Mijn kort verhaal - Internet

WAAROM?

Ze staarde gedachteloos naar het raam waar de regen tegenaan kletterde. Het weer buiten weerspiegelde precies de stemming die er binnen heerste. Ze kon het nog steeds niet bevatten. Ze stond op en liep de trap op. Ze klopte op de deur. “Binnen,” zei de stem van haar moeder. Ze opende voorzichtig de deur en liep de kamer in. Ze zag haar ouders met andere familieleden. Ze stonden treurig om de kist die in het midden van de kamer stond. Ze zag de foto van haar zus die erop stond, en een traan ontsnapte. Ze staarde even naar de foto, terwijl alle herinneringen aan de dag waarop hij was gemaakt door haar hoofd schoten. De foto was een paar weken geleden in de vakantie gemaakt, toen alles nog heel volmaakt was. Ze bedacht zich dat de volgende vakantie, en elke daarna zonder haar zus zouden zijn en een volgende traan gleed over haar gezicht. Ze liep naar het bureau toe en pakte de brief die er lag. Het was de afscheidsbrief van haar zus. Ze keek er even naar en begon toen te lezen. Hij was geschreven in haar sierlijke handschrift en er stond:

Lieve allemaal,

Ik houd ontzettend veel van jullie allemaal en weet dat het niet jullie schuld is. Ik wil niet dat jullie jezelf gaan haten om mijn beslissing. Ik heb het aan jullie nooit verteld, omdat ik me ervoor schaamde. Ik dacht dat het aan mij lag, dat ik gewoon niet goed genoeg was. Toen ik erachter kwam dat ik nooit geaccepteerd zou worden, wist ik dat ik zo niet kon leven. Het eeuwige gepest en getreiter om hoe ik was, en het moeten liegen tegen jullie kan ik niet meer aan. Jullie kennen het treinstation 3 km verderop? Daar lig ik. Ik hoop dat jullie mijn keuze accepteren. Ik zal jullie missen.

XXX Julie

Het was haar al een tijd duidelijk haar zus er niet bij hoorde, maar ze wist niet dat het zo erg was geweest. Toen ze voor het eerst die brief had gelezen, was ze meteen naar haar moeder gevlogen, in de auto gestapt en waren ze naar het station gegaan. Hoe dichterbij ze kwamen, hoe luider de sirenes werden. Ze reden door in de hoop dat het iets anders was, maar ze wist stiekem dat het al te laat was. Zodra ze aankwamen werden haar vermoedens bevestigd. Ze stapten uit de auto en hoorden gefluister over dat er iemand voor een trein was gesprongen. Evy zag de tranen op haar moeders gezicht ontstaan, terwijl ze naar de ambulance liepen die een aantal meter verderop stond. Naast de ambulance waren hulpverleners bezig het slachtoffer te reanimeren. Toen ze nog enkele meters van de ambulance verwijderd waren, kon ze zien dat het om haar zus ging en het laatste beetje hoop verdween. Een hulpverleenster stapte op hen af en vroeg “Kent u dit meisje?” Haar moeder knikte bevestigend, niet in staat om te spreken, maar Evy opende haar mond en zei: “Het is mijn zus.” “Oh,” antwoordde de vrouw. “Ze is voor de trein gesprongen, en we hebben haar helaas niet kunnen redden. We waren te laat”. Ze ontwaakte uit haar herinnering. “Te laat,” had de vrouw gezegd. Ze waren te laat. Zij waren niet de enigen die te laat waren. Ze herinnerde zich de woede van haar moeder. Ze was boos op Julie, maar vooral op zichzelf. Ze vroeg zich de rest van de dag alleen maar af wat ze verkeerd had gedaan, en waarom ze niks door had gehad. Haar vader had precies hetzelfde dubbele gevoel als haar moeder. Zij zelf vroeg zich vooral af waarom haar zus hen in de steek had gelaten, en waarom ze nooit had verteld dat ze zo erg gepest werd. Ze wist namelijk zeker dat dit dan niet gebeurd was, maar hier was haar zus te gesloten voor. Ze wilde waarschijnlijk geen lafaard of zwakkeling lijken, maar nu was dit haar fataal geworden. Ze vroeg zich af, of de vermoedens die ze had, over het feit dat haar zus nergens leek bij te horen, had moeten delen met haar ouders, maar zette die gedachten van zich af. Het had toch geen zin meer. Het was toch te laat geweest. Haar zus was er niet meer. Het was echt te laat…