[RPG - 200] Wolvennest - Speeltopic 0.1 - Speeltopics

---

---

---

Al jarenlang is de vrede moeilijk te bewaren in Silverlea. De twee roedels die het kleine stadje domineren hebben een lange geschiedenis die enkel te omschrijven valt als bloederig. Enkel de laatste decennia is het wat rustiger, hoewel de broedende onrust nooit ver weg is. •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       • Een nieuwe generatie staat nu aan het begin van hun volwassen leven en de spanningen laaien weer op. De twee laatste jaren van de middelbare school zijn nooit gemakkelijk, maar als je geboren vijanden in dezelfde klas zitten, is drama haast onvermijdelijk.

---

Roedels Nightcrawlers A) ALFA (1): mannelijk (… jaar) x (Partner) vrouwelijk (… jaar)       Kinderen: Castitus “Cas” … Walker (Frisk) (18), Seth Walkers (Sanjit) (19), Feline "Fee" Abigail Walkers (Wasqi) (16) BETA (1): ? x (Partner) ?       Kinderen: Gideon "Vanguard" Rin Irons (Xanthe) (19), ... C-Y) Anderen: Erin Mariah Braiden (Jennifer) (18), Callum Redmond (Morticia) (19), Yue Selena Swift (Samanthablaze) (16) Er zijn geen special functies, maar er is zeker een hiërarchie die berust op de kracht van een lid. Z) Oméga (1): ? x (Partner) ?       Kinderen: Rhiannon "Rhain" Louise Orwell (Unrequited) (16) Skinwalkers A) ALFA (1): ? x (partner) ?       Kinderen: Reyna "Rey" Rosemarie Cerva (Lene) (17), Romeo Segundo Cerva (Qing) (17), ... BETA (1 of 2) x (partner) ?       Kinderen: Kaira Mae Nesh (Unrequited) (17) & ? x (partner) ?       Kinderen: Danica Loire Bandini (Cheryl) (16), ... C) Anderen: Maccon Raul Phelan (Jennifer) (18), Jessica Eve Porter (Raccoon) (16) Er is geen hiërarchie tussen de Bèta’s en de Oméga D) OMEGA(1): ? x (partner) ?       Kinderen: Conan 'Coy' Pavel Volkov (Miriam) (19), ...

Kalender 4 juli (zaterdag) - verjaardag Keira (1999) & Lin (1998) 6 augustus (donderdag) - verjaardag Jessica (1999) 8 augustus (zaterdag) - verjaardag yue (1999) 26 augustus (woensdag) - eerste schooldag 28 augustus (vrijdag) - verjaardag Kaira (1998) 7 september (maandag) - geen school 19 september (zaterdag) - verjaardag Kendall (1997) 21 september (maandag) - START RPG 2 oktober (vrijdag) - Homecoming footballwedstrijd & bal 8 oktober (donderdag) - verjaardag Theron (1999) 9 oktober (vrijdag) - zwemwedstrijd ? oktober - verjaardag Callum (1995) 6 november (vrijdag) - tussentijds rapport eerste semester 11 november (woensdag) - geen school (Veteran Day) 17 november (dinsdag) - verjaardag Zachary (1997) 24 november (dinsdag) - Thanksgiving footballwedstrijd + verjaardag Conan (1996) 25 - 27 november (woendag - vrijdag) - geen school (Thanksgiving) 28 november (zaterdag) - verjaardag Rhiannon (1999) 30 november - zwemwedstrijd 2 - 16 december (woensdag - woensdag) - examens 12 december (zaterdag) - verjaardag Danica (1998) 17 december (donderdag) - zwemwedstrijd 18 december - Kerstmis footballwedstrijd 21 december - 1 januari (maandag - vrijdag) - geen school (Kerstvakantie) 7 januari (donderdag) - verjaardag Gideon (1996) 16 januari (dinsdag) - verjaardag Reyna & Romeo (1998) 18 januari (maandag) - geen school (M.L. King Day) 23 januari (zaterdag) - verjaardag Erin (1997) 29 januari (vrijdag) - eindrapport eerste semester 1 februari (maandag) - footballwedstrijd 4 februari (donderdag) - zwemwedstrijd 6 februari (zaterdag) - verjaardag Alaska (1998) 15 februari (maandag) - geen school (President's Day) 26 februari (vrijdag) - geen school 11 maart (vrijdag) - Liesje haalde haar rijbewijs, joehoe!! + verjaardag Seth (1996) 24 maart (donderdag) - zwemwedstrijd 25 maart (vrijdag) - Pasen footballwedstrijd 28 maart - 1 april (maandag-vrijdag) - geen school (Paasvakantie) 1 april (vrijdag) - Verjaardag Sage & Aster (1998) 8 april (vrijdag) - tussentijds rapport tweede semester 15 april (vrijdag) - footballwedstrijd 17 april (zondag) - verjaardag Maccon (1997) 20 april (woensdag) - zwemwedstrijd 17 mei - 1 juni (dinsdag - woensdag) - examens 30 mei (maandag) - geen school (Memorial Day) 31 mei (dinsdag) - Feline (1999) 3 juni (vrijdag) - laatste footballwedstrijd & prom 7 juni (dinsdag) - verjaardag Castitus (1997) 8 juni (woensdag) - rapport tweede semester & zwemwedstrijd 9 juni (donderdag) - graduation & laatste schooldag

Jaren • Junior Feline "Fee" - Wanqi Zachary - Cheryl Keira - Gabriëlle Jessica - Saar Yue - Sam Theron - Lene • Senior Castitus "Cas" - Liesje Gideon "Vanquard" - Xanthe Seth - Ellen Erin - Jennifer Rhiannon "Rhain" - Sas Conan "Coy" - Miriam Danica - Cheryl Reyna "Rey" - Lene Aster - Liesje Sage - Marthe Katherine "Kat(i)e" - Noa Felix "Jax" - Marthe Kendall - Sanne Linnea "Lin" - Cheryl Alaska - Saar Maccon - Sas Romeo - Qing Jessica - Saar Callum - Maia

Sportteams • American football NIGHTCRAWLERS       Captain (1) Castitus 'Cas' Walker (18) - Frisk SKINWALKERS       Captain (1) Romeo Segundo Cerva (17) - Qing       Quarterback (1) Maccon Raul Phelan (18) - Jennifer       Running back (3) Theron Ackerman (16) - Lene • Cheerleading: NIGHTCRAWLERS       Captain (1) Rhiannon "Rhain" Louise Orwell (16) - Unrequited SKINWALKERS       Other (12) Danica Loire Bandini (17) - Cheryl + Jessica Eve Porter (16) - Raccoon • Zwemclub Gideon "Vanguard" Rin Irons (19) - Xanthe

Silverlea De gele gebouwen zijn neutrale zones en behoren niet tot het territorium van een roedel.. Boven Silverlea Avenue = Nightcrawler territorium Onder Silverlea Avenue = Skinwalker terrirtorium

Highschool

Nightcrawlers4/4 • 1.7 ~ Castitus "Cas" Crake ~ Alfa ~ 18 (07/06/1997) ~ Senior ~ Claude Simonon ~ Frisk ~ Liesje • 1.6 ~ Gideon "Vanguard" Rin Irons ~ Bèta ~ 19 (07/01/1996) ~ Senior ~ Axl Rose ~ Nakajima ~ Xanthe • 1.5 ~ Seth Walkers ~ Alfa ~ 19 (11/03/1996) ~ Senior ~ Scott Eastwood ~ Sanjit ~ Ellen • 1.10 ~ Callum Redmond ~ Geen rang ~ 19 (1995 - toegestaan) ~ Senior ~ Wade Poezyn ~ Morticia ~ Maia • 1.4 ~ Erin Mariah Braiden ~ Geen rang ~ 18 (23/01/1997) ~ Senior ~ Ebba Zingmark ~ Canagan ~ Jennifer • 1.5 ~ Feline "Fee" Abigail Walkers ~ Alfa ~ 16 (31/05/1999) ~ Junior ~ Sasha Pieterse ~ Wanqi ~ Naam • 1.7 ~ Rhiannon "Rhain" Louise Orwell ~ Oméga ~ 16 (28/11/1998) ~ Senior ~ Troian Bellisario ~ Unrequited ~ Sas • 1.11 ~ Yue Selena Swift ~ Geen rang ~ 16 (08/08/1999) ~ Junior ~ Geen Faceclaim ~ Samanthablaze ~ Sam

Skinwalkers 4/3 • 1.10 ~ Romeo Segundo Cerva ~ Alfa ~ 17 (16/01/1998) ~ Senior ~ Marlon Teixeira ~ Metamorphoses ~ Qing • 1.5 ~ Conan 'Coy' Pavel Volkov ~ Oméga ~ 18 (24/11/1996) ~ Senior ~ Matthew Daddario ~ PeterMaximoff ~ Miriam • 1.10 ~ Maccon Raul Phelan ~ Geen rang ~ 18 (17/04/1997) ~ Senior ~ Francisco Lachowski ~ Canagan ~ Jennifer • 1.3 ~ Danica Loire Bandini ~ Bèta ~ 17 (12/12/1998) ~ Senior ~ Olivia Brower ~ Velaris ~ Cheryl (• 1.8 ~ Reyna "Rey" Rosemarie Cerva ~ Alfa ~ 17 (16/01/1998) ~ Senior ~ Vanessa Moe ~ Civil ~ Lene) • 1.10 ~ Kaira Mae Nesh ~ Bèta ~ 17 (28/08/1998) ~ Senior ~ Amanda Steele ~ Unrequited ~ Sas • 1.10 ~ Jessica Eve Porter ~ Bèta ~ 16 (06/08/1999) ~ Junior ~ Bridget Satterlee ~ Raccoon ~ Saar

Mensen 3/4 • 1.7 ~ Aster Maxwell Crake ~ 17 (01/04/1998) ~ Senior ~ Adrien Sahores ~ Frisk ~ Liesje • 1.10 ~ Alaska Neal Wilde ~ 17 (06/02/1998) ~ Senior ~ Jacob Young ~ Raccoon ~ Saar (• 1.3 ~ Theron Ackerman ~ 16 (8/10/1999) ~ Junior ~ Neels Visser ~ Civil ~ Lene) • 1.6 ~ Zachary Rafael Fuentes ~ 17 (17/11/1997) ~ Junior ~ Matthijs Meel ~ Velaris ~ Cheryl • 1.7 ~ Sage Isabeth Crake ~ 17 (01/04/1998) ~ Senior ~ Caitlyn Stacey ~ Toriel ~ Marthe • 1.8 ~ Kendall Celestine Miller ~ 18 (19/09/1997) ~ Senior ~ Sophie Turner ~ Dumbledore ~ Sanne • 1.5 ~ Keira Gillian Fedor ~ 16 (04/07/1999) ~ Junior ~ Emma Landen ~ Raging ~ Gabriëlle

Anderen 1/1 • 1.3 ~ Felix "Jax" Yaxley-Heartstone ~ 18 (15/05/1997) ~ Rogue ~ Senior ~ Arthur Gosse ~ Toriel ~ Marthe • 1.10 ~ Linnea Astrid Sørensen ~ uitwisselingsstudente (ww) ~ 17 (04/07/1998) ~ Senior ~ Kelsey Calemine ~ Velaris ~ Cheryl

---

---

Het is vrijdag 2 oktober en enkele uren geleden is de grote Homecoming Footballwedstrijd afgelopen. Na een hevige strijd hebben de Skinwalkers met een klein verschil gewonnen. Hoe eerlijk de wedstrijd verlopen is, is een discussie die al vaker gevoerd is. De spanningen zijn zo mogelijk nog hoger dan voor The Game, maar nu is het tijd voor ontspanning. Om 21u, over een kwartier, begint het bal, maar er is al heel wat volk aanwezig. •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       •       • Wie wordt verkozen tot King & Queen? Kunnen de twee teams elkaar wel nog luchten na zo'n overwinning/nederlaag? Wat staat er te gebeuren?

---

---

Rollentopic
Speeltopic
Praattopic 0.1 0.2 0.3

[ bericht aangepast op 29 sep 2016 - 16:33 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

SENIOR || EXCHANGE STUDENT || WOLF || SEVENTEEN || OUTFIT*

---

---

*pretend like her shirt and skirt are long enough

[ bericht aangepast op 2 mei 2016 - 13:28 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

