijn; al vermoedde Nic dat hem iets dwarszat dat daarop kon duiden.
‘Ik ben benieuwd naar de sfeer die mijn gasten zullen meebrengen,’ gaf ze met een minieme glimlach toe, stoppend onder een uitgevouwen zonnescherm. Het was van een failliete kapper, die waarschijnlijk niet genoeg om het gebouw had gegeven om het na de zomer in te klappen. Haar vingers streken enkele lokken uit haar gezicht.
‘Iedereen is welkom vanavond. Zolang ze zich gedragen.’ En Nic haar antwoorden kreeg, zou het een absolute avond worden. Geen drank te duur of moeite gespaard. Ze vond het heerlijk om te zien hoe mensen hun ogen uitkeken, zich al smoezelend afvragend waar de blondine het geld en de smaak vandaan haalde. Al die jonge zielen, zo opvallend tussen de oudere, voor altijd onwetend. Niet dat de deuren van haar geliefde huis zo vaak openstonden. Ditmaal was ze er echter op gebrand alles binnen haar grenzen te houden. Voor eens wilde ze duidelijk maken dat zij de controle had, al bewees de bijtende pijn in haar binnenste het tegendeel.
‘Maak je geen zorgen, oude vriend. Wij hebben heel wat meer overwonnen dan deze heksen op ons zouden kunnen afroepen.’ De glimlach op haar gezicht verbreedde een moment. ‘Wat brengt jou hier op deze druilerige namiddag?’ Een blik op de hemelen vertelde haar dat het voorlopig niet zou opklaren. Achterin haar keel voelde ze haar ademhaling soms samentrekken. Haar reden was vrij simpel, immers. Nic kwam niet vaak meer in de stad. Ze prefereerde rust nu eenmaal boven roering.

Feel the fire, but do not succumb to it.

1 aug 2016 - 22:24 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Nathaneal 'Jean' Schröder
Vampire • Worker at gas station and dishwasher • @ Gas station with Delia, I solomnly swear my link is up to no good. •

'You wanted me to be a monster. I’ll give you a monster'

Mijn vingers schoten vanuit mijn haar naar mijn lippen, waar ik mijn gebruikelijke gewoonte begon uit te voeren namelijk, nagelbijten. Het was een vreselijke eigenschap dat alles behalve goed was en toch had ik langer nodig dan de jaren die ik geleefd had om het af te leren. Mijn woorden waren ongetwijfeld roekeloos geweest, maar toch meende ik ieder van ze. Mijn kijkers keken dan ook ietwat schuw naar de man die nog voor de toonbank stond en zijn ogen in die van mij gehecht had. Er had zojuist een flauwe lach zijn lippen verlaten, hoewel dit niet direct betekende dat hij het grappig vond. Waarschijnlijk was hij enkel verbaasd en was dit zijn menselijke reactie daarop.
‘Goed dan, al je het zelf allemaal zo veel beter weet. Vriendelijk zijn zou je ook wel eens goed doen trouwens, word je ouder van.’ De man vuurde deze woorden op me af terwijl hij netjes afrekende. Waarschijnlijk zou hij dit niet gedaan hebben als hij geen politie was want het stond nooit zo mooi op een camera beeld als een politieagent stal van een tankstation. Niet dat de camera beelden mij zo goed sierden vandaag, maar ik kon daar niks aan doen. Ik had deze link niet gelegd en had hem ook niet willen hebben. Toch had ik hem nu toch en ik voelde me vreselijk. Mijn nagels waren in mijn blote huid gebeurt en kerfde onlangs al in mijn vlees, terwijl ik enkel met mijn pupillen de man volgde die blijkbaar nog niet klaar was met zijn pleidooi. Agenten ook altijd.
‘Daarbij, als ik jou was zou ik maar eens naar de dokter gaan, je ziet er bleekjes uit.’ Ik gromde weer zachtjes naar de man, die op zijn beurt naar Delia zwaaide en ons – of eigenlijk alleen Delia – een fijne dag wenste voordat deze naar buiten liep richting zijn auto - althans dat leek erop. Algauw kwam de stekende pijn dan ook als een klap terug. Erger dan eerst leek het wel. Ik kroop dan ook wat ineen, terwijl mijn nagels maar dieper in mijn handpalmen kerfde. Ik hoopte maar dat als ze de camerabeelden ooit gingen bekijken dat het leek alsof ik een griepje had. Misschien was het dan ook zomenteen tijd om naar de wc te gaan. Al is het alleen maar om menselijk te lijken.
Echter was Delia zoals gewoonlijk sneller dan ik was en had ze haar aandacht al op mij gericht. Misschien ietwat té nieuwsgierig.
‘Ik ga er maar vanuit dat je een zeer goede reden hebt met waarom je onze klant zo liefdevol behandelde?’ Fel keek ik de jonge vrouw even aan, waarbij mijn wenkbrauwen even weer in een diepe frons vertrokken. De sarcasme droop vanuit haar lippen haast op de grond en ik vroeg me af of ze het me nog ging aandoen om vandaag te dweilen met deze pijn ook nog. Ik wist dat zij op dit moment hetzelfde ervoer maar ik had – voor slechts even – geen enkel pijn gevoeld. Het was erger om het even ontnomen te hebben en het dan vol uit weer terug te krijgen dan de constante pijn ritme.
‘Wat is er aan de hand? Je lijkt namelijk niet bepaald jezelf.’ Zachtjes zuchtte ik bij haar woorden, voor ik iets uit mijn ineengekropen hoekje kwam en weer een hand door mijn blonde lokken haalde, waarbij ik mezelf tot rust probeerde te manen. Het was maar goed dat Delia hetzelfde als mij was want anders had ze het hoogstwaarschijnlijk niet overleefd. Dat de agent levend hier weg was gekomen was dan ook een wonder, of misschien had Delia toch meer invloed op me dan ik dacht.
‘Ik ben homoseksueel. Of althans dat schijnen heksen te denken.’ Gefrustreerd plofte ik op de houten toonbank, waarbij mijn ogen gleden over de grote tankstation waar de auto van de politieagent nog stond. Als dit al te ver was om direct weer pijn te voelen wilde ik niet weten hoe close ik wel niet met die man moest worden. Ik ging echt niet samen met hem in één bed met zijn vrouw liggen of iets dergelijks. Misschien was die gast zelf wel homo en verklaarde dat waarom ik met hem opgescheept zat door de heksen. Wie ze ook waren; ze mochten me klaarblijkelijk niet om me met een oude seniele man te koppelen.
Ik knikte dan ook naar de auto van Allistar. ‘Ik ben gekoppeld met die politieagent, Delia. Een oude politieagent die zichzelf moedwillig en daarbij ook mij in gevaar brengt. Ik ga hem niet mijn leven verpesten door zijn egoïsme.’ Spuwde ik dan ook vurig, waarbij ik weer moeite moest doen om me in te houden. Ik stond dan ook op en trippelde naar de raam waar ik doorheen spiekte naar de man die blijkbaar nog problemen met zijn auto had ook. Gelukkig was ik door deze enkele metertjes genoeg dichterbij gekomen om voor even weer geen pijn te voelen. Mijn ogen sloten dan ook even bij de opluchting en draaide me dan ook even om naar Delia; zonder van de muur af te komen. ‘Wat denk je; zouden handboeien voldoen of moet ik hem gewoon opsluiten in de kelder met wat voedsel en water?’

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

2 aug 2016 - 17:17 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

† S I L A S W E S T O N †

"Ik ben benieuwd naar de sfeer die mijn gasten zullen meebrengen," antwoordde Nic, met haar mondhoeken een tikkeltje omhoog getrokken.
Ze stopten met lopen onder het luik van een oude kapperszaak, tegenwoordig een leegstaand pand. Silas bekeek het automatisch met een kritisch oog, hij handelde veel in ontroerend goed in Salem en kocht behoorlijk wat dingen op voor zichzelf. Het waren vooral long term investments. Dit pand zou hij echter meteen weer doorverkopen als hij het kocht, want hij was bezig met een uitgebreider project. Namelijk het kopen van de locale stripclub. In zijn ogen kon het behoorlijk winstgevend worden met een upgrade en een goed management.
"Iedereen is welkom vanavond. Zolang ze zich gedragen. Maak je geen zorgen, oude vriend. Wij hebben heel wat meer overwonnen dan deze heksen op ons zouden kunnen afroepen."
"Dat is waar," beaamde Silas met een zuinig glimlachje. "En ze zullen het zeker nog wel terug krijgen. Ik laat dit in ieder geval niet zomaar over mijn kant gaan en ik hoop de rest ook niet."
Zelfs al uitte Silas zulke donkere dreigementen, zijn kalme aura raakte amper verstoord. Maar Nic had gelijk, ook dit zouden we overleven, net zoals we al zoveel dingen overleefd hadden. Nic was nog veel ouder dan hij was, al was dat niet de reden waarom hij haar respecteerde. Er waren wel meer oude vampieren hier, maar de meeste kon hij toch echt niet uitstaan.
"Wat brengt jou hier op deze druilerige namiddag?" vroeg ze hem.
"Een hoognodige onderbreking van het werk. Misschien een lunch," beantwoordde hij haar kalm, alsof ze het niet even hadden over het drinken van bloed als lunch. "Ben jij nog ergens specifiek naar onderweg?"

J O L E N E B A R N E S

"Tja naast koffie kan ik je niet veel anders aanbieden, behalve van die instant soepjes voor het personeel maar dat is niet echt een specialiteit hier," grapte hij.
Joey lachte en zei dat koffie dan de beste optie was, waarna ze toekeek toe hoe hij de bonen begon te malen, waardoor er al een heerlijke geur vrijkwam. Het gaf haar altijd een gevoel van zekerheid, want waar ze ook was, koffie rook altijd hetzelfde. Ze dronk nogal wat koffie, dus dat gevoel was er vaak. Ze kon niet wachten op de geur van de koffie zelf, die was vaak nog veel beter.
"Dus Joey, de blonde mysterieuze verschijning van Salem. Verteld eens over jezelf want ik heb je hier nog nooit eerder gezien, helaas. "
"Je laat me veel interessanter klinken dan ik werkelijk ben!" bracht Joey grinnikend uit. "Ik ben bezig aan mijn eigen backpackreis door de Staten! Ik probeer overal te komen met mijn rugzakje en in de leuke steden blijf ik wat langer, zoals Salem. Het is hier zo rustig en mooi, heel iets anders dan de grote steden. Maar ik denk dat ik binnenkort wel weer verder ga, mijn geld is bijna op."
Geen geld betekende geen slaapplaats. Joey had geen tijdelijk baantje in Salem kunnen vinden dat bereid was om haar op wekelijkse basis te betalen zodat zij haar motel kon betalen en zelf kon beslissen wanneer ze weer weg wilde. Ze had ook geen mensen gevonden die haar een slaapplek aan wilden bieden, hoewel ze toch enkele oppervlakkige vriendschappen gesloten had.
"Die koffie ruikt heerlijk. Het is nu al beter dan de Starbucks!" zei ze, toen de koffie eenmaal voor haar neus stond.

Your make-up is terrible

2 aug 2016 - 21:03 Ameliorate is offline

Ameliorate 6255

MAGDALENE ROCHELLE HOUSTON
"Some ~~people~~ monsters tend to think they can get away with anything. For those of them who are listening: say hello to me. I am reality."
Heks • 24 jaar • Met Solange

"I know you for like two seconds and everything you just told me is possible a lie. So tell me pretty face, how do I know you're not a serial killer?"

"Let's be honest, we are not gonna braid each other's hair. In the end, the only person I'm able to trust is myself. Who knows, maybe everybody else has gone completely insane."

"You should always do things like you feel them, strong and with no regrets. At least, that's how I do it."

Net als mezelf lijkt Solange er ook niet geheel zeker van te zijn wat te doen, maar uiteindelijk neemt de vrouw de beslissing om de arme ober een handje te helpen, door op zeer ongemakkelijke wijzen haar knieën te buigen. Hoewel ik meestal kan stellen me redelijk zeker te voelen in mijn doen en laten, sta ik er nu lichtelijk nerveus bij, terwijl ik de kamer scan op oplettende gezichten. Mij is geleerd zelf mijn rommel op te ruimen, of ik dat nou wilde of niet. Ik kan me de lichtelijk traumatiserende momenten in mijn jeugd nog zeer goed herinneren, ze zijn dan immers ook op mijn netvlies gebrand. Zodra ik eens aan het koken was en per ongeluk de grote pan met tomatensoep over de keukenvloer verspreidde, heb ik de hele week pogingen gedaan om de rode vlekken van het witte kleed te verwijderen. Destijds was ik te klein geweest om de kunst der heksen goed te beheersen en mijn oma had geen vinger hulp willen uitsteken. Om eerlijk te zijn weet ik niet exact of ik dat licht traumatiserend zou kunnen noemen, omdat ik het eerder normaal vind. Als ik Meneer de ober geweest was, zou ik het zelfs ongemakkelijk hebben gevonden om iemands hulp te moeten aanvaarden. Omdat ik echter niet weet of Meneer de ober daar zelf hetzelfde over denkt, vind ik mezelf in een dillema. Terwijl mijn hersenen nog draaien in de hoop om tot een conclusie te komen, is Solange alweer opgestaan en stamelt de rood oplopende ober haar een bedankje, om vervolgens zijn weg verder af te leggen.
Zodra we weer rustig tegenover elkaar staan, zonder de ongemakkelijkheid van een vallende ober of kleine kinderen tussen ons in, hebben we een kans ons gesprek te vervolgen.
“Naar mijn mening is het een van de beste winkels in de stad en als er iets is wat ik voor jullie kan betekenen, zou ik daar graag mee van hulp willen zijn.” Mijn lippen vormen zich tot een glimlach bij de woorden van Solange, waarna ik even een klein slokje naam van het drankje in mijn handen voordat ik antwoord geef. Ik ben blij om haar compliment te horen, vooral omdat ik Solange altijd heb gewaardeerd door haar eerlijkheid. Of ik denk ik elk geval dat ze meestal geen valse woorden spreekt.
"Dat is fijn om te horen." Antwoord ik. "Al denk ik niet dat we veel hulp nodig zullen hebben." Vervolg ik mezelf, waarna ik een dankbare blik op mijn gesprekspartner richt.
Oplettend als ik ben, volgen mijn ogen Solange's hand naar de binnenkant van haar tasje, al lijken we beide even afgeleid te raken van de schreeuwende leidinggevende, welke zichzelf blijkbaar de taak heeft gegeven om zijn werknemers de grond in te boren met zijn woorden. Een klein zuchtje rolt over mijn lippen als de man de jongen met de omgevallen schaal even apart uitfoetert. Naar mijn mening zou de wereld echt een betere plaats zijn als iedereen zich focust op zijn eigen fouten. Wat hij ook zegt, de ober zal er niet ineens het verleden mee kunnen verdraaien. Niet dat mijn gedachten dat ook zullen verhelpen, bedenk ik me snel zodat ik mijn aandacht weer kan richten op Solange.
“Ik heb alles bij me en het lijkt me handig eerst de objecten te plaatsen alvorens de gasten binnenkomen. Straks vergeten we het als we rond zoeken en wellicht betrapt worden,” Haar stemgeluid laat me hier nog verder op focussen. Ik probeer haar aan te kijken zonder dat mijn ogen naar beneden afglijden, wetend wat er zich verborgen houdt in de tas. Ik knik al bijna meteen nadat haar woorden mijn oren binnen zijn gevlogen. In de tijd dat we hier al staan - achteraf vind ik het inderdaad een goede beslissing om een stuk eerder te komen om aanwezig te zijn bij de voorbereidingen - heb ik al geleerd dat er nog niet veel mensen aanwezig zijn. Nog beter is dat er zich voor zover ik weet, op dit moment zich hier geen vampieren bevinden. Ik ben me zeer bewust van de aard welke de gastvrouwe van vanavond verborgen houdt, maar ook zij is hier niet te bekennen. In dat geval kunnen we van geluk spreken.
“Laten we alvast beginnen. Het lijkt me veilig.” Vervolgd Solange zichzelf.
"Beter vroeg dan laat." Stem ik met haar in. Meteen denk ik aan goede plekken om dit uit te voeren, terwijl ik - voor de zoveelste keer deze dag - de ruimte scan, al is het dit keer niet op personen. Muren, tafels, kleine hoekjes waar niemand enige aandacht zal besteden. Mijn oog valt op een sta-tafel welke zich maar een paar stappen van ons vandaan bevindt. De man die hem net heeft neergezet en even netjes heeft afgestoft, is net weggelopen. Tussendoor had hij naar ons gekeken met een 'wat doen zij hier nu al?' blik. Het klopt dat we veel te vroeg aanwezig zijn, de exacte reden is de bezigheid die we nu gaan verrichten.
Verleidelijk kijk ik naar de tafel, al schiet er een angstig gevoel bij me naar binnen als ik bedenk dat we zomaar gezien kunnen worden. Het volgende moment kijk ik verder. Achter in de ruimte bevindt zich een opening naar een volgende ruimte, waar men nog niet begonnen is om alles klaar te zetten. Met mijn hand maak ik een klein gebaar naar die specifieke ruimte.
"Zullen we die kant oplopen?" Vraag ik de dame voor me. "Niemand lijkt enige aandacht te hebben gegeven aan die plek, wat vast niet lang meer zal duren. Er zijn hier volgens mij al te veel mensen." Fluister ik, terwijl ik al begin aan mijn poging om nonchalant die kant op te lopen.

She was always looking for more..

3 aug 2016 - 19:51 Ken_ is offline

Ken_ 18305

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

"Je laat me veel interessanter klinken dan ik werkelijk ben!" Het vrolijke gegrinnik van Joey deed me vaagjes denken aan jaren geleden al schudde ik de gedachten van de vrouw die ik in mijn hoofd had ongezien weg. In een leven als deze is het beter om vooruit te kijken en niet naar het verleden. net op tijd was ik weer uit mijn gedachten ontwaakt, want Joey begon verder met spreken. "Ik ben bezig aan mijn eigen backpackreis door de Staten! Ik probeer overal te komen met mijn rugzakje en in de leuke steden blijf ik wat langer, zoals Salem. Het is hier zo rustig en mooi, heel iets anders dan de grote steden. Maar ik denk dat ik binnenkort wel weer verder ga, mijn geld is bijna op." begrijpend knikte ik en keek Joey even aan. "Maar serieus Salem is niet zo'n interessante stad. Zeker dat je hier niet lang bent omdat ik hier woon." zei ik plagend waarna ik verder sprak. "Maar zo'n backpack reis lijkt me zowel cool als vermoeiend. Welke staten moet je nog?" vroeg ik haar verder geïnteresseerd. Gezien Salem toch zo goed als een dode boel is -haast letterlijk- zette ik ook nog een kop koffie voor mezelf zodat ik enigsinds menselijker leek. Het leek me ook een logische menselijke redenering. Veel last van mijn doordrenkte kleren had ik niet, enkel dat de plakkende stof nogal oncomfortabel was. Al wist ik uit ervaring dat mensen snel kou vatten en hun levensinstinct was om zich zo warm mogelijk te houden in momenten als deze.
"Die koffie ruikt heerlijk. Het is nu al beter dan de Starbucks!" zei het meisje tevreden terwijl ik net ook mijn eigen mok koffie klaar had en ik lachte even zacht. " Natuurlijk, Starbucks is toch enkel maar zoete brol." zei ik opscheppend en grijnsde even waarna ik mijn tas koffie tegen de hare tikte zoals een soort van toast. "Bij deze benoem ik ons tot verzopen vrienden." begon ik " En laten we hopen dat je toch nog lang genoeg blijft zodat ik je beter kan leren kennen ofcourse" Bij deze nam ik een slok van de hete koffie, waar ik niet echt veel moeite mee had om het binnen te krijgen. Helaas vulde dit mijn maag niet die toch wel zat te hunkeren naar wat vers bloed.

ALLISTAIR JACKSON BUCKLEY
HUMAN, POLICE OFFICER

Net toen ik het tankstation buiten was begon een pijnlijke steek in mijn borst zich weer te gaan vestigen waardoor ene luide hoest mijn longen weer verliet en een pijnlijke frons mijn gezicht sierde. Dit was toch echt niet van enkele sigaretten te roken en als het dan nog erger kon dan 1) vreselijke steken te hebben, 2) vernedert te worden door een depressieve achttienjarige was het derde toppunt nog eens dat het linkervoorwiel van mijn wagen kapot leek te zijn. Een diepe zucht verliet mijn lippen waarna ik met moeite naar mijn auto toe ging en het gat in het wiel bestudeerde. Het leek een soort scherp metaal te zijn , misschien van het autoaccident dat hier enkele dagen geleden is gebeurt. Een brokstuk dus die niet goed opgeruimd was door de kuisdienst, dat zal ik dus nog even moeten gaan nachecken. Nadat ik het metaal er zorgvuldig had uitgekregen - zonder er mijn vinders aan te snijden - stond ik op om naar mijn kofferbak te wandelen en deze te openen. Vervorgen onder het matje zat de reserve band en de het opkrik apparaatje zodat ik de band gemakkelijk kon vervangen. Door de regen had ik het ontzettend warm dus deed ik mijn leren jack af - ook omdat ik het niet vuil wilde hebben- En begon met de krik de auto wat omhoog te tillen.
De pijn in mijn borstkas minderde en even blikte ik naar het tankstation waar ik het spionerende gezicht zag van Jean. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ik de jongen aan waarna ik verder ging met mijn auto. Helaas was ik minder handig dan ik hoopte en sukkelde ik nogal met mijn wagen.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

7 aug 2016 - 17:47 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

J O L E N E B A R N E S

Hij knikte begrijpend. "Maar serieus Salem is niet zo'n interessante stad. Zeker dat je hier niet lang bent omdat ik hier woon," sprak hij plagend. "Maar zo'n backpack reis lijkt me zowel cool als vermoeiend. Welke staten moet je nog?" vroeg hij geïnteresseerd.
"Salem is leuker dan je denkt!" antwoordde Joey. "Ik kom uit Californië, vanaf daar ben ik naar Nevada, Utah, Colorado, Kansas, Missouri, Kentucky, Ohio, Pennsylvania en New York gegaan. En nu ben ik in Massachusetts. Ik ben al even onderweg, haha. Dus nu moet ik de rest nog. Al weet ik nog niet hoe ik op Hawaii moet komen. Dat is zo lastig met een auto."
Ze keek toe hoe Dan een kop koffie voor zichzelf maakte en complimenteerde ze hem al op de geur. Ze sloeg haar handen om de mok heen. Hoewel het warmer was en een stuk aangenamer dan buiten, kreeg ze het toch koud in haar natte kleding. Natuurlijk had ze ook geen jas aangedaan, haar eigen domme pech. Een slok van het warme goedje zorgde echter wel voor wat comfort. Het smaakte gelukkig net zo lekker als het rook en een tevreden grijns vormde zich op haar rode lippen.
"Natuurlijk, Starbucks is toch enkel maar zoete brol," schepte hij op en hij toaste zijn kopje tegen de hare. "Bij deze benoem ik ons tot verzopen vrienden," verklaarde hij. " En laten we hopen dat je toch nog lang genoeg blijft zodat ik je beter kan leren kennen ofcourse."
"Eens zien hoe lang het duurt voordat ze me het motel uitschoppen!" grapte Joey. "Ik vind verzopen vrienden heel interessant klinken, maar eerlijk gezegd zou ik het een stuk comfortabeler vinden als ik droog was. Het is wat kouder dan ik zou willen."
Ze grimaste terwijl ze demonstratief de plakkerige stof van haar zwarte jurkje van haar lichaam trok en weer losliet. Het plakte gelijk terug aan haar zongebruinde huid. Met haar natte haar kon ze nog wel leven, dat was het ergste niet. Ze hoopte ook maar dat het beetje mascara dat ze op had gedaan niet uitgelopen was. Daar had ze helemaal geen rekening mee gehouden. Zoveel verstand had ze niet van make-up, ze droeg het maar weinig. Ach, Dan had er niks van gezegd, dus zo erg zou ze er vast niet uitziet. Ze zat te twijfelen om haar natte jurk gewoon uit te trekken, iets wat ze niet zo erg vond om te doen, maar ze was wel in een openbare plek en ze had geen idee wat Dan ervan zou vinden.

Your make-up is terrible

9 aug 2016 - 0:16 Kiramman is offline

Kiramman 12021

FORD DENMAN

Human | 27

Met zijn handen in de achterzakken van zijn donkere jeansbroek stak Ford de straat over en ging de kleine, lokale boekenwinkel binnen. Zoals te verwachten waren er weinig mensen te vinden op dit uur in het gebouw. Een oudere dame was met een klein meisje op zoek naar boeken met veel plaatjes in, een jonge kerel zat in de koffiehoek met een stapel tijdschriften om zich heen en natuurlijk stond Mei op haar vaste plek achter de toonbank.
Nog voor hij aan de balie was, had ze hem al opgemerkt en met een brede glimlach begroet. "Hallo, Mei," begroette Ford haar op zijn beurt. Hij sprak op een minder enthousiaste toon dan zij had gedaan, hoewel hij erg geamuseerd was door haar enthousiasme. "Nog iets nieuws gevonden?" De vraag was duidelijk overbodig, want Mei was al onder de toonbank verdwenen. Hij leunde lichtjes voorover om te zien wat ze aan het doen was en zag nog net hoe ze haar hoofd stootte, voor ze met een boek onder haar arm en een hand over haar hoofd weer naar boven kwam. Hij onderdrukte een lachje en nam het boek vervolgens dankbaar aan. Sinds hij in Salem was aangekomen enkele weken geleden had hij al enkele mensen — of eerder "mensen" — geïnterviewd en ondervraagt en tot nu toe was hij voornamelijk tevreden dat hij Mei had ontmoet. Niet enkel was ze een erg aangenaam persoon om mee rond te hangen, maar het feit dat ze in een boekenwinkel werkte, kwam nu en dan van pas. Vooral omdat ze hem telkens hij langskwam om nieuwe informatie in boeken te zoeken — of wanneer het internet in zijn appartement het niet deed en hij de computers hier gebruikte — hem hielp bij zijn research door hem boeken en websites te tonen die zij zelf had gevonden. Hij was heel erg dankbaar voor haar hulp, want zonder haar zou hij minder dan de helft hebben van wat ze nu al hadden gevonden.
Urban myths in northeastern US, las de titel van het boek. Dat klonk veelbelovend. Hij bladerde even door het boek, terwijl hij door Mei naar de koffiehoek werd geduwd. De eerste pagina die hij zag, was een foto van een gevleugeld beest met scherpe klauwen dat een jong kind aanviel. Hij slikte even en keek weer op toen hij iemand anders dan Mei hoorde praten. Even was hij in de war, voor hij de persoon opmerkte die had gesproken. Het was de jonge man die Ford daarnet al had gezien met de vele tijdschriften. Sommige waren sportmagazines, andere over auto's en een aantal had een halfnaakte vrouw op de cover. Hij trok lichtjes een wenkbrauw op en begroette de andere man. "Insgelijks," zei hij met een glimlach. Hij vond dat de man erg nors overkwam en hij vroeg zich ongewild af wat de relatie tussen hem en Mei kon zijn. Ze zag er namelijk niet het type uit dat dagelijks met personen als Cayto omhing. Hij zag er ook een stuk ongemakkelijker uit dan zij, alsof hij het liefst hier niet zou zijn, maar geen andere keuze had.
Ford opende het boek en bladerde naar de inhoudstabel. Zijn ogen scanden de verschillende hoofdstukken — welke voornamelijk de namen van de urban myths waren — en keek toen op naar Mei. "Enig idee welke mythe ik zoek?" Hij wilde haar natuurlijk niet gebruiken voor zijn research — hij kreeg namelijk betaald om informatie te zoeken en verwerken, zij niet — maar hij dacht dat ze misschien al eens door het boek had gebladerd.
Ford duwde zijn leesbril een beetje verder op zijn neus en streek zijn hand door zijn haar. Een eerder nerveuze tik, hoewel hij niet kon zeggen dat hij zich in een overmatig nerveuze staat bevond. Het was eerder een gewoonte geworden; iets voor hem om te doen met zijn handen wanneer hij ze niet nodig had.

kindness is never a burden.

11 aug 2016 - 0:04 Kiramman is offline

Kiramman 12021

N E O N A S A G E ~~T A R R A G O N~~

Witch — Nineteen — Outfit

Neona balanceerde de zelfgerolde sigaret elegant tussen haar middel- en wijsvinger — zonder erg veel aandacht te besteden aan de sporen die ze achterliet — terwijl ze van kamer naar kamer danste in haar klein appartement. Ze wist niet zeker welk kanaal opstond of welk nummer uit de geïmproviseerde boxen van haar aftandse radiospeler vloeide en het kon haar ook weinig schelen. Het was een goed nummer.
Een blik op haar maankalender liet haar weten dat het oktober was en deze nacht zou de maan bijna vol zijn. Nog twee dagen tot volle maan.
Het feest vanavond, gehouden door Kinnaird ter ere van de geschiedenis van Salem, zou de plek zijn waar de ondoden hun levende soulmates zouden vinden — als dat nog niet het geval was, natuurlijk. Zo zag Neo het in elk geval graag. Andere heksen zouden het er vast niet mee eens zijn dat de onlangs gemaakte bloedlink tussen Salems vampieren en onschuldige mensen zo beschreef.
Ze hing een takje verse salie die ze net van haar minikruidentuin op het balkon had genomen boven de deur van haar slaapkamer en betrad die, terwijl ze dacht over wat ze vandaag zou aantrekken. Het feest begon pas vanavond, maar ze wist dat er nog een aantal maatregelingen getroffen moesten worden, dus had ze besloten om de rest van haar namiddag op te offeren voor iets dat weleens belangrijk kon zijn. Of niet.
De vintage avondjurk in haar kast was te fragiel om nu al aan te trekken, dus opteerde ze voor een simpel zwart jurkje; casual genoeg om over straat te kunnen lopen en elegant genoeg om niet vreemd aangekeken te worden in de mansion.

De grijze taxi bracht haar tot aan de poorten van Eunice Kinnairds mansion en van daaruit moest ze enkel het pad oplopen tot de voordeur. De deur stond wagenwijd open en mannen en vrouwen in nette uniformen liepen op en af met overvolle vazen, glazen champagne en hapjes. Blijkbaar was Neo bij een grote groep vroege aanwezigen — wat ze niet echt verwacht had.
Vrijwel meteen na haar aankomst, ging ze op zoek naar de anderen van haar soort. Ze stal een glas champagne van een eenzaam dienblad, verlaten door diens bediende, goot die in één keer binnen en nam een ander terwijl ze haar zoektocht verderzette. Ze moest gebruikmaken van het gegeven dat hier nog geen bekenden waren. Vanavond zou haar minderjarige kont waarschijnlijk niks meer krijgen dat maar een drupje alcohol bevatte.
Uiteindelijk vond ze zowel Solange als Magdalene, wat dubbel zoveel heksen waren als ze had verwacht. Ze stonden samen in een lege kamer op gedempte toon te praten. Met een grijns liep ik naar hen toe. "What's up, witches! Of bitches. Jullie keuze."

Can you remember who you were,
before the world told you who you should be?
I don't think I can.

kindness is never a burden.

11 aug 2016 - 11:44 Ken_ is offline

Ken_ 18305

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

"Salem is leuker dan je denkt!" antwoorde ze en ik keek haar geamuseerd aan. "Ik kom uit Californië, vanaf daar ben ik naar Nevada, Utah, Colorado, Kansas, Missouri, Kentucky, Ohio, Pennsylvania en New York gegaan. En nu ben ik in Massachusetts. Ik ben al even onderweg, haha. Dus nu moet ik de rest nog. Al weet ik nog niet hoe ik op Hawaii moet komen. Dat is zo lastig met een auto." vervolgde ze op mijn vraag en ik keek haar quasi verbaasd aan. "Wauw, dat is toch al een ver eind." zei ik knikkend en grijnsde even. "Zo'n reis zou ik ook wel nog eens willen doen, maar ik kan niet zonder mijn koffie hier, zo yeah, forever living in Salem." loog ik al meende ik wel dat ik eens zo'n reis wilde maken, maar daar had ik nog eeuwen de tijd voor.
Nadat onze koffie kopjes elkaar hadden geraakt nam ik nog een slok van het brandende goedje. "Eens zien hoe lang het duurt voordat ze me het motel uitschoppen!" grapte ze en ik lachte ook even. "Maar hé, niet stalkerig bedoeld ofso maar je bent altijd welkom in huize Kovac" zei ik uitnodigend en maakte er zo'n overdreven gebaar bij alsof mijn huis één of ander groot kasteel was. "Ik vind verzopen vrienden heel interessant klinken, maar eerlijk gezegd zou ik het een stuk comfortabeler vinden als ik droog was. Het is wat kouder dan ik zou willen." vervolgde Joey en ik keek haar even aan. "Hmm dat is ook waar." mompelde ik quasi bedenkelijk. en keek toe hoe ze de zwarte stof van haar jurkje even van haar lichaam trok al kwam het haast automatisch weer terug plakkend op haar slanke lichaam. " Ik zal even kijken of ik wat kan vinden dat enigszins droog is." stelde ik voor waarna ik even naar achteren liep. Ik meende hier ooit een trui gezien te hebben, na een minuut rondzoeken had ik er inderdaad één gevonden met het logo van het koffiezaakje op en nam deze mee terug naar de winkel. "Hier is wat droogs voor je, misschien wat groot maar het houd je enigszins wat warmer. Tenzij je liever je kleren uitgooit en naakt hier rondloops, vind ik ook geen probleem." zei ik plagerig en knipoogde even.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

14 aug 2016 - 18:38 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

J O L E N E B A R N E S

"Wauw, dat is toch al een ver eind," zei hij en hij had een verbaasde blik. "Zo'n reis zou ik ook wel nog eens willen doen, maar ik kan niet zonder mijn koffie hier, zo yeah, forever living in Salem."
"Je zou het echt eens moeten doen, andere plekken bezoeken is geweldig," probeerde ze hem aan te moedigen, "Wie weet wat er in de toekomst gebeurd!"
Vervolgens lachte hij om haar grapje. "Maar hé, niet stalkerig bedoeld of zo maar je bent altijd welkom in huize Kovac," nodigde hij haar uit met een groots gebaar.
"Daar zal ik je aan houden!" lachte Joey erop. "Maar ik denk dat ik binnenkort gewoon weer verder ga. Tenzij je me barista laat zijn. Dat ben ik nog nooit geweest." Hierna klaagde ze halfhartig over de verzopen vrienden.
"Hmm dat is ook waar," mompelde hij erop, waarop Joey zich afvroeg of hij er zelf geen last van had " Ik zal even kijken of ik wat kan vinden dat enigszins droog is."
Met deze woorden liep hij naar achteren. Ze nam een slokje van de warme koffie terwijl ze op hem wachtte. Niet veel later kwam hij terug met een groot shirt waar het logo van de koffiezaak op te zien was. Joey moest er zachtjes om lachen, maar eerlijk gezegd leek het het haar nog best comfortabel. Hoe was het anders dan gewoon een te groot shirt wat ze normaal ook wel een droeg?
"Hier is wat droogs voor je, misschien wat groot maar het houd je enigszins wat warmer. Tenzij je liever je kleren uitgooit en naakt hier rondloopt, vind ik ook geen probleem," klonk het plagerig uit zijn mond en hij knipoogde erbij.
"Ik vind het niet erg, maar je andere klanten waarschijnlijk wel," antwoordde ze erop, haar lippen nadenkend getuit. "Maar bedankt! Dit is vast een stuk beter. Hopelijk denken ze straks niet dat ik hier werk."
Ze nam het shirt van hem aan en trok vervolgens het zwarte jurkje over haar hoofd. Het ging wat minder sierlijk en zeker wat lastig dan ze had gehoopt omdat de stof zo lekker plakte, maar uiteindelijk was hij dan toch uit. Ze schaamde zich absoluut niet voor haar lichaam of voor haar zwarte ondergoed. Toch trok ze het shirt aan, het kwam tot halverwege haar bovenbenen en was flink te ruim op andere plekken. Joey was al redelijk lang, ze vond het al een geluk dat het shirt over haar billen viel. Ze draaide triomfantelijk een rondje voor Dan.

"Zie ik er niet geweldig uit?" lachte ze overdreven. "Qua mode kan niemand in Salem mij verslaan." Hierna leunde Jolene weer op de bar. "Kovac?" bedacht ze daarna ineen hardop. "Dat klinkt niet erg Amerikaans."

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 18:39 ]

Your make-up is terrible

14 aug 2016 - 23:57 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Rosemary 'Abigail' Stone
Vampire • Hyperactive sunshine • @ Ofeli's house in her room, ya feel •

'Sometimes I grab my boobs, because, well, I can.'

Ik tuitte mijn lippen in de spiegel, waar ik een dikke rode stift aan mijn lippen aanbracht. Blonde lokken streken zachtjes over mijn rug. Vanavond zouden ik en Ofelia naar het feestje van Nic gaan. Een feestje waarvan ik wist dat het over de geschiedenis van het dorp ging; of whatever. Ik verwachtte niet enorm veel van het feest en dat was dan ook vooral omdat ik zowel Nic als het dorpje niet zo enorm boeiend vond. Ik wist dat de jonge vrouw net zoals mij een vampier was; maar ik ging overwegend niet zo goed om met mijn soortgenoten. Ik hield veel meer van mensen rond mij heen, hoewel dit ook deels een gevaar kon vormen voor zowel mij als hen. Toch was mijn beste vriendin een mens en ik wist zeker dat ik haar nooit en ten nimmer wat aan zou doen. Ze was mijn bae, zoals men tegenwoordig sprak. Plagend zond ik het licht getinte meisje vanuit de spiegel een handkusje voor ik sierlijk een poging deed om een pirouette te maken; echter was ik zoals gewoonlijk weer te stuntelig waardoor ik mezelf net kon opvangen aan het meisje haar bed. ‘Oeps.’ Grinnikte ik dan ook zachtjes; voor ik naar haar hand greep en mezelf optrok. Ik plaatste mijn goedgevormde billen op Ofeli’s bed. Ik staarde naar de natuurlijke krul in Ofeli’s donkere lokken waar menig mens jaloers op kon wezen. Ik zelf had van mijzelf stijl haar. Ik kon het natuurlijk wel verhelpen met een krultang maar gezien ik al eerder mijn hoofd verbrand had hierdoor, liet ik de krultang liever liggen dan dat ik deze gebruikte. Op reclames leek het allemaal zo makkelijk, maar niks was minder waar.
‘Ik heb geen zi-hin…’ klaagde ik hardop naar Ofeli. ‘Ik mag hopen dat er een goede afterparty is want anders konden we beter hier op je kamer blijven zitten.. Marsmellows boven de kaarsen branden en dan elkaar voeren. Dat is pas romantisch.’ Ik wiebelde met mijn wenkbrauwen, waar mijn tong plagend mijn mond verliet.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

21 aug 2016 - 15:18 Ken_ is offline

Ken_ 18305

DANJIEL CASPAR KOVAC
VAMPIRE

"Je zou het echt eens moeten doen, andere plekken bezoeken is geweldig," Begon Joey me aan te moedigen, "Wie weet wat er in de toekomst gebeurd!" haar enthousiasme was aanstekelijk en hoewel er een grijns rond mijn lippen speelde vond ik het best jammer dat ik nooit echt oprecht gevoelens kon aanvoelen, vandaar dat ik liever met mensen omging voordat ik ze leegzoog dan dat ik ze bruut toetakelde voordat ik überhaupt wist wie ze waren. Daarbij , bij een schone dame is het altijd het proberen waard om te zien hoe ver ik kan gaan. "Daar zal ik je aan houden!" lachte de blondine om mijn uitnodiging. "Maar ik denk dat ik binnenkort gewoon weer verder ga. Tenzij je me barista laat zijn. Dat ben ik nog nooit geweest." haar woorden deden me zacht lachen. "Ah het lijkt misschien wel cool, maar barista zijn is soms echt toch saai. Behalve als je interessante klanten hebt natuurlijk." zei ik met een lachje , niet veel later had ik dan uiteindelijk wat droogs voor haar gevonden en haf het shirt aan haar
"Ik vind het niet erg, maar je andere klanten waarschijnlijk wel," antwoordde ze met getuite lippen en even keek ik de lege koffiezaak rond. "Maar bedankt! Dit is vast een stuk beter. Hopelijk denken ze straks niet dat ik hier werk." haar woorden lieten me mijn schouders ophalen. "Hé, jij wilde toch serveerster zijn." mijn lippen krulden in een verleidelijke lach en dan ook zonder schaamte keek ik toe hoe de blondine zich ontdeed van haar zwarte plakkerige jurkje. Het oversized shirt kwam net over haar billen en ik genoot best wel van mijn zicht. Triomfantelijk draaide ze een rondje en ik klapte even geamuseerd in mijn handen. "Zie ik er niet geweldig uit?" lachte ze overdreven. "Qua mode kan niemand in Salem mij verslaan." vervolgde Joey en ik lachte even mee. "Je ziet er geweldig uit, al ben je dat ook zonder kleren." plagerig nam ik nog een slok van mijn koffie en keek kort naar de blondine.
"Kovac?" zei ze het vorige gespreksonderwerp herhalend en ik knikte even ter bevestiging. "Dat klinkt niet erg Amerikaans." merkte ze dan op en ik likte even kort mijn lip. "Ja klopt, ik ben van origine afkomstig uit Kroatië, maar woon hier toch al lang genoeg." legde ik uit aan haar. "Vandaar dat ik mijn naam afkort naar Dan" vervolgde ik verder. " En jou naam? Joey is dat ook afgeleid van iets?" vroeg ik haar geïnteresseerd. De blondine had iets waardoor ik me niet meer, verscherut voelde vanbinnen, letterlijk dan.

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

22 aug 2016 - 20:51 Thunderfvck is offline

Thunderfvck 54310

J O L E N E B A R N E S

"Ah het lijkt misschien wel cool, maar barista zijn is soms echt toch saai. Behalve als je interessante klanten hebt natuurlijk," zei Dan met een lachje, waarop hij iets droogs voor Joey ging halen.
"Hé, jij wilde toch serveerster zijn."
Joey lachte erom terwijl ze haar jurkje over haar hoofd trok. Ze voelde dat hij naar haar keek, maar het maakte haar maar weinig uit. Ze draaide zelfs nog een rondje in haar oversized shirt, waarop Dan in zijn handen klapte en Joey zei dat ze er geweldig uitzag. Ze blaakte duidelijk van het zelfvertrouwen en uitte dat dan ook gewoon. Bij iemand als Dan was dat dan ook gemakkelijk, want hij leek hetzelfde te zijn als haar. Hij lachte met haar mee.
"Je ziet er geweldig uit, al ben je dat ook zonder kleren," klonk het plagerig.
"Je kan niet alles hebben," plaagde ze hem terug, waarna ze begon over zijn achternaam.
Ze keek toe hoe hij bevestigend knikte en tegen zijn lip tikte. "Ja klopt, ik ben van origine afkomstig uit Kroatië, maar woon hier toch al lang genoeg," legde hij uit. "Vandaar dat ik mijn naam afkort naar Dan. En jou naam? Joey is dat ook afgeleid van iets?"
"Dat klinkt logisch. Ja, van Jolene," zei ze behoorlijk nonchalant en ze haalde haar schouders op. "Maar wie wilt zich nou voorstellen met die naam. Ik vind het fijner om Joey genoemd te worden, Jolene past niet bij me, vind ik."
Ze nam een slok van de koffie die ondertussen al wat afgekoeld was. Haar herinneringen aan de mensen die erop stonden op haar Jolene te noemen waren ook al niet al te goed. Of degene die vergaten dat ze liever voor Joey ging. Maar dat was geen verhaal voor een eerste ontmoeting, dus vertelde ze dat niet zomaar en ze dacht er toch liever niet aan. Toch was ze meestal heel open over haar verleden. Ze loog er niet om en vertelde het aan mensen als ze het wilde weten.
"Ik ben nog nooit buiten Amerika geweest," gaf ze toe. "Ik vind het hier al groot genoeg, er valt genoeg te ontdekken. Is Europa echt zo speciaal als iedereen beweert?" Ze klonk oprecht nieuwsgierig.

Your make-up is terrible

14 sep 2016 - 19:04 Cratos is offline

Cratos 37973

Solange Paci.
—— With Magdalene Houston & Neona Sage Tarragon.
'Dat is fijn om te horen,' beantwoordde Magdalene. 'Al denk ik niet dat we veel hulp nodig zullen hebben.' Er volgde een bepaalde blik op haar gezicht, maar ik kon zelf niet eruit opmaken wat het nou betekende. Moest ze misschien nodig naar de wc? Om het echt zeker te weten en ernaar te vragen, durfde ik niet en ik vertrouwde er ook zelf op dat Magdalene zelf naar de wc wist te gaan.
Direct besloot ik aan de slag te gaan, wat ik haar ook vertelde, en niet veel tijd meer te besteden aan praten. 'Beter vroeg dan laat,' stemde ze ermee in. Voor ik het wist had ik het flesje leeggegooid in het drinken, wat geserveerd zou worden op het feest. Eerst had ik gekeken of het wel veilig was, echter begon de tijd te dringen en als het op deze tempo verder zou gaan, zouden we voor het feest nog niet klaar zijn.
We bevonden ons zich ergens achterin de ruimte. Het was het idee van Magdalene geweest om hier eerst naartoe te gaan. 'Zullen we die kant oplopen?' Had ze gevraagd. 'Niemand lijkt enige aandacht te hebben gegeven aan die plek, wat vast niet lang meer zal duren. Er zijn hier volgens mij al te veel mensen.'
Ik had geknikt. "Eerst de benodigde dingen," beaamde ik.
Ietwat moeilijk liep ik met haar mee richting de uitgewezen kamer, met dat ik tegelijkertijd tegen haar fluisterde. "Ik heb de kettingen bij me, datgene waar ze niet tegen kunnen en enkele zelfgemaakte potions. Die is het handigste om onder een tafel of achter een plant te verstoppen, omdat die onze kettingen versterkt en het voor bescherming is." Even keek ik achter me om en zag niemand echt verdacht. Ik sprak nog ietsjes zachter. "Ik heb iets in het drinken gedaan, waar ze niet tegen kunnen. We zullen dan snel genoeg merken wie er liever bloed drinken onder ons."
Voordat ik zelf nog maar even bewoog en heel kundig een zelfgemaakt bundeltje onder tafel had gedrukt, net overeind kwam (met verhit hoofd weliswaar; die jurk was verschrikkelijk als ik bukte) en opkeek — zag ik een heel bekend hoofd met fragiel postuur tevoorschijn komen. Snel opende ik mijn mond om haar te waarschuwen, maar de bom was al gebarsten. Ik was niet snel genoeg geweest.
'What's up, witches! Of bitches. Jullie keuze.'
Ik voelde een zachte, geïrriteerde trekken in mijn rechteroog, vanwege de benaming van de roze—harige vrouw tegenover hen. Normaal gesproken had ik de benamingen helemaal oké gevonden, maar we waren in een ruimte waar er genoeg mensen waren en we hier zelf voor een speciale 'missie' kwamen. Om het goed te keuren dat dit zo ten einde werd gebracht, ging ik zeker niet mee in. Ik weigerde om er een eind aan te maken.
"Neona!" Siste ik kwaad. Enkele mensen zie ik opkijken en ik schud verontschuldigend mijn hoofd. "Ze maakt een grapje," lachtte ik ietwat zenuwachtig, terwijl ik mijn handen ophield. Alhoewel ik wist dat ze dat zeker niet deed. Kort stal ik een blik van Magdalene over hoe zij er misschien over dacht, maar zoals eerder bewezen was — was het sociale contact en uitdrukkingen nog steeds niet mijn beste kant.
Voor Neona nog verder er iets uit kon flappen, trok ik haar mee naar een andere verlaten ruimte, terwijl ik een "Kom mee," mompelde. Ik wist eigenlijk wel zeker dat Neona het niet van dank zou stellen, maar straks verraadde ze ons en dat wilde ik dus het allerliefst voorkomen. We stopten in een ruimte, wat een enorm lange gang leek, en ik draaide me (of tenminste, próbeerde me) woest om te draaien. Ik zou hier niet van gediend zijn en dat zou ik laten zien ook.

Een hele korte seconde schoot mijn moeder door mijn hoofd. Die liet ook vaak merken dat ze ergens niet van gediend was. Ik slaakte een zucht. Het was duidelijk dat ik ze erger mistte dan normaal.
"Ik zou het appreciëren als je zulke dingen, ook al zijn het grapjes, niet hardop zegt. Zeker niet met het feest vanavond. Magdalene en ik zijn van plan de vampieren op te sporen." Er gleed een donkere impressie over mijn gezicht. Het kwam door de herinnering van het donkere, bloedende aanblik van een oude heksenvriendin. De vampieren hadden haar dat aangedaan en hierbij liet ik het niet zitten. Ze zouden boeten. "Of wil je soms de vampieren heel weg laten lopen?" Het kwam er botter uit dan ik wilde en ik klapte mijn mond dicht. Ik besloot er verder niks over te zeggen.
"En doe deze om, het licht op als er een vampier dichtbij in de buurt is." Dichtbij in de buurt? Misschien was dat niet geheel specifiek genoeg. "Daarmee bedoel ik.." Ik dacht even na. "Zo'n circa één tot drie, vier meter in de buurt, het is mogelijk dat diegene ook dichterbij is." Mijn hand stak ik uit naar Neona met de ketting, waarna de volgende ketting die ik uitstak voor Magdalene was.

[ bericht aangepast op 14 sep 2016 - 19:06 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Index RPG Actieve Topics Zoek