... heb ik eindelijk de knoop doorgehakt: alles liever dan deze demonen op mijn gezicht.
Bijna iedereen heeft wel eens een pukkel gehad, dat hoort nou eenmaal bij de puberteit. Bij mij doken de eerste rond mijn elfde levensjaar op, wat me destijds geen reet uitmaakte want ik had wel betere dingen te doen dan me druk maken om mijn uiterlijk.
Het werd pas vervelend toen ik duidelijk meer last van deze jeugdpuistjes kreeg dan leeftijdsgenootjes. De dokter schreef me wel wat crèmetjes voor, maar die hielpen me er niet vanaf. Opeens begon uiterlijk een veel grotere rol in mijn leven te spelen, je mag het gerust een obsessie noemen. Het hielp niet dat ik op school sowieso nogal een buitenstaander was. Samen met mijn moeder, die doorhad hoe onzeker ik was geworden, nam me mee naar de Douglas en daar kochten we mijn eerste flesje vloeibaar zelfvertrouwen: foundation. Vele flesjes volgden. Ik was nog geen veertien jaar.
Sinds die dag ben ik nooit meer zonder make-up naar school gegaan, en zelden naar andere gelegenheden. Alleen met mijn gezin voel ik me op mijn gemak zonder make-up, al zou ik zelfs in hun bijzijn het liever wel dragen. Sterker nog, ook als ik alleen thuis ben draag ik liever wel dan geen make-up. Als ik het niet draag, vermijd ik angstvallig alle spiegels in het huis.
Je kan je voorstellen dat dat een behoorlijke belemmering vormt. Als ik bij mijn vriendje sliep, dan zorgde ik ervoor dat ik altijd nog een beetje gezichtspoeder op had voordat ik naar bed ging. In de zomer doe ik make-up op voordat ik naar het strand ga, ook al betekent dat dat ik niet zorgeloos kan zwemmen. Als ik geen make-up draag en de deurbel gaat, krijg ik een lichte hartverzakking: is het iemand die ik ken?
Vanzelfsprekend heb ik van alles geprobeerd om van die hardnekkige acne af te komen: bepaalde dingen wel en niet eten, allerlei dingen op mijn gezicht gesmeerd, bij de schoonheidsspecialiste gelopen, verschillende anticonceptie en antibiotica geslikt... Als het al hielp, dan hielp het maar eventjes. Heel veel mensen hebben advies gegeven, maar er bestaat nou eenmaal geen wondermiddel tegen acne. Althans...
Op een gegeven moment ontdekte ik een blog van een meisje dat een medicijn slikte tegen acne, (ro)accutane genaamd. De foto's van de vooruitgang waren indrukwekkend: na een aantal maanden zag je geen enkele pukkel meer. Toen ik meer rondkeek op het internet, bleven de geweldige resultaten maar komen. Zelfs voor mensen met een nog véél slechtere huid was het een oplossing. Misschien ben je zulke filmpjes wel eens tegen gekomen op YouTube
Natuurlijk is het geen medicijn dat zomaar wordt voorgeschreven, anders had iedereen het wel in de drogisterij kunnen kopen. Accutane staat namelijk bekend als een echt paardenmiddel, oftewel een heel sterk medicijn dat met flinke bijwerkingen komt. Droge ogen, gescheurde lippen, bloedneuzen, haaruitval, spier- en gewrichtspijn en huilbuien zijn er een aantal van. Ook moet je als vrouw verplicht anticonceptie slikken, omdat je absoluut niet zwanger mag raken. Van alcohol moet je ook afblijven, want je lever is al druk genoeg om het medicijn te verwerken. En elke maand moet je bloed laten prikken om te checken of je cholesterol e.d. nog wel in orde zijn.
Mijn dermatoloog had zijn beslissing al gemaakt voordat hij 'Hallo' kon zeggen. Mijn acne is dermate erg dat het voor littekens zorgt en hij begreep heel goed dat ik er klaar mee ben. Mijn dosering voor de komende drie maanden wordt 30mg. Daarna heb ik weer een afspraak en zien we wel verder. Hij schat dat ik accutane zo'n zes tot negen maanden moet slikken.
Wie mij alleen op foto's in het 'post een foto van jezelf'-topic voorbij heeft zien komen, vraagt zich misschien af waar de fuck ik over klaag. Maar helaas geven die foto's gewoon geen betrouwbare weergave van de werkelijkheid, want daar komt altijd make-up en photoshop aan te pas. Mensen die me gemeet hebben, zullen ondanks de make-up gemerkt hebben dat ik een slechte huid heb, want zelfs de dikste laag foundation kan niet alles verbergen (en is overigens ook niet mooier dan een acnehuid haha).
Het liefst zou ik een foto plaatsen van hoe mijn huid er zonder enige poespas uit ziet, maar ik weet nog niet of ik dat durf. Ik maak namelijk wel iedere week een foto van mijn huid om de vooruitgang bij te houden, maar die foto's staan veilig verborgen in een onopvallend mapje tussen mijn documenten. Misschien zal ik het durven zodra ik echt verbetering begin te zien. Mocht er hier interesse zijn om mijn accutane-journey te volgen, dan is het altijd iets wat ik in de toekomst kan overwegen. Maar voor nu wilde ik gewoon even mijn hart luchten, omdat ik heel blij ben dat ik deze stap eindelijk genomen ben. Yay!
i put the fun in funeral
Phlegethon
