Ik raak mijn vrienden kwijt - Liefde, Vriendschap & Familie

Het is een tijd geleden dat ik zo'n persoonlijk topic aanmaak. Eigenlijk weet ik niet zo goed waarom ik dit hier uitschrijf, maar na al die jaren op Quizlet, weet ik dat ik niet beoordeeld zal worden op mijn fouten.

Ik ben geen makkelijk persoon. Ik kom sinds mijn puberteit regelmatig met mezelf in de knoop, wat zich uit in verschillende vormen van zelfdestructie. Op mijn dertiende begon ik mezelf te snijden, op mijn veertiende stal ik mijn moeders antidepressiva en sinds een jaar of twee is daar overmatig alcoholgebruik bijgekomen. Maar ook al staan mijn armen vol met sneeën en ben ik regelmatig overdag dronken, mijn omgeving ziet me nog steeds als een sociaal wenselijk, optimistisch meisje met veel ambitie.
Sinds een paar maanden krijg ik echter steeds vaker de vraag of het wel goed met me gaat. Ik ben in een flinke dip geraakt na een slopende knipperlicht relatie met een jongen die zelf bipolair is en een lastig verleden heeft. Keer op keer ging het fout: voor een tijdje deed hij alsof ik de wereld voor hem betekende, was hij lief en zorgzaam, en dan opeens belandde hij weer met een ander in bed. Vanzelfsprekend wist ik dat het nooit goed zou komen tussen ons en dat het beter was om hem los te laten, maar ik heb vanwege mijn eigen aandoening zeer veel moeite met het uitzetten van mijn gevoelens. Ik had een irrationele liefde voor deze jongen, wat me zelf ontzettend frustreerde, want hij hield alleen van me wanneer het hem zelf uitkwam.
Deze jongen zit in dezelfde vriendengroep als ik en iedereen wist dat hij me gebruikte. Iedereen keurde zijn gedrag ook absoluut af en is ook een beetje klaar met hem, maar omdat ze bij hetzelfde korps zitten, kunnen ze hem niet zomaar ditchen. Wel hebben ze tegen hem gezegd dat hij problemen krijgt als hij nog een keer wat bij me probeert, want iedereen ziet hoe ik er kapot aan ga. Hij heeft me dit zelf met tranen in zijn ogen verteld, en dat hij me geen pijn meer wil doen. Hij stelde voor om gewoon vrienden te zijn. Ik zei dat ik dat niet kon omdat ik van hem hield. Hij zei dat hij ook van mij hield. Ik zei dat ik het liefst van een brug wilde springen. Hij vertelde me te gaan. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken.

Deze week was ik een mentaal wrak want mijn ouders waren op vakantie en ik heb zo ongeveer 24/7 met een fles drank in mijn hand rond gelopen. Mijn beste vriend, de enige persoon die alles van mijn toestand af weet, was zo bezorgd dat hij meerdere malen naar mijn huis is gekomen, ook als hij daardoor school miste. Hij ging in het begin heel goed met mijn problemen om, maar de laatste tijd gaat hij er zelf aan onderdoor. Hij heeft dan ook een ultimatum gesteld: als ik geen hulp zoekt, dan is hij weg. Hij trekt het gewoon niet om toe te schouwen hoe ik mezelf kapot maak.
Afgelopen vrijdag was het afscheidsfeest van een vriend die een jaar op zee gaat. Ik voorspelde al drama, want de afgelopen keren dat we als groep een feest hadden, eindigde avond steeds weer in tranen en ruzies. Niet alleen tussen mij en mijn ex, maar ook anderen, want wij zijn niet de enige lastige personen in deze groep.
Tegen mijn verwachting in ging alles aanvankelijk relatief goed, ondanks dat mijn ex er ook was. Hij heeft me de avond lang geen blik waardig gegund, behalve toen we met een paar buiten stonden te roken, toen wierp hij me de pijnlijkste blik toe die ik in tijden heb gezien. Hij was binnen twee uur van mijn aankomst alweer vertrokken.
Ook hadden ik en mijn vriendin iets te veel voor gedronken bij mij thuis. Na een kwartier moesten we haar alweer naar huis brengen omdat ze over haar nek ging. Natuurlijk voelde ik me er slecht over, omdat het als mijn verantwoordelijk voelde om op haar te letten. We hadden echter even veel gedronken en ik voelde me nog prima, en normaal kan zij ook wel wat hebben, maar nu hing ze huilend boven een emmer.
Nadat we haar thuis hadden gebracht (de jongen die reed was nuchter, obviously), was alles weer even gezellig. We waren met een bescheiden groepje en de sfeer was goed. Maar mijn beste vriend, die te veel gedronken had, maakte regelmatig nare opmerkingen tegen me. Dat ik geen moralen heb, bijvoorbeeld, en dat hij me zou verlaten. Ik zei dat hij er eens over op moest houden omdat ik gewoon een keer een leuke, zorgeloze avond wilde hebben. Maar voor ik het wist stonden we in de badkamer naar elkaar te schreeuwen. Hij confronteerde me met mijn eigen problemen op een onnodige manier, alsof hij zout in mijn wonden wilde gooien. Ik hoefde het allemaal niet te horen en wilde weggaan, maar hij pakte me steeds bij mijn armen, die nog steeds beurs zijn.
Daarna liep het nog verder uit de hand. Ik heb hem meerdere malen geslagen, hij duwde me tegen de muur en ik viel op de grond. Uiteindelijk ben ik weg weten te komen en naar de hal gegaan. Hier had een bevriend koppel ruzie met elkaar omdat de jongen ook levensmoe is, alsof er nog niet genoeg drama was. Ik trok huilend mijn schoenen aan, terwijl mijn beste vriend me achterna kwam. Hij huilde ook, en ik had hem nog nooit zien huilde. Toen de anderen de hal in kwamen en vroegen wat er aan de hand was, riep hij 'Oh mijn beste vriendin wil zelfmoord plegen en ik weet niet wat ik ermee aan moet'. Een paar jongens namen hem mee naar boven en ik ben weggebracht door een andere vriend van me, met wie ik nog lang gepraat heb buiten (zijn vader heeft zelfmoord gepleegd, alsof het allemaal nog niet erg genoeg was)

Long story short, de helft van mijn vriendengroep weet dat ik suïcidaal ben en ik ben mijn beste vriend kwijt omdat hij mijn gezeik niet langer trekt. Ik weet dat ik hulp nodig heb, maarrrr het is gewoon lastig. Ik hoop dat het verhaal niet súper vaag is en dat jullie niet anders over me denken nu.

Liefs

i put the fun in funeral

Ahhhhhh Saaar, lieverd. Ik kan je niet helpen, maar ik vind het echt heel erg voor je. Je mag altijd tegen mij praten. Ik wou dat je dichtbij woonde, dan kwam ik je eindeloos knuffelen

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Heftig...
Het is wel duidelijk dat er iets moet veranderen... ik kan beide kanten begrijpen. Hulp zoeken is niet iets wat je gemakkelijk doet natuurlijk. Maar een vriend (in) zien bezwijken is ook niet prettig. Zeker als je weet dat je er verder niet veel aan kan veranderen. Bovendien heeft iedereen zijn of haar eigen problemen dus die vriend van jou kreeg jouw "problemen" boven op de zijne.

Nu kan ik je ook niet helpen, want ik heb hier niet bijzonder veel ervaring mee. Maar het lijkt me wel verstandig om een andere weg in te slaan. Je zou bijvoorbeeld kunnen proberen om alcohol uit je buurt te houden. Misschiendat je met stappen kunt werken. Hoe minder van deze slechte invloeden om je heen zijn, des te eerder je meer naar de positieve dingen kunt grijpen.

Ik weet niet of je verder iemand bent die veel emoties opspaart, maar ik zou in ieder geval aanraden dat de komende tijd vooral niet te doen. Ik denk dat het alleen maar averechts zou werken, mocht je alles gaan onderdrukken.

Nouja en verder... ik heb geen idee hoe ik je zou kunnen helpen. Ik denk dat je misschien naar een professional moet gaan. Heel veel sterkte en succes!

Saar.

Goed, het is niet echt een verrassing om dit alles te lezen, maar het is nog steeds best wel enorm naar. Nou woon ik wel dichtbij (en ben ik nu ook geneigd om de eerste de beste trein naar Heerhugowaard te pakken en je plat te knuffelen), maar ik geloof niet dat dat een barst uitmaakt als je er geen hulp bij zoekt. Misschien maak ik het nu groter dan het is, maar aan deze post te lezen, zou je zonder hulp over een kort maandje net zo goed dood in de goot kunnen liggen en dan valt er weinig meer plat te knuffelen. Dit is misschien exact de reactie die je hier niet op wilde hebben, maar lieve, lieve Saar, ga alsjeblieft naar de huisarts en vraag om hulp, ook al is het lastig en voelt het kut. Ik zou het afschuwelijk vinden als je jezelf hiermee helemaal kapotmaakt.

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ah wat naar allemaal.
Ik vind het knap dat je dit hier allemaal deelt. Verder kan ik je alleen adviseren naar de huisarts te gaan, want wij kunnen je niet helpen, je kunt jezelf (nog) niet helpen en je vrienden kunnen het ook niet. Omdat mijn eigen beste vriendin jarenlang suïcidaal is geweest kan ik me heel goed indenken hoe machteloos je beste vriend zich voelt en dat hij het op een gegeven moment ook niet meer kan handelen. Ik ben ervan overtuigd dat alleen professionele hulp je verder kan helpen en ik denk in zulke situaties vaak; wat heb je nog te verliezen?, maar dat is erg makkelijk gezegd voor een buitenstaander en ik hoop dat je zelf ook de wilskracht kunt vinden om het hogerop te zoeken, want als ieder mens zou je je niet zo akelig moeten voelen. Een dikke knuffel. <3

Every villain is a hero in his own mind.

Oh meid, wat vervelend voor je! :c
Maar first things first, ik vind het echt knap dat je je verhaal hier durft en wilt delen! Dat is al een eerste stap, want zoiets doe je niet zomaar.
En voor de rest, wat een lastige situatie zeg. Het is vervelend dat je zelf al ziet dat je vriendengroep wat uit elkaar valt. Nu is er in elke vriendengroep wel eens een onenigheid of ruzie, maar dit klinkt niet echt als een gezonde groep, als ik eerlijk ben. Niet alleen door wat er bij jou speelt, maar ook omdat je benoemd dat er meerdere leden van de groep ruzie hebben. Dat is voor jou al helemaal niet leuk om te zien ;/ Daarnaast is het natuurlijk fijn als je steun kunt krijgen van je vrienden, iets wat je zo te horen niet van iedereen krijgt. Hoewel daar natuurlijk ook grenzen aan zitten, zoals je beste vriend al aan geeft. Dat is echt ontzettend rot voor jou, want je wilt hem natuurlijk niet kwijt. Aan de andere kant is het ook bedenkbaar voor hem, want uiteindelijk zal hij ook aan zichzelf moeten denken.

Hulp zoeken is inderdaad lastig. Het is al moeilijk om je eigen problemen onder ogen te zien (iets wat jij wel al doet, wat ontzettend goed van je is!), laat staan toe te geven dat je het misschien niet alleen kunt. Daar komt dan nog bij dat je met een onbekend persoon, of een onbekende organisatie in aanraking komt, die je gaan helpen met je problemen. Maar, hulp zoeken kan in kleine stapjes he, en op verschillende manieren. Je hoeft niet meteen in een of andere 24-uurs zorgorganisatie te gaan zitten (bij wijze van spreken). Hulp zoeken bij vrienden doe je al, je kunt ook hulp zoeken bij familieleden. Of bekenden, mensen die net iets verder van je af staan. Of mensen die je niet persoonlijk kent, zoals hier op Quizlet. Zij zullen je problemen niet écht met je kunnen oplossen, maar misschien kunnen ze wel de drempel verlagen om samen met je echte hulp te zoeken. Als je daar aan toe bent. Want dat is -in mijn ogen- de belangrijkste stap. Je kunt doen zoveel je wilt, of voornemen zoveel je wilt, maar je moet er zelf écht achter staan en het écht willen.

Als je behoefte hebt om te praten, staan mijn gb en pb altijd voor je open!<3 En mocht je om wat voor reden dan ook toch niet alleen verdere stappen willen ondernemen, wil ik je met alle liefde en plezier helpen, in wat voor zin dan ook! Good luck! <3

Inspiration can hit you any time