Vanbinnen ben ik zo boos op alles en iedereen. Ik ben boos op mijn vader, dat er nooit iets lukt, dat iedereen denkt dat een tweeling één persoon is (en dat zo nodig moet vertellen), me altijd moeite laat doen voor iemand anders maar altijd over mijn grenzen gaat, mijn futloosheid, de wereld, mijn moeder die het zo nodig vindt om alles door te vertellen, de gehele situatie, en dat die speciale iemand niet inzag hoe erg ik hem eigenlijk nodig had en me zomaar verliet, maar ik ben vooral boos op mezelf, omdat je me verliet, ik álles, maar dan echt alles verpest, ik nooit uit mijn woorden kom en mijn hele karakter, mijn gezicht haat.
Maar ik houd die glimlach.
[ bericht aangepast op 29 juni 2015 - 17:03 ]
Don't walk. Run, you sheep, run.