[0] Bad boys love good girls || Speeltopic || 1 - Speeltopics

5 jongens hebben ervoor gekozen om bij een geheime dienst te gaan.
Een geheime dienst die niet zo inzit met een mensen leven.
Ze worden naar een school gestuurd met elk 1 naam in hun gedachten.
De 5 jongens kregen elk een naam van een meisje op deze school.
Deze meiden zijn de uitverkoren.
1 doel: Deze meiden ontvoeren en pijn doen.

Ik zal het een beetje beter uitleggen,

Er zijn dus 5 jongens en 5 meisjes.
De jongens hebben zelf gekozen op bij de geheimde dienst te gaan.
Ze moeten als opdracht naar een school gaan en zich voordoen als normale leerlingen.
Elk hebben ze een naam van een meisje gekregen.
Deze meisjes zijn vanaf hun geboorte gekozen om te sterven op hun 17de als ze niet sterk genoeg zijn.
De jongens moeten eerst de meisjes hun vertrouwen winnen en daarna ontvoeren en doen afzien.
De meiden zullen van niks weten. (Ook de mensen die de meisjes spelen niet)

RPG Regels

- Je moet het leuk vinden om mee te doen en dus blijven schrijven. Ik wil geen ongemotiveerde rpg'ers die al erg snel stoppen.
- Schrijf in algemeen nederlands
- Bestuur geen personages van anderen(, behalve als zo is afgesproken.)
- Geen Mary Sues of Gary Stu's, iedereen heeft zo zijn zwaktes.
- Wees aardig tegen elkaar

HET BEGIN

Het is een normale schooldag voor de meisjes. Voor de jongens is het hun eerste schooldag 'undercover'. Het is maandag.

Rafael - Mia
Alex - Lynn
Blake - Maria
Adam - Jessa
Benjamin - Eléonore

[ bericht aangepast op 12 juni 2015 - 22:27 ]

Boneta schreef:

Ze moest grinniken om mijn opmerking over haar gehaast vanochtend. Ik glimlachte.
'Mijn klok staat thuis verkeerd. Dacht dat ik te laat was,' verklaarde ze haarzelf en ze opende haar boeken om alvast huiswerk te maken.
'Oh, vandaar,' merkte ik op. 'Hebben we nu al huiswerk?'
Ik was op niks voorbereid. Geen schrift mee, geen pen mee, geen boeken mee.
Uit mijn tas haalde ik mijn flesje water en zette het op mijn lippen. Ik nam een stevige slok en draaide het flesje weer dicht, waarna ik het soepel in mijn tas gooide.
Ze schraapte haar keel en schoof haar werkboek over haar boeken heen. Daarna schudde ze haar hoofd.
'Mia,' antwoordde ze schor en zacht, zonder me aan te kijken.
Mia? Dan was dit mijn meisje. In mezelf werd ik boos op de geheime dienst, dat wij dit meisje pijn moesten doen. Ze leek me aardig, was fragiel en ik denk dat ze best onzeker over haar is. Wat moest zij hebben gedaan om dood gemaakt te moeten worden?
'Hoe zei je ook alweer dat je heette? Sorry, dat ontglipte me.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Je hoeft je niet te verontschuldigen hoor. Ik ben Rafael,' glimlachte ik en stak mijn hand naar haar uit.
'Zo interessant, die oorlogen. Vooral hoe mensen het zo toe lieten staan hoe Hitler aan de macht kwam.'
Ze keek me aan en glimlachte kleintjes. 'Waarom heb jij Geschiedenis?'
Ik glimlachte voorzichtig terug. 'Ja, ik vind de Tweede Wereldoorlog ook interessant. Al houd ik liever van de Renaissance. En ik volg Geschiedenis, omdat ik het heel interessant vind om te weten hoe wij zijn geworden hoe wij zijn. Wat voor gebeurtenissen er zijn gebeurd om ons te vormen naar hoe wij nu zijn,' antwoordde ik haar vraag.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

