{RPG 250} Shadowhunters - The Mortal Instruments - Speeltopic - Speeltopics

Shadowhunters, ook wel bekend als de Nephilim, zijn een geheimzinnig ras van wezens die de mens geboren met engelachtige bloed. Zij zijn de aangewezen krijgers op Aarde van de Engel Raziel. Ze zijn speciaal aangesteld om te controleren en voorzitten van de Shadow World, evenals over de demonen en Downworlders die het bewonen. Zij hebben de demonische krachten sterk zijn voor zowel uitgevochten over de spanwijdte van een duizend jaar, het creëren van hun eigen cultuur en beschaving in de menselijke samenleving. Hun mandaat is om de vrede in de schaduwwereld houden en verborgen te houden uit de alledaagse wereld, terwijl de bescherming van de bewoners van beide werelden. Er is een kleine groep shadowhunters die deze wereld veiligstelt en vele avonturen beleefd naast hun dagelijkse zorgen die ze moeten bevechten.

Rollen:


REGELS:
- HOUD JONGENS EN MEISJES GELIJK!
- Max. 1 personage p.p.!!!
- Alleen ik, HarleyxQuinn, maakt de topics aan tenzij ik iemand anders aanwijs.
- Geen geruzie, ik kan best begrijpen als je iemand niet mag, maar vecht dat dan lekker buiten de topic uit.
- Ik geef maar 2 waarschuwingen! Na 2 wordt je er gewoon uitgekikt. Ik waarschuw niet voor niks..
- Bij geruzie, krijgen alle 2 een officiele waarschuwing, als het nog vervolgt, worden allebei van de topic gekikt.
- Minimaal 250 woorden in een post.
- Minimaal 1 keer in de week posten
- Geef het aan als je problemen hebt in real life als je niet kan posten. Ik kan namelijk niet voelen of er wat is, want ik stuur een pb als ik niks hoor na zoveel aantal dagen.
- RESERVATIES BLIJVEN 3 DAGEN STAAN!

Storyline van nu;
Het is ochtend e niet iedereen is nog wakker zo ja, daar kan je nu wel over beginnen over de ochtendritueel van je char en anders trainen en kijken over er nog gevaren dreigen in de stad. Binnenkort zal in de groep komen dat Valentine weer bezig is met een nieuwe army te vormen en de groep moet een manier vinden om Valentine te stoppen.

[ bericht aangepast op 11 april 2016 - 21:42 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

[Malec -> Oneira]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded

Als ik een tijdje de dummie in elkaar zit te rammen, staat opeens de jongen die ik bijna had vermoord naast mij. "Je moet je armen sneller terug trekken. Zo kan een vijand je niet tussen de klappen door je in je vitale gebied raken," zegt hij kalm. "Tänan," zeg ik vervolgens terwijl ik besef dat ik in het Ests praten en niet in het Engels "sorry, ik bedoelde dankjewel," zeg ik vlugjes achteraan terwijl hij langzamerhand zich weer focust op het trainen. Na een tijdje de dummie af te matten met onder andere het advies van de jongen besluit ik om eventjes te trainen met mijn pijl en boog set, omdat dat mij doet denken aan thuis aangezien ik een complete set met familielogo en al heb. Ik grabbel daarom eventjes in mijn sporttas om daarna mijn boog en daarna de pijlen te pakken. Ik hou ze beiden stevig vast, ik weet nog dat ik het pijl en boog set kreeg op mijn vijftiende verjaardag, omdat mijn ouders vonden dat ik hun nooit had teleurgesteld wat betreft pijl en boog schieten, iets wat bijzonder was aangezien mijn ouders vaker negatief dan positief zijn. Vervolgens merkte ik een warlock op die kwam voor de jongen. Aan de sfeer die er hing tussen die twee had ik zo vermoede dat hun een relatie hadden of anders snel neigde naar een relatie. Ik glimlach daardoor omdat ik dan besef dat ik niet de enigste hier ben die niet heteroseksueel is aangezien ik biseksueel ben. Vervolgens merk ik op dat de twee meisjes wel heel geheimzinnig aan het roezemoezen zijn en ik krijg meteen een nerveus gevoel. Is er gevaar op weg? Plannen ze een ontgroening voor de nieuweling alias ik? Heeft ze relatieadvies nodig? Ik heb echt geen idee waardoor ik me niet erg op m'n gemak voel. Ik loop gauw naar een score bord en ik daarna pak ik een pijl die ik direct aanspan. Vervolgens mik ik op het doel en schiet ik de pijl direct in het exacte midden.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Ik zuchtte opgelucht toen er niets aan de hand bleek te zijn in zijn wereld. Onze wereld durfde ik het niet te noemen, omdat ik Magnus en mijzelf nog niet als een durfde te beschouwen en omdat mijn ouders altijd heel duidelijk hadden gemaakt dat er een scheiding zat tussen de Nephilim, de Mundanes, en de Downworlders. Magnus kwam intussen dichtrbij, waardoor mijn hart duidelijk steeds sneller ging naar mate hij dichter naar me toe kwam. Zijn jas wapperde als de gewaden van de Silent Brothers, maar hij was zeker een stuk minder beangstigend, al wist ik zeker dat hij even autoritair, en machtig kon zijn als hij wilde. Mijn ogen leken aan hem vast geplakt met secondelijm en ik moest mijn best doen om niet te vergeten adem te halen, terwijl ik zijn kleinste beweging nog tot diep in de vezels van mijn wezen probeerde op te nemen. Alle gevoelens die hij me gaf waren totaal nieuw en verwarrend voor mij. Ik vond het ergens wel wat vreemd dat mijn moeder hem om hulp had gevraagd, aangezien ze hem duidelijk niet graag hier zag, en eigenlijk was ik degene die hem uitnodigde, of Izzy, maar zeker niet mama. Toch was ik wel gevleid dat hij nog even langs kwam nadat de zaken waren gedaan, al bleven de zorgen over de zaken tussen hem en mijn moeder wel achterin mijn hoofd spelen. Ik lette toch vooral op hem en bloosde licht toen hij mijn schot indrukwekkend noemde. Mijn hart had nog een slag overgeslagen en mijn hoofd voelde als een rode zeeboei. Doordat ik enorm afgeleid werd door alles wat hij met mijn lichaam deed, het leek wel magie, terwijl ik zeker wist dat de Warlock niet zijn magische krachten op me gebruikte, was ik echt net op tijd om de gespleten pijl te grijpen die hij naar mijn hoofd had geworpen. Ik keek hem met hele grote ogen aan, en bleef weer verstijft staan, net als toen ik hem had opgemerkt. Ik kreeg net mezelf weer onder controle, toen hij weer naar me toe kwam, en mijn lichaam weer compleet op hol sloeg, waardoor ik de pijl liet vallen, terwijl ik de ogen van het meisje in de trainingszaal op ons voelde branden. Mijn ademhaling en hartslag leken even compleet te stoppen toen hij mijn boog, en daarmee ook mijn blote huid licht streelde met zijn vingertoppen. Zijn vingers waren warm en tintelden, maar de vurige hitte die op mijn huid achterbleef nadat zijn vingers weg aren, was meer intens dan ik ooit had meegemaakt, nog duizenden malen erger dan welk Mark dan ook. Het duurde dan ook wel even, langer dan waarschijnlijk normaal was in welke situatie dan ook, voor zijn woorden bij me binnen waren gekomen, en mijn hoofd, net als net, vast weer zo rood werd als een tomaat. "Kunnen we dit gesprek ergens anders voortzetten?" stotterde ik zacht, voor ik mijn boog en pijlenkoker aan een van de dummies hing, en liep snel en geluidloos richting mijn kamer. Ik had namelijk geen idee waar we anders even alleen konden zijn, en waar ik een shirt aan kon doen. Zo glipte ik ook mijn kamer in, de deur op een kiertje latend, om snel een veel te grote sweater over mijn hoofd te trekken en in het spiegelende raam even mijn haren zo goed en zo kwaad als het ging te doen. Daarna draaide ik me weer naar de deur en bleef met een hoofd vol watten, mijn hysterische hart in mijn keel, een knoop in mijn maag, en bizarre tintelingen in mijn buik, staan wachten tot de Warlock zich weer bij me zou voegen.

[ bericht aangepast op 16 april 2016 - 22:10 ]

---

Bowties were never Cooler

[Heda -> Imasu]

---

kindness is never a burden.

Magnus glimlachte toen hij besefte dat zijn aanwezigheid Alec nerveus maakte. Hij voelde de snelle hartslag van de Shadowhunter door zijn vingertoppen en plaatste zijn vlakke hand tegen Alec's ontblootte borst. "Maak ik je nerveus?" Sprak hij zachtjes. Een antwoord op die vraag kreeg hij niet, want de jonge Shadowhunter, zette een stap achteruit en Magnus' hand viel naar beneden. Hij was teleurgesteld, en dat liet hij ook blijken, toen Alec de ruimte verliet en de gang inging die naar zijn kamer leidde. Dat gaf hem dan echter weer een sprankje hoop.
      Hij streek zijn jas glad en draaide aan de ring om zijn vinger, terwijl hij zich naar het meisje draaide en haar een geamuseerde blik toewierp. "Als je me wilt excuseren..." Vermaakt trok hij zijn wenkbrauwen op en volgde Alexander toen naar diens kamer. Toen hij binnenkwam — en de deur zachtjes achter zich dichtdeed met een simpel handgebaar — merkte hij tot zijn grote ontgoocheling dat Alec een shirt had aangetrokken. Hij liet zijn ogen over het gezicht van de Shadowhunter glijden en toen over diens kamer, welke hij nu voor het eerst zag. Het zag er uit zoals hij had verwacht. Simpel en effectief, zonder veel onnodige spullen, in tegenstelling tot Magnus' eigen appartement welke propvol stond met oude, waardeloze dingen.
      "Alexander, ik voel me gevleid dat je me nu al naar je kamer wilt meenemen, maar denk je niet dat een eerste date meer van toepassing is? Ik zou niet willen dat Maryse me ziet als een gigolo," zei hij op een luchtige toon. Hij doorkruiste de kamer en nam plaats op de rand van Alec's netjes opgemaakte bed. "Hoewel dat me weinig zou kunnen schelen." Hij voegde die woorden daar later zachtjes aan toe, terwijl zijn blik weer naar Alec's gezicht en — inmiddels bedekte — lichaam gleden.

---

kindness is never a burden.

Ik was verre van snel nerveus, alleen in echt extreme situaties, zoals tegen mijn ouders en de Clave in gaan, wat ik nu eigenlijk ook aan het doen was, iets wat de zenuwen nog veel erger maakten. Magnus liet me allerlei dingen voelen die ik niet snapte, maar het voelde goed, en dat was verschrikkelijk, omdat het iets was wat echt niet mocht. Ik kon dan ook eigenlijk geen antwoord formuleren op zijn vraag, behalve wat onverstaanbaar gestotter. Ik had zoizo moeite om rond hem duidelijke vloeiende zinnen uit mijn keel te krijgen. Nu had ik het geluk dat iedereen me kende als een stille jongen, en Magnus graag sprak, waardoor het meestal niet veel ongemakkelijker werd dan dit, en vaak zelfs redelijk comfortabel tussen ons bleef. Ik liep in een vlotte pas naar mijn kamer, bijna zeker van het feit dat de Warlock me zou volgen. Op mijn gehoor had ik gegokt dat hij een seconde of 10 achter me liep, wat me zat tijd gaf om snel een trui aan te trekken en mijn haar te fatsoeneren in mijn spiegel. Het was geen charmante outfit, zo in een oude joggingbroek en een versleten sweater, die beiden minimaal een maat of 3 te groot voor me waren, maar het gaf me een fijner en vooral veiliger gevoel dan hier in mijn blote bast te blijven staan. Jace was daar heel gemakkelijk mee, maar zelf had ik het liefst gewoon kleren aan. Alleen bij het slapen, en soms het trainen, droeg ik geen shirt, maar dat was dan ook echt een uitzondering. Net toen ik me naar de deur draaide, precies 10 seconden later, kwam Magnus binnen, die zonder de deur ook maar aan te raken deze open en weer dicht deed. Ik voelde zijn blik eerst over mijn lichaam gaan, iets wat me toch weer wat ongemakkelijk maakte, en zag hoe hij daarna mijn kamer bekeek. In tegenstelling tot zijn rommelige en volle appartement, hield ik mijn kamer netjes en schoon, met alleen wat boeken op een set planken, een paar kaarsen op mijn bureau, en een oude versleten knuffel op mijn bed. Ik schuifelde er snel naar toe en stopte het snel onder de dekens, in de hoop dat hij het niet had gezien. Door zijn woorden werden mijn ogen zo groot was wagenwielen en staarde ik hem in complete onschuldige verwarring en verbazing aan. Weer voelde ik zijn ogen over mijn lichaam gaan, wat me deed rillen, terwijl mijn kaken bloedrood werden. "Euhm... Geen idee... Ik denk het... Mama mag je volgens mij zoizo niet... Al snap ik dat echt niet... Je bent goed... Chaotisch goed... Maar goed..." bazelde ik, terwijl ik wat ongemakkelijk mijn haar uit mijn ogen wreef en aan mijn achterhoofd krapte. "Ik weet niet... Ik wilde gewoon... We kunnen niet... Ik zal de Lightwood naam..." bazelde ik, voor ik naar hem ging zitten, niet te dichtbij, maar dichtbij genoeg om mijn hoofd langzaam tegen zijn warme, slanke, maar sterke schouder te laten zakken. "Ik weet het gewoon niet meer." mompelde ik in een zachte zucht, en dat was ook echt de waarheid

---

Bowties were never Cooler

Mag ik Isabelle Lightwood reserveren?

---

~

Historica schreef:
Mag ik Isabelle Lightwood reserveren?

Je zit in het verkeerde topic. Probeer Deze.

---

Bowties were never Cooler

Hij zag de versleten teddybeer wel die Alec wanhopig probeerde te verbergen en een mondhoek krulde geamuseerd omhoog. Hij zei er echter niks op, omdat hij dacht dat Alec nog zou flauwvallen van de zenuwen en het ongemak. Hij wimpelde de woorden van de Shadowhunter weg met een simpel handgebaar; een gebaar die ervoor zorgde dat Alecs kussen onder de blauwe en witte glitter kwam te zitten. Magnus probeerde de magie van het kussen te vegen met de palm van zijn hand, maar toen dat niet leek te werken, liet hij het zo. Dan zou Alec in elk geval aan hem denken die nacht. "Alexander, of je moeder me wel of niet mag kan me weinig schelen. Hetgeen waar het om draait is of jij me mag." Hij lachte. "Chaotisch goed. Die heb ik al vaker gehoord. Ik prefereer de term 'neutraal goed'; dat haalt een grote druk van mijn schouders."
      Toen Alec naast hem kwam te zitten en zijn hoofd op Magnus' schouder liet zakken, kon de Warlock het niet helpen de sterke geur van Alecs engelenbloed in zich op te nemen. Het rook naar zonlicht, maneschijn en goedheid, vermengd met iets fruitig, maar dat kan ook Alecs aftershave zijn. Magnus plaatste zijn hand strategisch, doch nonchalant op het bed, vlak naast dat van Alec, waardoor hun vingertoppen lichtjes raakten. Het was niet genoeg voor Magnus — natuurlijk was het niet genoeg — maar hij moest Alexanders wensen accepteren en op dit moment was de zuiverheid van de Lightwoodnaam het belangrijkst. Magnus had nooit begrepen waarom Shadowhunters zo veel waarde hechtten aan een simpele naam; een simpel woord. In de termen van Shakespeare: What's in a name? That which we call a rose / by any other name would smell as sweet.
      "Well," begon Magnus en haalde lichtjes zijn schouders op. "Zoals Yoda ooit zei: do or do not, there is no try." Hij boog zich lichtjes naar Alec toe. "En mocht ik jou zijn, koos ik de eerste optie. De deur van mijn flat staat altijd open en ik kan je beloven dat Maryse daar nooit een voet binnen zet. Ik zou zeggen: over mijn lijk, maar dat klinkt nogal ongepast." Hij doelde natuurlijk op zijn onsterfelijkheid; een pijnlijk punt in elk stadium van Magnus' leven, maar hij leefde er al lang genoeg mee om er ondertussen ook de humor van in te zien.

[ bericht aangepast op 20 april 2016 - 16:09 ]

---

kindness is never a burden.

De manier waarop Magnus mijn officiele eerste naam gebruikte om me aan te spreken, gaf me rillingen, maar goede rillingen. Zoizo gaf hij me geen slechte gevoelens, over het algemeen in elk geval. Het was in elk geval een opluchting dat ik hem niet beledigd had, en zijn lach deed mijn hart wat springen. Hij was echt belangrijk voor me, of ik het wilde bekennen of niet. Intussen had hij iets van een bende van mijn bed gemaakt, iets waar ik het einde waarschijnlijk niet van zou horen van mijn moeder. Toch liet ik me naast hem zakken, en legde mijn hoofd zacht tegen zijn schouder. Het voelde fijn om zijn warmte te voelen, de magie die ik door zijn hele wezen voelde stromen, als lava onder het oppervlak van een schijnbaar stille vulkaan. Ondanks dat het echt wel indruk op me maakte, en velen zou afschrikken, deed juist het gevoel van al die energie, al die machtige magie, mij goed voelen, en bovenal sterk. Alsof we op een of andere manier door de energie verbonden waren, en samen zo veel meer konden dan alleen. Zelfs met Jace, mijn Parabatai, had ik het nooit zo sterk gevoeld. Toen zijn vingertoppen de mijnen raakten, leek het wel of er letterlijk vonken oversprongen, en er elektriciteit knetterde tussen ons. Het was vast mijn verbeelding, maar met een Warlock wist je het nooit. Ik moest me wel inhouden om mijn hand weg te trekken, omdat het me allemaal wel erg intens voelde. Ik was namelijk niet zo angstloos als mijn adoptiefbroer. Ik dacht na, overpeinsde waarschijnlijk veel te veel, en dat maakte dit alles ook erg moeilijk, zeker omdat mijn hart en mijn brein constant aan het vechten waren als ik rond Magnus was. Hierdoor kwamen woorden maar moeilijk en had ik moeite mezelf goed een houding te geven, net als dat ik vaak net iets te lang naar hem staarde. Nu ook staarde ik naar zijn gelaat, en zijn lippen, terwijl hij verder ging met een quote, en een persoon, die ik niet kende. Ik gokte zo dat het van de TV kwam, iets waar ik me weinig in verdiepte, al hield ik wel van een goede soap eens in de zoveel tijd met Izzy op de bank. Ik luisterde in stilte naar hem, terwijl mijn ogen hem niet los konden laten, tot ik merkte dat ik staarde door zijn ademhaling die tegen mijn gezicht sloeg en me weer rillingen gaf, en snel naar onze handen keek, die nogsteeds elkaar aanraakten, en mij een nieuw object gaven om me op te focussen. Mijn ogen schoten toch weer omhoog toen hij het over mijn moeder had, in dezelfde zin als zijn onsterfelijkheid. Ik slikte even, voor ik toch mijn ogen weer neersloeg. Dat was nog iets wat me erg dwarszat, naast alle consequenties voor mij en mijn familie als dit alles uitkwam. Heel langzaam verplaatste ik mijn hand en krulde mijn vingers om die van hem. Dit was niet iets wat ik snel zou doen, en mijn hart ging compleet over de rooien. Misschien durfde ik het ook wel omdat we alleen waren en mijn hart toch langzaam het gevecht aan het winnen was van mijn brein. "Misschien maak ik daar binnenkort wel gebruik van." zei ik met een zwakke blos op mijn kaken, maar zo met onze handen verstrengeld, durfde ik hem niet zo goed aan te kijken, uit angst, irrationeel natuurlijk, dat ik iets verkeerds had gezegd of gedaan. "Moet ik dan nog een afspraak maken? Ik kan me zo voorstellen dat de High Warlock of Brooklyn een drukke agenda heeft." Het kwam er nog wat hakkelig uit, maar beter dan daarnet, alsof zijn kracht, mij ook kracht gaf. Ik keek op met een klein glimlachje, hopend om eenzelfde reactie terug te krijgen, want zijn glimlach was voor mij op dit moment het mooiste wat er was.

[ bericht aangepast op 21 april 2016 - 7:02 ]

---

Bowties were never Cooler

[Magnus zei de Shakespeare quote niet luidop, though. Dit misverstandje (lees: verkeerd gebruik van aanhalingstekens) was mijn schuld, dus het maakt niet veel uit, maar ik wilde je het even laten weten (': ]

Magnus was verrast toen hij de vingers van de donkerharige Shadowhunter om zijn hand voelde. De warme aanraking deed zijn hart een stukje sneller slaan — hoewel het niet zo erg was als Alec's hartslag die Magnus door zijn vingers kon voelen — en hij glimlachte naar Alec. Zijn ogen flitsten naar de prachtige, volle lippen van de andere jongeman; hij kon hem niet, zou hem niet kussen — maar dat wilde hij wel.
      Toen Alec sprak, bleven Magnus' ogen van de blauwe exemplaren van Alec naar diens lippen flitsen en een beetje ademloos zei hij: "Daar worden we niet gestoord als ik dat niet wil." Hij knipperde even met zijn ogen en wendde toen zijn blik van Alecs perfecte gezicht af. "Mijn lieve Alexander, voor jou zeg ik zelfs een afspraak met de koningin van Engeland af." Over de koningin gesproken... Hij had een meeting met de Seeliekoningin en een aantal andere Warlocks later die dag, waar hij absoluut niet naar uitkeek. Het liefst bleef hij hier in Alecs kamer — hoewel de sobere inrichting Magnus licht depressief maakte — voor de rest van de dag, waar hij de warme hand van de Shadowhunter kon aanraken. Minus de constante nervositeit van die eerdergenoemde Shadowhunter dan, want Magnus — die altijd zen was — werd zelf een tikkeltje nerveus van de dreiging dat hun privacy elk moment verstoord kon worden door een nieuwsgierige Isabelle Lightwood of een bevelende Jace Wayland.
      "Helaas vrees ik dat mijn bezoek er op zit. De plicht roept." Hij veerde elegant op van het bed, zonder Alecs hand los te laten, en deed een stapje naar achteren, waardoor hun verstrengelde handen in de lucht tussen hen gingen. "Bel me wanneer je bereid bent mijn aanbod aan te nemen," hij doelde op zijn eerdere vraag of de Shadowhunter iets met hem wilde gaan drinken. Hij kuste Alecs hand en glimlachte. "Tot wederzien, Alexander Lightwood."

[ bericht aangepast op 24 april 2016 - 22:42 ]

---

kindness is never a burden.

Toen ik onze handen verstrengelden voelde ik iets veranderen in zijn energiestromen, het was subtiel, maar wel voelbaar. Hij maakte me zoizo altijd nerveus, maar dit zorgde ervoor dat ik me nog wat onzekerder voelde dan normaal als hij in de buurt was. Het vreemdste aan dit alles was misschien nog wel dat ik voor ik Magnus leerde kennen altijd zeker was van alles: Wat ik zei, wat ik deed, in het verleden, het heden, en de toekomst. Hij had mijn wereld compleet ondersteboven gekeerd, en zorgde dat mijn prachtig uitgestippelde plan, wat goedgekeurd was door mijn ouders, op hele losse schroeven kwam te staan. Ik had eerst geprobeerd het te verdringen, het af te schrijven op het feit dat ik nog nooit een Warlock, en al helemaal niet zo'n machtige Warlock, had ontmoet, maar langzaam aan begon er iets te dagen, iets wat ik niet wilde erkennen. Wat er met Jace was, zou ervoor zorgen dat ik de Lightwood-naam door het slijk zou halen, maar dit zou er ook voor zorgen dat ik zonder Runes en verbannen uit Idris op de straten van New York terecht zou komen, met alleen de kleren om mijn lijf, zonder mijn familie ooit terug te mogen zien. Dat kon niet gebeuren, mijn familie was alles voor me, maar ik kon op een of andere manier het niet voor elkaar krijgen om de Warlock uit mijn hoofd te zetten en bij hem weg te blijven. Dit alles maakte me onzekerder dan ik ooit was geweest. Inmiddels voelde ik zijn ogen op mijn lippen branden, iets waardoor mijn blauwe kijkers kort naar zijn smalle lippen flitsten, voor ik weer knalrood bloosde en mijn ogen afwendde. Ze waren prachtig en perfect, net als alles aan Magnus, van zijn haren die elke keer als ik hem zag een andere kleur hadden, tot zijn slanke ranke handen die vreemd vertrouwd voelden in de mijnen, alsof het zo hoorde. Zijn woorden gaven me iets van geruststelling, maar deden mijn hart ook springen. Ondanks dat ik de oudste zoon was, was ik nooit iemand geweest die het belangrijkst was voor iemand. Ik was iemand die werd aangenomen dat hij er altijd was om zijn familie te beschermen, stil en op de achtergrond. Dat hij me zo leek te zien, klonk me echt absurd in mijn oren, zeker omdat hij letterlijk iedereen kon krijgen wie hij wilde. Ik had geen idee wat hij in mij, een grijze muis, een Shadowhunter die nog noot een demon had gedood, een jongen voor wie het een bijzonderheid was om iets anders te dragen dan dat ik nu aan had: een shirt en een joggingbroek, beiden meestal met gaten erin. Toen hij opstond werd ik uit gedachten gerukt en keek hem met grote ogen aan. Onze handen hingen wat onhandig tussen ons in de lucht, maar om eerlijk te zijn wilde ik hem helemaal niet laten gaan. Mijn wangen werden weer iets rood toen hij de rug van mijn hand kuste, maar het zette ook in gang dat ik minder gracieus dan gepland opstond. Ik deed een stapje naar hem toe en hield voorzichtig onze vervlochten handen tegen mijn borst. "Kan je niet nog iets langer blijven?" Ik wist dat het een absurde vraag was. Hij was een heel belangrijk man, onsterfelijk, maar zijn tijd was tegelijkertijd onbetaalbaar. Als hij me zou laten betalen, zou ik nog geen minuut kunnen betalen. Ik schudde dan ook nog voor hij kon antwoorden mijn hoofd, waardoor mijn krullen wild rond mijn hoofd sprongen. "Laat maar. Dat mag ik niet van je vragen. Je bent een druk en belangrijk man..." Mijn stem stierf weg en met tegenzin liet ik mijn hand uit die van hem glijden. Eigenlijk direct voelde ik me slechter, terwijl hij nogsteeds heel dichtbij me stond. Mijn hart schreeuwde alleen dat het niet dichtbij genoeg was. "Mag ik je naar de deur lopen?" Mijn stem was heel zacht, en miste alles van wat het normaal aan kracht en zekerheid had. Het zou vreemd moeten zijn om dit in mijn eigen huis, wat het Institute toch wel was, te vragen, maar ik voelde echt of ik het compleet verpest had met mijn laatste gebazel, en wilde deze ontmoeting nog wel iets positief afsluiten.

[ bericht aangepast op 25 april 2016 - 0:31 ]

---

Bowties were never Cooler

Een van Magnus' wenkbrauwen schoot geamuseerd omhoog. De affectie die Alec hem plots schonk, was net hetgeen hij nodig had om zijn ego te strelen. Hun ineengevlochten handen lagen op Alecs borst — welke helaas niet meer ontbloot was tot Magnus' grote ongenoegen — en hun draaide subtiel hun handen zodat hij de rand van Alecs sweater kon vastnemen. Hij deed een stapje vooruit en bracht de Shadowhunter dichter bij hem door zachtjes aan zijn trui te trekken.
      "Je kan ook altijd gewoon... meekomen?" zei Magnus haast verlegen. Het aanbod, of eerder verzoek, sloeg nergens op en dat wist Magnus zelf ook. Alexander moest vast en zeker meer belangrijke dingen doen dan Downworldermeetings — waar hij waarschijnlijk toch niet toegelaten zou worden — of toekijken hoe Magnus portalen opende of drankjes maakte voor anderen.
      Toen Alec zijn hand uit die van Magnus trok, wist Magnus even niet wat te doen met zichzelf. Hij voelde zijn vingertoppen naar Alexander toereiken en in zijn hoofd probeerde hij duizenden redenen te bedenken waardoor hij niet zou moeten vertrekken, maar ze waren allemaal onlogisch en absurd, dus sprak hij geen enkele ervan luidop uit.
      Magnus knipperde even verdwaald met zijn ogen, schraapte zijn keel en deed een professionele stap achteruit. Hij trok zijn jas opnieuw recht, zoals hij eerder in de trainingszaal had gedaan en schonk Alec een beleefde, doch liefdevolle glimlach. "Het zou me een genoegen zijn." De plotse zachtheid in de stem van de Shadowhunter ontging hem niet en Magnus raakte Alecs hand zachtjes en lichtjes toen hij langs hem naar de deur liep. "Ik raak hier snel verdwaald," zei hij met een lachje. "Grote gebouwen verwarren me en vooral omdat al deze gangen op elkaar lijken." Hij streek met zijn hand over de muur van de gang buiten Alecs kamer. "Hoewel ik deze niet zo snel meer ga vergeten," voegde Magnus daar mompelend aan toe. Hij betwijfelde of Alec het had gehoord, maar kon het toch niet laten om een stiekeme blik opzij te werpen naar de prachtige zwartharige Shadowhunter.

---

kindness is never a burden.

Alec Lightwood
Het voelde prettig om dichterbij Magnus te stappen, maar tegelijkertijd werd ik ook meer nerveus. Ik dacht in elk geval dat het nervositeit was, maar ik snapte niet echt waarom, omdat mijn privacy in mijn kamer misschien nog wel het meest werd gerespecteerd van die van iedereen hier in het Institute. Dit was dus misschien wel de veiligste plek hier om genegenheid te tonen. Toch rommelde er van alles, van eindeloze kriebels in mijn buik, tot mijn huid die gloeide waar Magnus het ook maar lichtjes aanraakte. Ik voelde hoe zijn hand tegen mijn borstkas war bewoog, en hoe hij de zoom bij mijn nek vastpakte, waardoor zijn warme vingers mijn huid weer streelden, en die in lichterlaaie kwam te staan. Ik deed dan ook eigenlijk, zonder te denken, een stap naar hem toe, en nog eentje toen hij wat aan de kraag van mijn sweater trok. Zo stond ik opeens bijna tegen hem aan, zo dichtbij dat ik zijn adem tegen mijn huid voelde slaan, wat het deed tintelen, en de warmte van zijn lichaam tegen het mijne voelde, zonder dat we elkaar echt raakten. Ik werd hier zo door overrompeld, en mijn brein had zo veel moeite hiermee om te gaan, dat zijn vraag pas heel laat binnen kwam, en het eigenlijk niet tot me doordrong tot ik mijn hand al had teruggetrokken en had voorgesteld om hem naar buiten te lopen. Ergens vervloekte ik mezelf, want ondanks dat mijn brein het niet aankon, had het geweldig gevoeld om zo dichtbij de Warlock te zijn. Ik wilde niet dat hij ging, en zou graag meegaan als het van mijn moeder mocht, maar het voelde zo dom om dat te zeggen. Daarbij zou ik toch maar in de weg zitten de rest van de dag, en dan kon ik hier beter studeren ofzo. Door zijn aanraking van mijn hand, werd ik alweer uit gedachten gerukt en keek hem na, terwijl hij iets mompelde wat ik niet helemaal wist te vatten. Nu hij zo buiten mijn kamerdeur stond, kwam pas goed binnen dat hij echt ging, en ik hem waarschijnlijk dagen, al dan niet weken, niet zou zien. Een somber vooruitzicht, want ik zag hem heel graag. Met enkele grote passen stond ik weer naast hem, dichtbij genoeg dat onze armen elkaar raakten en er kleine vonkjes tussen ons over en weer gingen. Ik vroeg me heel vaak echt af of hij hetzelfde voelde, maar nooit als ik bij hem was, dan leek dat alles gewoon zo duidelijk en kinderlijk eenvoudig. "Kom" zei ik zachtjes, om aan te geven dat het moest gaan gebeuren dat hij vertrok, al was ik daar zelf helemaal niet zo blij mee. Ik pakte voorzichtig weer zijn hand vast, maar verstrengelde onze vingers dit keer niet. Ik kon het niet laten hem aan te raken, maar wilde niet dat andere dingen gingen denken. Hoe onschuldig dit ook was, het zou genoeg reden zijn om me uit de Clave te schoppen, mijn Runes af te nemen, en mijn familie tot in eeuwigheid tot schaamte te brengen. Dat wilde ik echt niet. "Illis quos amo deserviam" zuchtte ik zacht en verslagen, zonder het echt door te hebben, voor ik toch Magnus' hand weer liet gaan. Voor degenen van wie ik hou, zal ik opofferen. Voor mijn familie gaf ik alles op, zelfs degene zonder wie ik niet zou willen leven.

[ bericht aangepast op 28 april 2016 - 12:53 ]

---

Bowties were never Cooler

Na tien minuten pijl en boog schieten hoor ik opeens een raar geluid wat me doet denken aan demonen. Gauw leg ik mijn boog neer en vervang ik die voor een paar messen. Ik loop richting het gebied waar ik het geluid vandaan hoorde komen en daardoor eindig ik in een donker stukje twee A drie straten vandaan het Institute. Ik kijk om me heen zodat ik de locatie goed in me kan nemen voor het geval dat dit geen loos alarm is. Mijn zusje stierf namelijk als klein meisje door demonen ik was bijna ook dood. Ik weet nu daarom bijna meteen of er een demoon in de buurt is. Ik ben nu in Amerika deels doordat de demonen in de Baltische staten mijn familie zoeken en aangezien ik ook een Halome ben was ik niet meer veilig in Riga. Opeens zie ik iemand voor me neus staan die op mij afloopt.
"W-wat moet je van me?" zeg ik beangstigd als ik mijn mes vast grijp, klaar om aan te vallen.
"Ik ga je afmaken Sarlote, of moet ik zeggen Sarlote Halome, dochter van Amaliya en Donevtas Halome, zus van Aminata Halome," zegt de demoon en direct nadat het mijn zusje benoemde, gooi ik een mes, die hem raakt in zijn schouder. "Ik had verwacht dat je je beter kon verdedigen dan dit," zegt hij als hij mijn nek ruw vast pakt en mijn eigen mes in mijn zij steekt, waardoor er een grote wond ontstaat. Ik gil het daardoor uit van de pijn. Uit angst steek een ander mes in zijn rug. De demoon kreunt het uit van de pijn terwijl ik de tijd neem om weg te rennen. Helaas is de demoon sneller en grijpt hij mijn enkel, waardoor ik met een klap op de grond belandt. "Help me," krijs ik uit pure doodsangst terwijl ik meegetrokken wordt.

sorry voor de overload aan drama.

[ bericht aangepast op 29 april 2016 - 10:12 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina