[0] Bad boys love good girls || Speeltopic || 1 - Speeltopics

5 jongens hebben ervoor gekozen om bij een geheime dienst te gaan.
Een geheime dienst die niet zo inzit met een mensen leven.
Ze worden naar een school gestuurd met elk 1 naam in hun gedachten.
De 5 jongens kregen elk een naam van een meisje op deze school.
Deze meiden zijn de uitverkoren.
1 doel: Deze meiden ontvoeren en pijn doen.

Ik zal het een beetje beter uitleggen,

Er zijn dus 5 jongens en 5 meisjes.
De jongens hebben zelf gekozen op bij de geheimde dienst te gaan.
Ze moeten als opdracht naar een school gaan en zich voordoen als normale leerlingen.
Elk hebben ze een naam van een meisje gekregen.
Deze meisjes zijn vanaf hun geboorte gekozen om te sterven op hun 17de als ze niet sterk genoeg zijn.
De jongens moeten eerst de meisjes hun vertrouwen winnen en daarna ontvoeren en doen afzien.
De meiden zullen van niks weten. (Ook de mensen die de meisjes spelen niet)

RPG Regels

- Je moet het leuk vinden om mee te doen en dus blijven schrijven. Ik wil geen ongemotiveerde rpg'ers die al erg snel stoppen.
- Schrijf in algemeen nederlands
- Bestuur geen personages van anderen(, behalve als zo is afgesproken.)
- Geen Mary Sues of Gary Stu's, iedereen heeft zo zijn zwaktes.
- Wees aardig tegen elkaar

HET BEGIN

Het is een normale schooldag voor de meisjes. Voor de jongens is het hun eerste schooldag 'undercover'. Het is maandag.

Rafael - Mia
Alex - Lynn
Blake - Maria
Adam - Jessa
Benjamin - Eléonore

[ bericht aangepast op 12 juni 2015 - 22:27 ]

Nadat ik aan de kant was gestapt voor het meisje, zag ik dat Benjamin achter haar aankwam. Ik had nooit echt een klik met Benjamin gehad.
Een sarcastische lach kwam uit zijn mond, wat hij probeerde te verbergen door er een slechte hoest van te maken.
'Vond je dat grappig ja?' beet ik hem toe.

'Dus jij bent ook al nieuw?' vroeg het meisje verbaast.
'Ja,' knikte ik. 'Dat klopt. Rafael, tot uw dienst.'
Ik haalde mijn agenda uit mijn tas, die schaars gevuld was. Ik was namelijk niet echt een domme jongen. Ik had bijna een fotografisch geheugen, dus ik onthield dingen al snel en was te lui alles op te schrijven. Het enige wat ik in mijn tas had, was mijn agenda, wat water om te drinken, gezonde snacks zoals komkommer en paprika, mijn sigaretten, parfum en oordopjes.
'Maar natuurlijk, ik wijs Ben -' ze knikte even naar Benjamin. '- ook al de weg naar het lokaal, dus als je wilt, mag je meelopen,' glimlachte ze vriendelijk.
Ze deed haar jas uit, om deze in haar kluisje te doen en sloot haar kluisje weer.
Zelf hield ik mijn zwarte leren jack maar aan en mijn zonnebril hing ik achter mijn witte V-hals shirt.
'Dus... Wat is jullie eerste les en welk lokaal? Als we niet in dezelfde klas zitten, kan ik jullie alsnog het lokaal aanwijzen,' glimlachte ze. Ze haalde haar schouders op en keek ons afwachtend aan.

Ik opende mijn agenda en bladerde naar het rooster.
'Ik heb Geschiedenis in lokaal 2.08?' zei ik vragend en keek haar aan.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

---

Benjamin 'Ben' Malvarma

---

---

"Vond je dat grappig ja?" bijt Rafael me toe als ik zo subtiel mogelijk mijn lach probeer te verbergen. We hebben het nooit kunnen vinden en dat gaat waarschijnlijk ook niet veranderen.
"Natuurlijk niet," antwoord ik hem terwijl ik hem emotieloos aankijk. Mijn stem klinkt redelijk neutraal maar wel ket een dreigende ondertoon. Hij denkt misschien dat hij heel wat is, maar hij moet niet vergeten dat ik niet zomaar iemand ben die hij zo kan domineren.

'Dus jij bent ook al nieuw?' vraagt Skylar hem. Hij bevestigt dit en stelt zich voor als Rafael, waarna ze knikt om zijn vraag te beantwoorden. "Maar natuurlijk, ik wijs Ben ook al de weg naar het lokaal dus als je wilt mag je meelopen." Ondertussen knikt ze naar mij, aangezien zij natuurlijk niet weet dat wij elkaar allang kennen. Ik kijk even naar Rafael. Wat moet hij balen dat ik er ook bij ben.
"Dus..." begint ze. "Wat is jullie eerste les en welk lokaal? Als we niet in dezelfde klas zitten kan ik jullie alsnog het lokaal aanwijzen."
Rafael pakte zijn agenda en keek naar zijn rooster.
"Ik heb Geschiedenis in lokaal 2.08?" zegt hij vervolgens vragend.
"Ik ook denk ik," meld ik. Fijn, niet alleen weer naar school maar dan ook nog met mijn 'grote vriend' Rafael.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

      'Vond je dat grappig ja?' hoor ik Rafael – Benjamin en verbaasd kijk ik heen en weer tussen de twee jongens die beide een stuk langer zijn dan ik.
'Natuurlijk niet,' hoor ik Benjamin dan emotieloos antwoorden maar hoor een donker randje waardoor ik even slik en mijn blik afwend, gezellig, ik sta hier tussen twee vuren die elkaar – dacht ik dan – nooit hebben gezien en als twee vijanden tegen over elkaar staan. Ik besluit het te negeren en verder te gaan met mijn boeken.

• • •

'Ja,' knikt hij dan als ik vraag of hij nieuw is. 'Dat klopt. Rafael, tot uw dienst.' ik glimlach en knik.
'Aangenaam, Rafael, ik ben Skylar, ook wel Sky,' glimlach ik vriendelijk en zie hoe hij zijn agenda erbij pakt terwijl ik mijn kluisje dicht doe en hij vraagt of ik hem de weg kan wijzen. Ik zeg natuurlijk ja, anders zou ik wel heel erg bitchy zijn en vraag hem, en Benjamin wat hun eerste les is. Rafael bladert even in zijn agenda voordat hij zich weer tot mij wendt.
'Ik heb Geschiedenis in lokaal 2.08?' vraagt hij dan en hij kijkt me vragend aan.
'Ik ook denk ik,' meldt Benjamin en ik knik.
'Nou jullie hebben geluk, ik ook,' grijns ik even en leg dan het lokaal systeem uit. 'Eigenlijk is het vrij simpel hier, de twee, in dit geval, staat voor de verdieping en het nummer erachter voor het lokaal.' leg ik uit en loop richting de trap en kijk even om of ze mij volgen, anders zou dat ook wel weer heel handig zijn, als ik ze onderweg kwijtraak ofzoiets.
'Je hebt een centrale trap, dat is deze en nog wat andere trappen aan de zijkanten van de school, allemaal gaan ze gewoon helemaal tot boven dus ik denk dat je niet echt kan verdwalen,' stel ik ze glimlachend gerust terwijl ik de trap op begin te lopen.

[ bericht aangepast op 13 juni 2015 - 22:59 ]

---

I just caught the wave in your eyes

'Natuurlijk niet,' antwoordde Benjamin.
'Wil je dan alsjeblieft die sarcastische kuch achterwege laten?' vroeg ik hem nep-aardig. Idioot.
Het meisje stond ongemakkelijk tussen ons in en wendde haar blik af, waarna ze verder ging met haar boeken.

Het meisje glimlachte, na mijn uitval tegen Benjamin, toen ik me voorstelde. 'Aangenaam, Rafael, ik ben Skylar, ook wel Sky,' glimlachte ze vriendelijk.
Oke, het is dus niet mijn meisje, maar alsnog een optie om om mijn vinger te winden, ik bedoel, ze ziet er niet verkeerd uit.

Ik gaf hem nog een vuile blik en ik stopte mijn agenda terug in mijn tas, toen ik had bekeken in welk leslokaal ik mijn les had.
'Ik ook, denk ik,' zei Benjamin toen ik zei in welk lokaal hij les had.
'Nou, dan hebben jullie geluk! Ik ook,' grijnsde Skylar.
'Wat je een geluk noemt,' mompelde ik en rolde mijn ogen, doelend op Benjamin. 'Maar het is wel interessant als het over martelwapens gaat van vroeger,' zei ik donker.
'Eigenlijk is het vrij simpel hier, de twee, in dit geval, staat voor de verdieping en het nummer erachter voor het lokaal,' zei ze terwijl ze ons voorging naar de trap.
Ik knikte begrijpend en achtervolgde haar.
'Je hebt een centrale trap, dat is deze en nog wat andere trappen aan de zijkanten van de school, allemaal gaan ze gewoon helemaal tot boven dus ik denk dat je niet echt kan verdwalen,' stelde ze ons glimlachend gerust, terwijl ze de trap opliep.

'Oke, thanks voor de uitleg,' zei ik en begon in mijn eentje de trap op te lopen.
Op de tweede verdieping bleef ik staan en keek op het bordje, dat aangaf dat lokaal 8 rechtsaf was.
Ik liep naar het lokaal en trad het binnen. Ik zocht een plaatsje achterin en gooide mijn tas op de tafel, waarna ik mezelf settelde en op de stoel ging hangen.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Mia Elizabeth Mendes

Het duurde niet lang voordat ik mijn huiswerk wiskunde af had, ik had het nooit lastig gevonden in tegenstelling tot economie. Ik klapte mijn boeken dicht en bekeek op mijn mobiel mijn rooster, ook al wist ik waar ik les had. Opgetogen ging ik op weg naar mijn eerste les, geschiedenis. Mijn favoriete vak waar ik een acht gemiddeld voor stond. Het was een vak die me nooit in de steek liet. Het kostte me moeite om niet naar boven te sprinten. Hoewel ik normaal altijd de eerste was, waardoor ik standaard achteraan bij het raam zat, was dat niet het geval. Ik herkende de jongen van buiten en fronste mijn wenkbrauwen.
'Goedemorgen meneer,' begroette ik mijn favoriete docent en liep richting de achterste tafels, waar ik altijd zat, in mijn eentje of met iemand. Ergens had ik de neiging om de onbekende weg te jagen, maar ik besloot de keuze aan hem te laten. '
'Dit is mijn vaste plek, dus als je er geen problemen mee hebt, ga ik naast je zitten. Mag ik bij het raam? Dat vind ik fijn.' De jongen kon dit raar opvatten, misschien typeerde hij me nu wel als idioot, maar het deerde me niet. Het was mijn plekje. Bij het raam kon ik wegdromen bij de geschiedenis en me inbeelden hoe het in die tijd was. Bij het raam kon ik mensen bestuderen. Het gaf me rust. Ik glimlachte kleintjes, waarna ik ongemakkelijk mijn rugzak op tafel legde. ongeacht van het antwoord.
'Sorry als het raar klinkt,' mompelde ik de jongen toe. 'Ben niet gewend om de tweede te zijn.' Ik begon mijn spullen uit te pakken en sloeg mijn boeken open. Hoewel het misschien vriendelijk was om hem in te lichten waar we ons bevonden in het boek, had ik geen behoefte om vriendelijk te doen tegen een onbekende jongen. Vriendelijkheid leidde naar vertrouwen en vertrouwen leidde naar zwakte. Ik vertrouwde mijn vader, maar hij deed me meer pijn dan iemand ooit gedaan had. Ik vertrouwde mijn gymleraar, maar het enige waar hij op uit was, was het aanraken van mijn lichaam. Elk deel. Ik zuchtte diep en speelde met mijn armbandje die ik op mijn twaalfde van mijn vader had gekregen. Een diepe zucht ontglipte me, waarna ik me losmaakte van de laatste herinnering met mijn vader. Ik rechtte mijn rug, maakte van mijn lange bruine haren een hoge staart.
'Sorry nog van het uitschelden.' Ik excuseerde mezelf alleen, omdat ik geen zin had in vijanden op een maandag. Bovendien was hij nieuw en ik wilde hem geen slecht gevoel geven. Ook al was hij een jongen.

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

---

Benjamin 'Ben' Malvarma

---

---

"Wil je dan alsjeblieft die sarcastische nep-kuch weglaten?" vraagt Rafael zogenaamd heel vriendelijk.
"Maar natuuuurlijk," zeg ik overdreven vriendelijk. "Je vraagt het immers zó vriendelijk." Hij moet niet denken dat hij dit gaat winnen.

'Nou jullie hebben geluk, ik ook,' zegt Skylar met een grijns als ze hoort waar we les hebben.
"Wat je een geluk noemt," mompelt Rafael, overduidelijk op mij doelend.
'Maar het is wel interessant als het over martelwapens gaat van vroeger,"
"Dat is mijn specialiteit. Ik kan je wel een keer een demonstratie geven," antwoord ik hem terwijl ik mijn neutrale houding laat varen en hem nu simpelweg bedreig. Als hij het zo wil spelen, zal hij het zo krijgen ook.

'Eigenlijk is het vrij simpel hier, de twee, in dit geval, staat voor de verdieping en het nummer erachter voor het lokaal.' legt Skylar uit en ze begint richting de trap te lopen. Ik volg haar. Het systeem lijkt me ook niet heel moeilijk en ik zou het ongetwijfeld zelf ook wel kunnen vinden, maar het is altijd handig om een insider aan je kant te hebben.
'Je hebt een centrale trap, dat is deze en nog wat andere trappen aan de zijkanten van de school, allemaal gaan ze gewoon helemaal tot boven dus ik denk dat je niet echt kan verdwalen,' zegt ze vervolgens met een glimlach.
'Oke, thanks voor de uitleg,' zegt Rafael en hij liep vast de trap op. Mooi, die ben je beter kwijt dan rijk.
"Dat maakt het systeem een stuk duidelijker, bedankt," zeg ik tegen Skylar terwijl ik mijn dreigende houding laat varen. Het is niet mijn bedoeling haar af te schrikken.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

      'Wil je dan alsjeblieft die sarcastische nep-kuch weglaten?' hoor ik Rafael vriendelijk vragen – hoewel vriendelijk, iets in zijn toon gaf me de kriebels.
'Maar natuuuurlijk,' antwoordt Benjamin dan, ook zo 'vriendelijk'. 'Je vraagt het immers zó vriendelijk.' voegt hij eraan toe en ik kijk even omhoog naar de hemel, kon ik nu maar verdwijnen of zo. Misschien kan ik nu wel gewoon weglopen? Oh wacht nee, toch niet, want ik zou hun de weg wijzen, fijn.

• • •

'Wat je een geluk noemt,' hoor ik hem mompelen wanneer er duidelijk wordt gemaakt dat we alledrie geschiedenis hebben en ik frons even en kijk hem vreemd aan. 'Maar het is wel interessant als het over martelwapens gaat van vroeger.' hoor ik hem dan donker zeggen en ik voel me alweer ongemakkelijk, deze jongen is ook niet erg vrolijk vandaag.
'Dat is mijn specialiteit. Ik kan je wel een keer een demonstratie geven,' antwoordt Benjamin hem dan droog en ik kijk hun beide even aan en zucht dan even voordat ik toch even fel zeg:
'We gaan hier nu niemand martelen, nooit niet en laten we nu stoppen met dit domme gedoe,' mopper ik voordat ik hun het systeem uitleg en richting de trap loop, beide volgen ze me.

• • •

'Oke, thanks voor de uitleg,' zegt Rafael dan als ik klaar ben en ik kijk hem even verwonderd na als hij gewoon wegloopt en zelf de trap op loopt.
'Uhm graag gedaan, fijne dag nog!' roep ik hem na voordat ik me tot Benjamin richt terwijl we de gang van de tweede verdieping oplopen. 'Nou die was vrolijk, ken je hem ofzo?' vraag ik iet wat verwonderd.
'Dat maakt het systeem een stuk duidelijker, bedankt,' bedankt hij me dan, zonder weg te lopen in tegenstelling tot Rafael. Zijn dreigende houding is ook gelijk verdwenen en het voelt gelijk weer wat prettiger bij hem in de buurt te zijn.
'Graag gedaan, het is dit lokaal,' ik glimlach naar hem en doe de deur open en laat hem voorgaan en wil hem net achterna de ruimte inlopen als mijn oog valt op een jongen, alweer. Deze lijkt nogal verdwaald te zijn want hij kijkt nogal hulpeloos rond, opent van allerlei deuren en kijkt telkens in zijn agenda.
'Ik zie je zo,' zeg ik nog even tegen Benjamin voordat ik de deur weer dichtdoe en richting de jongen loop.
'Hey sorry als ik je stoor,' begin en glimlach naar hem. 'Maar ben je soms verdwaald? Zo ja, dan kan ik je deze wel even wijzen.' voeg ik er vriendelijk aan toe en wijs even naar de deur die hij had geopend die leidt naar een bezemkast, wat mij nou niet echt zijn doel lijkt op dit moment.

[ bericht aangepast op 13 juni 2015 - 23:26 ]

---

I just caught the wave in your eyes

[reageer morgenochtend oke? ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

'Maar natuuuuuurlijk,' begon Benjamin me op dezelfde manier aan te spreken. 'Je vraagt het immers zó vriendelijk.'
Ik rolde met mijn ogen. 'Ja, want ik ben ook heel vriendelijk, not,' zei ik sarcastisch.
'Dat is mijn specialiteit. Ik kan je wel een keer een demonstratie geven,' zei Benjamin op mijn martelverhaal.
'Oh, graag. Iets met scherpe messen? Want dat is echt mijn ding, wil jij daar graag een demonstratie van krijgen? Op maandagen doe ik het gratis,' beet ik hem toe.
'We gaan hier nu niemand martelen, nooit niet en laten we nu stoppen met dit domme gedoe,' mopperde Skylar.
Ik rolde mijn ogen. 'Oke edelachtbare.'

• • •

Nadat ik de trap op was gerend, had ik Benjamin nog hard tegen zijn schouder aangebeukt. Wat dacht die idioot wel niet.

• • •

'Goedemorgen meneer,' begroette iemand de docent. Zelfs ik had de man niet begroet. Toen de man naar me keek, nadat hij het meisje had teruggegroet, stak ik mijn hand naar hem op.
Ik herkende het meisje van vanochtend.
'Dit is mijn vaste plek, dus als je er geen problemen mee hebt, ga ik naast je zitten. Mag ik bij het raam? Dat vind ik fijn.'
Ik keek op. 'Goedemorgen mevrouw met haast. Neem je het nog terug van wat je vanochtend tegen me zei?'
Ze glimlachte kleintjes, waarna ze ongemakkelijk haar tas op de tafel legde.
'Sorry als het raar klinkt,' mompelde ze. 'Ik ben niet gewend op de tweede te zijn.'
Onbegrijpelijk keek ik haar aan.
'Sorry nog, van het uitschelden,' excuseerde ze haarzelf.
'Hehe, daar wachtte ik op,' grinnikte ik. 'Geeft niet, schoonheid. Mijn naam is Rafael, en zo'n mooi meisje als jij moet waarschijnlijk wel Belle heten?'

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Adam William Holmes

Geïrriteerd en wanhopig begon ik alle deuren open te trekken. Hoe ingewikkeld kon je een gebouw maken? Er hingen ook geen plattegronden aan de muren, dus zonder gids was ik te laat voor mijn afspraak en verdwaald. Althans, de weg terug kon ik wel vinden, maar bij de kamer van de decaan zou ik dan nooit aankomen. Ik gooide de laatste deur hardhandig dicht en schrok op van een meisje. Ik keek haar aan en zij mij. Dus begreep ik dat ze mij aansprak. Ik glimlachte dankbaar.
'Ja, je stoort me.' Ik pakte de bezem en begon te vegen. Daarna krulde ik mijn mondhoeken om in een grijns. Ik gooide de bezem terug en sloot ook deze deur weer. 'Nee, je stoort me helemaal niet. Ik ben op zoek naar de kamer van de decaan, maar geen flauw benul waar die is en waarom ik daar heen moet.' Ik haalde een hand door mijn haar en keek naar de leerlingen die de klas lokalen in verdween. Ik had nog geen van mijn collega's gezien en dat vond ik ook eigenlijk wel prima. Het was raar als we elkaar al 'kende'.
'Ik ben Adam, en wat is de naam van deze bijzonder vriendelijke meid op maandag morgen?' Ik glimlachte en stak mijn hand uit. Mijn accent moet haar zijn opgevallen, aangezien ik het Italiaans nooit verleerd was en dat altijd mijn eerste taal zou blijven. 'En zou je me ook gelijk uit kunnen leggen waar de Scheikunde lokalen zijn? Dat heb ik het tweede uur.' Nogmaals keek ik om me heen, maar focuste me daarna weer op het meisje.