---

Benjamin 'Ben' Malvarma

---

---

"Zoals alle leerkrachten zeker, irritant enzo. Maar zo makkelijk te bespelen", antwoordt ze. Blijkbaar had ik gelijk en is zijnl niet het braafste meisje, als ze het nu al over het bespelen van leraren heeft. Dat komt me alleen maar goed uit, want dan is ze makkelijker mee te lokken. Ik vraag me wel af waarom de dienst haar persé wil hebben maar ik denk er niet te lang bij na. Ik kan beter gewoon mijn opdracht uitvoeren zonder vragen te stellen, dat is in elk geval beter voor mijn gezondheid.
"Die vallen echt goed mee, natuurlijk heb je altijd trutten of mensen die zich alles permitteren", zegt ze op mijn vraag over de leerlingen. "En waar val jij onder?" vraag ik haar grappend.
"Maar jij, jij lijkt me wel geen zeventien om eerlijk te zijn", zegt ze vervolgens. Daarna lijkt ze haar woorden te betreuren en ze ziet eruit alsof ze ze het liefste weer terug zou nemen. Eigenlijk vertel ik liever niks over mijzelf maar soms - zoals nu - heb ik geen keuze dus ik haal mijn schouders half op.
"Misschien komt dat wel omdat ik ook geen 17 ben." Meer zeg ik er niks over. natuurlijk heb je de kans dat ze doorvraagt maar waarschijnlijk heeft ze aan mijn toon wel gemerkt dat ik het daar liever niet over heb - al zal mijn drop-out story vast wel snel rondgaan en zal ze het dan ook wel horen.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Mia Elizabeth Mendes

Wat moest ik nou weer antwoorden op zijn huiswerk vraag? Ik kreeg het benauwd van hem. Elk antwoord maakte mij een loser.
'Ik werk voor,' verklaarde ik mezelf. 'Aangezien tijdnood,' hield ik het mysterieus. Verdere uitleg ging hem niks aan. 'Je loopt niet zozeer achter, denk ik. Je ziet er behoorlijk slim uit, dus waarschijnlijk kom je wel met de lessen mee.' Ik keek de jongen naast me nog altijd niet aan en voelde me niet geheel op mijn gemak. Ik wilde hem vertellen dat drinken in de klas verboden was, maar wist me in te houden. Wat boeide die regeltjes immers? Zijn naam zoemde als een bij door mijn hoofd toen hij zich opnieuw voorstelde.
'Rafael,' herhaalde ik en knikte toen. 'Welkom. En ik verontschuldigde me niet,' verweerde ik mezelf. Het klonk botter dan bedoeld, maar ik liet het voor wat het was. 'Waarom zou ik me verontschuldigen naar jou toe?' Ik schudde mijn hoofd en schoof mijn boeken fel naar me toe. Ik hoopte dat hij nu zijn mond zou houden. Pas toen hij zijn keuze voor geschiedenis verklaarde, keek ik verbaasd op en staarde naar de jongeman naast me. Verwonderd knipperde ik met mijn ogen en staarde verwonderd naar zijn lichtgroene ogen. Dat was het tweede waar ik vol bewondering naar keek. Voor groene ogen had ik altijd een zwak gehad. Ik vond ze uniek en hield mezelf voor dat mensen met groene ogen goed waren. Het was een kronkel in mijn hoofd, maar het klopte voor mij. Alleen hij trok dat in twijfel. Ik had nog nooit eerder een jongen met groene ogen ontmoet en ik moest toegeven, groene ogen maakte hem... Nog knapper. Ik haatte jongens dan wel, maar dat weerhield me er niet van dat sommige mannen aantrekkelijk te vinden. Eenmaal ik merkte dat ik te lang staarde, schraapte ik mijn keel.
'Diepzinnig antwoord,' mompelde ik en staarde naar het bord. De bel ging en Skylar kwam gehaast binnen stormen. Ik pakte mijn pen weer op en luisterde naar de uitleg van mijn favoriete docent. Driftig pende ik alles over, aangezien ik mijn eer wilde behouden en niet af wilde gaan. Geschiedenis was mijn houvast en als ik een vier haalde voor Geschiedenis wist ik niet wat ik nog waard was. Pas toen ik alles overgeschreven had, bekeek ik de mensen uit mijn klas. Ik zag nog een nieuwe jongen. Hij was geen figuur dat je vaak zag, waardoor hij erg opviel. Hierdoor zag ik ook dat Eleanore net zoals ik naast een nieuweling zat. Eleanore was altijd een meisje waar ik naar opkeek. Haar bruine ogen paste perfect bij haar mooie lichtbruine haren. Iets waar ik jaloers op was, ook al voelde ik me op sommige dagen ook best trots op mijn haren. En dan was daar Skylar. Absoluut een mooi meisje. Alles was in contrast bij haar en dat maakte haar zo speciaal. En dan was ik er natuurlijk. Niet speciaal, niet eens opvallend, niet perfect afgestemd, tja... Wat was ik eigenlijk? Wellicht een mislukkeling.
Ik zuchtte diep en leunde achterover. Mijn gedachtes schoten naar drie jaar geleden. Zolang geleden, maar het voelde als gister toen ik in het ziekenhuis lag door vergiftige pillen. Daar was mijn drugsleventje achtergebleven. Ik was nooit meer teruggekeerd naar die verslaving, maar de laatste tijd verlangde ik weer hevig naar het gevoel dat het me gaf. Het was zoveel beter dan elke keer streven naar betere cijfers, thuis elke nacht alleen huilen, me mislukt voelen omdat mijn vader me verliet en zo hard werken, waardoor ik in de avond geen energie meer had om voor mezelf te koken. Het was mijn pijnlijke leven en eigenlijk was ik er nu wel klaar mee. Aangezien de gedachte aan mijn leven me depressief maakte, besloot ik me op mijn buurman te richten. Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Rafael. Ik wilde vragen naar zijn leven, maar besefte me toen dat ik helemaal niet nieuwsgierig naar zijn leven mocht zijn. Mannen waren niet te vertrouwen, hun woorden dus ook niet.
'Kan je het bijhouden?' vroeg ik daarom na een korte aarzeling en glimlachte kleintjes naar de jongen. Het was meer een glimlach om gemogen te worden dan een glimlach uit oprechte vriendelijkheid. Ik was te afstandelijk voor oprechte vriendelijkheid.

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 22:10 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Adam William Holmes

Heerlijk genietend van mijn rust sloot ik mijn ogen en liet het zonnetje op mijn gezicht neerkomen. Het leek een heel klein beetje op het weer in Italië, maar de temperatuur kwam nog lang niet in de buurt. Ik schrok op toen een vrouwelijke stem me naar het tijdstip vroeg. Met mijn hand voor mijn ogen tegen de zon keek ik naar het meisje voor mijn neus. Blond en vooral slank, maar toch niet te dun meisje. Haar lange blote benen vielen me als eerste, aangezien ik zat en zij boven me uit torende. Vervolgens staarde ik naar haar gezicht, waar haar donkere wenkbrauwen erg opvielen bij haar blonde haren. Mooie verschijning moest ik toegeven. Om haar vraag te beantwoorden keek ik op mijn dure Rolex horloge en glimlachte daarna naar het meisje voor me.
'Bijna negen uur,' vertelde ik haar. 'Dus helaas ben je voor je eerste uur te laat.' Geschreeuw op het voorbeeld deed me naar de sportende kinderen kijken. Ineens voelde ik me oud en niet thuis op deze school. Ik was zeker vijf jaar ouder dan de gemiddelde leerling. Wat deed ik hier, in een spijkerbroek, leren jack en gewoon t- shirt. Waarom zat ik niet op kantoor in een mooi duur pak? Ik lachte om mijn gedachte en schudde mijn hoofd. Wat een droomvisie. Ik mocht hoe dan ook niet klagen. Aan het eind van dit jaar had ik een mooi salaris verdiend waar ik weer geweldige pakken van perfectie kwaliteit van kon kopen. Uiteindelijk had ik ook mijn baan met aanzien. Het duurde alleen nog even, maar ik had de tijd. En als ik dat geld had, dan kon ik mijn dochtertje hierheen halen en haar alle luxe geven die ze verdiende. Of ik ging terug naar Italië.
'En welk monster ben jij dat jij mijn rust verstoord?' Nieuwsgierig naar haar naam en de zoektocht naar mijn meisje, stelde ik deze vraag. 'Je bent toch te laat voor je les, dus als ik jou was zou ik je tas neergooien en genieten van de fouten die ze maken met softbal.' Uitnodigend knikte ik naast me op het bankje en focuste me weer op het sportveld. De keuze was nu aan haar. Ik had de tijd, als ik om half 10 maar klaar stond voor Skylar. Ik wilde geen klootzak zijn op mijn eerste schooldag.

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Boneta schreef:

Ik voelde dat ze haar niet echt heel erg op haar gemak voelde bij mij. Maar ik moest dat veranderen. Ik moet haar vertrouwen winnen, zodat ik haar vaker in mijn buurt heb, ik kan haar natuurlijk niet uit het niks gaan vermoorden of iets.
'Ik werk voor,' begon ze. 'Aangezien tijdnood.'
Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. 'Tijdnood? Het schooljaar is toch net begonnen?'
Ik grinnikte, begon te balanceren op de achterste poten van mijn stoel en legde mijn handen in mijn nek.

'Rafael,' herhaalde ze mijn naam en knikte. 'Welkom. En ik verontschuldigde me niet.'
Het klonk bot, maar ik ging ervan uit dat ze het niet zo bedoelde.
'Jawel. Dat deed je.' Ik glimlachte naar haar.
'Waarom zou ik me verontschuldigen naar jou toe?' Ze schudde haar hoofd en schoof haar boeken fel naar haar toe.
'Omdat ik er weer eens geweldig goed uitzie vandaag,' grinnikte ik. Ik pakte mijn telefoon en corrigeerde mijn haar via de voorcamera.

Wanneer ik mijn keuze voor Geschiedenis uitlegde, keek ze me verbaasd aan. Ze knipperde verwonderend met haar ogen en staarde me aan.
Ik trok mijn wenkbrauwen verbaasd op toen ze me maar aan bleef staren.
'Ben ik zo interessant?' grijnsde ik.
Ze schraapte haar keel. 'Diepzinnig antwoord.'
'Je weet niet half hoe diepzinnig ik zijn kan.'

Toen de bel ging, pakte Mia haar pen en begon ijverig de uitleg van de docent over te schrijven. De man vertelde vol passie zijn verhaal en daar kon ik wel van genieten. Nog steeds balanceerde ik op mijn stoel en luisterde aandachtig.
Wanneer de man zijn zegje gedaan had, keek Mia de klas rond. Gezellig keek ik met haar mee. Ze keek naar een meisje met buien ogen en lichtbruin haar. Ze zat naast Benjamin, waarvan ik moest walgen.

Er kwam een diepe zucht uit Mia haar mond.
'Vanwaar deze zucht?' vroeg ik nieuwsgierig.
Ze leunde achterover.

'Kun je het bijhouden?' vroeg ze ineens. Een kleine glimlach vormde zich op haar lippen.
'Ja, gaat. Ik heb niks mee, dus kan niks overschrijven. Ik hoop dat ik het kan onthouden,' glimlachte en krapte schuldig achter mijn oor.

[ bericht aangepast op 15 juni 2015 - 23:49 ]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

[Jaccoo Adam zit nog buiten met Jessa (: Skylar is zielig loner :')]

---

I just caught the wave in your eyes

Copterus schreef:
[Jaccoo Adam zit nog buiten met Jessa (: Skylar is zielig loner :')]

[Oh, fack, verkeerd gelezen doi. Ik pas het aan]
[Zooo, alles is in orde]

[ bericht aangepast op 15 juni 2015 - 23:50 ]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Mia Elizabeth Mendes

'Ja tijdnood,' reageerde ik bot. 'Ik heb wel meer dingen te doen dan me rot werken voor school. Dus als ik het hier niet doe, dan gebeurd het niet.' Ietwat gefrustreerd door zijn gezelschap keek ik toe hoe hij gevaarlijk op de achterpoten van zijn stoel balanceerde. Ik zou geen medelijden hebben als hij viel.
'Nee dat deed ik niet,' reageerde ik inmiddels woest, niet meer in staat om mijn irritatie voor me te houden. Ik probeerde mijn stem te dempen, maar toch wierp de docent een argwanende blik onze kant op.
'Je bent mijn type niet en zal het ook nooit zijn. Zo goed zie je er namelijk niet uit en als dat al zo was, dan had je karakter het nu al verpest,' bitchte ik en moest moeite doen om mijn afschuw niet te weergeven toen hij in zijn spiegeltje zijn haar goed ging doen. Ik rolde wel met mijn ogen en focuste me weer op de les. 'Helaas heeft je arrogante ego je diepzinnigheid alweer te oppervlakkig gemaakt,' mompelde ik en bladerde uit verveling door mijn boek heen. Ook de daarop komende vraag irriteerde me. Wat ging hem mijn gedachtes aan.
'Wat gaat jou dat aan? Misschien zucht ik wel zo diep omdat ik voor het eerst niet van geschiedenis geniet door een idioot naast me,' snauwde ik de jongen toe en klemde mijn tanden strak op elkaar. Alles in mij wilde weg, maar ik zat vast in dit lokaal. Zijn schuldige gebaar en glimlach maakte mijn gevoel niet goed, waardoor ik woest een blaadje uit mijn schrift scheurde en met een harde klap op ziin tafel legde. Een veel te harde klap. Vervolgens legde ik er een pen boven op. Als hij me nu eindelijk maar met rust liet. 'Ik zit niet te wachten op je gezelschap, dus stop met vragen stellen waar ik geen antwoors op wil geven en ook nooit op zal geven. Begrepen Rafael?' Vooral zijn naam sprak ik spottend uit, hopend dat ik zo afstand creëerde. Deze jongen was veel te dichtbij gekomen en het beviel me niet. Wat moest hij van me? Waarom sprak hij met me? De meeste jongens moesten niks van me hebben.
'Waarom praat je uberhaupt tegen me?' Mompelde ik, mijn gedachte hardopzeggend.

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Boneta schreef:

'Ja, tijdnood,' reageerde ze bot. 'Ik heb wel meer dingen te doen dan me rot werken voor school. Dus als ik het hier niet doe, dan gebeurt het niet.'
Haar stem klonk gefrustreerd.
'Wow, calm down your tits girl. Ik vroeg alleen maar wat,' beet ik haar toe.
Waar kwam dit ineens vandaan? Ik probeerde alleen maar aardig te zijn.
Toen bedacht ik me dat ik niet goed was in aardig zijn. Ik heb nooit echt vrienden gehad en wist niet hoe ik ze moest maken. Ik was altijd alleen. Niet dat ik behoefte had aan vrienden. Je weet nooit wat je mist als je iets niet hebt. Zo mis ik geen vrienden. Ik red het prima alleen.
'Nee, dat deed ik niet,' reageerde ze woest.
De docent wierp ons een argwanende blik toe. 'Last van ons of zo? Alsof iemand deze les iets boeit,' proestte ik sarcastisch naar hem.
'Je bent mijn type niet en zal het ook nooit zijn. Zo goed zie je er namelijk niet uit en als dat al zo was, dan had je karakter het nu al verpest,' bitchte ze, waarna ze haar weer op de les focuste. 'En helaas heeft je arrogante ego je diepzinnigheid alweer te oppervlakkig gemaakt,' mompelde ze en bladerde door haar boek.
Ik negeerde haar reactie, omdat mijn gemene opmerkingen haar alleen maar woester zouden maken en ik moest haar natuurlijk niet nog verder van me afduwen.
'Wat gaat jou dat aan? Misschien zucht ik wel zo diep, omdat ik voor het eerst niet van Geschiedenis geniet door een idioot naast me,' snauwde ze, waarna ze een blaadje uit haar schrift scheurde, deze hardhandig op mijn tafel gooide en er vervolgens een pen bovenop smeet.
'Nou, de enige die hier idioot doet, dat ben jij. Ik probeerde alleen maar een gesprek met je aan te knopen,' bromde ik.
'Ik zit niet te wachten op je gezelschap, dus stop met vragen stellen waar ik geen antwoors op wil geven en ook nooit op zal geven. Begrepen Rafael?' Vooral mijn naam sprak ze spotten uit.
'Hoor je de ironie? Geen zin in gezelschap? Jíj kwam naar míj zitten hoor, niet andersom. En als je geen antwoord op de vragen weet, waarom zeg je dan niet gewoon 'Goh, ik heb geen idee' in plaats van dat je fucked up boos op me wordt zonder reden?'
'Waarom praat je uberhaupt tegen me?' mompelde ze daarna.
'Ja, dat snap ik ook niet.'
'En ik snap niet waarom jullie nog steeds hardop praten en mijn les verstoren,' begon de docent. 'Als jullie het niet interessant vinden, verlaat het lokaal dan maar.'
Ik aarzelde geen moment, pakte mijn tas en stond op. 'Adios, bitches.'

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 0:16 ]

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Mia Elizabeth Mendes

Elk antwoord maakte mij woester, maar deze keer wist ik zijn opmerking te negeren. Geschokt keek ik op van mijn werk toen Rafael onbeschoft tegen de docent tekeer ging en beet zo hard op mijn onderlip dat die bloedde. Ik voelde al dat dit de hele verkeerde kant op ging.
'En ik wil geen gesprek met jou, snap je dat dan niet?' bromde ik de jongen toe en zuchtte nogmaals diep. Wat een zooitje op maandagochtend. 'Omdat ik hier altijd zit en ik me niet weg laat jagen door een stom joch dat ook nog een nieuweling is,' snauwde ik weer, niet in staat mezelf te kalmeren. Ik had geen tijd om verder nog op zijn reacties te antwoorden, aangezien de docent dwars door de klas ons aansprak. Mijn ogen werden groot toen ik de woorden 'verlaat het lokaal maar' hoorde. Rafael was binnen enkele seconde opgestaan en verliet het lokaal. Ik echter knipperde verdwaasd met mijn ogen. De laatste keer dat ik er uit was gestuurd was in de tweede. Toen was ik nog rebels. Ik slikte langzaam en stond op. Vernederd pakte ik mijn spullen in en hees mijn rugzak over mijn schouder. Het ding was oud en versleten. Ik voelde me bekeken en liep met neergeslagen blik het lokaal uit. Buiten het lokaal deed ik mijn muziek in en liep verslagen het lokaal uit. Ik had een brok in mijn keel en moest moeite doen om niet te huilen. Hoe kon mij dit nou weer overkomen? Hoewel ik wellicht ook schuldig was, gaf ik de jongen het meest de schuld. Waarom snapte hij niet dat ik niet met jongens omging? Met grote passen liep ik het schoolgebouw uit en haalde heeeel diep adem. Ik sloot mijn ogen en telde tot tien. Hoewel ik de drang had om Rafael te slaan focuste ik me op de muziek en opende langzaam mijn ogen weer. Mijn haar trok ik uit een staart, waarna ik met een hand door mijn lange haren ging. De muziek kalmeerde me en leek deze muziek weer mooier te maken. Dat effect had muziek altijd op mij. Een kleine glimlach speelde op mijn lippen, waarna ik richting mijn fiets liep. Waarom zou ik nog blijven? Ik wilde net mijn fiets van het slot halen, toen ik me bedacht. Wilde ik weer dit pad op gaan? Spijbelen, uitgestuurd worden, ruzie thuis en uiteindelijk een nog harder leven dan dat ik nu al had. Met een diepe zucht liet ik mijn hoofd op het stuur zakken en dacht na. Ik verlangde naar een vriend of vriendin, iemand om mee te praten om al mijn zorgen mee te delen, maar ik had niemand. Mijn leven was werk, zingen, mijn moeder verzorgen en school. Ik had geen tijd voor echte vriendinnen en als er al aardige mensen waren, dan zaten die in de les. Bovendien schaamde ik me voor mezelf. Een gezin waarbij de vader het gezin verlaat, de moeder alcohollist is en het kind een drugsverslaafde klinkt nou ook niet geweldig. Met tegenzin zette ik mijn fiets weer op slot en liep terug naar mijn kluisjes. Misschien moest ik Rafael mijn excuses aanbieden. Ik wilde immers geen vijanden en ik had het duidelijk anders aan moeten pakken. Die jongen was een verklaring verschuldigd. Geen idee hebbende waar de jongen zich bevond, keek ik om me heen, zoekend naar een glimp van mijn buurman.

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 10:17 ]

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

Toen ik tegen de docent uitviel, keek Mia geschokt op. Daarna beet ze hard op haar lip.
'En ik wil geen gesprek met jou, snap je dat dan niet?' bromde ze me toe en een diepe zucht verliet haar mond.
'Waarom praat je dan terug? Dat heet een gesprek. Ik praat, jij praat terug. Dat deed je, dus jij ging het gesprek aan met mij. Waarom
Schuif je alles op mij af?
'Omdat ik hier altijd zit en ik me niet weg laat jagen door een stom joch dat ook nog een nieuweling is,' snauwde ze.
Oh god, ik heb haar echt woest gemaakt.

• • •

Buiten het klaslokaal, viste ik ergens nog een cap uit mijn tas. Deze zette ik achtestevoren op mijn krullen en ik haalde mijn zonnebril achter mijn hals vandaan, die ik op mijn neus drukte.
Ik liep richting de 'centrale trap' zoals Slylar het noemde en rende naar beneden.
Ik liep naar buiten waar ik een sigaretje uit mijn tas haalde en deze aanstak. Ik moest echt tot rust komen. Wat dacht die chick wel niet. Lag alles aan mij? Sowieso niet. Zij begon met schreeuwen, ik probeerde alleen maar vriendelijk te doen.
Ik nam een hijs. Die chick haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan.
Over de duivel gesproken. Mevrouw Mia kwam net de deuren uitgelopen en liep naar haar fiets.
Ik had ook overwogen om weg te gaan, totdat ik me bedacht dat ik me moest gedragen. Het kantoor zou woest worden als ik van school zou worden getrapt.
Ik pakte mijn telefoon, waaraan ik ooit gekloot had, zodat de muziek veel harder zou gaan, zonder het gebruik van eventuele boxjes.
Ik zette een goed dansnummer op en hield mijn telefoon goed in mijn handen vast, terwijl ik begon te dansen op het schoolplein. In dansen kan ik vaak mijn emotie kwijt.

---

"Fuck feelings, be a bitch" - Blair Waldorf

Mia Elizabeth Mendes

Vanuit de kluisjes zag ik Rafael, hij viel op door de harde muziek en de danspasjes. Met een glimlach, die ik graag had willen onderdrukken, keek ik naar de jongen die losging in zijn eentje op het schoolpijn. Mijn woedde was net zo snel verdwenen als dat hij gekomen was. Ik liep weer naar buiten en luisterde naar het nummer. Ik kende de tekst en kon het niet helpen dat ik begon mee te zingen. Eenmaal ik doorhad dat mijn stem nu te hard ging, hield ik me in en liep op de jongeman af.
'Raf,' onderbrak ik de jongen. 'Het spijt me.' Ik moest lichtjes schreeuwen om boven de muziek uit te komen. Aarzelend stak ik mijn hand uit. 'Opnieuw beginnen? Geen moeilijke vragen, gewoon klasgenoten, meer niet.' Ik haalde aarzelend een hand door mijn haar en glimlachte kleintjes. Vervolgens keek ik de jongen voor me aan en gebaarde naar zijn mobiel. 'Hoe heb je dat geluid voor elkaar gekregen? I like it.' Onzeker en twijfelend stond ik op het schoolplein, mezelf nog steeds geen houding weten te geven, aangezien deze hele situatie hoogst ongemakkelijk was. 'Als je weer verder wil met dansen, dan ga ik wel. Sorry als ik je gestoord heb,' zei ik aarzelend en haalde mijn schouders op. Mijn blik gleed over het bijna lege plein, waarna ik mijn ogen sloot en genoot van het zonnetje.

---

'It's sad how we are not alone in our loneliness.' @thesilencefeeling

De jongen voor me keek op zijn horloge, wat er erg fancy uit zag, en glimlachte naar me. "Bijna negen uur," zei hij, en ik sloeg mijn handen voor mijn ogen terwijl ik een gefrustreerd geluidje maakte: ik had het niet gered. "Dus helaas ben je voor je eerste uur te laat." Ik beet op mijn lip en knikte. "Dat ben ik zeker." Ik wierp een blik op de deuren van school en schudde vervolgens mijn hoofd; ik zou niet meer naar binnen gaan. Als ik me zou moeten melden zou ik nog eerder op moeten en dat vonden mijn ouders ook onzin. De jongen leek ergens over na te denken, lachte en schudde zijn hoofd voordat hij verder ging. "En welk monster ben jij dat jij mijn rust verstoort?" De jongen klonk oprecht nieuwsgierig, "Je bent toch te laat voor je les, dus als ik jou was zou ik je tas neergooien en genieten van de fouten die ze maken met softbal." Ik grinnikte, liet mijn tas op de grond vallen en ging naast de jongen zitten, waarna ik mijn hand uitstak. "Mijn naam is Jessa, maar ik luister ook naar Jess." Ik glimlachte naar de jongen. "En wie ben jij?" voegde ik eraan toe, en kneep mijn ogen een beetje dicht, omdat de zon in mijn ogen scheen.

---

Spinning around, I'm weightless.

Eléonore Elisabeth Danver


"En waar val jij onder?", vraagt hij grappend."wat denk je?", vraag ik hem nu. Wanneer ik hem verteld dat hij er niet echt zeventien uitziet -wat ik me al beklaagd heb- is hij wat kort:"Misschien komt dat wel omdat ik ook geen 17 ben." Hij lijkt er niet veel meer over te willen vertellen. Ik knik gewoon glimlachend. Ik kom wel nog meer daarover te weten. Even kijk ik de klas rond. Niet veel lijken op te letten. Het zag er eigenlijk wel zielig uit voor de leerkracht. Maar dat boeit niemand. Zij heeft ook geen medelijden met ons tijdens de examen dus waarom zouden wij nu met haar medelijden moeten hebben. "Als je wil opletten moet je het me maar vertellen hé, dan hou ik wel mijn mond", lach ik. Ik snap dat het soms irritant is voor mensen dat ik wel redelijk veel en graag praat. School is nooit mijn favoriete bezigheid geweest en dat zal niet echt veranderen vrees ik.

[ bericht aangepast op 16 juni 2015 - 19:10 ]

---

Benjamin 'Ben' Malvarma

---

---

"Wat denk je?", vraagt ze me. "Nou..." antwoord ik grinnikend.
Wanneer ik zeg dat ik geen 17 ben, lijkt ze door te hebben dat ik daar niet over wil praten want ze knikt alleen even en kijkt vervolgens de klas rond. Ik volg haar voorbeeld en het valt me op dat echt niemand luistert.
Rafael lijkt nu al problemen met de leraar te hebben want hij staat op en loopt de klas uit, gevolgd door het meisje waar hij naast zat.
"Als je wil opletten moet je het me maar vertellen hé, dan hou ik wel mijn mond", zegt Eléonore lachend.
"N'ah, maakt niet uit hoor. Ik heb niet zo heel veel zin in de les eigenlijk," antwoord ik. Ik heb toch alle stof al wel gehad en omdat het me interesseert weet ik er veel van, zeer waarschijnlijk ondertussen meer dan de leraar die vruchteloos zijn les probeert te geven.

---

---

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.