Ik voel mij de laatste tijd echt zo genegeerd.
Sowieso vind ik het niet nodig om altijd foto's te nemen als je naar een feestje gaat, maar het valt mij altijd op dat het gebeurt wanneer ik er niet bij ben. Niet dat zoiets erg is, maar ik heb toch ook graag mijn herinneringen. Zo zijn we in juni naar Graspop Metal Meeting gegaan en werden er veel kiekjes genomen, maar amper eentje van mij en dat vind ik echt jammer. Het lijkt precies of ik niet interessant genoeg ben volgens sommige mensen.
Gisteren zijn we ook naar de zee gegaan en ik had mn vintage badpak aan met een vintage hoed, de zee is dus de ideale locatie voor een leuk zomers kiekje, zeker omdat ik een vintage pagina heb en dat kan je dan helemaal opfleuren met zo'n foto's. Trekken ze foto's, maar geen enkele van mij. Het leek gewoon alsof ik niet bij de groep hoorde. En dat kwetst mij toch echt wel.
En bij mijn vriend heb ik dat dus ook de laatste tijd. Hij neemt dan random foto's van domme kleren die ik aan heb omdat hij het er dan wel eens leuk vind uitzien, maar als ik dan eens in iets rondloop waar ik echt trots op ben, dan negeert hij mij gewoon. Ik stond onlangs met mijn voorlopig diploma te showen, bleef ie gewoon zitten en deed ie alsof ie het niet zag. Dat zal wel niet met opzet zijn, maar als ik er verschrikkelijk uitzie moet ik dan gaan poseren voor een foto omdat hij vind dat ik er sexy uitzie in de kleren.
Ik heb echt het gevoel alsof ik het dertigste wiel aan de wagen ben in onze vrienden groep. Precies alsof ik de partypoeper ben, want de helft van de keren word ik zelf al niet meer uitgenodigd.
En het gaat zelf zo ver dat dat in games zelf zo is. Willen ze met mij samen spelen voor teamrewards, maar ze spelen dan zodanig veel onderling dat ik het niveau niet meer aankan en dan gewoon niet deftig mee kan spelen als ik eenmaal mee mag doen. En ik wil gewoon niet dat iemand op mijn account kruip voor die rewards, ik wil dat gewoon allemaal zelf doen.
Misschien ben ik nu aan het muggeziften, maar ze zeggen altijd dat de kleine dingetjes je gelukkig kunnen maken in leven, maar dit zijn nu eens de kleine dingetjes die mij ongelukkig maken in het leven en ik heb er echt genoeg van. Ik blijf mij ergeren aan kleine dingen en dan ontplof ik echt op een gegeven moment. Ik vraag mij dan echt af of ik zo'n saai mens ben of dat ik mij het allemaal maar gewoon inbeeld.
Ik moest even mijn hart luchten, want ik kan er duidelijk met niemand anders over praten.
Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?
Ik heb alleen geen goede camera, maar ik steel Mitchells telefoon wel.
