Wie is er gelovig opgevoed? - Lifestyle

Daar ben ik namelijk even benieuwd naar. (In dit topic focus ik vooral op het Christendom, maar over andere religies hoor ik net zo graag.) Volgens mij ga ik door een spirituele fase of zo.

Zelf ben ik wel gedoopt en heb ik mijn communie gedaan, maar verder doe ik niets met mijn geloof. Mijn ouders hebben me daar ook niet echt mee opgevoed aangezien ook zij niet gelovig zijn. Als ik soms op tv zie hoe gelukkig mensen zijn die geloven, dan ben ik af en toe best jaloers. Nu zie ik het stiekem niet zitten om elke zondag naar de kerk te gaan en ik heb het idee dat de manier van geloven hier niet hetzelfde is als in Amerika, maar het lijkt me wel fijn om ergens je hoop en houvast uit te putten. Dat vind ik dus ook altijd mooi om te zien bij mensen die er wel mee zijn opgevoed, vooral zoals dat in Amerika veel gaat.

De laatste tijd, of eigenlijk sinds een paar maanden, denk ik er veel over na. Op dit moment lees de Bijbel via een app en in het Engels. Lekker modern en in het "oud-Engels" klinkt het zo mooi. Nu weet ik natuurlijk dat ik niet van de één op andere dag gelovig zal worden en dat ben ik ook helemaal niet van plan, maar ik heb er wel een flinke interesse in. Bovendien zijn er echt prachtige christelijke liedjes (voorbeeld + aanrader). Ik kom er potverdorie steeds naderhand pas achter dat het over God gaat.

[ bericht aangepast op 21 sep 2015 - 22:26 ]

---

everything, in time

Meraki schreef:
(...)

Dat eerste had ik dus ook, maar dan op de middelbare school. Alles was zogenaamd katholiek, maar je zag het eigenlijk alleen terug met Kerstmis, haha!

Ja, maar stiekem bedoel ik ook juist die mensen. Natuurlijk niet de mensen die bij een sekte (vast) zitten en ook niet de mensen die, zoals al eerder genoemd, het geloof door je strot komen duwen. Ik weet niet of je het programma 19 Kids and Counting kent? Nu gaan er inmiddels allemaal geruchten rond over de oudste zoon, maar dat even terzijde, het is enkel als voorbeeld bedoeld. Groot gezin, leeft zoals zij geleerd hebben dat goed is, doen niemand kwaad, veel vrijwilligerswerk en veel gezelligheid. Nu zal dat ook echt niet overal in Amerika zo zijn en misschien is het ook niet helemaal normaal, maar voor hen schijnt het te werken en ze lijken allemaal heel gelukkig. Ik weet niet precies hoe ik het nu goed kan omschrijven, maar ik mis gewoon wat, denk ik.

De Duggars spannen bij mij nou werkelijk de kroon wat betreft de hersenspoelfactor, maar ik snap ergens wel wat je bedoelt. Ze lijken inderdaad erg gelukkig op hun eigen kortzichtige manier en ik heb ook wel vaak gedacht hoe heerlijk simpel het leven zou zijn als ik was opgegroeid in zo'n streng religieus gezin, maar aan de andere kant zijn er natuurlijk donkere kanten aan elk verhaal (en dan heb ik het niet alleen over het aanrandingsschandaal van Josh - waar hij zich publiekelijk voor heeft verontschuldigd, overigens, dus het is veilig om aan te nemen dat de geruchten waar zijn - maar goed), waardoor ik ook weer zeker weet dat als ik een Duggar was geweest, ik de eerste zou zijn geweest die was weggelopen.

[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 9:08 ]

---

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik ben op dit moment aan het zoeken naar geloof, nu zou ik zeggen dat ik zowel christelijk als spiritueel als boeddhistisch ben. Dit is omdat ik het niet volledig eens ben met één geloof, maar tegelijkertijd geloof ik wel in een groot deel van de 'punten' van die geloven. Ik bid tot God, ik probeer boeddhistische gedachtes aan te houden en ik werk ook met kristallen, energieën en mediteren. Dus ja, ik ben niet zo'n goed voorbeeld, maar ik geloof wel dat er iets is dat de wacht over ons houd (:

---

Frey_ > Whittaker

Ik ben niet gelovig opgevoed. Ik ben ook niet gedoopt.
Vroeger ging ik wel naar een katholieke basisschool. Daar mochten wij bidden als we dat wilden. Ik heb het nooit gedaan want ik voelde mezelf er niet geneigd toe. Maar doordat wij elk jaar met Pasen en kerstmis voorgelezen kregen uit de bijbel ken ik wel de verhalen.
Ik voel er ook niks voor om gelovig te zijn. Maar ik vind het mooi als mensen het wel kunnen. Het is voor vele een hou vast en ik zie het ook om mij heen bij wedstrijden. Ik vind het mooi om te zien dat sommige altijd een kruisje slaan voordat ze moeten.

---

"Ignite, my love. Ignite."

Ik ben zelf redelijk gelovig opgevoed. Ik ben gedoopt en heb zowel mijn communie als vormsel gedaan.
Ik ga echter niet meer naar de kerk. Dit komt door de manier waarop mijn pastoor omging met mijn familie nadat mijn opa overleden was (mijn opa was een vast kerkganger, een van de weinige in ons dorp, en hij wilde heme niet eens zijn laatste sacrament toedienen).

Ikzelf denk ook niet dat je de kerk nodig hebt om gelovig te zijn. Ik ga bijvoorbeeld niet meer naar de kerk, maar af en toe bid ik nog wel. Ik geloof dan ook zeker in een 'leven' na de dood, al weet ik niet hoe zich dat manifesteert.

---

I don't understand that reference. - Castiel

Mijn moeder komt uit een katholieke familie en mijn vader uit een protestante. Omdat mijn vader niet meer gelovig is en het voor mijn moeder wel nog iets betekende, ben ik in een katholieke kerk gedoopt en heb ik ook eerste communie gedaan (al mocht ik zelf kiezen of ik dat wilde of niet - maar ik was acht en wist van neven en nichten dat ik cadeautjes zou krijgen, dus tja, dat was geen lastige keuze). Daarna is er nog een periode geweest dat mijn moeder probeerde om iedere zondag of uiteindelijk één zondag in de maand naar de kerk te gaan, maar het kwam er gewoon bijna nooit van. Ik ga wel nu en dan nog met haar mee als ze met Kerst of Pasen een mis wil bijwonen, want mijn vader en zusje hebben er niet veel interesse in en ik wil haar ook niet alleen laten gaan.

Wat ik zelf van geloof denk, weet ik niet precies, eigenlijk. Ik vind het idee heel mooi, maar de uitvoering is iets te vaak niet zo geweldig. Geloof wordt wat te vaak door vervelende mensen gebruikt om dingen te verantwoorden die echt niet kunnen, en dat is niet de schuld van de doorsnee gelovige die geen vlieg kwaad doet, maar het brengt er voor mij toch een beetje een nare smaak bij. Ik zou mezelf niet gelovig noemen, maar ik vind tegelijk ook dat ik geen kerk nodig heb om in "iets" te geloven, of dat nou net God is of wat anders. Een kerk die nog steeds aartsconservatief blijft in deze tijd (ondanks de vooruitgang geboekt onder de huidige paus, want hij is alleen revolutionair in vergelijking met zijn voorgangers), is niet een organisatie waar ik me bij wil aansluiten.

---

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Ik ben gelovig opgevoed, maar niet in een religie zoals mensen die kennen x].

---

No growth of the heart is ever a waste

Ik ben gelovig opgevoed, maar dat belachelijke geloof kan mij gestolen worden. Meerdere redenen hebben mij ertoe gezet er niet langer iets mee te doen.

---

26 - 02 - '16

Ik ben gelovig opgevoed, en de afgelopen aantal jaren (sinds groep 7/8 ongeveer) ben ik heel afwisselend in geloof geweest. Ik ging toen al sowieso amper naar de kerk. Af en toe geloofde ik, en de andere keer "vergat" ik het een beetje. Aan het begin van de derde geloofde ik nog, maar ergens in dat jaar is het weggevaagd, en ik heb niet het gevoel dat het nog terug zal keren.
Op dit moment zie ik veel dingen als mogelijk. Voor mij is het best mogelijk dat er iets bestaat als een god of bovennatuurlijke kracht, waarvan we niks zouden weten, maar ik kan me evengoed voorstellen dat dat helemaal niet het geval is, en deze aarde is wat het is, met al zijn toeval, wonderen en wetenschap. Het punt is dat ik wel degelijk een soort beeld van een god heb als die wel zou bestaan. Ik denk dat de God zoals de meeste christenen die voorstellen er niet kan zijn, aangezien je dan God en Satan hebt; God is goed, Satan is slecht. Voor mij lijkt het onmogelijk dat het op zo'n manier verdeeld is, aangezien je geen regelrechte definities kan geven van "goed" en "slecht", en het altijd een grote grijze masse blijft. Als er een god of iets dergelijks is, zou deze zowel "goede" als "slechte" kanten hebben, en eigenlijk ongeveer dezelfde kanten als je in de wereld tegenkomt.

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Ik ben gelovig opgegroeid in een Protestants dorp. Zelf ben ik protestant gereformeerd opgevoed, en geloof nog steeds. Ook ben ik gedoopt.

[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 16:37 ]

---

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Ja, wel gelovig opgevoed. En ik ben er later ook heel bewust mee bezig geweest, ook hele bijzondere dingen meegemaakt binnen en buiten de kerk. Maar uiteindelijk erg teleurgesteld geworden erin. Ik geloof nog wel in God, maar niet zoals hij door veel christenen wordt weergegeven, met name de pinksterhoek dan. (Jesus Culture en Hillsong en zo)

---

It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso

Gedoopt, en verder ben ik ketter. In het middelbaar heb ik dan wel godsdienst gevolgd, zat ik 2x op een katholieke school. Ik snap wel dat je veel steun kan putten daaruit. Er zitten bijzonder mooie dingen in het christendom, algemeen menselijke dingen. Het is niets voor niets dat die godsdienst zolang is meegegaan, en zoveel mensen heeft aangesproken. Ik 'geloof' niet echt, ik vind dat allemaal maar menselijke constructies, en vind het nogal arbitrair, maar er zit wel een schoonheid in, die jammergenoeg overschaduwd word door het slechte imago ervan, vanwege de katholieke kerk. De kerk/het katholicisme en al die andere afsplitsingen met regeltjes, en mensen onder de knoet proberen te krijgen en dat gemoei en dat hele machtsaspect van die institutie ik dan weer minder mooi. Maar de boodschappen en die bijbelverhalen, daar zit echt heel wat waarheid in. Ik geloof niet in het godsgedeelte eraan, dat vind ik arbitrair, maar er zit wel boodschap in.

[ bericht aangepast op 22 sep 2015 - 20:43 ]

---

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Ik ben gedoopt in een gereformeerde kerk, maar zit al sinds heel lange tijd in een baptisten gemeente. Mijn ouders hebben me altijd vrij gelaten en duidelijk benadrukt dat ik zelf mocht kiezen waar ik in zou geloven (al was 't duidelijk dat ze het liefst hadden dat ik net als hen christen zou blijven, maar daar kan ik me wel in vinden). Een tijdje heb ik ontzettend getwijfeld, maar ik weet nu zeker (voor zover dat kan met een geloof) dat God (die beschreven wordt in de bijbel) bestaat. Echter heb ik nog niet zo sterk de behoefte om me te laten dopen*

* in een baptisten kerk wordt er aan de volwassendoop gedaan, zodat men zelf kan beslissen wat ze willen.. Voor als iemand dat nog niet wist (;

Ik ben ook gelovig opgevoed en soms kan het echt bar irritant zijn. Ik mag bijvoorbeeld geen Harry Potter lezen/kijken omdat ze het 'niet goed' vinden. UGH.

---

in love with the fictional characters, I'm sorry

Melizsa schreef:
Ik ben ook gelovig opgevoed en soms kan het echt bar irritant zijn. Ik mag bijvoorbeeld geen Harry Potter lezen/kijken omdat ze het 'niet goed' vinden. UGH.

Een vriendin van mij heeft dat ook en die mag ook geen pokemon kijken, omdat het satanistisch is.
Zo kinderachtig en bekrompen is het soms, ugh.

---

26 - 02 - '16

Wiarda schreef:
(...)

De Duggars spannen bij mij nou werkelijk de kroon wat betreft de hersenspoelfactor, maar ik snap ergens wel wat je bedoelt. Ze lijken inderdaad erg gelukkig op hun eigen kortzichtige manier en ik heb ook wel vaak gedacht hoe heerlijk simpel het leven zou zijn als ik was opgegroeid in zo'n streng religieus gezin, maar aan de andere kant zijn er natuurlijk donkere kanten aan elk verhaal (en dan heb ik het niet alleen over het aanrandingsschandaal van Josh - waar hij zich publiekelijk voor heeft verontschuldigd, overigens, dus het is veilig om aan te nemen dat de geruchten waar zijn - maar goed), waardoor ik ook weer zeker weet dat als ik een Duggar was geweest, ik de eerste zou zijn geweest die was weggelopen.

Het is ook niet het perfecte voorbeeld, dat geef ik toe, maar je schijnt nu wel te begrijpen wat ik bedoel. Doel behaald! Een Duggar zou ik ook absoluut niet willen zijn, maar ik zou best bij een gezin willen aansluiten dat hun geloof voor zichzelf houdt (en dus niet bij iedereen in de strot duwt) en gewoon gezamenlijk opgroeit. Het is gewoon echt het idee dat je ergens je houvast hebt en blind vertrouwen erin hebt dat alles wel goed zal komen, omdat er iemand is die over je waakt. Bah, het kan echt vervelend zijn om je gevoelens onder woorden te brengen, haha. Ik mis gewoon iets!

---

everything, in time