250 || Military Camp || Topic 1 - Speeltopics

Een aantal (probleem)jongeren worden naar een militaire kamp gestuurd. Geef het dat ze vrijwillig gegaan zijn of door hun ouders gestuurd zijn. Hier blijven de jongeren voor het leren van discipline, respect en teamwork. In dit kamp zijn er ook soldaten in opleiding, ze zijn nog geen echte soldaten. In dit kamp zullen soldaat en student aan elkaar gekoppeld worden. In de drie maanden dat ze daar zullen blijven, moeten ze met elkaar samen leren te werken, of ze elkaar nou mogen of niet. Alles zullen ze samen moeten doen, als de een straf krijgt, zal de ander dat ook krijgen. Zo worden er aan beide kanten iets geleerd. Er zullen van tijd tot tijd ook wedstrijden gehouden worden om te zien hoe de koppels het doen. Als je dingen goed doet, dan krijg je een beloning, als je het fout doet, dan wordt je gestraft. Maar houden ze dit kamp wel uit?

- Het hoeft geen probleemjongeren te zijn, het mag ook iemand zijn die het leuk leek of iets.

• Regels

- Er is een minimum van 250 woorden.
- Geen ruzie naast de RPG graag.
- Geen Mary/Gary Sue’s.
- Max van 2 personages.
- Naamsveranderingen doorgeven graag.
- Doorgeven wanneer je even afwezig bent.
- Probeer minimaal 1x per week te posten.
- Have fun. (:

• Lijstje

Naam:
Soldaat/Student:
Leeftijd (Student; 16 – 21, Soldaat: 18 – 23):
Innerlijk:
Uiterlijk:
Koppel:
Extra:

• Characters

Rollen VOL!

Commander: Aidan Dante Vincent Sterling | 1,3 | Asgardian

Soldaten:
(Vr)
- Melaina Zia | 1,1 | Polovina
- Terry Kristina Jackson | 1,2 | Literatuur
- Sarah Meira Dayan | 1,4 | Sempre
- Valerie "Val" Mariah Lewington | 1,3 | Deryth
(Ml)
- William Jackson "Liam" James | 1,1 | AlecLightwood
- Devon Nathaniel Lukasaik | 1,4 | Dumbledore
-

Studenten:
(Vr)
- Yeva Marina Aylesworth | 1,4 | Vices
- Natalia Kennice George | 1,2 | MaIec
- Aislinn Valentina Arrington | 1,2 | Shazi
(Ml)
- Ezra 'Joseph' Fields | 1,4 | Philip
- Jonathan Bryan Smit | 1,4 | Golden_Ratio

• Koppels

Yeva - Sarah
Natalia - Melaina
Aislinn - William
Ezra - Valerie
Jonathan - Devon
Terry - Aidan

• Begin

Iedereen is op de binnenplaats verzameld. Hier krijgen ze van de commandant te horen met wie ze gekoppeld zijn en hoe de weken eruit zullen zien. Ook zullen de regels doorgenomen worden en wordt extra informatie gegeven over hoe en wat. Daarna zal iedereen hun spullen afzetten bij hun slaapplaats, waarna ze gelijk met het programma zullen beginnen. Het is begin middag dan.

Rollentopic
Praattopic

[ bericht aangepast op 11 april 2016 - 22:45 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

---

Mijn schoenen zijn verdwenen.
Terwijl ik aan het slapen was, zijn ze waarschijnlijk weggeglipt uit protest. Misschien omdat mijn voeten soms een beetje stinken, of omdat ze zich te afgetrapt voelden. Afijn; ik weet niet waarom ze verdwenen zijn, maar ze zijn zelf weggelopen.

Het komt echt niet door mijn eigen slordigheid, of zoiets.

Eigenlijk was ik ruim op tijd opgestaan vanochtend: anderhalf uur te vroeg, zodat ik tijd genoeg had om uitgebreid op te staan, een ontbijt achter mijn kiezen te werken en te douchen. Wanneer de training intensief is, vergeet ik meestal om snel even onder de lauwe kraan te gaan staan, maar vandaag wil ik alles goed doen. Ik wil schoon, actief, wakker en op tijd klaar staan.
Maar dan moet ik wel mijn schoenen vinden.


Uiteindelijk vind ik ze onder mijn dekens (?) en ik loop met mijn grote, lompe stappen naar buiten. Mensen vinden mijn loopje vaak intimiderend, maar daar ben ik juist blij mee, vooral hier. Ik knoop mijn haren terwijl ik vertrek in een strakke staart en probeer aan het idee te wennen dat het er ooit af moet. In het leger is gemillimeterd haar een must. Hoeveel jongeren zou ik ervan kunnen overtuigen om hun haar af te knippen? Ik grinnik. Mijn gevoelens over het project zijn behoorlijk gemixt. Aan de ene kant ben ik bang voor wat ik ga zien, juist omdat ik er zo tussen had kunnen zitten. Zelfreflecties en reminders van hoe het vroeger was, zijn niet echt dingen waar ik nu op zit te wachten. Bovendien wil ík me focussen op mijn eigen training, niet op die van een stel mini-me'tjes. Eigenlijk ben ik het bangst om te falen. Om mijn 'jongere in training' te laten vallen. Er vormt zich een knoop in mijn maag.

Als ik aankom, trekt de knoop zich strakker aan. Meestal voel ik me op zulke momenten niet nerveus, maar ik wil het gewoon zo gráág goed doen. Het is makkelijk om te weten wat je wilt (in mijn geval het leger in), maar ook moeilijk, omdat je bang wordt dat het gaat mislukken (niet het leger in).
Wanneer ik dichterbij kom, zie ik dat ik gelijk had. Het zijn allemaal kinderen die ik had kunnen zijn. Sommigen zien er iets holler uit dan de anderen (mijn benaming voor ongelukkig-ogende tieners), maar gelukkig ziet geen er zo uit als ik destijds. Ketamine doet dan ook wel vervelende dingen met je huid.
Verslaving was echt verschrikkelijk.
Iets verderop roken een paar tieners.

"God." Mompel ik zachtjes en ik loop op ze af. Ik weet nog dat ik actief begon te stoppen met roken - ik had toen net besloten dat ik het leger in wilde en besloot mijn conditie te verbeteren. Mijn longen waren zwaar verminkt en ik was continu aan het trillen.
Afijn, roken is hier verboden. Als ik ze de sigaretten zou laten houden, zouden ze toch maar stiekem gaan roken. Fervent stap ik op de twee af en zie nog net hoe eentje zijn pakje heen en weer schudt. "Bedankt." zeg ik prompt, terwijl ik het doosje grijp, de sigaret uit de mond van de jongen trek en uit de hand van het meisje haal. "Roken is verboden hier, helaas. Conditie opbouwen - zwarte longen helpen daar maar moeilijk bij." Ik zeg het behoorlijk matter-of-factly en vertrap de twee sigaretten op de grond. Het pakje stop ik in mijn achterzak en beveilig hem met een knoop; dat zal ik aan de man in charge geven.
"Het is natuurlijk enorm spannend om alsnog ergens stiekem te gaan roken, maar ik raad je aan dat niet te doen. Dit is niet echt een plek om stoere shit uit te halen. Legerkamp, ik bedoel maar." Ik blijf onverschillig.

[ bericht aangepast op 15 april 2016 - 20:23 ]

---

Tijd voor koffie.

Verward was de man die ochtend zijn bed uitgestapt en zijn weg gebaand door de rotzooi die hier en der op de grond lag verspreid. Hij was iets langer blijven liggen dan hij had gepland, maar toen hij beseft had dat de jongeren vandaag zouden komen, was hij als een speer zijn bed uitgegaan. Hij was het vergeten.
Met een gefronste blik keek hij nog een keer om naar zijn kamer nadat hij gedoucht had en besloot er later maar iets aan te doen, de man was nu al bijna te laat.
Toen Aidan op de binnenplaats was aangekomen met een papier in zijn handen, zag hij dat iedereen er al was.
"Oké, attentie graag," sprak hij luid en wachtte geduldig totdat iedereen stil was en naar hem keek. "Ten eerste wil ik zeggen, welkom. Ik hoop dat jullie een fijne reis achter de rug hebben gehad. Ik neem aan dat jullie allemaal weten waar jullie zijn, zo niet, dit is een legerkamp. Er gelden hier regels, net zoals overal. Ik hoop eigenlijk dat jullie die al hebben doorgelezen, ik ga echter nergens vanuit. Waar het globaal om gaat is dat jullie ten allen tijden mee moeten doen aan de activiteiten. Respect is hier een groot woord, heb dat ook voor elkaar. Je moet om een bepaalde tijd terug zijn in je kamer, ga er alsjeblieft niet na die tijd nog naar buiten, want dan kan het zijn dat je of een schietschijf wordt of je wordt achterna gezeten door honden en wordt opgepakt. De keus is aan jullie. Het is allemaal heel simpel, als jullie iets slechts doen, krijgen jullie straf. Als jullie iets goeds doen, krijgen jullie een beloning. Zie het maar als basisschool. Ik heb op jullie kamer nog een brief gelegd waar de regels duidelijk nog een keer zijn beschreven. Nu dan, jullie worden gekoppeld aan een soldaat in opleiding. Het is de bedoeling dat jullie ten alle tijden bij jullie maat blijven, eten, activiteiten, noem het maar op. De komende drie maanden zullen jullie erg op je maat moeten leren te vertrouwen. Ook is het zo dat als je partner iets verkeerds doet, dat jullie allebei gestraft zullen worden. Ik zou dus maar snel een band leggen met je partner. Een keer aan het eind van drie weken, zal er een feest gegeven worden. Als je partner er echter niet naartoe gaat, dan mag jij ook niet gaan. Om het nog eens te zeggen, jullie doen alles samen. Dan zal ik nu de koppels voorlezen, degene die ik noem, stap alsjeblieft naar voren en ga naast je partner staan. Oké, Yeva Aylesworth en Sarah Dayan zijn een koppel," Aidan keek even op van zijn blad om te kijken. "Natalia George en Melaina Zia, Aislinn Arrington en William James, Ezra Fields en Valerie Lewington, Jonathan Smit en Devon Lukasaik en uiteindelijk Terry Jackson en ik." Aidan keek weer op van zijn blad, die hij in zijn handen opvouwde. "Jullie zullen bij elkaar op aparte kamers blijven. De soldaten weten wel waar jullie kamer bevonden is. Sarah, jij en Yeva hebben kamer negen in het oostgebouw. Melaina, jullie hebben kamer 6 in het oostgebouw, Liam, kamer 5 in het oostgebouw, Valerie, kamer 1 in het oostgebouw, Devon, kamer 3 in het oostgebouw en Terry, jij komt met mij mee. Soldaten, jullie zullen later dus even wat van jullie spullen moeten ophalen en in jullie aangewezen kamer plaatsen. Breng jullie koppel naar de kamer toe en kom dan terug voor het programma. Dit was het. Veel plezier." De kamers waarin ze zouden overnachten, waren eigenlijk de gastverblijven in het legerkamp, iets wat nu goed uitkwam.
Aidan liet even zijn blik over de mensen gaan die zich tot een groep hadden gevormd. Als dit maar goed ging, bedacht hij zich. Zijn blik viel op Terry en hij liep naar haar toe. Niemand had nog geweten met wie ze gekoppeld waren, dus ze had niet geweten dat ze met hem gekoppeld was.
"Hé, vindt je het erg?" vroeg hij, terwijl hij haar seinde om met hem mee te lopen. "We gaan je spullen nu wel even ophalen, iedereen zal toch nog even bezig zijn." Aidan glimlachte even zijdelings naar haar.

[ bericht aangepast op 15 april 2016 - 22:49 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

• Brave hearts do not back down •

---

De ochtend had vol gestaan met kracht- en conditie oefeningen die ik samen met Valerie dagelijks deed. Al sinds ik me kon herinneren was dit hoe wij de dag begonnen en ik haalde er veel voldoening uit. Daarnaast was het ook fijn om tijd met haar door te brengen, we waren hier immers samen aan begonnen en tot zover verliep het precies zoals we vroeger hadden gedroomd.
      Sowieso was de hele militaire opleiding precies zoals ik had gehoopt, ik was trots op hoever we samen waren gekomen en wat we allemaal doorstaan hadden. Bovendien begonnen ook de mannelijke militairen respect voor ons te krijgen, iets wat mijn ego zeker wat had opgekrikt. Tot zover hadden we nog niet echt moeilijkheden gehad, hoewel ik verwachtte dat onze nieuwe opdracht nog weleens moeilijk kon worden. Op een of andere manier waren ze op het idee gekomen om ons aan wat probleemjongeren te koppelen in de hoop dat we hen zouden kunnen 'temmen'.
      Dus toen Valerie me vroeg of ik dacht dat het zou gaan werken keek ik wat nors op en schudde ik mijn hoofd. "Ik kan me er niets bij voorstellen. Ik zie het al voor me dat ik aan een of andere bange schijterd wordt gekoppeld die alleen maar zeurt. Of nog erger, een of andere verwende meid die het idee heeft alles te kunnen maken." Ik wist dat ik het heel negatief zag, maar ik keek er ook echt tegenop. Natuurlijk zou er wel een reden zijn waarom ze hier waren en toch een kans kregen om weer op het rechte pad te komen. Maar ondanks dat baalde ik vooral over het feit dat dit mijn routine ernstig in de war zou schoppen en daar zag ik tegenop.
      "Here we go," mompelde ik terwijl ik mijn blik over de jongeren heen liet gaan en concludeerde dat dit niet veel goeds betekende. Het enige wat ik nog kon doen was hopen dat ik niet de ergste uit de berg van ellende had. En zo wel, dan zou diegene een moeilijke tijd in gaan.
      Commander Sterling sprak ons toe en vertelde hoe we verdeeld waren. Mijn ogen zochten de persoon die Yeva heette en toen ik haar gevonden had moest ik zuchten, maar toverde ik toch een glimlach op mijn lippen toen ik haar begroette. Ik zou haar een kans geven, wie weet viel ze wel mee.

[ bericht aangepast op 16 april 2016 - 21:13 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

William Jackson "Liam" James
Het duurde gelukkig niet lang voor de Commentant het terrein op kwam lopen, al moest ik zeker Fred terughouden, door, hopelijk onopvallend, zijn halsband vast te pakken, want ik liep meestal met de twee zonder riem. Een riem aan het tuigje betekende werk, en dat hoefden ze nu nog even niet. Fred was alleen nog wel eens te enthousiast, zeker als er iemand in de buurt kwam, die betekende dat hij mocht werken, wat zijn favoriete spelletje was. Toch wist ik hem redelijk goed bij me te houden. Direct ging ik paraat staan en luisterde strikt naar de man. Buiten alles om, was hij best chill om mee om te gaan, maar tijdens trainingen moest er duidelijk verschil zijn. Ik luisterde in stilte naar de woorden van de man, de regels voor de kinderen, de koppels, en de kamers. Ik knikte bij de twee keer dat ik mijn naam hoorde. Ik zat blijkbaar gekoppeld aan een meisje, ze heette Aislinn, maar dat zei ook eigenlijk niets. Toen de man uiteindelijk zelf naar zijn eigen partner ging, floot ik tussen mijn tanden, zodat de dieren naast me opsprongen en we richting de groep jongeren liepen in sterke pas. Bij de groep ging ik weer in rust staan, met de twee honden, die duidelijk niet konden wachten om al deze koffers en tassen te doorzoeken. Ik kon aan ze wel zien dat er verboden middelen in zaten. Dat ze zaten te roken was al het eerste teken ervan geweest, en drank en drugs zouden me ook niet vreemd doen opkijken. "Wie is Aislinn? Het is nog wel even lopen en heb nog wel meer te doen dan rondhangen." Mijn toon was misschien wel streng, maar dit waren zoizo allemaal losgeslagen straatschoffies, en als ik niet meteen de leiding nam, zou het niet goed komen, en ik moest die meesterproef halen. "Fred, Suigh" zei ik tegen de Dobermann, die al op zijn poten stond en duidelijk wachtte tot ik zei dat hij mocht gaan, of eigenlijk was hij aan het kijken of ik niet keek, zodat hij kon gaan. Hij ging wat verslagen zitten, maar bleef extreem gefocust op de jongeren en hun tassen. Ginger ook, maar die bleef toch nog heen en weer kijken tussen mij en de tassen, in plaats van totaal geobsedeerd naar de tassen te staren als de jonge Dobermann. "Dus. Wie komt er mee?" Ik had geen zin om te wachten. We hadden dan nog wel even om alles te versjouwen en te verhuizen, maar ik had vandaag ook nog het plan een drugsrun te doen met Fred, waar best wat tijd in kwam te zitten.

[ bericht aangepast op 24 april 2016 - 11:15 ]

---

Bowties were never Cooler

---

Voordat de rokende jongeren iets terug kunnen zeggen, komt Aidan Sterling het veld opgelopen. Mijn maag maakt een klein sprongetje, maar om mijn vreugde te verbergen, bijt ik op mijn onderlip. Het is kinderachtig, eigenlijk. Maar dan; een tweeëntwintigjarige vrouw mag toch best een beetje een crush hebben? Zolang het niet mijn werk belast, heb ik er geen last van.
Wanneer Aidan het over respect en regels heeft, kijk ik streng naar de jongen, wiens gezicht me het brutaalst lijkt.

Aidan begint met het opnoemen van de namen en ik probeer goed op te letten hoe de jongen naast me heet, zodat ik hem kan benoemen als ik de sigaretten inlever. Ezra Fields, meer kak dan ik had verwacht voor een jongen zoals hij. Doordat ik meer kijk naar de jongeren om me heen, hoor ik bijna niet dat ik met commandant Aidan Sterling gepaard ben als koppel. Bíjna.
Het duurt even voor ik het besef.
Geen jongeren.
Commandant.
Commandant.
Niet zomaar een commandant.
Sterling.

De rest van het praatje duurt niet lang.
Sterling loopt op me af als hij klaar is.

"Hé, vind je het erg? We gaan je spullen nu wel even ophalen, iedereen zal toch nog even bezig zijn." Met een bemoedigende glimlach biedt hij hulp aan en ik glimlach iets te enthousiast terug. "Nee, natuurlijk niet!" Ik kuch, om mijn opgefokte toon te kalmeren.
Het valt waarschijnlijk niet eens al te veel op, maar ik wil graag normaal overkomen.
Ik.
Normaal.
Dat wordt nog wat.

Moet ik salueren? Hij deed het niet, dus ik ook niet, toch? Wat was het reglement daar ook alweer voor?
"Mijn spullen liggen nog verderop." Terwijl ik het zeg, maak ik aanstalten om naar de parkeerplaats te lopen. "Maar vind jij het ook niet erg? Je koppel?" Ik probeer een nonchalant grapje te maken en grijns ontspannen.
Dat wordt nog wat.

[ bericht aangepast op 23 april 2016 - 17:02 ]

---

Tijd voor koffie.

De jongen keek op toen Yeva hem aansprak, en stak als antwoord zijn aansteker in de lucht. Naast zijn felblauwe kijkers vielen haar voornamelijk de studds in zijn oren en zijn tengere bouw op, niet ideaal voor een militairkamp bemerkte ze. Yeva pakte de aansteker aan en stak behendig haar sigaret aan. Genietend nam ze een hijs van haar sigaret en heel langzaam liet ze de rook uit haar mond ontsnappen. De rook liet ze nooit door haar neus naar buiten komen, dat was iets wat ze echt ranzig vond en ze begreep de mensen die dat deden dan ook echt niet. Terwijl ze de hijs nam voelde ze de ogen van de jongen even op haar rusten, maar ze besloot hier niet op te reageren. "Ook hier gedumpt of ben je uit vrije keuze hier heen gekomen?" er zat een kleine lach in zijn stem toen hij haar dit vroeg. Een sarcastische lach ontsnapte haar terwijl ze ook op haar tas ging zitten, "Jij bent zeker de leukste thuis.." reageerde ze. "Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om hier vrijwillig naar toe te komen," mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen de jongen. Ze richtte haar aandacht weer op hem toen hij met zijn pakje sigaretten schudde, "Denk je dat we nog ergens sigaretten in deze drie maanden kunnen gaan scoren of betekend dit onze verdoemenis?"Hier had Yeva eigenlijk nog niet over nagedacht maar voor dat ze een antwoord kon vormen verscheen er een schaduw die over haar heen viel. Het was een vrij lange, jonge vrouw met een donkerbruine paardenstaart. Voor Yeva ook maar op haar had kunnen reageren greep ze het pakje sigaretten van de jongen af, 'bedankt' zei ze nog. Dit was blijkbaar nog niet genoeg voor deze dame want ze trok ook de sigaret uit zijn mond en uit de hare! Een vuile blik verscheen op Yeva's gezicht, wat dacht ze wel? De vrouw torende nog steeds boven haar uit en daarom sprong ze snel op, zodat de vrouw minder gezag uitstraalde. "Roken is verboden hier, helaas. Conditie opbouwen - zwarte longen helpen daar moeilijk bij," zei de brunette alsof dat het enige is, dat telt. Het pakje stopte ze weg en ze ging nog even verder met ons de les lezen: "Het is natuurlijk enorm spannend om alsnog ergens stiekem te gaan roken, maar ik raad je aan dat niet te doen. Dit is niet de plek om stoere shit uit te halen. Legerkamp, ik bedoel maar." Yeva's ogen werden groter, probeerde ze nou grappig te doen? Yeva stond op het punt om de vrouw eens flink op haar nummer te zetten maar voordat ze ook maar de eerste letter uit had gesproken galmde er een luidde stem over de binnenplaats. De vrouw was gelijk afgeleid en beet op haar lip. Hieruit trok Yeva de conclusie dat de man met de luidde stem de commandant was. Zijn naam had ze niet onthouden, wat boeide het haar ook. Hij begon te praten over regels en respect maar wat hij precies zei, ontging haar volkomen. Voordat de man begon met het oplezen van de koppels boog ze zich naar de jongen toe, "Ik gok, dat het onze verdoemenis wordt." Ze trok haar neus op toen ze dit zei, als blijk van haar afschuw. "Yeva Aylesworth.." Haar naam werd als eerste opgenoemd en haar hoofd bewoog gelijk alert naar de man toe "...en Sarah Dayan zijn een koppel." De rest van de namen ging aan haar voor bij, ze zou toch niet weten aan wie ze welke naam moest koppelen. Wel scande ze de militairen om te ontdekken wie dan Sarah was, hoorde dat niet op hun uniform te staan? Ze had geen enkel idee wie dat moest zijn maar toen de man klaar was met praten kwam er een vrouw met bruin, golvend haar naar haar toe. Ze was best wel knap en stukken kleiner dan Yeva zelf. Ze glimlachte toen ze haar begroette, maar Yeva kon niet zien of ze dit meende of dat ze gewoon toneelspeelde. Yeva nam niet de moeite om zichzelf voor te stellen of om beleefd te zijn, "Kamer negen dus?" ze kwam gelijk ter zake. Ze was hier niet gekomen om vriendschap te sluiten en ze was al zeker niet van plan om zich te gaan gedragen als een mak kuddedier. Hoe moest ze zichzelf ooit leren kennen als ze wéér moest gehoorzamen aan de wil van een ander?

I owe no explanations for my flaws. I don't have to justify my mistakes, my past or my insecurities. I am growing and learning. Let me live.

[ bericht aangepast op 25 april 2016 - 17:36 ]

---

I am not as think as you drunk I am

---

---

Net wanneer ik mijn pakje sigaretten terug in mijn zak wilde gaan stoppen, werd deze bruut uit mijn hand gegrist. Verontwaardigd stond ik op van mijn tas, waar mijn schoenen direct weer meer besmeurd werden door de vieze modder. Ik trotseerde de vrouw die toch nog een stuk groter dan mij was. Naast haar lengte wist ze ook nog vele male dominanter dan mij over te komen, wat me haast een stap achteruit liet doen. ‘Roken is verboden hier, helaas. Conditie opbouwen – zwarte longen helpen daar moeilijk bij.’ Om kracht bij deze woorden te zetten vertrapte ze beide sigaretten die ze zojuist uit onze mond geplukt had, op de grond. Het ontging me niet dat ze het pakje in haar kontzak stak. Ik wist haast zeker dat zij deze ging oproken. Het serpent .
‘Het is natuurlijk enorm spannend om alsnog ergens stiekem te gaan roken, maar ik raad je aan dat niet te doen. Dit is niet echt een plek om stoere shit uit te halen. Legerkamp, ik bedoel maar.’
Bij die woorden kon ik het niet laten om geërgerd met mijn ogen te rollen. Wie in merlijns naam gebruikte nog de woordenconnectie als stoere shit. Dat kon misschien in haar tijd gebruikt worden, maar nu was het echt zo out. Ik wilde de vrouw hier ook op attenderen en daarna mijn sigaretten aan haar kontzak grijpen, maar dit werd echter verhinderd door een man die ging spreken. Waarschijnlijk was dit de commandant of hoe je zo iemand noemt, gezien iedereen stil viel behalve het meisje waar ik zojuist mee sprak. Echter kon ik geen glimlachje opbrengen na haar bewering. Vooral niet toen er een tweede vrouwelijke soldaat naar ons toegelopen kwam toen de koppels omgeroepen waren. Vaag had ik iets gehoord dat ik met een of andere Valerie gekoppeld werd en het feit dat ik nu met deze op een kamer moest gaan slapen. Ik wist dat dit een redelijk moderne tijd leefde, maar ik zag het nou niet bepaald zitten om met een vrouw op een kamer te slapen. Tenminste, ik vermoedde dat Valerie een vrouw moest voorstellen in plaats van een man. Niet dat het deerde. Het enige wat me nu interesseerde waren mijn sigaretten in de achterzak van de vrouw die nu weg liep. Ik begreep hier tenminste uit dat zij niet mijn partner was en hoopte dan ook dat ik niet zo’n betweterig mens als haar zou krijgen. Ik volgde het koppel naar een parkeerplaats en kon het niet laten om even nieuwsgierig om me heen te kijken. Mijn tas lag nog op de binnenplaats gezien ik met dat gewicht de twee nooit bij had kunnen houden.
Ik zag de twee nog wat praten toen ik steeds dichterbij kwam. Ik twijfelde of ik misschien gewoon mijn sigaretten uit haar achterzak moest pakken, maar besloot er maar beter om naar te vragen. Ongevraagd aan iemands billen zitten was nooit goed, ook niet als het was om je sigaretten er tussenuit te grijpen. Daarnaast had ik het gevoel dat de vrouw nu al de pik op mij had, hoewel ik in principe nog niks verkeerds gedaan had. Nog niet tenminste. Ik kon rustig zijn zolang ik mijn sigaretten maar had. Het was een soort remedie voor mijn heimwee die al in mijn onderbuik kolkte. Ik tikte de vrouw aan en ik wist dat een heel wat dappere man het in zijn broek gedaan zou hebben bij het zien van deze vrouw en de man die naast haar stond. ‘U heeft mijn pakje sigaretten nog in uw zakken zitten.’ Met dat stak ik mijn hand uit als teken dat ik deze terug verwachtte. Ik priemde dan ook even mijn ogen kort in die van haar, voor mijn blik weer over de omgeving gleed.

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

William Jackson "Liam" James
Niemand leek me te zien staan. Dit was een redelijk normaal iets, dat ik onopvallend was en altijd op de achtergrond werkte. Ik vond het ook een erg prettige plek om in de schaduwen te leven en te werken, maar nu was het niet handig. Intussen draaide Fred compleet door, zelfs al bleef hij zitten, hij was duidelijk rusteloos. Ik volgde zijn blik en zag hoe gefocussed hij was op de tas van de jongeman die net was opgestaan om naar Terry te lopen. Ik zag een pakje sigaretten uit haar kontzak steken, maar wist dat ze niet rookte. Die moesten wel van hem zijn, en als hij al sigaretten mee had durven te nemen naar een militaire basis, wat dan nog meer, want normaal sloeg Fred niet aan bij tabak, en zeker niet zo hevig. Ginger was ook wel gefocussed, maar duidelijk beter in controle op zichzelf houden. Misschien moest ik mijn Dobermann ook wel eens de kans geven om te laten zien wat hij kon, voor de meesterproef voor toelating tot het programma. Zeker met de Commandant in de buurt, dan kon hij misschien een goed woordje voor ons doen als Fred wat onzeker overkwam tijdens de proef, of nog niet overal op aansloeg op de juiste manier. "Ginger, Bleibe." zei ik tegen de herder, die netjes bleef zitten toen ik de riem losliet. Ginger, zoals de meeste politie en militaire honden, was opgeleid in het Duits, terwijl ik Fred juist in het Iers had opgeleid, misschien ook wel om zeker te zijn dat hij mijn hond bleef en niet die van iemand anders, als dat al zou kunnen door zijn eenkennigheid. Ik deed een stap naar voren, en Fred stond al direct naast me, wild kwispelend en licht trekkend aan de riem, richting de tas van de jongen. Daar moesten beslist wat inzitten, drugs waarschijnlijk. "Fred, Cuardach." Direct schoten zijn oren naar voren, zijn neus naar beneden, en trok hard richting de tas. Ik liet me door hem meevoeren naar de tas, waar hij eigenlijk meteen indook. Hij krabde eraan en blafte luid. "Dea madra, Fred, dea madra." prees ik hem, voor ik hem eens goed door zijn vacht aaide, voor ik zijn speeltje weggooide, waar hij meteen achteraan dook. Toen de hond weg was opende ik de tas en vond twee pakketjes in bruin papier. "Fred, Tar." zei ik, waardoor de Dobermann al bijna direct weer naast me stond. Ik hoefde de pakketjes niet eens voor hem te houden, of hij stond al op zijn achterpoten tegen me op met zijn neus erin. "Fred, Dún." De hond luisterde, maar ging verder met snuffelen in de tas. Zelf opende ik een van de pakketjes en vond wit poeder. Het rook niet als Cocaïne of Heroïne, wat ik zelfs nog kon herkennen, maar aan de jongen te zien dacht ik zelf aan Meth of Angel Dust. In het andere pakketje vond ik blauwe kristallen, wat ice moest zijn. "Dia ár sábháil mompelde ik zacht en ik sloeg met mijn vrije hand een kruisje. Ik had nooit gedacht hiermee in aanraking te komen, zelfs al werden Fred en ik ook opgeleid voor dit soort werk. Intussen was Fred verder aan het graven in de tas, waar misschien nog wel meer in zat. "Fred, Suigh" De hond ging bovenop de tas zitten en keek me aan met een schijnbare trots op zijn gezicht. Ik liep met twee grote stappen naar de Commandant en ging voor hem staan. "Commandant, excuses voor het storen, Fred heeft deze twee pakjes gevonden in de tas van een van de studenten. Ik geloof dat het Ice en Angel Dust of Meth zijn." zei ik onderdanig, terwijl ik hem de deels geopende pakketjes liet zien. Ik was geen rat, maar dit kon echt niet. Daarbij was dit echt iets om trots op te zijn voor de jonge Dobermann, en ik wilde hem graag zijn erkenning geven.

[ bericht aangepast op 26 april 2016 - 13:57 ]

---

Bowties were never Cooler

      "Ik kan me er niets bij voorstellen. Ik zie het al voor me dat ik aan een of andere bange schijterd wordt gekoppeld die alleen maar zeurt. Of nog erger, een of andere verwende meid die het idee heeft alles te kunnen maken."
Een zachte kreun rolde over mijn lippen heen. De woorden van de brunette waren precies hetgeen geweest waar ik mezelf ook al mee bezig had gehouden. Als ik ergens niet op zat te wachten was het op een schijterd die bang zou zijn voor elke verkeerde 'Boe' of 'Bah', en de irritante trekken van een uiterst verwende griet kon ik al helemaal niet hebben — geef me dan maar een brutale snotaap van het mannelijk geslacht. Echter, het was niet dat ik de jongeren niet wilde helpen tenslotte zaten ze hier allemaal met een reden maar het idee dat het invloed zou kunnen op mijn opleiding — één waar ik mezelf volledig in heb gegooid en waar ik mijn uiterste best voor heb gedaan, en nog steeds deed — was tevens hetgeen waar ik erg tegen op keek. Ik zat niet te wachten op de ruïnering van wellicht mijn toekomst. Losjes gleden mijn vingers een keer door mijn donkere lokken heen, waarbij ik er voor zorgde dat er geen enkele spoor van bedenking om mijn gezicht te zien was.
      "Here we go," hoorde ik Sarah zacht mompelen zodra we de binnenplaats hadden bereikt. Terwijl ik zacht in mijn onderlip beet gleden mijn ogen subtiel over de jongeren heen. Ik kon het niet laten om ze één voor één een keer te bestuderen, daar mijn nieuwsgierigheid ergens ook een poging deed om de kop op te steken. "Wat moeten we hier nou mee?" fluisterde ik Sarah zacht toe, met mijn blik op een enkeling gericht, terwijl de Commandant met een korte uitleg was begonnen. Bij het horen van de straffen, die op beide effect zouden hebben, gingen mijn haren rechtovereind staan en glipte er een zachte sis tussen mijn lippen door. De lichte irritatie sloop langzaam mijn lijf binnen terwijl ik zwijgzaam luisterde alvorens ik opnieuw een keer rond blikte. Ik was niet van plan om in de problemen te komen dus wie het ook was die bij mij zou horen, hij of zij kon er van op aan geen al te gemakkelijke tijd te doorgaan. Het was ondertussen moeilijk om er achter te komen wie van dit stelletje Ezra Fields was, maar de zin om er naar te zoeken kreeg ik op dit moment ook nog niet gevonden. Met een zucht schudde ik een keer mijn hoofd, waarbij ik poogde er voor te zorgen dat mijn lippen in een zwakke glimlach gekruld bleven.
      "Wat denk jij, een jongen of een meisje?" vroeg ik aan Sarah terwijl ik doelde op de persoon die aan mij toebehoorde.

