• Hallo iedereen, ik ha dit stukje geschreven, maar wilde het graag in het Nederlands hebben, kan iemand dit voor mij vertalen in hun beste Nederlands.
    Gelieve alleen de loop van de zinnen aanpassen als het niet anders kan.

    It was a crisp winter's night in Georgia. It was that particular time in late january where there was no longer any frost, but simply biting cold air in what felt like a completely empty atmosphere.
    Christine Garner was walking down the road, her tall black silhouette cast shadows from the artificial amber glow of street lamps. Her breath formed swirls of mist with every exhalation and she decide to slide her exposed hands into her coat pocket to retain some warth.
    The street seemed empty at this time and her footsteps echoed up and down around her, only interrupted by the silent noises of a cat.

    She wasn't totally alone after all.

    Christine had time to think on this journey, time to think about what happened the night before.
    The events had played in her head so many times over that she didn't know what she could trust their accuracy, or if her own perceptions had rewritten how the events unfolded. Any way she thought about it, one thing was certain. The prison, Crimson Cove, has been overrun.

    A painful stab of recollection shot through Christine's brain, as if forcing itself trough a wall she had built to protect her self. She saw it again. The dead, hungry eyes, the pale milky skin, blood. The blood was the most vivid memory of all.

    Chrisitine arrived at a new street, all she could see was dark grey stone, paved into a path which led to a new street, and that street would lead her to a next one.
    She was lost, she had never been her before, hell, she couldn't even leave the prison grounds. But walking around this dark, scary streets, was no freedom. No, she felt more imprisoned then ever, the unknown held a tigh, heavy grip on her, and she couldn't get out.

    [ bericht aangepast op 17 okt 2015 - 20:45 ]


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Als je dit stukje zelf hebt geschreven, dan kun je dit toch ook zelf vertalen?


    Travel far enough, you'll meet yourself

    Chandler schreef:
    Als je dit stukje zelf hebt geschreven, dan kun je dit toch ook zelf vertalen?


    Nou dat is juist het probleem, dat lukt me dus niet. Daar heb ik wel vaker last van, dat ik schrijf in het Engels omdat het Nederlandse niet lukt.


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Nou, ik kan proberen:



    Het was een frisse winternacht in Georgia. Het was dat bepaald moment aan het einde van januari waarop het niet meer vroor, maar de kou bijtend was in de leeg lijkende atmosfeer. (Okay, deze zin lijkt me echt niet te kloppen, maar ik wist niet goed hoe ik hem anders moest vertalen)
    Christine Garner liep door de straat, haar lange donkere silhouet wierp schaduwen door het artificiële amberkleurige schijnsel van de straatlampen. Haar adem vormde wolkjes mist elke keer ze uitademde en ze besloot om haar blote handen in haar jaszakken te schuiven om wat warmte te bewaren.
    De straat leek leeg op dit tijdstip en haar voetstappen echoden rond haar, enkel gestoord door het stille geluid van een kat.

    Toch was ze niet helemaal alleen.

    Christine had de tijd om over deze toch te denken, tijd om te denken aan wat de vorige nacht was gebeurd.
    De gebeurtenissen hadden zichzelf zo vaak in haar hoofd herhaald dat ze niet zeker was hoe accuraat ze waren, of haar eigen zintuigen hadden herschreven hoe de gebeurtenissen zich hadden afgespeeld/ontvouwd (ik weet niet zeker wat hier het beste past). Hoe ze er dan ook over dacht, een ding was zeker. De gevangenis, Crimson Cove, was overspoeld/bestormd.

    Een pijnlijke herinnering schoot door Christine's hersenen, alsof het zich door de muur die ze had opgeworpen om zichzelf te beschermen vocht. Ze zag het opnieuw. De dode, hongerige ogen, de bleke, melkachtige huid, bloed. Het bloed was de felste herinnering van ze allemaal.

    Christine kwam aan in een nieuwe straat, al wat ze kon zien was donker grijze steen, in een pad gesmeed dat naar een nieuwe straat leidde, en die straat zou haar naar de volgende leiden.
    Ze was verloren, ze was hier nooit eerder geweest, sterker nog*, ze had niet eens de gevangenis kunnen verlaten. Maar in deze donkere, enge straten lopen was geen vrijheid. Nee, ze voelde zich meer gevangen dan ooit, het onbekende had een stevige greep op haar en ze kon zich niet losmaken.


    *ik wist niet goed in wat 'hell' anders te vertalen

    [ bericht aangepast op 17 okt 2015 - 21:02 ]


    Ex astris, sciencia

    Mulford schreef:
    Nou, ik kan proberen:



    (...)

    *ik wist niet goed in wat 'hell' anders te vertalen


    Hartelijk bedankt, ik wacht nog wel even wat meer reacties af. Kijken hoe anderen dit interpeteren


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Ik zal zo even een kijkje nemen!


    Tijd voor koffie.

    Sherrinford schreef:
    Ik zal zo even een kijkje nemen!


    Yay fantastisch! Dankuh!


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Grappig verzoek, je weet toch eigenlijk zelf wel hoe je het graag wilt interpreteren? Voor het vinden van de goede woorden gebruik ik het eenvoudige Google voor verschillende vormen en associaties.

    In mijn optiek zou je dit gewoon zelf moeten doen, het is je eigen creatie en in je eigen woorden heeft het altijd meer kracht dan van iemand wie verder geen gevoel heeft bij het verhaal.


    Sarah = ongewoon sexy

    Duivelsgebroed schreef:
    Grappig verzoek, je weet toch eigenlijk zelf wel hoe je het graag wilt interpreteren? Voor het vinden van de goede woorden gebruik ik het eenvoudige Google voor verschillende vormen en associaties.

    In mijn optiek zou je dit gewoon zelf moeten doen, het is je eigen creatie en in je eigen woorden heeft het altijd meer kracht dan van iemand wie verder geen gevoel heeft bij het verhaal.


    Heya! Je hebt in zekere zin ook wel gelijk, maar ik heb ondertussen omdat dat mij verstandig leek zelf ook wel een vertaling gemaakt (alleen die vond ik niet goed genoeg) daarom wacht ik gewoon graag even af hoe mensen deze vertaling interpreteren. Het is niet dat ik het klakkeloos overneem. Daar ben ik namelijk helemaal niet van! Het is meer een beetje uit een onzekerheid ofzo :)


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Bastaard schreef:
    (...)

    Heya! Je hebt in zekere zin ook wel gelijk, maar ik heb ondertussen omdat dat mij verstandig leek zelf ook wel een vertaling gemaakt (alleen die vond ik niet goed genoeg) daarom wacht ik gewoon graag even af hoe mensen deze vertaling interpreteren. Het is niet dat ik het klakkeloos overneem. Daar ben ik namelijk helemaal niet van! Het is meer een beetje uit een onzekerheid ofzo :)


    Oke! Dat vind ik dan wel begrijpelijk, en soms geeft het inderdaad wel nieuwe woorden die net iets sterker zijn. Maar eigenlijk vind ik dat je gewoon vertrouwen in je eigen werk moet hebben, misschien moet je je eigen vertaling dan ook eens posten (:


    Sarah = ongewoon sexy

    Duivelsgebroed schreef:
    (...)

    Oke! Dat vind ik dan wel begrijpelijk, en soms geeft het inderdaad wel nieuwe woorden die net iets sterker zijn. Maar eigenlijk vind ik dat je gewoon vertrouwen in je eigen werk moet hebben, misschien moet je je eigen vertaling dan ook eens posten (:

    Zal ik morgen doen :)

    Leuke acc naam btw. Erg orgineel!


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    Ten eerste: het is vrijwel onmogelijk om dit stukje te vertalen in goedlopende Nederlandse zinnen zonder de zinsvolgorde de veranderen. Ik heb 'm voor je vertaald (was een goede oefening na 4 maanden voornamelijk Engels praten), maar ik heb wel sommige volgordes omgegooid.

    Het was een koude, bittere winternacht in Georgia. Het was dat moment, tegen het einde van januari, waar het buiten niet langer vroor maar waar de ijzige lucht rondsluimerde in een haast compleet verlaten wereld. Christine Garner wandelde door de straat, het kunstmatige licht van de straatlantaarns vormde haar silhouette op de grond. Ze blies haar adem in kringetjes en ze besloot om haar inmiddels koud geworden handen in haar jaszakken te stoppen. De straat leek verlaten en enkel de echo van haar voetstappen was hoorbaar, zo af en toe onderbroken door de milde geluiden van een kat.

    Maar echt alleen was ze niet.

    Christine had tijd om te peinzen tijdens haar wandeling, tijd om te denken aan wat er eergisteren was gebeurd.
    De gebeurtenissen hadden zich zo vaak herhaald in haar hoofd dat ze niet langer wist of dat ze nog wel accuraat waren, of dat haar eigen perceptie ermee op de loop was gegaan. Op welke manier ze er ook over na dacht, één ding was zeker. De gevangenis, Crimson Cove, was overmand.

    Een pijnlijke steek van herinnering schoot door Christine's hersens, alsof het zichzelf door een muur moest storten die ze uit zelfbescherming had gebouwd. Daar was het weer. De dood, de hongerige ogen, de lichte melkkleurige huid, bloed. Het bloed was de levendigste herinnering van allemaal.

    Christine arriveerde in een nieuwe straat, maar het enige wat ze kon zien was donkere grijze stenen, gelegd in een pad dat leidde tot een nieuwe straat en die straat zou weer leiden tot een volgende. Ze was verdwaald, ze was hier nog nooit geweest, in godesnaam, ze kon niet eens het gevangenis terrein verlaten. Maar rondlopen in deze donkere, beangstigende straten, was geen vrijheid. Nee, ze had zich nog nooit zo opgesloten gevoeld, het onbekende hield haar in een stevige houdgreep, en ze kon er niet uit ontsnappen.


    Ten tweede: er staan wat Engelse foutjes in, maar verder vind ik dat je heel goed schrijft in het Engels (:

    Skrivbar schreef:
    Ten eerste: het is vrijwel onmogelijk om dit stukje te vertalen in goedlopende Nederlandse zinnen zonder de zinsvolgorde de veranderen. Ik heb 'm voor je vertaald (was een goede oefening na 4 maanden voornamelijk Engels praten), maar ik heb wel sommige volgordes omgegooid.

    Het was een koude, bittere winternacht in Georgia. Het was dat moment, tegen het einde van januari, waar het buiten niet langer vroor maar waar de ijzige lucht rondsluimerde in een haast compleet verlaten wereld. Christine Garner wandelde door de straat, het kunstmatige licht van de straatlantaarns vormde haar silhouette op de grond. Ze blies haar adem in kringetjes en ze besloot om haar inmiddels koud geworden handen in haar jaszakken te stoppen. De straat leek verlaten en enkel de echo van haar voetstappen was hoorbaar, zo af en toe onderbroken door de milde geluiden van een kat.

    Maar echt alleen was ze niet.

    Christine had tijd om te peinzen tijdens haar wandeling, tijd om te denken aan wat er eergisteren was gebeurd.
    De gebeurtenissen hadden zich zo vaak herhaald in haar hoofd dat ze niet langer wist of dat ze nog wel accuraat waren, of dat haar eigen perceptie ermee op de loop was gegaan. Op welke manier ze er ook over na dacht, één ding was zeker. De gevangenis, Crimson Cove, was overmand.

    Een pijnlijke steek van herinnering schoot door Christine's hersens, alsof het zichzelf door een muur moest storten die ze uit zelfbescherming had gebouwd. Daar was het weer. De dood, de hongerige ogen, de lichte melkkleurige huid, bloed. Het bloed was de levendigste herinnering van allemaal.

    Christine arriveerde in een nieuwe straat, maar het enige wat ze kon zien was donkere grijze stenen, gelegd in een pad dat leidde tot een nieuwe straat en die straat zou weer leiden tot een volgende. Ze was verdwaald, ze was hier nog nooit geweest, in godesnaam, ze kon niet eens het gevangenis terrein verlaten. Maar rondlopen in deze donkere, beangstigende straten, was geen vrijheid. Nee, ze had zich nog nooit zo opgesloten gevoeld, het onbekende hield haar in een stevige houdgreep, en ze kon er niet uit ontsnappen.


    Ten tweede: er staan wat Engelse foutjes in, maar verder vind ik dat je heel goed schrijft in het Engels (:


    Dankje voor het compliment en al helemaal bedankt voor het vertalen! :)


    Sophisticated ignorance, write my curses in cursive...

    -> Slotje op aanvraag.


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."