Tips & Compliments • Schrijfsels - Forum spelletjes

Hoi hoi,

Ik dacht het misschien wel leuk zou zijn om elkaar een beetje spelenderwijs complimenten en tips te geven over elkaar's schrijfsels.
Er zijn hier tenslotte veel schrijvers en we kunnen vast van elkaar leren.

Het idee is dat je een stukje van maximaal 400 woorden plaatst. Dat mag een stukje uit een verhaal zijn of uit je RPG/MSV, dat maakt niets uit. (:

Degene na jou geeft één tip en één compliment.
Ik vind deze regels belangrijk omdat niemand hier is om alleen maar negatief commentaar te ontvangen. Dus houd een beetje rekening met elkaar, niet iedereen is even zelfverzekerd over zijn schrijven. (:

Ter voorbeeld zal ik starten met een opdrachtje dat ik voor mijn studie moest maken, waarbij ik een tafelscène tussen twee personen moest schrijven.

[ bericht aangepast op 25 sep 2015 - 17:42 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Leuk idee (:

*heb nu helaas ff geen tijd, maar dit is een mt*

Porunn schreef:

Ter voorbeeld zal ik starten met een opdrachtje dat ik voor mijn studie moest maken, waarbij ik een tafelscène tussen twee personen moest schrijven.

PROOST

Er waren geen touwen nodig om haar aan de stoel vast te ketenen. De angst verlamde haar benen, voorkwam dat ze opstond en deze onaangename, tochtende ruimte verliet. Haar trillende handen duwde ze tussen haar knieën, haar blik was op het lege, roomwitte bord gericht.
Er klonk geschuifel. De stoel werd iets naar voren geschoven. Lucht verplaatste toen hij zijn hand uitstrekte. Angstig keek ze op. De vingers sloten zich om de deksel van de pan. Stoom gleed naar buiten en een sterke geur dreef haar tegemoet. Hoewel ze normaal gesproken begon te watertanden bij het ruiken van gebraden vlees, stootte het haar nu tegen de borst. Het leek de knoop in haar maag strakker te trekken, zodat haar ingewanden klem kwamen te zitten en ze bang was ieder moment te moeten overgeven.
Zijn mes kraste over het bord toen hij het vlees in stukken sneed. Het geluid ervan veroorzaakte kippenvel op haar armen en haar blik gleed over de tafel, op zoek naar iets eetbaars. Ze wilde zijn boosheid niet aanwakkeren door al het eten af te slaan, maar wilde evenmin zijn eetlust bederven door over te geven.
Na een korte aarzeling schoof ze het kommetje met komkommer en champignons naar zich toe. Aandachtig maakte ze er twee stapeltjes van. Ze was er zo ingespannen mee bezig dat de angst even leek te sluimeren, totdat ze een vloeistof hoorde klotsen. Ze wierp een blik op haar wijnglas, dat langzaam werd gevuld met een bloedrode vloeistof. Haar maag wentelde zich om.
Hij pakte het glas vast. Eén doordringende blik dwong haar hetzelfde te doen. Haar hand was klam en ze was bang dat het glas tussen haar vingers door zou glippen.
‘Proost.’ Hij tikte het glas tegen dat van haar en bracht het toen naar zijn mond. Een donkerrode glans bleef op zijn lippen achter toen hij naar haar glimlachte en haar zijn lange hoektanden toonde.
Bevend onder zijn indringende blik zette ook zij het glas aan haar mond. Het voelde koud tegen haar lippen. De geur van roest bedwelmde haar geest, de substantie die te dik was voor wijn gleed haar keel binnen en leek haar te verstikken.

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Laleah schreef:
(...)
Het stukje dat ik instuur is een stukje uit mij nieuwste verhaal. Het is een Harry Potter verhaal, voor de duidelijkheid. Het zijn alleen 32 extra woorden dan 400... hoop dat er een uitzondering kan worden gemaakt

Een vrouw rende haastig tussen de bomen door. Blaadjes knarsten onder haar pijnlijke voeten en wind woei door haar doorweekte haren. Haar zwarte mantel wapperde achter haar aan. Lucht schoot haar longen in en maakte haar keel aan het branden. Hoelang ze had gerend, wist ze niet, maar ze was buiten adem. Even overstemde de donder haar gehijg en verlichtte een bliksemschicht haar pad. Steeds keek ze achterom, angstig en doodsbenauwd voor wat naderde. De regen drupte op haar huid, maar dat noch de donder en de bliksem leek haar iets te schelen. Bijna struikelde ze toen haar voet bleef hangen in de drassige grond, maar ze herstelde zich en rende door. Een pijn als messen steken schoot in haar zij, maar ook dat hield haar niet tegen.
Een alleenstaand huis verscheen aan de horizon en even leek ze hoopvol. Een schittering sprankelde in haar ogen, feller dan de inslaande bliksem; veiligheid was dichtbij. Ze keek omlaag naar het bundeltje in haar armen en richtte vervolgens haar aandacht weer op de verduisterde weg voor zich. Ze was omhuld en afgeleverd aan de duisternis van de nacht, wachtend tot de bliksem haar pad weer zou verlichten. Het enige waar ze zich op concentreerde, was het zwakke licht van de avondlamp, dat zachtjes scheen bij de voordeur van het huis. De ramen waren donker en het was doodstil, de bewoners waren in diepe slaap.
Een duidelijk teken van opluchting verscheen op het gezicht van de vrouw toen ze haar voet op het stoepje voor het huis zette en de baby, gewikkeld in een deken, op het matje voor de deur legde. Schichtig keek ze om zich heen, maar toen er niets te zien was, zette ze een stap achteruit en haalde een lange, houten stok tevoorschijn vanonder haar zwarte mantel. Ze wierp nog een laatste blik op het slapende kind en veegde een traan vanonder haar gezwollen, rode ogen vandaan. Een paar korte woorden doofden de lamp die het huis van enig licht voorzag en de vrouw borg haar stok weer op. 'Vaarwel, nichtje,' sprak ze bedroefd en ze verdween in de duisternis.
Er klonk een oorverdovende knal, als bliksem die een boom had geraakt, een groen licht verscheen tussen de bomen, een gil die door merg en been ging en het gehuil van een baby weerklonk voor de deur van het huis. Lichten gingen aan, geroezemoes weerklonk en de voordeur werd geopend.

[ bericht aangepast op 26 sep 2015 - 16:34 ]

He cannot pass by without touching and moving and shaping and changing every thing, every boy-city, in his path.

Tip: De tweede zin is best lang en je komt er vrij laat pas achter dat dat hetgeen is wat hij denkt. Misschien dat je wat sneller duidelijk kan maken dat het zijn gedachtegang is (door bijvoorbeeld al eerder "denkt Harry" in de zin te voegen).
Compliment: Er zit een leuk, vlot tempo in je stukje. Prettig om te lezen.

Dit is een stuk uit het onvoltooide verhaal wat ik schreef over de Hobbit.

MT

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Requiescat schreef:
Leuk idee (:

*heb nu helaas ff geen tijd, maar dit is een mt*

16 - 09 - '17

Elvenking schreef:
Tip: De tweede zin is best lang en je komt er vrij laat pas achter dat dat hetgeen is wat hij denkt. Misschien dat je wat sneller duidelijk kan maken dat het zijn gedachtegang is (door bijvoorbeeld al eerder "denkt Harry" in de zin te voegen).
Compliment: Er zit een leuk, vlot tempo in je stukje. Prettig om te lezen.

Dit is een stuk uit het onvoltooide verhaal wat ik schreef over de Hobbit.

      Het was Gandalf's strategie geweest om de vijand van verschillende kanten aan te vallen en naar de vallei te leiden. Zo zouden ze geen kant meer op kunnen en konden de dwergen, elfen en mensen hen het leven ontnemen. Echter bewees de tegenstander dat hij zichzelf niet zo makkelijk liet verslaan. Dat was het moment geweest waarop de tweede golf van goblins hen overrompeld had. Bolg was hier verantwoordelijk voor geweest, hij was degene die de strategie voorzien had en had zijn leger de juiste richting heen gestuurd. Nu zat Gandalf stil op de grond en keek met een trieste blik naar het slachtveld. Zijn gedachten leken echter elders te zijn, want hij keek niet op toen Bilbo hem een paar keer bij zijn naam noemde. De oude tovenaar was hoogstwaarschijnlijk weg gezonken in zijn eigen zee van gedachten.
      Bilbo zuchtte diep en tuurde toen in de verte, daar waar de wolken plotseling raar verdrag vertoonden. Ze leken open te breken en flinke stralen rood zonlicht, die afkomstig waren van een rode zonsondergang, kropen door het wolkendek heen. Ze streken neer op het land en gaven de Lonely Mountain een rode gloed. Met half dichtgeknepen ogen keek Bilbo naar de bewegende figuren in de lucht. Hij was er zeker van dat dit geen vleermuizen waren. Die wezens zouden snel wegduiken bij het zien van een straaltje zonlicht. Een grote lach verscheen op Bilbo's gezicht en zijn hart maakte een sprong in zijn borstkas toen hij ontdekte dat het de adelaars waren. De wezens vlogen op een majestueuze wijze door de lucht en hun vleugels scheerden door de duisternis heen waardoor de donkere wolken gespleten werden.
      "De adelaars! De adelaars!" riep hij enthousiast. "De adelaars komen eraan!" Bilbo's ogen waren scherp en hij wist met zekerheid te schreeuwen dat het de adelaars waren die hen nu aan het naderen waren. Ze vlogen met de wind mee naar beneden, rij na rij. Het zag er naar uit dat alle adelaarsnesten uit het noorden gekomen waren.
      Veel nieuwsgierige ogen zochten de hemel af, op zoek naar de adelaars, maar deze waren enkel te zien vanaf de plek waar Bilbo, Gandalf en de groep elfen stonden.
      "De adelaars!" riep Bilbo nog een keer uit blijdschap, maar zijn moment van blijheid was al gauw voorbij toen hij getroffen werd door een grote steen die van boven leek te komen, zonder twijfel het werk van de goblins die de stenen van de heuvels af lieten gaan. Bilbo's helm werd hierdoor geraakt en met een harde klap viel de kleine Hobbit tegen het grondvlak aan. Zijn stem was verdwenen uit de lucht, zijn gedachten zwermden weg en zijn aanwezigheid was weg geëbd.

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 12:26 ]

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Tip: De fruit-vergelijking is erg leuk, maar persoonlijk vond ik 'm niet overal even passend. Misschien kun je een andere fruit-vergelijking maken, die beter bij bijvoorbeeld de zuurstofbeschrijving past.

Compliment: Dit is gewoon een erg leuk stukje tekst en ik wil het vervolg lezen.


Uit m'n nieuwe story;

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Tip: In veel zinnen ontbreekt een onderwerp. ''Wandelde naar de deur.'' Daar ontbreekt een hij-zij-het-ik. In dit geval kan je aan de rest van de zin zien dat er voor ''Wandelde'' -ik- had moeten staan. Soms, in korte berichtjes vind ik het nog wel kunnen, maar om het standaard te doen vind ik nou weer iets minder.

Compliment: De verhaallijn is mooi. Je beschrijft een heel herkenbaar stukje, die heeft het weer uitgemaakt etc. Dat heb je heel mooi en goed gedaan.

Een stukje uit mijn Hobbit- fanfictie

[ bericht aangepast op 8 dec 2015 - 14:25 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Ashallayn schreef:
Tip: In veel zinnen ontbreekt een onderwerp. ''Wandelde naar de deur.'' Daar ontbreekt een hij-zij-het-ik. In dit geval kan je aan de rest van de zin zien dat er voor ''Wandelde'' -ik- had moeten staan. Soms, in korte berichtjes vind ik het nog wel kunnen, maar om het standaard te doen vind ik nou weer iets minder.

Compliment: De verhaallijn is mooi. Je beschrijft een heel herkenbaar stukje, die heeft het weer uitgemaakt etc. Dat heb je heel mooi en goed gedaan.

Een stukje uit mijn Hobbit- fanfictie

‘Ze mogen deelnemen aan onze queeste.’ En met die woorden draaide Thorin zich weer om. Verbluft keek ik hem na.
‘Dat ging makkelijk.’ Puck grijnst.
‘Tuurlijk, wat verwacht je dan. Wij maken zo’n geweldige indruk, het is bijna niet normaal meer. Maar ik heb dan ook zo’n verschrikkelijk mooie persoonlijkheid. Hé is dat een perzik?’

De andere dwergen leken geen haat tegen mijn twee metgezellen te koesteren, maar vrienden zou ik ze niet noemen. Puck maakt het ze dan ook wel moeilijk, met al zijn streken heeft hij al meer dan de helft van ons gezelschap verschillende keren op de kast gejaagd. Ash daarentegen trekt zich heel ver terug en is nauwelijks aanwezig, als een stille schaduw op de achtergrond.
Hoewel ik echt wel wat gereisd heb, heb ik nog nooit de nevelbergen overgestoken. Dat vond ik eigenlijk best slecht van mezelf, aangezien ik genoeg kansen had gehad. Mijn grote afkeer voor de heer van het Demsterwold zou er ook wel eens iets mee te maken kunnen hebben. Ik liet natuurlijk niets merken aan de dwergen, maar diep van binnen knaagde er iets. Ik vond het helemaal niet prettig dat ik me zo dicht bij Thranduil begaf, vrijwillig zelfs, en al mijn vertrouwen stellen in een zelf wantrouwende dwerg voelde ook niet helemaal goed.
Niet dat ik er ook maar over dacht om weg te gaan, ik genoot daar veel te veel voor. De open lucht, het avontuur en het gevaar. Het gevaar dat er was, zonder dat het altijd maar weer werd opgevangen door mijn gebruikelijke muur van bewaking. Ik dacht dat ik wist wat vrijheid was, als ik aan het jagen was geweest, of terug kwam van een tripje. Maar dit, dit was zoveel beter. De wind door mijn haren was vrijer, sneller en betekenisvoller. Ik hield ervan. En, nadat ik aan ze gewend was geraakt, vond ik de dwergen zelfs fijner gezelschap dat de stijve elven van Rivendel.
De toch vorderde snel, leek het. We kwamen echt grote stukken vooruit, de Nevelbergen zouden we morgen al moeten gaan zien, maar als je keek naar wat we nog moesten voor Durinsdag, werd je er haast mismoedig van.
Daar kwam Puck eigenlijk weer wel goed van pas. Ondanks dat hij de enorme clown uithing, hield hij de donkere schaduw op afstand. Ash versmolt er juist mee en dook alleen op, op de momenten dat hij nodig was.

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Fillion schreef:
(...)

Het is eigenlijk een dagboekfragment. À la Bridget Jones. (Ik had dat er misschien bij moeten zetten.)

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

OH, mijn topics.

Quiet the mind, and the soul will speak.

MAT

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Laquifa schreef:
OH, mijn topics.

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

@Ashallayn

Tip: Je schrijft in verschillende tijden. De ene keer verleden en andere keer heden, daar zou je even naar kunnen kijken. En af en toe klinken de zinnen niet zo fijn. Je zou het - na je klaar bent met een stukje - hard op kunnen lezen voor jezelf en eens na gaan of het soepel loopt. Het komt waarschijnlijk omdat er veel korte zinnen tussen zitten en dan op eens weer een lange. Daarom leest het af en toe misschien wat hakkelend.
Compliment: Ik vind het wel heel avontuurlijk geschreven. En ondanks dat je de personages in dit stukje nog niet echt naar voren ziet komen, krijg ik al wel een sterke indruk van de karakters die ze hebben.

Dit is een stuk uit mijn nieuwe verhaal. Het is wel Engels geschreven. Hopelijk weet iemand hier raad mee haha.