{RPG 250} Shadowhunters - The Mortal Instruments - Speeltopic - Speeltopics

Shadowhunters, ook wel bekend als de Nephilim, zijn een geheimzinnig ras van wezens die de mens geboren met engelachtige bloed. Zij zijn de aangewezen krijgers op Aarde van de Engel Raziel. Ze zijn speciaal aangesteld om te controleren en voorzitten van de Shadow World, evenals over de demonen en Downworlders die het bewonen. Zij hebben de demonische krachten sterk zijn voor zowel uitgevochten over de spanwijdte van een duizend jaar, het creëren van hun eigen cultuur en beschaving in de menselijke samenleving. Hun mandaat is om de vrede in de schaduwwereld houden en verborgen te houden uit de alledaagse wereld, terwijl de bescherming van de bewoners van beide werelden. Er is een kleine groep shadowhunters die deze wereld veiligstelt en vele avonturen beleefd naast hun dagelijkse zorgen die ze moeten bevechten.

Rollen:


REGELS:
- HOUD JONGENS EN MEISJES GELIJK!
- Max. 1 personage p.p.!!!
- Alleen ik, HarleyxQuinn, maakt de topics aan tenzij ik iemand anders aanwijs.
- Geen geruzie, ik kan best begrijpen als je iemand niet mag, maar vecht dat dan lekker buiten de topic uit.
- Ik geef maar 2 waarschuwingen! Na 2 wordt je er gewoon uitgekikt. Ik waarschuw niet voor niks..
- Bij geruzie, krijgen alle 2 een officiele waarschuwing, als het nog vervolgt, worden allebei van de topic gekikt.
- Minimaal 250 woorden in een post.
- Minimaal 1 keer in de week posten
- Geef het aan als je problemen hebt in real life als je niet kan posten. Ik kan namelijk niet voelen of er wat is, want ik stuur een pb als ik niks hoor na zoveel aantal dagen.
- RESERVATIES BLIJVEN 3 DAGEN STAAN!

Storyline van nu;
Het is ochtend e niet iedereen is nog wakker zo ja, daar kan je nu wel over beginnen over de ochtendritueel van je char en anders trainen en kijken over er nog gevaren dreigen in de stad. Binnenkort zal in de groep komen dat Valentine weer bezig is met een nieuwe army te vormen en de groep moet een manier vinden om Valentine te stoppen.

[ bericht aangepast op 11 april 2016 - 21:42 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Polovina schreef:

Sarlote • Halome

Na tien minuten pijl en boog schieten hoor ik opeens een raar geluid wat me doet denken aan demonen. Gauw leg ik mijn boog neer en vervang ik die voor een paar messen. Ik loop richting het gebied waar ik het geluid vandaan hoorde komen en daardoor eindig ik in een donker stukje net buiten het Institute. Ik kijk om me heen zodat ik de locatie goed in me kan nemen voor het geval dat dit geen loos alarm is. Mijn zusje stierf namelijk als klein meisje door demonen ik was bijna ook dood. Ik weet nu daarom bijna meteen of er een demoon in de buurt is. Ik ben nu in Amerika deels doordat de demonen in de Baltische staten mijn familie zoeken en aangezien ik ook een Halome ben was ik niet meer veilig in Riga. Opeens zie ik iemand voor me neus staan die op mij afloopt.
"W-wat moet je van me?" zeg ik beangstigd als ik mijn mes vast grijp, klaar om aan te vallen.
"Ik ga je afmaken Sarlote, of moet ik zeggen Sarlote Halome, dochter van Amaliya en Donevtas Halome, zus van Aminata Halome," zegt de demoon en direct nadat het mijn zusje benoemde, gooi ik een mes, die hem raakt in zijn schouder. "Ik had verwacht dat je je beter kon verdedigen dan dit," zegt hij als hij mijn nek ruw vast pakt en mijn eigen mes in mijn zij steekt, waardoor er een grote wond ontstaat. Ik gil het daardoor uit van de pijn. Uit angst steek een ander mes in zijn rug. De demoon kreunt het uit van de pijn terwijl ik de tijd neem om weg te rennen. Helaas is de demoon sneller en grijpt hij mijn enkel, waardoor ik met een klap op de grond belandt. "Help me," krijs ik uit pure doodsangst terwijl ik meegetrokken wordt.

sorry voor de overload aan drama.

[Je weet dat demons het Institute niet in kunnen, he?

Misschien een forsaken, maar die spreken eerlijk gezegt niet]

[ bericht aangepast op 28 april 2016 - 18:30 ]

---

Bowties were never Cooler

AlecLightwood schreef:
(...)

[Je weet dat demons het Institute niet in kunnen, he?

Misschien een forsaken, maar die spreken eerlijk gezegt niet]

Het was een locatie een stukje van het Institute vandaan, ik kan het eventueel in twee stegen van het Institute vandaan houden.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Polovina schreef:
(...)

Het was een locatie een stukje van het Institute vandaan, ik kan het eventueel in twee stegen van het Institute vandaan houden.

[Ik dacht dat ze met Alec in de trainingszaal was.

Sorry dan. Niets gezegd

---

Bowties were never Cooler

Ik keek haar aan en wachtte op haar antwoord. "Misschien moet je het gaan checken. Als het echt zo is dan moeten weten van hoe of wat en als je wilt ga ik wel mee. In je eentje gaan is te gevaarlijk, normaal al, maar nu al helemaal.", Zei ze en ik knikte. "Als het zeker weten om Valentijn gaat, is het niet verstandig om alleen te gaan. Zou je mee willen gaan?", Vraag ik en frons een beetje als ik het vraag. "Inderdaad en om eventjes beleefd te zijn; het is Clary, toch?", Zei ze en een kleine glimlach krulde op haar lippen. "The one and only.", Zei ik en maakte een klein gebaar met mijn rechterhand. "Maar het is compleet jouw keuze of je er wel of niet heen wilt, maar ik zou wel een goed plan bedenken als je erheen gaat. Soms is risico's nemen niet handig namelijk.", Zei ze en daar had ze een punt, maar ik moest het risico nemen, om uit te vinden of het echter over Valentijn ging of gewoon een zogenaamde na-aper zoals de afgelopen tijd aan de hand was. "Ik denk dat we toch maar het risico moeten nemen, als het weer zo'n wannabe Valentijn is, weten we in ieder geval zeker dat we veilig zijn.", Zei ik en beet mijn lip lichtelijk. Ik wist dat het gevaarlijk was en dat het een enorm risico was, maar het ging wel om mijn vader en ik wist bijna 100% zeker dat als we nu niets zouden ondernemen, mijn pa dat wel zou doen en dat ging niet altijd zo subtiel. "Ik ken Valentijn en als hij echt iets wilt, gaat hij ervoor. We moeten iets ondernemen voordat hij het doet.", Zei ik en balde daarbij mijn vuist.
Luke, Clary hier. We komen er binnen no time aan. Zorg dat er een paar wolven klaar staan.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Magnus liet zich door Alec begeleiden, hand in hand. Op de één of andere manier eindigden ze altijd zo, elkaar aanrakend, al is het maar zachtjes of met één pinkje. Magnus wist niet zeker of Alec dat wel besefte; hoe hun handen elkaar altijd vonden, hoe Magnus' ogen altijd Alec' blauwe eerst zouden opmerken in een grote groep mensen. De duim van de Warlock gleed zachtjes over de rug van de Shadowhunter's hand.
      Toen Alec de Latijnse woorden uitsprak en daarna zijn hand losliet, wist Magnus even niet goed wat te doen met zichzelf. Voor degenen van wie ik hou, zal ik opofferen. Een droevig gevoel overviel hem, terwijl hij zijn hand uitstak naar Alexander en die al snel weer liet vallen, voor de andere jongen het had opgemerkt. Magnus wist dat Alec stond op zijn tradities en familie. Zelf vond hij de wetten van de Clave belachelijk en hun 'the law is hard but it is the law'. Mocht hij kunnen, spuugde hij in de gezichten van alle Councilleden en hun homofobe, racistische en nationalistische wetten. Mocht hij niet zo'n hoogaanstaande status hebben en alle privileges die daarbij horen, was hij waarschijnlijk ondertussen al een rebellie gestart.
      "Alexander," sprak Magnus. Hij zou echter niet zomaar opgeven. Hij stak zijn hand uit naar de Shadowhunter. "Ik begrijp dat familie en tradities de fundamenten zijn waarop jouw wereld is gebaseerd, maar geloof me wanneer ik zeg dat wetten zinloos zijn en geen waarde bevatten. Er is niets belangrijker dan vriendschap, affectie... Liefde. En geen wet hoger.*" Ze stonden ondertussen aan de grote deur van het Institute en Magnus ene hand lag op het gepolijste hout van de gotische poort. Hij wilde niet insinueren dat wat hij en Alec hadden liefde was, enkel dat het oké zou zijn. Misschien niet in de ogen van de Clave, maar wel in Magnus' ogen, in de ogen van Isabelle — daar was Magnus zeker van — in de ogen van de rest van de wereld.
      Hij glimlachte naar Alec. Het was geen blije of triestige glimlach, eerder een neutrale. Met een los handgebaar openden de deuren zich en voelde hij de warme ochtendbries hem tegemoet komen. De vredige omgeving werd verstoord toen een luide schreeuw zijn gehoorveld bereikte: "Help me!" Magnus trok een wenkbrauw op en wierp een snelle blik op Alec, voor hij de trappen van het Institute afdaalde en de bron van de schreeuw zocht. Die vond hij uiteindelijk in een donker steegje, waar een meisje — de Shadowhunter die eerder met Alec had getraind — aan haar enkel werd meegetrokken door één van de lelijkste demonen die Magnus ooit al had gezien. Groot voorhoofd, slagtanden, geelachtige schubben. Hij kreeg er koude rillingen van.
      Toen Magnus dicht genoeg stond, stuurde hij de magie van in zijn hele lichaam naar zijn handen, terwijl hij spreuken prevelde en de demon systemisch aanviel met lichtballen en vlammen van goud. Binnen de kortste keren had de demon de Shadowhunter losgelaten en hoefde zij — of iemand anders — enkel nog de genadeslag geven.

[*Yes, I used a quote from Lady Midnight for this. Fight me (': ]

---

kindness is never a burden.

Ik zat gewoon in zo'n moeilijk pakket. Ik wilde graag verder met Magnus, misschien nog wel meer dan wat dan ook, maar het kon niet. Het was tegen de Wet, mijn familie zou het niet accepteren, behalve Izzy en Jace dan, en ik zou direct van mijn Runes worden ontdaan en onbeschermd de wereld in worden geschopt. Daar kon ik niet mee omgaan, dat kon gewoon niet. Het zijn van een Shadowhunter was wie ik was, een familiejongen, iemand die zonder een goede reden nooit de Wet zou overtreden. Voor Magnus was het makkelijker om te zeggen dat ik er lak aan moest hebben, zijn wezen hing er niet vanaf, hij had geen familie meer, hij had de tijd om te wachten tot de wetten veranderden, ik had al die voordelen niet. Natuurlijk was liefde belangrijk, maar ik kon toch niet mijn hele leven, mijn hele toekomst, opgeven voor liefde? Ik herrinderde me de woorden op ons familie-erfstuk: "Amor verus numquam moritur" Ware liefde sterft nooit. Het waren mooie woorden, maar degenen die het had bedacht, was vast nooit verliefd geweest op een onsterfelijke Warlock, en al helemaal niet als het ook nog eens in een homoseksuele relatie was. Het kon gewoon niet. Het was moeilijk om te weerstaan, maar ik moest wel. Mijn ogen liet ik Magnus' kattenogen zoeken, de ogen die mijn sterker verwarmden dan een heldere zomerzon. Ik wilde hem niet wegduwen, maar ik kon niet ander, toch? "Sed lex dura lex" De Wet is hard, maar het is de Wet.De woorden kwamen met heel veel pijn en moeite over pijn lippen, maar het was het juiste om te doen, toch? Ik kon niet zomaar mijn opvoeding, mijn familie, mijn afkomst, opzij zetten voor een sprong van mijn hart. Mijn gedachten werden verstoord door een roep om hulp, waardoor ik opschrok uit gedachten en gelijk naar mijn riem greep. Ik had altijd een Seraph dolk in mijn riem zitten, al vocht ik er niet graag mee. Ik hield liever afstand. Nu merkte ik pas hoe dicht ik bij Magnus stond, zo dichtbij dat ik zijn wimpers kon tellen, de details van zijn kattenogen kon zien, maar het geroep ging door en al snel rende ik achter de Warlock aan naar buiten. Ik mompelde intussen "Gabriel" Het was voor velen niet gebruikelijk om direct een Aartsengel op te roepen, maar gezien ik meestal niet met de dolk vocht, nam ik vaak maar de zekerheid dat er in elk geval veel kracht achter zou zitten moest het nodig zijn, en dat was nu ook zo. Het was een grote demon, misschien geen enorme, maar Magnus had er duidelijk moeite mee, en het meisje aan zijn voeten, een Shadowhunter, had hem niet aan gekund. Ik een oogopslag vond ik dat er geen andere manier was dan recht door Magnus zijn magie heen om de dolk door het hart van het ding te steken. Ik haalde een keer diep adem en prevelde om kracht aan Michael, terwijl ik de aanval inzette. Velen noemden het een gebed, maar voor Shadowhunters was het puur een manier om kracht te krijgen, of zo zag ik het in elk geval.
"Sancte Michael Archangele,
defende nos in proelio;
contra nequitiam et insidias diaboli esto praesidium.
Imperet illi Deus, supplices deprecamur:
tuque, Princeps militiae Caelestis,
satanam aliosque spiritus malignos,
qui ad perditionem animarum pervagantur in mundo,
divina virtute in infernum detrude."
Mijn stem was niet meer dan een fluistering, terwijl ik eerst door Magnus zijn magie heen drong, om erna nog een flinke kluif te krijgen aan de Demon. Het vuur wat het ding op afstand hield van het meisje en Magnus, deerde mij ook, en ik had geen tijd voor een Iratze. Daarom vocht ik door, met alleen mijn kleine dolk en verzwakt door het magische vuur, alleen. Ik had überhaupt nog nooit alleen gevochten en ook Demons omleggen was vrij nieuw voor me, waardoor dit ook zeker niet zonder slag of stoot ging. Het was maar goed dat ofwel het meisje, maar liever natuurlijk Magnus, me kon oplappen na dit gevecht, want ik wist nu al dat ik het nodig zou hebben als ik het ding naar een andere dementie had gestuurd. Dat deed ik uiteindelijk door mijn dolk, half uitgeput, dwars door de schedel van het ding te drijven. Ik trok nog snel de dolk terug voor het met het wezen en al zou verdwijnen, maar kracht om mezelf op te vangen had ik niet meer, waardoor ik de volledige hoogte van de Demon naar beneden stortte en met een harde smak doodstil en uitgeteld op het harde beton van de steeg bleef liggen met de besmeurde dolk nog altijd in mijn hand.

[Sorry, not sorry, voor de drama]

[ bericht aangepast op 13 mei 2016 - 20:52 ]

---

Bowties were never Cooler

Lucia • Maryse • Blackthorn "The one and only." zei het roodharige meisje die ook een gebaar met haar hand maakte. Een lichte glimlach sierde zich rondom mijn lippen. Ik mocht haar wel. "Als het zeker weten om Valentijn gaat, is het niet verstandig om alleen te gaan. Zou je mee willen gaan?" Kort knikte ik op haar vraag. ''Tuurlijk, geen probleem.'' Over mijn opmerking over een goed plan en dat risico's eigenlijk niet gemaakt zouden moeten worden op het moment, leek ze kort na te denken. "Ik denk dat we toch maar het risico moeten nemen, als het weer zo'n wannabe Valentijn is, weten we in ieder geval zeker dat we veilig zijn." Daar had ze gelijk in. De komende tijden waren er diverse meldingen binnen gekomen over Valentijn, die uiteindelijk wannabe's waren geweest of simpele, domme demonen. Toch was het Instituut zich er erg van bewust dat het misschien eens wel eens echt zou kunnen zijn en daarom stuuderden ze vaak een van de 'jeugd' zoals hun het zeiden, er op af. "Ik ken Valentijn en als hij echt iets wilt, gaat hij ervoor. We moeten iets ondernemen voordat hij het doet." Dat was redelijk de waarheid, ik wist dat ze de dochter was van de man door wie mijn ouders er niet meer waren. Daarbij kwam dat ik wel eens verhalen had gehoord van de groep met wie ik reisde, tenminste van de heksenmeesters, de rest was te jong om hem te kennen. ''Goed dan, waarvoor wil je me hebben? Je een voorsprong geven met boog en pijlen, sinds er altijd wel wat demonen rondlopen, gewoon met een serafijnen dolk of wil je opgesplitst?'' vroeg ik haar, terwijl ik naar de wapenkast toe liep en mijn lege koffie mok op een van de tafels neer te zetten. Met mijn cilinder opende ik het arsenaal liep, met bijna alle wapens er wel in liggend. Mijn kledij vond ik goed genoeg voor een missie. ''Oh,'' begon ik en ik draaide me om naar de plek waar Clary stond. Het was nog helemaal leeg verder, wat betekende dat iedereen of zat te vergaderen of nog lag te slapen. ''het lijkt me handig als we hier geen melding van maken, straks komt er gezeur over dat het te gevaarlijk is voor twee vrouwelijke schaduwjagers of dat we nog kinderen zijn. Als het echt Valentijn is, zal de Kloof erg tevreden met ons beiden zijn.'' beïndigde ik mijn zin en ik zond haar een grijns.

[ bericht aangepast op 15 mei 2016 - 20:13 ]

---

The monsters running wild inside of me. I'm faded