[MSV] • Loverboys • OO5 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 juli 2015 - 1:03 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Ze grinnikte en vroeg zich af hoe slecht Max zou zingen. Die maandag wilde hij het absoluut niet voordoen. Stil lag ze op zijn borst, dit moment was geweldig, rustgevend, liefdevol. Haar beltoon verstoorde het gelukzalige moment en geïrriteerd stond ze op om haar gsm die ze ergens in een hoekje had gegooid, te zoeken.
"Elles, waar ben je?" gilde Elisa door de telefoon, zo hard dat Elles de telefoon een eindje van haar oor moest houden. Op de achtergrond hoorde ze stemmen en luide muziek.
"Ik versta je niet goed, wat zei je?" loog Elles slecht en deed intussen teken naar Max dat ze dringend moest gaan.
"Dat je gemist wordt," riep Elisa luider, terwijl ze zich naar een minder drukke kamer verplaatste.
"Oh, ik kom," zei ze onverschillig en haakte snel in. Haar tig berichtjes van Elisa negerend zocht ze haar spullen bijeen.
"Wordt vervolgd," zei ze met een vragende ondertoon, want ze wist niet goed of Max het nog wel wilde hervatten, maar langs de andere kant wilde ze ook zelfzeker klinken zodat hij wist dat ze het leuk vond en vertrok zonder nog te wachten op een antwoord. Met een lenige zwaai gleed ze langs de sporten, de derde accuraat overgeslagen, naar beneden.
Haar hakken in haar hand, rende ze naar het huis vol met muziek en mensen, met een grijns van oor tot oor.
"Ben er," zei ze wanneer ze tot stilstand kwam naast Elisa.

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

"Elles, wacht!" riep Max nog, maar ze was al verdwenen. Vloekend krabbelde hij overeind en liep naar de touwladder toe. Hij kon nog net zien hoe ze met haar hakken in de hand naar het huis liep.
"Fucking shit," gromde hij terwijl hij zelf naar beneden klom. Toen hij eindelijk vaste grond onder zijn voeten voelde, was ze al verdwenen. Hij slaakte een gefrustreerde kreet en sloeg met zijn vuist tegen de boomstam.
"Verdomme!" riep hij woest uit terwijl hij nog eens sloeg. Hij snapte er niets van. Alles ging prima, hij wist zeker dat hij haar overtuigd had, en het volgende moment was ze weer tussen zijn vingers geslipt. Zijn frustratie groeide met de seconde en hij sloeg nog eens om het kwijt te raken. Hij voelde de pijn niet meteen, maar het warme bloed op zijn knokkels wel.
"Crap," vloekte hij terwijl hij zijn hand bekeek. Zijn vel was eraf geschuurd en hij wist dat het niet lang zou duren voor het zou beginnen pikken en branden. Hij kreunde kwaad en begon de oude trucjes die hij van de psychologe had geleerd, toe te passen. Langzaamaan verdween de woede en kwam de rust - samen met de pijn - weer terug. Hij was nog steeds woedend, maar zijn razernij was alleszins over. Hij haatte het als hij de controle verloor.
"Stomme hersenen," mompelde hij, terwijl hij terug naar het huis liep. Hij had niet echt een idee wat hij zou gaan doen en hoopte iemand tegen te komen. Hij wist niet eens zeker of hij zijn voornemen van eerder nog zou volhouden. Wat had het voor zin als Elles toch niet in zijn buurt was?
Het duurde niet zo lang totdat hij een bekend gezicht tegenkwam. Tyler zat samen met een voor hem onbekend meisje op een bank te praten. Ze zaten dicht bij elkaar, dus het was waarschijnlijk meer dan praten. Max verstrakte even en besloot in een impuls iets doms te doen.
Hij liep langs de achterkant van de bank en gaf Tyler een snelle tik tegen het achterhoofd.
"Hé, zoek een kamer, wil je?" snoof hij gemeen. Hij kende Ty niet geweldig goed en wist niet hoe hij zou reageren, maar een deel van Max hoopte op een vechtpartij. Dan zouden zijn hand tenminste niet het enige zijn dat zou bloeden. In zijn achterhoofd wist hij wel dat Nate hem er ook voor zou lastigvallen, aangezien Tyler en hij goede vrienden waren, maar zijn opgekropte woede en impulsiviteit waren te overheersend om er rekening mee te houden. Die problemen zou hij later wel oplossen.

Mijn brein breint zoals het breint.

Natuurlijk, het is daar wat frisser dan hier, dus anytime", zei hij met een brede, spontane glimlach. En keek toen nep-beledigd naar haar over de bijnaam.
"Ik ben geen meisje, Al zou ik ook nog aanvaarden", zei hij terwijl hij haar naar buiten volgde. Hij was een heel stuk groter dan haar, maar ze was best knap en ze was perfect in verhouding met haar lengte.
"Wat gaan we doen buiten?" Vroeg hij toen nieuwsgierig, aangezien hij nog niet echt doorhad wat er in haar hoofd omging.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Een glimlach sierde haar gezicht toen ze zijn stem achter haar hoorde. Blijkbaar moest ze ook interessant genoeg voor hem zijn.
"Jammer," grinnikte ze. "Is er iemand die je zo noemt, of heb ik de eer om de eerste te zijn?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze zich omdraaide om hem aan te kijken. Ze slenterde achterwaarts verder en bracht haar vingers nadenken naar haar lippen. Er welde een idee in haar op en ze keek hem uitdagend aan.
"Laten we een rustig plekje opzoeken... in de hoogte." Ze grijnsde en draaide zich weer om, waarna ze naar een boom vlak naast het huis liep. Ze had het al een aantal keer gedaan toen ze mee was gekomen met haar broer, al had ze toen wel altijd hulp gehad met de eerste tak. Een beetje beduusd keek ze naar de groene arm die haar toegang zou verlenen naar het dak van het huis. Ze draaide zich twijfelend even om en keek naar de dertig centimeter grotere jongen.
"Euhm, zou je me even kunnen... euhm.. optillen?" vroeg ze met ietwat rode wangen. Normaal hielp haar broer, of die van Elles haar, maar die waren er nu niet. Ze hoopte dat hij haar nu geen vreemd kind zou vinden, al zou het niet zo'n ramp zijn. Ze was al blij dat hij haar zo ver gevolgd was.

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze keek een beetje beduusd toen ze zich naar de wachtende jongeman draaide die de lol in haar idee wel zag. Ze werd een beetje rood toen ze hem vroeg te helpen en hij dacht even na.
"Wil je dat ik je optil? Of dat ik je een zetje geef? Ik denk dat je er wel kom met een zetje, but it's your call", zei hij met een vriendelijke glimlach op zijn lippen. Hij probeerde haar op haar gemak te stellen door haar keuzes te geven waardoor ze zich zelfstandiger voelde, omdat ze zich duidelijk niet altijd even goed voelde bij haar gestalte of zelfs hulpvragend zoals Alexander dacht in sommige gevallen. En hij probeerde er op in te spelen, zodat hij haar vertrouwen op een goede manier kon winnen.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

