Oncilla schreef:
(...)
N'awwhh.. Ik wou dat ik 't nare gevoel weg kon nemen. Zelf ken ik het gevoel ook wel wat. Het voelt vaak enkel of ik een blok aan het been ben voor mijn ouders. Ik ben immers thuis het enige beperkte kind, voor zover men weet en voor zover er gediagnosticeerd is. Ik heb al vaak genoeg, by accident, moeten horen dat mijn moeder vertelde in een telefoongesprek aan een ander dat ze het zo moeilijk met me had. Ugh. Dat voelt zo rot eh.. Dus ik denk dat ik het gevoel wel enigszins herken..
Mijn moeder zei vanmiddag letterlijk; Je moet eens wat vaker een weekendje weg.
Ja, naar wie? Ik zou dit weekend misschien weg zijn gegaan (bij mijn beste vriendin slapen) maar ik ben ziek. Dus ik kreeg daar een zwaar kutgevoel van en voelde me schuldig en shit. Zegt ze wel dat ik me niet zo moet voelen, maar dan wel net zeggen dat ik om tien uur naar bed zou gaan (wat een grapje was) en dat zij nu met z'n alle de bank willen. Nou, ik ging tekeer en ben toen woest naar boven gegaan. Rot op zeg.
Ich liebe dich 27.12.23