[0] Bad boys love good girls || Speeltopic || 1 - Speeltopics

5 jongens hebben ervoor gekozen om bij een geheime dienst te gaan.
Een geheime dienst die niet zo inzit met een mensen leven.
Ze worden naar een school gestuurd met elk 1 naam in hun gedachten.
De 5 jongens kregen elk een naam van een meisje op deze school.
Deze meiden zijn de uitverkoren.
1 doel: Deze meiden ontvoeren en pijn doen.

Ik zal het een beetje beter uitleggen,

Er zijn dus 5 jongens en 5 meisjes.
De jongens hebben zelf gekozen op bij de geheimde dienst te gaan.
Ze moeten als opdracht naar een school gaan en zich voordoen als normale leerlingen.
Elk hebben ze een naam van een meisje gekregen.
Deze meisjes zijn vanaf hun geboorte gekozen om te sterven op hun 17de als ze niet sterk genoeg zijn.
De jongens moeten eerst de meisjes hun vertrouwen winnen en daarna ontvoeren en doen afzien.
De meiden zullen van niks weten. (Ook de mensen die de meisjes spelen niet)

RPG Regels

- Je moet het leuk vinden om mee te doen en dus blijven schrijven. Ik wil geen ongemotiveerde rpg'ers die al erg snel stoppen.
- Schrijf in algemeen nederlands
- Bestuur geen personages van anderen(, behalve als zo is afgesproken.)
- Geen Mary Sues of Gary Stu's, iedereen heeft zo zijn zwaktes.
- Wees aardig tegen elkaar

HET BEGIN

Het is een normale schooldag voor de meisjes. Voor de jongens is het hun eerste schooldag 'undercover'. Het is maandag.

Rafael - Mia
Alex - Lynn
Blake - Maria
Adam - Jessa
Benjamin - Eléonore

[ bericht aangepast op 12 juni 2015 - 22:27 ]

Eléonore Elisabeth Danver

"Ik hoor bij allebei, Duhh", zeg ik sarcastisch. Ik wist eigenlijk niet echt hoe ik overkwam bij anderen en waar ik bij hoor. Ik wil ook niet echt ergens bij horen. Hij verteld me dat hij ook niet echt zin had in de les. Wat me eigenlijk verwonderd aangezien de meesten nieuwelingen meestal het engeltje willen uitgangen. Maar voor hem was sociaal zijn blijkbaar belangrijker. Wat ik eigenlijk wel snap. Maar zelf zou ik dit niet durven. Ik heb altijd een grote mond maar als het er op aankomt...."Wil je me vertellen wat jouw hier dan brengt?", vraag ik een beetje bang. Ik ben ongelofelijk nieuwsgierig en wil echt zijn verhaal weten. Het liefst van hem zelf. Ik hou van het gevoel om meer te weten dan anderen. Maar waarschijnlijk wist Skylar zijn verhaal al. Haar heb ik daarnet al met hem zien praten. Ik merk nu ook op dat Mia en nog een nieuwe jongen het lokaal verlaten. Wat hebben die gedaan. Ik steek zonder nadenken mijn hand in de lucht voor de leerkracht. "Wat hebben zij verkeerd gedaan?!",vraag ik aan de docent.

[ bericht aangepast op 18 juni 2015 - 17:48 ]

Adam William Holmes

Het meisje tegenover me bevestigde mijn zin in een overdrevenere context. Zeker te laat viel namelijk wel mee. Als ze de les lichtelijk interessant zou vinden, dan zou ze nog makkelijk in kunnen stromen. Maar waarschijnlijk- net zoals ik zou hebben gevonden- vond ze dat de les niet waard. Sterker nog, ze luisterde naar mijn uitnodiging en liet haar tas vallen en plofte naast me neer. Haar naam bezorgde me de rillingen. De blondine heette Jessa. Aan de ene kant was ik blij dat ik mijn slachtoffer zo gemakkelijk gevonden had, sterker nog, zij was naar mij gekomen. Anderzijds was dat jammer, het ging zo makkelijk waardoor het hele proces sneller zou kunnen gaan. En hoewel ik nooit moeite had gehad met stelen of mishandelen, was moorden toch iets anders, ook al was het voor een hoger doel.
'Adam Holmes,' stelde ik me voor en stak mijn hand uit. 'Nieuw op deze school voor als het je nog niet opgevallen was en geboren in Italië. Meer valt er niet te weten.' Ik knikte haar toe. 'En jouw levensverhaal?' Grinnikte ik. 'waar ben je geboren?' Ik keek naar de sportvelden. 'Of ben ik nu te stalkerig? Dat moet je gewoon zeggen hoor,' lachte ik en schonk het meisje een knipoog. Vervolgens gebaarde ik naar het sportveld.
'Wedden dat ik je inmaak met een potje softbal? Ik wed dat je net zoals dat meisje geen bal vang.' Ditmaal grijnsde ik en leunde nonchalant naar achter, terwijl ik mijn zonnebril opzette en mijn arm rustig op het bankje liet hangen. Vanachter mijn zonnebril kon ik iedereen rustig bekijken. Zo zag ik Rafael asociaal luidruchtig staan dansen, waarna een meisje op hem afkwam. Verder kon ik door mijn zonnebril gemakkelijk tegen de zon inkijken en mijn slachtoffer bestuderen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 22:34 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Boneta schreef:

Midden in het refrein van een lied, hoorde ik ineens een heldere meisjesstem meezingen. Ik stopte met dansen en keek op. Mia.
Wat moet ze hier. Ziet ze niet dat ik bezig ben?
Ik liet de muziek aanstaan en stak nog een sigaret op.
'Raf,' zei ze. 'Het spijt me.'
Ze was iets aan het schreeuwen, om zo boven mijn muziek uit te komen. No way dat ik het zachter zou gaan zetten.
Aarzelend stak ze haar hand uit. 'Opnieuw beginnen? Geen moeilijke vragen, gewoon klasgenoten, meer niet.' Een hand ging door haar haar en ze glimlachte kleintjes.
'Ik ben niet zo vergevingsgezind,' begon ik. 'Mensen denken dat 'sorry' een of ander toverwoord is, waardoor alles maar ineens goed is en je verder kan gaat alsof er niks is gebeurd. Als het je echt spijt, neem me dan mee naar een duur restaurant en naar een pretpark of zo.' Dat laatste bromde ik een beetje en nam een hijs van mijn sigaret, waarna ik het uitblies.
Ze gebaarde naar mijn mobiel. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? I like it.' Ze stond er een beetje ongemakkelijk bij.
'Ik heb veel vrije tijd,' zei ik hard om boven mijn muziek uit te komen.
'Als je weer verder wil met dansen, dan ga ik wel. Sorry als ik je gestoord heb,' zei ze, waarna ze aarzelend haar schouders ophaalde en haar gezicht omdraaide, om van de zon te genieten met gesloten ogen.
Niet lang daarna zette ik een salsanummer op mijn telefoon en tikte haar op haar schouder. 'Ik weet het goed gemaakt,' begon ik. 'Dans met me.'
Ik legde mijn handen op haar heupen en trok haar naar me toe. Ik glimlachte.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

De jongen kreeg een blik van herkenning in zijn ogen bij het horen van mijn naam, maar ik besloot dat dat waarschijnlijk mijn verbeelding was. "Adam Holmes." Zei de jongen en stak zijn hand uit, die ik kort schudde. Daarna stak hij een heel verhaal af: Hij was nieuw, geboren in Italië. Ik knikte glimlachend. "Mijn nonna en madre komen uit Italië. Ik ben geboren in San Candido, maar we zijn toen ik 4 was naar Nederland gekomen omdat papa het hier miste. En je bent ontzettend stalkerig, ik word een beetje bang van je." Ik grinnikte zachtjes, en keek toen naar het sportveld waar hij naartoe gebaarde. Na zijn uitdaging schoot ik in de lach. "Oh, it's on." Zei ik lachend waarna ik opstond en naar mijn tas liep. Een beetje beweging op de maandagmorgen kon geen kwaad. De jongen die zichzelf net had voorgesteld als Adam zette zijn zonnebril op. Ik keek om me heen en zag een jongen staan dansen, waarna ik Mia naar hem toe zag lopen. Er waren veel nieuwe jongens vandaag bij gekomen. Vreemd, de meeste mensen stroomden in zodra het schooljaar begon.

---

Spinning around, I'm weightless.

Alexander Jack Halvord

Pas nu merk ik dat de lessen al begonnen zijn. Weer typisch ik. Ik kijk snel op mijn uurrooster naar welk lokaal ik moet. Oh fijn nu vind ik het lokaal ook al niet. Het boeit me niet echt maar het gewoon zo genant om nu binnen te komen. Als ik eindelijk het lokaal gevonden heb neem ik een zucht en klop op de deur en open dan de deur. "Excuseer me dat ik te laat ben", zeg ik tegen de docent en kijk even het lokaal rond. Ik hoop eigenlijk echt dat mijn slachtoffer hier tussen zit. Want ik heb niet veel zin om lang op deze school te blijven. Eerste dag en ik kom al te laat. Welke reputatie zal ik nu wel niet hebben.

(Sorry kort)

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 20:33 ]

Mia Elizabeth Mendes

Zijn antwoord deed me verbazen. Hij was niet vergevingsgezind? Waarvoor moest hij me vergeven? Voor twee boze, kortaffe antwoorden. Achterlijk.
'Ik weet dat 'sorry' geen toverwoord is, ik weet dat sorry geen enkele pijn weghaald, maar ik weet ook dat je je nu ongelofelijk aanstelt. Ik heb je niks aangedaan, behalve een breuk in je ego. Dus ik houd het bij een sorry, die ik meen. En of jij mij vergeeft voor zoiets nietigs, deert mij niet. Wellicht moet je wat vergevingsgezinder worden. Want daarmee kom je verder in het leven dan boos blijven om iets. Je kan namelijk niks meer aan de gebeurtenis veranderen, je kan het enkel accepteren en vergeven. Tja, vergeten doe je het misschien nooit, maar je geeft jezelf de kans verder te leven.' Ik merkte toen ik uitgesproken was, dat dit allang niet meer ging over ons. Dit ging over mijn leven. Ik had niemand vergeven, ik was het al helemaal niet vergeten, maar ik had het wel geaccepteerd en wellicht daardoor ook in een zekere mate vergeven. 'Ik heb geen geld voor een duur restaurant en ik ben niet zo van de pretparken, dus dat gaat hem niet worden. Je mag wel op je eigen kosten een keer komen naar een restaurant in het dorp.' Ik knikte op zijn veel vrije tijd antwoord. Het voelde als een terug pak moment op de één of andere manier. Ik schrok me dood toen een salsanummer klonk, gevolgd door zijn stem en twee handen op mijn heupen. Ik wist niet hoe snel ik hem van me af moest duwen. Met grote angstige ogen staarde ik naar de jongen tegenover me. Zijn twee mannen handen op mijn heupen hadden ervoor gezorgd dat ik terug was in de gymzaal, tussen de gymtoestellen in, schreeuwend om hulp, maar niemand die me hoorde.
'Raak me niet aan,' wist ik enkel uit te brengen en trok mijn zwarte leren jack dicht tegen me aan. Ik was niet in staat om weg te lopen en staarde nog steeds met die grote angstige ogen voor me uit, de gevoelens en beelden van toen weer voor me ogen. Ik was nooit in therapie geweest om erover te praten, simpelweg omdat mijn moeder dat niet kon betalen en het een teken van zwakte was. Ik wilde het er ook niet over hebben, aangezien ik dacht dat ik het wel kon vergeten. Maar dat was een leugen. Er ging geen maand voorbij zonder een nachtmerrie over die vent. Ik kon geen enkele aanraking van het mannelijk geslacht omarmen, aangezien het me beangstigde. Ik had daarom al drie jaar geen man in mijn buurt gehad en zelfs deze uitnodiging om te dansen met Rafael was me al veel te intiem en benauwde me al te veel.

[ bericht aangepast op 18 juni 2015 - 22:49 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Adam William Holmes

Verbaasd keek ik Jessa aan. Ook Italiaans bloed in zich.
'Je maakt een grapje?' reageerde ik verwonderd op haar verhaal. 'Ik voel onze band al!' Enthousiast keek ik haar aan en fronste mijn wenkbrauwen toen ze me vertelde dat ze bang van me werd. Bang van mij? Dat kon ik me niet voorstellen.
'Bang, van mij?' Overdreven gepijnigd en beledigd staarde ik haar aan. 'Dan zou ik maar rennen, want ik ben gevaarlijk,' vertelde ik haar met een serieuze blik. Het was geen leugen, maar door de intentie waarop ik het zei, was het niet geloofwaardig op te vatten. Ik had eigenlijk niet verwacht dat ze vervolgens serieus op mijn uitdaging inging. Of misschien had ik dat juist wel verwacht. Ze leek me een meisje van de uitdagingen, als ik haar zo bekeek. Mijn eerste indruk was ook dat ze geen meisje was dat gestraft moest worden, maar toch was zij mijn slachtoffer. Waarom zou ik niet weten, maar ik wist ook dat ik mezelf die vraag niet moest stellen. Vragen leidde naar gevoel en gevoel leidde naar zwakte. Ik moest haar gewoon zien als een koe die klaar werd gestoomd voor de slachting. Beetje eten en drinken geven, zodat ze er klaar voor was. Ik moest lachen om mijn eigen gedachte en schudde deze van me af. Best ernstig dat ik zo over een mens dacht, maar dat besef probeerde ik weg te duwen. Ik deed het allemaal voor een goed doel. Argwanend keek ik toe hoe ze naar haar tas liep. Nieuwsgierig naar wat ze ging pakken.
'Ga je je al omkleden voor de uitdaging? Ik heb geen sportkleding nodig, maak je hoe dan ook in.' Ik grijnsde naar het meisje voor me en bekeek het sportveld weer. Ik was niet van plan om ook daadwerkelijk met een honkbalknuppel te gaan lopen zwaaien. Sporten was mijn ding, maar om hier nou een beetje balletjes te gaan lopen slaan trok me niet zo. Ik spaarde mijn energie liever voor krachttraining en cardio. Af en toe teamsporten doen was wel lachen, maar niet met mijn slachtoffer op een school. Over die tijd was ik wel heen. Gelukkig.

[ bericht aangepast op 18 juni 2015 - 13:29 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

'Ik weet dat 'sorry' geen toverwoord is, ik weet dat sorry geen enkele pijn weghaald, maar ik weet ook dat je je nu ongelofelijk aanstelt. Ik heb je niks aangedaan, behalve een breuk in je ego. Dus ik houd het bij een sorry, die ik meen. En of jij mij vergeeft voor zoiets nietigs, deert mij niet. Wellicht moet je wat vergevingsgezinder worden. Want daarmee kom je verder in het leven dan boos blijven om iets. Je kan namelijk niks meer aan de gebeurtenis veranderen, je kan het enkel accepteren en vergeven. Tja, vergeten doe je het misschien nooit, maar je geeft jezelf de kans verder te leven.'
Het duurde eventjes voordat alles tot me doordrong. Ik kon alleen niet echt het verband leggen aan wat er tussen ons is gebeurd. Ik nam een wilde gok dat ze het over haar eigen leven had.
'Dit gaat niet over ons, he?' vroeg ik toen. Totdat ik me bedacht dat ik geen 'moeilijke vragen waarop ze geen antwoord wist' meer mocht stellen. 'Sorry, je hoeft geen antwoord te geven en ik weet dat je dat toch niet van plan was.'
Ik keek naar haar gezicht. 'Er is iets gebeurd met jou, dat voel ik aan alles. Hoe jij praat en hoe jij je gedraagt. Maar zoals ik zei, je hoeft het niet te zeggen. En dat wil je toch al niet. Aangezien je me net kent, en je je irriteert aan mijn ego.'
Ik nam nog een paar hijsen van mijn sigaret.

Wanneer ik mijn handen op haar heupen legde, duwde ze die snel weg. Ze keek me aan en ik kon de angst in haar ogen lezen. Nu wist ik het zeker, dat er iets met haar is gebeurd. Diep van binnen voelde ik me schuldig, omdat er in mijn verleden ook dingen met mij zijn gebeurd waarvoor ik bang was. Ik kon me voorstellen hoe ze zich moest voelen.
'Raak me niet aan,' bracht ze uit en ze trok haar zwarte, leren jack dicht tegen haar aan.
'Sorry, Mia. Het spijt me,' zei ik gemeend en ik zette mijn muziek uit.
Ze keek niet naar mij, maar recht voor haar uit. Doodse ogen.
'Als je naar huis wilt gaan, moet je dat doen. Ik zal wel zeggen dat je je niet lekker voelde. Wil je anders iets water?' Ik raapte mijn tas van de grond en bood haar mijn flesje water aan.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Mia Elizabeth Mendes ~ Outfit

Ik zweeg op zijn vermoeden, hoewel ik me wel verplicht voelde om antwoord te geven. Die jongen moest me wel raar vinden nu. Ik glimlachte kleintjes toen hij vertelde dat hij dat toch niet verwacht had.
'Anders kom je een keertje naar het restaurant waar ik werk. Dan eten we wel niet samen, maar dan ben ik er wel,' grinnikte ik en schudde mijn hoofd. 'Dat is een grapje natuurlijk.' Zijn vraag over mijn preek negeerde ik, aangezien die vraag me te dichtbij kwam. Als ik daar antwoord op gaf, dan was ik verplicht om alles te vertellen. Ik slikte om zijn conclusie, maar het was niet zo raar dat hij zijn vermoeden uitsprak en zo makkelijk door me heen had geprikt. Ik wilde het hem best vertellen, aangezien hij de geruchten toch ooit wel zou horen. Ik zuchtte diep en liet mijn leren jack weer zakken. Zwijgend keek ik toe hoe hij een paar hijsen nam van zijn sigaret. Ik had nog nooit gerookt. Dat dan niet.
Eindelijk ging de muziek uit, ik kreeg er namelijk hoofdpijn van, maar dat kan ook komen door mijn gepieker. Zijn excuses klonk gemeend, dus glimlachte ik kleintjes naar hem en liet alle gedachtes varen. Ik ging het hem vertellen. Hij zou het toch wel horen van een ander.
'Nee, ik hoef niet naar huis. Daar beginnen alle zorgen juist.' Ik keek de jongen voor me aan. Het nieuwe probleem is dat ik niet wist waar ik moest beginnen met mijn levensverhaal. 'Ik vertel je maar gewoon wat er emotioneel en psychisch mis met mij is, aangezien je het anders wel van een ander te horen krijgt en ik wil liever dat je het echte verhaal hoort,' vertelde ik de jongen. 'De geruchten hebben de waarheid nogal verdraaid, dus ik wil niet dat je nog raardere dingen van me gaat denken daardoor.' Ik trok mijn leren jack aan en streek mijn witte rokje glad, waarna ik ongemakkelijk naar mijn witte allstars keek. Ik was vandaag helemaal in het wit, waardoor Rafael me misschien wel saai vond.
'Goed,' begon ik mijn verhaal en keek op naar de jongen voor me. 'Toen ik twaalf was verliet mijn vader ons, zonder een reden te geven. Achteraf blijkt dat hij een nieuw gezin had. Het kwam voor zowel mij en mijn moeder als een klap. Mijn moeder werd een alcohollist en is dat tot de dag van vandaag. Ik ging aan de pillen en was daardoor nog een probleem kind die hier op school veel steun en hulp nodig had. De gymleraar was een jaar lang altijd aardig voor me, matste me en gaf me altijd voldoendes zonder dat ik iets deed. Aan het eind van het jaar moest ik om 5 uur terugkomen. Hij wilde met me praten. Ik vertrouwde hem...' Mijn stem zweefde door de lucht, waardoor ik vlug om me heen keek. Een onbekende jongen stond met Jessa, maar verder was het plein verlaten.
'Nou ja... Laten we zeggen dat hij zijn behoeftes had,' mompelde ik en sloeg mijn armen ongemakkelijk over elkaar. 'Dat is wat mij deed schrikken net.' Ik pakte het flesje water aan en nam een grote slok. 'En o ja... Ik heb in coma gelegen, doordat de XTC vergiftigd was.' Ik keek de jongen kort aan. Het verbaasde me dat ik dit allemaal zo emotieloos kon vertellen. Het was een van de weinige keren dat ik alles vertelde, maar ik hoopte dat hij nu stopte met vragen en mijn volkomen onverwachte reacties enigszins kon begrijpen. Ik hoopte het. Misschien zette hij het nu wel op een rennen, omdat hij niks met me te maken wilde hebben. Ook goed. Al weet ik dat me dat diep vanbinnen hard zou raken. Ergens had ik hem in vertrouwen genomen, anders zou ik dit nooit vertellen. Toch?

[ bericht aangepast op 17 juni 2015 - 17:24 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Blake Elliot Murrey
Het licht kruipt door het gordijn en zodra ik het voel weet ik dat ik te laat ben. Ik wordt nooit voor een bepaalde tijd wakker zonder wekker en dit is een voorbeeld daarvan. Ik ben te laat. Het boeide me dan ook meteen vrij weinig. Ik zat toch al niet meer op school en dit was voor een missie en om eerlijk te zijn hadden meiden vaak niets tegen een badboy. Ik had school al eens gehaald met vlag en wimpel, met niets lager dan een 7,5 gemiddeld en dat was goed genoeg voor mij. Dit zou een eitje worden. Ik stap uit mijn bed en haal mijn handen door mijn haren. Ik voel een lichte stoppel op mijn gezicht komen, maar hij was als ik snel een blik werp in de spiegel niet bepaald zichtbaar. Ik open mijn kast en doe een donkerblauwe spijkerbroek aan, een witte v-half t-shirt dat strak op mijn huid staat en een leren jasje erbovenop. Ik doe er zwarte Nikes onder aan en pak mijn zwarte tas die ik over mijn schouder gooi. Ik geeuw nog een keer en kijk in mijn spiegel. Mijn eigen groene ogen boren in het spiegelbeeld en ik bekijk mezelf even. Niet slecht, al zei ik het zelf. Ik loop naar de keuken, pak een appel en was hem snel af waarna ik er een bijt uit neem. Ik pak mijn portemonnee en stop hem in mijn achterzak. Ik pak ook mijn autosleutels, maar twijfel of ik wel de gewenste leeftijd zou lijken als ik dat deed. Ik deed het toch wel en loop naar buiten. ik doe de sleutel in het slot van mijn Ford Mustang uit 1967. Deze auto was van mijn vader geweest en mijn moeder wist van mijn voorliefde voor de auto en dus gaf ze hem aan mij iets waarvoor ik haar nooit genoeg voor kan bedanken. Ik ga zitten, doe mijn tas op de passagiersstoel, en start de motor. Ik rij weg en kijk op mijn klok, de eerste les was overduidelijk al begonnen en ik was dik te laat. Ik zucht even en kom al snel aan op school. De middelbare school.... Wat een pijn in de aars was dat. Was ik er vanaf en dan kom ik er weer terug in. Dit deed me echter wel denken aan 21 jumpstreet, maar dat ter zijde. De school leek van de buitenkant wat verlaten, maar ik wist dat iedereen zich in zijn of haar les begaf. Ik had geschiedenis als ik het correct had, maar ik liep eerst naar mijn kluis. Ik deed al mijn overige boeken die ik op het moment niet nodig had in mijn kluis. Ik zucht even aangezien ik tegenop zag tegen het feit dat ik weer lessen moest gaan volgen over dingen die ik al wist, of misschien zelfs beter wist dan de leraar zelf. Ik loop naar het geschiedenis lokaal dat ik kan zien op mijn mobiel en open de deur. De leraar kijkt meteen op samen met een aantal leerlingen. ik had geen idee of mijn slachtoffer hier in dit lokaal zat aangezien ik het niet snel genoeg kon overzien tot de lerares tegen me begon te praten.
"Jongeman vanwaar zo laat? Weet je niet hoe laat school begint." Zegt ze geïrriteerd. Ik rol even snel mijn ogen.
"Jawel mevrouw, maar ziet u ik had gewoon weinig zin in u les. Zoals u ziet heb ik uiteindelijk wel moeite gedaan om te komen dus ik ga nu zitten.' Zeg ik terwijl ik naar binnen loop en bij een leeg tafeltje mijn tas neer laat ploffen en ik ga zitten.

{Blake is free to be talked to by anyone}

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

Ze zweeg op mijn vermoeden, waardoor ik wist dat ik gelijk had. Een kleine glimlach sierde haar gezicht, toen ik vertelde dat ik dat toch niet had verwacht.
'Anders kom je een keertje naar het restaurant waar ik werk. Dan eten we wel niet samen, maar dan ben ik er wel,' grinnikte ze.
Ik trok een wenkbrauw op. Waarom zou ik moeten komen als we niet eens samen kunnen eten.
'Dat is een grapje, natuurlijk.'
'Was het een grapje dat ik langs moet komen, of dat we niet samen gaan eten?' begon ik twijfelend. 'Of je komt vanavond naar mijn appartement en zal ik voor je koken. Gewoon als klasgenoten, misschien vrienden. Meer niet,' zei ik er maar meteen achter, voordat ze weer boos werd of zo.
Ik gooide mijn sigaret op de grond en trapte deze uit. Toen zag ik Blake het schoolplein oplopen, te laat. Ik grinnikte.

'Nee, ik hoef niet naar huis. Daar beginnen alle zorgen juist.'
Ik trok een wenkbrauw omhoog en stak nog een sigaret op. Ja, ik ben echt een kettingroker.
'Ik vertel je maar gewoon wat er emotioneel en psychisch mis met mij is, aangezien je het anders wel van een ander te horen krijgt en ik wil liever dat je het echte verhaal hoort,' vertelde ze.
Ik trok haar aan haar pols mee en ging zitten op een bankje iets verderop.
'Okay, tell me.'
'De geruchten hebben de waarheid nogal verdraaid, dus ik wil niet dat je nog raardere dingen van me gaat denken daardoor.'
'Nee, natuurlijk niet.'
Ze trok haar kleren recht, waarna ze ongemakkelijk naar haar witte gympen keek.
'Goed,' begon ze en keek naar me. 'Toen ik twaalf was verliet mijn vader ons, zonder een reden te geven. Achteraf bleek dat hij een nieuw gezin had. Het kwam voor zowel mij en mijn moeder als een klap. Mijn moeder werd een alcohollist en is dat tot de dag van vandaag. Ik ging aan de pillen en was daardoor nog een probleem kind die hier op school veel steun en hulp nodig had. De gymleraar was een jaar lang altijd aardig voor me, matste me en gaf me altijd voldoendes zonder dat ik iets deed. Aan het eind van het jaar moest ik om 5 uur terugkomen. Hij wilde met me praten. Ik vertrouwde hem...'
Ik wist waar dit naartoe zou gaan. Ik wilde als een gebaar van troost mijn hand op haar schouder leggen, maar dat deed ik niet. Wat een smeerlap is die gymleraar!
'Nou ja... Laten we zeggen dat hij zijn behoeftes had,' mompelde ze en sloeg haar armen over elkaar. 'Dat is wat mij deed schrikken net.'
Ik knikte begrijpelijk. 'Het spijt me, van dat ik je net aanraakte.'
Ze nam het flesje water aan en nam een flinke slok. 'En o ja... Ik heb in coma gelegen, doordat de XTC vergiftigd was.'
Ze keek me aan en ik keek terug. Eigenlijk wist ik altijd op alles een antwoord, maar nu was ik stil, niet wetend wat ik moest zeggen.
'Maar uhm.. ben je nu weer clean? En is die gymleraar hier nog? Want ik zweer het je..!' woede kwam in mij naar boven. Hoe durft hij wel misbruik te maken van een meisje in zo'n situatie.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

---

Benjamin 'Ben' Malvarma

---

---

"Ik hoor bij allebei, Duhh", zegt ze sarcastisch en ik lach.
Als ik zeg dat ik ook geen zin in de les heb, lijkt ze verbaasd. Blijkbaar zou ik als nieuweling braaf moeten zijn en netjes naar de lessen moet luisteren. Nou, dat wil ik niet. Voor de tweede keer alles moeten aanhoren en moeten doen alsof je oplet, dat was nou niet bepaald wat ik als leuk zou ervaren.
"Wil je me vertellen wat jouw hier dan brengt?", vraagt ze een beetje angstig. Blijkbaar heb ik haar met mijn reactie over mijn leeftijd afgeschrikt en met moeite weet ik te glimlachen. Dit gaat haar eigenlijk nog steeds niet aan en komt nog steeds op mijn leeftijd uit. Het is dat ik Skylar mijn verhaal al verteld heb en dat ik ervoor moet zorgen dat ze me gaat vertrouwen, anders zou ik niet hebben geantwoord. Het feit dat ik het verhaal bedacht heb, helpt ook wel om mijn tegenzin iets te verkleinen.
"Ik wilde toch maar eens mijn diploma gaan halen dus toen ging ik hier maar heen," antwoord ik.
"Wat hebben zij verkeerd gedaan?!",vraagt ze aan de docent als ze ziet dat Rafael en een meisje weggaan. De docent negeert haar en gaat door met zijn les, terwijl hij doet alsof er niemand aan het praten is.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Mia Elizabeth Mendes ~ Outfit

'Allebei,' beantwoorde ik op zijn vraag en grinnikte. ''Voor nu dan. Je hoeft zeker niet te komen. Liever niet zelfs.' Ik glimlachte kleintjes en staarde de jongen voor me aan. Nodigde hij me nou uit? Aarzelend beet ik op mijn lip en keek toe hoe hij zijn sigaret uittrapte.
'Ik wil best mee, op één voorwaarde en ik weet dat ik geen recht heb om dat van je te verlangen, maar ik ga alleen mee als je minder rookt. Je gaat ervan stinken uit je mond, je krijgt er gele tanden van en het gaat in je zitten, als je snapt wat ik bedoel. Dat is zonde van je uiterlijk.' Ik zei het niet op een kritische toon, het was alleen als tip bedoeld, aangezien ik het redelijk smerig vond en zelf niet zou kiezen voor een vriendje die een rookverslaving had - als ik al ooit een vriendje wilde. 'Bovendien is het geldverspilling.' Ik schonk hem nog een glimlach, maar kon niet helpen dat ik schrok toen hij me mee trok naar een bankje. We namen plaats en hij luisterde naar mijn verhaal. Hij leek me niet te veroordelen en hij raakte me ook niet aan. De meeste mensen trokken me gelijk in een knuffel, maar hij niet en eigenlijk vond ik dat wel fijn.
'Je hoeft je excuses niet aan te bieden, elk ander meisje had het goed gevonden. Jij kan er niks aandoen dat ik zo mislukt ben.' Ik haalde mijn schouders om en speelde opnieuw met mijn armbandje. Hij keek me aan zonder iets te zeggen. Aan de ene kant voelde de stilte fijn aan, maar anderzijds bracht het ongemakkelijkheid met zich mee. Waarom reageerde hij niet? Wat dacht hij? En hoe dacht hij over mij? De vraag die hij me stelde leek hij zelf ongemakkelijk te vinden, maar ik was blij dat hij iets durfde te zeggen.
'Ja, ik ben 100% clean. Wil niet nog een keer een bijna doodervaring meemaken.' De woedde die in zijn stem weerspiegeld werd deed me glimlachen. Geruststellend legde ik mijn hand op zijn onderarm. 'Hij is ontslagen en wordt in de gaten gehouden. Maak je geen zorgen. Hij zal me niet meer lastigvallen.' Dat was deels de waarheid. Hij viel me niet meer lastig, althans, overdag niet. In mijn dromen was hij nog genoeg aanwezig. 'Ik ben bijna hersteld, bijna.' Met die woorden liet ik hem weer los en liet mijn handen rusten op mijn schoot. De zon en het geluid van de vogels stelde me gerust en lieten me genieten van deze dag, ook al was het maandag. Het geschreeuw van de kinderen op het sportveld gaven me afleiding, waardoor ik niet alleen was met mijn gedachtes. Ik was sowieso niet alleen met mijn gedachtes, want Rafael zat naast me. En eigenlijk vond ik dat wel fijn.
'Als je naar iemand anders wil, is dat goed hoor. Je hoeft niet bij mij te blijven.' Onzeker keek ik de jongen naast me weer aan.

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

"Nee, tuurlijk niet, tonto." Grinnikte ik, "voelde je die nog niet toen je me voor het eerst zag dan? Geen liefde op het eerste gezicht? Beetje jammer." Ik grinnikte om zijn opmerking, hij - gevaarlijk? Ja vast. "Mijn 2 jaar oude boemer is nog gevaarlijker dan jij." Adam maakte nog steeds geen aanstalten om op te staan, dus misschien nam hij de uitdaging toch niet zo serieus. Bummer, ik had niet zo veel zin om saai op een bankje te blijven zitten. Adam lachte weer om iets wat ik duidelijk niet had meegekregen, en weer liet ik het schieten. "Ga je je al omkleden voor de uitdaging? Ik heb geen sportkleding nodig, maak je hoe dan ook in." Ik trok een wenkbrauw op. "Overleef je dat dan, als ik me voor je ogen omkleed?" Ik knipoogde lacherig en pakte de restanten van de kapotte telefoon uit mijn tas.

---

Spinning around, I'm weightless.

Eléonore Elisabeth Danver

"Ja, negeer me dan maar", sis ik naar de docent die me gewoon negeert. Oh, de middelbare school! Wat haat ik dit toch! Ben twijfelt even maar antwoord dan wel op mijn vraag: "Ik wilde toch maar eens mijn diploma gaan halen dus toen ging ik hier maar heen," Misschien vindt hij het irritant of zo dat ik zoveel vragen stel. Maar ik wil gewoon snel een beeld van iemand krijgen en dat kan ik alleen door vragen te stellen. "Wow! Ik ga al blij zijn als ik hier weg ben!", zeg ik. Dit meende ik. Soms kwam ik hier echt gek. Niet alleen de docenten en de leerstof maar ook gewoon al de drama. Mijn leven is soms echt zoals in een serie. Mijn ouders zeggen dan telkens dat dit de beste tijd van mij leven is. Niet dus! Dat had ik maar gehoopt. "Ik heb respect voor je!", zeg ik gemeend. Dat hij hier nog twee jaar of zo wil zitten. Ik zou het helemaal niet doen.

[ bericht aangepast op 18 juni 2015 - 17:55 ]