"Jij ook bedankt," zei Will terwijl ook knipoogde naar haar. Haar hand gleed in de zijne en hij gaf er even een kneepje in.
"Let's go," herhaalde hij haar woorden
"Laten we samen het boze monster genaamd feestende pubers tegemoet treden." Hij had al wel door dat zij niet echt zo'n feestbeest was, dat was zelfs duidelijk aan de overredingskracht die nodig was geweest om haar zover te krijgen dat ze meeging naar het feest.
"Ik ben er ook," fluisterde hij terwijl hij nog een zacht, geruststellend kneepje in haar hand gaf.
Het voordeel van haar niet-feestbeest zijn, was dat haar hele groepje dat waarschijnlijk niet was en dat er dus minder kans was om ze tegen te komen zodat zij bij hen zou gaan staan en hij alleen kon toekijken. Nu zou hij haar waarschijnlijk voor zich alleen hebben.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Reagan keek Tyler even verbaasd aan en nam toen giechelend het glas aan.
"Ga je me dronken voeten of iets?" knipoogde ze en lachte naar hem. "Thanks though." en nam een slok van de drank waardoor ze een zuur gezicht trok door de branderigheid van de alcohol. Reagan keek geschrokken omhoog toen een blonde jongen Tyler afsnauwde en hem op zijn achterhoofd mepte. Haastig stond ze op en keek de jongen met samengeknepen ogen aan en keek vervolgens naar Tyler.
"Wat moet je? Jaloers soms?" bitste ze en trok een wenkbrauw op naar de onbekende jongen.

[ bericht aangepast op 5 juli 2015 - 23:18 ]

I just caught the wave in your eyes

Ze rimpelde haar neus even toen ze antwoord gaf.
"Mhm, til me maar op. Ik heb altijd een vies gevoel dat mensen me te veel omhoog gooien als ze me een zetje geven." Ze wachtte even en friemelde aan har T-shirt. "Bah, ik ben raar," mompelde ze tegen zichzelf, terwijl ze op hem afstapte en met haar rug naar hem toe ging staan, nog geen twintig centimeter tussen hen in. Ze tilde haar armen op, zodat hij haar net boven de heupen kon vastpakken. Hij zag er wel uit alsof hij vaak meer dan 50 kilo optilde. ZE hield haar hoofd even schuin en begon aan een raas van vragen, ook al was het er niet helemaal de situatie voor. Het kwam simpelweg allemaal in haar op
"Hoe vaak train je eigenlijk? Doe je ook aan krachttraining of boks je meer voor de lol? Met wie doe je het? Hoe lang kan je al gitaar? Speel je ook iets anders? Oh mijn God, ik moet mijn mond echt houden," eindigde ze , half lachend om zichzelf.

Mijn brein breint zoals het breint.

Toen ze binnenkwamen was de mensenmassa enorm, iets dat er voor zorgde dat Dyana's adem bijna weggevaagd werd.
Je zou toch denken dat iemand op de middelbare school grote groepen mensen wel gewend was en er tegen kon, maar Dyana werd nog steeds naar van de hoeveelheid.
"Goed," mompelde ze, haar hand uit de zijne glijdend, "ik ga op zoek naar iets te drinken. Wat wil jij?"

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

"Doe maar hetzelfde als jij neemt, ik ben niet zo kieskeurig," antwoordde hij. Hij zag wel duidelijk dat ze zich niet op haar gemak voelde dus het was nu zijn taak om ervoor te zorgen dat ze niet zou wegvluchten van de menigte.
"Wie is eigenlijk de jarige?" vroeg hij haar terwijl hij zich langzaam door de menigte heen wurmde richting het drinken, ervoor zorgend dat hij genoeg ruimte maakte zodat ze achter hem aan kon lopen zonder constant tegen al die mensen aan te zitten.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Hij knikte en legde zijn handen in haar zij, hij wou vanuit zijn benen beginnen tillen, volgens het boekje, maar ze onderbrak hem. Hij dacht even na en begon toen aan zijn antwoord.
"Een aantal keer per week en vooral voor mijn plezier, het is ook mijn wekelijkse get together met Max, vriend van me. Gitaar? Van mijn 10 of 11 jaar denk ik en ik speel natuurlijk ook akoestisch en piano een beetje, ik ben geen virtuoos maar... Ik kan wel een paar liedjes spelen en zingen natuurlijk", antwoordde hij eerlijk en hij gaf haar een warme glimlach.
"En ik vind het niet erg hoor, als je nu wat over jezelf vertelt mag je me altijd een kruisverhoor geven", zei hij terwijl hij haar optilde en hielp haar met zich optrekken.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

"Eh...," mompelde ze, zich door de mensenmassa heen wurmend. "Een of andere tuthola." Ze sloeg haar hand voor haar mond en kon het niet laten om te grinniken. Dit was misschien niet het beste moment om mensen van haar school te beledigen. "Ik bedoel... El.. Elles, geloof ik? Ik weet het niet, ik ga niet echt om met... dat soort mensen."
Eenmaal een bron van drinken gevonden kon ze eindelijk even stilstaan zonder dat er mensen tegen haar aanduwden. Ze hoorde muziek, maar wat het was wist ze niet, en dat maakte het alleen maar meer een extra prikkel waar ze geen zin in had.
Met een flesopener klikte ze de dop van een bierflesje, om het ding daarna aan Will te geven. Ook het tweede bierflesje werd onthoofd en ze zette het ding aan haar lippen. Wijn was misschien wel lekkerder, maar daar kreeg ze zo'n hoofdpijn van, terwijl bier haar losser en vrolijker maakte.
"Na deze..," ze wreef met de rug van haar hand wat vochtigheid van haar gezicht, "gaan we dansen. Eerst wat moed verzamelen."

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Zijn handen waren warm en aangenaam. Ze had kleine aanrakingen altijd al fijn gevonden en nu was geen uitzondering. Ze wist niet god waarom, maar ze vond het contact altijd iets speciaals en kostbaar, hoe klein en onbenullig ook. Ze had dat nog nooit aan iemand toegegeven en zou dat nu ook niet snel doen, maar dat betekende niet dat ze ervan genoot. Ze vond het zeker niet erg dat hij zijn handen liet liggen terwijl hij antwoord gaf.
Zodra hij haar had opgetild en ze zichzelf op de tak had gehesen, keek ze naar beneden. Ze grinnikte omdat ze nu eens op mensen neerkeek en stond recht. ZE balanceerde gemakkelijk op de tak en riep: "Wat wil je weten?" voor ze verder begon te klimmen. Ze voelde nog net hoe de tak onder haar doorboog, toen Alexander zich er ook op hees.

Mijn brein breint zoals het breint.

Hij trok zich gemakkelijk op en kwam balancerend op zijn voeten, gehurkt en kijkend naar de dame naast hem.
"Io lijkt me een bijnaam? Care to explain? En van turnen alleen trek je je echt niet op zo, PLUS als je echt zo lomp was als je net beweerde, zou je niet in bomen of op gebouwen klimmen, spiderwoman", zei hij grijnzend terwijl hij wachtte tot ze zou doorklimmen en keek haar recht in de ogen aan, althans dat dacht hij, het was een wild gokje in deze schemer.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Io klom een tak hoger zodat ze hem op zijn neus kon tikken.
"You smartypants," zei ze vrolijk, al vond ze het een beetje eng dat hij zo oplettend was en haar zo snel doorhad. Anderzijds liet het zien dat hij echt geïnteresseerd was.
"Io is nochtans een maan van Jupiter én een Griekse mythe, maar je hebt gelijk. Ik heet Iliona, maar mijn broers hebben me altijd Io genoemd en dat vond ik fijner klinken." Ze klom nog een tak, terwijl Alexander haar met gemak volgde. Ze moesten niet veel hoger meer om het dak te bereiken.
"Het antwoord op je tweede vraag zal ik boven wel beantwoorden," zei ze met een knipoog waarvan ze niet zeker was dat hij het kon zien. Ze wist dat het platte dak waar ze gingen eindigen een soort van dakterras was. De hekjes eromheen zouden goed van pas komen. Als ze dan toch alles moest toegeven, zou ze het gewoon meteen laten zien zodat hij haar zou geloven. Ze hoopte wel dat hij niet kwaad of verafschuwd zou reageren.

Mijn brein breint zoals het breint.