— 21st of September 2016 Alvorens zijn ogen te openen, had Gideon al zeker vijf keer inwendig en tien keer hardop 'fuck' gezegd. Er was een tijd waar zijn moeder hem uit bed duwde elke ochtend, maar die was al een hele tijd voorbij, dus rolde hij nu zichzelf maar uit bed. Met een zachte 'bonk' belandde hij door misrekening face-first op de grond en liet een pijnlijke grom horen, niet genoeg fut om een deftig geluid te produceren. "Mierda!", zei hij nu, maar hij merkte dat zelfs in het Spaans 'fuck' zeggen niet echt hielp bij het opstaan. In zijn opinie was het het proberen wel waard. En dat dacht hij elke ochtend en tot nu toe nog geen vooruitgang in zijn onderzoek. Hij duwde zich op in pomphouding en sprong met zijn benen tussen zijn handen en stond recht. Half gedesoriënteerd duwde hij op het knopje van zijn boxen en begon Rammstein te spelen, misschien net iets te luid voor de ochtend, maar hij zou op een andere keer wel naar mensen hun klachten luisteren. Hij sleepte zich met veel moeite naar zijn kleerkast om er daar een random skinny jeans, een afgeschoten T-shirt, het was ooit zwart geweest, nu eerder een donker grijs, zijn blauwe bandana en iets wat leek op combat boots, hij was niet helder genoeg om het te definiëren. Hij sleepte zichzelf naar de badkamer, waar hij net zijn tanden gepoetst kreeg en zijn haren gekamd, want die staken alle kanten uit. Gideon had een hekel aan de kleur ervan, en meestal uitte hij een zucht van frustratie, maar niet vandaag, vandaag was hij te moe. Toen hij eindelijk de keuken had gevonden, zette hij zichzelf een koffie en dronk ervan. Hij dronk zijn koffie altijd zwart en dronk ook nooit déca, de drank was zowaar zijn opkikker elke ochtend. De tas koffie deed hem deugd en na een tijdje begon hij tijdens het eten van zijn ontbijt ook mee te hummen met de liedjes die, nu iets zachter, door de boxen weerklonken. Later die ochtend reed hij met zijn BMW 325i de parking van zijn school op, zwaar tegen zijn zin natuurlijk, want hij had al de lessen al eens een keer gehad en kon dus beter alles op zichzelf thuis leren, maar dat zat er niet in als het van de school afhing. Hij parkeerde zo kort mogelijk bij de ingang, haalde zijn rugzak uit de auto, zwaaide die over zijn schouder en sloot het voertuig af. Al slenterend liep hij de nog sluimerende school binnen, hij straalde gewoon uit wat hij op dat moment voelde en zo zat hij ook de eerste lesuren uit. Hij merkte niet eens meer dat hij in een klaslokaal zat. Alles wat hij deed was tekenen, akkoorden en noten uitschrijven en bij de gelegenheid ook is een vraag beantwoorden als die hem gesteld werd. Hij liep naar de kantine, zocht nu al iets eetbaars en voedzaam uit, en speurde naar Cas, maar die bleek nog spoorloos te zijn, dus de eerste waar zijn aandacht op viel, was de nieuwe voor hem. "Yo, jij bent de nieuwe right?" zei hij. Het is niet dat expres onbeleefd wil overkomen, hij was nu eenmaal gewoon zo en hij verveelde zich. Een gesprek was beter dan geen gesprek right?

[ bericht aangepast op 2 mei 2016 - 1:58 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

---

'Kendall? Kendall? Kendall?' Ik rolde me nog een keer op mijn zij en trok geïrriteerd de dekens over mijn hoofd heen, in de hoop dat het stemgeluid van mijn halfzusje zou stoppen. Dat was niet zo. McKaylee verhief haar stem alleen nog maar meer toen ze ontdekte dat ik geen behoefte had aan haar gekrijs in de vroege morgen. 'Kendall?' haalde ze luid, hoog en vervelend uit. Uiteindelijk gaf ik op. Ik gooide de deken van me af, draaide mijn hoofd naar haar toe en bekeek haar blije gezicht met de meest chagrijnige blik ooit. Ik trok mijn wenkbrauw op als teken dat McKaylee kon spreken zonder dat ik haar zou vermoorden.       'Ik mag meedoen met de danscompetitie in New York,' begon ze te vertellen. Dat was goed nieuws, maar lang niet interessant genoeg om me schreeuwend wakker te maken. Het interesseerde me niet erg veel wat ze deed in haar vrije tijd, omdat ze de duivel in menselijke vorm was. McKaylee leek misschien lief met haar blonde haren en poppig gezichtje - dat was ze niet. McKaylee sprong van mijn bed af, deed een raar danspasje en verliet mijn kamer weer. Geïrriteerd rolde ik mijn ogen en gauw liet ik mijn blik vallen op mijn wekker: 06:58. Dat betekende dat over twee minuten het meest vreselijke geluid dat er bestond mijn kamer zou vullen. Daarom klikte ik mijn wekker uit, zodat ik mezelf die ellende zou besparen.       Ik kleedde mezelf aan, pakte een appel als ontbijt en zei geen gedag tegen mijn vader en stiefmoeder. Vaak kon ik overkomen als de opstandige puber, maar daar hadden mijn ouders het grotendeels zelf naar gemaakt. Het feit dat ze gescheiden waren, was het grootste probleem nog niet. Dat ze beiden hertrouwde met twee Satans - daar lag het probleem. Agressief pakte ik mijn fiets uit de schuur en met de appel in mijn mond fietste ik naar school.       Na flink wat saaie lesuren had ik mezelf bevrijd uit het warme klaslokaal en vond ik mijn weg richting de kantine. Ondertussen knorde mijn maag als een malle, omdat ik amper gegeten had die ochtend. Daarom liet ik me gauw neer zakken op een bankje en begon ik als een bezetene mijn brood op te eten terwijl mijn ogen zochten naar iemand met wie ik kon praten.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

(Praattopic 0.2)

---

Mijn brein breint zoals het breint.

---

Hij staarde naar de boom, nog geen halve meter van hem vandaan. Het was zo belachelijk kort en toch was het verder dan hij ooit zou komen. Die gedachte alleen al vulde hem met een wanhoop die hij niet kon beschrijven. Er was een reden waarom Cas aan de rand van zijn territorium stond. Hij had niet eens geweten dat ze een echte rand hadden, maar nu kon hij het voelen. Die boom, degene die hij net niet met zijn snuit kon aanraken, was de eerste die niet van hem was. Hij wist het, want hij kon hem niet aanraken. Hij kon het gewoonweg niet.       Cas doolde al de hele nacht - en nu blijkbaar ook al de halve dag - rond in het bos; vastbesloten, doelgericht, confronterend, jankend en hopeloos; geconfronteerd met het feit dat hoe hard hij ook riep dat hij het niet wilde en het hem niet kon schelen, hij zijn roedel niet kon achterlaten. Hij wilde huilen, of anders iets met zijn tanden kapot scheuren, maar dat zou zijn locatie verraden en hij had nog geen zin in gezelschap. Dat feit alleen al toonde hoezeer hij uit Silverlea weg wilde. En hij kon het verdomme niet.       Met een laatste, verlangende blik op die eerste boom, draaide hij zich om en sjokte terug naar het stadje dat hij jammerlijk genoeg zijn thuis moest noemen. Dat hij al een halve dag op school moest zitten, kon hem bitter weinig schelen. Zijn vader was geen idioot en wist ook wel dat hij niet op de banken zat en de school zelf kon hem niet veel doen. Detentie was niets nieuws voor hem en hij was te goed in football om hem zomaar van zijn positie - laat staan uit het team - te gooien. Hij zou praktisch het veld in brand moeten steken voor ze dat zouden overwegen. Helaas was dat ook het geval bij zijn eeuwige rivaal. De gedachte aan romeo lokte de zoveelste grom uit zijn keel.

Eenmaal wat dichter bij de bewoonde wereld, stopte Cas om zijn rugzak op te graven. Hij had het niet diep verstopt en hoopte dat niemand anders van de roedel gedacht had dat hij het verloren was. Hij was niet de enige wolf die de nacht ervoor een luchtje was gaan scheppen. Ergens verbaasde het hem lichtjes dat niemand hem gevonden had - of zelfs maar gezocht had - maar anderzijds was hij niet echt een zonnetje geweest voor hij vertrok. Cas was verschrikkelijk humeurig, grof en vooral stil. Signalen genoeg om te zien dat je hem maar beter met rust kon laten.       Met zijn nu menselijke handen viste hij zijn - ooit blauwe maar door het vele begraven en opgraven, nu eerder bruine - rugzak uit de put en ritste hem open. Met een al bijna even vuile handdoek, sloeg hij het vuil van zich af en trok erna eindelijk een onderbroek aan. In zijn haast om niet ontdekt te worden - in dit deel kwamen er soms wel eens nieuwsgierige of verdwaalde mensen - had hij niet door dat hij zijn T-shirt binnenstebuiten aandeed. Gelukkig zat zijn broek wel goed en na nog wat stof van zich af te kloppen, zwierde hij de rugzak op zijn rug en jogde het stadje binnen.       Cas kende het gebied op zijn duimpje en dook dan ook net achter het station uit de bossen. Vijf minuten later wandelde hij op zijn dooie gemakje de schoolpoort door, alsof hij niet besefte dat hij majestueus te laat was. Zijn maag gromde en hij liep dan ook rechtstreeks door naar de cafetaria. Er was geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht om zichzelf aan te melden. Als ze zijn afwezigheid hadden gemerkt - en daar twijfelde hij niet aan - dan zou hij vanzelf wel te horen krijgen wat de gevolgen waren.

Hij merkte nauwelijks de draaiende hoofden op toen hij de kantinedeuren met een nogal krachtige duw open zwaaide en rechtstreeks naar het voedsel liep. Er was al meer dan vijftien uur niets meer in zijn maag beland en hij had honger. Het was dan ook niet verwonderlijk dat zijn plateau overladen werd met appels, bananen, brood en alles waar hij aankon. Dat was hem nog niet genoeg, gezien de rij naar het warme eten niet erg kort was. Met hongerige ogen scande hij de mensen, op zoek naar een bekend gezicht waar hij bij kon inschuiven, in de hoop dat hij sneller zijn grommende maag kon bedwingen.       "Irons" riep hij dolgelukkig, terwijl hij zich strategisch in de rij werkte. Hij sloeg zijn kameraad vriendschappelijk op de rug, ving handig de appel op die hierbij van zijn schotel rolde, stak deze in zijn mond en krabde afgeleid in zijn warrige haar toen hij het meisje naast Gideon in het oog kreeg. Hij kende haar vooral uit de sportschool en wist nog steeds niet of hij haar aardig vond of niet. Het stof dat uit zijn haar dwarrelde negeerde hij, net zoals de ietwat vuile - en omgekeerde - kledij die hij aan had, of de zak vol modder op zijn rug. Al wat hij nodig had waren zijn charme en de scheven grijns op zijn gezicht.       "Hey Lollypop, ik heb je gemist zaterdag," zei hij vrolijker dan hij een uur geleden voor mogelijk had gehouden.

---

[ bericht aangepast op 10 mei 2016 - 23:54 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Kaira snurkte zachtjes verder, terwijl het volgende liedje van haar radiowekker begon te spelen. Kaira werd wel wakker van geklop op haar kamer deur. Zo ging het iedere ochtend. Kaira sliep door het wekker heen omdat ze perfect met muziek aan kon slapen en haar vader klopte boos op de deur, waar ze wel wakker van werd. Het meisje kwam rekkend en trekkend het bed uit, met veel tegenzin in school. Ze draaide zich nog maar een keer om en sloot haar ogen weer. Nog een keer klonk er geklop op de deur. Met enige moeite kwam Kaira weer omhoog en zette ze haar wekker op stil, waarna ze haar voeten op de grond zette. Kaira had het gevoel dat dit een hele lange dag ging worden.

Het was dan ook nog veel te vroeg toen Kaira gedouchte naar beneden liep en een bakje met salade van de keukentafel pakte. Makreel met zalm en meloen. Het klonk zo goor, maar was zo lekker. Kaira zweimelde even weg bij het heerlijke ontbijt, voor ze haar tas aangereikt kreeg van haar moeder die haar met een glimalch begroette.
"Had je op de trap laten staan," zei haar moeder met een glimlach. Kaira bedankte haar moeder, al was de tas op de trap gezet met een reden. Haar moeder leek soms ietwat blind voor dat soort dingen -oplossingen van jong volwassenen om minder moeite te hoeven doen- maar het was een schat. Kaira gooide haar tas over haar schouder en begon aan haar reis naar school.

Eenmaal op school was Kaira's humeur alleen maar erger. Niet dat ze chagerijnig was, maar ze was gewoon moe en niet in staat op veel te enthousiaste gesprekken te hebben. Het enige wat haar nog een beetje levend hield op de maandagochtend was het feit dat zij muziek en kunst had, twee van haar favoriete vakken. Elke maandag keek ze ernaar uit. Echter voelde Kaira zich nog steeds niet beter toen de lunchbel ging. Ze slenterde naar haar kluisje, waar ze al haar boeken, behalve haar leesboek en haar schrift, in propte. Daarna haalde ze haar wiskunde eruit en legde ze haar sporttas helemaal vooraan in haar kluisje. Die zou ze zo wel halen. Nu was het tijd om iets te eten, al was het niet alsof Kaira nooit stiekem in de les had. Kaira zocht een rustig tafeltje uit in de kantine, voor zover het rustig was en zocht de kantine af naar bekende gezichten.

[ bericht aangepast op 2 mei 2016 - 13:30 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

• Senior • Nightcrawler • Eightteen • Outfit • Kantine •

      ”Eeerinn, wakker worden.”
Een zachte brom rolde over mijn lippen heen terwijl ik de lakens van mijn bed nog iets hoger op trok, waardoor mijn gezicht haast verdween onder de lagen stof. “Zo kom je nooit optijd op school, rooie.” De plagende woorden sijpelde steeds beter mijn hoofd binnen en al gauw wist ik de stem te herkennen die me op deze vroege ochtend wakker probeerde te maken: Mexon. Tegelijkertijd werd ik me bewust van de stommelende geluiden beneden en het gemopper van een vrouwelijke stem, mijn moeder. Het knarsperende geluid van tanden die een verse appel doorboorde en er zo een stukje van losmaakte trok me terug naar degene die nog steeds in mijn kamer stond. Het zachte gerommel van mijn maag maakte kenbaar dat ook zij zin kreeg in een goeie maaltijd en ik wist beter dan deze te laten wachten — een hongerige maag zou mijn humeur er niet beter op maken.
      Moeizaam opende ik mijn ogen, knipperde een paar vooraleer ik gewend was aan het licht wat zich tussen een spleet in mijn gordijnen door baande en liet mijn poelen rusten op de jongen die tegen mijn deurpost aan geleund stond. Met een nonchalante houding waren zijn groene kijkers op me gericht terwijl hij smakelijk stond te genieten van zijn appel. “Maak dat je wegkomt, Mex,” gromde ik hem zacht toe alvorens ik een luie gaap wist te onderdrukken. “Prima, maar zorg dat je eruit komt. Moeder’s humeur daalt met de minuut.” Na deze woorden te hebben uitgesproken, zette hij zich af van de deurpost en verdween de lange gang op. Een diepe zucht verliet mijn mond, waarna ik mezelf al kreunend uitrekte — om daarna de lakens van me af te gooien en ze ergens op een hoopje aan het voeteneind terecht te laten komen.
      Half versuft nog door de slaap viste ik onderweg naar de badkamer een schone set kleding uit mijn kast, daar opende ik de kranen van de douche en ontdeed me van het enige kledingstukken wat ik op dit moment nog aan had: een hempje en onderbroek. Zodra de douche op temperatuur was gleed ik onder de — wellicht iets te hete — stralen en sopte me volledig in; om een kleine twintig minuten later frisgewassen de trap af te dalen.
      Beneden was het een drukte vanjewelste en als snel werd me duidelijk waarom mijn moeders humeur niet al te best was. Het zachte neerdalen van een paar flinke poten vulde mijn oren evenals een speelse, dreigende grom. Nog net optijd wist ik de grijze Wolvenpup te ontwijken die met een rotgang de hal in gestormd kwam terwijl ze iets in haar bek had geklemd, met op haar hielen gevolgd door mijn roodharige broertje: Callum.
      ”Erin! Pak haar, ze heeft mijn vlees gepikt!”
Zonder op een reactie te wachten stormde de veertienjarige achter de grijze viervoeter aan, die op haar beurt een kleine spoor van vernieling achter zich liet. “Oh Luna toch,” zuchtte ik hoofdschuddend en sjokte traag naar de keuken. Daar was mijn moeder druk bezig met het verzorgen van onze lunchpakketten. De uitdrukking op haar gezicht vertelde me echter dat ze kookte van woede en je kon er haast de klok op zetten wanneer deze zou gaan ontploffen. Gezien ik daar liever geen getuige van wilde zijn hield ik wijselijk mijn mond dicht en trok de koelkast open om daaruit een vlugge hap te pakken, althans dat had ik gehoopt.
      ”Voor je tegen mij begint te grommen, doe dat maar tegen je zusje en broertje. Die twee lopen de hele ochtend al te stieren en vechten om elk stuk vreten wat er uit de koelkast komt, dus zo ook jou ontbijt,” gromde mijn moeder toen ze opmerkte dat ik naar een lege koelkast stond te kijken — of in zoverre leeg dat ik mijn gemaakte broodje met rosbief miste. Net op het moment dat ik mijn mond wilde open klonk er vanuit de woonkamer een luide klets, gevolgd door het brekende geluid van glas. Lichtjes kromp ik ineen toen mijn poelen mijn moeders gezicht ontmoeten. Met een doffe dreun werd het mes waarmee ze bezig was op het aanrecht gelegd en draaide ze zich met een verbeten uitdrukking om, om naar de woonkamer te gaan. “Ik had je gewaarschuwd, toch?” fluisterde Mexon, die net op het moment de keuken binnen kwam zodra onze moeder deze verliet. “Ik, eh, denk dat ik er maar snel van door ga,” bracht ik uit en gritste een van de lunchpakketten van het aanrecht af, gevolgd door mijn rugzak — die op een van de eetstoelen stond daar ik deze gisteren al klaar had gezet.
      Uit de woonkamer klonk een schelle reeks aan vloekende woorden en al snel verschenen Callum en Luna in de eetkamer. Als ze in hun vormen waren geweest hadden hun staarten zich vast en zeker tussen hun billen verstopt, zo bestraft keken ze voor zich uit. Het is dat dit gebeuren haast een wekelijks iets is en daar waar het in het begin nog allesbehalve om te lachen was, moest ik nu mijn uiterste best doen om niet in lachen uit te barsten. De schuldbewuste uitdrukking op hun gezichten en de onderdanige houdingen bij het verschijnen van mijn moeder waren haast komisch. Teven was het ergens ook wel iets moois om te zien gezien Callum zijn eerste Shift bij lange na nog niet gehad heeft maar zijn instincten echter volledig aanwezig leken te zijn, en Luna pas sinds enkele maanden weet te veranderen.
      ”Ik eet onderweg wel,” sprak ik tegen mijn moeder, waarna ik de keuken verliet om naar de hal te gaan. Daar trok ik een van mijn vesten van de haak af en hing deze over mijn ene arm heen terwijl ik de voordeur opende om naar buiten te gaan.

      Vanuit mijn huis naar school was het met mijn oude pick-up nog geen kwartier rijden. Zodra ik haar geparkeerd en wel had snelde ik naar binnen om zo exact op tijd aan te komen bij mijn eerste les. Tot mijn geluk waren de lessen tot aan de lunch sneller voorbij dan ik in eerste instantie gedacht had — mijn maag was niet tevreden met het broodje wat ik vluchtig naar binnen had gewerkt onderweg naar school en eiste inmiddels een driedubbele maaltijd. Het knorren, grommen en grauwen van mijn maag — waarvan de oorzaak mijn lieftallige broertje en zusje waren — maakte me kribbig en ik kon het dan ook niet helpen een medeleerling van een snauw te voorzien zodra ik onderweg naar de kantine was. Ik had honger, en een hongerige Wolvin kon je beter niet in haar weg zitten.

• Senior • Skinwalker • Eightteen • Kantine •

      Het zachte, ritmische geplof van poten die neer kwamen op de zachte ondergrond van het bos klonken als muziek in mijn oren. De geur van de vroege ochtend vervulde mijn neusgaten terwijl mijn zintuigen zich concentreerde op de geluiden om me heen: het geritsel van bladeren hoog in een boom, het ontwakende geluid van enkele zacht fluitende vogels en een eenzame auto die in de verte een keer voorbij kwam. In stilte kon ik uren genieten van dit soort rustgevende ochtenden terwijl ik zelf bijna tegen de wind in rende en zigzagde tussen de bomen. Helaas zou deze ochtend ronde maar van een korte duur zijn gezien ik over enkele minuten mezelf klaar moest gaan maken om naar de school te gaan.
      Hoewel mijn ritme in de ochtend haast altijd hetzelfde was had ik vandaag besloten het een en ander om te gooien. Zo had ik al ontbeten daar ik dat normaal bij terugkomst zou doen en had ik voor de verandering mijn schooltas al in de gang klaar gezet zodat ik deze onderweg naar de auto vluchtig kon mee grijpen. Het enige wat me nu nog restte was mezelf terug aankleden zodra ik weer bij mijn ouderlijke huis aan kwam.
      Zoals altijd zaten mijn broers en zus aan de grote keukentafel, hun broodjes te verorberen, was mijn moeder ondertussen al weer aan de slag gegaan maar haar dagelijkse dingen en had mijn vader minuten geleden het huis verlaten om naar zijn werk te gaan. Dit was een patroon wat haast nooit leek te veranderen, het zat al jaren in ons dagelijks patroon geweven en paste zich alleen aan als iemand van ons net iets anders besloot te doen, zoals ikzelf gedaan had vanmorgen.
      Met een glimlach rondom mijn lippen trok ik terug in mijn menselijke vorm de kleren aan die op de kleine veranda lagen aan de achterkant van het huis. Zelf had ik ze binnen ergens op de grond gemikt tijdens mijn haast om nog even buiten te kunnen rennen, maar mijn moeder had zoals gewoonlijk de kleren opgeraapt en netjes buiten over de reling gehangen — waarbij ze zo nu en dan eens besloot een shirt te verwisselen, of een andere broek daar ze het beter bij me vond passen.
      ”Maccon, kun jij Mirah bij Lola afzetten? Het is op de weg naar school dus je hoeft niet om te rijden.”
De warme stem van mijn moeder dreef me tegemoet zodra ik via de achterdeur naar binnenstapte. Met een flinke bult was in haar handen liep ze me voorbij, waarbij ze me haar meest zoete blik toewierp; een blik die een moeder je kon geven wanneer ze uitermate lief vond als je dat ene dingetje even voor haar deed. Grinnikend knikte ik en keer haar voor kort na terwijl ze het washok in verdween. “Mirah, pak je spullen. Als ik je echt bij Lola af moet zetten moeten we nu gaan,” riep ik de eetkeuken in terwijl ikzelf naar de hal liep om mijn tas te pakken. “Dankje lieverd,” glimlachte mijn moeder, ditmaal met lege handen, terwijl ze de hal in kwam gelopen en me een zoen op mijn wang drukte. “Veel plezier vandaag op school,” sprak ze Mirah toe die met haar bruine lokken haast een evenbeeld van mij was — alleen dan van een ander geslacht en met een iets zoetere snoet dan ik ooit gehad heb. Grijnzend gaf ze moeder een vlugge knuffel waarna ze mijn arm vastgreep en me de voordeur haast uittrok. “Kom op, Mac, dadelijk komen we nog te laat!”
      Met een licht vertederde blik op mijn gezicht liet ik me meesleuren door de kleine brunette waarbij ik moeder nog flauwtjes gedag wist te zwaaien alvorens ik mezelf en Mirah in de auto duwde.

      Een dik half uur later kwam ik eindelijk aan op school, te laat weliswaar maar ik was er — beter dat dan helemaal niet, toch? Met een zwaai hing ik mijn schooltas over mijn schouder heen en sloot mijn ijsblauwe wagen af alvorens ik de school binnen sjokte. De meeste lesuren bracht ik ongeïnteresseerd en kauwend op mijn pen door, hetgeen wat puur kwam door de verveling die er heerste. Het feit dat de bel eindelijk het lunchuur aankondigde kwam voor mij dan ook als geroepen. Onderweg naar de kantine blikte ik een keer rond, opzoek naar een bekende en besloot vervolgens eerst eens wat eten te halen. Wellicht dat ik daar wel iemand tegenkwam.

[ bericht aangepast op 2 mei 2016 - 17:27 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

SENIOR || SKINWALKER || BETA || OUTFIT || LOCKER

---

---

      Zacht in zichzelf neuriënd liep Nica naar haar kluis. Met tegenzin, want na de pauze had ze wiskunde, wat één van haar slechtste vakken was. Nouja, eigenlijk dé slechtste. Ze had Romeo om bijles gevraagd, maar dat liep niet bepaald volgens plan. Ze was blij dat ze sindsdien niet meer met hem gepraat had. Helaas moesten ze samenwerken voor dat stomme nieuwe project. Hopelijk zou dat niet te veel tijd kosten, want als ze met iemand niet veel tijd wilde spenderen, dan was dat Romeo.
      Eenmaal bij haar kluis, bereidde zichzelf mentaal voor. Vanochtend, voor de les had ze haar kluis snel dichtgegooid om te voorkomen dat alles er uit zou vallen. Ze had er even niet bij nagedacht dat dat dan later wel zou gebeuren. Ondanks dat de grote kluisjes hadden, wist ze er nog voor te zorgen dat haar kluis ontzettend chaotisch was. Heel voorzichtig, op haar lip bijtend, opende ze haar kluisje, alsof ze hoopte dat het er dan niet allemaal uit zou vallen. Helaas was dat niet het geval en het maakte een hoop kabaal toen er een stapel boeken op de grond donderde, samen met van alles en nog wat. Ze voelde haar wangen lichtelijk rood worden door de ogen die haar kant op keken. Ze was blij dat ze lange kluisjes hadden, en geen kluisjes onder elkaar, anders had de persoon die een kluisje onder haar had al heel wat boeken op zijn of haar hoofd gehad.
      Ze zuchtte zacht en begon haar troep op te ruimen.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

SENIOR || EXCHANGE STUDENT || WOLF || SEVENTEEN || OUTFIT*

---

---

*pretend like her shirt and skirt are long enough

[ bericht aangepast op 3 mei 2016 - 0:09 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

