[250] The Breakfast Club - Speeltopic - Speeltopics

Zaterdagochtend, zeven uur. Acht leerlingen verzamelen zich op de lege parkeerplaats van hun middelbare school met het vooruitzicht dat ze de hele dag één benauwd, smerig en klein lokaal door zullen brengen, in complete stilte. Zes compleet verschillende personen - ieder passend in een bepaald stereotype, en zo zien ze elkaar ook. Als die stereotypen. Hun opdracht voor de dag nablijven is dat ze elk een essay van minstens 10 bladzijdes moeten schrijven over wie ze precies zijn. Acht compleet verschillende karakters opgesloten in een klein lokaal zorgt natuurlijk voor de nodige ergernissen en dramatiek, vooral op een zaterdagochtend. De dag gaat dan ook gepaard met enige drama; zoals ruzies; proberen te ontsnappen uit het klaslokaal; hook-ups; en nog veel meer. Alles om maar niet te denken aan dat 10-pagina lange opstel. Maar al snel komen de leerlingen er achter dat die stereotypes slechts dat zijn - stereotypes. En zijn ze eigenlijk wel zo verschillend? Acht verschillende personen die in een tijdspan van zo'n tien uur meer over elkaar te weten komen dan dat ze in jaren hebben kunnen doen. Gebaseerd op de gelijknamige film.

Lijstje:

Naam:
Leeftijd:
Stereotype:
Reden voor nablijven:
Persoonlijkheid:
Uiterlijk:

Regels:

Quizlet huisregels
Reservering blijft een week staan
Ben je niet in staat voor een langere tijd te reageren, meld het even
Minimaal 250 woorden per post
16+ toegestaan, vermeld dit wel even bovenaan je post

Rollen:
Jongens 4/4 - VOL
- The "brain" - Tobias "Tobi" Braiden - Triskele
- The "criminal" - Tyler Sevastian Romanov - MaIec
- The "prep" - Charles "Charlie" Harrison Montforth - Millard
- The "believer" - Nathaniel “Nath” Evan Dawson - JamesPotter

Meisjes 4/4 - VOL
- The "artist" - Rosemary "Rose" Fall - aethereal
- The "princess" - Tess Lynn Clairs - Dalis
- The "athlete" - Kara Alyssa Macey - Remarkeyable
- The "troublemaker" - Santana Eleanora Martínez - Dumbledore


Topics
Rollentopic x
Praattopic x
Speeltopic x


Begin
Het is Zaterdagochtend, zeven uur en de leerlingen komen langzaam aan op de parkeerplaats van de school. Ze lopen naar binnen, naar het lokaal waar het nablijven plaats gaat vinden, en zoeken een plekje uit. Voorin de klas, aan zijn bureau, zit Mr. Vernon, de leraar die de hele dag toezicht moet houden (maar toch bezig is met zijn eigen dingen en nauwelijks in het lokaal te vinden is).

[ bericht aangepast op 3 april 2016 - 23:27 ]

---

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

'Waarom moet ik ook alweer mijn nuttige dag besteden in een lokaal?' mompel ik terwijl ik met over elkaar geslagen armen voor me uit kijk, naar buiten. Ik hoor mijn moeder naast me zuchten. 'Dan kan je misschien iets nuttigs doen in plaats van blowen en de wet overtreden.' zegt ze. Ik keer mijn hoofd naar haar toe en even toont mijn gezicht de koele blik die ik mijn vader altijd geef. Deze verdwijnt echter weer als ik wat bezorgdheid in haar ogen zie in combinatie met haar licht trillende handen. Een gevolg van weinig slapen en teveel cafeïne. Ik zucht. 'Goed dan.. Omdat jij het bent...' zeg ik met een kleine glimlach. Ik mag dan wel een hard persoon zijn van de buitenkant, maar mijn moeder is een van de weinige mensen die nog daadwerkelijk iets voor me betekent. Ik zie een lichte glimlach op haar lippen en ik geef haar een snelle knuffel. 'Geen zorgen oké? Ik zal er... 10 uurtjes even zitten... Tot vanavond.' zeg ik en ik stap uit de auto. Ik kijk naar het gebouw en schud mijn hoofd. Niet te geloven... Als ik zelf was gegaan was ik hier niet eens.
Ik steek een sigaret op en inhaleer even, waarna ik de rook langzaam uit mijn mond laat dwalen. Nou.. Daar gaan we dan. Veel had ik niet bij me. Een vol pakje sigaretten met aansteker, mijn telefoon met oordopjes en mijn portemonnee. Ik laat een van mijn handen in mijn jaszak glijden en een brede grijns ontstaat op mijn lippen. En drugs, blijkbaar. Oké, heel misschien... Hoeft dit niet vreselijk erg te worden. Gewoon erg erg. Met de sigaret tussen mijn lippen loop ik de school in en ik loop naar het lokaal. De deur duw ik open met mijn voet en ik loop naar binnen. Vernon negeer ik en in plaats daarvan kijk ik naar mijn mede slachtoffers. Met mijn bekende grijns op mijn lippen laat ik mijn blik op iedereen alleen hangen. Interessant groepje... 'Oh well.. Ze hebben niet de lelijkste dames uitgekozen...' zeg ik en met mijn nonchalante houding loop ik naar de achterste plek. Mijn benen komen terecht op de tafel en de sigaret tussen mijn vingers, waarna ik breed grijnzend naar Vernon kijk. Hij verpest mijn dag en ik ga die van hem nog erger verpesten. Dat is gewoon hoe het werkt toch?

---

El Diablo.

De eerste persoon die de kamer binnen kwam was iemand waarvan ik eigenlijk niet had verwacht dat ze hier zou zitten. Ze nam plaats aan het tafeltje naast me en even liett ik mijn blik op haar vallen. Ik twijfelde nog of ik iets zou zeggen of niet, maar besloot het uiteindelijk niet te doen: dat zou gewoon vreemd zijn, praten tegen iemand die je niet kent. Niet even later, toen ik net wat potloodstrepen in mijn schetsboekje zette, kwam er nog iemand naar binnen. Weer iemand waarvan ik het niet verwacht. De derde persoon kwam binnen, toen nummer vier, vijf en uiteindelijk nummer zes. Ik wist niet of we nu al compleet waren, maar de ruimte zat al vrij vol. Het kleine lokaal was nu al benauwd en ik wilde niet weten hoe benauwd het zijn om 12 uur 's middags, als de zon feller zou zijn dan nu. Weer tilde ik mijn hoofd op om de kamer door te kijken en één voor één keek ik naar mijn mede-slachtoffers. Van een paar had ik wel gedacht dat ze hier zouden zitten, zoals Santana en Tyler, maar de anderen leken mij niet echt mensen die op een zaterdag moesten nablijven. Wel had ik meteen door wie deze mensen allemaal waren: ik wist ieders naam in ieder geval. Ik wist bijna zeker dat dat andersom niet het geval zou zijn. Hoogstens twee mensen uit deze groep zouden mijn naam weten, zo geschat. Maar dat maakte me niet echt iets uit, ik vond het prima zo. Ik richtte mijn aandacht weer op mijn schetsblok en begon verder te schetsen terwijl ik Mr. Vernon iets kwaads hoorde mompelen over een sigaret die weg moest. Ik slaakte een zachte zucht en besloot daar zelf niks over te zeggen. Ik moest gewoon proberen vandaag net zo onzichtbaar te zijn als elke andere dag. Dan zou ik het makkelijk overleven.

[ bericht aangepast op 6 april 2016 - 13:05 ]

---

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

Ik merk pas op dat er nog iemand het lokaal is binnengekomen wanneer ik Meneer Vernon's irritante stem terug hoor. Als je al je laptop niet mag bij je hebben, wat mag dan wel nog? Wanneer de eerste jongen terug is gaan zitten komt er al weer een andere jongen binnen. Ik volg alles mee aangezien ik niet echt iets te doen heb. De tweede jongen probeert echt te onderkomen aan deze namiddag maar zonder veel succes. Dat was te verwachten. Daarna komt er een meisje binnen die ik wel ken, Kara. Gevolgd door nog een meisje die ik niet ken. Dit word leuk zeg, een hele middag vast zitten in deze rot school met allemaal mensen die ik niet ken. Ik zucht misschien iets te luid maar dat kan me eigenlijk niet veel schelen. Er komt weer een jongen binnen. We zijn al met een redelijk groepje. Die gast meent het toch niet dat hij hier nu echt gaat roken. Ik besluit om op te staan en naar hem toe te gaan. Eigenlijk ook wel puur om verveling maar ook omdat ik helemaal niet tegen die rook kan. "Ik weet niet van jou, maar ik wil mijn leven niet korter maken door die vuile sigaretten. Dus moest je zo vriendelijk zijn om die uit te doen, bedankt", zeg ik met een duidelijk valse glimlach wanneer ik leun op zijn tafel.

[ bericht aangepast op 14 april 2016 - 21:26 ]

Vernons blik ging van chagrijnig naar kwaad, terwijl zijn blik gericht stond op mij. Ik trek mijn wenkbrauwen op en kijk met een strakke blik terug, terwijl ik de sigaret weer naar mijn lippen breng. 'Doe die sigaret uit. Nu Romanov' hoor ik hem kwaad mompelen. Iets wat de grijns op mijn lippen enkel breder maakt en ik nog nonchalant een trek neem. Oh boy... Als blikken konden doden was Vernon nu mijn begrafenis aan het plannen. Ik zag dat hij wat wou zeggen maar plotseling werd mijn, prachtige ahum, uitzicht verpest. Ik kijk op en ik moest mezelf stoppen om niet meteen met mijn ogen te rollen. Van alle mensen hier moest de barbie voor mijn neus staan, dan had ik nog liever pappies kleine prinsje verderop. Hoewel... Veel verschil tussen hen twee leek het me niet.
"Ik weet niet van jou, maar ik wil mijn leven niet korter maken door die vuile sigaretten. Dus moest je zo vriendelijk zijn om die uit te doen, bedankt", zegt ze en ik trek mijn wenkbrauw op bij de valse glimlach die ze me geeft. Ik blijf even stil en neem ondertussen nog een trek van de sigaret. ''Mhm... Als je nou niet die glimlach erbij had gedaan... Barbie doll...' zeg ik en ik grijns even. Ik neem nog een hijs en blaas de rook langzaam uit in haar gezicht, waarna ik hem uitdruk op de tafel. Recht tussen de vingers van haar hand die op mijn tafel leunt. 'Hij was op.. Maar beter daddy's little barbie doll?' grijns ik.

---

El Diablo.

'Mhm... Als je nou niet die glimlach erbij had gedaan... Barbie doll...', zegt hij terwijl hij gewoon rustig verder gaat. Ik moet mezelf inhouden want ik kan nu wel een tiental gemene dingen bedenken om te zeggen. Barbie doll, typisch. Zo word ik wel vaker genoeg. En na langer inzien is het eigenlijk een compliment. Barbie is perfect dus mensen zeggen voortdurend dat ik perfect ben. Wanneer hij de rook in mijn gezicht uitblaast maakt mijn mond een 'o'. Dit meent hij niet. Ik walg van die geur alleen al. Ik kijk even opzij en Meneer Vernon kijkt me met een kwade blik aan. Ik negeer het gewoon. Ik ging echt geen uren in een klaslokaal doorbrengen die stinkt naar die rook. 'Hij was op.. Maar beter daddy's little barbie doll?', grijnst hij. Ik hoop dat ik die gast hier nooit meer zal tegenkomen, sukkel. Ik trek mijn hand snel weg wanneer hij zijn sigaret tussen mijn vingers uitduwt. "Veel beter! Jongen toch probeer niet zo de badboy uit te gangen, het valt op dat je te hard probeert.", zeg ik weer met diezelfde glimlach. "Je kan wel een hele namiddag zonder overleven zeker? En je hoeft me niet te vergelijken met mister rijk en verwaand daar, ik was niet de persoon die daarnet met daddy's geld stond te zwaaien. Ik zie het liever gangen in mijn klerenkast!", voeg ik er nog aan toe.

[ bericht aangepast op 15 april 2016 - 16:56 ]

Ik genoot van de stilte die er om me heen hing. Helemaal stil was het natuurlijk niet: ik hoorde hier en daar geroezemoes tussen verschillende mensen, het kraken van stoelen en tafels en het gezucht van Vernon vooraan aan zijn bureau, maar rondom mij was er een soort barrière van rust, een schild van stilte. Ik wist wel dat ik die barrière, die stilte, niet de hele dag vol kon houden. Ik moest op een gegeven moment wel met iemand gaan praten, anders zou ik ten eerste worden gezien als het rare stille meisje, en ten tweede zou ik me dan, zelfs met het tekenen, gaan vervelen. Ik besloot zelf initiatief te nemen tot een gesprek en niet af te wachten tot iemand tegen mij zou praten, omdat ik wel wilde praten met iemand waar ik nog een enige band mee had. De jongen die voor me zat, Tobias, werd dus mijn slachtoffer. Hem kende ik via-via, en hij was dus geen totale onbekende, wat wel fijn was. Een van mijn vriendinnen zat bij wiskunde bij een van zijn vrienden en zo hebben we wel een keer een paar woorden gewisseld en naar elkaar geglimlacht in de gang. Genoeg om nu te doen alsof we elkaar kennen en niet over te komen als een creep, toch? “Hey, Tobi,” kwam er dan ook zachtjes uit mijn keel, nadat ik een paar keer had gekucht om er voor te zorgen dat mijn stem niet beroerd mijn mond zou verlaten. “Waarom zit jij nou weer hier?” Ik kon me niet voorstellen dat hij iets had gedaan om na te blijven. Alhoewel, ik deed ook geen vreselijke dingen en zat hier alleen omdat ik een gebrek aan papier en overdosis aan creativiteit had, dus Tobias zat hier waarschijnlijk ook om een idiote reden. Waarschijnlijk dacht de school dat ze deze kamer op zaterdag maar zo vol mogelijk moesten proppen, dan kreeg Vernon misschien nog een beetje voldoening uit de nutteloze uren die hij hier moest besteden. Terwijl ik de vraag stelde, keek ik omhoog richting de jongen, maar mijn handen bleven het potlood over het papier bewegen terwijl ik lichte schaduwen aanbracht aan mijn schets, en zo nu en dan terugblikte naar het papier.

[ bericht aangepast op 16 april 2016 - 9:02 ]

---

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

De jongen deed een oog open en trok zijn wenkbrauw op, wat voor een komisch effect zorgde. Ik kon het niet laten er even om te lachen. "Waarom verbaasd het je? Lijk ik dan zo braaf?" antwoordde hij met een scheve grijns. Gezien hij mee leek te gaan in het lichtelijk uitdagende spelletje, begon ik weer te reageren. "Eh, nee," reageerde ik. Het was immers zo, hoewel mensen hem wel eens zagen als braafjes, zag ik hem enkel als de arrogante rich bitch, alhoewel ik niet wist tot in hoeverre hij dit wel was. Het was namelijk ook weer niet zo dat ik hem echt als een aardig iemand zag waar je mee kon lachen. "Ik ben gewoon nieuwsgierig van nature, en aangezien types zoals jij meestal met wat geld hier onderuit komen of er überhaupt niet in terecht komen, vroeg ik het me af. Maarr, als je het niet wilt vertellen zal ik je lekker met rust laten hoor, darling," sprak ik, waarna ik mijn telefoon uit mijn tas viste, gezamenlijk met een flesje water waar ik wat slokken uit nam. Met mijn ellebogen steunde ik ondertussen op zijn tafel, en was ik bijna volledig richting hem toegedraaid, tot in hoeverre mijn stoel- en mijn voeten op de stoel ernaast- dit toelieten. Mijn wenkbrauw trok ik nogmaals op en ik nam afwachtend een slok, terwijl ik ongeïnteresseerd aan het whatsappen was met een van m'n trainingsgenoten- aan wie ik eerlijk gezegd een ontzettende hekel had, het opdringerige kind.

---

take me back to the basics and the simple life

Tobias "Tobi" Braiden | The brain

Af en toe keek ik vanonder mijn wimpers naar Mr. Vernon of hij niet toevallig keek. Ik was met mijn mobieltje bezig onder de tafel en had geen zin om deze in te leveren. Ik had een van mijn oortjes in gedaan en luisterde naar wat muziek, terwijl ik druk bezig was met het instellen van mijn mobiel. Ik had een nieuwe software gedownload en kon daar nu mooi mee aan de slag. Ik zakte wat meer onderuit en stak mijn tong een klein beetje uit mijn mond. Dit was iets wat ik altijd deed als ik geconcentreerd bezig was. Het was een soort tic.
"Hey, Tobi." Ik keek op bij het horen van mijn bijnaam en keek rond. Achter me zat Rosemary. Echt goed konden we elkaar niet, maar zo nu en dan wisselden we wel eens een paar woorden met elkaar. Haar kluis zat ook dicht bij het mijne, dus hierdoor zagen we elkaar ook wel eens op de gang.
"Hé," mompelde ik, terwijl ik mezelf wat meer naar haar toedraaide.
“Waarom zit jij nou weer hier?” vroeg Rosemary en ik begon even zachtjes te lachen. Ik keek even naar Mr. Vernon en draaide me toen helemaal naar Rosemary toe.
"Ik heb, een soort van, de schoolcomputers gehackt," zei ik toen en ik keek even op mijn mobiel. De tijd schoot nu al niet op. Dit zou een lange dag worden. Mijn blik ging weer naar Rosemary. "De directie kwam er, jammer genoeg, achter. Dat was echt dom, want ik doe wel vaker dit soort dingen," zei ik op fluistertoon en ik keek weer even naar Mr. Vernon. Ik zuchtte even.
"Ik voelde me op dat moment echt busted. Ik was mijn IP vergeten anoniem te maken, echt héél stom. Niet dat het de eerste keer is, maar goed, waarom zit jij hier? Was je te creatief bezig?" vroeg ik toen droogjes, terwijl ik even naar haar papier keek. "Waarom zouden ze zo iemand als jou na laten komen. Op een zaterdag nog wel." Dat laatste zei ik een stukje harder, zodat Mr. Vernon het ook wel zou moeten hebben gehoord.
"Echt, welke idioot bedenkt zo iets," mopperde ik er nog even na en ik keek Rosemary aan.

[ bericht aangepast op 16 april 2016 - 23:52 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

De jongen die voor me zat, draaide zich langzaam een beetje om toen ik begon met praten, lachte om mijn vraag en draaide zich vervolgens helemaal om toen Mr. Vernon met iets anders bezig leek te zijn. “Ik heb, een soort van, de schoolcomputers gehackt,” kwam er uit zijn mond, en even was ik verbaasd. Om twee redenen. Eén, hoe kan je 'een soort van' de schoolcomputers hacken, en ten tweede, waarom zou Tobi zoiets doen? Hij leek me helemaal geen persoon om te hacken. “De directie kwam er, jammer genoeg achter. Dat was echt dom, want ik doe wel vaker dit soort dingen,” vervolgde hij, waarop ik even fronste. Hij deed vaker zulke dingen? Ik heb natuurlijk wel geruchten gehoord van cijfers die werden veranderd maar had nooit gedacht dat het daadwerkelijk waar zou zijn. Zo zie je maar dat je mensen nogal fout in kan schatten. Ik knikte een beetje naar de jongen als teken dat ik aan het luisteren was, terwijl mijn hand zonder enige moeite over het blad heen schetste. Ik was, al zeg ik het zelf, een talent geworden in multitasking. In ieder geval als het om tekenen en praten ging, schaduwen aanbrengen of lichte schetsen maken kon ik vrijwel blind, al bracht dat natuurlijk niet het beste resultaat op. “Ik voelde me op dat moment echt busted. Ik was mijn IP vergeten anoniem te maken, echt héél stom. Niet dat het de eerste keer is, maar goed, waarom zit jij hier? Was je te creatief bezig?” vroeg hij toen, waarop ik reageerde met een zachte lach. Ergens heeft hij namelijk gelijk. Hij zei nog iets over nablijven op een zaterdag, die zin werd een stuk luider uitgesproken dan de rest van ons gesprek, en ik keek richting Vernon om te zien of hij het opmerkte, wat hij inderdaad deed. “Ehm, ja, zoiets. Te creatief,” mompelde ik daarna zachtjes, waarna ik mijn schouders ophaalde. “Ik had geen papier meer, en toen heb ik op de tafels getekend. Dus als je nablijven op een zaterdag erg vindt, combineer dat met een middag tafels schrobben en dan is het helemaal feest. Ik heb nog nooit zoveel emmers zeepsop gezien,” voegde ik er nog aan toe. De herinnering van al het zeepsop en het schrobben van de tafels gistermiddag liet me even zuchten. “Ach ja. Nu kan ik in ieder geval de hele dag hier tekenen in plaats van thuis, dus zo erg vind ik het ook niet.”

[ bericht aangepast op 29 april 2016 - 20:09 ]

---

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars