There's Just The Road Ahead • Speeltopic - Speeltopics

Iedere tiener heeft wel eens nagedacht over weglopen van huis, maar meestal werd het probleem dan weer opgelost en bleven ze fijn thuis. Of ze liepen weg, maar waren binnen een paar dagen weer terug omdat het leven op straat te zwaar voor ze was. Toch zijn er een aantal die wel weglopen en wegblijven. Overal en nergens doen ze alles voor geld, eten, en onderdak. Toch kan het leven onderweg erg eenzaam worden, zeker omdat je niet te lang op een plek kan blijven, omdat je nogsteeds gezocht wordt als vermist persoon en niet terug wil naar de situatie waar je van bent weggerend. Hierdoor klitten deze jongeren, als ze elkaar tegenkomen, samen tot kleine groepjes, want samen reizen is toch altijd fijner dan alleen. Toch worden groepjes nooit te groot, want dan gaat het opvallen, en zelfs al missen sommigen wat mensen uit hun oude leven, ze willen geen van allen terug. We volgens een groepje jongens wat door Europa trekt opzoek naar tijdelijke baantjes en de mogelijkheid onder de radar te blijven, terwijl ze zoeken naar een toekomst die misschien wel voor ze is weggelegd.


• Rollen •
• Louis Tomlinson • ClintonFrancisB
• Zayn Malik • Tuck
• Liam Payne • Xiphias
• Niall Horan • Rovers
• Harry Styles • Harry_Styles
• •


• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Het Begin •

Het is een vroege zondagmorgen in Grimsby. De jongens hebben hier een paar maanden gewoond en gewerkt, maar nu is het weer tijd om door te gaan, hun volledig opgebouwde leven weer achter zich te laten en te verkassen. Ze zijn er nog niet over uit waar ze heen willen, want iedereen heeft natuurlijk andere plannen, maar het is wel zeker dat ze vandaag moeten gaan, om op maandag weer te beginnen met een nieuwe baan, een nieuw leven. Natuurlijk zitten ze hier nooit op te wachten, maar het is een noodzakelijk kwaad in hun manier van leven.

---

Bowties were never Cooler

(Mt)

(MT.)

---

Because I love him, do I need another reason?

[Mijn topics.]

---

Reality's overrated.

[MT.]

---

'Darling, just hold on'

Louis Tomlinson
Ik was al even wakker. Normaal was ik of aan het werk, of aan het uitslapen, op zondag, maar vandaag moesten we weer verkassen en was het tijd om alle breekbare spullen veilig te stellen voor we de weg op gingen. Persoonlijk wilde ik nog wel even binnen de UK blijven, maar ik wist dat een aantal van de anderen dat liever niet deden. Ik had een baan aangeboden gekregen op het BBC1 Big Weekend en kon zo ook werk krijgen op een boel andere festivals, zowel in de UK als in de rest van Europa. Toch had niet iedereen zoiets en ik snapte ook wel dat ze weg wilden. We hadden allemaal ideeën en daarom was het altijd lastig om te kiezen waar de weg ons zou brengen. Op dit moment stond ik voor ons allemaal eieren te bakken achter het fornuis voor het ontbijt, met een kaart op de tafel. Af en toe keek ik er nog wat op, maar zonder de anderen kon je weinig plannen. We waren een soort trekkend circus, zonder acts, maar met jongeren die eigenlijk niemand waren en niets anders hadden dan elkaar. Ik had geluk dat ik, ondanks mijn enorm korte concentratieboog, goed was met mijn handen, want zo heb ik wel altijd baantjes gekregen, terwijl ik keer op keer nieuwe dingen bijleerde, waardoor ik weer andere banen tot mijn beschikking kreeg. Ik geeuwde en aaide over mijn buik. Ik wist niet waarom ik hier nu zonder shirt eieren stond te bakken, want het was vaker dan eens mis gegaan, maar ik had echt geen zin om een shirt aan te doen. Inmiddels waren de eieren bijna op en het bord was flink vol. Ik klingelde aan de bel die aan bij de keuken hing, en die op ons hele kleine kampje te horen was, die het eten aankondigde. Samen eten zorgde er namelijk voor dat we toch een beetje een familie hadden. Zelf vond ik dat toch wel heel erg fijn, want ik was heel afhankelijk van sfeer en zeker van mensen om me heen. Ik kon niet tegen eenzaamheid en dat maakte dit kleine groepje ook wel heel belangrijk voor me.

---

Bowties were never Cooler

Liam Jamws Payne.

De zon was nog niet eens compleet op toen ik wakker werd, ik ben een morgenvogel, bijna altijd vroeg het bed uit, maar deze ochtend nog vroeger dsn normaal. Ik ben maar gaan wandelen, buiten, voor wie weet hoe lang, het kondenwel uren zijn. Alex was geen ochtendpersoon, iirdere morgen als ik minn neus in zijn nekharen drukte en mijn duimen over zijn zijden deed draaieb mompelde hij dat ik weg moest gaan, zijn sten haast onverstaanbaar van de slaap. Ik zou hem vervolgens kussen, eerst zachtjds zijn nek, dan zijn sleutelbeen en dsn zijn schouders. Mijn armen zouden zixh opnieuw om hem heen wikkelen en als ik het hele pad gevolgd had draaide ik hem om, om hem een kus op de mond te drukken. Eerst deed hij dan alsof hij weer in slaap was gevallen, of zelfs nooit wakker was geweest en had gepraat in zijn slaap, dan zou hij rillen n uiteindelijk glimlachen. Ik zou als eerste opstaan, meestal het bed uit, maar soms simpelweg het strand of in slechte tijdeb een bankje, Alex zou me een paar minuten later volgeb en mij nu in zijn armen sluiten. Iedere ochtend ging het weer zo en hij heeft nooit toegegeven dat hij deed alsof hij sliep. Terwijl ik terug loop hoor ik in de verte de bel, de bel die aangeeft dat het tijd voor het ontbijt is. Ik begin wat sneller te lopen en al snel kom Iik aanzetten, om Louis vriendelijk, met een kleine glimlach, te begroeten en een bord en eten te pakken, daarna ga ik zitten. Ik heb in de rijd dat ik hier ben (mog niet heel lang) met eigenlijk nog niemsnd een gesprek gehad dat langer was dsn misschien twee woorden en zelfs dat amper. Ik ben geen prater, nooit geweest. En ondanks dat ik me zo afsluit van de anderen hebben ze me wel geaccepteerd, ze hebben me hier binnen gelaten en daar ben ik ze dankbaar voor.

---

Reality's overrated.

Harry Styles
Normaal was ik een stuk vroeger op dan dit, maar gezien we nog een onbekend lange reis voor de boeg hadden kon een beetje extra slaap pakken geen kwaad. Ik was in ieder geval op tijd aangekleed toen ik de bekende bel hoorde gaan, dus dat kwam me goed uit. Met mijn camera om mijn nek liep ik rustig naar de rest toe, of alleen Louis en Liam nog. Alleen als ik sliep of het echt nodig was had ik die camera niet bij me. Ik vond het belangrijk dat momenten werden vastgelegd, een nieuwe plek of de dingen die er gewoon om vroegen gefotografeerd te worden. Het herinnerde me eraan dat ik er goed aan had gedaan om te vertrekken en dat ik vol moest houden. Ik rolde met mijn ogen toen ik zag dat er eieren waren en Louis die erg waarschijnlijk had gemaakt zonder ook maar iets beschermend aan te trekken, maar ik had hem al vaak zat gewaarschuwd en had er geen zin meer in. Ik wenste beide jongens goedemorgen en ging naast Liam zitten zonder iets te eten te pakken. 's Morgens at ik nooit echt en ik had liever dat de rest wat meer kreeg, hoewel het altijd gezellig was er even bij te komen zitten. Ik was dol op ze, mocht dat duidelijk zijn, alleen was dat niet genoeg dat ik durfde ze dichtbij me te laten komen, mentaal gezien dan. Dat zouden ze niet eens willen, ik vond het prima zo. Geen ingewikkelde banden en dus ook geen teleurstellingen, wat ik in dat geval zou zijn. "Al enig idee waar we hierna heengaan?" vroeg ik toen. Ik had niet echt specifieke plannen en ging gewoon mee waarheen ik gevoerd werd, lokale baantjes hadden het altijd goed voor me gedaan en om al vooruit te denken aan iets waarmee ik kon settelen zag ik niet zitten. Dit was mijn leven nu en ik zou zoveel het reizen als het gezelschap gaan missen, voor de komende jaren zou ik het zeker niet erg vinden als het zo bleef. Gelukkig wilde ik mezelf niet noemen, maar beter als toen ik nog thuiswoonde, dat stond vast en was een grote reden waarom ik hier zo over dacht.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik

Door het geluid van de welbekende bel ontwaak ik uit mijn slaap. Het was de bel die betekende dat het eten al klaar was. Ik zuchtte even, nou was ik eigenlijk alweer te laat wakker.Snel trok ik een shirt en broek aan en liep richting de andere. Ik zag dat Louis eieren had gebakken en pakte gelijk een bord. Ik had wel zin in wat eten.Ik keek even naar Louis en glimlachte naar hem, ' Dankje' zei ik voor het bakken van de eieren. ' Morgen' mompelde ik naar de jongens en ging daarna zitten. In de ochtend was ik nog te moe om lange gesprekken met ze aan te gaan en ik was ook vaak niet al te vrolijk in de ochtend dus kon ik ook maar beter gewoon rustig zitten zonder teveel te gaan praten. Ik begon van de eieren te eten en keek even om me heen naar de andere jongens. Het was echt fijn dat ik hun was tegengekomen, zo was ik niet alleen en leek het af en toe alsof je toch nog een familie om je heen had. Ik weet ook niet of ik zo had kunnen blijven leven als ik de jongens niet was tegengekomen. Waarschijnlijk was het me nooit gelukt want altijd alleen is niks en bovendien had ik dan waarschijnlijk ook geen busje gehad waar ik in kon slapen en dat was toch wel heel fijn. Ik wordt uit mijn gedachte getrokken door Harry die vraagt waar we heen gaan. Het maakte mij niet heel veel uit al was ik liever zo ver mogelijk weg. Bovendien moest ik wel een plek hebben waar ik weer makkelijk aan een baantje kon komen want anders ging het met het geld niet goed komen. Mijn blik gleed even naar de kaart die op tafel lag en ik keek wat plaatsen. ' Geen idee, het maakt mij niet zoveel uit' zei ik tegen Harry en at rustig veder. Er waren nog zat plaatsen waar we heen konden gaan en aangezien we toch maar rond bleven reizen zouden we die plaatsen ook nog wel zien. Voor nu liet ik de eerst volgende bestemming even aan de jongens over.

Louis Tomlinson
Nadat ik de bel had geluid kwam Liam al snel aanlopen. Ik glimlachte naar hem en aaide door zijn zachte haren. "Morgen Li." zei ik, terwijl ik eieren bleef bakken. Liam zei maar weinig, maar hij was lief en een makkelijke jongen om mee samen te wonen. Hij was aandoenlijk, dat was het goede woord. Eigenlijk iedereen uit wie deze groep bestond was aandoenlijk, maar om een andere reden. We waren een hecht groepje geworden en ik had het gevoel dat het alleen maar hechter werd met de weken dat we langer bij elkaar waren. Harry kwam binnen, die me deed herrinderen dat ik voortaan een schort om moest doen. Ik draaide de eieren nog eens om en trippelde naar Harry, om wie ik mijn armen sloeg. Ik drukte een kus op zijn kruin en liet hem toch weer los. Ik had hem vaker dan eens gezegd dat hij moest ontbijten, net zo vaak als hij me had gezegd dat ik voorzichtiger moest zijn. Inmiddels had ik het opgegeven, maar bleef hopen dat hij wat naar binnen zou werken. Naast de eieren begon ook de koffie de bus te vullen met heerlijke geuren. Ik kookte het liefst hier dan in de aanhanger, gewoon omdat we hier met z'n allen konden zitten en ik net iets meer ruimte had. Zayn liep binnen en me bedankte. Ik snapte niet helemaal waarom, maar het was fijn gewaardeerd te worden. Ik haalde de laatste eieren uit de pan en legde die op een bordje voor mezelf. Er lag nog wel een stapel lauwe op het werkblad, maar Niall moest nog eten en die at meer dan je ooit zou kunnen denken van het kleine mannetje. Ik nam de koffiepot mee naar de tafel en plofte neer. "Ik dacht aan Blackpool. Het is de andere kant van het land, het zomerseizoen begint binnenkort, dus zat werk in cafés en strandtentjes. Ik weet niet hoe jullie het vinden om in de UK te blijven." begon ik vrolijk te praten. Ik hield er niet van om beslissingen te nemen, maar had altijd een stortvloed aan ideeën. Het was dat ik niet goed was in tekenen, anders had ik echt geprobeerd om een striptekenaar te worden. Soms probeerde ik het wel met Harry's foto's, maar het was toch altijd anders dan zelf de verhaallijn kunnen bepalen met mijn gestoorde koppie.

---

Bowties were never Cooler

Niall Horan.
Ik ben echt zo'n slaapkop. Ik blijf tot het laatste moment in bed liggen, dit is altijd al zo geweest en dan moet ik me altijd haasten om nog ergens op tijd te komen en ik heb het heus wel eens geprobeerd om mijn wekker eerder te zetten, maar dan zette ik hem uit en dan sliep ik alsnog door, dus laat ik het nu maar zo. Ik kan het niet meer veranderen en je kan dan gerust zeggen dat ik geen ochtendpersoon ben. Ik ben al wel wakker als ik de bel hoor gaan, Louis zal het ontbijt al wel klaar hebben, maar ik heb nog geen zin om m'n warme bed uit te komen. Ik weet dat we straks weer zullen vertrekken en dat ik de vriendschappen die ik hier heb gemaakt, wel weer zal laten verwateren, want dat is immers ook bij de vorige steden gebeurd. Ik rek me nog eens goed uit en besluit dan maar dat ik dan toch echt mijn bed uit moet komen, want mijn maag rammelt. Je zou het niet zeggen dat voor een mager scharminkel zoals mij, dat ik veel kan eten. Ik kan veel eten, maar ik kom amper aan, wat een luxe is voor heel veel mensen en waardoor ik dus klein en mager ben. Ik gooi mijn benen uit bed en sta op van het bed om een hand door mijn warrige haar te halen. Ik pak een shirt van de grond en ruik er even aan. Die kan nog wel en ik trek hem snel aan, om daarna naar naar het keukentje te lopen, waar iedereen eigenlijk al is en ik zoals altijd een van de laatste ben. Ik vang Louis' laatste woorden op en ik schraap mijn keel. 'Ik vind het best om in de UK te blijven, veel werk te vinden nu het zomerseizoen ook weer start' Ik woel even door het haar van Louis, hij is echt als een broer voor mij en ik ben hem echt nog dankbaar dat hij me op wilde nemen in zijn groep. Ik loop naar het aanrecht en pak het bordje met de eieren. 'Is dit voor mij'? vraag ik hem dan, 'Heb jij het gemaakt Lou, het ruikt erg lekker' complimenteer ik hem met zijn kookkunsten. Als hij kookt, eet ik voor twee, of misschien wel voor drie. Met mijn vingers trek ik een stukje ei van de rest af en stop die in mijn mond, om het daarna lekker op te eten.

[ bericht aangepast op 11 mei 2015 - 12:02 ]

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles
Hoewel tegenstrijdig met mijn eigen opgelegde regels was een beetje gezelschap en aandacht zo vroeg in de ochtend fijn, dus glimlachte ik toen Louis zijn armen om me heen had geslagen en een kus op mijn kruin drukte. Ik wist dat hij wilde dat ik at, maar ik had gewoon geen enkele eetlust 's morgens. In de middag pakte ik dan wel een broodje extra. Zayn voegde zich bij ons en ik glimlachte even naar hem in de wetenschap dat de jongen niet erg spraakzaam was op dit moment. Ondertussen dacht ik na over hoe het nu verder moest, waar we heen moesten gaan. Ik stond er nooit heel erg bij stil bij wat we achterlieten, ik had altijd mijn foto's nog en het was niet alsof ik moeite had gedaan vriendschappen te sluiten. Ik had deze jongens al en zij waren meer dan genoeg voor me. Om opheldering te krijgen stelde ik mijn vraag hardop, Zayn's antwoord was niet concreet dus daar had ik weinig aan. Wat Louis zei klonk al een stuk beter en logischer. In de UK blijven was niet zo'n punt voor mij, al zou ik graag in de nabije toekomst zien dat we de oversteek zouden. Dit was toch ook een beetje om iets van de wereld te kunnen zien. "Dat kan werken, het is een touristische plek dus ze zullen sowieso meer mensen nodig gaan hebben. Hoe eerder hoe beter," mompeld ik terwijl ik een kop koffie voor mezelf inschonk. Dat had ik namelijk wel nodig voor de rit. Niall was er als laatste bijgekomen voor het ontbijt, maar at zoals gewoonlijk wel het meest. Ik kon daar echt met mijn hoofd niet bij, maar wat wist ik nou. Ik had niet eens mijn school af kunnen maken. Langzaam trok ik weer terug in mijn schulp en bleef stil, behalve om zacht te blazen zodat mijn koffie een beetje af kon koelen. Zo ging het nou eenmaal, het ging goed met me tot het niet goed ging en het was mijn plicht dat te vermaskeren. Ik gunde het namelijk niemand daar zijn tijd aan te verspillen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam James Payne.

Louis begroet me en aait door mijn haren, ik krul mijn lippen lichtjes omhoog. Altijd beleefd glimlachen, dat is netjes, zo is het me geleerd. Mensen bedanken is ook belangrijk, maar Louis weet dat ik hem dankbaar ben, dus zeg ik niets maar knik enkel, een begroeting, goede morgen en een bedankje in een. Louis bovenlichaam is ontbloot, maar ik kijk er niet verlekkerd naar. Ten eerste ben ik die persoon niet, ten tweede is dat gewoon niet op zijn plaats en ten derde zal dat Alex nog meer in mijn hoofd brengen, Louis zou dat alleen maar meer doen als ieder ander. Alex had ook blauwe ogen, zijn haar was dan wel zo donner dat je enkel met aandacht in het zonlicht kon zirn dst het niet zwart was, zijn huid was gebruind en het was duidelijk dat hij Latino was, maar daarbij had hij dan wel weer die fonkelend blauwe kijkers. Louis heeft littekentjes op zijn arm, klein en eigenlijk onopvallend, maar Alex had ze ook, dus ontgaan doen ze me niet. Daarbij ruiken ze beiden naar rook, maar Louis is niet de enige hier die een pakje sigaretten meedraagt. Ik ga zitten terwijl de rest binnen druppelt. Er komt een vraag waar we nu heen zullen gaan en ik meng me er niet echt in maar zeg wel een "Is goed," bij het voorstel. Niet zacht, op gewoon geluidsniveau. Ik heb geen stille persoonlijkheid, al dan ook zeker gedn luide, ik ben niet onzeker of verlegen en ik voel me ook niet minderwaardig tegenover de anderen. Het is gewoon dat sinds Alex zijn dood ik geen behoefte heb mijn mond open te doen, ik weet niet waar ik het ovet moet hebben en ik weet niet, Ik ben gewoon duidelijk nog niet over mijn dode verloofde heen, nog helemaal niet. We zouden gaan trouwen, hadden een datum geprikt en telden samwn de dagen af. Dat doe ik nogsteeds, de eerste dag vsn de zomer, bijna dus. Nu hij dood is zal het een gewone dag worden. Mijn vingers klemmen zich om de ring en ik slik, waarna ik toch begin te eten. Alleen al door de manier waarop ik voedsel nuttig is voor mensen al duidelijk dat ik uit de hogere rangen kom. Maar ondanks de nu xoveel mindere luxe mis ik het niet, behoefte aan mij ouders heb ik ook niet veel. Het is goed zo, de jongens zijn geweldig, aar zonder dat verlies had het nog zoveek beter geweest.

---

Reality's overrated.

Louis Tomlinson
Verrassend genoeg stemde iedereen in met het feit dat ik graag nog in de UK wilde blijven. Niall was wild aan het schrokken, terwijl de rest rustig was. "Rustig, Nialler. We gaan het echt niet van je afpakken." zei ik vrolijk, voor ik de kaart opborg en stilletjes op wat toast met ei begon te knabbelen. Ik keek naar de andere jongens, mijn familie. Ik miste mijn moeder en zusjes enorm, maar het was beter zo, veel veiliger vooral. Ik krulde op tegen Liam aan en speelde met Harry's krullen. Het maakte me rustig, wat wel fijn was voor we de trip naar de andere kant van het land zouden maken. "Heeft iedereen zijn spullen al opgeborgen en breekbare spullen veilig gesteld?" vroeg ik voor ik verder ging met het knabbelen aan mijn toast met ei, die al bijna op was. We waren inmiddels best gewend aan klaarmaken voor vertrek, maar het was altijd goed om het te weten en te controleren. Ik aaide over Harry's kaak en pakte toen mijn kop thee in twee handen, om daar kleine slokjes uit te nemen. Ik moest de aanhanger nog aan de bus koppelen en mijn fotolijstjes opbergen. De plantpotten zaten vast gekit, dus die gingen geen kant op. Ik keek naar Liam en kieperde mijn hoofd net iets meer op zijn schouder. "Gaat het?" vroeg ik voorzichtig aan de krullenbollen tussen wie ik was gekropen als kleine opdonder. Ze zaten allebei duidelijk niet helemaal goed in hun vel, en ik wilde dat het wel zo was. Ze waren zo enorm belangrijk voor me, al deze jongens, ze waren de enigen die ik nog had en ik wilde echt niet terug naar de tijd dat ik alleen was. Ik vond het zoizo verschrikkelijk om alleen te zijn, en nu deze groep zo fijn en close was, net als een echte familie, wist ik echt niet of ik dat wel aan zou kunnen. Ik slurpte wat verder aan mijn thee en keek door het raam naar de ochtendzon. "Misschien kunnen jullie onderweg vast kijken naar banen die online open staan. Dan kunnen we altijd vanmiddag of morgen ochtend het strand en de straten langs gaan voor werk." stelde ik voor, genietend van nog een klein beetje rust voor ik me zou moeten concentreren op de weg, wat altijd al best moeilijk was, zeker voor zulke lange stukken die we normaal rondtrokken.

---

Bowties were never Cooler

Liam James Payne.

Louis neemt plaats tussen mij en Harry, zijn lichaam is opgekruld tegen dat van mij en zijn vingers spelen met Harry's krullen. Ik vind het niet vervelend, maar het maakt me wel lichtelijk ongemakkelijk. Gewoon, omdat ik buiten Alex niet gewend ben dat er mensen zo dicht bij me zitten, of staan, of wat dan ook. Ik knik om de vraag of we gepakt hebben. Ik neem de laatste hap van mijn ontbijt en frunnik wat met Alex's ring. Dit keer is de vraag op alleen Harry en mij gericht en ik schrik op "Ja," zeg ik zachtjes. Ja, het gaat even goed als altijd. Sinds Alex dood is alles veranderd, ik ben veranderd. Onderweg gaan kijken is wel een goed idee ja, dus ik knik opnieuw. Ik sta op, ik wil gewoon nog even alleen zijn voor we zomenteen allemaal op elkaar zitten. Ik pak mijn spullen op en breng ze naar de gootsteen, om te beginnen met de afwas. Tijdens de reis zal ik zeker gaan zoeken en ik ga mijn boek uitlezen, of dat ga ik proberen. Het is fijn dat we naar het strand gaan, ik ben er gek op, maar het is ook de plek waar ik Alex levenloze lichaam vond. Ik sluit mijn ogen en zucht, moe van mezelf, kan ik echt niet ergens anders aan denken? Ik wil doorgaan met mijn leven, ik wil hem niet vergeten, maar ik wil wel verder kunnen gaan.

---

Reality's overrated.