[Ik heb weleens beter gepost, maar meer dan dit kreeg ik er voor nu niet uit.]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

"Nee, natuurlijk niet!" zei de vrouw enthousiast om vervolgens zacht te kuchen. Aidan wierp haar een bezorgde blik toe.
"Begin je ziek te worden?" vroeg hij met dat Terry zei:
"Mijn spullen liggen verderop." De man knikte en gezamenlijk begonnen ze naar de parkeerplaats te lopen.
"Maar vind jij het ook niet erg? Je koppel?" Ze grijnsde ontspannen.
"Nee, hoor. Fijn gezelschap," zei hij met een glimlach. "Het aantal kwam oneven uit, daarom moest iemand met mij." Het tweetal bereikte net de parkeerplaats, toen Terry door één van de jongeren werd aangetikt. Fronsend draaide Aidan zich om.
"U heeft mijn pakje sigaretten nog in uw zakken zitten." Na deze woorden stak hij zijn hand uit en priemde kort in de ogen van Terry. Aidan liet zijn ogen over de vrouw gaan voordat hij het pakje sigaretten inderdaad vond. Zonder te blikken of te blozen pakte hij het pakje uit haar kontzak om de jongen vervolgens aan te kijken.
"Wat is jouw naam?" Aidan opende het pakje sigaretten en viste de aansteker eruit. "Misschien had ik wat duidelijker moeten zijn in mijn uitleg, we hebben liever niet dat jullie roken." Met deze woorden stak hij het pakje sigaretten in brand en liet het op de grond vallen. "Maar aangezien je het netjes vroeg en het de eerste dag is, straf ik je er niet op af. Hier," Aidan groef in zijn zak en legde twintig euro op de uitgestoken hand van de man, "vergoeding voor het pakje sigaretten. Doe hey in het vervolg niet meer." Zijn ogen waren lichtelijk samengeknepen terwijl hij de man aankeek. Plotseling kwam Liam voor hem staan.
"Commandant, excuses voor het storen, Fed heeft deze twee pakjes gevonden in de tas van een van de studenten. Ik geloof dat het Ice en Angel Dust of Meth zijn." Zei hij en liet de deels geopende pakketjes zien. Een geïrriteerde zucht verliet de lippen van Aidan terwijl hij het pakje sigaretten uitduwde met zijn voet. Aidan boog zich door zijn knieën en aaide de hond over zijn hoofd.
"Goede hond." Mompelde hij, ook al wist hij dat Fred in een andere taal werd opgevoed. Voordat Aidan weer opstond, pakte hij het verbrande pakje op, die nog een beetje heet aanvoelde. Toen keek hij Liam weer aan. "Weet je van wie de drugs zijn?" Aidan trok een bedenkelijk gezicht. "Misschien moet ik echt mijn instructies aanpassen en veranderen naar: 'Ik weet dat het wellicht niet zo lijkt, maar drugs zijn hier verboden. Ja, gek hè? Ik weet ook niet hoe iemand op zoiets belachelijks kan komen.'" Aidan zuchtte weer en haalde een hand door zijn haren. "Sorry. Uhm... Als je tijd hebt, wil je dat dan even op mijn kantoor leggen? Let maar niet op de troep. Ik zal er straks nog even iets over tegen de anderen zeggen." Hij ging met zijn handen over zijn zakken en haalde er een notitieblokje en een pen uit. Onhandig schreef hij iets over Fred op. Dat zal ik ook niet meer vergeten, dacht hij terwijl hij de spullen weer opborg.[/face][/14]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki