Lonely Road || Speeltopic - Speeltopics

Walking on the lonely road.
Finding your way home.
Trying to remember the things,
You almost forgot.

Dit zal de laatste keer zijn dat ik het met deze RPG probeer, omdat de vorige waren doodgelopen. Ik zal dan ook kleine dingen veranderen. Denk er goed over na of je mee wilt doen, want ik hoop dat deze RPG het langer volhoudt dan de voorgaanden.

Een groep vrienden gaan voor het eerst op een kampeervakantie met elkaar. Sommige haten elkaar. Sommige hebben een crush op elkaar. Maar als er opeens een hevige storm op komt zetten raakt iedereen verspreid door de bergen. En wat doe je dan als je met degene die je haat moet proberen te overleven of met degene die je helemaal niet goed kent? Wat doe je sowieso al als je niet zeker bent of je ooit nog terug weet te komen? Hun herinneringen zijn weg, tot het stuk dat ze op vakantie gingen. Terwijl ze wanhopig hun herinneringen terug proberen te krijgen moeten ze ook overleven en de anderen te vinden. Of elke andere hulpmiddel. Relaties en vriendschappen zullen getest worden en is iedereen echt zo eerlijk geweest over alles? En kunnen ze zich meer alleen voelen dan ooit...

Meiden:

- Candice Krista Forbes || 19 || 1,3 || LoveEeyore
- Molly Olivia Williams || 20 || 1,3 || CalTHood
-
-

Jongens:

- Lyle Nicolas Bennett || 20 || 1,1 || Loughlin
- Liam Daniel Anderson || 19 || 1,2 || || Tuck
-
-

Regels

# Minimaal 200 woorden.
# Bestuur alleen je eigen personage.
# Jongens en meisjes gelijk houden.
# Naam veranderingen doorgeven.
# Hou het gezellig met elkaar.
# Mag 16+, mar hou het netjes.
# Minstens een keer in de week reageren.
# Alleen ik maak nieuwe topics aan, tenzij ik er iemand voor aanwijs.
# Probeer zo snel mogelijk je rol in te leveren.
# Max. 2 personages.
# Geen plagiaat.
# Maar bovenal: Veel plezier.

Begin: Op het moment dat de storm is geweest en jullie weer wakker worden op een onbekende plek.
Lyle en Molly zijn een paar en Liam en Candice.

[ bericht aangepast op 18 sep 2015 - 22:07 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

mt

---

Bowties were never Cooler

MT

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Molly Olivia Williams
Ik werd wakker met een knallende hoofdpijn. Het voelde of ik veel te veel had gedronken afgelopen nacht, maar de hoofdpijn werd alleen maar erger als ik eraan probeerde te denken. Normaal herrinderde ik me alles wel, zelfs als ik me driedubbel onder de tafel had gezopen. Het was allemaal wat vreemd. Ik kon me alleen nog bedenken dat ik op vakantie ging met een groep vrienden van mijn middelbare school, meer niet. Ik wist niet eens meer waar we heen gingen. Langzaam krabbelde ik op, van iets wat voelde als gras, en opende langzaam mijn ogen. Om me heen zag ik niets anders dan uitgestrekt grasland en af en toe wat bomen en heuvels, maar meer niets, helemaal niets, behalve een opgekruld bundeltje kleren naast me, wat, nu ik beter keek, op een jongen uit de groep leek: Lyle. Ik keek eerst even naar beneden en voelde of ik een bh aan had, in mijn vakgebied werd dat een tweede natuur, maar naast wat vuil en kreukels, was alles nog normaal. Er was dus hoogst waarschijnlijk niets gebeurt. Dat was het punt dat ik mijn handje uitstak en aan zijn schouder schudde. "Lyle" kwam er krakend uit mijn keel. "Lyle. Weet jij wat er is gebeurt?" Ik probeerde rustig te blijven, vooral omdat ik wist dat ik erger had gehad de afgelopen jaren, maar dit was anders. Dit was persoonlijk. Ik keek nog eens om me heen en floot op mijn vingers. Dit deed mijn hoofd kloppen, maar ik zag wel twee pluizige oortjes omhoog komen door het hoge gras. Hierdoor ging er toch een golf van opluchting door me heen. We waren misschien verdwaald, ver weg van alles, maar veilig met mijn hond hier. Ik sloot de grote herder in mijn armen en keek afwachtend naar Lyle, wachtend op antwoord.

[Ik hoop dat je er iets mee kan]

[ bericht aangepast op 19 sep 2015 - 23:36 ]

---

Bowties were never Cooler

(Mt)

Loughlin is nu Margherita ^^

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Mt

---

You didn't even hear me out , You never gave a warning sign

"Bloody..." Ik knijp mijn ogen stevig dicht wanneer ik voel hoe ik langzaam wakker word met barstende hoofdpijn. Ik weet dat ik af en toe eens drink, maar ik ken mijn grenzen, en ik weet dat ik me nooit zover zou laten gaan met een kater als deze als resultaat. Langzaam open ik mijn ogen en iets te snel ga ik rechtop zitten. Ik weet meteen dat als ik dronken was gisterennacht, ik terecht gekomen ben in The Hangover 5. Of hoeveel films daar ook al van mogen zijn. Het duurt even voor mijn ogen volledig gefocust zijn op de omgeving, maar toch komt niets me bekend voor. Op de persoon naast me na dan. Molly. Alsof het automatisch gaat kijk ik gauw naar beneden, en merk dat we allebei onze kleren nog aanhebben. Een korte golf van opluchting gaat door me heen. Niet dat ik niet- Niet dat ze- Ach, daar gaat het nu niet om. Ik maak me meer zorgen om het feit dat ik me niets herinner. Nog steeds zwijgend kijk ik toe hoe ze even aan mijn schouder schudt.
"Lyle," haar stem kraakt. "Lyle, weet jij wat er is gebeurd?"
Ik voel hoe mijn ogen verder opengaan. Te verbaasd om iets te zeggen, schud ik mijn hoofd. Dit is geen goed teken. Of zou het toeval zijn dat we allebei ons lazarus hadden gedronken? Nee, dat zou nooit gebeuren. Een tweede golf van verrassing overvalt me wanneer uit het niets een hond opduikt. Wanneer Molly hem omarmt, concludeer ik dat ze het dier kent. Ik zet me verder rechtop en kijk Molly -en de hond- aan.
"Ik heb geen flauw idee," antwoord ik toch nog op haar vraag. "Maar aan mijn hoofdpijn te voelen is het niet echt netjes geweest." Even sluit ik mijn ogen weer, voordat ik beslis om recht te staan. Ik doe enkele willekeurige passen, alsof ik zo kan inschatten waar we zijn.
"En hoezo zijn we hier alleen?" Vragend kijk ik haar aan.

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Molly Olivia Williams
De jongen leek ook moeite te hebben met opstaan, en alleen al zijn ogen open doen ging trager dan een schildpad. Dit voorspelde niet veel goeds. Zijn antwoord op mijn vraag deed me verre van beter voelen, zelfs al had ik mijn hond nog wel bij me. Ik voelde me door hem veiliger, maar het betekende ook dat ik niet lang geleden had gewerkt. Werk, het kwam weer naar me terug, daarom was ik ook zo blij dat ik mijn kleren nog aan had. Anders zou dit een heel stuk ongemakkelijker zijn. Ik haalde een hand door mijn haren en volgde hem met mijn ogen terwijl hij opstond. "Toch lijkt het op niets wat ik wel eens heb geprobeerd..." En ik had het meeste toch al wel eens gedaan. Alleen van heroïne en cocaïne bleef ik weg, en het leek me niet dat we daardoor nu hier waren. Bij zijn vraag haalde ik mijn schouders op en stond op, haast vergetend dat ik nog hakken aan had, en zo bijna weer op mijn neus ging. Toen ik toch stond keek ik rond, en zag niets of niemand. "Ik snap het ook niet, darling, maar misschien moeten we ergens zoeken waar we wat te drinken kunnen vinden en waar we veilig kunnen slapen. Bullet is misschien wel deels waakhond, maar tegen wilde dieren is hij ook niet geheel opgewassen." zei ik met mijn hand die zich om de halsband van de hond sloot. Ik wilde hem zo dicht mogelijk bij me houden. Ik wilde niet wat er ook maar een kans was dat hij zou wegrennen, want zonder hem zou ik me echt niet meer veilig voelen. "Misschien is er ergens een weg in de buurt, of een hutje, of een grot, of wat dan ook. Iets van water en iets van onderdak moet toch wel ergens te vinden zijn?" Aan mijn toon was vast te horen dat ik er niet helemaal zeker over was. Toch was ik ervan overtuigd dat er iets moest zijn om te overleven, of gewoon thuis te komen. Ik had dan niet echt een thuis, maar ik had er een bed, water, en eten in de koelkast. Dat was toch een stuk meer dan we hier hadden, ook al had ik nu een ding wat ik thuis niet had: Een vriendelijk gezicht die me eraan herrinderde dat ik er niet alleen voor stond.

---

Bowties were never Cooler

[CalTHood became MikeGClifford]

---

Bowties were never Cooler