[250] The Breakfast Club - Speeltopic - Speeltopics

26 maart 2016 - 10:17 aethereal is offline

aethereal 68

"Dear Mr. Vernon, we accept the fact that we had to sacrifice a whole Saturday in detention for whatever it was we did wrong. What we did *was* wrong. But we think you're crazy to make us write an essay telling you who we think we are. What do you care? You see us as you want to see us - in the simplest terms, in the most convenient definitions. You see us as a brain, an athlete, a basket case, a princess and a criminal. Correct? That's the way we saw each other at 7:00 this morning. We were brainwashed."

Zaterdagochtend, zeven uur. Acht leerlingen verzamelen zich op de lege parkeerplaats van hun middelbare school met het vooruitzicht dat ze de hele dag één benauwd, smerig en klein lokaal door zullen brengen, in complete stilte. Zes compleet verschillende personen - ieder passend in een bepaald stereotype, en zo zien ze elkaar ook. Als die stereotypen. Hun opdracht voor de dag nablijven is dat ze elk een essay van minstens 10 bladzijdes moeten schrijven over wie ze precies zijn.
Acht compleet verschillende karakters opgesloten in een klein lokaal zorgt natuurlijk voor de nodige ergernissen en dramatiek, vooral op een zaterdagochtend. De dag gaat dan ook gepaard met enige drama; zoals ruzies; proberen te ontsnappen uit het klaslokaal; hook-ups; en nog veel meer. Alles om maar niet te denken aan dat 10-pagina lange opstel.
Maar al snel komen de leerlingen er achter dat die stereotypes slechts dat zijn - stereotypes. En zijn ze eigenlijk wel zo verschillend?
Acht verschillende personen die in een tijdspan van zo'n tien uur meer over elkaar te weten komen dan dat ze in jaren hebben kunnen doen.
Gebaseerd op de gelijknamige film.

"You see us as you want to see us—in the simplest terms, in the most convenient definitions. But what we found out is that each one of us is a brain...and an athlete...and a basket case...a princess...and a criminal. Does that answer your question?"

Lijstje:

Regels:

Rollen:
Jongens 4/4 - VOL
- The "brain" - Tobias "Tobi" Braiden - Triskele
- The "criminal" - Tyler Sevastian Romanov - MaIec
- The "prep" - Charles "Charlie" Harrison Montforth - Millard
- The "believer" - Nathaniel “Nath” Evan Dawson - JamesPotter

Meisjes 4/4 - VOL
- The "artist" - Rosemary "Rose" Fall - aethereal
- The "princess" - Tess Lynn Clairs - Dalis
- The "athlete" - Kara Alyssa Macey - Remarkeyable
- The "troublemaker" - Santana Eleanora Martínez - Dumbledore

Topics
Rollentopic x
Praattopic x
Speeltopic x

Begin
Het is Zaterdagochtend, zeven uur en de leerlingen komen langzaam aan op de parkeerplaats van de school. Ze lopen naar binnen, naar het lokaal waar het nablijven plaats gaat vinden, en zoeken een plekje uit. Voorin de klas, aan zijn bureau, zit Mr. Vernon, de leraar die de hele dag toezicht moet houden (maar toch bezig is met zijn eigen dingen en nauwelijks in het lokaal te vinden is).

[ bericht aangepast op 3 april 2016 - 23:27 ]

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

26 maart 2016 - 10:21 EASE is offline

EASE 14238

take me back to the basics and the simple life

26 maart 2016 - 10:21 Linkle is offline

Linkle 45597

Emtee

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

26 maart 2016 - 12:12 Fagerman is offline

Fagerman 4603

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

26 maart 2016 - 12:40 Vanth is offline

Vanth 23147

El Diablo.

26 maart 2016 - 17:11 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Big girls cry when their hearts are breaking

26 maart 2016 - 17:29 Dalis is offline

Dalis 1313

26 maart 2016 - 21:19 JamesPotter is offline

JamesPotter 14103

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

27 maart 2016 - 20:40 aethereal is offline

aethereal 68

Rosemary “Rose” Fall

"The purpose of art is washing the dust of daily life off our souls."

De parkeerplaats was verlaten, maar ik had ook niet gedacht dat het een drukke bedoeling zou zijn. Het was immers een zaterdagochtend, de klok sloeg nog niet eens zeven uur. Ik was een beetje te vroeg, maar dat was niet erg. Ik zat in mijn auto en plaatste mijn schetsboek tegen het stuur aan om de lijnen van een grove schets uit te gummen en wat nieuwe potloodstrepen te zetten. Ik was vanochtend begonnen aan een nieuwe schets: ik had vandaag immers de hele dag om er aan te werken. Nablijven was niet iets wat ik graag deed, maar wel zorgde het er voor dat ik de hele dag in stilte aan mijn tekeningen kon werken, wat ik niet vervelend vond. Wel vond ik het jammer dat we niet in ons kunstlokaal zaten: daar was veel beter licht om te tekenen. Maar het was logisch dat we daar niet zouden gaan zitten, we moesten nablijven en werden dus waarschijnlijk in een muf, donker klaslokaal gestopt om onze kostbare uren te verspillen. Nadat elke minuten verstreken waren en de klok nu echt op 7:00 stond, stapte ik uit mijn auto om met mijn schetsboek en potlood geklemd in mijn handen, die onder de verf zaten, het gebouw in te lopen. Ik wist dat het nablijflokaal de hele gang door was, en dat ik aan het einde rechts moest, dus dat deed ik. De man die ik achter zijn bureau aantrof, Mr. Vernon, keek chagrijnig voor zich uit. Alsof hij hier niet wilde zijn. En al wist ik dat hij genoot van het feit dat hij kinderen ongelukkig kon maken op een zaterdagochtend, snapte ik ook dat hij zijn vrije zaterdag daarvoor moest opofferen en er zelf dus ook geen zin in zou hebben. Maar medelijden met hem krijgen was niet iets wat ik zou doen: ik moest mijn hele dag ook verspillen. Ik mompelde iets wat leek op een “hallo” en ging vervolgens ergens links achterin zitten, naast het raam, zodat ik nog een enigszins goede lichtinval zou hebben om te schetsen.

[ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 20:40 ]

“If you want to live where people are not afraid of mice, you must give up living in palaces.” - We Were Liars

27 maart 2016 - 21:52 Dalis is offline

Dalis 1313

Tess Lynn Clairs

"A girl should be two things: who and what she wants to be."

Meneer Vernon, ik heb die echt nooit gemogen. Het is nu niet dat ik een andere leerkracht wel mag maar hem vind ik nog erger dan alle andere leerkrachten. Mijn vader zet me af voor het schoolgebouw en ik bedank hem nog voor hij wegrijd. Hij heeft de hele weg van huis naar hier me een preek gegeven over dit nablijven. Mijn sociaal leven is nu eenmaal belangrijker dan die saaie lessen. Ik stap het schoolgebouw binnen op mijn Stan Smiths. Ik twijfelde om hakken aan te doen, maar mijn humeur was niet goed vanochtend dus nam ik maar mijn Stan Smiths. Ik wandel door de lange schoolgang. Ik vraag me af wat ik die uren zal doen. Mijn nagels zijn al gelakt, dus daar kan ik me ook niet mee bezig houden. Dan download ik wel één of andere stomme app waar ik me even mee kan bezighouden. Ik wandel dan uiteindelijk het vuile lokaal in. Dit is waarschijnlijkste het oudste en slechtste lokaal van heel deze school. Alsof ze de nablijvers expres in zo'n lokaal steken. "Dag meneer", mompel ik. Nu pas merk ik op dat er al een meisje achteraan in het lokaal zit. Ik besluit dan maar om aan het tafeltje naast haar te gaan zitten zodat ik nog een beetje gezelschap heb. Ookal is ze niet echt het type waar ik normaal mee omga. Ik zal het wel overleven.

[ bericht aangepast op 14 april 2016 - 21:25 ]

28 maart 2016 - 12:45 Linkle is offline

Linkle 45597

Tobias "Tobi" Braiden | The brain

Geërgerd keek ik naar mijn wekker die af ging. Wie bedacht dat nou; Nablijven op zaterdag.
"Dit wordt de beste dag ooit," mompelde ik sarcastisch en ik sloeg de dekens van me af. Eenmaal uit bed gestapt voelde ik elk bot in mijn lichaam kraken, nou ja, het voelde zo. Ik liep de badkamer in om me op te frissen, waarna ik mijn kleren aantrok. Ik ging nog even mijn kamer in om mijn laptop in te pakken en mijn beanie op mijn hoofd te zetten. Ik pakte mijn rugzak en deed hem over mijn schouder, daarna pakte ik mijn mobiel van mijn nachtkastje af en stopte hem in mijn zak. Zuchtend liep ik de trap af, zette mijn rugzak in de gang en ging naar de keuken, waar ik brood maakte. Ik moest wel gewoon eten vandaag en ik dacht niet dat we naar de kantine mochten.
Toen ik alles ingepakt had was ik klaar om te vertrekken. Een diepe zucht verliet mijn mond en ik pakte mijn fiets uit de garage. Ik deed nog even snel mijn oortjes in mijn oren voor de muziek. Ik stapte op en ging richting de school.
Aangekomen op school was het echt heel stil. Het was nooit zo stil, maar hé, het was zaterdag, natuurlijk was het stil. Ik zette mijn fiets in het rek en deed hem op slot. Ik deed mijn rugzak nog even goed op mijn rug en liep toen de school binnen. Ik keek even in het rond, waarna ik naar het lokaal liep. Ik liep naar binnen toen en keek in het rond. Er zaten al twee andere.
"Hé," mompelde ik en ik wilde gaan zitten. "Jongeman Braiden, laptop in je kluis," hoorde ik en ik keek op.
"Hoe moet ik anders schrijven? Met een pen en papier?" vroeg ik droogjes en Mr. Vernon keek me strak aan. Ik zuchtte diep en liep het lokaal uit, naar mijn kluis. Ik opende hem en deed mijn laptop erin, waarna ik terug naar het lokaal liep. Ik rolde mijn ogen even en ging toen ergens in de middelste rij zitten.

[ bericht aangepast op 28 maart 2016 - 12:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

28 maart 2016 - 20:03 Fagerman is offline

Fagerman 4603

CHARLES "CHARLIE" BRANSON MONTFORT

Hoogstwaarschijnlijk met een uitermate chagrijnige kop reed ik de nogal verlaten parkeerplaats van mijn school op. Mijn humeur kwam door het feit dat het een zaterdag was en ik me op school moest bevinden, maar bovendien was ik wakker op een tijdstip dat ik normaal nog in mijn bedje lag te knorren. Eigenlijk stond ik nooit eerder dan half acht 's ochtends op.
Nu dus wel en dat voor iets wat ik niet eens zelf gedaan had. Ik leek wel gek om naar school te gaan.
Vanochtend had Wanda - mijn dienstmeisje al wilde ik haar niet zo noemen, dat klonk zo onbeleefd - mij dus om zes uur, anderhalf uur eerder dan dat ik normaal wakker werd, wakker gemaakt. Nou, ze had het enorm moeilijk gehad. Ik mocht haar op de één of andere manier niet echt, maar toch wensde ik haar het wakker maken van een jongen zoals ik niet toe. Het moest verschrikkelijk zijn. Maar goed, ik had me dus aangekleed; een donkerkleurige polo met een lichtbruine chino en zwartgelakte schoenen. Om mijn arm droeg ik een zilver horloge. Ik had het van mijn vader gekregen en alhoewel ik de precieze prijs niet wist, was ik er zeker blij mee.
Na het aankleden had ik enigszins geprobeerd mijn haar te functioneren met een hand vol gel en een kam was ik er doorheen gegaan om uiteindelijk op mijn dagelijkse kapsel uit te kammen.
Ik moest zeggen dat ik niet persé ijdel was, maar wel wilde ik dat ik er goed en verzorgd uit zag. Waarom zou je dat niet doen? Het was geen grote moeite en het leverde een heleboel op. Eerlijk gezegd verafschuwde ik personen, vooral jongens, die zich niet goed verzorgden. Het was simpelweg gewoon smerig en onfatsoenlijk.
Afijn, nu liep ik dus door de school naar het nablijflokaal. Niet dat je het echt nablijven kon noemen als je een volgende dag moest komen. Bovendien had ik dus helemaal niets gedaan. Het maakte me nog steeds best wel boos. Ook al wilde ik geen problemen veroorzaken, ik kon dit echt niet zomaar toelaten.
In het lokaal zaten inmiddels drie - Mr. Vernon meegerekend vier leerlingen. De gezichten kwamen me weliswaar bekend voor, ik kon er geen namen aan koppelen.
'Meneer, ik wil u even duidelijk maken dat ik hier voor helemaal niets ben. Ik heb werkelijk niets gedaan.' Ik liep voordat ik er ook maar aan dacht om ergens plaats te nemen naar Mr. Vernon toe om hem dit met een zachte maar toch duidelijke zakelijke stem te zeggen. Iets wat mijn vader me geleerd had.
Mr. Vernon bleek niet onder de indruk van mijn woorden. Hij leek niet eens een halve seconde te twijfelen over of ik hier wel moest zijn. Het gezicht dat hij trok was te associëren met het gezicht dat je trok voordat je met je ogen ging rollen. Een beetje beledigd besloot ik nog iets essentieels aan mijn woorden toe te voegen.
'Bovendien zal mijn vader dit niet accepteren Meneer.' Dat was niet waar. Ik had mijn vader niet eens verteld dat ik naar school moest op vrijdag. Waarom zou ik ook? Ik kon hem beter iets leuks vertellen in de korte tijd dat ik hem zag per de zoveel dagen dan dat ik het ging verpesten met één of andere straf die ik zou gaan krijgen. Als laatste poging haalde ik een briefje van vijftig uit mijn zak en zwaaide er verleidelijk mee voor zijn ogen. Veel mensen leken alles te doen voor geld.
Jammer genoeg bleek Mr. Vernon niet onder die mensen te vallen, shit. Nu was het mijn beurt om met mijn ogen te rollen. Met een zucht van verslagenheid draaide ik me van de tafel en nam plaats aan een tafel, het briefje van vijftig in mijn zak proppend.

MONEY CAN MAKE A LOT HAPPEN, YOU KNOW

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

1 april 2016 - 17:30 EASE is offline

EASE 14238

K A R A A L Y S S A M A C E Y
“Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts.”
Outfit — The Athlete — 17

Met een geïrriteerde zucht stap ik mijn bed uit, om me vervolgens te douchen en me al gouw aan te kleden. Aangezien mijn ouders nog slapen- en dit graag nog even zouden volhouden- had mijn broer me beloofd naar school te brengen voor het nakomen, waarbij hij nogmaals benadrukte dat het wel erg dom was dat ik me was vergeten af te melden die dag. Ondertussen was juist dat nou wel hetgeen wat ik wist. Waarom ze me er in godsnaam een volledige zaterdag voor zouden laten spenderen in het nablijflokaal op school terwijl ik toch echt wel beter dingen had te doen, wist ik echter niet. Toen ik klaar was pakte ik mijn rugzak met daarin- zoals eigenlijk standaard- mijn etui, een schrift, telefoonoplader en een klein doosje pepermuntjes. Beneden aangekomen rook ik de geur van vers afgebakken broodjes, waarop ik een hand door mijn haren voelde gaan. Vlug sloeg ik de hand van mijn broer weg, en streek ik mijn haar weer netjes, waarop hij moest lachen en ik hem een por gaf in zijn arm. Ik verorberde al snel een drietal rijk belegde broodjes om er nog eens vijf te beleggen met ham, kaas, tomaat, sla en ei, en deze in mijn tas te stoppen.

Zo'n kwartier later kwam aan aan bij de school, nam ik afscheid van mijn broer en liep ik met zelfverzekerde passen de school in. Toen ik bij het nablijflokaal aankwam zag ik dat er al een aantal andere leerlingen zaten. Mijn ogen liet ik even over hun ogen vallen. Ik herkende enkel Tess en Charles, de andere twee had ik eigenlijk geen idee wat hun namen waren. Ik besloot op de derde rij te zitten, aan de muurkant. Ik plaatste mezelf met mijn rug tegen diezelfde muur van en legde mijn tas op de grond, mijn voeten op de stoel naast me. Ik was voor Charles gaan zitten, dus draaide ik me maar naar hem toe. "Hey, wat heb jij nou weer gedaan om hier in deze hel vast te zitten?" begon ik een gesprek met hem. Of nouja, als hij wat terug zou zeggen.

take me back to the basics and the simple life

3 april 2016 - 21:49 ProngsPotter is offline

ProngsPotter 13957

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

4 april 2016 - 17:22 Fagerman is offline

Fagerman 4603

CHARLES "CHARLIE" BRANSON MONTFORT

Eenmaal zittend haalde ik een hand door mijn haar om me haar om me het vervolgens zo comfortabel mogelijk te maken op deze brakke schoolstoel. Ik had mijn ogen voor een aantal seconden gesloten toen ik opnieuw iemand naar binnen hoorde stommelen. Echt veel aandacht was ik er niet van plan aan te besteden; eerst zou wat meer slaap me me misschien wat beter laten voelen. Bovendien was ik de vorige avond, een vrijdagavond, niet z heel verbazingwekkend genoeg niet al te vroeg naar bed gegaan. Ja, ik had me gerealiseerd dat ik hier vroeg zou moeten zijn, maar daarvoor ging ik mijn vrijdagavond toch niet ook nog opgeven? Dat zou een driedubbele straf geweest zijn, wat vrijdagavond was echt de beste avond van de week.
Zo ongeveer iedere vrijdagavond was ik in het clubhuis van de hockeyclub, tennisclub of golfclub te vinden als het niet één of andere club was van de vaders van mijn vrienden. Waar een feestje was, zou je mij zien. Dan bedoelde ik natuurlijk niet zo ordinair feest met sletje van drie euro en junkies die hun zaken absoluut niet op orde hadden. De mensen daar waren van stand en orde, die betekenden tenminste wat. Een veel beter gezelschap dan de meeste mensen hier op school.
Anyway, ik opende dus even kort mijn ogen om daarna te proberen serieus in slaap te vallen. Het meisje dat binnen gekomen was, besloot daar echter een stokje voor te steken.
'Hey, wat heb jij nou weer gedaan om hier in deze hel vast te zitten?' Ik opende één oog en trok de wenkbrauw boven dat oog op. Het moest er achteraf gezien denk ik vreemd uitgezien hebben.
Ik was echter niet in de beste bui. Moest ze mij nu serieus gebruiken om haar te vermaken?
'Waarom verbaasd het je?' Ik besloot mijn moeheid even te negeren en mee te gaan in haar gesprek. 'Lijk ik dan zo braaf?' Ik grijnsde naar haar met een vriendelijke scheve grijns.

MONEY CAN MAKE A LOT HAPPEN, YOU KNOW

[ bericht aangepast op 4 april 2016 - 17:22 ]

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

4 april 2016 - 18:04 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Santana Eleanora Martínez
"If you can get the proper definition of trouble, then we can find out who the real troublemakers are"

Niemand had het ooit achter me gezocht, maar ik was stiekem best een ochtendmens. Ik hield van slapen, dat wel, maar daar kwam bij kijken dat ik graag op tijd naar bed ging en 's ochtends weer helemaal opgeladen was. Toch liet ik dit liever niet zien, ik wilde niet overkomen als iemand die daadwerkelijk enthousiast was om naar school te gaan en al zeker niet op een zaterdag. Mijn nicht was zo vriendelijk geweest om me op dit tijdstip af te zetten op school, omdat ze zelf moest gaan werken verderop in de stad. Grommend duwde ik de deuren van de school open en wandelde met een stevige pas naar het lokaal. Het was niet vreemd dat ik na moest blijven, maar dat betekende niet dat ik het ermee eens was en dat mocht Vernon ook weten. Ik liep het lokaal binnen en keek even rond. Niemand van de andere terugkomers stond me aan, dus ik liet mezelf neerploffen op een stoel ergens in het midden van het lokaal.
Ik pakte er mijn telefoon bij en stuurde een klaagberichtje naar mijn beste vriendin. Mijn ogen gleden van mijn telefoonscherm naar de klas toe en voor een seconde maakte ik oogcontact met Vernon. Verschrikkelijke vent. Een zelfingenomen grijns rustte op mijn gezicht, gewoon om hem te vervelen. 'Doe je telefoon weg, miss Martínez' zei hij streng. Ik rolde mijn ogen en deed mijn telefoon weg. Normaal zou ik dat niet doen, maar ik wilde niet nog meer nablijven dan ik al moest.

[ bericht aangepast op 4 april 2016 - 18:04 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

Index RPG Actieve Topics Zoek