[ bericht aangepast op 14 juni 2015 - 10:07 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Mia Elizabeth Mendes

Ik grinnikte om zijn belediging. Althans, ik zag het als belediging.
'Mijn klok staat thuis verkeerd. Dacht dat ik te laat was,' verklaarde ik mezelf en begon alvast mijn huiswerk van vorige keer te maken. De docent deerde dat nooit, hij was argwanend, maar aangezien elke docent mijn thuis situatie kende en mijn herinnering aan de gymleraar, matste me ze altijd. Iets wat niet onopgemerkt ging, maar niemand die daar iets over zei. Ik wist dat men wist van mijn moeder en vader, het was geen geheim. Mijn situatie thuis golfde als een gerucht door de school. Ik had het nooit bevestigd. Ik liet hem praten zonder te reageren. Echter bij het woord schoonheid verbleekte ik en voelde ik al mijn spieren in mijn lichaam verstenen. Een brok in mijn keel kwam op en nietszeggend staarde ik naar mijn boeken. Schoonheid... Dat zei hij altijd, die verdomde vieze gluiperd.
'Zo'n mooi meisje als jij moet waarschijnlijk wel Belle heten,' hoorde ik hem zijn zin vervolgen. Zijn naam was me alweer ontglipt. Ik schraapte mijn keel en schoof mijn werkboek over mijn boeken heen. Ik wilde opstaan en naar de andere kant van de klas lopen. Ook al was dat helemaal vooraan. Ik schudde mijn hoofd op zijn suggestie dat ik Belle heette.
'Mia,' antwoordde ik schor en zacht, zonder hem aan te kijken.
'Hoe zei je dat jij heten? Sorry, dat ontglipte me.' Ik gebaarde naar mijn boek. 'Zo interessant die oorlogen. Vooral hoe mensen het zo toe lieten staan hoe Hitler aan de macht kwam.' Ik keek weer op naar de jongen en glimlachte kleintjes. Mijn spieren ontspande weer en ik vermande me weer. 'Waarom heb jij geschiedenis?'

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

---

Benjamin 'Ben' Malvarma

---

---

Rafael rolt met zijn ogen na mijn opmerking dat hij het zo vriendelijk vraagt. "Ja, want ik ben ook heel vriendelijk, not," zegt hij vervolgens. Ik neem niet eens meer de moeite om te antwoorden en rol alleen met mijn ogen.
"Oh, graag. Iets met scherpe messen? Want dat is echt mijn ding, wil jij daar graag een demonstratie van krijgen? Op maandagen doe ik het gratis," bijt hij me vervolgens toe na mijn opmerking dat ik die martelwerktuigen wel wil demonstreren. Het is dat ik weet dat hij ouder is, anders had ik hem graag gezegd dat je kleine jongetjes geen scherpe voorwerpen moet geven. Voordat ik dan wel antwoord kan geven, bemoeid Skylar zich ermee.
"We gaan hier nu niemand martelen, nooit niet en laten we nu stoppen met dit domme gedoe," moppert ze.
"Oke edelachtbare," antwoordt Rafael. Ik houd mijn mond, al vertelt mijn hele houding dat Rafael dit niet gewonnen heeft.

Skylar kijkt een beetje verbaasd als Rafael na de uitleg gewoon wegloopt, waarbij hij nog even hard tegen mijn schouder beukt. Het is dat ik het al had zien aankomen, anders was ik waarschijnlijk mijn evenwicht verloren, aangezien hij een stuk langer is da ik ben.
"Uhm graag gedaan, fijne dag nog!" roept ze hem na waarna ze zich weer op mij richt. "Nou die was vrolijk, ken je hem ofzo?"
"Um, laten we het erop houden dat ik hem al wel eens eerder ontmoet heb," antwoord ik haar luchtig.

"Graag gedaan, het is dit lokaal," zegt ze glimlachend als ik haar bedank voor het uitleggen van het systeem. Ik glimlach terug en wil naar binnen lopen. Skylar lijkt me te willen volgen, maar bedenkt zich op het laatste moment.
"Ik zie je zo," zegt ze en als antwoord knik ik even, waarna ik me op de laatste rij op een stoel laat vallen en me zo draai dat ik met mijn rug tegen de muur zit. Ik heb niet graag leegte achter me zodat iemand me van achteren zou kunnen besluipen.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

      Hij lijkt op te schrikken van mijn aanwezigheid wat er enigszins wel grappig uit ziet. Hij kijkt me voor een tel aan, en ik hem, waarna hij dankbaar naar me glimlacht.
'Ja, je stoort me,' hij pakt een bezem en begint te vegen waardoor ik even verwonderd naar hem kijk. Maar wanneer hij de bezem weer teruggooit, de deur sluit en zijn mondhoeken omhoog krullen in een grijns weet ik dat hij het sarcastisch bedoelde en ik moet even lachen. 'Nee, je stoort me helemaal niet. Ik ben op zoek naar de kamer van de decaan, maar geen flauw benul waar die is en waarom ik daar heen moet.' hij haalt een haar door zijn bruine haren en ik knik begrijpend.
'Ik ben Adam, en wat is de naam van deze bijzonder vriendelijke meid op maandag morgen?' stelt hij zichzelf dan glimlachend voor en zie hoe hij zijn hand uitsteekt. Ik hoor al gelijk dat hij niet Engels is, eerder Italiaans of Spaans, hoewel ik het eerste denk. Ik bloos even voordat ik zijn hand vastpak en deze even schud.
'Aangenaam Adam,' glimlach ik. 'Ik ben Skylar, Sky mag ook, wat jij het liefst wilt. Wen er trouwens maar niet aan, ik ben geen ochtendmens.' bij dat laatste knipoog ik even naar hem met een glimlach.
'En zou je me ook gelijk uit kunnen leggen waar de Scheikunde lokalen zijn? Dat heb ik het tweede uur' vraagt hij dan terwijl hij even rond kijkt maar zich dan weer op mij focust, natuurlijk knik ik.
'Met het waarom gedeelte kan ik je trouwens niet helpen, maar waar het is kan ik je vertellen, ik breng je er anders wel heen, we hebben nog even,' glimlach ik naar hem. 'Het kantoor van de decaan is een verdieping naar beneden.' ik begin alvast richting de trappen verderop te lopen.
'De scheikunde lokalen zijn daarna ook nog een verdieping naar beneden,, en dan de eerste gang rechts, als je wilt kan ik daar ook nog even mee naar toe lopen?' bied ik glimlachend aan terwijl ik hem afwachtend aankijk.

---

I just caught the wave in your eyes

Adam William Holmes

Ze moet lachen om mijn actie, wat mij een goed gevoel geeft. Misschien maakte ik nu wel op de eerste dag vrienden, dat zou ook voor het eerst zijn geweest. Met blosjes op haar wangen pakt ze mijn hand aan en schud deze.
'Ik hou het bij Sky dan,' vertelde ik haar. 'Geen ochtendmens?' Verbouwereerd keek ik haar aan. 'Hoe kan dat nou? De ochtenden vind ik juist het heerlijkst,' vertelde ik haar. 'Als je niet naar school hoeft tenminste. Hardlopen bij zonsopgang, wetende dat je nog een hele dag voor je hebt.' Ik glimlachte kleintjes. 'De ochtenden zijn rustgevend.'
Gefocust luisterde ik naar haar uitleg en liep haar zonder mopperen achterna. Ik besloot dat zij mijn strategie was. Ze was een meisje, die andere meisjes moest kennen en zo wellicht ook mijn slachtoffer. Als één meisje me vertrouwde, zouden er meerdere volgen. Althans, dat verwachtte ik.
Na haar voorstel om me overal heen te brengen trok ik mijn wenkbrauw op.
'Wil je te laat komen?' Ik grinnikte en zweeg vervolgens. 'Het zou fijn zijn, maar ik wil niet verantwoordelijk zijn voor jouw te laat briefje. Wil geen ruzie hebben met jou, de docenten of je ouders.' Ik lachte en keek nieuwsgierig naar de mensen die ons tegemoet kwamen. Het was hier zo anders, waardoor ik me besefte dat mijn lieftallige dochter ver weg was. Ineens kreeg ik de behoefte haar te bellen, maar dat kon natuurlijk niet. Het zou raar zijn als ik als 'achttienjarige' al een dochter van vijf had.
'Ken jij iemand met scheikunde? Dan weet ik alvast namen voor zo. Het is altijd vervelend om de nieuwe leerling te zijn.' Ik keek haar aan en zuchtte diep. ''Helaas had ik geen keuze. Mijn vader kreeg hier werk, dus moest ik Italië verlaten,' verzon ik een geloofwaardig verhaal. 'Alles voor werk.' Dat was niet eens gelogen. Ik hoopte dat ik zo haar medeleven wist te winnen en deze 'menselijk gevoelige kant' vertrouwen wist te winnen.

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

      'Ik hou het bij Sky dan,' meldt hij dan ik knik dan en glimlach. 'Geen ochtendmens?' hij kijkt een beetje verbouwereerd waardoor ik even lach.
'Hoe kan dat nou? De ochtenden vind ik juist het heerlijkst,' zegt hij dan en ik trek even mijn wenkbrauwen op. 'Als je niet naar school hoeft tenminste. Hardlopen bij zonsopgang, wetende dat je nog een hele dag voor je hebt.' hij glimlacht even kleintjes en ik maak een 'o' vorm met mijn mond, daar heeft hij wel gelijk in. 'De ochtenden zijn rustgevend.'
'Als je het zo bekijkt zijn ochtenden inderdaad prachtig maar nog steeds prefereer ik de avonden, sowieso associeer ik ochtenden de laatste tijd een beetje met katers.' dat laatste meld ik met rode wangen. 'Niet dat ik een alcoholist ben!' ik kijk hem even beschaamd aan terwijl ik dat er nog snel aan toevoeg, ik wil echt niet dat hij dat denkt. Goede eerste indruk Skylar, not.
Terwijl ik vertel waar hij heen moet luistert hij aandachtig en volgt me zonder protest, wat ik wel fijn vind, dat was wel anders met Rafael en Benjamin toenet. Wanneer ik hem aanbied om ook met hem mee te lopen naar het scheikunde lokaal trekt hij even zijn wenkbrauw op.
'Wil je te laat komen?' grinnikt hij dan en ik lach ook even. 'Het zou fijn zijn, maar ik wil niet verantwoordelijk zijn voor jouw te laat briefje. Wil geen ruzie hebben met jou, de docenten of je ouders.' lacht hij dan terwijl hij nieuwsgierig rond kijkt naar de mensen die we passeren.
'Ach de geschiedenis docent mag mij dus hij zal het vast niet erg vinden, mijn ouders is een ander verhaal en met mij krijg je echt geen ruzie,' knipoog ik naar hem en glimlach naar hem.
'Ken jij iemand met scheikunde? Dan weet ik alvast namen voor zo. Het is altijd vervelend om de nieuwe leerling te zijn,' vraagt hij dan en ik knik terwijl ik ergens ook een beetje met medelijden naar hem kijk, dat kan ik me voorstellen, als newbie is het in het begin altijd een beetje zwaar.
'Jazeker, ik heb scheikunde,' lach ik en denk nog even na over verdere mensen. 'Verder heb je Blaine, Scarlett, Taylor, over Jessa ben ik niet zeker en Brody.' som ik op. 'Dat zijn de leukste mensen.'
'Helaas had ik geen keuze. Mijn vader kreeg hier werk, dus moest ik Italië verlaten,' hoor ik hem diep zuchten – dus toch Italiaans. Ik maak een zacht 'awh' geluidje. 'Alles voor werk.' voegt hij eraan toe en ik knik spijtig.
'Ik voel je, ik kom oorspronkelijk uit Ierland, alleen verhuisde we toen ik nog jong was dus dat is toch wel anders, mis je Italië?' vertel en vraag ik terwijl ik hem dan aankijk. Ik houd halt voor de deur van de decaan.
'Nou hier is het, succes met wat dan ook besproken moet worden,' glimlach ik naar hem en wil weer weg lopen als ik me wat bedenk. 'Oh als je wilt kan ik je wel ophalen hier en dan kunnen we samen naar scheikunde lopen?' bied ik hem aan en houd mijn hoofd een tikkeltje scheef terwijl ik hem afwachtend aankijk.

---

I just caught the wave in your eyes