[RPG] Players and WAGs • O1 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 7 aug 2016 - 20:25 ]

---

El Diablo.

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

MT.

---

Faith is everything.

— Mine.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Yasssss MT

---

Big girls cry when their hearts are breaking

MT.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

MT.

---

That is a perfect copy of reality.

MT ^^

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

MT

---

Bowties were never Cooler

Ilya Milan Kalev
We hadden de wedstrijd gewonnen, en flink ook. Het was een zure appel dat we er met de verdediging een ver genoeg door hadden gelaten dat Kris zelfs niet de tijd had gehad om de bal te houden, daar moesten we echt beter op oefenen, maar die 4 punten verschil in doelsaldo zette wel weer een boel recht. Dat gaf me in elk geval een heel goed gevoel, want met het nationale team was het zeker niet zo goed gegaan. Waar je soms wel huldigingen zag van teams die terugkwamen, moesten wij meteen samen het veld op om strafrondjes te lopen en te trainen. Het was zwaar geweest, en een beetje mosterd na de maaltijd, maar ik had zo het gevoel dat we er als team sterker en hechter uit waren gekomen. Nu waren we al weer eventjes opgesplitst, en waren de trainingen met Alicante ook alweer begonnen. Dit was voor mij ook weer een uitdaging, want ik kende hier nog maar weinig mensen en de trainingswijze was ook heel anders dan in Schotland of Rusland. Ik wist nog niet of het me lag, en dat zou de tijd uitwijzen, maar voor nu liep het redelijk. Het liep alleen niet geheel pijnloos, want tijdens de laatste wedstrijd tegen Wales had ik mijn kruisbanden verrekt met een verkeerde val, en dat voelde ik wel degelijk. Toch moest ik door, het was nu eenmaal mijn werk en ik was niet iemand om te gaan klagen. Misschien dat ik vanavond een afspraak kon maken met de vriendin van Kris, om er eens naar te laten kijken. Ik mocht zowel Kris, als zijn meisje wel, zeker Kris had eenzelfde mentaliteit als ik, dus dat kwam wel goed. Nu was ik net klaar met omkleden van mijn simpele kloffie naar een zwart hemd met korte mouwen en een zwarte broek. Ik had ook wel een jasje aan, maar meer om straks over de schouders van mijn vriendin te slaan als ze het koud kreeg, dan dat ik het echt nodig had. Het was hier namelijk voor mijn gevoel nog altijd bloedverziekend warm. "Char? Ben je klaar?" vroeg ik door ons knusse appartementje heen. Het was niet heel groot, maar meer dan voldoende, en groter dan waar ik ooit in had gewoond in Rusland. Dan konden we zo naar de bar met de taxi, want ik wilde wel graag wat kunnen drinken vanavond. Een wedstrijd als deze mocht gevierd worden. Nu was het even wachten op mijn vriendin en de taxi, en dan konden we even lekker loslaten met de jongens. Morgen zouden we wel weer zien hoe we op het veld zouden staan, maar een klein feestje met alle jongens was wel op z'n plaats. Misschien was het ook wel een mooie tijd om de rest te leren kennen, want naast Kris, waren de meesten totale vreemden voor me.

[ bericht aangepast op 11 juli 2016 - 20:53 ]

---

Bowties were never Cooler

---

De wedstrijd was voor Kristian zowel een succes als een domper geweest. Ze hadden een mooie overwinning geboekt en dat plezierde hem. Toch kon hij er altijd ontzettend van balen dat hij een bal door gelaten had. Zoals er vaker werd gezegd, kan een keeper de wedstrijd niet winnen, alleen redden. Dit keer was er van beide geen sprake. De wedstrijd was immers al gewonnen toen er vijf keer gescoord was, hij zat er gewoon net naast toen de tegenstander een bal in de rechtse kruising schoot en dat zinde hem niet. Dit waren van het soort dingen waar Kris zich slecht voor een aantal minuten aan ergerde. Zodra ze verloren hadden en dat deels kwam door Kris, dan was hij de hele avond niet aanspreekbaar. Gelukkig voor zijn vriendin was Kris deze avond redelijk opgewekt, tenminste voor zijn doen.       Kris had zich in een vrij simpele blouse gestoken voor de avond. Hij hield niet van nette pakken, omdat die te ongemakkelijk waren naar zijn mening. Zeker op rustige avonden vond Kris dat hij zich gerust in een vrij neutrale outfit mocht bevinden. Hij stond bij de voordeur te wachten op Kari. Even had hij gebeld met zijn ex-vrouw om te vragen hoe het met zijn dochters ging. Hij zag hen niet vaak, omdat hij te druk bezig was met trainen. Nu zag hij Yentl en Yaël slechts één weekend in de maand en dat moest maar passen in zijn drukke schema. Hij was bereid om alles opzij te zetten voor zijn meiden. 'Ben je zover?' vroeg Kris. Hij wist niet of Kari nog boven was of ondertussen al helemaal klaar was, daarom wachtte hij geduldig bij de deur terwijl hij wat berichtjes op zijn telefoon las.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

• Twenty-Two • Outfit • Our boys ruled! • With Axel •

      Dat mijn stem morgen vermoedelijk een schorre toon zou hebben, was wellicht een vastgestelde feit. Het enthousiaste geroep naar het winnende team en tevens voor mij het beste team had vrijwel de gehele wedstrijd uit mijn mond geklonken. Elke doelpunt die team scoorde maakte mijn jubelende vrolijkheid voor hen alleen maar meer, en voor één daarvan in het bijzonder. Meerdere malen hadden mijn ogen naar hem gezocht, waarbij ze eveneens onderzoekend over hem heen hadden gegleden; zoekende naar een teken dat zijn oude blessure weleens was gaan opspelen. Er was me niets opgevallen en dat maakte deze wedstrijd nog mooier dan hij eigenlijk was.
      De wedstrijd was nog geen minuut afgelopen, of mijn telefoon trilde enkele keren als een bezetenen. Ik hoefde niet te kijken om te weten wie me zojuist een berichtje hadden gestuurd, tenslotte hadden Kesari en papa er een vast ritueel van gemaakt om via mij Axel te feliciteren met het winnen van een wedstrijd — wetende dat deze voorlopig toch niet in staat was om op de zijne te kijken. Glimlachend beantwoorde ik de berichten zodra ik daar de eerste beste mogelijkheid voor kreeg, en stopte het ding vervolgens weer veilig weg.
      Terwijl het stadion langzaamaan leegliep, en enkele fans al joelend doch vrolijk zingend naar buiten vertrokken, besloot ik eens aanstalten te maken om langs huis te gaan zodat we later richting La Infinito konden — de lounge waar de spelers en hun aanhangen vanavond samen zouden komen, althans dat is wat me verteld werd. Tevens kon ik niet wachten om Axel weer te zien, echter ditmaal van een heel stuk dichterbij dan dat ik de afgelopen negentig minuten had mogen doen.

      Eenmaal thuis aangekomen — en Axel bedolven te hebben onder enkele kussen en felicitaties voor het winnen van de wedstrijd — dook ik de badkamer in om me op te frissen terwijl Axel zijn eigen ding deed. Een kleine twintig minuten later wandelde ik mijn slaapkamer in, gehuld in niks minder dan alleen een lingeriesetje, en plukte een setje kleding uit de kast die ik voor de spiegel besloot aan te trekken. Achter me hoorde ik zacht gegiechel klinken, waarop ikzelf kort grinnikte en mijn hoofd subtiel schudde. Een schuine blik in de spiegel vertelde me dat Axel — liggend vanuit mijn bed — naar mijn kont staarde en het daarbij niet kon laten een vrolijk lachje te laten klinken.
      ”Dus Meneer Tomasson,” bracht ik uit, mijn zicht nog altijd via de spiegel op hem gericht, en trok geamuseerd één van mijn wenkbrauwen op. “Vermaken wij onszelf een beetje zo?” Om mijn plagerij een beetje bij te zetten wiebelde ik licht met mijn kont terwijl ik het spijkershortje omhoog hees om hem goed aan te doen, waarna ik iets naar voren boog om het grijze shirtje van de stoel af te pakken — daar ik deze onderweg naar de spiegel eroverheen had gehangen.

[ bericht aangepast op 11 juli 2016 - 22:45 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

TWENTY-THREE || OUTFIT || WITH KRIS

---

Kari was blij dat de jongens gewonnen hadden, en dik ook nog. Ze was niet alleen blij voor het team, maar stiekem ook voor zichzelf, omdat ze inmiddels maar al te goed wist dat Kris niet te genieten was wanneer het team verloren had. Ze vond het jammer dat het hem altijd zo dwars zat wanneer ze verloren. Nouja, ze snapte het natuurlijk volledig, maar ze wilde dat hij niet zichzelf de schuld gaf wanneer ze verloren, want voetbal is en blijft een team sport. Het zijn taak ja om geen ballen in het goal te laten, maar als de verdediging er een potje van maakte, werd het ook gemakkelijker voor de tegenpartij om te scoren, en zo kon ze nog wel meer redenen noemen, maar ze wist dat dat niet aan Kris' hoofd te praten was.       Na de wedstrijd was Kari iets eerder naar huis gegaan dan Kris, want hij zou toch douchen bij het stadion en zij had langer de tijd nog om zich klaar te maken. Al kwam het er eigenlijk altijd op neer dat hij alsnog eerder klaar was als haar. Ze had gewoon simpele kleding aangetrokken, omdat ze "slechts" naar La Infinito gingen. Aan het begin had ze het lastig gevonden om te bepalen wat voor soort kleding ze aanmoest, met als gevolg dat ze vaak underdressed of juist overdressed was, maar inmiddels had ze het onder de knie. Niet dat het veel uitmaakte, want er zouden toch altijd wel mensen zijn met kritiek.       'Ben je zover?' riep Kris.       'Ik kom er aan!' Kari haalde nog een laatste keer een borstel door haar lokken, waarna ze de badkamer uitliep en zich richting de voordeur begaf, waar ze haar vriend een kus gaf. 'Ik ben er klaar voor,' glimlachte ze.       Ze gingen naar de lounge met Kris' eigen auto, wat ze eigenlijk een stuk prettiger vond dan met de taxi gaan, gezien de taxichauffeurs zich vaak nogal awkward gedroegen. Het was verder te hopen dat de paparazzi niet op zou dagen bij de lounge, al zag ze sommige van de WAGs er eigenlijk wel voor aan om hen expres te tippen. De paparazzi en alle luxe was dan ook iets waar ze nog steeds aan moest wennen.

[ bericht aangepast op 12 juli 2016 - 1:17 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Ik fixeerde mijn haar snel met nog wat haarmousse en gooide mijn haar daarna voorover, schudde er wat volume in en gooide het weer naar achteren zoals het zou moeten zitten. Mijn hoofd draaide ik naar mijn spiegel en zag wat plukjes uitsteken, die ik daarna weer plat maakte op mijn hoofd. Ik glimlachte tevreden naar mezelf toen ik eindelijk, na zo'n twee uur, klaar was.       Ik pakte snel mijn hakken erbij en ging daarna op mijn bureaustoel zitten. Mijn tafel zat vol met papieren en mappen, de rede waarom ik mijn make-up in de badkamer had gedaan. Heel snel ruimde ik alle papieren voor mijn sollicitaties op en zette die allemaal op één stapel, waarna ik al mijn mappen weer in mijn kast deed en vervolgens zat ik met een nette tafel. Soort van. Ik keek nog heel even mijn sollicitatiepapieren door en mijn e-mails op mijn laptop, voor het geval dat ik al een mailtje had teruggekregen van een bedrijf waar ik al had gesolliciteerd. Tot mijn teleurstelling had ik alleen maar een mail van mijn moeder in mijn mailbox met mijn kinderfoto's.       "Char? Ben je klaar?" Ik schoot op toen ik zijn stem hoorde en keek rond. ''Ja! Wacht!'' Ik deed mijn stiletto's aan en hobbelde ietwat onhandig naar de woonkamer toe, met mijn jas - die eigenlijk meer fashion over function was - in mijn handen.       ''Hey, je ziet er leuk uit.'' Ik gaf hem een glimlach en drukte daarna een kus op zijn wang, waarna ik zijn hand vastpakte. ''Taxi?''

[ bericht aangepast op 12 juli 2016 - 11:14 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

---

Amaris was nooit het type geweest om blijdschap erg te tonen. Ze was erg ingetogen en probeerde meestal niet te veel op te vallen. Daarom had ze voorzichtig gejuicht toen de mannen de wedstrijd gewonnen had. Toen Eli een doelpunt zette, verscheen er acuut een glimlach op haar gezicht. In tegenstelling tot andere vriendinnen of vrouwen van de spelers was Amaris erg rustig. Soms was ze zelfs verlegen te noemen en dat paste eigenlijk totaal niet bij haar beroep als journaliste. Het lag voornamelijk aan de situatie waarin ze zich bevond. Voor de camera wist ze al haar charme eruit te gooien, maar dat was zakelijk en daardoor makkelijker voor haar. In het dagelijkse leven was ze juist bang om iets fout te doen en dat ze daardoor in een verkeerd licht kwam te staan.       Na de wedstrijd was Amaris gauw naar huis vertrokken. Ze woonde niet samen met Eli, maar ze bracht wel veel nachten bij hem door. Daardoor lagen haar spullen vaak verdeeld over de twee appartementen. Gelukkig voor haar had ze de juiste schoenen in haar eigen appartement liggen, waardoor ze haar outfit goed af kon maken. Ze krulde haar haren lichtjes en spoot gauw wat zoete parfum op. Om de een of andere reden was ze nerveus voor de avond. Ze mocht iedereen wel, maar ze moest ontzettend wennen aan alle gekte in het wereldje. Sommige vrouwen konden namelijk erg extreem zijn voor Amaris' begrippen en ze kreeg sterk het idee dat deze vrouwen meer van het geld dan van hun man hielden. Amaris bekeek haarzelf nog een laatste keer in de spiegel en besloot toen om Eli een bericht te sturen.       Hey, Zal ik een taxi bestellen of kom je ophalen? x A.       Amaris liet zich neervallen op haar bank om haar voeten nog enigszins rust te gunnen voor een avond op hoge hakken. Ze bekeek wat berichtjes op haar telefoon, maar niets boeide haar echt. Dat deed ze eigenlijk meer om haar tijd door te komen en te wachtte op een antwoord van Eli .

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Ilya Milan Kalev
Bij de stem van mijn vriendin kreeg ik als reflex een vertederde glimlach op mijn gezicht. Die glimlach werd net nog iets breder toen ik haar wat onhandig hierheen zag trippelen op een stel van haar onmogelijk hoge hakken, waardoor we nu even lang waren. Ze was misschien niet de perfecte Russische vrouw, maar ze kwam er verdomt dicht bij in de buurt en ik zou haar zeker niet anders willen dan dat ze was. Ik drukte een kus op haar voorhoofd en pakte haar hand voorzichtig aan. Ergens was ik nog altijd bang dat ze brak, al wist ik heel goed dat het nooit zou gebeuren. "Dank je. Jij ziet er prachtig uit, als altijd, maar een zonnebril is echt niet meer nodig." Ik haalde het ding van haar neus af en legde het op het kastje waar ik meestal dingen neerlegde die later moesten worden opgeruimd. Alexei, met wie ik net nog een rondje was gaan lopen, lag rustig in zijn bench en het zag er niet naar uit dat hij nog veel meer zou doen vanavond. Het rondje was naar het park gegaan, waar we wat hadden geapporteerd, en daarna weer terug, want ik voelde mijn banden wel degelijk en liep nu duidelijk mank. Ik probeerde het niet te laten merken, maar het werd zo na een wedstrijd wel lastig. "Als het goed is pikt de Uber eerst ons nu op." Ik viste mijn mobiel even uit mijn zak, maar zag nog geen melding dat die er stond, waardoor ik haar naar me toedraaide en een kus op haar lippen drukte. In het openbaar was ik niet van het uiten van dit soort dingen, handjes vasthouden ging net, maar was ook echt het verst wat ik in het openbaar zou gaan, maar dat maakte mijn liefde voor haar helemaal niets minder. Ik hoorde getoeter buiten en glimlachte. "Daar is die." Nog snel stal ik een kusje van haar lippen, als een verliefde puber, voor ik met har het appartement uit liep en niet veel later beneden de taxideur voor haar open hield. We zouden er zo zijn, en dan zou het hopelijk een gezellig avond worden.

---

Bowties were never Cooler