Once Upon A Time (speeltopic) ~7 - Speeltopics

Het was een mooie dag in Storybrooke, alle vloeken waren verbroken en de doden waren weer tot leven gekomen. Mensen uit alle werelden waren samen, kinderen speelde buiten en volwassenen kletsen samen.

De dagen werden slechter er liep een moordenaar rond die ze niet kunnen pakken, tegelijkertijd belanden er veel mensen in het ziekenhuis, er zijn vloeken bezig. Zouden ze het nog wel kunnen redden?

De vloek is uitgesproken en iedereen is vergeten wie hij is. Hoe loopt dit af?

Jens Potter
'Mag je proberen.' Deze uitspraak beviel me niet. 'Erg veilig is het alleen niet geloof ik. Geen rede waarom, of die zal je niet begrijpen. Maar hier,' En deze nog minder. Hij propte 10 euro in m'n handen. 'Ga een winkel in en koop iets. Ik denk niet dat mijn hobby's zo geschikt zijn voor jou.' "Oke, dankjewel. Tot ziens hoop ik!" Ik wandelde weg, richting een winkelstraat. Er was een antiekwinkeltje. Ik liep binnen. Er stond een vrouw achter de balie. "Goedendag. Ik zou graag een..." Ik bedacht iets. Een vervoermiddel zou wel handig zijn. "... Een vervoermiddel willen hebben... Een fiets of motor of zoiets."

Peter Pan
'Mag je proberen.' zeg ik. 'Erg veilig is het alleen niet geloof ik. Geen rede waarom, of die zal je niet begrijpen. Maar hier,'
Ik geef hem tien euro. 'Ga een winkel in en koop iets. Ik denk niet dat mijn hobby's zo geschikt zijn voor jou.'

Jens Potter

'Ik heb vijf broers, dode ouders, en ik had een vriendinnetje dat ook bij ons thuis woonde.' legt hij uit. 'Of dat laatste nog steeds is weet ik niet zo goed. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien.' "Oke. Weet je iets dat ik kan doen van zodra je weg bent? Ik zou graag eens buiten Storybrooke gaan ofzo..."

Peter Pan

'Ik heb vijf broers, dode ouders, en ik had een vriendinnetje dat ook bij ons thuis woonde.' leg ik uit. 'Of dat laatste nog steeds is weet ik niet zo goed. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien.'

Regina

Beide moesten we lachen om de opmerking van Roland. 'Ik ga zo naar mijn werk,' ik draaide me richting Ruby toe, terwijl ik wat viezigheid van Rolands gezicht afveegde. 'Ik denk dat ik na mijn werk nog even naar Vittoria ga, dus ik weet nog niet hoe laat ik thuis ben.' Ik gaf een knikje richting Ruby. "Doe de groeten aan Gold als je hem nog ziet." De deurbel ging plotseling, maar Ruby was er al bij. Ik kon rustig verder mijn gang gaan.
'Mam?' hoorde ik Ruby gillen vanaf de deur. 'Er is een rare man aan de deur.' Ik slaakte een diepe zucht. "Hier blijven Roland. Eet jij je boterham maar verder op." Ik liep de keuken uit richting de gang. Ik zag in de deuropening een meisje staan, die ik eerder had gezien, maar geen naam van wist en die Rus. "Kan ik jullie helpen?" vroeg ik vriendelijk.

---

If no one else will defend the world then I must

Joseph Lloyd Dombrowski

"Kan ik jullie helpen?" vroeg een vrouw die in het deurgat kwam staan overdreven vriendelijk. "Kkkan... Uuu... Rrrussisch? Ooof... Ccvypriot?" Vroeg ik. Nederlands verstond ik maar ik kon het gewoonweg niet uitspreken...

Jo

"Kan ik jullie helpen?" vroeg een vrouw die waarschijnlijk de moeder was van het meisje.
"Hallo, ik ben Jo Mari. Ik hoop dat u mij kunt helpen, ik ben namelijk opzoek naar de burgemeester maar ik weet niet waar hij woont. Weet u dat?" vroeg ik beleeft.
Ze leek me wel vriendelijk, maar aan de andere kant ook erg kil, dat kon je zien in de ogen van haar.
Nouja, alsof mijn ogen zo vriendelijk eruit zagen...

[ bericht aangepast op 9 juni 2016 - 20:07 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Odi/Stefani

Een jongen kijkt me even aan, hij komt me heel vaag bekend voor, maar ik heb geen idee waarvan dus besteed ik er ook geen aandacht aan.
Waarschijnlijk woont hij hier ook gewoon en heb ik hem wel eerder gezien, niets speciaals dus waarschijnlijk.
'Ik ga even naar het antiek winkeltje,' zeg ik tegen Ray voor ik de hoek om schiet en de winkel in loop. Er staat een jongen, ik bots bijna tegen hem op, oeps. Net niet gelukkig. 'Sorry!' zeg ik.

---

mortui vivos docent

MT

---

When you believe your dreams come true

Jens Potter

'Sorry!' zegt een meisje dat bijna tegen mij liep. Wat is dat toch vandaag. "Het is niets meisje, ik ben het al gewend ondertussen." Ik moet even lachen. "Een jongen, genaamd Peter deed het daarnet ook al... Maar, wie ben jij?"

Odi/Stefani

'Stefani Bird, aangenaam kennis te maken!' zeg ik vrolijk.
Peter... De naam klinkt lichtelijk bekend in mijn oren, als een slaapliedje, het tikken van de klok of het druppelen van de regen. Maar een gezicht kan ik er niet bij plaatsen. Het zal vast gewoon een verhaal zijn, dat Ray al aan me vertelde sinds ik klein ben? Of zoiets?
'En wat is jouw naam?' vraag ik dan.

---

mortui vivos docent

Ruby

Ik haalde opgelucht adem toen Regina er bij kwam staan "Kan ik jullie helpen?" vroeg ze aan het tweetal. "Kkkan... Uuu... Rrrussisch? Ooof... Ccvypriot?" Ik keek de jongen vreemd aan. Hij was dus Russisch, maar wat had een Rus hier nou te zoeken. "Hallo, ik ben Jo Mari. Ik hoop dat u mij kunt helpen, ik ben namelijk opzoek naar de burgemeester maar ik weet niet waar hij woont. Weet u dat?" beantwoorde Jo mijn moeders vraag. 'Gaat het wel goed met je Jo? Je weet toch dat mijn moeder de burgemeester is? Dat is ze al jaren.' verbaast keek ik haar aan. 'Nou ja, ik moet naar mijn werk. Tot vanavond' glimlachte ik naar Regina. Ik knikte kort naar de andere twee en glipte tussen hun door. Neuriënd liep ik door de straten van Storybrooke. Ik keek op de grote klok, maar natuurlijk stonden de wijzers stil zoals ze al jaren deden. 'Mam moet het echt een keer laten maken,' mompelde ik. Op mijn mobielje zag ik dat ik nog heel even tijd had. Snel glipt ik de winkel van Gold binnen. 'Hé Vit, glimlachte ik naar het meisje dat achter de toonbank stond. 'Vanavond pizza eten hè? Ik moet nu naar mijn werk, zie je straks!' Ik stak mijn hand op en liep weer naar buiten. 'Oh en doe je vader de groetjes van mijn moeder.' Ik liep richting het politiebureau, eenmaal binnen gooide ik mijn Jas neer en plofte ik neer achter mijn bureau. Ik keek naar de stapels dossiers die verwerkt moesten worden, zuchtend rekte ik mij uit. Het zou vandaag een saai dagje worden.

---

When you believe your dreams come true

Jens Potter

'Stefani Bird, aangenaam kennis te maken!' zei ze vrolijk. 'En wat is jouw naam?' "My name is Bond. James Bond." Zei ik lachend. "Nee, ik ben Potter. Jens Potter. Wat kom je hier doen?" Ik keek wat rond in de winkel. De vrouw achter de balie was schijnbaar niet zo spraakzaam...

Odi/Stefani

'Gewoon, rond kijken, het geld van mijn vijf broers opmaken, of zoeken naar poppen die zogenaamd onze ouders zijn...' zeg ik. Ik loop langzaam naar een schoenenpaar. Rode dansschoentjes, spitsen. Ze lijken precies mijn maat.
Nu dans ik ook, dus zou ik ze best willen hebben. Ik houd ze omhoog. 'Mevrouw, weet u hoe duur deze zijn?' vraag ik.

---

mortui vivos docent

Regina

"Kkkan... Uuu... Rrrussisch? Ooof... Ccvypriot?" stotterde de man, die uit Rusland kwam. "Nee, dat spreek ik niet, but I do speak English, do you?" Waar had ik dit bezoek toch aan te danken? "Hallo, ik ben Jo Mari. Ik hoop dat u mij kunt helpen, ik ben namelijk opzoek naar de burgemeester maar ik weet niet waar hij woont. Weet u dat?" Mijn mond viel open van verbazing. Hoe kon zij niet weten dat ik de burgemeester was? Was er iets mis met dat kind of was er iets misgegaan met de vloek. Dat laatste kon gewoon niet. Voor ik iets kon zeggen was Ruby me al voor. 'Gaat het wel goed met je Jo? Je weet toch dat mijn moeder de burgemeester is? Dat is ze al jaren.' beide keken we haar verbaast aan. 'Nou ja, ik moet naar mijn werk. Tot vanavond' Ruby glimlachte naar mij, waardoor ik alleen met deze twee personen overbleef. "Waarvoor heb je me nodig?" vroeg ik aan Jo.

---

If no one else will defend the world then I must

Jo
"Waarvoor heb je je nodig?" Vroeg de vrouw. Mijn wangen werden rood, ze was de burgemeester. "Oh Sorry, u bent dus de burgemeester...." Verontschuldig ik me.
"Nou weet u, ik weet niet waar ik woon, het is gewoon weg. Dus ik dacht dat u het misschien zou weten..." Vertelde ik beschamend.

[ bericht aangepast op 10 juni 2016 - 6:34 ]

---

het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]

Joseph Lloyd Dombrowski

"Nee, dat spreek ik niet, but I do speak English, do you?" Zegt de vrouw. "Yes yes. Not so good but i understand you... Where am i?" Ik keek rond dit leek niet op het Russische leger. Gelukkig. Hier waren wel vriendelijke mensen maar spijtig dat ik ze niet kon verstaan...

Jens Potter

'Gewoon, rond kijken, het geld van mijn vijf broers opmaken, of zoeken naar poppen die zogenaamd onze ouders zijn...' zegt Stefani. "Oke, leuk denk ik..." Ze keek rond en vroeg iets aan de vrouw.