Geheimen in het leven - Stamcafé

Hallo lieve Quizletters!

      Zoals jullie wel weten heb ik verscheidene gedichten geschreven, deze schrijf ik thuis op in een boekje (waarin ook allerlei hersenspinsel in staan en associaties van gevoelens die ik aan woorden koppel) Nu is het ook wel duidelijk dat niet al mijn gedichten even vrolijk zijn en diepgaande gevoelens en/of emoties hebben, waarin ik mezelf in bepaalde aspecten herken. Alleen kan ik helemaal niet goed praten over mijn gevoelens en uit ik deze alleen in dichtvorm. Ik houd er helemaal niet van deze woorden uit te spreken of uit te leggen, laat staan verwoorden of verantwoorden. Het beangstigt me op één of andere manier om hierover te praten.
      Gisteren schreef ik na een lange pauze weer eens een gedicht, en haalde mijn boekje dan ook weer boven. Maar die had ik per ongeluk laten liggen op mijn bureau. Deze ochtend ging ik de stad in, maar bleek dat mijn moeder het boekje had geopend (wat ik ten eerste al helemaal niet fijn vind, aangezien zij het ook niet leuk vindt als ik door haar spullen snuister) en mijn gedichten had gelezen. Ik ben van het principe dat ik Quizlet en mijn echte leven tot een bepaald punt in mijn leven gescheiden houd, en daarom ook mijn creaties niet toon. Dit geldt niet alleen voor mijn gedichten, maar ook voor mijn verhalen.
      Mijn moeder was dus erg geschrokken van de diepgang in de gedichten, maar ik voelde me gewoon geschonden. Alsof ze iets heel persoonlijk te weten was gekomen dat ik niet wilde. Echter was zij ook boos, omdat ik voor haar geheimen heb. Ze leest nooit verhalen of gedichten van mij en ze wil weten wat ik schrijf. Ik heb haar meermaals gevraagd dat ik het niet wil en schrijven persoonlijk voor me is en dat ook te respecteren, ze vat dit op alsof ik haar buitensluit, omdat ik dit wel met Quizlet deel.
      Zijn deze geheimen in mijn leven nu zo moeilijk te begrijpen? Kan iemand me even helpen door mijn moeders standpunt te verhelderen? En zijn er nog andere mensen die dit doen en me hun ervaringen over kunnen delen?
Als jullie nog vragen hebben wat betreft dit om mijn vragen te kunnen beantwoorden, mag dat altijd. (:

Painkiller/Qing

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Als je mijn schrijfboek aanraakt hak ik je hand eraf. No, seriously. Dat is van mij en ik vind dat niemand het recht heeft om het zomaar te lezen. Je moeder had ook echt het recht niet om zoiets te lezen tenzij jij daar toestemming voor geeft. Dat ze je moeder is, betekend niet dat je alles wat je denkt en voelt met haar hoeft te delen? Dat is gewoon privacy. Wat ik wel doe, is dat ik mijn ouders heel af en toe iets laat lezen, omdat ik weet dat ze ook benieuwd zijn naar wat ik schrijf, dus misschien als jij uit kiest wat ze wel mogen lezen, dat ze minder snel de drang voelen om door jouw spullen te bladeren?

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ik sluit me bij BIack aan. Dit is een kwestie van privacy.

---

26 - 02 - '16

Ik ken je werk niet echt, maar uit bovenstaande begrijp ik dat het over heftige onderwerpen gaat en ik kan heel goed voorstellen dat je moeder ervan is geschrokken en teleurgesteld is dat je het wel online deelt, maar niet met haar. Ik heb toevallig zelf een broertje met wie het verre van goed ging en hij sprak hier nooit over. We hadden best een goede familieband en schrokken ontzettend toen we erachter kwamen dat hij al tijden niet lekker in zijn vel zit. We voelden ons machteloos en tevens teleurgesteld. Bovenal hadden we het gevoel dat wij als gezin hadden gefaald omdat we blijkbaar niet de ruimte creëerden om open te zijn. Dus ja, eerlijk gezegd snap ik je moeder heel goed.

---

Every villain is a hero in his own mind.

BIack schreef:
Als je mijn schrijfboek aanraakt hak ik je hand eraf. No, seriously. Dat is van mij en ik vind dat niemand het recht heeft om het zomaar te lezen. Je moeder had ook echt het recht niet om zoiets te lezen tenzij jij daar toestemming voor geeft. Dat ze je moeder is, betekend niet dat je alles wat je denkt en voelt met haar hoeft te delen? Dat is gewoon privacy. Wat ik wel doe, is dat ik mijn ouders heel af en toe iets laat lezen, omdat ik weet dat ze ook benieuwd zijn naar wat ik schrijf, dus misschien als jij uit kiest wat ze wel mogen lezen, dat ze minder snel de drang voelen om door jouw spullen te bladeren?

Dat denk ik er enigszins ook van (en ik hak je hand er ook af, het is van mij en het zijn mijn gedachten) Ik heb haar eerder al eens iets voorgelezen en een SA laten lezen, maar ze wil graag alle verhalen lezen. Ze wil graag weten wat ik op Q doe en zeg, met wie ik omga en wie jullie zijn. Maar Quizlet is mijn comfortzone, een plek waar ik niet beoordeeld word, en waar ik kan zijn wie ik ben zonder een kruisverhoor te krijgen over mijn gevoelens.

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Jotunheim schreef:
Ik ken je werk niet echt, maar uit bovenstaande begrijp ik dat het over heftige onderwerpen gaat en ik kan heel goed voorstellen dat je moeder ervan is geschrokken en teleurgesteld is dat je het wel online deelt, maar niet met haar. Ik heb toevallig zelf een broertje met wie het verre van goed ging en hij sprak hier nooit over. We hadden best een goede familieband en schrokken ontzettend toen we erachter kwamen dat hij al tijden niet lekker in zijn vel zit. We voelden ons machteloos en tevens teleurgesteld. Bovenal hadden we het gevoel dat wij als gezin hadden gefaald omdat we blijkbaar niet de ruimte creëerden om open te zijn. Dus ja, eerlijk gezegd snap ik je moeder heel goed.

Ja, maar geen zelfmoord voor de duidelijkheid. Puur gevoelens en verdriet. Dat punt snap ik ook, al gaat het prima met me, soms heb ik even pen en papier nodig om bepaalde gevoelens te kunnen plaatsen, plus het feit dat ik waarschijnlijk in mijn puberjaren zit. Daarbij zouden ze me toch al naar een psychologe sturen, voor het geval dat.

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Painkiller schreef:
(...)

Dat denk ik er enigszins ook van (en ik hak je hand er ook af, het is van mij en het zijn mijn gedachten) Ik heb haar eerder al eens iets voorgelezen en een SA laten lezen, maar ze wil graag alle verhalen lezen. Ze wil graag weten wat ik op Q doe en zeg, met wie ik omga en wie jullie zijn. Maar Quizlet is mijn comfortzone, een plek waar ik niet beoordeeld word, en waar ik kan zijn wie ik ben zonder een kruisverhoor te krijgen over mijn gevoelens.

Ja, dat herken ik heel goed. Ik vind het ook erg ongemakkelijk als ik mensen moet gaan uitleggen wat ik op Quizlet doe. Het is niet dat ik iets geheims doe, maar het is gewoon privé en het is best lastig om iemand dat uit te leggen. Ik zou niet weten hoe je er mee om moet gaan tegenover je moeder, maar ik zou haar dit proberen uit te leggen en als ze het niet begrijpt, tja, dan weet ik ook niet zo goed wat je kan doen, maar zodra jij niet wil dat ze je verhalen leest, hoef je ze haar ook niet te laten lezen.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

B0B schreef:
Ik sluit me bij BIack aan. Dit is een kwestie van privacy.

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Ik zal beginnen om je mama wat beter proberen te begrijpen. Misschien helpt het een beetje als je teruggaat naar waarom ze dit doet - of ze nu juist is of niet. dat is namelijk omdat ze om je geeft, van je houdt, zich zorgen over je maakt en het beste voor je wil. Ze weet graag wat er met haar kind gebeurt, zodat ze jou kan beschermen tegen al het kwade van de wereld. Ze wil je gelukkig zien.
Als ze dan plots iets vindt waaruit blijkt dat dat eigenlijk niet zo is, dan kan dat een hele schok voor haar zijn. Ze is eigenlijk niet echt boos op jou, ze is bang dat er nog veel meer is dat ze niet weet een tegelijk ook boos en teleurgesteld op/in zichzelf omdat ze het niet gezien heeft. Misschien heeft ze nu een beetje het gevoel dat ze faalt als moeder, omdat ze denkt dat jij niet het gevoel hebt dat je jouw problemen met haar kan delen.
Deze gevoelens kunnen overweldigend zijn en daardoor projecteert ze het op de verkeerde persoon: jou.

Daarmee wil ik niet zeggen dat het juist is dat ze in je boekje heeft gekeken. Ik ken er niet veel van, maar ik weet dat je een recht op privacy hebt. Je ouders mogen niet in je persoonlijke spullen of brieven kijken, tenzij er een duidelijke reden tot ongerustheid is (drugs, zelfmoordneigingen, stelen...). Zover ik weet, is dat bij jou niet het geval, al snap ik wel dat je ouders wat meer over je inzitten.

Dus nee, het is niet verkeerd om je ouders niet alles te vertellen. Je moet alleen begrijpen dat dat een heel beangstigende gedachte is voor je ouders, vandaar haar reactie.

Anyways, je zou er eens met je mama rustig over moeten praten, als dat lukt. Probeer elkaars standpunten te begrijpen: Jij snapt dat ze bang is, en ongerust, dus maak duidelijk dat dat niet nodig is. Dat je je inderdaad wel eens slecht voelt, maar dat het daarna ook weer beter gaat. Dat als er echt ets grondig scheelt, je weet dat ze er nog steeds voor je is en dat je daar ook gebruik van zou maken.
Andersom moet je proberen je mama te laten inzien dat je geen klein meisje meer bent en langzaam aan een eigen leven begint. En bij dat eigen leven horen ook dingen die jouw mama niet weet. Ze moet inzien dat dat niet slecht is.

Verder: Je weet dat ik er altijd voor je ben en ik geef je nog een dikke virtuele knuffel, cuz I love you!!

---

Mijn brein breint zoals het breint.

BIack schreef:
(...)
Ja, dat herken ik heel goed. Ik vind het ook erg ongemakkelijk als ik mensen moet gaan uitleggen wat ik op Quizlet doe. Het is niet dat ik iets geheims doe, maar het is gewoon privé en het is best lastig om iemand dat uit te leggen. Ik zou niet weten hoe je er mee om moet gaan tegenover je moeder, maar ik zou haar dit proberen uit te leggen en als ze het niet begrijpt, tja, dan weet ik ook niet zo goed wat je kan doen, maar zodra jij niet wil dat ze je verhalen leest, hoef je ze haar ook niet te laten lezen.

Nee, inderdaad. Ik beraam geen snode plannetjes over moorden oid. Ik ben blij dat iemand daarover hetzelfde denkt (want ik was er steevast van overtuigd dat ik gek werd) Ik heb het haar vaak genoeg uitgelegd dat het persoonlijk is, dat Quizlet helemaal niet zo speciaal is. Ik vertrek morgen op Clip voor acht dagen (dan hebben we beiden tijd om na te denken) en dan zie ik of ik er nog eens rustig met haar over kan praten.

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Painkiller schreef:
(...)

Ja, maar geen zelfmoord voor de duidelijkheid. Puur gevoelens en verdriet. Dat punt snap ik ook, al gaat het prima met me, soms heb ik even pen en papier nodig om bepaalde gevoelens te kunnen plaatsen, plus het feit dat ik waarschijnlijk in mijn puberjaren zit. Daarbij zouden ze me toch al naar een psychologe sturen, voor het geval dat.

Ik duidde ook niet op zelfmoord. Als je kind (of iemand anders om wie je geeft) niet de indruk wekt zich erg gelukkig te voelen wordt je daar zelf ook niet happy van. En dan hoeft het helemaal niet zo drastisch als zelfmoord te zijn voordat je het gevoel hebt dat je tekort schiet.

En ik snap wel dat je over sommige gevoelens makkelijker schrijft, waardoor de er een vertekend beeld bestaat van hoe je je werkelijk voelt, maar ik kan me ook indenken dat je moeder daar niet stil bij staat en gewoon erg schrikt.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Painkiller schreef:
(...)

Nee, inderdaad. Ik beraam geen snode plannetjes over moorden oid. Ik ben blij dat iemand daarover hetzelfde denkt (want ik was er steevast van overtuigd dat ik gek werd) Ik heb het haar vaak genoeg uitgelegd dat het persoonlijk is, dat Quizlet helemaal niet zo speciaal is. Ik vertrek morgen op Clip voor acht dagen (dan hebben we beiden tijd om na te denken) en dan zie ik of ik er nog eens rustig met haar over kan praten.

Succes!

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ik zou het ook echt niet fijn vinden als mijn moeder persoonlijke gedichten van me zou lezen. Maar ik schrijf ook niet echt persoonlijke dingen, dus maakt het niet veel uit. Zelf zou ik graag hebben dat mijn ouders wat geïnteresseerder waren in mijn schrijven, want ze zeggen er niet veel over. Ze hebben er ook niets tegen ofzo, dus bij mij zit het allemaal wel goed.

---

I wanna be a wizard!

Oh, mijn moeder zeurt ook regelmatig of ze mijn verhalen nou eindelijk eens een keer mag lezen, dus ik herken heel goed wat je bedoelt. Sommige dingen hou je gewoon liever voor jezelf, of deel je makkelijker met leeftijdsgenoten dan met je ouders e.d. Ik vind ook dat dat gewoon moet kunnen en dat je moeder dat zou moeten respecteren.
Wat ik wel goed snap is dat je moeder het graag zou willen weten als het niet goed met je gaat of als je niet lekker in je vel zit. Daar is ze toch wel een beetje je moeder voor, om zich zorgen om je te maken en het beste voor je te willen en zo (:

---

"Take my advice; I don't use it anyway."

Iedereen heeft recht op een stukje privacy, en voor de een zal dit nu eenmaal een wat ander (en misschien ook een wat groter) stukje zijn dan voor de ander. De privacy die iemand vraagt moet ook gewoon worden gerespecteerd, ook door mensen die misschien dichtbij je staan. Als er heel veel privacy wordt gevraagd, is het misschien een wat ander verhaal, maar ik vind dat dit nu niet helemaal het geval is.Zolang je je maar niet helemaal afsluit van de rest van de wereld, want dan kan ik begrijpen dat ouders er niet tegen kunnen.
Je moeder had in de eerste plaats niet zomaar in jouw boekje moeten kijken zonder daarvoor toestemming te hebben. IK denk dat je haar gewoon moet zeggen dat iedereen wel eens een dipje of wat verdriet in zich heeft, dat jij dat op die manier uit, en je wilt dat dat gerespecteerd wordt, en dat het verder in principe prima met je gaat. Ze hoort dat wel te accepteren.

---

Let's go outside and all join hands, but until then you'll never understand…

Hmm, er zijn hier meerdere meningen waar ik mee eens ben, maar ik denk dat het 't beste is als je het zelf aan haar vraagt (op een rustige manier) waarom ze daar aan heeft gezeten. Misschien was ze ook gewoon echt bezorgd, omdat je er niet over praat en zag zij dit als enige oplossing.

[ bericht aangepast op 21 aug 2015 - 15:05 ]

---

Don't walk. Run, you sheep, run.