200 || RPG Speeltopic —— Team Oh—Zero. - Speeltopics

• • V E R H A A L In de afgelopen jaren zijn er akelig veel criminelen uitgebroken, over driekwart weet de wereld niet eens iets omdat het verborgen gehouden wordt. Al velen agenten zijn gestorven door deze criminelen, waardoor ze op het idee zijn gekomen een team van andere criminelen te gebruiken, gezien deze best eens te missen zijn. De gemiddelde reden voor deze personen zal dan ook zijn dat ze het doen voor strafvermindering, al heeft niet iedereen natuurlijk dezelfde redenen.       Dit nieuwe team zal Team Oh—Zero heten en niemand zal er vanaf mogen weten. Zo mogen ze niet eens hun eigen families opzoeken, zij moeten namelijk blijven denken dat zij vastzitten. Verder hebben de personen geen fantasiekrachten, enkel brute kracht. Een realistische Suicide Squad, om het maar een naam te geven. • • R O L L E N Mannen, A C H T. • Nahual Saporta • Asuka • 1.1 • Hacker • V • Yannic Dullón • Wanheda • 1.1 • Explosievenexpert • V • Hunter Tremblay • Burnley • 1.3 • Sluipschieter • • David Turner • katsjoepiek • 1.4 • Chauffeur • V • Kang Jun-seo • Nedakh • 1.7 • Medicus • • Jameson Mayfield • Revenant • 1.4 • Piloot • • Rhys Elder • Revenant • 1.5 • Kidnapper • V • Gereserveerd • Flowerpowers • 1.6 • Specialiteit • Vrouwen, T I E N. • Aednat Coughlin • Asuka • 1.1 • Submission Specialist • V • Myllena Mendes • MrsSmollett • 1.1 • Scheikundige • V • Destina el Castillo • Santanico • 1.4 • Vechter • • Alvera Fuensanta. • Eavan • 1.3 • Messenvechter • V • Lola [ Classified ] • Nippon • 1.4 • Ninja • • Alex Nihmaj • Magari • 1.7 • Spion • • Maeve Richardson • Sempre • 1.3 • Leider • V • Fallon Cooper • Dumbledore • 1.6• Boogschieten • • Gereserveerd • Flowerpowers • 1.6 • Specialiteit • • Valentina Goldstein • Mignon • 1.7 • Fotografisch geheugen • • • R E G E L S — Minimaal 200 woorden per post. — Maximaal twee personages per persoon, minimaal één man. — Houdt het aantal mannen en vrouwen gelijk! — Niemand wordt buitengesloten, oftewel geen ORPG's in dit RPG. — Geen Mary Sue's / Gary Sue's, flaws zijn geweldig. — Als je meedoet, doe dan ook echt mee, geen eendagsvliegen. — Het is verplicht (in het praattopic) om relatielijstjes te maken. — OOC gaat in het praattopic, niet speeltopic. — Geen andere personages besturen, mits dat besproken is. — Maak je rollen lekker interessant, ik zet je anders weer aan het werk. — Alleen ik maak topics, mits ik iemand aanwijs en bla bla. • • T O P I C S Rollentopic: #1 Praattopic: #1 Speeltopic: #1 • • B E G I N Las Vegas, Clark County, Nevada. — Midden in de woestijn. We beginnen bij het punt waar iedereen elkaar voor het eerst ziet. Iedereen is individueel met agenten naar de ruimte gebracht waar ze vanaf dit moment gaan opereren. Na meerdere gesprekken en evaluaties zijn onze groep criminelen officieel Team Oh—Zero. Iedereen is er dus heen gereden met minimaal één agent — dit ligt eraan hoe agressief degene wordt gezien. Sowieso is iedereen psychisch goedgekeurd, al hoeft dat niet te betekenen dat iedereen oké is. Het punt waar ze echter nog niet aan gedacht hadden was het feit dat ze ook samen moesten kunnen werken. Sommigen kenden elkaar al van voor Team Oh—Zero omdat ze in dezelfde gevangenis zaten of iets dergelijks, ze zijn dan ook overal door heel Amerika vandaan geplukt.       Het punt waar we starten is het gebouw. Sommigen zullen er misschien al even zijn, anderen komen net pas aan. Dit hou ik gewoon open, gezien dat me het beste lijkt. Mochten er nog vragen zijn, wees welkom ze te stellen.       Het is een warme dag, zoals dat altijd is in Nevada. Ze liggen een eind af van de Las Vegas die we kennen, dit is puur in de middle of nowhere, Area 51 stijl. Het gebouw is omringt door een hoge muur en alle voorzorgsmaatregelen zijn getroffen voor Team Oh—Zero. Gebouw, maar dan uiteraard van alles erin wat iedereen nodig heeft om te trainen. Cellen / kamers, al staan de deuren altijd open en is iedereen altijd welkom eruit te wandelen. [ Hier moet echter nog wel over gezegd worden dat ze goede “kamers” gaan bouwen zodra Team Oh—Zero slaagt. ] Er is ook trainingsmogelijkheid om buiten te gaan trainen, al is dat dan in het zand. Ik denk niet dat daar een foto voor nodig is. Mocht iemand nog een idee hebben waar ik een foto voor moet plaatsen dan zal ik er eentje opzoeken.

[ bericht aangepast op 14 feb 2016 - 14:00 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

JEFFREY ERICSON MAYFIELD       Met een frons tussen zijn wenkbrauwen bekeek Jeffrey alle gegadigden nog een keer. Het hele groepje zag er uit alsof het lukraak bij elkaar was geroepen — en het zag er al helemaal niet uit als een Team. Jeffrey wist dat het dat ook nooit zou worden met de instelling die de meeste hadden. Na de eerste missie zouden ze waarschijnlijk allemaal weer worden teruggestuurd naar hun gevangenissen.       Zijn blik gleed naar het meisje met de stapel kleding in haar handen. Het liefst zou hij nu eerst een lange, warme douche nemen en daarna even gaan slapen maar in plaats daarvan moest hij de andere criminelen leren kennen. Hij rolde met zijn ogen. Het waren stuk voor stuk volwassen mensen en toch werden ze behandeld als een kleuterklasje. Gefrustreerd haalde hij zijn hand door zijn haar. Ergens wist hij dat hij het had kunnen verwachten, vooral met iemand als Richardson aan de leiding. In het leger werd je ook zo behandeld — hij moest er echter weer aan wennen.       Vanuit zijn ooghoeken merkte hij de jonge vrouw op. Ze keek vastberaden, zelfverzekerd. Een blik die de meeste van het Team mistte. Hij liet snel zijn blik over haar lichaam gaan om zich daarna weer te richten op haar ogen.       “De leider, nu.” Sprak ze. Een geamuseerde glimlach verscheen op Jeffrey’s gelaat. Dacht ze nou echt dat ze hem kon commanderen? Dan had ze het mis. Van Richardson kon hij het nog wel hebben maar niet van een of andere blondie met een te hoog zelfverzekerheids gehalte. Geïrriteerd klemde hij zijn kiezen op elkaar. Toen hij zijn tijd uit moest zitten in de gevangenis had hij het gezelschap van vrouwen gemist. Hoe langer hij zat zonder vrouwen, hoe meer hij ze had opgehemeld in zijn gedachten. Echter werd hij nu weer met zijn neus op de feiten gedrukt. Niet alle vrouwen waren zo onderdanig als hij in gedachten had.       “Fuck off,” zei hij uiteindelijk, na een korte stilte. Echt niet dat hij haar zou beantwoorden als ze het zo formuleerde.

---

" icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "

Lola — “Lady of sorrows” De jongeman kon er dan misschien redelijk goed uitzien, maar dit betekende niet dat ze haar doel niet uit haar ogen kreeg als ze een knap iemand zag. Zelf voelde ze zijn ogen over haar lichaam gaan, maar negeerde dit feit — mannen waren nu eenmaal varkens. Het mocht een mirakel zijn als dit voor haar veranderde.       Er was een geamuseerde glimlach op de man zijn blik verschenen, terwijl zij nog hetzelfde gezichtsuitdrukking bezat: koud en emotieloos. Vroeg ze voor een lach? Nee. Ze vroeg voor de leider — op haar manier wellicht. Mensen konden dat niet altijd verwerken. Vandaar dat het ook altijd in een puinhoop veranderd nadien.       Ze bemerkte de abrupte verandering in zijn gelaat. Een duidelijk geïrriteerde blik, daar begon het mee, en daarna zijn kiezen op elkaar geklemd. Ze had gezucht — niet vanbuiten weliswaar, maar vanbinnen, achter haar voorkomen. Want die stond nog altijd hetzelfde stalen gezicht en koude, harde ogen. De jonge vrouw had haar blik niet afgewend naar een ander punt, deze blauwe ogen bleven naar hem kijken, zelfs tijdens de stilte.       'Fuck off,' sprak de man. Serieus? En hiervoor bleef ze wachten? Ze begreep het begrip niet van waarom men altijd moest schelden, zelfs als ze het niet aanstond. Een gewoon volwassen antwoord was teveel gevraagd deze tijd en dat ze delinquenten waren betekende niet dat ze daar ook naar moesten gedragen. Toch was dit naar haar mening op één manier duidelijk te maken volgens haar. Ze kon weglopen, maar dat zat niet in haar aard en aangezien ze prikkelbaar was tegenover scheldwoorden — vanwege de ex-vriend van haar moeder.       Er zat maar één ding op. Zonder een verschil te laten zien op haar gezichtsuitdrukking, zelfs bijna levenloos, balde ze haar vuist en gaf ze hem een simpele, harde klap die recht op zijn neus terecht kwam. Toen liep ze door richting de jonge vrouw die een paar meter van hem afstond, alsof er zojuist niks gebeurd was. Ze had de begroeting van Aednat wel gezien en ze gaf zelf een knipoog als begroeting terug, na deze gebeurtenis.       “De leider.” Het was net zoals bij de man van net, geen vraag. Voor eventuele na-reacties van de man was ze al op voorbereidt.

[ bericht aangepast op 28 feb 2016 - 12:43 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.

---

Lang had Fallon haar ogen gericht gehouden op de grond. Ze was ver weggezonken in haar gedachten, maar toen ze een heldere mannenstem hoorde, keek ze weer op. Haar felblauwe kijkers waren altijd haar uitweg geweest. Door liefelijk te fladderen met haar lange wimpers kreeg ze veel dingen voor elkaar. Dit deed ze echter niet vaak meer, omdat ze haar charme ver verloren was in de gevangenis.       ''Mijn excuses lieve schat, je hoeft het dan ook echt niet te persoonlijk op te vatten, maar nieuwe kleding ben ik het zeker mee eens.'' sprak de stem naast haar. Ze zocht naar de afkomst van de woorden en ze zag een jongeman staan, die wellicht iets ouder was dan zij. Fallon bestudeerde hem en nam hem van top tot teen in zich op. Het deerde haar niet dat haar gezichtsuitdrukking hier misschien lichtelijk arrogant bij was. Fallon kon aan zijn uitstraling zien dat hij zelfverzekerd was, misschien zelfs verwaand. Automatisch schoot haar wenkbrauw iets in de lucht en opnieuw bekeek ze hem. Het duurde dan ook niet lang voordat ze zijn ogen ontmoette. Voor enkele seconden bleef ze hem strak aankijken, waarbij ze ongecontroleerd de grip om de koffer van haar boog verstevigde. Uiteindelijk draaide ze haar hoofd terug naar Mevrouw Richardson om haar aandacht niet meer aan hem te besteden - veel indruk had hij dus niet achtergelaten bij de kieskeurige Fallon.

[ bericht aangepast op 28 feb 2016 - 20:14 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

‘’Helaas voor jou, Turner, moet je het er maar mee doen.’’ Mijn ogen gingen over haar heen en ik fronste, dat werd een uitdaging. ‘’Ik stel voor dat we zo gezamenlijk gaan eten. Sommige zullen elkaar al kennen, anderen niet. Gebruik de tijd goed, want met deze mensen zul je het de komende maanden mee moeten doen.’’
De helft van het voorstel die Maeve zojuist had voorgeschoteld had ik niet binnengekregen, ik werd afgeleid door de vrouw die naast mij stond, gefocust met haar blauwe kijkers op mij. Ik kon het niet laten om even kort te grijnzen en haar te bekijken. ‘’Je staarde,’’ sprak ik kalm en liet mijn blik op haar hangen. ‘’Genoot je van het uitzicht?’’ Ik ging wat dichter op haar staan en glimlachte nu zwakjes richting haar en lachte kort. ‘’Ik zit maar wat met je te rotzooien, wat is jouw naam?’’ Ik trok mijn wenkbrauwen iets omhoog, afwachtend op haar antwoord.
Ik hoopte niet dat ik te intimiderend op haar overkwam maar aangezien het al snel tot me doordrong dat ze hier niets voor niets zat liet ik die gedachte wegvagen. Vrouwen waren soms nog erger dan mannen en dat was duidelijk te merken aan mijn ex die ook ergens was verscholen in de bak en ik al een tijd niet gezien had. Het lieve engelengezichtje van de aantrekkelijke vrouw voor me was dan ook waarschijnlijk niets meer dan schijn en bedrog. Helaas. Niet dat het innerlijk erg meetelt voor wat plezier en op dat gebied was ik dan ook alles behalve kieskeurig.

---

Everything is illuminated by the light of our past.

---

Ergens had Fallon al spijt van het staren naar hem. Het was overduidelijk dat hij dat had gezien en dat het zijn ego streelde. 'Je staarde,' zei hij grijnzend. Fallon deed niet de moeite om op te kijken naar hem. Scherp, dacht ze met een sarcastische ondertoon. Algauw haalde hij de grijns van zijn gezicht. "Ik zit maar met je te rotzooien, wat is je naam?' Fallon bleef strak naar voren staan, omdat hem expres niet de aandacht te geven die hij te graag wilde hebben.       'Fallon,' zei ze rustig, maar zakelijk en kortaf. Ze wilde weten wat zijn naam was, maar ze wilde niet geïnteresseerd overkomen. Dit soort mannen moesten op hun plek gezet worden en Fallon was daar maar al te goed in. Ze draaide zich om, boog wat voorover over de tafel voor haar neus en legde hier haar koffer neer. Deze klikte ze open en haar peperdure boog kwam tevoorschijn. Acuut verscheen er een grijns rondom haar lippen. Als ze haar boog in haar handen had, voelde ze zich machtig. Ze speelde met het scherpe puntje van een van de pijlen. Vervolgens keek ze over haar schouder naar de jongeman die haar nog aankeek.       'Laat me raden,' zei ze. 'Jij bent zo'n ego-moordenaar die zijn kost verdiende met het verraden van zijn eigen vrienden? Of ben je eerder zo'n onderdaan van een grote maffia-baas?' Het sarcasme droop bijna van haar woorden af. Ze was oprecht geïnteresseerd in zijn misdaad, maar ze kon dat nooit goed verpakken. Fallon was te cynisch voor de meeste gesprekken. Ze haalde een hand door haar bruine haren om een aantal vervelende plukjes uit haar gezicht te halen.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

‘’Fallon,’’ antwoordde ze waardoor ik fronste, ging ze niet naar mijn naam vragen? Dat is nieuw. Ik volgde haar met mijn blik en zag hoe ze haar koffer opende en een boog tevoorschijn kwam.
Over haar schouder keek ze me aan, ‘’laat me raden,’’ sprak ze vervolgens en ik keek haar in haar diepblauwe ogen aan. ‘’Jij bent zo’n ego-moordenaar die zijn kost verdiende met het verraden van zijn eigen vrienden? Of ben je eerder zo’n onderdaan van een grote maffia-baas?’’
      Ik fronste nu nogal beledigd van haar onderdanige toon en hoe erg ze op mij neer leek te kijken. Ze haalde een hand door haar haren waardoor ik mijn kans greep en weer wat dichter op haar kwam staan en mijn hand naar de pijlen liet gaan. ‘’Mijn naam is David,’’ sprak ik en liet mijn duim over het puntje van de pijl gaan. ‘’En geen ego-moordenaar of onderdaan, ik werk voor mezelf.’’ Mijn ogen liet ik nu over haar heen gaan en liet de pijl los, ‘’laten we nu elkaar geen disrespect tonen want je bent nou eenmaal een hartstikke mooie vrouw maar met al dat gereedschap hier; moet je mij niet boos krijgen.’’
Ik glimlachte wat geforceerd voordat ik om mij heen keek, ‘’is dit geen mooie kans?’’ Vroeg ik om het onderwerp wat luchtiger te maken en zodat ik kon bepalen welke kant dit gesprek op ging. ‘’Wat heeft jou snoezige gezichtje geflikt om terecht te komen in z’n saaie, koude plek als dit? Als ik dat recht heb om te vragen natuurlijk.’’

---

Everything is illuminated by the light of our past.

---

Fallon merkte op dat hij beledigd was door haar opmerking. Daarom grijnsde ze ongecontroleerd, omdat ze hem precies had waar ze hem hebben wilde. Dit was zo'n man wiens ego zijn alles was en door die te raken, had je hem. Ze schrok echter toen hij zijn hand over één van de pijlen in haar koffer liet glijden. Meteen keek ze hem vuil aan, gewoon omdat ze er niet van hield als iemand aan haar spullen kwam.       'Mijn naam is David,' zei hij. ‘’En geen ego-moordenaar of onderdaan, ik werk voor mezelf. ‘’laten we nu elkaar geen disrespect tonen want je bent nou eenmaal een hartstikke mooie vrouw maar met al dat gereedschap hier; moet je mij niet boos krijgen.’’ Met een spottend lachje rondom haar lippen keek ze hem aan. Nog voordat ze kon reageren, vervolgde hij zichzelf al. ’Wat heeft jou snoezige gezichtje geflikt om terecht te komen in z’n saaie, koude plek als dit? Als ik dat recht heb om te vragen natuurlijk.’’       Pas nadat hij dat gezegd had, keek ze hem in zijn ogen aan. Er verscheen een lichte glimlach op haar gezicht, ondanks dat deze niet bedoeld was als vriendelijke lach. Fallon vouwde haar armen over elkaar nadat ze haar koffer weer dicht had gedaan. Ze leunde meer op één been dan de ander en kon hem zo goed aankijken. 'Wat ik geflikt heb?' vroeg ze met een lachje. Ze dacht aan het incident. Voor jaren was ze gepest door het ergste mens op de wereld: Serena Daniëls. Toen ze bij gym gingen boogschieten, nam de gefrustreerde Fallon de kans om wraak te nemen. Ze schoot expres een pijl door Serena's bovenbeen heen en is sindsdien de gevangenis ingegooid. Toen ze dat deed, was ze negentien jaar oud.       'Laten we zeggen dat het een kwestie van wraak was,' zei ze tegen David. 'En jij?'

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Alvera Fuensanta
• Messenvechter •

“The privilege of a lifetime is being who you are.”

      ”Van hetzelfde natuurlijk. Wat een brigade van sukkels hier.”
Een zachte grinnik rolde over mijn lippen heen waarna ik met een simpel gebaar duidelijk maakte het hier helemaal met haar eens te zijn. Tenslotte was het tevens iets geweest wat ook door mijn hoofd gegleden bij het rondkijken en luisteren naar enkele commentaren. De enige die daar afgezien van Aednat nog buiten viel was Lola — daar zij klaarblijkelijk ook mee deed aan dit project.
      ”Ik ben best goed ingelicht. Jij niet dan? Ik nam aan dat ze iedereen evenveel uitleg hadden gegeven? ” kaatste Aednat vervolgens terug op mijn eerder gestelde vraag. Het was niet dat ik niet ingelicht was, maar niemand had me verteld dat er ook mannen zouden zijn — of dat bijvoorbeeld mijn twee celgenootjes ook deel zouden nemen, waar ik natuurlijk zeer blij mee was. Afgezien van het Team Oh-Zero zelf was ik verder voor mijn gevoel niet goed ingelicht, althans dat was mijn welgestelde mening. “Hm,” humde ik zacht waarna ik een keer rondkeek alvorens ik mijn kijkers weer op Aednat richten. “Het had beter gekund, laten we het daar maar op houden,” vervolgde ik en woelde vervolgens een keer met mijn vingers door de haren in mijn nek gezien deze nog steeds leken vast te plakken vanwege de warmte. Eem licht geërgerde trek gleed even over mijn gezicht heen. Ik wilde douchen, en als het kon dood graag een schoen set kleren.
      ”Konden ze geen aantrekkelijkere mensen kiezen?”
Een zachte lachje gleed subtiel tussen mijn lippen door. Dit was werkelijk een echte opmerking voor Aednat en ik kon niks anders toegeven dan te bemerken hoezeer ik waarde hechte aan de rode schone langs me. In een bepaalde periode waren zowel zij als Lola invidueel steeds meer voor me gaan betekenen, nu had ik inmiddels het punt bereikt waarop ik haast alles voor ze over zou hebben. “Nouja,” wierp ik uit en blikte een keer kort rond. “Er loopt wellicht vast wel iets lekkers rond, lijkt me toch wel.” Hier en daar bleven mijn ogen heel even hangen op een van de jongens, waarop ik voor mijn gevoel toch al snel tot de conclusie kwam dat er wellicht een enkeling bij zat die voldeed aan een paar eisen.
      ”Dat ze maar eens opschieten met die schone kleren.”
Eem lichte frons verscheen even op mijn gezicht toen mijn rondblikkende poelen op Lola bleven hangen, die overduidelijk een uithaal deed naar een van de mannen die recht voor haar neus stond — en hem zoals verwacht ook nog zou raken ook. "Wat zou daar aan de hand zijn?" Met mijn kin wees ik de richting waar ik keek terwijl ik het met en nauwlettende blik in de gaten hield; eerder mocht de man een poging willen doen iets terug te doen.

[ bericht aangepast op 2 maart 2016 - 12:01 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

A E D N A T • C O U G H L I N • Submission specialist • Alvera had zacht gegrinnikt om mijn opmerking, waardoor ik haar kort aankeek met een iets te neutrale blik — eentje die ze vast al wel gewend was van me. Waarna mijn ogen in het ronde gleden. Mijn ogen bleven kort op de man hangen met wie Lola sprak. Hij straalde iets uit dat me wel beviel, maar echt lang wist hij mijn interesse niet te houden — wie lukte dat immers wel?       'Hm,' Alvera keek kort rond, 'het had beter gekund, laten we het daar maar op houden.' Ik knikte, waarna ik zuchtte. 'Ik wist niet dat jullie hier zouden zijn, maar erg verbaasd was ik niet. Wie gooit mij nou in deze mix zonder jullie?' Kort haalde ik mijn schouders op. Ik had mijn talenten, dat was duidelijk, maar zowel Alvera als Lola leken ook te hebben wat deze groep nodig had.       De licht getinte dame tegenover me leek geïrriteerd door het warme weer, wat ik wel kon begrijpen, al wist ik me — als ginger — nog best koeltjes te houden. De oranje overal naar beneden vouwen zodat ik in mijn witte hemd rondliep had me al beter gedaan dan ik verwachtte. Ondanks dat zweette ik uiteraard wel, maar ik had velen malen erger meegemaakt. Sowieso was het hier koeltjes vergeleken met de autorit.       Alvera had gelachen door mijn opmerking, waardoor ik ditmaal niets anders kon dan grijnzend haar kant opkijken. 'Wat? Heb je wat gezien dan?' Ze leek bedenkelijk rond te kijken. 'Nouja,' begon ze, 'er loopt wellicht vast wel iets lekkers rond, lijkt me toch wel.' Mijn ogen volgden die van haar, waarbij mijn ogen de anderen scanden. 'Misschien heb je wel gelijk.'       'Dat ze maar eens opschieten met die schone kleren,' klaagde Alvera, waarbij ik eigenlijk niets anders kon doen dan knikken. Ik had iemand zien staan met een stapel kleding in haar handen. 'Volgens mij heeft zij de kleding.'       'Wat zou daar aan de hand zijn?' ik zag nog net hoe Lola de man een vuist in zijn gezicht gaf. Waarschijnlijk zou hij een stuk minder aantrekkelijk zijn nu de blondine met hem klaar was. Met mijn ogen volgde ik Lola kort, waarna mijn ogen waakzaam richting de man gleden. Mocht hij wat uithalen dan stond ik gereed om hem aan te pakken. Geen idee wat er gaande was, maar vrienden boven alles. Al was de kans groot dat Lola haarzelf in de nesten had gewerkt.       'Het is Lola, wie weet,' en dat bedoelde ik uiteraard op de beste manier die mogelijk was. Lola was een geval apart, maar ze was veel voor mij gaan betekenen. Net zoals de getinte dame die naast me stond.

---

---

N A H U A L • S A P O R T A • Hacker • Een brunette, die enthousiast bezig was met verschillende potjes en dergelijke leek een stapeltje kleding op haar plek te hebben ontvangen, waardoor ik schaapachtig rondkeek in de hoop dat iemand ook wat naar mij zou brengen. Ik merkte echter niemand op, waardoor ik rustig op haar afliep. Ik wist niet zo goed welke aanpak ik moest nemen, dus kuchte ik maar, in de hoop dat ze mijn kant op zou kijken.       'Hoe kom je aan die kleding,' ik knikte richting het stapeltje, waarna ik haar kort aankeek. 'Nahael.' Soms was ik zo vreselijk ongemakkelijk dat ik mezelf wel voor mijn hoofd kon slaan. 'Ik bedoel dat mijn naam Nahual is. Nahual Saporta.' Ongemakkelijk legde ik mijn hand in mijn nek, terwijl ik zocht naar een uitweg van dit gesprek. Ik had mezelf al goed voor paal weten te zetten, terwijl dit de eerste persoon was die ik sprak.       Mijn ogen bleven echter vast hangen op een blondine die haar vuist balde en deze uithaalde richting een van de mannen. Vervolgens liep ze rustig weg, waarbij ze stopte voor een andere blondine. Ze stonden niet ver van de plek af waar ik nu stond, dus ik kon horen wat ze vroeg — al eiste ze het meer. 'De leider.'       'Uh,' opnieuw kuchte ik, puur om haar aandacht te krijgen, 'de leidster? Die is naar boven.' Er was een dik Spaans accent hoorbaar wanneer ik sprak. Ik wees naar de trap, waar twee bewakers voor hadden gestaan. 'Maeve Richardson, maar je moet haar Miss Richardson noemen.' Ik slikte opvallend, waardoor mijn adamsappel op en neer ging, ik was namelijk bang dat ze mij ook een vuist zou geven.       Mijn ogen gleden naar de grond, puur om geen problemen te krijgen. Ik was een simpele hacker, ik was geen vechter. Zo'n rechterhoek zou mij waarschijnlijk voor weken waardeloos laten voelen. Laat staan de deuk die mijn ego zou krijgen, wetende dat ik nooit tegen zo'n dame op zou kunnen gaan.       Ik had wat lef opgespaard, al had ik geen idee hoe me dat gelukt was, waardoor ik de ogen van de blondine weer opzocht. 'Ze zie dat we zo samen gingen eten. Het klonk alsof ze ook aanwezig zou zijn.' Kort gleden mijn ogen weer naar de brunette met wie ik eerder sprak, geen idee waarom, misschien uit angst voor de blondine?

[ bericht aangepast op 7 maart 2016 - 19:23 ]

---

I'm your little ray of pitch black.