Al sinds tweeënhalve maand ben ik vrijwillig opgenomen op een gesloten afdeling voor jongeren. Ik ben hier op dit moment één van de drie meisjes, hiervoor is het hoogste aantal vijf geweest. Daar staan tien jongens tegenover. Je kunt dus zeggen dat het er behoorlijk bruist van de testosteron. Onder deze jongens was er ook een waar ik al vrij snel een speciale band mee ontwikkelde. Eigenlijk had ik bij de eerste ontmoeting al zo'n "liefde-op-het-eerste-gezicht"-momentje, terwijl ik daar voorheen niet in geloof. Komt-ie: ik werd verliefd. Normaal heb ik een best grote mond, maar zodra hij in mijn gezichtsveld verscheen werd ik nerveus, lette ik op alles wat ik zei, hakkelde ik etc. etc. Je moet je indenken dat voor iemand die maandenlang alleen maar negatieve gevoelens heeft gevoeld, verliefdheid een heel "echt" en "puur" gevoel is. Het was het eerste wat door het dichte wolkendek brak, om het zo maar te zeggen. Ik praatte veel met hem en ontdekte dat we dezelfde dingen leuk vinden, dezelfde interesses hebben. Helemaal meant-to-be, zou je zeggen, als je niet middenin een herstelproces zit en op een gesloten afdeling. Ik wist dat het niet mocht en heb aan hem gevraagd of hij wilde daten, op voorwaarde dat dit gebeurde na zijn of mijn ontslag. Hij antwoordde "ja". Ik was dolblij, maar ook voorzichtig, want hij is de meest gevoelige jongen die ik ooit heb ontmoet. Uiteindelijk heb ik dit aan de leiding verteld, omdat ik het lastig vond om mijn gevoel op spaarstand te zetten. Ik zat immers ook nog in mijn eigen behandeling, school, therapie etc. etc.
Op een gegeven moment was ik zo van slag om zijn signalen (die hij wel af gaf, door te glimlachen, lieve dingen te zeggen, maar nooit iets dat per direct wijst op dat hij me leuk vindt) dat ik een meterslange brief schreef en die onder zijn deur schoof, net voor zijn ontslag. Ik schreef dat ik nog nooit zo gek op iemand was geweest en zo'n goed gevoel bij een jongen had gehad en dat, als hij dit ook voor mij voelde, het best even kon wachten, aangezien hij ook door een moeilijke fase ging. Het lastige met hem is dat hij dus wel signalen geeft, maar niets verbaal, en ik altijd de eerste ben die het gesprek begint, iets voorstelt te doen, dat soort dingen. Ik word daar bloednerveus en hartstikke onzeker van. Hij is nu een week weg en ik heb contact gehouden via Whats app, maar aangezien ik altijd de "hoi-hoe-gaat-het" in moet zetten, krijg ik het idee dat hij mij maar vervelend vindt. Ik weet dat ik hem de tijd heb gegeven, zoveel als-ie wilt, maar ik heb ergens ook de behoefte om een "ja" of een "nee" te horen. Ik ben heel bang dat hij me niet durft af te wijzen, terwijl ik in die brief heb gezet dat hij niet bang hoeft te zijn om mij te kwetsen en dat dat mijn probleem is en niet de zijne. Maar ik weet ook dat hij ontzettend verlegen is en dat mijn aanzetten hem misschien juist stimuleert (hij antwoordt wel altijd... weliswaar laat) Ik weet echt niet meer hoe ik dit verder aan moet pakken. Ik loop maar te tobben of ik iets over die brief moet zeggen of juist nog moet wachten, maar ik ben bang dat ik dan keihard word afgewezen of dat ik te opdringerig ben, terwijl ik zo helemaal niet wil overkomen. Iemand een idee hoe ik tenminste IETS van bevestiging uit kan lokken?
