{RPG 250} Shadowhunters - The Mortal Instruments - Speeltopic - Speeltopics

Shadowhunters, ook wel bekend als de Nephilim, zijn een geheimzinnig ras van wezens die de mens geboren met engelachtige bloed. Zij zijn de aangewezen krijgers op Aarde van de Engel Raziel. Ze zijn speciaal aangesteld om te controleren en voorzitten van de Shadow World, evenals over de demonen en Downworlders die het bewonen. Zij hebben de demonische krachten sterk zijn voor zowel uitgevochten over de spanwijdte van een duizend jaar, het creëren van hun eigen cultuur en beschaving in de menselijke samenleving. Hun mandaat is om de vrede in de schaduwwereld houden en verborgen te houden uit de alledaagse wereld, terwijl de bescherming van de bewoners van beide werelden. Er is een kleine groep shadowhunters die deze wereld veiligstelt en vele avonturen beleefd naast hun dagelijkse zorgen die ze moeten bevechten.

Rollen:


REGELS:
- HOUD JONGENS EN MEISJES GELIJK!
- Max. 1 personage p.p.!!!
- Alleen ik, HarleyxQuinn, maakt de topics aan tenzij ik iemand anders aanwijs.
- Geen geruzie, ik kan best begrijpen als je iemand niet mag, maar vecht dat dan lekker buiten de topic uit.
- Ik geef maar 2 waarschuwingen! Na 2 wordt je er gewoon uitgekikt. Ik waarschuw niet voor niks..
- Bij geruzie, krijgen alle 2 een officiele waarschuwing, als het nog vervolgt, worden allebei van de topic gekikt.
- Minimaal 250 woorden in een post.
- Minimaal 1 keer in de week posten
- Geef het aan als je problemen hebt in real life als je niet kan posten. Ik kan namelijk niet voelen of er wat is, want ik stuur een pb als ik niks hoor na zoveel aantal dagen.
- RESERVATIES BLIJVEN 3 DAGEN STAAN!

Storyline van nu;
Het is ochtend e niet iedereen is nog wakker zo ja, daar kan je nu wel over beginnen over de ochtendritueel van je char en anders trainen en kijken over er nog gevaren dreigen in de stad. Binnenkort zal in de groep komen dat Valentine weer bezig is met een nieuwe army te vormen en de groep moet een manier vinden om Valentine te stoppen.

[ bericht aangepast op 11 april 2016 - 21:42 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Mt. Reageer hopelijk vanavond

---

Bowties were never Cooler

MT,

[ bericht aangepast op 9 april 2016 - 18:59 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

MT, ik reageer vanavond, zodra ik Lucia af heb

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Ik loop rond in het Institute, vandaag ga ik hoogstwaarschijnlijk keihard trainen om mijn conditie goed te behouden. Ik had namelijk vorige week koorts waardoor ik het trainen hartstikke verwaarloosde. Gekleed in een zwarte sport beha en zwarte sportlegging die tot mijn enkels komen, loop ik naar de trainingszaal, die nog helemaal uitgestorven is, wat mij totaal niet verbaasd. Ik loop naar de wapens en ik pak mijn geliefde werpmessen aangezien dat naast mijn pijl en boog mijn beste en favoriete wapens zijn in een strijd tegen demonen. Ik voel me helemaal veilig wanneer ik het handvat goed vast pak. Grijnzend loop ik naar de doelwitten die ik allemaal ga aanvallen. Ik kijk het eerst doelwit aan met een grijns voordat ik het aanval mat een mes door een simpele polsbeweging. Ik glimlach als ik ontdekken dat het mes in de zogenoemde borstkas kwam. "Blijkbaar kan ik het nog steeds," mompel ik tegen mezelf als ik het volgende doelwit aanval, waar het doelwit ook goed te pakken is. Als ik klaar ben met alle doelwitten, kijk ik trots het resultaat. Ik ben blijkbaar dus niet zo slecht als zowel ik als mijn ouders denken of in mijn geval dacht. Mijn ouders vinden mij namelijk een slechte Shadowhunter en dat zullen ze waarschijnlijk altijd vinden. Mijn levensdoel is daarom om hun te bewijzen dat ik meer in me heb dan dat ze ooit zullen verwachten. Dan pas ben ik tevreden met mezelf en aangezien dat een onmogelijk klus. Ik pak vervolgens alle messen uit het doelwit en daarna besluit ik om opnieuw met mijn messen te gooien.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Het was een langzame morgen in het Institute. Mama en papa waren er, waardoor ik geen toezicht hoefde te houden, veel papierwerk moest doen, of dingen hoefde te regelen. Ik liep dus wat sloom deze morgen, met een kop pikzwarte snikhete koffie in een hand, op mijn blote voeten richting de trainingsruimte. Mijn haren zagen eruit of ik net uit bed was gerold, en dat was ook eigenlijk wel het geval, wat ook te zien was aan de slobberende trainingsbroek, die het enige was wat om mijn lichaam hing, en nogsteeds er bijna af leek te vallen, omdat die zo laag hing dat het nog net op mijn heupen hing. Het leren koordje, met het bedeltje wat stokoud voelde, hing sinds het daar was verschenen na het bezoek aan Magnus hing rond mijn nek. Ik had het niet af gedaan. Ik vertelde aan iedereen, inclusief mezelf, dat het was zodat ik het met mijn drukke hoofd niet kwijt raakte, maar eigenlijk voelde het gewoon heel fijn om iets van hem dichtbij mijn hart te dragen. Over mijn hart gesproken, dat kreeg een kickstarter, toen ik de trainingsruimte door wilde sloffen, met mijn slaperige hoofd, om een wapen te pakken, waarmee ik lui wat kon opwarmen terwijl ik mijn koffie dronk. Rustig opstarten was geen optie, want net toen ik mijn mok naar mijn mond bracht om een slok te nemen, vloog er een mes, met geen minimeter ruimte aan beide kanten, tussen mijn lippen en mijn mok door. Ik bleef even compleet verstijfd staan, terwijl mijn zintuigen in de hoogste versnelling schoten. Ik draaide op de ballen van mijn voeten, en bracht mijn koffie weer omlaag, tot ik oog in oog stond met het meisje wat me bijna had geraakt. Normaal was hier nooit iemand. Ik was een van de weinigen die werkte met lange afstandswapens, en normaal de enige hier op het Institute. De laatste tijd waren er alleen meet gasten hier gebleven, toch was me dit nog nooit gebeurt, en dit zorgde er eigenlijk wel voor dat ik wat achterdochtig naar het meisje werd. Je moest zoizo opletten, maar als je trainde moest je scherp zijn op je omgeving, zelfs als dit een slaperige tiener met een kop koffie was. Ik draaide me dus maar weer van haar weg en liep in een lichte pas naar het wapenrek, om een staf te pakken, waarmee ik toch wel redelijk kon oefenen met een arm tegelijk, terwijl ik met de ander mijn koffie dronk, want zelfs al was ik al wakker, ik werd echt geen fijner persoon zonder mijn koffie in de morgen. Tegen het meisje bleef ik stil, terwijl ik zelf begon op te warmen met mijn rug naar haar toe.

---

Bowties were never Cooler

Het was vroeg in de ochtend, toen de zon zacht door het glas-in-lood raampje scheen. Door die irritatie van de zon op mijn ogen, werd ik al snel met een lichte grom wakker. Ik ergerde me niet aan veel dingen, maar als ik die zon in m'n knar kreeg, voelde het toch wel wat minder fijn. Ik werkte mezelf uit bed en stond algauw met beide benen op de grond. Ik keek naar mezelf in de spiegel en keek naar mijn verwarde haren. Ik rolde met mijn ogen en begon mijn ochtendritueel met mezelf klaarmaken voor ontbijt en koffie.
Na mijn lange ochtendritueel van aankleden en douchen, begon mijn ontbijt. Niet met het allerbeste humeur, zette ik een kop koffie en werkte een simpel broodje naar binnen. Ik trok mijn leren jack goed en trok mijn zwarte broek omhoog. Ik liet een zucht tussen mijn lippen ontsnappen. Uiteindelijk besloot ik maar om naar aan het werk te gaan en kijken of er nieuwe dreigingen waren. Ik werkte mijn kop koffie naar binnen en liep op een stevige pas naar de schermen. Rondom het Instituut waren er geen bedreigingen. Verder was er ook nog niets nieuws in de stad aan de hand. Ik keek op en zag Alec en een meisje op het trainingsveld bezig. Ik haalde mijn schouders op en focuste me weer op het scherm voor me. Niet veel later kreeg ik een sms van Luke.

Hey Clary, ik heb wat te horen gekregen over Valentine. Er zijn geruchten over nieuwe shadowhunters die onder zijn naam werken. Misschien moeten jullie het even nakijken? Het is in het centrum van New York.

Ik fronste en wist zo gauw niet naar wie ik toe moest gaan. Beteuterd stond ik daar met mijn telefoon in mijn hand..

[ bericht aangepast op 9 april 2016 - 22:14 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Wanneer ik een mes laat vliegen, zie ik dat een nogal lange, intimiderende jongen precies richting mijn mes loopt. Ik probeer het mes nog in mijn hand te grijpen, wat me net niet lukt. Godzijdank scheelde het maar een millimeter want anders had ik iemand vermoord in mijn eerste week in een ander Institute, aangezien ik eigenlijk van Baltische oorsprong ben leefde ik in mijn eerste jaren in een Institute in Riga, gelegen in Letland, de meest centrale Baltische staat. Uiteindelijk werd ervoor gekozen om mij te verplaatsen aangezien er voor mij niks te leren meer is in Riga en daarom sta ik nu hier, terwijl ik net zowel vijanden heb gemaakt, tenminste dat denk ik aangezien de jongen mij boos aankijkt en daarna wegloopt. "Sorry," stamel ik angstig "het was niet de bedoeling. Heb ik je bezeerd?". Ook al is het niet enkel mijn schuld dat ik bijna iemand heb vermoord, aangezien hij meer aandacht had voor zijn kopje koffie dan voor mogelijk nieuwe arrivaties die gewend zijn dat je altijd moet oppassen als je de trainingszaal in loopt. Ik pak de messen weer op en ik vloek lichtjes in het Estlands als ik merk dat ik een van mijn messen verkeerd vasthield waardoor ik kennis maak met mijn eigen bloed. Ik negeer het bloeden van mijn hand terwijl ik een sms krijg van mijn beste vriend in het Baltische Insituut Egete.

Tere Sarlote ,
Kuidas on lood instituudis Ameerikas? Loodetavasti olete teinud kõik vaenlased . Mul läheb hästi.

Suudlus Egete.

Voor de duidelijkheid, ze vraagt gewoon hoe het hier gaat en dat het met haar goed gaat. Glimlachend stuur ik haar een bericht waarin ik vermeld dat het redelijk gaat en dat ik geen vrienden heb.

Tere Egete ,
See on mõistlik , ma olen ilmselt teinud ei ole sõpru . Ma arvan, et eraldada nende haha .
Ma saadan sulle hiljem sõnumi.

Vervolgens komt er een meisje met rood haar binnen. "Hallo," zeg ik tegen haar terwijl ik op een bankje eventjes water drink wachtend op een mogelijk antwoord van Egete dat ik niet moet lopen zeiken.

Excuses voor zo snelle reactie, ik ben namelijk op een verjaardag en als enige rondom mijn leeftijd verveel ik me zo erg dat dit mijn enige redding was

[ bericht aangepast op 10 april 2016 - 14:13 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Ik had de oefendummy net een keer geraakt, toen het meisje begon te spreken, met een duidelijk Oost-Europees accent. Je kon me veel vertellen, maar niet dat ze ergens anders was opgegroeid dan daar. Ondanks dat de meeste Shadowhunters gewoon in Idris opgroeide, kon het natuurlijk dat haar ouders dat het Institute leidden, of zo iets, waardoor ze meestal daar was, maar nu tijdelijk hier voor welke reden dan ook. Ik maakte me er niet veel zorgen om, behalve om het feit dat ze met haar verontschuldiging al wijdt uitweidde met haar gesprek, iets wat ik zeker niet kon hebben in de vroege ochtend voor mijn eerste kop koffie, en een van de redenen waarom de meesten me dan ook tot een uurtje of 9 meden. Ik zuchtte weer en draaide me op de ballen van mijn voeten om. "Nee, maar kan je voortaan op je omgeving letten tijdens het trainen?" Het kwam er waarschijnlijk wat bot uit, iets waar Izzy me vak op wees, maar zeker nu het vloeibare zwarte goud nog heet en in een redelijke hoeveelheid in mijn mok zat, in plaats van in zijn systeem, kon het me geen klap schelen. Ik draaide me terug, zonder haar erop te wijzen dat ze haar mes verkeerd vasthield, en ging verder, terwijl het meisje achter me duidelijk van alles aan het doen was behalve trainen, aan het getik van haar nagels op het scherm van haar mobiel horend. Ik trainde rustig verder, terwijl ik me langzaam al beter begon te voelen door de cafeïne die zich door mijn systeem begon te verspreiden. Vanuit mijn ooghoek zag ik een herkenbare pluk rode haren gaan, wat Clary moest zijn. Ze leek wat verdwaasd, maar ondanks alles bleef ze grotendeels Jase's verantwoordelijkheid, en hij mocht dit dan ook oplossen, al zou ik natuurlijk wel meegaan als ze de wereld in zouden trekken, want die jongen wist niet hoe hij wijze beslissingen moest maken. Het nieuwe meisje zei nog gedag, wat vreemd was gezien Clary middenin de controlekamer stond, en toch zeker wel buiten gehoorafstand vanaf de trainingsruimte, maar goed. Ik zei er maar niets van en zette mijn lege mok op het bankje, waarna ik terugliep om mijn training voor te zetten, maar nu wel met de inzet die van me werd verwacht door Hodge. Ik zette me schrap en begon genadeloze harde klappen uit te delen aan de dummy, die heen en weer vloog op z'n standaard, terwijl mijn spieren zich bij elke uithaal opbolden onder mijn huid. Het was fijn om alles er even uit te kunnen gooiden, alle irritatie, alle opgekropte emoties, en vooral alle verwarring eruit te gooien, en de dummy moest er maar mee omgaan.

---

Bowties were never Cooler

Lucia • Maryse • Blackthorn Met een lichtelijke grijns sprong ik weer op. Het was gewoon een automatisme geworden van me om 's ochtends in mijn kamer eerst een paar keer op te drukken. Mijn handen grepen naar mijn zwart leren jack en die trok ik boven mijn lichtgrijze tank top aan. Snel maakte ik mijn bed eventjes op en liep ik mijn slaapkamer uit, de deur achter mij dicht trekkend. Het geluid van mijn hakken weerklonk zachtjes door de gangen heen en ik liep naar het 'keukentje' om een kop koffie te maken. Hopelijk kwam er nog een of andere missie vandaag, want anders zou ik mij dood vervelen. Trainen deed ik iedere dag al, net zoals wat papierwerk dat ik liet liggen van mijn missies. Vaak liet ik het papierwerk wachten tot een maand en dat was gewoon niet handig. Ik had dat nu allemaal op orde en nu ben ik al een chaoot. Een zucht rolde over mijn lippen en mijn vingers streelden eventjes over het litteken in mijn nek. Voordat ik was terug gekeerd hiernaartoe vorig jaar, was er een weerwolf aanval op een groepje middelbare scholieren en het ging allemaal niet zoals gepland. Zodra ik de koffie in een mok in mijn handen had, liep ik het keukentje uit en door naar de trainingsruimte. Ik zag er al enkele mensen staan, maar gaf nog niet echt veel aandacht aan ze. Mijn vrije hand ging door mijn blonde lokken heen en ik nam een slok van mijn kop koffie. Gewoon zonder melk en suiker, zwarte en dan vooral sterke koffie. Ik rolde kort met mijn ogen toen ik alweer een ietwat bot antwoord hoorde op een excuus. Iedereen hier is toch ook altijd een zonneschijn. Echt zo'n vrolijke boel hier altijd. ''Goedemorgen,'' mompelde ik tegen niemand in het bijzonder. Ook al stond ik er ook al enkele momenten stil, een begroeting was iets wat ik bijna altijd wel deed, ook al was het gewoon vaak tegen niemand en een beleefdheid die ik van mijn moeder had geleerd toen ik nog een klein, onschuldig meisje was.

[ bericht aangepast op 15 mei 2016 - 19:57 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Ik merkte hoe het meisje iets in mijn richting zei. dus knikte ik maar beleefd en focuste weer op mijn sms van Luke. Ook merkte ik op hoe Alec even naar me keek en misschien wel mijn moeilijkheden had ontdekt. Ik moest en zou iemand vinden die me hiermee zou willen helpen. Ik wist dat Alec nu niet echt aanspreekbaar was tot hij die kop koffie op zou hebben. Ik rolde met mijn ogen uit ergernis. Ik wist ook niet waar Jace was, dus werd het voor mij alleen maar moeilijker om iemand te vinden die me hiermee zou willen helpen. Ineens merkte ik dat er een meisje langs me liep. Misschien kon zij me wel helpen. Ik liep op haar af en tikte op haar schouder. "Het spijt me, maar ik heb echt je hulp nodig. Ik weet niet naar wie ik hier naartoe met dit.", Zei ik tegen haar en liet haar het berichtje van Luke op mijn telefoon zien. Mijn gezicht stond bezorgd en in een diepe frons. Hopend dat ze me zou helpen, wachtte ik af op haar antwoord. Mijn hart klopte als een gek in mijn borstkas. Als het echt waar was, wat Luke mij zojuist had verteld, dan hadden we allemaal een zeer groot probleem. Zeker nu we nog steeds niet weten hoe we Valentine moeten verslaan. Ik hield even mijn adem in bij het idee dat als we straks misschien worden aangevallen, dat we niks kunnen doen tegen Valentine. Ik haal weer diep adem en kijk het meisje met het blonde haar aan. Ineens kwam haar naam in mij op. "Lucia is je naam, toch?", Vroeg ik en keek haar nieuwsgierig aan.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Ik rol mijn ogen als ik merk dat het roodharige meisje mij niet terug zal begroeten. Is hier dan echt niemand met wie ik een leuke tijd hier kan beleven? Tot nu toe vindt ik hier in het Institute verschrikkelijk. Niemand heeft ook maar een greintje intresse in mij, ook al probeer ik netjes hallo te zeggen, iedereen negeert mij dan. En als ik dan iets tegen iemand zeg, is het niet goed nieuws. Vervolgens komt er nog een meisje naar binnen die tegen niemand in het algemeen, maar waarschijnlijk meer naar de jongen en het andere meisje is bedoeld. Op het moment wanneer het meisje wordt aangesproken door het andere meisje rol ik voor de tweede keer mijn ogen terwijl ik naar een boksbal loop. Ik moet even echt mijn agressie kwijt, want ik mis het Institute in Riga, waar iedereen elkaar kende en een goede band had en waar iedereen elkaar wel begroeten als de ene hallo zegt. Ik mis gewoon eigenlijk mijn thuis, want Amerika voelt op dit moment niet als mijn thuis. Het voelt meer als een gevangenis, en na een week wil ik meteen al naar huis maar ja, anders kan ik mezelf niet verbeteren want dat is het enigste waaraan mijn ouders denken. Ze denken nooit aan hun eigen kinderen. Daardoor heb ik een lange tijd in een depressie gezeten. Dat was over, totdat ik mijn stap zetten hier. Ik heb hier binnen een week namelijk geen vrienden gemaakt, geen positief contact en een mogelijk vijand. Als dat niet beter kan. Ik sta in de vechthouding terwijl ik de eerste trap verkoop. "Ma soovin, et saaksin minna koju," mompel ik tegen mezelf wat betekend kon ik maar naar huis gaan. Ik val de boksbal aan.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Toen Magnus aankwam aan het Institute van New York werd hij meteen begroet door een streng-ogende Shadowhunter met een glanzende wapen in zijn hand en een dreigende blik. Toen de Shadowhunter hem nogal onbeleefd vroeg wat hij hier kwam doen, trok Magnus één wenkbrauw op en rolde vervolgens met zijn ogen. "Niet dat het ook maar een beetje jouw zaken zijn... maar goed dan, ik neem aan dat je ook enkel je werk doet, dus ik heb een meeting met Maryse. Mag ik dan nu?" Hij gebaarde naar de deur, een trok één mondhoek op. "Ik ben erg begeerd daarbinnen." De Shadowhunter deed een stap opzij, ook al leek het niet erg gewild te zijn.
      Het getik van zijn lakschoenen weergalmde tegen de koude muren van het Institute. Hij vroeg zich vaak onwillekeurig af waarom ze het Institute niet wat gezelliger inrichten. Het hoefde er natuurlijk niet uit te zien zoals Magnus' moderne en — al zegt hij het zelf — glamoureuze flat, maar een beetje kleur — en misschien hier en daar een glitteraccent — kon wonderen verrichtten.
      Het tweede gezicht dat Magnus die dag zag, was dat van Maryse Lightwood — hij had gehoopt dat het een ander gezicht zou zijn. Zijn gele ogen speurden de centrale hal van het Institute af, op zoek naar een gespierd lichaam, versierd met zwarte runes, en een knap gezicht omkranst door een donkere bos haar.
      "Magnus Bane, bedankt om te komen," sprak Maryse toen ze hem opmerkte. De toon waarop ze sprak, klonk niet bepaald gemeend, maar hij nam het haar niet kwalijk. Of misschien niet heel erg kwalijk. Magnus was op de hoogte van zijn reputatie, hoewel dat hem in werkelijkheid maar weinig kon schelen en het betreurde hem dan anderen daar anders over dachten.
      "Natuurlijk." Met een soepele en elegante beweging opende hij zijn jasje en haalde een eeuwenoud document tevoorschijn. Toen zijn hand het papyrus aanraakte, schoten vonkjes uit zijn vingers en Maryse trok een donkere wenkbrauw op.
      "Je bent toch zeker dat dit veilig is?" vroeg ze sceptisch.
      Magnus hield zijn hoofd een beetje schuin en lachte. "Voor iedereen behalve Mundanes dan toch. Op hen zou ik het niet testen." Hij boog lichtjes voorover toen hij de laatste woorden uitsprak met een samenzweerderige glimlach om zijn lippen. Maryse zuchtte, nam het document aan en liet een zakje vallen in zijn hand. Daarna draaide ze zich om op haar hakken en liep weg met een hautaine houding.
      De Warlock snoof, opende het zakje en bekeek de inhoud uitvoerig, zodat het zeker in orde was. Toen dat het geval bleek te zijn, knikte hij goedkeurend, maakte een draaide motie met zijn linkerhand en het zakje verdween en liet enkel een rozige glitterwolk na. "Maryse vindt het vast niet erg als ik eventjes een bezoekje breng aan haar zoon," mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij haar de hoek om zag lopen. Hij grijnsde en liep de trappen van de centrale hal af, richting de trainingsruimte. De waarschijnlijkheid dat hij Alexander Lightwood daar zou vinden was nogal groot. En inderdaad.
      "Wel, wel," sprak Magnus met luide en duidelijke toon. Hij liet zijn ogen ongegeneerd over het ontblootte bovenlichaam van de Shadowhunter glijden. "Alexander Lightwood. Laat mijn aanwezigheid je alsjeblieft niet tegenhouden. Dit is even plezierig voor mij als het waarschijnlijk voor jou is."

[ bericht aangepast op 13 april 2016 - 22:22 ]

---

kindness is never a burden.

Ik vocht flink met de dummy aan deze kant van de zaal, terwijl ik aan de andere kant hoorde dat een van de andere dummies ook flinke klappen te verduren kreeg. Na even draaide ik me dan ook om en zag de dame, die net bijna mijn hoofd had geraakt met een mes, een boksbal flink bewerken met haar blote vuisten. Ik keek kort geamuseerd naar haar, voor ik naast haar ging staan. "Je moet je armen sneller terugtrekken. Zo kan een vijand je niet tussen klappen door in je vitale gebied raken." zei ik kalm met een neutrale ondertoon, terwijl ik even op mijn staf leunde. Toch bleven de pijl en boog erg lonken. Ik liep toen toch maar weer terug naar de wapenkast en haalde er een boog uit, en een pijlenkoker, net als een bescherming voor mijn onderarmen en mijn vingers die de pees terug zouden trekken. Ik begon mijn beschermingen om te binden, waarna ik de pijlenkoker om hing en op een flinke afstand van de dummies ging staan. Ik begon met een opwarmschot, wat betekende dat ik gewoon rechtdoor schoot, recht door het hoofd. Daarna probeerde ik wat moeilijkere schoten, die allemaal even goed gingen als de eerste. Ik was de beste schutter van het Institute, en een van de beste van ons ras, en dat wilde ik zo houden. Het was iets om trots op te zijn, iets wat de Lightwood naam eer aan deed, en dat moest zo blijven, want voor de rest wist ik ergens diep van binnen, dat mijn ware ik de naam ontzettend zou besmeuren. Mijn hoofd schoot opzij toen ik opeens een bekende stem hoorde, die mijn hart een slag deed overslaan en het daarna in een hogere snelheid deed doorslaan. Ik liet de pees los, waardoor mijn pijl blind wegschoot, terwijl ik naar de excentrieke man onderaan de trap staarde. Het duurde heel even voor zijn woorden bezonken waren en ik merkte dat ik moest stoppen met staren. Ik keek snel weg en probeerde me iets te bedekken door mijn boog tegen mijn bovenlichaam te houden, want ik voelde me opeens heel bloot in alleen mijn joggingsbroek. Ik zo zo dat ik blind de eerste pijl in het hoofd van de dummy had doorklieft. Heel even ging er een golf van trots door mijn lijf, maar de kattenogen van de warlock brandden nogsteeds duidelijk op mijn lichaam, wat allerlei onbekende dingen met me deed. Toch draaide ik me weer naar hem toe, en deed een stapje vooruit, om zijn aanwezigheid te erkennen, maar ver genoeg weg om niet te dichtbij te staan. "Magnus," Ik slikte even en veegde mijn door het zweet vochtige krullen uit mijn gezicht. "is er iets aan de hand met de Downworlders?" vroeg ik aan hem, mezelf vervloekend dat ik geen shirt had meegenomen naar de training. In mijn stem was niet de normale afkeur in het woord Downworlders te vinden die de meeste Shadowhunters erin legden. Ik had daar namelijk ook best heel veel moeite mee, want Downworlders stonden aan dezelfde kant als wij, en waren evenveel deel van deze wereld als wij. Ik vond het dan ook niet erg om Magnus te helpen als er problemen waren, en ik hield mezelf voor dat het echt alleen was om te helpen, in plaats van om Magnus even tot mezelf te hebben zonder dat iedereen elke seconde minuscuul analyseerde. Toch voelde het erg ongemakkelijk hoe hij me minuscuul analyseerde, terwijl ik bijna naakt voor hem stond.

[ bericht aangepast op 14 april 2016 - 19:33 ]

---

Bowties were never Cooler

De Warlock kon het niet laten om triomfantelijk te grijnzen, toen Alec ontdaan leek door zijn plots verschijning. Hij wist dat de Shadowhunter, in tegenstelling tot Magnus zelf, niet heel erg... openlijk was over zijn gevoelens en dat Magnus' vele pogingen om hem te versieren niet altijd even goed waren verlopen. De blik in de ogen van de jonge Lightwood, liet hem echter weten dat hij nog vele kansen maakte. Hij glimlachte en sloeg zijn armen over elkaar, terwijl Alec schijnbaar zijn bovenlichaam met iets wilde bedekken. Gelukkig (voor Magnus) was het enige in zijn directe omgeving zijn boog, dus kon Magnus nog ongestoord genieten van het licht bezwete, maar oh mijn goden, gespierde lichaam van de Shadowhunter.
      "Met de Downworlders? Wel nee," sprak hij en toen Alec niet dichter kwam dan dan een meter, overbrugde Magnus zelf die afstand. Hij duwde zich met een gracieuze en simpele beweging af van de muur waartegen hij stond (en liet een beetje glitter daar achter) en naderde de Shadowhunter met een stevige pas, waarbij de zoom van zijn lange jas over de grond golfde als water. Terwijl hij om Alec heen liep, naar de dummy waarop de Nephilim oefenden met seraph blades en dergelijke, sprak hij verder: "De Downworld gaat gewoon zijn gangetje. Je kent het wel." Hij knipoogde, hoewel dat niet volledig waar was natuurlijk, maar Magnus had geen zin om over politiek te praten. Niet nu hij toch enkel werd afgeleid. "Je moeder had mijn hulp ingehuurd en ik besloot een ommetje naar de uitgang te nemen." Hij trok de pijl uit het stro van de dummy en streek er met zijn hand over. Hij voelde de pulserende hartslag van het adamas onder zijn vingers. "Indrukwekkend." De Keltische ring rond zijn middelvinger maakte een tikkend geluid toen het het wapen aanraakte en een brandend gevoel verspreidde zich door zijn vinger. Magnus wierp de pijl naar Alec, in de veronderstelling dat die het engelenwapen wel zou vangen.
      "Ik vroeg me af," begon Magnus en wandelde op een traag tempo naar Alec toe. Hij wierp een blik op de anderen in de trainingszaal, slechts één enkel meisje, een Shadowhunter, die Magnus toe voor dit moment nog niet had opgemerkt. Toen hij vlak bij Alec stond, liet hij zijn hand over de boog glijden, waardoor de toppen van zijn vingers Alec's huid aanraakten. Op een zachte toon, zodat enkel Alec het kon horen, vervolgende hij zijn vraag: "Of je zin had iets met mij te gaan drinken een dezer dagen?" Hij trok een mondhoek op en plaatste een hand onder zijn kin, terwijl hij op Alec's antwoord wachtte.

[ bericht aangepast op 16 april 2016 - 15:43 ]

---

kindness is never a burden.

Lucia • Maryse • Blackthorn Ik nam weer een slok koffie en wikkelde mijn andere hand ook om de mok heen, zodat de warmte ervan zich door mijn handen verspreidde. Kort sloot ik mijn ogen eventjes, gezien ik nogal moe was, en nam nog een slok uit de mok. Na enkele seconden opende ik ze weer en ging ik met mijn hand door mijn haren. Toen ik een tik op mijn schouder voelde, draaide ik mij om. Een roodharig gestalte stond voor me. Clarissa Fairchild, degene waardoor het Instituut lichtelijk ondersteboven is gegaan. ''Het spijt me, maar ik heb echt je hulp nodig. Ik weet niet naar wie ik hier naartoe met dit.'' zei ze en ze draaide haar telefoon naar mij toe, waar een bericht op stond. Kort beet ik eventjes op mijn onderlip. In de laatste drie maanden van dat ik weg was, waren de groep en ik op zoek gegaan naar Valentijn. En nadat een van de groep was vermoord door een van Valentijns volgelingen zijn we de poging gestaakt. ''Misschien moet je het gaan checken. Als het echt zo is dan moeten weten van hoe of wat en als je wilt ga ik wel mee. In je eentje gaan is te gevaarlijk, normaal al, maar nu al helemaal.'' ''Lucia is je naam, toch?'' vroeg ze vervolgens met een nieuwsgierige ondertoon. Een kleine glimlach sierde mijn lippen. ''Inderdaad en om eventjes beleefd te zijn; het is Clary, toch?'' Snel nam ik mijn laatste slok koffie, die inmiddels koud was geworden. ''Maar het is compleet jouw keuze of je er wel of niet heen wilt, maar ik zou wel een goed plan bedenken als je erheen gaat. Soms is risico's nemen niet handig namelijk.'' zei ik nog.

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded