[200]The New Americana. Speeltopic 1. - Speeltopics

We are the new Americana, raised on biggie and Nirvana. New York, ook wel The Big Apple of The City That Never Sleeps. Je hebt er zoveel bekende dingen, zoals het Vrijheidsbeeld, dat ze ooit van Frankrijk kregen, of het Empire State Building. Echter gaat het in deze rpg niet over de cliché, toeristische dingen maar over de echte bevolking. We zoomen dan vooral in op een kleine straat in Manhattan. Midden in die straat staat een appartementencomplex, die als bijnaam the new Americana heeft gekregen. De jongeren die daarin wonen, zijn namelijk erg vrij. Elke avond is er in één van de woningen wel een feest aan de gang waarbij de alcohol rijkelijk vloeit. Nog nooit heeft er iemand een klacht ingediend en iedereen laat hen doen met de gedachte dat ze nog jong zijn en van hun fouten zullen leren. Echter komt hier verandering in wanneer het appartementencomplex wordt overgenomen door een rijke heer, wiens kinderen en vrienden van hen een eigen woning nodig hebben in de stad. De jongeren mogen nog in hun appartement blijven wonen, maar zullen vanaf nu moeten samenleven met hun nieuwe buren. Zal dat het einde zijn van hun wilde feesten, of ontstaan er nieuwe vriendschappen en sleuren ze de nieuwe bewoners mee in het leven van The New Americana? Invullijst. Regels Minimaal 200 woorden per post. 16+ is toegestaan. Niemand wordt uitgesloten. Reserveringen blijven 4 dagen staan. De personages zijn niet perfect, zeker niet in deze rpg. Geen ruzie. Ik geef twee waarschuwingen, daarna lig je eruit. Naam. Eventueel een bijnaam. Leeftijd.(20-23) Oude of nieuwe bewoner. Uiterlijk. Innerlijk. Geschiedenis. Extra. Appartement.(nummer en hoe het eruitziet) Topics. Praattopics: 1 Buren. ~Eerste gang, verdieping 2. ~Mazzy Castles, nr 201|Nia ~Thomas Oxland Chamberlain, nr 202|YoungGod ~Soraya Gould, nr 203|tubbietoost ~Kyla Flores, nr 206|Amberle ~Ara Ullrich Hakobyan, nr 207|Seb ~Caesar James Castles, nr 208? |katsjoepiek ~Connery "Con" Vance Castles, no 208? |Millard ~Brandond ''Bam'' Jason von Monroe, nr 209|AdoreDelano ~Cataleya Luana Carvalho, nr210|Amberle -Tweede gang, verdieping 2. ~Ares Maxwell Haynes, nr 211|Sempre ~Lívia Elyse Addyson Deziree Fabian, Nr 212|YoungGod ~Aiden Matthew Quinn, nr 214|AdoreDelano -Ekaterina Yordanova, nr 222| Polovina -Legend Nixon, nr 244|Nia -Juliette Rose Bradshaw, no 245|MrsMessi -Raven Ariana Matthews, nr 246|Eavan 24 juni, 2016, ochtend. We beginnen met de dag dat de nieuwe bewoners aankomen. Veel plezier!

Rollen Jongens ~Oud Ares Maxwell Haynes, nr 211|Sempre Aiden Matthew Quinn, nr 214|AdoreDelano Legend Nixon, nr 244|Nia Thomas Oxland Chamberlain, nr 202|YoungGod ~Nieuw Dysthymia Connery "Con" Vance Castles,nr 208|Millard Brandond ''Bam'' Jason von Monroe, nr 209|AdoreDelano Caesar James Castles, nr 208|katsjoepiek Ara Ullrich Hakobyan, nr 207|Seb Meisjes Wachtlijst~ ~Oud Lívia Elyse Addyson Deziree Fabian, Nr 212|YoungGod Raven Ariana Matthews, nr 246|Eavan Ekaterina Yordanova, nr 222| Polovina Cataleya Luana Carvalho, nr210|Amberle Juliette Rose Bradshaw, no 245|MrsMessi ~Nieuw Mazzy Castles, nr 201|Nia Dysthymia Soraya Gould, nr 203|tubbietoost Kyla Flores, nr 206|Amberle

Survival of the richest, the city's ours until the fall. They're Monaco and Hamptons bound, but we don't feel like outsiders at all. If you want to understand what's most important to a society, don't examine its art or literature, simply look at its biggest buildings.

[ bericht aangepast op 30 jan 2016 - 17:22 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

YoungGod, ik denk dat er iets misgelopen is met je codes. Probeer eens [/ left] voor [/ columns] te zetten?

[ bericht aangepast op 30 jan 2016 - 19:40 ]

---

kindness is never a burden.

Raven Ariana Matthew

      Het was nog vrij vroeg geweest toen ik besloten had om een rondje te gaan joggen - iets wat een dagelijks ochtendritueel was al zolang als ik het me kon herinneren. De frisse ochtendlucht werkte prettig op mijn humeur en gaf me een tevreden gevoel. Het in een rustig tempo rennen met een muziekje in mijn oren terwijl ik alles om me heen in me opnam werkte zelf rustgevend, en wellicht een beetje ontstressend.
      Met een tevreden glimlach opende ik anderhalf uur later dan ook weer de deur van mijn appartement en werd ik begroet door het vrolijke blafje van niemand minder dan mijn kleine Blue. “Daar is ze weer,” grinnikte ik zacht, nadat ik door mijn knieën was gegaan om de blauw grijze stafford pup in mijn armen te nemen - die op haar beurt hevig kwispelend tegen me aan sprong en mijn gezicht ter begroeting probeerde af te likken. “Oh, wat is ze blij.” Lachend nam ik de pup in mijn armen en duwde met mijn voet de deur dicht, waarna ik via de woonkamer naar mijn slaapkamer liep. Zachtjes plaatste ik de pup - die nog steeds een poging deed om me uitbundig te begroeten - op het bed, waarna ik er langs ging zitten en me ontdeed van mijn renschoenen.
      ”Blijf,” sprak ik Blue op een bevelende doch zachte toon toe. Met een zachte plof kwam het beestje op haar kont neer en wierp ze me een verwachtingsvolle blik toe. “Vrouwtje gaat douchen, en dan gaan we even naar buiten,” brabbelde ik zacht en strook haar een keer over der kop heen. Inmiddels had ik de pup nu al enkele weken en was ik zo aan haar aanwezigheid gewend dat ik me mijn thuis niet meer zonder haar kon voorstellen. Ze was mijn steun en toeverlaat en een van de weinige die naar me kon luisteren zonder een weerwoord te geven - wat soms best fijn kon zijn. Na mijn schoenen in de hoek van de kamer te hebben neergezet liep ik naar de badkamer, waar ik de douche aan draaide en me vervolgens volledig uitkleedde zodat ik mezelf onder de warme stralen kon wassen.
      Exact dertig minuten later wandelde ik frisgewassen, en op de hielen gevolgd door Blue, de woonkamer in. Nadat ik me in een schone set kleren had gehesen en mijn nog vochtige lokken in een schuine losse vlecht had vastgebonden werd het tijd voor een kleine wandeling. Met een glimlach rondom mijn lippen opende ik de voordeur en griste de leren riem van het haakje af die ik vast klikte aan de halsband van Blue - die opnieuw vrolijk heen en weer sprong ten teken van enthousiasme.
      Na zorgvuldig mijn appartement weer af gesloten te hebben, tilde ik de pup opnieuw op gezien ik van mening was dat deze de lange trappen nog niet zelf af kon lopen. Misschien dat het beestje ook een klein beetje verwend was, wat nog weleens een probleem kon worden als ze dadelijk een jaar verder was en volledige volgroeid. Je kon er donder op tegen zeggen dat ik dan nog in staat was om haar van de trappen af te tillen.

[ bericht aangepast op 30 jan 2016 - 19:57 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

De hakken die ik droeg boden niet echt veel hulp tegenover de zware koffer die in mijn handen hing. Waarschijnlijk had ik het iets beter moeten plannen, wetende dat ik toch geen hulp zou krijgen van mijn broers — of vader.       Kreunend trok ik mezelf enkele treden op, waarna ik met de verkregen sleutel de voordeur van het appartementencomplex opende. Het ging soepel, waarmee ik mezelf gelukkig had geprezen. Voorheen had ik er altijd tussen weten te glippen als deze openstond. Dit was het laatste van mijn oude kamer dat meegenomen had moeten worden. Wat kleding, enkele schoenen en boeken — te veel boeken.       Wanneer ik een jongedame met lang bruin haar in de deuropening zie staan springt er een oprechte glimlach op mijn gezicht. De geur van zoetigheid dringt mijn neus binnen, waardoor mijn ogen vallen op de muffins die voor haar op een tafeltje staan. Zou ze gewacht hebben op de blondine die bij haar stond?       Naast haar had iemand gestaan met felroze haar, waardoor ik er even gefascineerd naar keek. Zoiets zou ik dus echt nooit durven, en het verbaasde me dan ook dat zij het wel durfde. Toen ik beter keek merkte ik op dat het een jongeman was met make-up, waardoor ik gefascineerd naar hem gekeken had. Hij droeg een stel prachtige hakken nonchalant in zijn hand. Ik had amper bewoners gezien in de uren die ik hier al gezeten had om alles af te ronden in mijn appartement. Het vermaakte dat het nu al een uiteenlopend groepje leek te zijn.       De vierde persoon die er gestaan had was een jongeman met zwart haar, die zijn post leek te pakken. Ik ving echter één woord op wat uit het mond van deze jongen was gekomen 'welkomsding', waardoor ik wel lichtelijk verward was geraakt.       'Goedemorgen,' met een glimlach leek ik langs ieder persoon, terwijl ik al wel een lichte blos op mijn wangen kreeg. Moeizaam liep ik weg bij de deur, waarbij ik wat onhandig van mijn ene been naar mijn andere schoof. De hoge hakken die ik droeg bezorgden me met de minuut meer spijt, evenals dat ik zo laat op was komen dagen.       Met mijn vrije hand gleed ik door mijn lichtblonde haren, terwijl ik even van persoon naar persoon keek.

M A Z Z Y      C A S T L E S Appartement 2O1 —— Outfit Nieuwe bewoner.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 11:35 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Mompelend sjokte ik naar Warrior, de vos, toe, gezien deze piepend in zijn bench zat. Het was overduidelijk dat het jonkie echt nodig naar buiten moest voor een wandeling. Ik hees me daarom in wat kleding dat ik kon vinden, waarna ik op zoek ging naar de riem voor het beestje.       Ondertussen opende ik benchkooi, waarbij het jonge vosje als een speer richting de deur rende. Veel anderen in het appartementencomplex hadden de vos nog niet gezien, omdat ik normaal zo vroeg niet opstond. Geen idee hoe het me vandaag gelukt was, maar ik had vreemd genoeg zin in vandaag. Het kon niet over de nieuwe bewoners gaan, vooral niet gezien ik daar totaal geen behoefte aan had.       Ik vertrouwde het nooit. Ieder persoon dat wist van mijn werk kon me verlinken. Het feit dat ik had opgevangen dat drie van de kinderen van de nieuwe eigenaar hier kwamen wonen maakte het al helemaal niet beter. Ik moest echt wat voorzichtiger gaan doen als ik mijn appartment wilde behouden — wat uiteraard wel mijn bedoeling was geweest.       De riem van Warrior had over de bank gehangen, waardoor ik deze pakte, deze omdeed bij het jonge beestje en er vervolgens vandoor ging. Ik had ervoor gezorgd dat ik mijn sleutelbos bij had, waarna ik me richting beneden begaf. Het voelde altijd goed om de trap te nemen, en bovendien zou het niet handig zijn als e nog bewoners waren met dozen en dergelijke.       Warrior en ik rende op een rustig tempo de trap af, waarbij we terecht kwamen in de grote hal — wat me eraan deed laten denken dat ik mijn post nog moest halen vandaag, gisteren was ik het namelijk ook al vergeten — waar versieringen en dergelijke hingen. Met een lichte frons staarde ik rond. Er waren enkele personen te vinden waar ik me langsaf zou moeten gaan wringen.

L E G E N D      N I X O N Appartement 244 —— Outfit Oude bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

Soraya schrok wakker uit haar gedachten toen iemand tegen haar opbotste. De vrouw in reageerde nogal kwaad. Ze had zelf toch ook uit kunnen kijken? Soraya durfde er echter niets van te zeggen. De moed zonk haar nog verder in de schoenen toen ze zag dat de vrouw haar nieuwe appartement inliep. Ze had het voor binnenkomst al verbruid bij een van haar nieuwe huisgenoten. Het liefst had ze zich spontaan omgedraaid en had ze hier nooit meer teruggekomen. Opeens kwam er een knappe jonge vrouw naar buiten met een grote schaal met muffins. Ze stelde zich voor en begon te vertellen over muffins en drankjes. Soraya voelde zich meteen weer een beetje beter en toen Ekaterina uitverteld was merkte ze dat ze zich nog niet had voorgesteld. "Ik ben Soraya. Ik woon in 203, geloof ik." Ze draaide een beetje heen en weer. Wat kon ze nog meer zeggen zodat ze niet overkwam alsof ze uit de hoogte was. "Die muffins zien er goed uit. Heb je ze zelf gebakken?" Soraya pakte er voorzichtig eentje van de schaal en nam een hap. Ze had van de zenuwen 's morgens niet gegeten en ze merkte dat ze blij was dat ze eindelijk iets in haar maag kreeg. Langzaam voegde meer mensen zich bij de deur. Zacht groette ze iedereen. Ze keek Ekaterina dankbaar aan. "De muffin smaakt geweldig, dankjewel." zei ze gemeend.

---

The thing you do mean something to people -Ncis

Ik snapte totaal niet wat Ekaterina in godsnaam met muffins en drinken bij een versierde ingang stond. Al zou je me biet horen klagen. Want ik had echt enorme honger. En al wist ik niet voor wie de muffins waren, ik pakte er gewoon eentje. 'Weet wat je zegt.' Grijnsde ik terwijl ik een hap nam. Dit waren van die opmerkingen die me dus om half 3 's nachts voor haar deur lieten staan om muffins op te eisen. 'Ze smaken in ieder geval heerlijk.' Gaf ik eerlijk toe, waarna ik me verbluft omdraaien toen Elaterina langs me heen keek en een welkomszegje begon af te steken. Ik zag het meisje staan waar ik net vol tegenop was gelopen en glimlahte onschuldig. Meer hoefde ze niet te verwachten ook. Had ze maar niet pal voor de deur moeten stil gaan staan. Langzaam drong tot me door dat er vandaag nieuwe bewonders zouden komen en dat maakte Ekaterina haar welkomscomitee een stuk duidelijker. Ik draaide me weer terug naar Ekaterina en deed een stap opzij toen Thomas naar beneden kwam. Het werd nog bijna druk hier. Helemaal toen er nog iemand kwam aanzetten. Enkel iemand die ik niet kenden en dus ook nieuw moet zijn. 'Voor het welkomscomitee moet je bij haar zijn.' Deelde ik nonchalant mee toen ik opmerkte dat ze me wel heel lang bekeek en knikte naar Ekaterina. Ik schok op en richte me op de deur waar een een postboden stond die vragend mijn naam liet vallen. 'Ja ik!' Enthousiast zetten ik mijn hakken op de trap, om de 3 dozen in zijn handen aan te nemen. Eindelijk waren ze binnen. De prachtige schoenen die ik besteld had. Je kon nooit hakken te veel hebben.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 12:21 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Als ik uitgepraat ben stelt het meisje zich voor als Soraya. Ze vertelde ook dat ze gaat wonen in 203, waardoor ze geen buurvrouw is aangezien ik woon in 222.
"Leuk je te ontmoeten Soraya," zeg ik met een glimlach "Blijkbaar wonen we niet naast elkaar want ik woon in apartament 222. Je bent daar altijd welkom om mee te eten. Ik moet je dan nog wel vertellen dat je dan geen vlees kan eten aangezien ik vegatarisch ben.". Vervolgens zie ik Soraya's blik glijden over de muffins. Ze vraagt of ik ze zelf gebakken heeft waarop ik ja knik.
"Ik bak gebak altijd zelf, omdat het dan gewoon veel beter smaakt," zeg ik terwijl Soraya een muffin neemt "Smaken ze goed? Ik heb ze namelijk nog niet zelf gegeten,".
Wanneer ze een hap van de biologische muffin heeft genomen en hoort dat ze goed smaken, glimlach ik.
"Dankjewel, ik heb er veel moeite voor gedaan," zeg ik.
Vervolgens zie ik Thomas een andere oude bewoner binnenkomen.
Wanneer hij ons begroet, glimlach met een kleine blos. Ik heb altijd al hem een aantrekkelijke man gevonden.
"Hoi, Thomas," antwoord ik "Dit is Soraya, zij komt hier wonen in appartement 203 geloof ik," ik wijs naar Soraya.
Wanneer Thomas haar vraagt of hij haar kan helpen knikt ze lichtjes haar hoofd.
"Ik heb inderdaad wel hulp nodig nu je het zegt. Ik heb geen idee hoeveel nieuwe inwoners hier komen, dus hulp zou wel fijn zijn,". Vervolgens doet Ekaterina haar bruine lokken in een staart.
Vervolgens als er een nieuwe meisje binnenkomt, zwaai ik naar en zeg ik "Hallo,".

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 12:27 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Toen degene met de roze pruik sprak bleek het zo te zijn dat het geen vrouw was, waardoor ik helemaal verward was geraakt. Hij zag er echter prachtig uit, maar ik voelde mijn onschuld met de seconden toenemen. Ik was helemaal niet met zoiets bekend, wat het allemaal zo vreselijk bizar maakte. 'Voor het welkomscommitée moet je bij haar zijn.' Ik knikte, waarna mijn ogen naar degene toe gleden naar degene naar wie hij had geknikt. De brunette.       Mijn ogen gleden weer naar de jongen met de roze pruik. 'Sorry, maar je bent prachtig — ik heb zoiets nog nooit gezien.' Ik voelde mijn wangen vreselijk gloeien, waardoor ik mijn ogen gauw weer nara de brunette liet glijden. Ik was een voorstander van dat iedereen zichzelf moest zijn, en kon zoiets zeker wel waarderen, ik wist echter niet of hij dat zou doen.       De brunette had mijn kant opgekeken en vriendelijk gezwaaid. Ik had wat op weten te vangen over vegetariër, waardoor er sowieso al een vreselijk oprechte glimlach rondom mijn lippen speelde. 'Goedemorgen. Ik had geen welkomscommitée verwacht eigenlijk.' Mijn ogen keken even om toen ik nog meer voetstappen hoorden. Een man met korter haar kwam van de trap af gelopen.       Het aparte aan hem was dat hij een vosje bij zich droeg, het leek nog een jonkie te zijn, waardoor ik helemaal verbaasd was. Ik wist nog een geluid binnen te houden die duidelijk zou maken dat ik het een schattig beeld vond. Met knipperende ogen staarde ik naar de rode vacht van het beestje, wat prachtig was.

M A Z Z Y      C A S T L E S Appartement 2O1 —— Outfit Nieuwe bewoner.

---

I'm your little ray of pitch black.

''Ik ben nog bezig pap,'' zeurde ik aan de telefoon terwijl ik hem stevig vast had tussen mijn schouders en oor in. ''Ik ben nu bezig, zeg ik toch,'' voeg ik er geërgerd aan toe. Ik had nu al drie keer gezegd dat ik de dozen in mijn hand had en onderweg was naar mijn appartement. ''Hang nu maar op,'' commandeerde ik hem terwijl ik de boxen voor mijn deur neerzette en op de rode knop drukte. Ik tilde de dozen op en stapelde ze voorzichtig op, was ik nou maar zo slim geweest om dit van te voren te doen maar helaas. Het was niet in me opgekomen. Vervolgens pakte ik de volgende lading dozen die ik bij de lift had opgestapeld en zuchtte vermoeid, kon niet iemand anders dit even doen? Wat een service.
Mijn stappen zette zich weer voort, iets langzamer door de zware dozen maar mijn passen werden opgehouden toen ik vol tegen iemand aan knalde en de dozen liet vallen, verdomme. Gelukkig bleef de doos heel en dus hoopte ik dat de spullen die daar in zaten ook. ''Sorry,'' mompelde ik licht geërgerd en ging iets door mijn knieën om de doos weer op te tillen. ''Ik ben nieuw,'' voegde ik er aan toe en keek even iets omhoog en keek naar de jongeman. ''Caesar. Ik ben hier naast ingetrokken.''

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 19:47 ]

---

Everything is illuminated by the light of our past.

Al vanaf het begin dat hij hier was komen wonen had hij Ekaterina speciaal gevonden. Ze had een mooie stem, leuke lach, en haar haren... De bruine krullen deden hem wat denken aan Louise, zijn oude geliefde. Het was een ietwat pijnlijke gedachte, maar ondertussen had hij zich er al overheen gezet. Thomas kon echt niet elke keer dat hij een meisje met bruine krullen zag, zichzelf terugtrekken in zijn eigen wereld, alsof hij een regelrecht wrak was. "Hoi, Thomas," hoorde hij haar met haar prachtige stem zeggen, waarbij hij al bijna direct moest glimlachen. "Dit is Soraya, zij komt hier wonen in appartement 203 geloof ik," Thomas glimlachte naar de blondine. "Welkom in het gebouw, Soraya. 203 hé? Dan ben jij mijn nieuwe buur, aangezien ik in 202 woon," zei hij en glimlachte weer, waarna hij naar Ekaterina keek. "Ik heb inderdaad wel hulp nodig nu je het zegt. Ik heb geen idee hoeveel nieuwe inwoners hier komen, dus hulp zou wel fijn zijn," hoorde hij haar zeggen, waarop hij knikte. "Dan help ik je maar al te graag, maar wat is nu eigenlijk de bedoeling, afgezien van de nieuwe inwoners muffins en drinken te geven?" Thomas vond het een aardig gebaar, maar snapte het niet heel goed. Sowieso snapte hij haar soms niet echt, al deed haar enthousiasme zijn twijfels vaak genoeg verdwijnen. Ze kon hem waarschijnlijk al overhalen om van de hoge springplank in het zwembad -waar hij overigens nog nooit van af was gesprongen- te sprongen gewoon door te glimlachen. God, wat was hij toch hopeloos. De ingang van het gebouw werd steeds voller, en ze konden al bijna een heel buurtfeest houden nu ze er toch allemaal waren.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 19:34 ]

---

I promise you I will learn from my mistakes.

We was raar om door mijn nieuwe appartement te lopen. Het verhuizen was al gedaan en alles zeg er precies zo uit als ik voor ogen had gehad. Toch voelde het nog totaal niet prettig. Buiten het getrippel van Alaska en Ghost, was het doodstil en ik kreeg er de rillingen van. Ik was al langere tijd het thuisnest verlaten, maar had wel altijd met vrienden gewoond. Dit was toch wel even totaal wat anders. Nu was er geen Michael die overal zijn spullen liet rondslingeren en ook geen Max die op welk tijdstip van de dag dan ook herrie maakte. Nu was het opgeruimd en stil. En ik hield van een opgeruimd huis, alleen niet van stilte. De muziek die ik er tegen had opgezet hield zelf niet en ik wist dat ik heel snel frisse lucht nodig had voordat ik mezelf gek zou maken. Ik floot een enkele keer op mijn vingers en meteen stonden Alaska en Ghost naast me. Bij de deur lijnde ik ze aan en snel trokj ik de deur achter me dicht. En luide blaf van Ghost deed me omdraaien en meteen zag ik een stapel dozen wel heel dicht mijn kant op komen en het was te laat om nog een stap opzij te doen of me ubberhaupt te kunnen voorbereiden op de klap die volgde. Dozen vielen en daarachter kwam een jongen tevoorschijn, die zich verontschuldigde. 'Kan gebeuren.' Ik pakte een van de dozen die voor mijn voeten was gevallen op. terwijl de jongen zich voorstelde. Ik was dus blijkbaar niet de enige nieuweling in dit complex. 'Bam. voor mij is het ook mijn eerste dag hier.' Gaf ik dus ook maar meteen op. 'Hulp nodig?' Bood ik meteen maar aan, terwijl ik even van de doos in mijn handen terug naar de jongen keek. Hij leek het namelijk nogal zwaar te hebben.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 19:48 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Soraya grijnsde naar Ekaterina. Ze vond het fijn dat ze zo aardig tegen haar was. De vrouw, of was het nu toch een man, die net zo kwaad was geworden had even naar haar gelachen. Ze vond apartheid geweldig, maar zelf zou ze zo nooit kunnen zijn. Een jongen met een appel kwam bij hen staan en vroeg of hij Ekaterina moest helpen met haar welkomsding en Ekaterina stelde haar voor. Ze twijfelde of ze hem een hand moest geven en besloot in plaats daarvan haar hand op te steken als gebaar van begroeting. Even later kwam er een meisje aan met dozen. Zij was blijkbaar ook nieuw. Ze groette hen en glimlachte en Soraya glimlachte onzeker terug. Toen ze vervolgens een man met een jonge vos de trap af zag komen begon ze zich af te vragen of haar opa dit geweten had? Thomas vertelde haar dat ze buren waren en Soraya knikte maar even bij gebrek aan een goede reactie.
Het werd erg druk in de gang en Soraya zou het liefst naar haar kamer vluchten maar durfde niet goed. Ze vond het onbeschoft om zomaar weg te lopen en ze was blij met de aanspraak die ze had door Ekaterina. "Weet jij waar ik mijn kamer zo ongeveer kan vinden?" Ze bloosde even en vervolgde. "Ik wil mijn tas graag even deponeren. Ik ben zo terug." het klonk meer of ze zich moest verantwoorden voor haar acties dan dat ze gewoon een mededeling deed en beet even onzeker op haar lip.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 19:55 ]

---

The thing you do mean something to people -Ncis

Je zou zeggen dat ik in verband met mijn werk goed kon omgaan met drukte. Maar er was een groot verschil met mijn werk en hier en dat was dat ik nu dus niet aan het werk was en enorm verlangde naar wat rust en niet te vergeten een voetenbadje voor mijn pijnlijk voetjes. Die daar nog even op moesten wachten omdat mijn nieuwe schoenen binnenkwamen en ik ze natuurlijk eerst even wilde passen. Gretig nam ik de drie schoenendozen van de bezorger aan en bedankte ik hem hartelijk. Het nieuwe meisje dat me blijkbaar heel interessant vond, kwam met een verklaring voor het wat lang vasthoudende blik en ik kreeg automatisch een glimlach op mijn gezicht. 'Welkom in New York dame.' Grijnsde ik. Als ze dacht dat ik al een aparte verschijning was, stond haar nog heel wat te wachten. Ik zetten de dozen even op de trap om mijn eigen hakken weer aan te trekken. Ik kon namelijk niet alles tegelijk dragen en ik was niet het type dat twee keer heen en weer ging lopen. 'Maar bedankt.' Glimlachte ik toch iets gevleid, terwijl ik de dozen weer oppakte en een stap opzei deed omdat Legend erdoor te laten die naar beneden kwam. En nu werd het me echt te druk. Zo zag je hier nooit iemand omdat je rare tijden werkte en zo zag je opeens alles en iedereen tegelijk. En ik hield enorm van mensen en gezelligheid, maar niet als het zo onoverzichtelijk als nu was en iedereen door elkaar bezig was in deze veelte kleine ruimte.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 20:01 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Nadat ik Soraya heb voorgesteld aan Thomas, kan ik mezelf wel slaan toen ik vergat te vertellen dat Soraya naast Thomas gaat wonen aangezien hij in kamer 202 woont. Wanneer ik ja knikte op de vraag of ik hulp nodig heb, hoor ik Thomas vragen wat de bedoeling hiervan is. Ik glimlach een beetje terwijl ik de muffins op een tafeltje zet.
"Iedereen verdient uiteraad een prettig welkom heb ik geleerd van mijn ouders in Bulgarije. Dus dat geef ik iedereen dus ook. Aangezien sommige inwoners hun sleutels nog niet hebben, moet ik nog de sleutels zoeken en ordenen aangezien anders de huurbaas boos gaat worden. Veder is het de nieuwe inwoners begroeten en helpen maar in je eentje lukt dat niet zo gemakkelijk. Ik weet dat je nogal verlegen bent, maar ik heb het vertrouwen dat je dit kan. De nieuwe inwoners kunnen denk ik allemaal aardig zijn. Sorry dat ik zo doorratel," zeg ik vervolgens blozend.
Normaal ben ik altijd al een doorprater geweest, maar bij Thomas ratel ik helemaal door. Waarschijnlijk doe ik dat omdat ik dat eenmaal doe bij aantrekkelijke mensen. Ik hoor vervolgens mijn mobiel rillen. Als ik lees dat mijn moeder mij belt, neem ik meteen op. Als ik haar in het Russisch hoor praten over hoe het met mij gaat mompel ik "Da, mama" wat ja , mama betekent. Vervolgens zegt ze dat ze me een cadeau heeft opgestuurd waarop ik glimlachend "Spasibo Mama," zeg en daarna ophang. Wanneer Soraya vraagt waar haar kamer is glimlach ik.
"Kamer 203 is op de eerste gang van de tweede verdieping," zeg ik.

[ bericht aangepast op 31 jan 2016 - 19:59 ]

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

Ekaterina had duidelijk geen probleem met zijn vraag, aangezien Thomas al meteen een hele uitleg terug kreeg. "Iedereen verdient uiteraad een prettig welkom heb ik geleerd van mijn ouders in Bulgarije. Dus dat geef ik iedereen dus ook. Aangezien sommige inwoners hun sleutels nog niet hebben, moet ik nog de sleutels zoeken en ordenen aangezien anders de huurbaas boos gaat worden. Veder is het de nieuwe inwoners begroeten en helpen maar in je eentje lukt dat niet zo gemakkelijk. Ik weet dat je nogal verlegen bent, maar ik heb het vertrouwen dat je dit kan. De nieuwe inwoners kunnen denk ik allemaal aardig zijn. Sorry dat ik zo doorratel," vertelde ze aan een stuk door, en hij grijnsde er even door. "Maakt niet uit hoor, het is echt aardig van je dat je dit allemaal doet dus help ik je graag, en ik denk dat jij sowieso al voornamelijk het woord zal nemen, wat ik totaal niet erg vind hoor," vertelde hij haar en glimlachte haar vrolijk toe. Al even was hij vergeten dat ook Soraua zich hier nog altijd bevond, en zo schrok hij een beetje van haar plotselinge vraag, al liet hij dit niet merken. Even was hij in een tweestrijd. Hij wou haar wel helpen met haar spullen naar boven te brengen, maar aan de andere kant wou hij ook graag bij Ekaterina blijven. "Moet ik misschien even meegaan?" vroeg hij haar uiteindelijk. Als ze nee zei zou hij ook gewoon bij Ekaterina kunnen blijven en haar helpen, en als ze toch instemde zou hij Soraya natuurlijk wel helpen, en daarna gewoon weer naar hier komen. Hij wachtte even gaar antwoord af terwijl hij om zich heen kijk, maar uiteindelijk toch weer zijn blik op Ekaterina liet vallen.

---

I promise you I will learn from my mistakes.