[300] Now is our time | Speeltopic [RPG] - Speeltopics

[face=courier]

Nederlandse RPG
Rollen VRIJ

Het begon allemaal op 20 mei. Een groep vrienden waren aan het genieten van hun leven. Ze waren aan het barbecuen in een of ander veld dichtbij een bos wanneer het plots hard begon te regenen en onweren. De jongeren liepen het bos in om ergens te schuilen. Ze waren hier al vaker geweest maar het kioskje hadden ze nog nooit eerder gezien. Toch besloten ze om er te schuilen omdat ze vonden dat dit misschien wel de veiligste en dichtste plek zou zijn. Uiteindelijk zijn ze er in slaap gevallen en wanneer ze de volgende ochtend wakker werden in het kioskje beseften ze al snel dat alles er helemaal anders uitziet. Hun kledij is anders en niets lijkt nog op hun omgeving. Ze zijn teruggekeerd naar de middeleeuwen. Ja, de tijd van ridders en grote kastelen. Hoe zullen ze ooit terug naar hun eigen tijd terugkeren?



De RPG start op een zonnige vrijdag, 20 mei. We zijn in de middeleeuwen. De jongeren hebben nu pas door dat ze niet in hun eigen tijd zitten terwijl de middeleeuwse mensen hun leven gewoon rustig voortleven.

Mijn topics.

---

She was always looking for more..

ABO!

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Mijn topic!

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

MT, ik maak zo gauw mogelijk een post (:

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

MT

---

When you believe your dreams come true

Clemense Florie Godelief

Je danst rustig door mijn gedachten, zoals je dat wel vaker doet

      Het was een zonnige en warme dag in mei. Het dorp sliep niet op zo’n dagen. Mensen liepen door de straten en kochten hun benodigdheden aan de plaatselijke kraampjes. Het was een fijne drukte. Iedereen nam de tijd om een gesprek aan te gaan. Clemence liep door de smalle straten en had een gevulde mand in haar handen. Bij enkele kraampjes hield ze stand om boodschappen op te halen. Het was een taak die voor haar weggelegd was. Haar oudere broers lagen op dit moment te slapen - of ze hielpen met haar ouders. De familie Godelief bakte brood voor het ganse dorp. Ze waren de plaatselijke bakkerij. Daarbij verkochten ze het vlees van de jacht door aan de slagerij. Zo verdienden ze hun brood. Je kon hen niet arm noemen, maar rijk waren ze ook niet. Ze waren hardwerkende burgers.
      Een bijzonder kraampje trok haar aandacht. Ze had deze nog nooit eerder opgemerkt. Het waren allemaal messen en jagerspullen. Haar oog viel meteen op een klein mes. Niet erg groot. Het paste mooi in haar hand. ‘Mooi mes, is het niet?’ Ze keek op naar de man die achter de stand stond en knikte. Hij zag er mager uit. Zijn gezicht was ingevallen en er cirkelden donkere kringen rond zijn ogen. Zijn blonde lokken lager verwilderd rond zijn gezicht. Zijn jukbeenderen staken fel uit. Hij zag er moe uit… En hongerig. Ze kreeg medelijden. ‘Hoeveel wil je voor dit mes?’ klonk haar zachte stem. De man zijn prijs was veel te hoog. Ze kon het niet betalen. ‘Het spijt me.’ Ze legde het mes terug neer en zuchtte zacht.
      Toen de man haar pols vast nam, schrok ze hard en deinsde ze achteruit. Zijn blik was verwilderd. ‘Ik heb het geld nodig,’ smeekte hij. Hij klonk hopeloos, alsof hij geen andere keuze had. ‘Ik kan het niet betalen,’ gaf ze als weerwoord. Haar medelijden was verdwenen. Ze kreeg de rillingen van deze man. Ze wou haar hand uit zijn greep lostrekken, maar zijn vingers klemden zich steviger rond haar pols. ‘Je moet het mes kopen.’ Zijn stem klonk dwingend. ‘Alsjeblieft, laat me los,’ smeekte ze de man. Haar ogen waren groot geworden en de mand had ze op de grond laten vallen zodat ze zijn vingers van haar pols los te maken. Maar dat had geen effect. Hij was te sterk. Ze wou om hulp roepen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Het was alsof ze niet in staat was om een gil te geven. Ze kreeg het benauwd. De paniek raasde door haar lichaam. Ze had hulp nodig. Haar ogen keken snel door de menigte, op zoek naar een bekend gezicht.

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 13:41 ]

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

MT!

---

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

Ik word wakker van het licht dat door de ramen op mijn gezicht schijnt. Ik doe mijn ogen langzaam open, maar door het felle licht doe ik ze snel weer dicht. Ik wil nog niet opstaan, terwijl ik mij zuchtend om draai. Ik merk dat ik niet in mijn zachte, warme bed lig, maar dat ik op iets hards lig. Als ik niet in mijn bed lig, waar ben ik dan? Denk ik verschrikt. Als ik bij mijzelf na ga wat ik de dag er voor heb gedaan, weet ik het weer. Gisteren was die BBQ waar ik voor uitgenodigd was. Een of ander jaarlijks feest, aan de rand van het stadje. Ik herinner mij dat het vreselijk begon te stormen en dat we zijn gaan schuilen bij een kioskje. Het wordt mij weer volledig helder. Ik doe mijn ogen open en ga overeind zitten. Ik kijk rond naar de groep vrienden die her en der verspreid liggen, de meesten slapen nog. Ik rek mij langzaam uit, helemaal stijf van de nacht op de harde vloer. Dan merk ik op dat er iets anders is. Ik kijk rond, nee niemand mist er. Iedereen is er nog. Dan zie ik het, mijn mond valt open van verbazing. Wat voor kleren heeft iedereen aan? Het lijken wel middeleeuwse kostuums. Als ik mijn eigen lichaam bestudeer zie ik dat ik ook iets anders aan heb dan dat ik afgelopen avond aan had. Verschrikt spring ik op. Ik struikel ongeveer over Nate heen, die schuin achter mij ligt. ‘Ho, sorry,’ mompel ik. Terwijl ik voorzichtig over hem heen stap. Ik loop naar het raam, waar het licht vandaan komt. De zon schijnt fel naar binnen. Ik kijk door het raam en zie tot mijn schrik dat de omgeving anders is, dan hoe we het gisteren aantroffen. Wat is er toch gebeurd? ‘Jongens wakker worden’ stamel ik. ‘Weten jullie wat er aan de hand is?’ Ik loop naar Imogen en schud haar door elkaar, om haar wakker te krijgen.

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 20:02 ]

---

When you believe your dreams come true

Aurora Laure O'Neill

Ik word wakker en nog steeds voel ik me moe. Waarschijnlijk hebben maar weinig uren geslapen. Ik open mijn ogen en kan me maar moeilijk oriënteren tot ik besef dat er gisteren een BBQ was en dat we hier zijn gaan schuilen omdat het hevig aan het regenen was. Ik moet in slaap gevallen zijn. Net als de rest veronderstel ik als ik eens rond me kijk. "Wat hebben jullie aan?", lach ik als ik merk dat Joanne wakker is. Dan pas zie ik dat ik ook zo'n lelijke kledij aan heb. "Is dit een grap of zo?", vraag ik verwarrend. Ik sta op en kijk naar buiten. Het landschap ziet er plots helemaal anders uit. "Wat is dit?", schrik ik. "Waar zijn we?", is mijn vierde vraag. Ik ben bang dat Joanne ook geen antwoorden zal kunnen geven. Haar gezichtsuitdrukking ziet er al even verward uit als de mijne. "Dit is echt niet grappig", zucht ik. Ik wandel tussen de rest door naar buiten. Dit moet toch een droom zijn. Ik herken hier helemaal niets. Alleen dat kioskje. Dit begint echt eng te worden. We zitten hier ergens in de middle of nowhere. Ik begin door het veld te wandelen op zoek naar iets van een huis tot ik besef dat het misschien verstandiger is dat we bij elkaar blijven. Want mijn IPhone is ook nergens meer te vinden. Ik keer terug naar de rest. Joanne probeert Imogen wakker te schudden. "Wat moeten we nu doen?", panikeer ik. Ik kan echt niet goed omgaan met zo'n situaties. En ik ga zo kwaad zijn op de persoon die dit met ons heeft uitgehaald.

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 14:55 ]

[Mon Topieks]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Ik kan me niet herinneren dat ik ook zo vreemd heb gedroomd als deze nacht, al weet ik achteraf ook niet wat er nou precies zo vreemd was. Misschien ging het over eten, omdat de geur van gebraden vlees in mijn geheugen staat geprent. In mijn slaap hoor ik een stem op de achtergrond, die ietwat paniekerig klinkt. Veel zorgen maak ik me daar eerste instantie niet om, omdat ik gewoon graag door wil slapen voor de komende uren. Als ik de stem dichterbij hoor komen begint er iemand aan me te trekken. Kreunend probeer ik op mijn andere zij te gaan liggen, hopend dat deze persoon zo aardig wilt zijn om me niet verder te storen. Uiteindelijk schrik ik toch wakker door een pijnlijke spijker die tegen me aan porde. Ik kijk meteen in Joanne's gezicht en neem aan dat zij degene was die me wakker wilde krijgen. Nadat ik even in mijn ogen heb gewreven begin ik al wat scherper te zien, waarna mijn gezonde verstand ook weer naar boven komt drijven. "Is er iets?" Vraag ik bezorgd, waarna ik een blik op de kamer werp. Iedereen lijkt nog in slaap, maar ik zie ook dat er iemand weg is. Is dat waar Joanne zich zorgen over maakt. Zodra die gedachte in mijn hoofd wordt geplaatst, loopt Aurora naar binnen. "Wat moeten we nu doen?" Zegt ze. Meteen valt mijn oog op haar outfit, en op Joanne's outfit. Even later zie ik ook dat ik zelf ook andere kleding aan heb. "Wat is dit?" Fluister ik een beetje verbaast in mezelf, terwijl ik de donkergroene stof inspecteer. Het enige wat ik kan bedenken, is dat iemand mijn kleren midden in de nacht heeft verwisseld, maar op de één of andere manier lijkt dat me gewoon niet erg logisch. Bovendien lijkt dat me ook nog eens ongelofelijk pervers.

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 15:47 ]

---

She was always looking for more..

Lichtelijk gedesoriënteerd word ik wakker. Where on earth was ik nou weer beland? Kreunend van de pijn in mijn rug kom ik overeind, ik lag op de grond. Wanneer ik mijn vrienden verspreid in het krappe kioskje zie liggen komt alles weer terug; de gezellige BBQ en het noodweer dat uit het niets verschenen was. We besloten te gaan schuilen in het kleine huisje maar zo te zien was iedereen in slaap gevallen. Toch klopt er iets niet. Het dringt tot me door dat iedereen echt belachelijk gekleed is, inclusief ikzelf. "What the fuck?" het klinkt eerder als een boom die wordt doorgezaagd dan mijn stem, maar ja dat komt doordat het ochtend is. Ik hoor een zacht gemompel en zie dat Aurora, Joanne en Imogen al wakker zijn. Zij kijken al even verbijsterd als ik. "Wat is er met onze kleren gebeurd... En waar zijn we?" voeg ik eraan toe als ik naar buiten kijk en helemaal niks herken als het bos waarin we gebarbecued hadden. Ik sta op en klop mijn kleren af. Nou ja, de kleren, want wat zijn het afgrijselijke lappen stof. In de zakken zoek ik naar mijn Blackberry of iPod maar geen van beide zit erin. Wat was dit? Ik probeer logisch na te denken, is het een stomme grap van iemand? Dan was de grap wel geniaal, dat moest ik toegeven, maar hoe was dit kioskje te verplaatsen als er zeven jongeren in lagen? En hoe was het mogelijk dat ze waren omgekleed zonder dat iemand wakker geworden was? Het was gewoonweg niet te verklaren. Ik por Sebastian hard tussen zijn ribben. "Ouwe, word eens wakker joch. Waar zijn we in hemelsnaam beland?"

---

ze had het universum op haar schouders maar droeg het als een paar vleugels

Sebastian • Mikael • Reyes Mijn hoofd bonkte en ik hield mijn ogen dus maar dicht. Het oppervlak waar ik op lag was niet het tweepersoonsbed in mijn loft. Een lage grom weerklonk vanuit mijn mond. Ik hoorde de anderen voor mijn doen te veel lawaai maken en kneep mijn ogen nog meer dicht. Konden ze niet eventjes stil zijn? Niet veel later werd ik hard tussen mijn ribben gepord. "Ouwe, word eens wakker joch. Waar zijn we in hemelsnaam beland?" De stem van Calum deed mij mijn ogen open doen. ''Kan iedereen wat stiller doen? Sommigen hebben hoofdpijn.'' mompelde ik, terwijl ik omhoog ging zitten. Een van de weinige dingen waar ik wel mijn mening over gaf, lawaai. Mijn ogen vielen op de kleding van Calum en een grijns sierde mijn lippen. ''Wat heb jij nou aan?'' vroeg ik hem kalm. ''Of nee, wacht; we zijn zogenaamd in de middeleeuwen beland en dit is dus een grote prank voor degenen die nog slapen, want dan bravo..'' zei ik tegen mijn beste vriend, Imogen, Aurora en Joanne. Langzaam bewoog ik mijn hand richting mijn broekzak, mijn zusje zou nog met me kortsluiten dat ik haar ergens heen zou rijden vanmiddag en ik moest dus kijken of ze al wat gestuurd had. Zodra ik in het niets tastte in beide broekzakken, begon ik rond te kijken. ''Wie van jullie heeft mijn mobiel gestolen?'' Ik keek kort eventjes naar beneden of ik er niet op zat of zo en mijn mond viel wat open. ''Wat heb ik in hemelsnaam aan,'' fluisterde ik meer tegen mijzelf dan de rest. Om de beschrijving kort te weergeven; ik droeg aan elkaar genaaide lappenstof, die er vuil en lelijk uitzagen. Niet de Pink Floyd tanktop met zwarte ripped skinny jeans en de legergroene jack. Snel schoot ik omhoog en probeerde mijzelf tussen iedereen in de kleine kiosk door te proppen en stormde ik naar buiten. ''What the actual fuck?''

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Ugh.
Met barstende hoofdpijn voel ik hoe mijn bewustzijn langzaamaan wakker wordt. Ik probeer me gisteren te herinneren, maar voor zover ik weet ben ik niet eens uitgeweest. Een kater kan het dus absoluut niet zijn. Of toch? Tevergeefs probeer ik me alcohol te herinneren, maar er schiet me niets tebinnen.
Wanneer iemand tegen me aan loopt, ben ik al iets meer wakker.
"Oh, sorry," klinkt het. Ik geef even een korte grom als goedkeuring.
"Jongens wakker worden. Weten jullie wat er aan de hand is?" hoor ik vervolgens, en ik doe mijn ogen half open. De ruimte is licht, en het duurt even voor ik eraan gewend ben. Het gefluister en gemompel om me heen maakt me redelijk nieuwsgierig, en ik ben volledig wakker nu. Ik weet nog steeds niet wat er gebeurd is, maar nu heb ik ook geen flauw idee waar ik ben.
"Wie van jullie heeft mijn mobiel gestolen?" hoor ik Sebastian dan zeggen.
Ik trek mijn wenkbrauwen op, en vervolgens mijn schouders.
"Ik weet niet eens wat er gisteren gebeurd is, laat staan dat ik weet waar jouw spullen zijn," zeg ik grinnikend. Wat verstijfd doe ik een poging om recht te staan, en ik rek me helemaal uit. Ik kijk de mensen om me heen eens rustig aan, en begin te grinniken als ik Imogen, Joanne en Aurora zie.
"Wat hebben jullie in godsnaam aan?" vraag ik lachend. Ik wil mijn handen in mijn broekzakken steken, wanneer ik merk dat dat niet gaat. Mijn blik glijdt naar beneden en ik spring haast in de lucht van het schrikken.
"Wat heb ik in godsnaam aan?" Niet-begrijpend laat ik mijn blik de ruimte rondglijden. Jackson, jongen, waar ben je nu beland?

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Terwijl ik naar Imogen liep, werd Aurora ook wakker. "Wat hebben jullie aan?" lacht ze. Ik zeg niets terug, want daar heb ik het antwoord zelf ook niet op. Als ze merkt dat ze zelf ook deze opmerkelijke kleding draagt, raakt ze lichtelijk in paniek. ‘Ik heb geen idee wat dit is en waar wij zijn. "Dit is echt niet grappig", zucht ze terwijl ze naar buiten loopt. Na veel moeite lukt het mij om Imogen wakker te krijgen. "Is er iets?" Vraagt ze bezorgd. Voordat ik kan antwoorden komt Aurora de kiosk weer binnen lopen. "Wat moeten we nu doen?" vraagt ze, de paniek in haar stem is duidelijk hoorbaar. ‘Rustig blijven Aurora,’ probeer ik haar gerust te stellen. Ook Imogen zie ik verbaast rond kijken.’ Ik heb geen idee waar we zijn. Wat ik wel weet is dat we er belachelijk uit zien en op een andere plek zijn dan dat we gisteren waren.’ Mompel ik. Terwijl ik in mijn hoofd alle mogelijke opties bij langs ga van wat er gebeurd kan zijn.

Ik zie dat de jongens langzamerhand ook wakker worden. Ik merk dat zij ook geen idee hebben van wat er aan de hand is. 'Kan iedereen wat stiller doen? Sommigen hebben hoofdpijn.' Hoor ik Sebastian zeggen. ‘Stel je niet aan,’ zeg ik plagend. 'Wat heb jij nou aan?'' hoorde ik Sebastian tegen Calum zeggen.' Daarna draaide hij zich richting ons. ‘Of nee, wacht; we zijn zogenaamd in de middeleeuwen beland en dit is dus een grote prank voor degenen die nog slapen, want dan bravo..' Een prank kon het niet zijn dacht ik, want iedereen is hier. ‘De middeleeuwen,’ mompelde ik. ‘Zou dat het zijn?’ Ik sprong overeind. Ik hoor Nate grinniken, vervolgens vraagt hij wat wij aan hebben. ‘Heb je jezelf al eens gezien,’ geef ik als reactie. Vervolgens loop ik achter Sebastian aan naar buiten. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik wilde wel eens zien waar we waren beland en of mijn vermoeden klopte.

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 20:01 ]

---

When you believe your dreams come true