Ik herken me daar wel in, vrienden zijn vrij zeldzaam, en dat mensen je soms laten vallen, terwijl je dat zelf niet wilt, is ook iets wat ik herken. Ik heb me daar al vaker aan gebrand, en het is wel iets dat pijn doet. Het is wel erg dat het bij jou naar nul is gegaan. Ik ben één periode in mijn leven helemaal alleen geweest, afgezien van mijn ouders dan, en daar wil ik dus niet meer naar terug. Of ja, het begin van mijn eerste jaar op kot, toen was ik ook eenzaam, maar toen had ik wel vrienden over nog, ik zag ze alleen niet. Ik snap het gevoel best wel. Ook die angst om weer teleurgesteld te worden. Nu niet van een mes in de rug krijgen of verder te gaan dan een oppervlakkig praatje, daar ben ik te zelfzeker in, dan word ik boos en krijgen ze hun mes terug geslingerd en zou ik ze gewoon buitenschoppen, zonder enige beschadiging aan mijn eigenbeeld, maar ik er zo weinig toe doe voor hen, dat ze me vergeten, of kunnen wegsmijten. Dat doet wel pijn. En ik snap je angst, om getroffen te worden, zo van die dingen waarvan je denkt dat je maar gelooft dat je waard bent, omdat je het al te veel hebt meegemaakt, en gekwetst van bent in plaats van boos. Dat is echt pijnlijk! Ik snap dat je er bang voor bent, en een soort van behoedzaamheid en weerstand hebt. Maar kijk, niet alle mensen zijn zo.Er zijn ook mensen die wel de potentie hebben om om je te geven, en die nooit een mes in je rug zouden steken. En dat mag je nooit vergeten. Die mensen heb je net meer dan nodig. En het is belangrijk om dat te blijven in zien. Je mag je niet van iedereen afsluiten. Of van iedereen denken dat ze je teleur zullen stellen. Als je echt moeite hebt je open/kwetsbaar op te stellen, dan moet je misschien met mensen omgaan die heel open daarin zijn, zodat zij jouw eerst uit jouw schulp kunnen trekken. Ik had iets anders, niet dat ik niet kon verdiepen, maar binnen mijn meer oppervlakkige relaties, ik durfde er nooit bij te gaan zitten, of staan, of andere vormen van emotionele toenadering zoeken, omdat ik te bang was dat het zou worden afgeslagen. En de soort mensen die mij echt geholpen hebben om me daar over te zetten, waren de mensen die dat zelf wel heel goed met mij deden/konden, en dan voelde ik me veiliger en heb ik dat uiteindelijk wel overwonnen. Misschien moet je daarvoor uit kijken in eerste plaats, naar mensen die zich open willen stellen voor jou, en jezelf toestaan het vertrouwen te laten groeien. Uiteindelijk trekken zij je er vanzelf in, omdat ze het zelf gemakkelijk kunnen. Ik denk dat het heel moeilijk is, om een vriendschap op te bouwen, met mensen die met hetzelfde zitten als jou, als jij er zelf al een probleem mee hebt, zullen zij je nooit over de brug kunnen trekken. Dus misschien moet je uitkijken naar de mensen die wel kunnen, wat jij momenteel niet kunt.
Met de juiste mensen lukt dat uiteindelijk vanzelf wel. Ik denk niet dat je je hoeft te forceren waar je je niet goed bij voelt. Ga nooit over je grens, maar doe het beetje bij beetje. Uiteindelijk zul je limiet wel voelen verschuiven. Neem je tijd, kies de juiste mensen, hou rekening met je limiet, ga er niet over, tot je vanzelf merkt dat je een beetje verder gaan kunt. Intussen gewoon oppervlakkig met zoveel mogelijk mensen blijven praten, zodat de mogelijkheid er is om naar vriendschap over te gaan. Ik hoop dat je hier wat aan had!
Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.
