Sorry not so sorry for this. Het staat allemaal dwars door elkaar en misschien is er geen touw aan vast te knopen, maar ik wil gewoon een knuffel en geen gehaat of goedbedoeld maar slecht gegeven advies.
Ik ben waardeloos. Ik ben lelijk. Ik ben dom. Ik ben lui. Ik heb geen toekomst. Ik ben nutteloos. Ik ben het allemaal niet waard.
Zo. Dat is eruit.
Ik word momenteel namelijk best wel gek in mijn hoofd. Misschien is ''gek'' een beetje overdreven, maar het zit me allemaal toch niet lekker. Sociaal gezien gaat het niet top. In de liefde gaat het niet top. Financieel gaat het niet top, en ook mijn studie is bezig een dieptepunt te bereiken.
Steeds maar weer krijg ik gepreek over wat ik fout doe. Steeds maar weer krijg ik op mijn donder. Een complimentje kan er niet vanaf. De jongen die ik leuk vind heeft denk ik geen interesse in me en ik verdien momenteel lang niet zoveel als dat ik zou moeten verdienen. Wat er ook voor zorgt dat leuke meetings er niet zo goed inzitten, terwijl dat juist mijn manier van sociaal doen is en wat me opvrolijkt. Thank God dat ik toevallig nog 3 treinkaartjes heb die ik een lange tijd geleden heb gekocht en dat ik die nog wél kan gebruiken.
Het leven als straatmuzikant betaald niet super, want je kunt niet op alle dagen spelen. Veel dagen is het namelijk niet zo heel druk bij de supermarkten en dan verdien je niets. En wanneer je bij evenementen gaat spelen wordt je omver geblazen door de andere muziek of men denkt dat je bij het feest hoort. Wat ook niet voor geld zorgt. Ook schijnt iedere gemeente andere regels voor straatmuzikanten te hebben en moet je veel vergunningen hebben wil je op gveel plekken kunnen staan. Kassa...
Toch is muzikant zijn waar ik mijn geld mee wil verdienen. Wat ik nu moet doen is leren improviseren, mijn eigen cd's maken en proberen mezelf goed te verkopen zodat men me wil inhuren.
Improviseren, damn. Ik vind het doodeng. Maar het moet wel. En ik denk dat als ik het eenmaal doe, ik het wel leuk vinden zal. Maar de stap om het te doen is nogal groot, al helemaal wanneer er niemand is die je erbij helpt. Maar ik denk dat het wel komt. Hopelijk.
Überhaupt is studeren gewoon vet lastig thuis. Papa of mama heeft er altijd wel wat op te zeggen, dus het gebeurt steeds minder. Ik vind het onprettig. Ik heb allang gesprekken met ze gehad en ze houden zich ook wel grotendeels in, maar toch. Ik durf niet goed meer te studeren met ze in de buurt. En ze zijn vaak in de buurt.
Dus of ik wel of niet studeer, gepreek krijg ik wel. En ik vind het niet fijn. Het is gewoon nooit goed.
Dan de preken idd thuis nog. Ik kom tegenwoordig echt onwijs laat mijn bed uit. En dat is niet voor niets. Ik hoef me maar in de woonkamer te begeven en direct worden er preken naar mijn kop geslingerd. Mijn ouders bedoelen het goed, maar het motiveert niet bepaald. Alleen ze weten niet goed hoe ze me wél moeten motiveren. Hun mond houden is iets wat ze schijnbaar niet willen doen.
Het demotiveert me alleen maar, en momenteel lig ik dan ook het allerliefste de hele dag in bed. Doe ik niet, mag ik niet. Maar ik wil het wel. Weg van de mensheid, weg van iedereen. Gewoon in mijn eentje zijn. Dood of levend maakt me niet uit. Ik wil gewoon niemand om me heen die vervelend tegen me gaat doen. Want dat gebeurt er toch wel. Stom gepreek.
De jongen die ik leuk vind, moet ik vergeten. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zie 'm elke vrijdag en hij is zo leuk. Knap, grappig, lief. Maar ik ben lelijk, dom, niet leuk en überhaupt wíé kan mij nu leuk vinden? Ik vind mezelf in ieder geval verre van leuk.
Sowieso krijg ik niet echt de indruk dat hij me zo leuk vindt als ik hem. Hij toont niet bepaalt interesse. Dusja. Gelukkig heb ik nog wel verstand genoeg om te snappen dat het vast niets worden gaat.
Sociaal gezien ben ik Koos, maar dat wist ik al wel. Ik ga niet meer naar school, en het vriendengroepje waar ik in zat ben ik uit gestapt. Want ik heb ze nooit als echte vrienden gezien. Ja, eentje wel. Maar zodra zij in kamers ging in Zwolle moest ik dusdanig veel moeite doen om een gesprek met haar te kunnen hebben (wat niet veel verder kwam dan het standaart ''hoi/hoi/hoeist/goed met jou/ ook goed/ mooi'') dat ik de hoop maar heb opgegeven. Ze leek geen vriendschap meer te willen.
Pas sinds kort ben ik weer bij haar in beeld. Want het is uit met haar vriendje (zij is vreemdgegaan) en de vriendengroep heeft zijn kant gekozen en haar laten vallen. Nu heeft ze haar nieuwe vriendje in Zwolle en een paar vrienden daar, maar wanneer ze in het weekend hier komt om thuis bij haar ouders te zijn heeft ze niemand. Nu ben ik plots wél goed genoeg, en daar heb ik geen zin in.
En mijn Q vrienden wonen ver weg dus daar spreek ik niet dagelijks mee af.
Maar goed, dit alles wist ik al wel, dusja. Het is alleen op sommige dagen een beetje lastig wanneer ik graag een knuffel zou willen of wél met iemand zou willen afspreken. En dan kan dat vaak niet. Maar goed, hier moet ik eigenlijk niet over zeuren, want ik wist dit al wel.
Anyways, het hele rechtszaak gedoe heeft me gewoon geen goed gedaan. 20 mei mogen we voor de 3e keer naar de rechter toe. -.-'
Ik heb écht het gevoel de afgelopen aantal jaren níéts goed te hebben kunnen doen, en vraag me écht af of ik überhaupt wel iets goed kan doen. Heb ik wel talent? Ben ik wel leuk genoeg? Mag ik er wel zijn?
Mijn onzekerheden spelen de laatste tijd best een grote rol in mijn leven. Ik ben té onzeker en het wordt alleen maar erger. Ik ben mijn gehele leven al wel onzeker geweest dus eigenlijk weet ik ook niet beter. Het is me altijd al verteld dat ik stom ben. Maar het is hoogst irritant om zo onzeker te zijn.
Het gaat gewoon allemaal niet bepaald lekker momenteel, en ik weet niet wat te doen. Kom alsjeblieft niet aan met goedbedoeld advies als ''Ga naar school. Zoek een willekeurige studie en doe dat'' blablablabla. Want dat wil ik niet. Ik wil de muziek in. En ik hoef echt niet stinkend rijk te worden, zolang als dat ik maar kan betalen wat ik betalen moet. En ja, ik heb heus ook wel door dat dat momenteel niet zo is en dat er iets moet veranderen. Ik zit alleen in mijn hoofd nogal in de knoop. En naar een psycholoog of zoiets ga ik niet, want mijn ouders vinden dat bullshit en willen het niet betalen en zelf heb ik er het geld niet voor.
Dus sorry dat ik jullie nu lastig val.
Zo. Dat is eruit.
Ik word momenteel namelijk best wel gek in mijn hoofd. Misschien is ''gek'' een beetje overdreven, maar het zit me allemaal toch niet lekker. Sociaal gezien gaat het niet top. In de liefde gaat het niet top. Financieel gaat het niet top, en ook mijn studie is bezig een dieptepunt te bereiken.
Steeds maar weer krijg ik gepreek over wat ik fout doe. Steeds maar weer krijg ik op mijn donder. Een complimentje kan er niet vanaf. De jongen die ik leuk vind heeft denk ik geen interesse in me en ik verdien momenteel lang niet zoveel als dat ik zou moeten verdienen. Wat er ook voor zorgt dat leuke meetings er niet zo goed inzitten, terwijl dat juist mijn manier van sociaal doen is en wat me opvrolijkt. Thank God dat ik toevallig nog 3 treinkaartjes heb die ik een lange tijd geleden heb gekocht en dat ik die nog wél kan gebruiken.
Het leven als straatmuzikant betaald niet super, want je kunt niet op alle dagen spelen. Veel dagen is het namelijk niet zo heel druk bij de supermarkten en dan verdien je niets. En wanneer je bij evenementen gaat spelen wordt je omver geblazen door de andere muziek of men denkt dat je bij het feest hoort. Wat ook niet voor geld zorgt. Ook schijnt iedere gemeente andere regels voor straatmuzikanten te hebben en moet je veel vergunningen hebben wil je op gveel plekken kunnen staan. Kassa...
Toch is muzikant zijn waar ik mijn geld mee wil verdienen. Wat ik nu moet doen is leren improviseren, mijn eigen cd's maken en proberen mezelf goed te verkopen zodat men me wil inhuren.
Improviseren, damn. Ik vind het doodeng. Maar het moet wel. En ik denk dat als ik het eenmaal doe, ik het wel leuk vinden zal. Maar de stap om het te doen is nogal groot, al helemaal wanneer er niemand is die je erbij helpt. Maar ik denk dat het wel komt. Hopelijk.
Überhaupt is studeren gewoon vet lastig thuis. Papa of mama heeft er altijd wel wat op te zeggen, dus het gebeurt steeds minder. Ik vind het onprettig. Ik heb allang gesprekken met ze gehad en ze houden zich ook wel grotendeels in, maar toch. Ik durf niet goed meer te studeren met ze in de buurt. En ze zijn vaak in de buurt.
Dus of ik wel of niet studeer, gepreek krijg ik wel. En ik vind het niet fijn. Het is gewoon nooit goed.
Dan de preken idd thuis nog. Ik kom tegenwoordig echt onwijs laat mijn bed uit. En dat is niet voor niets. Ik hoef me maar in de woonkamer te begeven en direct worden er preken naar mijn kop geslingerd. Mijn ouders bedoelen het goed, maar het motiveert niet bepaald. Alleen ze weten niet goed hoe ze me wél moeten motiveren. Hun mond houden is iets wat ze schijnbaar niet willen doen.
Het demotiveert me alleen maar, en momenteel lig ik dan ook het allerliefste de hele dag in bed. Doe ik niet, mag ik niet. Maar ik wil het wel. Weg van de mensheid, weg van iedereen. Gewoon in mijn eentje zijn. Dood of levend maakt me niet uit. Ik wil gewoon niemand om me heen die vervelend tegen me gaat doen. Want dat gebeurt er toch wel. Stom gepreek.
De jongen die ik leuk vind, moet ik vergeten. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zie 'm elke vrijdag en hij is zo leuk. Knap, grappig, lief. Maar ik ben lelijk, dom, niet leuk en überhaupt wíé kan mij nu leuk vinden? Ik vind mezelf in ieder geval verre van leuk.
Sowieso krijg ik niet echt de indruk dat hij me zo leuk vindt als ik hem. Hij toont niet bepaalt interesse. Dusja. Gelukkig heb ik nog wel verstand genoeg om te snappen dat het vast niets worden gaat.
Sociaal gezien ben ik Koos, maar dat wist ik al wel. Ik ga niet meer naar school, en het vriendengroepje waar ik in zat ben ik uit gestapt. Want ik heb ze nooit als echte vrienden gezien. Ja, eentje wel. Maar zodra zij in kamers ging in Zwolle moest ik dusdanig veel moeite doen om een gesprek met haar te kunnen hebben (wat niet veel verder kwam dan het standaart ''hoi/hoi/hoeist/goed met jou/ ook goed/ mooi'') dat ik de hoop maar heb opgegeven. Ze leek geen vriendschap meer te willen.
Pas sinds kort ben ik weer bij haar in beeld. Want het is uit met haar vriendje (zij is vreemdgegaan) en de vriendengroep heeft zijn kant gekozen en haar laten vallen. Nu heeft ze haar nieuwe vriendje in Zwolle en een paar vrienden daar, maar wanneer ze in het weekend hier komt om thuis bij haar ouders te zijn heeft ze niemand. Nu ben ik plots wél goed genoeg, en daar heb ik geen zin in.
En mijn Q vrienden wonen ver weg dus daar spreek ik niet dagelijks mee af.
Maar goed, dit alles wist ik al wel, dusja. Het is alleen op sommige dagen een beetje lastig wanneer ik graag een knuffel zou willen of wél met iemand zou willen afspreken. En dan kan dat vaak niet. Maar goed, hier moet ik eigenlijk niet over zeuren, want ik wist dit al wel.
Anyways, het hele rechtszaak gedoe heeft me gewoon geen goed gedaan. 20 mei mogen we voor de 3e keer naar de rechter toe. -.-'
Ik heb écht het gevoel de afgelopen aantal jaren níéts goed te hebben kunnen doen, en vraag me écht af of ik überhaupt wel iets goed kan doen. Heb ik wel talent? Ben ik wel leuk genoeg? Mag ik er wel zijn?
Mijn onzekerheden spelen de laatste tijd best een grote rol in mijn leven. Ik ben té onzeker en het wordt alleen maar erger. Ik ben mijn gehele leven al wel onzeker geweest dus eigenlijk weet ik ook niet beter. Het is me altijd al verteld dat ik stom ben. Maar het is hoogst irritant om zo onzeker te zijn.
Het gaat gewoon allemaal niet bepaald lekker momenteel, en ik weet niet wat te doen. Kom alsjeblieft niet aan met goedbedoeld advies als ''Ga naar school. Zoek een willekeurige studie en doe dat'' blablablabla. Want dat wil ik niet. Ik wil de muziek in. En ik hoef echt niet stinkend rijk te worden, zolang als dat ik maar kan betalen wat ik betalen moet. En ja, ik heb heus ook wel door dat dat momenteel niet zo is en dat er iets moet veranderen. Ik zit alleen in mijn hoofd nogal in de knoop. En naar een psycholoog of zoiets ga ik niet, want mijn ouders vinden dat bullshit en willen het niet betalen en zelf heb ik er het geld niet voor.
Dus sorry dat ik jullie nu lastig val.
Zo. Dit luchtte opzich best op om even neer te kunnen typen.
[ bericht aangepast op 29 april 2015 - 14:38 ]
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
