Hooi
Ik heb het momenteel he-le-maal gehad met mezelf en alles om mij heen. Dus bij deze schrijf ik dan ook even al mijn frustraties van me af. Het was de bedoeling dat ik ''de problemen zou negeren, want dan verdwijnen ze vanzelf'', maar die tactiek schijnt bij mij niet te werken...
Het is meer dat afgelopen week gewoon een echte kutweek was.
Zoals veel van jullie wel weten, heb ik last van tics. Wie niet weet wat dat zijn, neem maar een kijkje op Google. Ik had er met mijn vader een gesprek over- over wat ik fijner vond; De tics inhouden, of mezelf eraan toegeven. Ik had geen enkel idee en we besloten er een experiment van te maken. Afgelopen week heb ik me eraan toegegeven; Deze week (vanaf gisteren -donderdag-) probeer ik het zoveel mogelijk in te houden.
Het viel me echt niet mee om me eraan toe te geven. Mijn tics zijn de laatste tijd best hevig geworden, en ik schaam me er als de dood voor! Mensen kijken me raar aan, en het belemmerd mij zelf gewoon ook met dingen doen zoals autorijden.
Op woensdag ging ik voor de tweede keer boogschieten. Ik vond het spannend, maar het ging volgens mijn instructeur best wel heel erg goed. En ook na de les het contact maken met de anderen ging opzich best prima. Ik heb mezelf dus zoals afgesproken laten gaan, en de mensen schenen het niet erg te vinden dat ik last had van tics. Ik heb ze niet verteld dat ik het heb, maar ze deden gewoon normaal tegen me. Echt heel fijn. (:
Op de vrijdag speel ik altijd in Emmen. Zo ook die afgelopen vrijdag. Ik ben er inmiddels al wel achter dat op straat spelen niet mijn ding is, wegens de negatieve reacties. In mijn schooltijd ben ik vaak gepest met dat ik gewoon lelijk ben en ''anders'', en dat gebeurt ook op straat. Begrijp me niet verkeerd, ik krijg ook een hele hoop positieve reacties, maar de negatieve komen nu eenmaal het hardst bij me aan en ik heb daar nu eenmaal moeite mee. Er werd extra naar me gestaard wegens mijn tics en het voelde gewoon enorm ongemakkelijk. Ik ben dan ook snel naar huis gegaan.
Zaterdag was mama jarig. Woohoo!
Beetje jammer alleen dat oma kwam. Ik heb nog nooit zoveel accordeon gestudeerd op een dag als afgelopen weekend; Alles om maar niet bij oma te zijn! Onze band is namelijk niet al te best. En het moment dat oma en ik alleen waren begon oma dan ook direct te preken over dat ik weer naar school moet en over een vriendin waar ik geen contact meer mee heb, omdat ik niet van plan ben achter haar aan te lopen als het overduidelijk is dat zij geen contact meer met mij wil. Maar oma vond dat ik gewoon moest blijven proberen en haar maar moest dwingen om met me te praten. Pff, hou toch op.
Zondag vierden we mama's verjaardag, want dan zou het weer droog blijven. We hadden BBQ behalve oma kwamen er nog een paar andere gasten. Ik had de hele week al enorm last van mijn tics, maar die zondag was het wel écht erg. Tijdens het buitenzitten -wat op een gegeven moment van papa per se moest- staarden meerdere mensen me aan. En dan niet gewoon even kijken; nee, echt aanstáren. Zodra ik keek bleven ze terugkijken. En het was echt vreselijk ongemakkelijk!
Vooral omdat een paar van die gasten altijd dr mening behoorlijk lomp kan brengen. Ik trok me dan ook meermaals terug in de woonkamer, maar dat vond papa niet goed.Zoals meerderen van jullie wel weten heb ik ook moeite met eten in het openbaar. Nou dat lukte dus totaal niet met de bbq. Ik heb geen avondeten gehad en ben maar met een lege maag naar bed gegaan. Mjah, goed voor de lijn, nietwaar?
Maandag was de laatste dag dat oma bleef. Ik had er in het hele weekend al wel wat meegekregen van de gesprekken tussen haar en mijn ouders, maar maandag hoorde ik het hele gesprek; Wat nou als papa en mama morgen plotseling dood gaan.
Wauw, leuk gesprek joh. En het wordt de laatste tijd echt enorm vaak in huis besproken. Ik wil het niet weten en vlucht altijd weg wanneer die gesprekken komen, maar dat mocht deze keer niet. Al sinds papa's hartinfarct twee jaar geleden is hij ervan overtuigd dat hij niet lang te leven heeft. Dus alles moet op tijd geregeld zijn en blablabla.
Er is ook aan bod gekomen dat mijn zus wordt onterft. Want zij wil niets meer met ons te maken hebben en papa en mama willen voorkomen dat ze veel meer erfernis krijgt dan ik wanneer zij komen te overlijden. Mijn zus en haar nieuwe familie zijn namelijk echt dusdanig dominant dat ik ervoor wegvlucht, want ik kan ze niet aan. Dus wordt ze onterft.
Anyways, ik wilde dit allemaal gewoon niet horen. Mijn zus is geen deel meer van de familie; Hou dan op om over haar te praten.
Papa gaat ooit een keer dood evenals mama en evenals ik; JA, WE WETEN HET NU WEL, maak er geen dagelijks onderwerp van!
Oma was weg en het normale leventje zou weer beginnen? Of hoe ik dat ook noemen moet...
Ik ging aan de accordeon studie en was trots op wat ik met een bepaald nummer had bereikt en wilde dat aan mijn vader laten horen. Tsja, wat is daar verkeerd aan? Niets, dacht ik zo. Maar nee hoor, papa boorde direct alles de grond in. Dit deed ik verkeerd, dat was er fout, blablabla. Nou, lekker voor mijn zelfvertrouwen. En dan vraagt ie zich af waarom ik niet studeer als hij in de woonkamer is...
Het is gewoon nooit goed in papa's ogen. En als ik dan een andere mening geef, is het fout. En ik heb hem daar al talloze keren op aangesproken, maar hij vindt niet dat hij iets fout doet. Ik hou van mn vader, maar ik kan de laatste tijd gewoon níét met hem door één deur.
Afgelopen woensdag ging ik weer naar boogschieten. Ditmaal voor het eerst alleen. Papa en mama hadden de hele week nog doorgezeurt over de erfenis blablabla en hadden geen zin om mee te gaan. Vond ik helemaal niet erg, want dan was ik tenminste even het huis uit zonder last te hebben van mijn ouders. Het boogschieten is dan wel niet zo ver weg, maar mijn fiets is niet rijklaar wegens kapotte lampen en de straatverlichting in de buurt is vrijwel niets, en aangezien ik pas laat in de avond terug kom leek het me verstandiger om met de auto te gaan. Verkeerd gedacht. Normaal gesproken kan ik mijn tics best goed onderdrukken in de auto. De lichte tics heb ik dan wel, maar de echt zwaardere tics die de mogelijkheid geven dat ik de macht over het stuur verlies kan ik onderdrukken. Op zowel de heen- als terug weg was dit niet het geval. Ik kreeg last van een tic-aanval (om het maar even een naampje te geven) en precies op het moment dat er een tegenligger aankwam. Gelukkig kan ik best goed sturen, maar het had behoorlijk fout kunnen aflopen. Dit is de eerste keer dat zoiets bij me gebeurde en ik ben er dan ook best wel erg van geschrokken. Ik dacht dat ik het opzich wel goed onder controle zou kunnen hebben. Maar dus niet.
Gelukkig begint het voor-onderzoek van mijn tics vanaf dinsdag. Hopelijk volgt de echte therapie om het te leren accepteren en hoe ik ermee om moet gaan over een niet al te lange tijd.
Vandaag moest ik weer in Emmen spelen, en doordat ik mijzelf nog niet goed genoeg vertrouwde wegens teveel last van tics, heb ik gevraagd of mama me wilde rijden. Dat wilde ze wel.
Papa en mama hadden het erover of ik oordoppen in wil doen in het vervolg, zodat ik geen gehoorbeschadiging ga oplopen in de toekomst. In principe vond ik dat prima, maar toen ik ze uitprobeerde zaten ze verre van lekker. Ik heb ze uit gedaan en besloten dat ik er eerst thuis aan wil gaan wennen ipv het nu direct al in het openbaar te gaan dragen.
Maar bij thuiskomst was papa daar aardig pissed over. En nu zit ik hier op mijn kamer dit topic te schrijven met tranen in mijn ogen. Voor mijn gevoel kan ik gewoon niets goed doen in mijn vaders ogen. De gozer die ik leuk vind- kijkt me niet eens meer aan wegens onbekende redenen en bij het boogschieten is het wel leuk, maar ik heb nog niet echt een échte aansluiting met iedereen. Dit weekend is daar dan ook een BBQ en ik vraag me af of ik het ga volhouden. Ik ken ze niet goed genoeg om er de hele dag mee te gaan praten. Maar ivm de activiteiten kan ik niet na een uurtje al weg.
Pff. In principe kan ik nog wel veeeeeeeel meer vertellen over wat er wel niet aan de hand is. Maar ik heb mijn tics gewoon nog niet geaccepteerd, de band met mijn vader is niet echt goed, ik voel me niet goed genoeg voor de mensen en vraag me af of er ooit iemand is die mij wél goed genoeg zal vinden en ik ben ontzettend uitgeput van die stomme kuttics.
Het lucht in ieder geval wel een klein beetje op om het even van me af te schrijven, I guess.
It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart.
