[200]The New Americana. Speeltopic 1. - Speeltopics

We are the new Americana, raised on biggie and Nirvana. New York, ook wel The Big Apple of The City That Never Sleeps. Je hebt er zoveel bekende dingen, zoals het Vrijheidsbeeld, dat ze ooit van Frankrijk kregen, of het Empire State Building. Echter gaat het in deze rpg niet over de cliché, toeristische dingen maar over de echte bevolking. We zoomen dan vooral in op een kleine straat in Manhattan. Midden in die straat staat een appartementencomplex, die als bijnaam the new Americana heeft gekregen. De jongeren die daarin wonen, zijn namelijk erg vrij. Elke avond is er in één van de woningen wel een feest aan de gang waarbij de alcohol rijkelijk vloeit. Nog nooit heeft er iemand een klacht ingediend en iedereen laat hen doen met de gedachte dat ze nog jong zijn en van hun fouten zullen leren. Echter komt hier verandering in wanneer het appartementencomplex wordt overgenomen door een rijke heer, wiens kinderen en vrienden van hen een eigen woning nodig hebben in de stad. De jongeren mogen nog in hun appartement blijven wonen, maar zullen vanaf nu moeten samenleven met hun nieuwe buren. Zal dat het einde zijn van hun wilde feesten, of ontstaan er nieuwe vriendschappen en sleuren ze de nieuwe bewoners mee in het leven van The New Americana? Invullijst. Regels Minimaal 200 woorden per post. 16+ is toegestaan. Niemand wordt uitgesloten. Reserveringen blijven 4 dagen staan. De personages zijn niet perfect, zeker niet in deze rpg. Geen ruzie. Ik geef twee waarschuwingen, daarna lig je eruit. Naam. Eventueel een bijnaam. Leeftijd.(20-23) Oude of nieuwe bewoner. Uiterlijk. Innerlijk. Geschiedenis. Extra. Appartement.(nummer en hoe het eruitziet) Topics. Praattopics: 1 Buren. ~Eerste gang, verdieping 2. ~Mazzy Castles, nr 201|Nia ~Thomas Oxland Chamberlain, nr 202|YoungGod ~Soraya Gould, nr 203|tubbietoost ~Kyla Flores, nr 206|Amberle ~Ara Ullrich Hakobyan, nr 207|Seb ~Caesar James Castles, nr 208? |katsjoepiek ~Connery "Con" Vance Castles, no 208? |Millard ~Brandond ''Bam'' Jason von Monroe, nr 209|AdoreDelano ~Cataleya Luana Carvalho, nr210|Amberle -Tweede gang, verdieping 2. ~Ares Maxwell Haynes, nr 211|Sempre ~Lívia Elyse Addyson Deziree Fabian, Nr 212|YoungGod ~Aiden Matthew Quinn, nr 214|AdoreDelano -Ekaterina Yordanova, nr 222| Polovina -Legend Nixon, nr 244|Nia -Juliette Rose Bradshaw, no 245|MrsMessi -Raven Ariana Matthews, nr 246|Eavan 24 juni, 2016, ochtend. We beginnen met de dag dat de nieuwe bewoners aankomen. Veel plezier!

Rollen Jongens ~Oud Ares Maxwell Haynes, nr 211|Sempre Aiden Matthew Quinn, nr 214|AdoreDelano Legend Nixon, nr 244|Nia Thomas Oxland Chamberlain, nr 202|YoungGod ~Nieuw Dysthymia Connery "Con" Vance Castles,nr 208|Millard Brandond ''Bam'' Jason von Monroe, nr 209|AdoreDelano Caesar James Castles, nr 208|katsjoepiek Ara Ullrich Hakobyan, nr 207|Seb Meisjes Wachtlijst~ ~Oud Lívia Elyse Addyson Deziree Fabian, Nr 212|YoungGod Raven Ariana Matthews, nr 246|Eavan Ekaterina Yordanova, nr 222| Polovina Cataleya Luana Carvalho, nr210|Amberle Juliette Rose Bradshaw, no 245|MrsMessi ~Nieuw Mazzy Castles, nr 201|Nia Dysthymia Soraya Gould, nr 203|tubbietoost Kyla Flores, nr 206|Amberle

Survival of the richest, the city's ours until the fall. They're Monaco and Hamptons bound, but we don't feel like outsiders at all. If you want to understand what's most important to a society, don't examine its art or literature, simply look at its biggest buildings.

[ bericht aangepast op 30 jan 2016 - 17:22 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

"De buren die ik had vroeger waren ten eerste hartstikke luidruchtig met dingen die ik liever niet wil horen. Verder had ik ook eens buren gehad die nogal niet bepaald aardig of netjes waren. Eentje probeerde mij zelfs weg te krijgen uit dit huis. Gelukkig is die meid weg, want anders werd ik agressief. Geen buren hebben is beter dan zulke buren." legde ze aan me uit, terwijl ik moeite moest doen om niet te lachen. Jep, zij had het echt wel getroffen met haar buren. "Maar hoezo agressief, ik heb jou echt nog nooit agressief gezien volgens mij?" vroeg hij lichtelijk verbaasd om het feit dat zelfs Ekaterina agressief kon worden van irritante buren.
"You're a gentleman, I like that. Maar om je vraagt te beantwoorden, ik wil graag wat citroen water. Dat is lekker verfrissend." Thomas schudde grijnzend zijn hoofd bij het horen van het woord gentleman, al was hij het soms misschien wel. Oké, eigenlijk probeerde hij gewoon tegen iedereen beleefd te blijven, al was het nu een vrouw of een man waar hij tegen sprak. Hij pakte het citroenwater en vulde haar bekertje, waarna hij het weer aan haar gaf. Zelf nam hij nog een slok van zijn eigen, gewone water en keek naar Ekaterina. "Heb je het koud?" vroeg hij bezorgd aan haar toen ze haar jas wat beter om zich heen sloeg. Zelf had hij het wel goed met zijn trui, maar zij stond hier ook al wel wat langer. Thomas twijfelde even of hij zijn arm om haar heen moest slaan, zodat ze het wat warmer had, of dat het juist beter was om dat niet te doen. Misschien zou ze zich dan ongemakkelijk gaan voelen, en dat was dan ook weer niet zijn bedoeling.

---

I promise you I will learn from my mistakes.

"Maar hoezo agressief, ik heb jou echt nog nooit aggresief volgens mij?" zegt hij waarop ik ja knik.
"Je wilt niet weten hoe ze waren tegenover mij, en geloof me als je dat wist is het eerste wat je wilt doen hun een opluchtende klap geven," zeg ik glimlachend "Geloof me, als mensen mij irriteren kunnen ze het zwaar krijgen. Yordanova's staan in mijn land bekend als mensen die je te vriend most houden. Ook al ben ik nogal normaal vergeleken met mijn familieleden, die soms zwaar overdrijven,"
Als Thomas aankomt met de citroenwater, neem ik het dankbaar aan.
"Spasibo," zeg ik glimlachend "O wacht, ik bedoel dankjewel. Ik raak zo erg in de war van alle talen die ik moet spreken."
Vervolgens neem ik een slok van mijn citroenwater terwijl ik nog steeds de mensen van het apparatuur vervloek aangezien ze de verwarming niet warm genoeg zetten.
"Heb je het koud," vraagt Thomas vervolgens bezorgd.
"Ja, ik ben echt een persoon die niet zo geweldig tegen kou kan aangezien ik opgegroeid ben in een warmer land," zeg ik terwijl ik mijn jas dichtrits ".
Ik neem vervolgens nog een slokje citroenwater, wat lekker smaakt vanwege de citroensmaak en de lichte bubbels.

[ bericht aangepast op 2 feb 2016 - 14:00 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Raven Ariana Matthew

      In een vlot tempo daalde ik de trappen af naar beneden. Daar aangekomen slopen enkele zoete geuren me tegemoet, alvorens me de vrolijke opgemaakte entree me opviel — wat tezamen ging met de ingeving dat vandaag de nieuwe bewoners zouden aan komen; iets wat door sommige als een feestelijke gebeuren werd gezien. Het deed me kort terug denken aan de dag dat ik hier kwam wonen, hetgeen wat nu inmiddels toch alweer drie jaar geleden was en waarvan ik me niet kon herinneren dat het op zo’n zelfde manier als vandaag gedaan werd. Ik had het destijds niet erg gevonden om in alle rust op te zoek te kunnen gaan naar het plekje waar ik zou gaan wonen, al kon ik me voorstellen dat dit voor ander wellicht een heel stuk fijner was.
      Met een kleine glimlach begroette ik enkele oude bewoners die er stonden — al leken de meeste volledig op te gaan in het gesprek met een ander om überhaupt op te kunnen merken dat ik voorbij gelopen kwam. Nieuwsgierig blikte ik een keer rond, zoekende naar een glimp van een eventuele nieuwe bewoner, en werd beloont door een vlugge kijk op een blondine. In de wetenschap dat er nog iemand zou zijn wierp ik een blik over mijn schouder heen om te kijken of deze wellicht al verder naar binnen was gelopen.
      Ongeduldig wiebelde Blue in mijn armen en blafte een keer luid ten teken dat ze het zat werd om getild te worden. Grinnikend draaide ik me daarom dan ook weer om en plaatste haar met vier poten weer op de grond, waarna ze direct de riem tussen haar tanden beetnam en al grommend achterwaarts naar buiten liep — een subtiele hint voor mij dat ik gewoon door moest lopen en vooral niet mocht blijven staan om te kletsen, als ik dat al zou willen.
      Eenmaal buiten liet ze de leren riem los en liet een speelse blaf horen toen haar oog op de kleine Warrior viel, tegelijkertijd met dat de mijne viel op Legend, en Juliette. Korte, harde snukken werden er aan de riem gegeven terwijl Blue half springend, half rennend, op de jonge vos wilde afgaan. “Blue, kalm nou,” bracht ik uit terwijl ik een poging deed de jonge hond een corrigerende trekje aan de riem te geven. Echter gaf de pup hier weinig tot niks om en bleef ze trekken om naar de jonge vos toe te kunnen gaan. Het was dan ergens ook geen verrassing meer dat ze — zodra ze er bij kon — er vrolijk snuffend, half likkend, hevig kwispelend en speels op af dook terwijl ze rondjes om Warrior heen draaide; waardoor de riemen zo in elkaar verstrengeld raakte.
      ”Oh, het spijt me,” bracht ik mompelend en verontschuldigend uit. Lichte blossen hadden mijn wangen al gekleurd toen ik Legend had zien staan, maar nu waren ze alleen maar roder geworden door de warboel die Blue er van maakte terwijl de twee jonge dieren hier zelf weinig tot niks van mee leken te krijgen gezien ze veel te druk waren met zich op elkaar storten. Na een flauwe begroeting naar Juliette bukte ik iets en deed een poging de riemen van elkaar los te maken.

[ bericht aangepast op 3 feb 2016 - 13:47 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Warrior had Juliette zien staan voor ik het deed, gezien de jonge vos zijn nageltjes al in haar broek had gezet. Ik trok zachtjes aan het riempje van het jonge beest terwijl ik Juliette even aankeek met een glimlach. 'Goedemorgen.' Mijn ochtendstem had heser geklonken dan mijn bedoeling was geweest, waardoor ik zacht kuchte. Ik merkte op hoe de jongedame aan het lachen was, waardoor ik lichtjes begon te grijnzen. 'He.. Goedemorgen. Jij bent ook vroeg.' Ik lachte even. 'Warrior had zich hoorbaar gemaakt, ik had geen keus.'       'Warrior heeft behoefte aan een wandeling? In het park is het nu niet druk,' zei Juliette met een glimlach op haar gezicht. Ik knikte dankbaar bij het horen van de woorden. De jonge vos was nooit gek op drukte geweest. Andere dieren kon hij al helemaal niet echt in grote getalen aan, dan leek hij echt verward te raken. 'Fijn om te horen, anders is deze bengel niet meer te houden.'       'Maar.. Wat brengt jou zo vroeg uit je bed vandaan? Veel te doen vandaag?' de brunette ging na het uitspreken van deze woorden op haar hurken zitten om Warrior zijn nodige aandacht te geven. De vos was dol geweest op Juliette, al vanaf het begin. Wat hij met haar had besefte ik wel, maar soms leek het alsof het beestje gekker op haar was dan op mij. 'Ik was wakker en kon niet meer slapen.' Waarschijnlijk had ik nog verbaasder geklonken dan ik was geweest.       In mijn ooghoek merkte ik wat kleins op dat deze kant op leek te hollen. Mijn blik gleed daarom kort naar het beestje toe. De Amerikaanse Stafford pup van Raven kwam deze kant opgerend, al ging het wat ongemakkelijk gezien Raven haar aan de riem had. De twee draaiden rondjes om elkaar en al gauw was het duidelijk hoe de riemen compleet door elkaar waren beland.       Lachend keek ik naar het tafereel waarin beide speels naar elkaar happend, om elkaar heen renden. 'Warrior.' De jonge vos ging abrupt zitten, terwijl zijn blik op mij gefocust was. Dit was echter van korte duur toen Blue speels bovenop Warrior balandde, en het jonge vosje vervolgens omrolde om de pup speels in haar poot te bijten. Een zucht rolde tussen mijn lippen door.       Die twee hadden elkaar oprecht gevonden toen Raven aankwam met Blue. Het was gelijk spelen en gek doen, waarbij ze beide er vandoor zijn gerend met één schoen van mij. Hoe het ze was gelukt, ondanks hun waardeloze samenwerking wist ik niet. Mijn ogen gleden weer naar Raven.       'Oh, het spijt me,' verontschuldigde ze zich. Ik schudde lachend mijn hoofd om haar excuses. 'Ach, dieren hé?' Vervolgens bukte Raven en ging ze in de weer met de riemen, wat een onmogelijke taak leek te zijn. 'Warrior.' Ik pakte de vos wat moeilijk op, gezien de riemen echt goed verstrengeld waren, waarna ik zijn riem even losmaakte zodat het simpeler was voor Raven. Gelijk had ik hem weer vastgemaakt, gezien de jonge vos in mijn armen weer richting de pup wilde schieten.

L E G E N D      N I X O N Appartement 244 —— Outfit Oude bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

'Ik was wakker en kon niet meer slapen.' Deze woorden lieten me verbaasd weer naar Legend omhoog kijken. Voor zijn doen klonk het vreemd, maar ik had er zelf ook wel eens last van. Alleen was het voor Legend wel een uitzondering, als hij op dit tijdstip al naast zijn bed te vinden was. Ik kon het me ook wel voorstellen, als Warrior namelijk herrie begon te maken, maakte de jonge vos ook echt veel herrie. Ik glimlachte kort toen de jonge Stafford van Raven op Warrior af kwam rennen, wat mij in de gelegenheid bracht om weer op te staan. Het duurde niet lang voordat de jonge vos en Blue met de riemen volledig in elkaar verstrengeld waren, en ik trok mijn ene wenkbrauw even op toen Raven iets bukte om de riemen los te maken. Ik gaf haar een kort knikje, en richtte me weer tot Legend.
'Goed.. Ik ga maar naar boven, er wacht namelijk een eind scriptie op me. Ik zie je later vast wel weer. Veel plezier straks met Warrior in het park.' Ik glimlachte kort, en gaf Raven opnieuw een kort knikje, om vervolgens de trap op te stappen waar het ook aardig druk was. Ik hoopte enkel maar dat het bij ons op de gang enigszins rustig zou zijn, aangezien ik mijn eind scriptie wat had verwaarloosd de laatste week en ik had niet lang meer om deze in te leveren, dus ik moest er wel mee aan de slag. Ik keek even snel waar al mijn post vandaan kwam op weg naar boven, en eenmaal in mijn appartement liet ik het stapeltje met een zachte plof op de tafel neerkomen. Ik wisselde mijn sportkleding als eerst om voor gewone, comfortabele kleding, voordat ik achter mijn laptop kroop. De scriptie stond nog open, maar ik sloeg deze natuurlijk wel eens om de zoveel tijd even op. Ik twijfelde er ontzettend aan, maar aan de andere kant was het wel een onderwerp wat me interesseerde en waar ik meer over wilde weten — de drugsscene in binnen- en buitenland. Ik deed er veel research naar, misschien wel meer dan goed was, maar daardoor was ik nu wel al een heel eind, maar toch niet ver genoeg dat ik achterover kon leunen.

[ bericht aangepast op 3 feb 2016 - 16:08 ]

---

Faith is everything.

CONNERY "CON" VANCE CASTLES

---

Ik was wel een beetje klaar met het staan en staren, jammeren, roken en niks doen. Ik verveelde me hier nu al rot en had echt geen idee wat ik hier ooit zou moeten gaan doen of hoe ik mezelf moest gaan vermaken. Ik kon naar feestjes gaan, maar waarom zou ik dat doen als ik er geen zin in had en het me dan ook nog geld kostte? Bovendien moest ik dan sociaal doen en daar had ik al helemaal geen zin in.
Ik bracht mijn hand naar mijn mond om op mijn nagel te bijten. Het was een slechte gewoonte van me, die ervoor zorgde dat mijn nagels heel erg kort waren en het bijna eng was om te zien. Niet dat ik dat erg vond.
Ik stapte mijn appartement uit om de gang op te lopen. Daar zag ik mijn broer staan met een andere bruinharige jongen. Hij was slank en was zeker niet slecht om te zien. Het was vast zo'n playboy die ieder meisje met romantische woorden om zijn vinger wond. Niets mis mee, vond ik. Ik had de jongens al vaag horen praten, maar hun gesprek had ik niet kunnen volgen. Ook stonden er twee hondjes naast. Ik had niet zoveel met honden. Ik was allergisch, vond ik.
Ik liep naar ze toe om bij ze te gaan staan en verder hun gesprek te volgen. Ik knikte even naar de onbekende jongen, maar mijn gezichtsuitdrukking liet ik op neutraal.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Ik wist niet zo goed wat ik van mijn nieuwe buurman en deze hele situatie moest vinden. Ik vond de opmerking over mijn naam en zijn bader maar wat vreemd en wist mezelf niet meer zo goed een houding te geven. En ik kon niet zeggen of dat nu aan hem of aan mij lag. De opmerking over mijn eigen vader leek niet enorm in goede aarde te vallen, maar hij had er zelf om gevraagd. Vond ik dan toch. Ik knikte langzaam toen hij vertelde wat hij ging doen vandaag en hiermee leek het gesprek dood te zijn gebloed. En dat werd bevestigde door de vraag zijn dozen in zijn appartement te zetten. En het feit dat hij zelf tegen de deurpost aan ging hangen deed me mijn wenkbrauwen optrekken. Als hij nu werkelijk dacht dat ik voor verhuizer ging spelen had hij het mis. Het was dat ik al een doos in mijn handen had, maar de rest ging ik toch echt niet doen. Heel even werd ik afgeleid door een andere jongen die er zwijgend bij kwam staan, die enkel strak naar me knikte. Wat had iedereen hier in hemelsnaam. De reden dat ik juist vriendelijk naar hem glimlachte. De doos in mijn handen zetten in zoals gevraagd netjes bij de rest van de spullen, enkel en alleen maar omdat ik nog niet uit mijn nieuwe appartement getrapt wilde worden en toen ik weer op de gang stond keek ik beide jongens even aan. 'Geniet van je wijn vanavond.' Mompelde ik nog enigszins beleefd, waarna het toch echt tijd was mijn twee stuiterballen uit te laten.

[ bericht aangepast op 3 feb 2016 - 20:41 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

She was art

Appartment 2O6 || Outfit

---

      'Oh, juist,' antwoordde de jongeman. Hij hield zijn sleutels naar haar uit en Kyla zette haar tas en koffer op de grond, zodat ze een hand vrij had om de sleutel vast te pakken en de deur van het slot te halen. Toen hij naar binnenliep twijfelde of ze achter hem aan zal lopen of buiten wachten, waardoor ze uiteindelijk aarzelend halverwege zijn hal stond. Toen hij terug kwam lopen, keek hij haar gelukkig niet vreemd aan. Ze kon nu voor het eerst een blik op zijn gezicht werpen en haar mond viel een stukje open toen ze hem herkende.
      'Bedankt. Zonder jou was ik er niet zonder kleerscheuren vanaf geraakt. Mijn naam is Ara.'
      'Weet ik,' flapte Kyla er uit terwijl ze zijn hand schudde. Haar wangen werden lichtelijk rood, omdat ze nu waarschijnlijk overkwam als één of andere stalker. 'Ik volg je instagram,' vervolgde ze snel. 'Je maakt echt prachtige tekeningen en foto's.' Ze besefte zich dat ze nog steeds als een idioot zijn hand aan het schudden was en trok deze snel terug. 'Ik ben Kyla. Ik woon in 206, dus we zijn buren.' Zacht beet ze op haar onderlip. 'Ik, eh, zou je misschien op mijn spullen de gang willen letten terwijl ik mijn laatste spullen uit de taxi haal?' vroeg ze aarzelend. 'Maar als je liever je spullen uitpakt dan snap ik dat...'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

When live gives you lemonade, add vodka

Appartment 21O || OUDE BEWONER || OUTFIT

---

      'Je bent geweldig Ley. Ik had eigenlijk nog niet zo'n honger, maar jouw pannenkoeken kunnen er altijd wel in.'
      Leya rolde met haar ogen. 'Kom op, Ares. Je zou inmiddels toch moeten weten dat je met slijmen nergens komt bij mij.' Quasi-afkeurend schudde ze haar hoofd, terwijl ze zijn koelkast opende en alle spullen die ze nodig had op het aanrecht zette. Vervolgens opende ze enkele kastdeuren om een kom te pakken om het beslag in te mixen, en een koekenpan om het in te pakken. Ze had inmiddels vaak genoeg in zijn keuken gestaan om te weten waar alles staat.
      Ze gooide alle ingrediënten in de kom en begon te mixen met een garde. 'Wat voor pannenkoek wil je straks?' vroeg ze, maar voor Ares de kans had om te reageren, praatte ze al verder. 'Laat me raden, eentje met alles?' grinnikte ze, terwijl ze het fornuis aanzette en wat olie in het pannetje gooide.
      'Wanneer heb je trouwens weer een wedstrijd?'
      'Over een paar dagen.'
      'I shall be there,' glimlachte ze, waarna er voor enkele seconden een aarzelende uitdrukking op haar gezicht verscheen. 'Ehm, komt Travis ook?' Travis was haar ex en een vriend van Ares. Het was al zeker twee jaar uit tussen hen, maar het was vaak nogal ongemakkelijk als hij er was, gezien hij haar nog regelmatig berichtjes stuurde of ze iets wilde gaan doen met hem.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Raven Ariana Matthew

      ”Ach, dieren hé?”
Een kleine glimlach gleed over mijn lippen heen terwijl ik schuins omhoog blikte zodat ik Legend voor een paar tellen aan kon kijken. Daar had hij inderdaad een punt, maar dat nam niet weg dat ik het ergens een klein beetje vervelend bleef vinden. De jonge vos en Blue bleven elkaar opzoeken en mijn vingers leken de haast onmogelijk klus, om de riemen uit elkaar te halen, niet voor elkaar te krijgen. Beide dartelde om elkaar heen, hapte speels naar elkaars poten en deden een poging om elkaar uit te dagen voor een potje stoeien.
      ”Goed. . . Ik ga maar naar boven, er wacht namelijk een eindscriptie op me. Ik zie je later vast wel weer. Veel plezier straks met Warrior in het park.”
De woorden van Juliette drongen maar half tot me door, gezien ik nog te druk bezig was met het uit de knoop halen van de riemen. Echter hief ik mijn hoofd voor enkele tellen naar haar op om haar korte knikje te beantwoorden met een verzwakte van mijn kant uit. Van iedereen uit het appartementencomplex was de jonge vrouw een van de weinige waar ik haast niks mee leek te hebben — wat overigens niet wilde zeggen dat ik haar niet kon luchten, of dergelijke, maar afgezien van korte begroetingen en een uiterst kort praatje zat er niks meer in.
      Ondertussen had Legend Warrior opgetild en de riem losgemaakt, iets wat het voor mij een stuk gemakkelijker maakten om de riemen goed terug te doen. Blue piepte voor een paar tellen jammerlijk toen haar vriendje niet te bereiken was, waarna ze het nodig vond om tegen Legend op te springen. “Hé toe, af Blue,” mopperde ik op een zachte toon en gaf haar een voorzichtig rukje aan de riem zodat ze weer met vier poten op de grond kwam te staan. Vervolgens duwde ik mezelf weer rechtovereind en stak mijn hand uit om de kleine vos een kroel over zijn kop heen te geven.
      “Ze zijn weer los,” grinnikte ik zacht en strook Warrior nog een keer zacht over zijn neusje heen alvorens ik naar Legend op keek. “Jij bent trouwens ook vroeg uit bed, ben je ziek?” Met een plagende ondertoon rolde de vraag over mijn lippen heen — tenslotte was het een vastgestelde feit dat Legend haast nooit voor twaalf uur zijn bed uit kwam.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Thomas Oxland Chamberlain.

"Je wilt niet weten hoe ze waren tegenover mij, en geloof me als je dat wist is het eerste wat je wilt doen hun een opluchtende klap geven," zei ze glimlachend "Geloof me, als mensen mij irriteren kunnen ze het zwaar krijgen. Yordanova's staan in mijn land bekend als mensen die je te vriend most houden. Ook al ben ik nogal normaal vergeleken met mijn familieleden, die soms zwaar overdrijven," ging ze verder waardoor Thomas even moest grijnzen. Het was grappig om haar bezig te horen, zeker omdat hij het niet van haar zou verwachten.
"Spanish. O wacht, ik bedoel dankjewel. Ik raak zo erg in de war van alle talen die ik moet spreken." hoorde hij haar zeggen en een lach rolde over zijn lippen, terwijl hij haar aankeek. "Geeft niets, mij lijkt het best wel verwarrend ja, ikzelf heb soms ook nog de neiging om Frans te spreken hier," zei hij schouderophalend. Het was maar hoe je was opgevoed, en dan was het lastig om steeds van taal te verwisselen.
"Ja, ik ben echt een persoon die niet zo geweldig tegen kou kan aangezien ik opgegroeid ben in een warmer land," vertelde ze aan hem waarbij hij begrijpend knikte. "Ik heb net hetzelfde, al valt het weer nu nog mee. Misschien moet je toch maar even naar binnen gaan? Het zou immers niet fijn zijn om een verkoudheid op te lopen," stelde hij voor en keek even om zich heen. Hij grinnikte bij het zien van hoe Legend's vos, Warrior, verstrikt zat met Blue, de puppy van Raven. Zoiets had je weleens met dieren, gelukkig had hij er geen.

---

I promise you I will learn from my mistakes.

Als ik Thomas uitlegde over mijn soms agressieve neigingen dankzij mijn familie, zie ik hem grijnzen. Ik snap dat wel, aangezien niemand mij als een persoon ziet die mensen pijn zou kunnen doen of er überhaupt aan kan denken om iemand te pijnigen. Ik ben namelijk de typische, standaard, gemiddelde meid die enkel flink verschilt kwa nationaliteit, aangezien ik van Bulgaarse dus Slavische afkomst ben. Ik draag niet de traditionele kleding die mensen denken dat ik dat zou moeten dragen, maar voor de andere dingen ben ik een en al Slavisch en daar ben ik trots op. Wanneer ik hem per ongeluk iets vertel in het Russisch, zegt hij dat het niks geeft en dat hij er soms ook moeite mee heeft, aangezien hij half Brits en half Frans is.
"Dat was ik bijna vergeten," zeg ik terwijl ik me bijna op het hoofd kan slaan vanwege stupiditeit.
Wanneer ik vertel dat ik het nogal koud heb, stelt hij voor om naar binnen te gaan, zodat ik geen kou kan vatten.
"Nu je het zegt, ik moet nog dingen regelen voor het feest van vanavond. Het kan geen knalfeest worden zonder voorbereiding," zeg ik terwijl ik mijn elastiekje uit mijn haar haal, zodat mijn krullen over mijn schouders vallen.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Lívia Elyse Addyson Deziree Fabian

Met een vermoeide kreun rolde Lívia van de zetel af, aangezien ze de vorige avond niet eens tot in haar bed was geraakt. Kledingstukken lagen verspreid over de vloer van haar woonkamer en de geur van alcohol vulde de kamer. Toen ze opstond zag ze een briefje op de keukentafel liggen, die ze oppakte en gauw las.
"Moest vertrekken, trakteer je wel een andere keer op een ontbijtje," stond er in slordige letters op gekribbeld. Om eerlijk te zijn had ze geen flauw idee van wie het briefje was, en zoveel kon het haar op dit moment ook niet schelen. Moeizaam sjokte ze naar haar badkamer en zette haar douche aan, waarna ze zich uit kleedde. Na nog een keer te voelen of het water wel warm genoeg was, stapte ze onder de warme stralen om zich uitgebreid te wassen. Dat had ze naar haar zeggen wel verdiend, en nu had ze ook het excuus dat ze zich wel frisgewassen moest vertonen bij de nieuwe bewoners? Wel, niet dat het haar uitmaakte wat ze van haar dachten, aangezien zij ook niet echt geweldige dingen over hen dacht.
Na een lange tijd onder de douche te hebben gestaan kwam ze er uiteindelijk toch onderuit, kleedde zich aan en poetste haar tanden. Aangezien ze niks in huis had besloot ze om maar eens ergens te gaan ontbijten, want ze moest toch wel iets eten? Zo had ze al snel haar schoenen en jas aangetrokken, waarna ze haar appartement verliet. Op een recordtempo liep ze de trappen af, om uiteindelijk in een meer dan volle hal te belanden. "What the fuck is hier aan de hand?" mompelde ze in zichzelf terwijl ze naar de mensen om zich heen keek. Zeker de helft van de bewoners was aanwezig, en tot haar verbazing zag ze één of ander kraampje bij de ingang staan. Ze liep naar de eerste persoon die ze zag staan, Aiden. Of beter gezegd, Adore, aangezien ze nu haar pruik nog aanhad. "Hé, weet jij misschien wat hier allemaal aan de hand is? Het lijkt hier wel de Starbucks tijdens hun spitsuur," vroeg ze aan hem met gefronste wenkbrauwen en een vragende blik op haar gezicht.

---

I promise you I will learn from my mistakes.

De jongen bracht de doos vol met spullen naar mijn appartement maar dat was dan ook de enigste doos, ik kon het niet laten om even ondeugend te grijnzen en keek op toen mijn broertje naast me was komen staan. De pessimist van de familie, die jongen had een ijzeren gezicht; het enigste wat er van af kon was een knikje. ‘’Ook goedemorgen Con,’’ begroette ik hem en liet mijn hand rusten op zijn schouder. ‘’Geniet van je wijn vanavond,’’ mompelde de jongen en ik fronste. ‘’Dat zal ik zeker doen, dit is trouwens mijn broertje Connery. Niet zo sociaal als de rest van onze familie, duidelijk,’’ zei ik en kuchte even na mijn spottende opmerking. ‘’Misschien is het ook wel goed als we maar gewoon even naar binnen gaan,’’ zei ik en knikte vriendelijk en keek naar zijn hondjes. ‘’Jij ook veel plezier met wat je vanavond gaat doen.’’
Ik duwde Connery vervolgens mijn appartement in en fronste, ‘’dus wat is er met jou aan de hand vandaag? Je bent alles behalve jezelf. Nou wees eens lief en help me met die dozen, dankjewel.’’ Ik opende een fles wijn en keek naar mijn broertje, ''voor mijn nieuwe appartement,'' zei ik en hield de fles omhoog. ''Ik ben gewoon zo trots dat ik eindelijk op mezelf woon,'' mompelde ik en schonk een glas in. ''Wil je ook?''

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Na een paar minuten kwam Soraya van bed af. Ze kon wel de hele dag blijven liggen maar ze had zichzelf voorgenomen om zich minimaal aan iedereen op haar vloer voor te stellen. Stel dat het echt nodig was dan wisten ze tenminste wie ze was. Ze liep de badkamer op en ook daar trof ze alle spullen aan die ze nodig had. Ze grijnsde tevreden toen ze mascara en eyeliner vond. Ze maakte zich op en liep vervolgens haar appartement uit. Snel stuurde ze haar opa een bedank sms. Ze stond voor appartement 202 toen ze zich besefte dat ze de bewoner al kende. Ze voelde zich niet op haar gemak met hetgeen wat ze nu deed en had al bijna de hoop opgegeven toen ze stemmen hoorde. Ze dacht even na en besloot vervolgens dat ze toch ging kijken. Langzaam liep ze op het geluid af. Op de gang stonden een man en vrouw met spullen. Verlegen liep Soraya op ze af. Toen ze bij de groep kwam stak ze verlegen haar hand op. "Hoi, ik ben Soraya. Ik ben nieuw hier, maar zo te zien een van jullie ook." zei ze terwijl ze kort naar de spullen knikte.

Sorry voor de late reactie.. Carnaval

[ bericht aangepast op 8 feb 2016 - 20:48 ]

---

The thing you do mean something to people -Ncis