Hi lads,
Sommigen hier weten het al, maar ongeveer een half jaartje geleden ging het helemaal mis thuis en ben ik er weggelopen (of weggestuurd). Ik woonde bij mijn vaders vriendin en ging toen samen met mijn hond naar mijn moeder, maar hier merkte ik na één nacht op de bank te hebben geslapen al, dat ik eigenlijk niet gewenst was. Mijn moeder heeft een klein huisje, mijn zusje woont er ook in, beide roken ze en staat het hele huis blauw. Ik kan er slecht tegen en moest toch op de bank slapen, daarbij vond ze het lastig dat ik de hond mee had. Prima, dat respecteerde ik. Ze wilde me niet wegsturen, maar ik wist dat ik er niet kon blijven.
Hier had ik het over met mijn beste vriendin en ze stuurde me direct dat ik daar moest komen! Ze zou een kamer voor me klaarmaken en ik kon daar blijven tot ik iets anders had gevonden.
Mijn beste vriendin, C, ken ik al een erg lange tijd. We waren altijd onafscheidelijk en deden alles samen, ze was als een zus voor me. Een paar jaar terug kreeg ze een relatie met mijn beste vriend, W, en werd het allemaal wat minder, we spraken elkaar minder. Maar we hadden nog altijd zo'n vriendschap, dat je elkaar ook niet iedere dag hoefde te spreken.. We zagen elkaar vaak maar één keer in de maand, soms nog minder, maar dat was prima. Dan was het ook gezellig!
Want ik weet van haar, dat ik áltijd bij haar terecht kan. Ze heeft geen oordeel over me, helpt me met alles waar ze kan en anders net zo. En ook dit keer: ik mocht met de hond bij hun inkomen.. Zelf hebben ze een kindje, pas één geworden, dus het werd wel druk, maar ze is gewoon zo'n geweldige vriendin!
Uiteindelijk is het allemaal veel langer geworden als gepland, we dachten allemaal dat het na twee weekjes wel opgelost was, maar ik heb er uiteindelijk drie maand bij ingewoond. En na die tijd hebben ze me ook nog helpen verhuizen naar mijn nieuwe kamer! In die drie maanden tijd, hadden we enkel plezier en hebben ze me nooit het gevoel gegeven dat ik in de weg liep, ookal zei C wel eens eerlijk dat W het iets te lang vond duren en ook zij soms wel moe werd van mijn hond, maar ze zouden me er nooit uitzetten.
Ik ben ze zó ontzettend dankbaar, voor alles wat ze ooit voor me hebben gedaan. Niet alleen toen, toen ze me opvingen toen ik totaal gebroken was en het allemaal even niet meer zag zitten, maar altijd. Al die keren dat ik ze huilend kan opbellen en ze me helpt waar ze kan! En daar wil ik ze voor bedanken.
Maar ik weet niet hoe.. Ik vind een bloemetje te simpel voor alles wat ze voor me hebben gedaan en ook een cadeaubon niet leuk. Ik heb niet veel geld, helaas (student), maar wil toch iets speciaals voor ze doen!
Maar wat? Hebben jullie misschien ideeën?
You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.
.