• Senior • Skinwalker • Eightteen • Kantine •

      Geduldig wachtte ik mijn beurt netjes af tot ook ik de mogelijkheid kreeg om mijn plateau te vullen met flink wat eten. Mijn maag kondigde aan honger te hebben en bij elk stuk fruit, of vers belegd broodje, wat erop belandde leek ze steeds luider te rommelen. Het was dat ik volmondig kon zeggen dat ik aan eten thuis niks te kort kwam, anders mocht ik wellicht eens gaan klagen dat ik te weinig voedsel kreeg. Echter leek mijn volzadigheid maar voor enkele uren te duren en neigde deze zich te versnellen zodra de geur van eten mijn neusgaten binnen drongen, waarmee deze me probeerde te lonken tot ik er zowat bij neer viel.
      Bij het naderen van de rij naar het warme eten besloot ik al vrij snel deze over te slaan — wat niet eens iets te maken had met de verlekkerde geur die vanuit daar vandaan kwam, maar meer met de personen achterin de rij. De glimlach die zich op mijn mondhoeken had gekruld bij het zien van Lin verdween haast direct toen Castitus en zijn vriend in mijn blikveld verschenen. Het was vanuit mijn positie al duidelijk te zien dat zijn shirt binnenstebuiten zat, evenals dat zowel daaraan als aan de rest van zijn kleding én haren zand kleefde. Het was dan ook geen moeilijke gok om te wagen met wat hij vermoedelijk uitgespookt zou hebben. Echter weigerde ik pertinent om hem daarin gelijk te geven, nooit zou ik daaraan toegeven, maar het was haast een feit dat de meeste van ons graag in onze ware gedaante rond rende. De kleine haartjes in mijn nek poogde zich om dreigend overeind te gaan staan en mijn innerlijke wolf ontblootte vervaarlijk zijn tanden. Inmiddels was het haast een instinctieve reactie geworden op de jongeman daar ik deze persoon vanaf dag één nooit echt gemogen heb — een gevoel wat geheel wederzijds is en nooit onveranderd blijft; wat vermoedelijk deels te maken heeft met het feit dat we geen zelfde roedel delen, maar juist elkaars tegenpartij. Een lichte snuif klonk uitermate zacht terwijl ik mijn poelen van hem af trok en besloot het voor vandaag te laten. Mijn honger was te groot om op dit moment mijn rivaliserende houding te laten gelden en de sfeer tussen ons was voor andere al ongemakkelijk genoeg om zo alleen al naar te kijken, laat staan wanneer er iets gezegd zou worden.
      In een vlugge scan ving mijn blik vervolgens de blonde lokken van Kaira op, die in haar eentje aan een tafel zat met een nukkige uitdrukking op haar gezicht. Lichtjes krulde mijn mondhoeken zich op terwijl ik al vrij snel besloot haar kant in te gaan — om zo enkele passen verder met een plof op een van de stoelen van naast haar neer te komen alvorens ik deze iets naar voren schoof.
      “Als de uitdrukking op je gezicht een weerspiegeling van je humeur is dan is deze hoogstwaarschijnlijk om op te schieten,” bracht ik plagend uit en schoof mijn plateau met eten op tafel, waarna ik mijn tas op de stoel langs me plaatste. “Goeiemiddag, Kaira,” begroette ik de blondine vervolgens met een scheve grijns en nam een hap van één van de broodjes die ik zojuist had gehaald en nu in mijn hand had genomen.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Theron Ackerman Human • Fifteen • Junior • Running back • H a l l w a y Samen met enkele van zijn vrienden verliet Theron opgelucht het snikhete debatlokaal. Een meisje voor hem wapperde met een papieren blad voor haar gezicht om zichzelf zo af te koelen en Theron wenste nogmaals die dag dat hij zijn mini ventilator had meegenomen. Hoewel het weer zelf niet zo erg was als het had kunnen zijn, was de hitte in de lokalen nagenoeg onverdraaglijk.       Het was lunchpauze en hoewel Theron eten van thuis mee had genomen, liep hij door de gangen naar de kantine om te kijken of er daar iets beters te eten viel. Hij stopte even kort bij zijn locker om daar zijn boeken en notities uit de debatles achter te laten en kuierde toen verder. De gangen waren inmiddels al voor het grootste deel verlaten, want iedereen was al naar de kantine. Slechts enkele enkelingen bleven over, waaronder een meisje in een groene jurk dat Theron herkende: Nica Bandini.       Sinds hij vorig jaar met haar en zijn zus naar San Diego was geweest, kon hij het niet helpen te glimlachen telkens wanneer zij in de buurt was. Hij wist dan nooit goed wat te zeggen en meer dan eens waren zijn vrienden beginnen lachen om zijn idioot gedrag. Om te zeggen dat hij een kleine crush had ontwikkeld, zou een understatement zijn.       "Hey, Nic," zei hij en leunde tegen het kluisje naar de hare. Hij glimlachte en vroeg haar hoe het ermee ging, eerder uit gewoonte dan uit beleefdheid. "Heb je de nieuwe Deadpool trailer al gezien?" vervolgde hij, met de deur in huis vallend, omdat hij wist dat ze een grote fan was van comics en dus ook Deadpool moest kennen, maar ook omdat hij niet goed wist wat anders te zeggen. Praten over comics was altijd een soort van safe-zone, hij wist er genoeg van om niet oerdom over te komen en gesprekken over superhelden vrolijkten haar meestal wel op.

---

kindness is never a burden.

SENIOR || SKINWALKER || BETA || OUTFIT || LOCKER

---

Misschien was het ergens juist wel goed dat er zoveel dingen uit haar kluis gevallen waren, want ze vond enkele dingen waarvan ze dacht dat ze die kwijtgeraakt had. En dat terwijl ze haar kluisje voor de zomervakantie nog had opgeruimd en school pas weer een maand bezig was. Zo vond ze onder andere een stripboek, enkele polaroid foto's en een spaarkaart voor de Starbucks. Daar was dat ding dus gebleven. Het grootste gedeelte echter bestond uit een hoop troep, waaronder een mengeling van snoeppapiertjes, wiskunde notities waar ze toch niks van snapte - ze moest toch echt eens iemand anders gaan vinden voor die bijles - en meerdere gebruikte bioscoopkaartjes en dat soort dingen. Uiteindelijk gooide ze alleen de snoeppapiertjes en nog wat andere dingen weg. Nica had met liefde haar wiskunde notities ook weggegooid, echter wist ze dat ze daar later spijt van zou krijgen. Helaas. De vele toegangskaartjes bewaarde ze ook. Ze was ooit nog van plan die allemaal in een scrapbook te plakken. Dat plan had ze echter al twee jaar, dus het was de vraag of het er daadwerkelijk van zou komen.       Dus, zo stond ze uiteindelijk met een arm vol papieren naar de binnenkant van haar kluis te kijken, opzoek naar een plek waar ze de papieren voorlopig kwijt kon, zodat het er niet weer allemaal uit zou vallen wanneer ze haar sportspullen wilde pakken.       'Hey, Nic.'       Ze keek op toen ze de bekende stem hoorde, en glimlachte toen naar Theron, het broertje van een van haar vrienden. 'Oh, hey T.'       'Heb je de nieuwe Deadpool trailer al gezien?'       Haar ogen lichtten bij zijn vraag en ze begon enthousiast te knikken. 'Een keer of tien,' lachte ze zacht. Voor enkele seconden richtte ze zich op haar kluisje en stopte ze de spullen in haar handen zover mogelijk achterin. Nu moest ze er nog voor zorgen dat ze niet vergat om die na school mee te nemen. Nog snel pakte ze haar wiskunde boek eruit, deed ze haar kluisje en vestigde ze haar aandacht weer op Theron.       ' "You may be wondering, why the red suit? Well, that’s so bad guys can’t see me bleed. This guy’s got the right idea. He wore the brown pants!” ,' quotte ze met een brede glimlach op haar gezicht, terwijl ze Ryan Reynold's accent nadeed. 'Helaas moeten we nog tot twaalf februari wachten tot hij uit komt,' zuchtte ze. 'Ik ben blij dat we niet in Japan wonen. Ik had ergens gelezen dat hij daar pas op één juni uitkomt. Ik zou dan serieus overwegen om dan ergens op vakantie te gaan en daar dan de film te kijken. In elk geval, we zouden samen moeten gaan!'

She doesn't say "I love you" like a normal person. Instead, she'll laugh, shake her head, give you a little smile and say "you're an idiot." If she tells you you're an idiot, you're a lucky man

[ bericht aangepast op 5 mei 2016 - 1:52 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

SETH WALTERS
      NIGHTCRAWLERS - SENIOR - REACHING ALASKA


Tot zijn eigen verbazing was hij de eerste dag op school beland - in tegenstelling tot de vorige jaren. Hij was zelfs een halfuur te vroeg, waardoor hij de tijd nam om een sigaret aan te steken en te luisteren naar de vogels die hun melodieën floten. Het was vredig om de school op dit tijdstip te zien. Buiten een paar leerkrachten en verloren gelopen studenten, was er niemand bekends te vinden.
Pas na zijn eerste lessen, kwam hij een aantal bekende gezichten tegen - niet dat hij hen aansprak. Waarom zou hij? Hij had geen zin om naar hun zomerse verhalen te luisteren. Laat staan dat het hem zou interesseren. Het waren mensen zonder inhoud. Het zou enkel over feesten, drank en seks gaan. Een typisch beeld van Amerikaanse tieners, niet? Gelukkig viel hij uit het bootje.
In de kantine was het aardig druk én snikheet. De zon scheen fel door de ruiten naar binnen. Het rook er naar eten en zweet. Vooral dat laatste. Walgend trok hij zijn neus op en fronste hij zijn wenkbrauwen. Snel liet hij zijn blik over de menigte glijden. ‘Oh Alaska waar ben je?’ mompelde hij gefrustreerd tussen zijn tanden, niet in staat om hier nog langer te blijven. Hij wou naar buiten. Frisse lucht scheppen. En vooral een sigaret roken.
Hij baande zich een weg door de tafels en vond uiteindelijk de jongen aan de achterkant van de zaal. Voor zijn neus lag er een schetsblok en desserts. Hij griste de appel van de tafel en nam er een hap van. Waarschijnlijk wou hij deze sparen als dessert.. Jammer. ‘We moeten naar buiten,’ hijgde hij lichtelijk waarbij er een kleine glimlach rond zijn lippen ontstond. ‘Ik hou het hier niet langer vol.’ Hij tikte met zijn vinger tegen zijn neus en kneep de jongen daarna in de schouder - alsof hij hem aanspoorde om snel recht te staan en met hem mee te lopen. ’En liefst nu meteen, Alaska’ Het klonk vriendelijk, maar je kon de dwingende ondertoon eruit afleiden.

[ bericht aangepast op 7 mei 2016 - 21:11 ]

---

En het moeilijkst is niet het communiceren van, maar het toegeven aan jezelf.

Jessica Eve Porter
{
Skinwalker { 16 { Junior b

Na even rond gezocht te hebben vond Jessica nog een vrij tafeltje aan de ruit en liep ze daar alvast heen en zette voorzichtig haar dienblad neer voordat ze zelf met een plof neerviel op het bankje. Ze trok haar benen wat op in een comfortabele houding en genoot van de zonnestralen die door de ruit schenen. Ze had deze dan ook wat open gezet zodat ze ook wat frisse lucht binnen kreeg in de drukbevolkte lunchzaal.
Het was dan ook pas toen ze een bekende stem hoorde dat Jess haar groene kijkers opende en met een brede glimlach keek naar Zachary. 'Voel je je wel goed, of moet ik je naar de schoolverpleegster brengen?' vroeg de jongen geamuseerd om de appel op haar doelblad wat haar zacht deed gniffelen. "Maak je maar geen zorgen." begon ze grijnzend en haalde vervolgens haar zak snoep teboven die ze middenin de tafel plaatste. " Ik heb mijn medicijnen bij me.' grapte ze en trok hem haast op haar als teken dat hij naast haar moest komen zitten. " En jij? Je ziet er ook niet bepaald heel levendig uit." zei ze en keek hem even schuin aan. Zach was een knappe jongen en het viel Jess dan ook meteen op dat de jongeman lichte wallen had gekregen. " Vermoeiend weekend gehad?" vroeg ze vervolgens en glimlachte even als teken dat ze maar een grapje maakte van daarnet. Daarbij was Jessica oprecht geïnteresseerd in het avontuurlijke leven van Zach, hij zat vol met verhalen en had zowat de hele wereld gezien!
Jess droomde er soms van om ook de wereld te zien en dat Zach haar zou meenemen naar Europa en Azie en al die andere geweldige plaatsen. Silverlea was maar een klein saai stadje, nee Jess wilde het echte avontuur opzoeken.

Alaska Neal Wide

Seniors 17 sHuman

Alaska werd bruut uit zijn gedachten gehaald toen hij zijn appel zag verdwijnen voor zijn neus, hij keek dan ook met opgetrokken wenkbrauwen op naar de lange jongeman voor hem. "Seth, ik wilde die nog hebben." mompelde hij verontwaardig en geritste vlug het cakeje weg en stak deze gulzig in zijn mond voordat Seth deze hem ook nog zou afnemen. Daarna grijnsde hij naar zijn vriend terwijl hij dan ook wel nieuwsgierig was wat hij zou doen.
‘We moeten naar buiten,’ zei de jongen weer dramatisch en glimlachte lichtelijk . ‘Ik hou het hier niet langer vol.’ Seth tikte hierbij nog even op zijn neus en Alaska rolde even met zijn ogen waarna hij de appel weer van hem afsnoepte en zelf een hap nam. " Ah zo erg is het nou ook weer niet." grimaste hij waarna hij opstond, Seth haf hem een klein duwtje waardoor Alaska hem quasi geïrriteerd aankeek maar vervolgens zijn arm vastnam en de jongeman mee naar buiten sleepte. " Maar frisse lucht is inderdaad vééééél beter." zei hij enthousiast en ramde haast de deur om naar buiten te gaan in. Las had weer even zijn energieke momentje dankzij Seth en maakte haast huppel sprongetjes op zijn weg naar de buitenwereld. Eens buiten snoof Alaska de buitenlucht op en haalde hoe ironisch dan ook een pakje sigaretten boven en bood er een aan Seth aan. " Hier had ik wel even nood aan, twee uur zonder sigaretten is te lang ,niet?" vroeg de jongeman aan zijn vriend naast hem en stak het stinkstokje tussen zijn lippen voordat hij deze aanlichtte.
Alaska was een vreselijke kettingroker en moet hier dringend wat aan doen, maar daar haf hij niet veel om.
"Hoe was je weekend?" murmelde Alaska terwijl hij de rook van zijn peuk uitblies en het vuurtje aan zijn vriend haf.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH