Ava Heart
Ik kijk Jens aan. Kan ik hem de rest ook vertellen? Is hij te vertrouwen?
Maar als ik de verloren blik in zijn ogen zie, de blik van een weeskind, weet ik het antwoord al. Hij gaat het niet doorvertellen. Net als de Lost Boys, zoals Felix.
'Ik weet niet wat het precies is,' geef ik toe. 'Onze zielen zijn zeg maar... Dezelfde, we delen er een. Als de één dood gaat, of verwond wordt... Gebeurt hetzelfde met de ander. Het ligt best ingewikkeld...'
Ik speel ongemakkelijk met mijn haren. 'We zijn eigenlijk... Dezelfde persoon.'
De rest vertellen durf ik niet. Nog niet. Het is te persoonlijk, te logisch dat ik ermee naar beneden zou worden gehaald.
obsessive rage